ประวัติย่อ

       วันนี้(วันที่เขียน)อายุเข้า46ปีแล้วไม่รู้จะดีใจว่ามีการเรียนรู้ชีวิตมากขึ้นหรือเสียใจว่าชีวิตได้สะสมความเสี่ยงต่อความตายมากขึ้นทุกวัน พ่อ-แม่เสียทั้งหมด(แบบซ่อมไม่ได้)ป๋าเพิ่งเสียเมื่อ3เดือนก่อนไม่เสียใจเพราะดูแลท่านอย่างดี ให้ทุกอย่างที่ลูกคนหนึ่งสามารถให้ได้ ป๋าก็บอกว่าภูมิใจในตัวเราน่ะ เสียใจนิดนึงที่ไม่รู้ว่าลูกจะเป็นด๊อกฯเมื่อไร ป๋าแอบมองมาเรื่อยๆแล้วกันต้องมีสักวัน

      มีลูกชายสุดที่รัก1คนเรียน คอ.บ.(ครุศาสตร์อุตสาหกรรม)เอกวิศวะอิเลคโทรนิคส์ หมดภาระตัวเองซ่ะที เลยเริ่มเรียนต่อ ป.เอก เวลาไม่เรียนต่อเหมือนขี้เกียจยังไงไม่รู้ แต่กำลังเซ็งมาก(เลยเขียนBlogระบายทุกข์)ระบบการศึกษาไทยในระดับบัณฑิตศึกษากำลังเป็นการศึกษาพานิชมากขึ้นทุกที ไม่ใช่ศึกษาศาสตร์ เลือกเอกบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงดีมากแห่งหนึ่ง อาจไม่ดูตัวเองให้ดีมั๊ง หรือเราอาจสับสนตัวเองก็ได้ ยึดติดรูปแบบ หรือคาดหวังมากไปมั๊ง...  ปริญญาตรีจบสาธารณสุขศาสตร์มหาวิทยาลัยมหิดล และศึกษาศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ปริญญาโทรัฐประศาสนศาสตร์(NIDA)สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์ (พยายามจะเรียนนิติศาสตร์ มสธ.ให้จบแต่ยอมแพ้ชั่วคราว..ต้องทุ่มเทให้แท้จริง) ตอนนี้สู้กับป.เอกก่อนท่องไว้อย่ายอมแพ้..ให้กับปัญหาใดๆ....ขอบคุณคุณพ่ออรุณ สุขประเสริฐ ที่ให้ประวัติที่ดีที่เขียนได้ไม่อายใคร

          การทำงาน: สังกัดสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดกาญจนบุรี (เดิม)เติบโตตามสายงานมาเรื่อยๆไม่หวือหวา(แปลว่าไม่เวิร์ค) ความชอบหรือสิ่งสนใจเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับการทำงานที่ไม่ตรงกับวุฒิการศึกษาเท่าไร ชอบเขียนเล่าเรื่อง(ปัจจุบันกลายเป็นStory Telling และพัฒนาเป็นความชอบงานวิจัยเชิงคุณภาพในที่สุด) ชอบบรรยาย เป็นวิทยากร เป็นคนไม่ตลก ไม่ค่อยมีลูกเล่น พูดตรงมาก(แปลว่าพูดไม่ค่อยคิดหรือไม่คิดก่อนพูด)ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการทำงานในระบบราชการที่ทำเท่าไร โต้แย้งไม่ค่อยได้เนื่องจากเป็นงานนโยบาย ชอบงานวิเคราะห์ วางแผนมากกว่างานบริการ แต่ชอบแวบไปช่วยงานวิจัย-ประเมินผล ไม่ศึกษาอะไรเป็นเรื่องเป็นราว คิดอย่างเดียวว่าครบอายุราชการ25ปีเมื่อไรจะลาออกทันที รู้ว่าเป็นคนชอบการสอน งานบริหาร การวางแผนงาน และวิเคราะห์ฯลฯ  จนหาช่องทางการทำงานให้มีความสุขด้วยการสมัครเป็นอาจารย์สอนพิเศษ กษ.บป.คณะวิทยาการจัดการราชภัฏเกือบ3ปีจึงรู้ว่าตัวตนคืออะไร  อีกไม่นานจึงขอย้ายในมาอยู่การสอนที่ชอบเต็มตัวที่วิทยาลัยการสาธารณสุขสิรินธร จังหวัดสุพรรณบุรี ตอนแรกผิดหวังเหมือนกันที่สัมภาษณ์ว่าจะได้อยู่การสอน แต่มาจริงกลับมาอยู่ฝ่ายกิจการนักศึกษาและงานวิจัย ท่องไว้ทุกอย่างคือการเรียนรู้ สอนเมื่อไรก็ได้ ซึ่งถือได้ว่าเป็นการเชื่อมโยงมิติการสอนกับการพัฒนานักศึกษาที่ต้องเข้าถึง เข้าใจและพัฒนาดังพระราชดำรัสจริงๆ

         ขอบคุณโอกาสที่เปิดมิติและมุมมองให้มีครูที่พยายามเรียนรู้นักศึกษามากกว่าให้นักศึกษาเรียนรู้จากครู วุฒิภาวะสำคัญมาก วิชาชีพครูกับความเป็นแม่คนแยกไม่ออกจริงๆทุกครั้งที่มองเด็กทำผิดหรือถูกจะคิดว่าคงเป็นเหมือนลูกเรา และบอกเสมอว่า"ตั้งใจเรียนให้จบน่ะแม่เธอฝากบอกครูมา"  และ"แม่รออยู่อย่าทำให้แม่ผิดหวัง"  ก็เป็นคนดุน่ะ แต่เชื่อว่าเด็กเข้าใจว่ามีเงื่อนไขใดที่ครูดุ และโกรธ และมีความสุขกับการทำงานมาก เชื่อว่าคำว่า"ครู" ...นิยามครูในอุดมคติคงแปลไม่ออกบรรยายไม่ได้แต่คงเป็นความรู้สึกแบบเรานี่เอง......และยืนยันว่า"ครู" ไม่ได้แปลว่า"ผู้ให้"เสมอไป แปลว่า"ผู้รับ" ก็ได้แล้วแต่ว่าคุณเปลี่ยนวิธีคิดหรือยัง....บางคนเกิดมาเพื่อเป็นครู บางคนบังเอิญเป็นครู บางคนอยากเป็นครู  บางคนยอมเป็นครู ไม่ว่าจะมาด้วยเหตุผลใดขอให้รักและทุ่มเทให้กับอาชีพที่มีเกียรตินี้และรู้ว่าอัตลักษณ์ของครูคืออะไรจะมีความสุขมาก...เช่นกัน