แล้ววันหนึ่งก็มีหนุ่มใหญ่อารมณ์ดีฉายา คนชอบวิ่ง ส่งสัญญาณมาว่า คิดถึง แถมยังบอกว่าอย่าลืมล่ะ เรื่อง คิดถึงเป็นเรื่องสาธารณะกุศล..อย่าลืม คิดถึง คนอื่นต่อด้วย.....บอกว่า! อ. สร้อยโดนอีกแล้ว ไปทำความคิดถึงเป็นการบ้านซะเร็วๆ แหม..กะจะงุบงิบคิดถึงเงียบๆแล้วเชียวค่ะ.....อิอิ
บอกรักยังจะง่ายกว่าซะอีกค่ะ.....อย่างน้อยก็บอกได้ทีละคนเน๊อะ....แต่คิดถึงหมู่นี่...เลือกยากจัง....มีบันทึกกว่า 128170 บันทึก..ลำพังในแพลนเนต LIVE ก็กว่า 740 บันทึก...แถมใน nurse in Thailand (1290) และ doctor in Thailand (1400) แล้วรวมๆ ก็กว่า 3000 บันทึก นี่ยังไม่นับบันทึกจาก ศูนย์รวมบล็อกเกอร์ KM เชียงใหม่ และอื่นๆ อีก.....ท่านคนชอบวิ่ง จะรู้ไหมว่า ให้เลือกน่ะยากกว่าเลือกหัวข้อวิจัยซะอีก.....ฮาๆ
อ้าว...ไม่ได้บ่นนะคะ.....เรียกว่าโยกโย้ประมาณรักชาคริตเสียดายแบรด พิทท์......อุอุ....เอ๊า...งั้นหลับตาจิ้มก็แล้วกัน....เอ๊ะไม่ได้ซิ....เดี๋ยวคนที่ถูกเอ่ยพาดพิงจะขมวดคิ้วเป็นนิ่วขบหาว่าถูกเลือกเพราะจิ้มนิ้วพลาด...งั้น...เอาใหม่ค่ะ....ขอเลือกแบบอารมณ์นางเอกหนังไทยสัก 4 บันทึกดีกว่า......แบบไหน...เชิญตามมาค่ะ....
บันทึกแรก....น้ำตาร่วงเป็นเผาเต่า....อ่านไปเช็ดน้ำตาไปป้อยๆ....คือบันทึกหนาวที่สั่นสะท้านทรวง จากบล็อกKM ในมหาชีวาลัยอีสาน ของท่านครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ตอนที่อ่านครั้งแรกไม่กล้ากลับไปอ่านอีกเพราะสุดแสนจะรันทดซดน้ำปั่นบอระเพ็ด....และเป็นบันทึกที่กระชากหัวใจให้หันกลับมามองดูท้องถิ่นของตัวเองและความสัมพันธ์ของตนเองกับสังคมรากเหง้า...
บันทึกที่สอง....หวานแหววติดตามเป็นซีรี่ส ก็คือชุดตามหานางฟ้า..มีตั้งหลายตอน...จำได้ว่าตอนนั้นตื่นเช้ามากเพราะว่าอยากอ่าน.....
เป็นซีรีส์ชุดของคุณเมตตา ...เจ้าของบล็อกมุมละไม-Diary ...อ่านแล้วรู้สึกหวานฉ่ำน้ำผึ้งยังอาย...สร้างอารมณ์ละมุมในส่วนหนึ่งของหัวใจค่ะ
บันทึกที่สาม....เป็นบันทึกที่ต่อเนื่องได้เรียนอ่านภาพจากบล็อกเรื่องเล่าจากอาจารย์ ของอาจารย์พิชัย กรรณกุลสุนทร มีหลายบันทึกอย่างเช่น
อ่านไปเรียนดูภาพไป...รู้สึกเหมือนนั่งเรียนในชั้นกับอาจารย์ผู้บันทึก...สนุกทุกครั้งที่ส่งการบ้านแล้วอาจารย์ตรวจ..ประทับใจความอดทนอ่านการบ้านและให้คะแนนของอาจารย์มากเลยค่ะ....อิอิ.....แล้วพออ่านบันทึกหลายๆรอบเข้า....เฮ้อ....อยากเป็นศิลปินจัง...และยังทำให้มองสิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาทางการรับรู้มีรายละเอียดมากขึ้น.....ลมหายใจละเอียดขึ้น(ด้วยมั้งคะ)
บันทึกที่สี่ .....ซาบซึ้งราวกับได้นั่งหมอบคลานอยู่ในเหตุการณ์.....คือเรียน Palliative Care จากการสวรรคตของ ร. ๔ จากบล็อก เพื่อน PAL ของอาจารย์ เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี จำได้ว่าอ่านหลายรอบอย่างซาบซึ้งในการเจริญสติ....และพระปรีชาสามารถ....เกิดแรงผลักให้ไปหาอ่านเรื่องของการเจริญสติ.....เป็นบันทึกที่ส่งผลต่อมาคือทำให้ได้อ่านหนังสือการเจริญสติวิปัสสนากรรมฐานและไปฝึกปฏิบัติด้วย....
...
อารมณ์แบบนางเอกก็อย่างนี้ค่ะ....มีเศร้า มีรัก มีสุนทรีย์ แต่ลงท้ายกลายเป็นบวชชี.....(ไปซะแล้ว).....
แรงคิดถึงยังไม่หมดค่ะ..........มีอีกหลายบันทึกทั้งที่อ่านแล้วแสดงความเห็นกับที่ย่องไปอ่านไม่พูดไม่จากับเจ้าของบันทึก....เอาไว้โอกาสต่อไปคงได้ส่งความคิดถึงออนแอร์อีกนะคะ....
ทีนี้ก็...ถึงตาเราล่ะ.....ขออนุญาตแตะมือเปลี่ยนตำแหน่งค่ะ
สุดท้าย.....ขอบพระคุณทุกท่านที่ได้เอ่ยนามมาข้างต้น คุณหมอคนชอบวิ่ง คุณเม้งแห่งมิสเตอร์ช่วย ที่ริเริ่มโครงการคิดถึงนี้....และท่านเจ้าของบันทึกต่างๆ รวมทั้งท่านที่แสดงความเห็นใน GotoKnow ที่ทำให้ได้อ่านบันทึกดีๆ ความเห็นดีๆ เก็บไปเป็นประโยชน์มากมายค่ะ
คิดถึงทุกท่าน ... ทุกกรณี และทุกบทความ ...เช่นกัน
แต่ช่วงนี้งานเยอะจริง ๆ ครับ... โดยเฉพาะการออกพื้นที่เยี่ยมเยียนนิสิต
....
สุขภาพแข็งแรง .. นะครับ
สวัสดีครับ พี่สร้อย
ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจ ที่เข้าไปเยี่ยม บล็อคของผม
สืบเนื่องจากเรื่องถังน้ำเย็นนั้นนะครับ ผมถือคติ เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียถังน้ำเย็นทิ้งไป ครับ 555
เสียดายของแต่ก็ไม่ยอมแพ้ ที่จะแก้ไขครับ
แวะมาส่งการบ้าน อาจารย์สร้อย ขออนุญาตเรียกบ้างนะครับ กับบันทึกนี้
สวัสดีครับพี่สร้อย
สวัสดีค่ะ น้อง ARAM
สวัสดีค่ะอาจารย์เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี
สวัสดีค่ะคุณน้อง เม้ง สมพร ช่วยอารีย์
11 พย เย็นๆ....
ขอเบอร์โทรติดต่อของคุณหมอด้วยนะคะ....
สวัสดีค่ะคุณสร้อย
สบายดีนะคะ
สวัสดีค่ะ ครูอ้อย สิริพร กุ่ยกระโทก
สวัสดีค่ะ คุณหมอ คนชอบวิ่ง