นินายเกมส์ออนไลน์ก่อนนอน ตอนที่ 1 อาวุธ

ว่าจะเขียนสั้นๆ แต่นยาวเองอะขอรับ คาดว่าสัก 3 ตอนจบ(ป่าว)

จากบันทึกที่แล้ว เขียนเองเกิดติดใจเอง มาเล่านิยายหนุกๆ ให้อ่านก่อนนอน

กาลครั้งหนึ่ง...นานมาแล้ว...
มีผู้กล้าน้อยๆ คนหนึ่ง เพิ่งจะเริ่มต้นเกมส์ออนไลน์เกมส์แรกของเขา
ผู้กล้าตั้งชื่อตัวเองว่า Moonlover ออกผจญโลกกว้างใหม่นี้
เดินทางไม่ทันไร ก็เจอสัตว์ร้ายมารุม ด้วยความไม่ประสีประสาจึงวิ่งหนีไปเรื่อยๆ จน...เขาหิวข้าว
เขารีบเปิดคู่มือมาดูว่า ถ้าหิวต้องหาอะไรกิน และที่สำคัญต้องมีตังจ่าย
(อ้าว ไหนว่าเล่นฟรีไง)
ซึ่งคู่มือก็บอกวิธีหาตังแบบง่ายๆ สำหรับคนเริ่มแบบเขาให้ นั่นคือ
" รับจ็อป(ทำงาน) "
เขาก็ต้องหางานทำซึ่งเขาต้องเลือกแล้วละว่าจะเอางานแบบไหน
เขาตัดสินใจเข้าทำงานสังกัด BMX ด้วยเหตุผลว่าใกล้ดี
โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า งานนี้ได้เปลี่ยนชีวิตเขาในภายหลังอย่างมาก

หลังจากเข้าสังกัด BMX ได้ไม่นาน
ด้วยความที่เป็นคนกินง่าย ถ่ายคล่อง เอ้ย ว่าง่าย สั่งทำอะไรก็ทำไป
ทำงานจับฉ่ายเรื่อยๆ จนเก็บตังได้ก้อนนึง ที่เหลือจากค่าอาหาร
เลยได้คิดว่า จะออกไปผจญภัยซะที
พี่ๆ ที่ทำงานด้วยกันก็แนะว่า ก่อนออกไปนะมีของยัง
Moonlover ตอบด้วยเสียงหนักแน่นแบบมั่นใจมากๆ ว่า
"ยังไม่มีฮับ"
พี่ๆ ปลงเล็กน้อยในความซื่อ เลยพาไปดูร้านอาวุธ
แล้วแนะว่า อย่างน้อยต้องมีสักเล่มไว้กันหมา เอ้ย กันอันตรายนะ
Moonlover ขอบใจพี่แล้ววิ่งเข้าร้านอย่างไม่เกรงใจเจ้าของร้าน
หยิบโน้นดูนี่ จนเจ้าของร้านเตะตา (เขม่นเป็นพิเศษ) เข้ามาถาม
"อยากได้อะไรเจ้าหนู"
สายตาบอกประมาณว่า ไม่มีตังอย่าเจ๋อหยิบของหรูให้มันมากนัก
"ร้านพี่ขายอะไรมั่งฮับ..แล้วพี่รู้ได้ไงว่าผมไม่ค่อยมีตัง"
เจ้าของร้านจุ๊ปากเล็กน้อยแล้วตอบไม่สนใจคำถามหลัง
"ร้านข้ามีทุกอย่างที่ร้านอาวุธจำเป็นต้องมีนั่นละ เจ้าหนู"
(โห ตอบได้ดีมั่กๆ เอากะเขาสิ)
Moonlover ลอบคิดในใจ
"แล้วพี่ว่าผมควรใช้อะไรดีละ"
"แล้วจะเอาไปทำอะไรละ"
"เอ่อ..จะเอาไปผจญภัยฮับ"
เจ้าของร้านขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถอนใจตอบ
"เอ้า ของที่เหมาะกะเจ้ามีกองนี่"
นิ้วชี้ไปที่กองอาวุธมือใหม่หัดขับ (Novice) ที่อยู่เกือบมุมร้าน
"ลุงรู้ได้ไงว่าผมเป็นมือใหม่"
"เออ รู้ด้วยว่า เอ็งยังไม่เคยใช้อาวุธกะเขาเลย"
Moonlover ทำหูทวนลมไปหยิบดูอาวุธอยู่นานสองนาน
ทั้งที่มันมีอยู่ ๖ อย่างนั่นแหละ จนเจ้าของร้านสงสาร (หมั่นไส้)
"ถ้าเชื่อลุงก็เอานี่ไป ราคา ๑๐๐ เหรียญพอดี"
เจ้าของร้านพูดพลางเข้าไปหยิบอาวุธเล่มหนึ่งในห่อผ้าส่งให้
Moonlover ซาบซึ้งในน้ำใจลุงเจ้าของร้านเลยขอต่อเหลือ ๘๐ เหรียญ
ลุงก็เมตตา (รำคาญ) ให้ไปราคานั่น
พอ Moonlover ลับตาก็เอาเครื่องคิดเลขมาจิ้ม แต๊กๆ
"อืม หักค่าใช้จ่ายและค่าแรงแล้วกำไร ๕๐ เหรียญ ก็ยังดี"
เสียงพึมพัมจากปากลุงเจ้าของร้าน

Moonlover หลังจากได้อาวุธก็รีบเก็บข้าวของเตรียมเดินทางแบบไม่สนใจคู่มือแล้ว กะไปตาย เอ้ย ลุยข้างหน้า เพราะอัดอั้นจากทำงานมาเป็นเดือน
พี่ที่ทำงานด้วยกันแอบเอาของใช้อื่นๆ ให้แล้วร้องไล่หลังว่า
"อย่าลืมอ่านคู่มือก่อนตายละ ตายแล้วจะไม่ได้อ่านนะเว้ย"
เป็นคำเตือนที่ทำให้ Moonlover ชะงักไปนิดนึงแล้วเดินจ้ำๆ ไป

เดินไปไม่นาน....ก็หิว
เจ้าตัวเลยกินข้าวใต้ต้นไม้ข้างทางแถวนั้น
มีร้านข้าวนะแต่ไม่เข้าเพราะอยู่อย่างพอเพียงไง (ไม่มีตังอะ)
พอหยิบข้าวก็เห็นห่ออาวุธ เลยนึกได้ว่ายังไม่ได้เปิดดู..เวรละ
เลยคลี่ผ้าออกมาด้วยความตื่นเต้น
มันคือ,,,

ดาบไม้

ด้วยความอึ้งไปชั่วขณะ เลยลืมกินข้าว
หันมาดูอาวุธตัวเองชัดๆ อีก(หลาย)ที
แต่ไม่ว่าดูยังไงก็ไม่พ้นนิยามว่า ดาบไม้
ผ่านไปหลายชั่วโมง อาแป๊ะร้านขายหมี่ข้างๆ ก็สนใจเด็กน้อยที่มานั่งก้มๆ เงยๆ แถวร้านแก เข้าไปถามว่า
"ลื้อทำอะไรอยู่นั่นนะ"

เด็กน้อยก็ตอบแบบตรงๆ ไปว่า
"กำลังจะไปผจญภัย เลยมาศึกษาอาวุธอยู่ว่ามันทำไรได้บ้าง"
เจ้าของร้านหมี่ก็ถอนใจแล้วร่ายยาวเรื่องดาบให้ฟัง นานเกือบชั่วโมง
สรุปใจความได้ว่า ให้กลับไปสังกัด BMX แล้วไปฝึกใช้ดาบก่อน
"แป๊ะ เก่งจัง (แสน)รู้เรื่องดาบมากๆ (พูดได้เป็นชั่วโมง) แล้วทำไมมาทำร้านบะหมี่ละ"
"ฮึๆ ตาถึงนี่เรา รู้ด้วยว่าอั๊วะเคยเป็นนักดาบมือหนึ่ง จะเล่าให้ฟังก็ด้ายว่าทำไมนักดาบอย่างอั๊วะมาเป็นคนทำอาหาร..."

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง อาแป๊ะลืมตาขึ้นมาหลังจากหลับหูหลับตาพูด ก็ไม่เห็นร่องรอยเด็กน้อยแล้ว

จบตอนที่ 1 เพราะมันดึกแล้วขอรับ