ไม่รู้เป็นอะไรในวันนี้ กดแป้นพิมพ์หรือทำอะไรไม่ได้ดังใจ แถมเจ้าคอมพิวเตอร์ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียนเกิดใจตรงกันโปเกพร้อมๆกันเสียด้วย
ไม่เคยพิมพ์ช้าล่าช้าเลย ดูซิเกือบจะขึ้นวันใหม่แล้ว เดี่ยวก็เสียสถิติหรอก ครูอ้อยเร็ว รีบๆเข้าพิมพ์สิ คิดสิ
การทำงานที่ต้องใช้สมองคิด....... สร้างสรรค์ ...... จินตนาการ.......ประกอบกับต้องแข่งกับเวลา เป็นมา.......ตลอดระยะหลังนี้
แต่คุ้มกับการทำงานแบบนี้เสียจริง ครูอ้อยเข้ามาใน GotoKnow ก็เพราะการศึกษาอิสระในการเรียนปริญญาเอก อยากจะ.....บันทึกความรู้สึกนี้ เหมือนชื่อภาพยนต์ในหลายสิบปีก่อนว่า " อยากจะกู่ร้องปองรักให้ก้องโลก " นำแสดงโดย มีอาร์ ฟาร์โรว์ และ โรเบิร์ต เรดฟอร์ด ฉันนั้น
ครูอ้อยเข้ามาสมัครในบันทึก GotoKnow เมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม 2549 ในชื่อบล็อก skuikratoke ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับเทคนิคการสอน ชื่อบันทึกแรก " ลดอายุตัวครู " เพื่อนสมาชิกท่านแรกที่เข้ามาอ่านบันทึกและแสดงความคิดเห็น คือ คุณขจิต ฝอยทอง
ระยะแรก ครูอ้อยอ่านมากรู้มาก จึงเปิดบล็อกใหม่ ชื่อ " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับการอ่านมากรู้มาก " และอ่านเรื่องราวสาระความรู้เกี่ยวกับการจัดการความรู้ของ ดร.ประพนธ์ อ่านจนเข้าใจ
จึงเกิดบล็อกใหม่ คือ " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับการจัดการความรู้ " ครูอ้อยเรียนปริญญาเอกสาขาเทคโนโลยีการศึกษา เมื่อเข้ามาเป็นสมาชิกแล้ว ได้เรียนรู้เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ และสาระที่เกี่ยวกับเทคโนโลยีกับ คุณบอน จึงเกิดบล็อกใหม่คือ " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับคอมพิวเตอร์ "
ต่อมา เข้าเรียนปริญญาเอก ได้อ่านความรู้ของ น้องนิว คุณขจิต และท่านอื่นๆอีก เช่น Dr.Ka-Poom จึงได้เปิดบล็อกใหม่ คือ " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับการเรียนปริญญาเอก " ครูอ้อยได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากท่านอาจารย์หมอ ศ.นพ.วิจารณ์ กล่าวว่า " ครูที่เข้ามาเขียนบันทึก ก็มี ครูสมถวิล และครูสิริพร " ท่านรอบรู้จริง และยังวิงวอนให้มีการแจกรางวัลแก่ครูเหล่านี้ด้วย
ครูอ้อยเข้ามา โดยมิได้หวังรางวัลแต่อย่างใด จวบจน ครูอ้อยเกิดอุบัติเหตุ ข้อเท้าพลิก ต้องรักษา จึงเกิดบล็อกใหม่คือ " ครูภาษาอังกฤษกับสุขภาพ " มีสมาชิกเข้ามาแสดงความเห็นใจ และให้ความคิดเห็นเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพหลายท่าน โดยเฉพาะที่เป็นพยาบาล คุณ k-jira ได้พูดคุยกับครูอ้อยบ่อยครั้ง
แต่คนที่บ่อยมากที่สุดคือ Dr.Ka-Poom เราพูดคุยกันตอนเช้า ครูอ้อยบ่นว่า เป็นตะคริว เธอหาข้อมูลเกี่ยวกับตะคริว สาเหตุของการเป็นตะคริว และวิธีรักษา ครูอ้อยจึงเกิดความประทับใจ และรักเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง เธอให้ข้อคิดเกี่ยวกับการเรียน การทำงาน หลายเรื่องที่ครูอ้อยได้มาจากเธอ
เมื่อครูอ้อยมีโอกาสไปอบรมที่ไหน จะคอยมองหาคอมพิวเตอร์อินเทอร์เนต เพื่อการเขียนบันทึกที่ต่อเนื่อง ครูอ้อยเปิดบล็อกใหม่อีกชื่อ " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษากับการประชุม อบรม สัมมนา " ไว้เพื่อการบันทึกการที่ครูอ้อยไปประชุม สัมมนา หรือการอบรม
เมื่อได้มีโอกาสไปอบรมต่างจังหวัด จึงมีผลพลอยได้ คือการไปเที่ยว พอกลับมาบ้าน จึงคิดเรื่องการไปไหว้พระ น่าที่จะมีบันทึกเกิดขึ้นใหม่อีก เกี่ยวกับการเที่ยว ครูอ้อยเปิดบล็อกใหม่ชื่อ " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษากับการทัศนศึกษา " บันทึกนี้เริ่มมีการใช้รูปภาพประกอบ
ลูกสาวของครูอ้อยซื้อกล้องใหม่ จึงยกกล้องดิจิตอลเก่าให้ครูอ้อย จึงเรียนรู้วิธีการนำรูปลงในบันทึก ครูอ้อยเรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งสิ้น GotoKnow มีอะไรที่มีค่ายิ่งในการที่พัฒนาครูอ้อยให้เป็น " ครูมหัศจรรย์ " ที่คุณเอก จตุพร ให้ตำแหน่งนี้กับครูอ้อย
จากนั้นเมื่อมีกล้องถ่ายรูป อะฮ้า ผลงานก็เริ่มมากขึ้นเป็นลำดับ สมาชิกให้การตอบรับ เข้ามาอ่านและให้ความคิดเห็นกับครูอ้อยมากขึ้น จึงอยากรู้ว่า ในแต่ละวันนั้นมีคนเข้ามาอ่านบันทึกของครูอ้อยกี่คน ครูอ้อยอ่านบันทึกของสมาชิกท่านใดที่มี counter ก็คลิกและเรียนรู้ทันที เริ่มติดตั้ง วันที่ 14 สิงหาคม 2549 แต่ครูอ้อยก็บันทึกว่า เริ่มติดตั้ง counter วันที่ 31 พฤษภาคม 2549 เช่นกัน
ครูอ้อยเป็นครูที่โรงเรียนพระยาประเสริฐสุนทราศรัย(กระจ่าง สิงหเสนี) ดังนั้นบล็อกเกี่ยวกับโรงเรียนก็น่าจะมี เขียนบันทึกเกี่ยวกับโรงเรียน ชื่อบันทึกที่เป็นที่รู้จัก คือ " วันที่ 30 กันยายนนี้เป็นวันเกิดที่รักของครูอ้อย" ก็มีสมาชิกหลายท่านหลงเข้ามาอวยพรให้แฟนครูอ้อย ด้วยคิดว่าเป็นวันเกิดแฟนครูอ้อย แต่ความจริงเป็นวันเกิดของโรงเรียนต่างหาก และบล็อกที่เกิดใหม่อีกคือ " โรงเรียนพระยาประเสริฐสุนทราศรัย(กระจ่าง สิงหเสนี) "
วันหนึ่งครูอ้อยไปหาหมอ เนื่องมาจากข้อเท้าที่ประสบอุบัติเหตุนั้นปวดมาก เมื่อพบหมอได้ยาเรียบร้อยแล้ว กำลังจะขับรถกลับบ้าน ครูอ้อยได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่มโทร.มาจาก สคส. เธอแนะนำตัวว่า คือ. คุณธวัช หมัดเต๊ะ เธอเคยอ่านบันทึกของครูอ้อยและเชิญชวนให้เขียนบันทึกหรือเรียงความสัก 4-5 หน้ากระดาษ เรื่องเกี่ยวกับการจัดการความรู้ในโรงเรียนประถมศึกษา ครูอ้อยรับปาก โดยที่คุณธวัชบอกว่า จะได้รางวัลคือ หนังสือถักทอสายใยแห่งการเรียนรู้ 10 เล่ม และเสื้อสามารถ 1 ตัว
ในขณะนั้นครูอ้อยไม่ได้คิดถึงรางวัลแต่อย่างใด ครูอ้อยเขียนเพื่อนำบทความตีพิมพ์ลงในหนังสือ โดยมีวัตถุประสงค์จะนำหนังสือไปส่งอาจารย์ที่เรียนที่มหาวิทยาลัย เพื่อคะแนนในการเรียนเท่านั้น เมื่อเขียนเสร็จก็จัดส่ง ในระหว่างจัดส่งจึงได้รู้จักกับคุณจ๊ะจ๋า และได้พบตัวจริงในการประชุมเชิงปฏิบัติการในการอบรมการพัฒนาบุคลากรในองค์กรด้วยการจัดการความรู้
ครูอ้อยไปด้วยมีหน้าที่เป็นหัวหน้ากลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ บล็อกจึงเกิดขึ้นอีกชื่อว่า " งานนอกเหนือจากการเรียนการสอน " ในการประชุมครั้งนี้ครูอ้อยได้พบกับคุณจ๊ะจ๋า และบันทึกว่า " มิตรภาพ GotoKnow คนแรกที่ได้พบกัน "
บันทึกต่างๆเกิดขึ้น บล็อกต่างๆได้เปิดขึ้น เป็นจำนวน 11 บล็อก จนกระทั่งครูอ้อยจะเขียนอัตตชีวประวัติเพื่อส่งการบ้านอาจารย์ บล็อกใหม่จึงเกิด ใครจะรู้ว่าบล็อกนี้ล่ะ เป็นบล็อกที่สำคัญที่เป็นหัวใจเด่นที่สุดที่ได้รับรางวัลในครั้งนี้ บล็อกนี้ชื่อ " ครูสิริพรกับบันทึก " บันทึกแรกที่เขียนเกี่ยวกับเพื่อนครูที่โรงเรียนจะเกษียณอายุราชการ บล็อกทั้งหมดจึงมีจำนวนทั้งสิ้น 12 บล็อก
ต่อจากนั้นครูอ้อยเริ่มเรียนรู้การบันทึกข้อมูลโดยใช้โปรแกรม ACROBAT บันทึกข้อมูลเป็น pdf เพื่อนสมาชิกที่สอนได้แก่ คุณไมโต ครูอ้อยเรียกชื่อนี้ตามท่านอื่น ครูอ้อยกับคุณไมโตเริ่มเป็นมิตรกันด้วยการอ่านและตรวจการบ้านให้ครูอ้อย และครูอ้อยเริ่มรู้ว่าคุณไมโตเป็นใคร อยู่ที่ไหน
ระยะนี้ครูอ้อยมีบันทึกที่เกี่ยวกับครอบครัว ความรัก ลูกสาว และพ่อบ้าน มีสมาชิกติดพันในการอ่านมากมาย สังเกตจาก counter และการตอบในบันทึกอย่างสม่ำเสมอ ครูอ้อยคิดเรื่องที่จะเขียนได้ทุกวัน จึงเกิดความคิดที่จะต้องรายงานว่า ในแต่ละเดือนนนั้นครูอ้อยเขียนได้กี่บันทึก เฉลี่ยออกมาเลยว่าเขียนได้วันละเท่าไร สมาชิกที่เป็นแฟนพันธุ์แท้ของครูอ้อยจะรู้ได้ทันทีว่า ครูอ้อยมีบันทึกออกมาบ่อย ได้อ่านกันอย่างจุใจ บางบันทึกครูอ้อยเขียนไปและร้องไห้ไปก็มี
ครูอ้อยถอดหัวใจแต่ไม่ตาย แต่นำความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจในเรื่องของความรักที่แม่มีต่อลูก ครูอ้อยอ่านบันทึกของคุณเม่ย คุณเมตตา คุณโอ๋ และคุณแม่อื่นๆ ที่เขียนเกี่ยวกับลูก " อิจฉาคุณแม่เหล่านี้ทีมีโอกาสได้เลี้ยงลูก " บางท่านไม่เข้าใจว่า ทำไมครูอ้อยเขียนมาอย่างนี้ จนกว่าได้อ่านบันทึกของครูอ้อยแล้ว จึงจะรู้จักชีวิตของครูอ้อยเป็นอย่างดี เช่น....คุณเมตตาที่เขียนขอโทษครูอ้อยที่เขียนบันทึกกินใจครูอ้อย ......แต่ครูอ้อยมิได้คิดเกลียดโกรธแต่อย่างใด
ระยะหลังนี้ ครูอ้อยมีความสุขกับการได้เขียน กับการได้อ่าน กับการได้เห็นลายอักษรของสมาชิกเข้ามาเวียนวนอ่านบันทึกของครูอ้อย ความสุขเหล่านี้เกิดเป็นพลังมหาศาล จนบางครั้งมีความรู้สึกว่า มีใครเดินมาข้างๆครูอ้อยตลอดเวลา ความสุขนั้นเหลือล้นจริงๆ เหลือคณานับที่จะประมาณได้
ความทุกข์ที่มีมาทั้งหมดได้จบลง และเริ่มมีความสุขทวีคูณ เมื่อได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับลูกสาว มีเสียงตอบรับมากมาย จากหน้าตาที่ละม้ายคล้ายครูอ้อย สมาชิกเริ่มเปลี่ยนจากสมาชิกกลายเป็น.......มิตรภาพ มิตรภาพใน GotoKnow
รักของครูอ้อย ความรักได้เผื่อแผ่ไปยังลูกของครูอ้อยทุกคน เพราะครูอ้อยเขียน เขียนบันทึกออกมาจากใจ จากความรู้สึกนึกคิดที่เป็นมูลฐานแห่งความจริง ให้ลบทิ้งกี่หนกี่ทีกี่ครั้ง ครูอ้อยก็ยังเขียนได้เสมอ
เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้าจะประกาศผลรางวัลนี้ ครูอ้อยดีใจสุดกำลังที่เห็นชื่อ ดร.จันทวรรณ ในบันทึกของครูอ้อย ดีใจที่คุณ beeman ชื่นชมครูอ้อยในบันทึกชื่อ " ครูอ้อยกับเพื่อนชายใน GotoKnow " ซึ่งคุณ beeman พยากรณ์ว่า บันทึกนี้เป็นบันทึกตัดเชือกการตัดสินรางวัลสุดคะนึง เดือนตุลาคม บันทึกนี้เพื่อนชายของครูอ้อยที่เคยเขียนโต้ตอบกันเข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นยังไม่ครบ แต่เท่าที่เข้ามา เช่น คุณจ๊อด กล่าวว่า " อึ้ง "
คุณขจิต ยังกล่าวว่า " คุณ beeman ลุ้นให้ครูอ้อย " ความสุขเหล่านี้ ใครล่ะจะรู้ได้ดี สัมผัสได้ดีเท่าครูอ้อย เหนื่อยนักนั่งพักผ่อน มีความสุข มีรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้ปะทะคารมกับ.....คุณบอน กาฬสินธุ์ ครูอ้อยได้ข้อคิดจากเธอมากมาย และคุณบอนก็เขียนบันทึกพาดพิงครูอ้อยก็มี ครูอ้อยอ่านทีไรก็มีความสุข สุขที่มีคนคิดถึง ทำบางสิ่งบางอย่างให้ด้วยความเต็มใจ โดยไม่มีข้อตอบแทนแต่อย่างใด เป็นมิตรภาพที่ออกมาจากใจ
ข้อคิดที่ได้จาก..GotoKnow ...คือ...มิตรภาพไร้พรมแดน ไม่มีเพศ อายุ ศาสนา...เพื่อนครูอ้อยมีตั้งแต่คนอายุมาก จนคราวลูก..ก็เป็นเพื่อนครูอ้อยได้ ...เราเคารพสิทธิซึ่งกันและกัน มอบความสุขความเข้าใจให้กัน....
ขอบคุณ คุณเอกจตุพร ที่ให้ตำแหน่ง " คุณครูมหัศจรรย์ " แก่ครูอ้อย ครูอ้อยยังรับตำแหน่งนี้ไม่ได้ เพราะไม่มีเสือผ้า แบบ " สาวน้อยมหัศจรรย์ " เลย
ขอบคุณเพื่อนหญิงทุกท่าน อาทิ Dr.Ka-Poom น้องอึ่งอ๊อบ คุณอร คุณปวีณา คุณ K-jira คุณน้องนิว และสาวโสด ได้คู่งานนี้ ครูอ้อยจะจับขึ้นเขียงทีละท่านตามคำเรียกร้องจากเพิ่อนชาย ในไม่ช้านี้
ขอบคุณ....มิตรภาพจากสมาชิก GotoKnow ทุกท่านที่เป็นมิตรรักแรงพลังที่ได้ให้กับครูอ้อยในครั้งนี้ ทุกท่านได้มีส่วนร่วมในการที่ครูอ้อยได้รับ รางวัลสุดคะนึง ตุลาคม
เขียนมาจนยาวเฟื้อย ยังไม่ได้บอกความรู้สึกเมื่อได้รับรางวัลสุดคะนึงตุลาคม 2549 เลย " ดีใจค่ะ ดีใจที่สุดค่ะ "
ครูอ้อยคะ
สวัสดีค่ะ....น้องอึ่งอ๊อบ
สวัสดีค่ะคุณจ๊อด
ถึง คุณบอน นายบอน!-กาฬสินธุ์
ครูอ้อยเพิ่งจะเขียนตอนสี่ทุ่มค่ะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ ครูอ้อยขา
เสียดายที่รู้จักครูอ้อยช้าไป....เลยไม่ได้เป็นเศษอะไรของครูอ้อย
แต่ก็ยังชื่นชมครูอ้อยอยู่ดีค่ะ
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณกฤษณา
แวะมาสวัสดีตอนเช้าคุณครูมหัศจรรย์ค่ะ
จำได้ว่าอ่านบันทึกแล้วชอบเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำปูนกินกับหมาก...(ขอโทษค่ะจำชื่อบันทึกไม่ได้) แล้วกลายเป็นแฟนคลับไม่รู้เนื้อรู้ตัว อ่านตั้งแต่แรกก็คิดว่าครูคนนี้คงจะดื้อไม่เบา และเป็นคนทำอะไรคงจะจริงจังเด็ดขาด...ตอนหลังก็พบว่าเป็นจริงๆด้วยแฮะ ^__^
อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณจันทรรัตน์
ไม่มากแต่เต็มใจให้
หอมรื่นชื่นฉ่ำน้ำใจ
สดใสด้วยรักผูกพัน
ขอบคุณค่ะคุณ นาย สิทธิเดช กนกแก้ว
ขอบคุณค่ะคุณแอ๊ด
ขอบคุณค่ะคุณสิทธิเดช
ครูอ้อย คะ
น้องพัดที่คิดถึง
คุณครูมหัศจรรย์แห่งโลก Gotoknow
ผมเคยกล่าวคำนี้ออกมาในช่วงก่อนที่จะประกาศผลรางวัลสุดคะนึง
ไม่รู้ว่าจะให้นิยามครูอ้อยว่าอย่างไรจริงๆครับ
ขอแสดงความยินดี และ ขอให้ครูอ้อยเป็นแบบที่ครูอ้อยเป็น แบบนี้ไปนานๆ
ผมชื่มชมครูครับ
......................
มาแสดงความยินดีช้าไปบ้าง
ผมเดินทางไปประชุมที่โครงการหลวงแห่งหนึ่ง กลางป่าที่บรรยากาศสวยงาม มีความสุขมากเลยครับ เพราะไม่ได้รับโทรศัพท์ตั้ง ๒ วัน....
ผมได้มีเวลาทบทวนตัวเองมากขึ้น
.................
และผมมีภาพ และเรื่องราว ที่สวยงามมาฝากเช่นเคยครับ...รอติดตามนะครับ
เริ่มติดบันทึกครูอ้อยโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ เคยสงสัยเหมือนกันว่าครูอ้อยทำไมต้องมีบล็อกเยอะจัง เลือกเข้าแพลนเน็ตไม่ถูกเลย เพิ่งเข้าใจจริงจังก็จากบันทึกนี้เอง
จะคอยติดตามชื่นชมครูอ้อยต่อไปเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่ครูอ้อยทำให้เกิดขึ้นในใจเวลาได้อ่านบันทึกนะคะ
ยินดีกับครูอ้อยอีกครั้งค่ะ
เช่นเดียวกับคุณศิริที่ไม่ค่อยได้อ่านบันทึกของใครมากนัก เนื่องจากเวลาอันจำกัด แต่ประทับใจในครูอ้อยเสมอ กับการแวะเวียนและฝากความคิดเห็นดีๆ ไว้ในบันทึกของคนพยาธิตลอดมา
สวัสดีค่ะคุณเอก
สวัสดีค่ะ....คุณศิริ
ถึงคุณโอ๋
ดีใจค่ะที่เข้าใจเรื่องบล็อกของครูอ้อยสักที ทำไมมันเยอะแยะ เวลาครูอ้อยจะลิ้งค์ข้อมูล ต้องนึกก่อนว่าเรื่องนี้มันอยู่ในบล็อกอะไร ขำตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่ก็สะดวกดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เรียน คุณหมอปารมี ที่รัก
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ nutim
ขอบคุณค่ะคุณ จันทร์เมามาย
คุณไมโตคะ
คุณไมโต ...
เวลาที่คุณไม่อยู่ หรือไม่มาอ่านบันทึก ไม่ทิ้งร่องรอย
มันยากเกินกว่าอธิบายนะ..หายโกรธแล้ว..จึงจะเข้าใจ
คุณไมโต..คุณสอนครูอ้อยอย่างมากมาย ที่นี่
ครูอ้อยคะ
อย่าโกรธหรือน้อยใจคุณไมโตเลยค่ะ ที่คุณไมโต มาแสดงความยินดีเรื่องรางวัลสุดคะนึง ช้าไปหน่อย เพราะว่า...nidnoi ลืมบอกคุณสมจิน
เนื่องจากช่วงหลังๆ พี่จินมีงานมากไม่ได้เข้ามาอ่าน blog เลย ข่าวคราวต่างๆ จาก blog หนูจะเป็นคนมาบอก หรือไม่ก็เปิดให้ดูเลยว่าบันทึกไหนที่น่าอ่านพอดีช่วงนั้น พี่จินเค้ายุ่งมากกับการเตรียม workshop Real time PCR ที่ภาควิชาจัด หนูก็เลยไม่มีโอกาสได้บอกซักที จนลืมไปเลย มานึกได้ตอนหลัง
โปรดเข้าใจค่ะครูอ้อย ว่าพี่ไมโตไม่มีเวลาจริงๆ พี่จินเล่าว่าเมื่อก่อนพี่ไมโตจะ msn คุยกับลูกๆ เสมอ แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ จะใช้วิธีโทรศัพท์มาแทน เพราะเสียเวลาน้อยกว่ากันมาก
นี่ถ้า nidnoi ไม่เข้ามาแสดงความคิดเห็นในบันทึกของครูอ้อย (ทั้งๆ ที่ครูอ้อย เข้าไปในบันทึกของหนูอยู่เป็นระยะ) ครูอ้อยจะโกรธมั๊ยคะ .......ไม่โกรธใช่มั๊ยคะ เพราะอะไร? ทั้งที่จริงๆ แล้วเราก็มีมิตรภาพต่อกัน
เพราะครูอ้อยไม่ได้ยึดติดกับ nidnoi แต่ยึดติดกับคุณไมโต
มิตรภาพของความเป็นเพื่อน...ยังคงอยู่ แม้ว่าเพื่อนจะจากไป เราคงทำได้แค่ คิดถึง
หวังว่าครูอ้อย คงไม่โกรธ นิดหน่อย อีกคน
เข้าใจครูอ้อยค่ะที่รู้สึกเช่นนั้น
เพราะคุณไมโตมักจะแนะนำอะไรดี ๆ ให้ครูอ้อยมีกำลัง มีพลังอยู่เสมอ
เมื่อรู้สึกว่าเพื่อนที่ผูกพันหายไป....ก็ทำให้เราใจหาย
ยามเราต้องการสิ่งที่เป็นพลังจากเพื่อนคนหนึ่ง แต่เราไขว่ เราคว้า แต่เราไม่รู้ว่าอยู่ไหน
รู้สึกถึงอารมณ์ เศร้า เหงา โดดเดี่ยวได้ (ท่ามกลางผู้คนมากมาย)
มิตรภาพที่เราหวัง ซึ่งไม่อยากคาดหวังให้เป็นแบบที่เราคิด.....แต่เวลาที่เราต้องการ เราโหยหา แล้วใขว่คว้าไม่ได้ ..... มันร้าวรานจริง ๆ ......เข้าใจครูอ้อยนะคะ ...
จะเป็นกำลังใจให้เสมอ เหมือนที่คุณนิดหน่อยและหลาย ๆ ท่านใน G2K ที่เป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน....เสมอ......
You've got a friendssssssssssssssssssssssss
คุณไมโตคะ
ขอบคุณที่คุณไมโตฝากตำนานไว้ในบันทึกแห่งนี้
อาจไม่หวานแหวว..ซาบซึ้ง
อาจไม่ซึ้งถึง...หัวใจ
อาจไม่น่ารัก....สดใส
อาจไม่เหมือนใคร...ที่เลิศเลอ
แต่ยังเป็นคนนี้...เป็นแบบฉัน
แม้คืนวันจะผ่านนาน...สักเพียงไหน
ก็ยังอยู่ที่เดิม...ไม่เปลี่ยนไป
ยังคงรักและห่วงใยเธอเหมือนเดิม
ใจของเธออาจเปลี่ยนแปลงไป
ตามเงื่อนใขของเวลาที่แปรผัน
ไม่อาจทำให้เธอ...เชื่อคำพูดฉัน
เวลาและความจริงใจเท่านั้น....จะบอกเธอ
ขอเพ้อ(เจ้อ) อีก(สัก)คน (ยืมเค้ามาอ่ะ)
เป็นกำลังใจให้ครูอ้อยเจง ๆ นะ
เข้ามาช้าหน่อยแต่หวังว่าคงไม่สายเกินไปนะครับ
ผมทราบชื่อเสียงครูอ้อยจากการไปร่วมมหกรรม KM ครั้งที่ 3 ครับเลยตามเข้ามาให้กำลังใจและแสดงความยินดีด้วยครับ
55 congratulations ย้อนหลังเป็นปีเลยนะคะ
ปูเพิ่งรู้เองว่า สุดคะนึง สคส. และจตุรพลัง คืออันหยัง .. อ๋อ ที่ไหนได้ ตอนอ่าน ประกาศปีนี้
.... by the way, you're inspired me without condition.
.... For me, you're the one - เวลาบอกใครๆ ก็ต้อง ครูพี่อ้อย She's the One ... ต้องร้องเพลงนั้นรึเปล่าคะ แต่ปูจำบ่ได้ ...
... เอาเพลง หนึ่งในร้อย ไปก่อนนะคะ .... จุ๊บ จุ๊บ ค่ะ