ความรู้สึกของครูอ้อยเมื่อได้รับรางวัลสุดคะนึง....ตุลาคม


ไม่เคยคาดคิด ไม่เคยคาดฝัน ไม่เคยคะนึง ไม่เคย.....

 

 

 

ไม่รู้เป็นอะไรในวันนี้  กดแป้นพิมพ์หรือทำอะไรไม่ได้ดังใจ  แถมเจ้าคอมพิวเตอร์ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียนเกิดใจตรงกันโปเกพร้อมๆกันเสียด้วย

ไม่เคยพิมพ์ช้าล่าช้าเลย  ดูซิเกือบจะขึ้นวันใหม่แล้ว  เดี่ยวก็เสียสถิติหรอก  ครูอ้อยเร็ว  รีบๆเข้าพิมพ์สิ  คิดสิ 

การทำงานที่ต้องใช้สมองคิด.......  สร้างสรรค์ ...... จินตนาการ.......ประกอบกับต้องแข่งกับเวลา   เป็นมา.......ตลอดระยะหลังนี้ 

แต่คุ้มกับการทำงานแบบนี้เสียจริง  ครูอ้อยเข้ามาใน GotoKnow  ก็เพราะการศึกษาอิสระในการเรียนปริญญาเอก  อยากจะ.....บันทึกความรู้สึกนี้  เหมือนชื่อภาพยนต์ในหลายสิบปีก่อนว่า  " อยากจะกู่ร้องปองรักให้ก้องโลก "  นำแสดงโดย  มีอาร์  ฟาร์โรว์  และ  โรเบิร์ต  เรดฟอร์ด  ฉันนั้น

ครูอ้อยเข้ามาสมัครในบันทึก GotoKnow  เมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม 2549  ในชื่อบล็อก  skuikratoke  ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับเทคนิคการสอน  ชื่อบันทึกแรก  " ลดอายุตัวครู "  เพื่อนสมาชิกท่านแรกที่เข้ามาอ่านบันทึกและแสดงความคิดเห็น  คือ  คุณขจิต  ฝอยทอง

ระยะแรก  ครูอ้อยอ่านมากรู้มาก  จึงเปิดบล็อกใหม่  ชื่อ  " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับการอ่านมากรู้มาก "  และอ่านเรื่องราวสาระความรู้เกี่ยวกับการจัดการความรู้ของ ดร.ประพนธ์  อ่านจนเข้าใจ

จึงเกิดบล็อกใหม่  คือ  " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับการจัดการความรู้ "  ครูอ้อยเรียนปริญญาเอกสาขาเทคโนโลยีการศึกษา  เมื่อเข้ามาเป็นสมาชิกแล้ว  ได้เรียนรู้เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์  และสาระที่เกี่ยวกับเทคโนโลยีกับ  คุณบอน  จึงเกิดบล็อกใหม่คือ  " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับคอมพิวเตอร์

ต่อมา  เข้าเรียนปริญญาเอก  ได้อ่านความรู้ของ  น้องนิว   คุณขจิต  และท่านอื่นๆอีก  เช่น  Dr.Ka-Poom  จึงได้เปิดบล็อกใหม่  คือ  " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษกับการเรียนปริญญาเอก "  ครูอ้อยได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากท่านอาจารย์หมอ  ศ.นพ.วิจารณ์  กล่าวว่า  " ครูที่เข้ามาเขียนบันทึก  ก็มี  ครูสมถวิล  และครูสิริพร "  ท่านรอบรู้จริง  และยังวิงวอนให้มีการแจกรางวัลแก่ครูเหล่านี้ด้วย

ครูอ้อยเข้ามา  โดยมิได้หวังรางวัลแต่อย่างใด  จวบจน  ครูอ้อยเกิดอุบัติเหตุ  ข้อเท้าพลิก  ต้องรักษา  จึงเกิดบล็อกใหม่คือ  " ครูภาษาอังกฤษกับสุขภาพ "  มีสมาชิกเข้ามาแสดงความเห็นใจ  และให้ความคิดเห็นเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพหลายท่าน  โดยเฉพาะที่เป็นพยาบาล  คุณ k-jira ได้พูดคุยกับครูอ้อยบ่อยครั้ง 

แต่คนที่บ่อยมากที่สุดคือ  Dr.Ka-Poom  เราพูดคุยกันตอนเช้า  ครูอ้อยบ่นว่า  เป็นตะคริว  เธอหาข้อมูลเกี่ยวกับตะคริว  สาเหตุของการเป็นตะคริว  และวิธีรักษา  ครูอ้อยจึงเกิดความประทับใจ  และรักเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง  เธอให้ข้อคิดเกี่ยวกับการเรียน  การทำงาน  หลายเรื่องที่ครูอ้อยได้มาจากเธอ

เมื่อครูอ้อยมีโอกาสไปอบรมที่ไหน  จะคอยมองหาคอมพิวเตอร์อินเทอร์เนต  เพื่อการเขียนบันทึกที่ต่อเนื่อง  ครูอ้อยเปิดบล็อกใหม่อีกชื่อ  " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษากับการประชุม  อบรม  สัมมนา "  ไว้เพื่อการบันทึกการที่ครูอ้อยไปประชุม  สัมมนา  หรือการอบรม 

เมื่อได้มีโอกาสไปอบรมต่างจังหวัด  จึงมีผลพลอยได้  คือการไปเที่ยว พอกลับมาบ้าน  จึงคิดเรื่องการไปไหว้พระ  น่าที่จะมีบันทึกเกิดขึ้นใหม่อีก  เกี่ยวกับการเที่ยว  ครูอ้อยเปิดบล็อกใหม่ชื่อ  " ครูผู้สอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษากับการทัศนศึกษา "  บันทึกนี้เริ่มมีการใช้รูปภาพประกอบ 

ลูกสาวของครูอ้อยซื้อกล้องใหม่  จึงยกกล้องดิจิตอลเก่าให้ครูอ้อย  จึงเรียนรู้วิธีการนำรูปลงในบันทึก  ครูอ้อยเรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งสิ้น   GotoKnow  มีอะไรที่มีค่ายิ่งในการที่พัฒนาครูอ้อยให้เป็น  " ครูมหัศจรรย์ " ที่คุณเอก  จตุพร  ให้ตำแหน่งนี้กับครูอ้อย

จากนั้นเมื่อมีกล้องถ่ายรูป  อะฮ้า  ผลงานก็เริ่มมากขึ้นเป็นลำดับ  สมาชิกให้การตอบรับ  เข้ามาอ่านและให้ความคิดเห็นกับครูอ้อยมากขึ้น  จึงอยากรู้ว่า  ในแต่ละวันนั้นมีคนเข้ามาอ่านบันทึกของครูอ้อยกี่คน  ครูอ้อยอ่านบันทึกของสมาชิกท่านใดที่มี counter ก็คลิกและเรียนรู้ทันที  เริ่มติดตั้ง วันที่ 14 สิงหาคม 2549   แต่ครูอ้อยก็บันทึกว่า  เริ่มติดตั้ง counter วันที่ 31 พฤษภาคม 2549 เช่นกัน

ครูอ้อยเป็นครูที่โรงเรียนพระยาประเสริฐสุนทราศรัย(กระจ่าง สิงหเสนี)  ดังนั้นบล็อกเกี่ยวกับโรงเรียนก็น่าจะมี  เขียนบันทึกเกี่ยวกับโรงเรียน  ชื่อบันทึกที่เป็นที่รู้จัก  คือ  " วันที่ 30 กันยายนนี้เป็นวันเกิดที่รักของครูอ้อย"  ก็มีสมาชิกหลายท่านหลงเข้ามาอวยพรให้แฟนครูอ้อย ด้วยคิดว่าเป็นวันเกิดแฟนครูอ้อย  แต่ความจริงเป็นวันเกิดของโรงเรียนต่างหาก  และบล็อกที่เกิดใหม่อีกคือ  " โรงเรียนพระยาประเสริฐสุนทราศรัย(กระจ่าง สิงหเสนี) "

วันหนึ่งครูอ้อยไปหาหมอ  เนื่องมาจากข้อเท้าที่ประสบอุบัติเหตุนั้นปวดมาก  เมื่อพบหมอได้ยาเรียบร้อยแล้ว  กำลังจะขับรถกลับบ้าน ครูอ้อยได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่มโทร.มาจาก สคส.  เธอแนะนำตัวว่า  คือ.  คุณธวัช  หมัดเต๊ะ  เธอเคยอ่านบันทึกของครูอ้อยและเชิญชวนให้เขียนบันทึกหรือเรียงความสัก 4-5 หน้ากระดาษ  เรื่องเกี่ยวกับการจัดการความรู้ในโรงเรียนประถมศึกษา  ครูอ้อยรับปาก  โดยที่คุณธวัชบอกว่า  จะได้รางวัลคือ  หนังสือถักทอสายใยแห่งการเรียนรู้ 10 เล่ม  และเสื้อสามารถ 1 ตัว

ในขณะนั้นครูอ้อยไม่ได้คิดถึงรางวัลแต่อย่างใด  ครูอ้อยเขียนเพื่อนำบทความตีพิมพ์ลงในหนังสือ  โดยมีวัตถุประสงค์จะนำหนังสือไปส่งอาจารย์ที่เรียนที่มหาวิทยาลัย  เพื่อคะแนนในการเรียนเท่านั้น  เมื่อเขียนเสร็จก็จัดส่ง  ในระหว่างจัดส่งจึงได้รู้จักกับคุณจ๊ะจ๋า  และได้พบตัวจริงในการประชุมเชิงปฏิบัติการในการอบรมการพัฒนาบุคลากรในองค์กรด้วยการจัดการความรู้

ครูอ้อยไปด้วยมีหน้าที่เป็นหัวหน้ากลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ  บล็อกจึงเกิดขึ้นอีกชื่อว่า   " งานนอกเหนือจากการเรียนการสอน "  ในการประชุมครั้งนี้ครูอ้อยได้พบกับคุณจ๊ะจ๋า  และบันทึกว่า  " มิตรภาพ GotoKnow คนแรกที่ได้พบกัน

บันทึกต่างๆเกิดขึ้น  บล็อกต่างๆได้เปิดขึ้น  เป็นจำนวน 11 บล็อก  จนกระทั่งครูอ้อยจะเขียนอัตตชีวประวัติเพื่อส่งการบ้านอาจารย์  บล็อกใหม่จึงเกิด  ใครจะรู้ว่าบล็อกนี้ล่ะ  เป็นบล็อกที่สำคัญที่เป็นหัวใจเด่นที่สุดที่ได้รับรางวัลในครั้งนี้  บล็อกนี้ชื่อ  " ครูสิริพรกับบันทึก "  บันทึกแรกที่เขียนเกี่ยวกับเพื่อนครูที่โรงเรียนจะเกษียณอายุราชการ  บล็อกทั้งหมดจึงมีจำนวนทั้งสิ้น 12 บล็อก

ต่อจากนั้นครูอ้อยเริ่มเรียนรู้การบันทึกข้อมูลโดยใช้โปรแกรม ACROBAT บันทึกข้อมูลเป็น pdf  เพื่อนสมาชิกที่สอนได้แก่  คุณไมโต  ครูอ้อยเรียกชื่อนี้ตามท่านอื่น  ครูอ้อยกับคุณไมโตเริ่มเป็นมิตรกันด้วยการอ่านและตรวจการบ้านให้ครูอ้อย  และครูอ้อยเริ่มรู้ว่าคุณไมโตเป็นใคร  อยู่ที่ไหน 

ระยะนี้ครูอ้อยมีบันทึกที่เกี่ยวกับครอบครัว  ความรัก  ลูกสาว และพ่อบ้าน  มีสมาชิกติดพันในการอ่านมากมาย  สังเกตจาก counter และการตอบในบันทึกอย่างสม่ำเสมอ  ครูอ้อยคิดเรื่องที่จะเขียนได้ทุกวัน  จึงเกิดความคิดที่จะต้องรายงานว่า  ในแต่ละเดือนนนั้นครูอ้อยเขียนได้กี่บันทึก  เฉลี่ยออกมาเลยว่าเขียนได้วันละเท่าไร   สมาชิกที่เป็นแฟนพันธุ์แท้ของครูอ้อยจะรู้ได้ทันทีว่า  ครูอ้อยมีบันทึกออกมาบ่อย  ได้อ่านกันอย่างจุใจ  บางบันทึกครูอ้อยเขียนไปและร้องไห้ไปก็มี

ครูอ้อยถอดหัวใจแต่ไม่ตาย  แต่นำความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจในเรื่องของความรักที่แม่มีต่อลูก  ครูอ้อยอ่านบันทึกของคุณเม่ย  คุณเมตตา  คุณโอ๋  และคุณแม่อื่นๆ ที่เขียนเกี่ยวกับลูก  " อิจฉาคุณแม่เหล่านี้ทีมีโอกาสได้เลี้ยงลูก "  บางท่านไม่เข้าใจว่า  ทำไมครูอ้อยเขียนมาอย่างนี้  จนกว่าได้อ่านบันทึกของครูอ้อยแล้ว  จึงจะรู้จักชีวิตของครูอ้อยเป็นอย่างดี  เช่น....คุณเมตตาที่เขียนขอโทษครูอ้อยที่เขียนบันทึกกินใจครูอ้อย  ......แต่ครูอ้อยมิได้คิดเกลียดโกรธแต่อย่างใด

ระยะหลังนี้  ครูอ้อยมีความสุขกับการได้เขียน  กับการได้อ่าน  กับการได้เห็นลายอักษรของสมาชิกเข้ามาเวียนวนอ่านบันทึกของครูอ้อย  ความสุขเหล่านี้เกิดเป็นพลังมหาศาล  จนบางครั้งมีความรู้สึกว่า  มีใครเดินมาข้างๆครูอ้อยตลอดเวลา  ความสุขนั้นเหลือล้นจริงๆ  เหลือคณานับที่จะประมาณได้

ความทุกข์ที่มีมาทั้งหมดได้จบลง  และเริ่มมีความสุขทวีคูณ  เมื่อได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับลูกสาว  มีเสียงตอบรับมากมาย  จากหน้าตาที่ละม้ายคล้ายครูอ้อย  สมาชิกเริ่มเปลี่ยนจากสมาชิกกลายเป็น.......มิตรภาพ  มิตรภาพใน GotoKnow 

รักของครูอ้อย  ความรักได้เผื่อแผ่ไปยังลูกของครูอ้อยทุกคน  เพราะครูอ้อยเขียน  เขียนบันทึกออกมาจากใจ  จากความรู้สึกนึกคิดที่เป็นมูลฐานแห่งความจริง  ให้ลบทิ้งกี่หนกี่ทีกี่ครั้ง  ครูอ้อยก็ยังเขียนได้เสมอ 

เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้าจะประกาศผลรางวัลนี้  ครูอ้อยดีใจสุดกำลังที่เห็นชื่อ ดร.จันทวรรณ  ในบันทึกของครูอ้อย  ดีใจที่คุณ beeman ชื่นชมครูอ้อยในบันทึกชื่อ  " ครูอ้อยกับเพื่อนชายใน GotoKnow "  ซึ่งคุณ beeman  พยากรณ์ว่า  บันทึกนี้เป็นบันทึกตัดเชือกการตัดสินรางวัลสุดคะนึง  เดือนตุลาคม  บันทึกนี้เพื่อนชายของครูอ้อยที่เคยเขียนโต้ตอบกันเข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นยังไม่ครบ  แต่เท่าที่เข้ามา เช่น คุณจ๊อด  กล่าวว่า  " อึ้ง

คุณขจิต  ยังกล่าวว่า  " คุณ beeman ลุ้นให้ครูอ้อย  "  ความสุขเหล่านี้  ใครล่ะจะรู้ได้ดี  สัมผัสได้ดีเท่าครูอ้อย  เหนื่อยนักนั่งพักผ่อน  มีความสุข  มีรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้ปะทะคารมกับ.....คุณบอน  กาฬสินธุ์  ครูอ้อยได้ข้อคิดจากเธอมากมาย  และคุณบอนก็เขียนบันทึกพาดพิงครูอ้อยก็มี  ครูอ้อยอ่านทีไรก็มีความสุข  สุขที่มีคนคิดถึง  ทำบางสิ่งบางอย่างให้ด้วยความเต็มใจ  โดยไม่มีข้อตอบแทนแต่อย่างใด  เป็นมิตรภาพที่ออกมาจากใจ

ข้อคิดที่ได้จาก..GotoKnow  ...คือ...มิตรภาพไร้พรมแดน  ไม่มีเพศ อายุ ศาสนา...เพื่อนครูอ้อยมีตั้งแต่คนอายุมาก  จนคราวลูก..ก็เป็นเพื่อนครูอ้อยได้  ...เราเคารพสิทธิซึ่งกันและกัน  มอบความสุขความเข้าใจให้กัน....

ขอบคุณ คุณเอกจตุพร  ที่ให้ตำแหน่ง  " คุณครูมหัศจรรย์ " แก่ครูอ้อย  ครูอ้อยยังรับตำแหน่งนี้ไม่ได้  เพราะไม่มีเสือผ้า  แบบ  " สาวน้อยมหัศจรรย์ "  เลย

ขอบคุณเพื่อนหญิงทุกท่าน อาทิ Dr.Ka-Poom  น้องอึ่งอ๊อบ คุณอร  คุณปวีณา  คุณ K-jira คุณน้องนิว  และสาวโสด  ได้คู่งานนี้  ครูอ้อยจะจับขึ้นเขียงทีละท่านตามคำเรียกร้องจากเพิ่อนชาย  ในไม่ช้านี้

ขอบคุณ....มิตรภาพจากสมาชิก GotoKnow   ทุกท่านที่เป็นมิตรรักแรงพลังที่ได้ให้กับครูอ้อยในครั้งนี้  ทุกท่านได้มีส่วนร่วมในการที่ครูอ้อยได้รับ   รางวัลสุดคะนึง  ตุลาคม  

เขียนมาจนยาวเฟื้อย  ยังไม่ได้บอกความรู้สึกเมื่อได้รับรางวัลสุดคะนึงตุลาคม 2549 เลย   "  ดีใจค่ะ  ดีใจที่สุดค่ะ  "

หมายเลขบันทึก: 60438เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2006 22:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 เมษายน 2012 18:17 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (45)

ครูอ้อยคะ

  • อ่านแล้วตามหัวใจที่เรียกร้องและเฝ้ารอ
  •  ติดหนี้แสดงความคิดเห็นก่อน
  • แต่มีสิ่งหนึ่งอยากบอกว่า "เกินคำบรรยาย"

  • ก็ขอแสดงความดีใจอีกครั้งครับ
  • ยังไงก็ขอบอกว่า อึ้ง ตะลึง กับความสามารถ สมกับรางวัลครับ
  • และจะรอคอยติดตามอ่านอย่างต่อเนื่อง ครับ
  • งานวิจัยรักใน G2K เป็นไปตามเป้าหมายหรือยังครับ
นึกว่าจะไม่เขียนซะแล้วสิ
พ่อบ้านกลับมาเล่าให้ฟังว่า  วันนี้มีรายการชอง 11 เรื่องการจัดการความรู้  ดร.จันทวรรณ  และมีชื่อครูอ้อยด้วยล่ะค่ะ...คุณจ๊อด

สวัสดีค่ะ....น้องอึ่งอ๊อบ

  • ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาเป็นคนแรกเลย  และ
  • เมื่อไรจะเข้ามาใช้หนี้ล่ะคะ 
  • แล้วคำว่าเกินบรรยาย  อย่าลืมนิยามคำศัพท์เฉพาะด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะคุณจ๊อด

  • ถึงขนาดอึ้ง  ตะลึงเชียวหรือคะคุณจ๊อด

ถึง  คุณบอน  นายบอน!-กาฬสินธุ์

ครูอ้อยเพิ่งจะเขียนตอนสี่ทุ่มค่ะ  ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ ครูอ้อยขา

      เสียดายที่รู้จักครูอ้อยช้าไป....เลยไม่ได้เป็นเศษอะไรของครูอ้อย

     แต่ก็ยังชื่นชมครูอ้อยอยู่ดีค่ะ

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณกฤษณา 

  • ไม่มีช้า ไม่มีสายสำหรับมิตรภาพค่ะ 
  • ขอบคุณค่ะที่ชื่นชม หากชื่นชมมารู้จักกันนานๆ
  • มีมิตรภาพต่อกันนานๆ และเขียนบันทึกให้กันและกัน
  • ครูอ้อยก็ชอบอ่านเรื่องขำขัน  นะคะ
  • ขอบคุณมากค่ะ

แวะมาสวัสดีตอนเช้าคุณครูมหัศจรรย์ค่ะ

จำได้ว่าอ่านบันทึกแล้วชอบเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำปูนกินกับหมาก...(ขอโทษค่ะจำชื่อบันทึกไม่ได้) แล้วกลายเป็นแฟนคลับไม่รู้เนื้อรู้ตัว อ่านตั้งแต่แรกก็คิดว่าครูคนนี้คงจะดื้อไม่เบา และเป็นคนทำอะไรคงจะจริงจังเด็ดขาด...ตอนหลังก็พบว่าเป็นจริงๆด้วยแฮะ ^__^

อรุณสวัสดิ์ค่ะ  คุณจันทรรัตน์

  • ครูอ้อยเขียนเรื่อง  ปูนกินกับหมาก  ก็คือเรื่อง ไปพบ..ขมิ้นกับปูนเขาคืนดีกัน
  • เพิ่งจะรู้วันนี้ค่ะ...ว่าชอบคนดื้ออย่างครูอ้อย แต่ความจริงลึกๆก็เป็นอย่างคุณจันทร์รัตน์คิด  ครูอ้อยดื้อมากมาก
  • แต่ถ้ารู้จัก  ครูอ้อย  น่ารัก  รักจริง รักจัง นะคะ
  • ขอบคุณที่ชมครูอ้อยอีกแล้ว
  • อ้าวมานั่งเขียนบันทึกอยู่นี่  การบ้านยังไม่เสร็จเล้ย
  • ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
                             เราเก็บดอกฝันมาฝาก

                            ไม่มากแต่เต็มใจให้

                             หอมรื่นชื่นฉ่ำน้ำใจ

                             สดใสด้วยรักผูกพัน

ขอบคุณค่ะคุณ  นาย สิทธิเดช กนกแก้ว

  • ไพเราะมากค่ะ  ถามว่า...ดอกฝันคืออะไรคะ 
  • กลิ่นหอมหรือเปล่าค่ะ 
  • อย่างไรก็ขอบคุณที่นำมาฝากค่ะ
  • ขอยืมคำน้องเอกนะครับ
  •  คุณครูมหัศจรรย์ "
  • ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม

ขอบคุณค่ะคุณแอ๊ด 

  • ขอบคุณกับคำว่า  " คุณครูมหัศจรรย์ "
  • ฝากบอกคุณเอกด้วย  ครูอ้อยขอบคุณคำนี้ค่ะ
  • ยิ้มแย้มด้วยความสุขค่ะ
ต้นดอกฝัน...ใบของมันคงคล้าย ๆ ความรักความเข้าใจหรือความศรัทธา...  อะไรประมาณนี้...    ชอบอากาศแบบอบอุ่น...เป็นกันเอง   เกิดขึ้นได้ทุกสภาพอากาศ   แต่เลือกสภาพอารมณ์...    คิดว่าดอกของมันอาจมีกลิ่นหอมหวาน...และบานได้ในหัวใจของทุกคนยามเมื่อเรามีความฝัน  ( คิดว่าเป็นเช่นนั้นครับ )

ขอบคุณค่ะคุณสิทธิเดช 

  • ครูอ้อยจะนำไปปลูกที่บ้านใหม่ 
  • แต่ความจริงที่บ้านเก่าก็มีอยู่แล้ว1 ต้นค่ะอิอิ
  • สวย หอม  บานในใจ

ครูอ้อย คะ

  • ดีใจกับรางวัลที่ได้จริง ๆ
  • การเขียนของครูอ้อยทุกขั้นตอน ทำได้ตรงวัตถุประสงค์ และเขียนได้เก่งจริง ๆ ค่ะ
  • เชียร์ครูอ้อยจริง ๆ คะ
  • จากกำลังใจดวงเล็ก ๆ ค่ะ

น้องพัดที่คิดถึง

  • ขอบคุณค่ะกับการแสดงความยินดีดีใจกับรางวัลครั้งนี้
  • ขอบคุณค่ะ กำลังใจจากดวงใจเล็กๆที่หวังดี  ปรารถนาดีตลอดมาอย่างสม่ำเสมอค่ะ

คุณครูมหัศจรรย์แห่งโลก Gotoknow

ผมเคยกล่าวคำนี้ออกมาในช่วงก่อนที่จะประกาศผลรางวัลสุดคะนึง

ไม่รู้ว่าจะให้นิยามครูอ้อยว่าอย่างไรจริงๆครับ

ขอแสดงความยินดี และ ขอให้ครูอ้อยเป็นแบบที่ครูอ้อยเป็น  แบบนี้ไปนานๆ

ผมชื่มชมครูครับ

......................

มาแสดงความยินดีช้าไปบ้าง

ผมเดินทางไปประชุมที่โครงการหลวงแห่งหนึ่ง กลางป่าที่บรรยากาศสวยงาม มีความสุขมากเลยครับ เพราะไม่ได้รับโทรศัพท์ตั้ง ๒ วัน....

ผมได้มีเวลาทบทวนตัวเองมากขึ้น

.................

และผมมีภาพ และเรื่องราว ที่สวยงามมาฝากเช่นเคยครับ...รอติดตามนะครับ

  • ยินดีด้วยอีกครั้งค่ะครูอ้อย
  • อ่านทุกตัวอักษรแล้วติดใจอยากรู้เรื่องราวแบบย่อ  ๆ เดี๋ยวต้องไปแอบถามแฟนพันธ์แท้
  • ผู้เขียนได้ติดตามบันทึกครูอ้อยหรือใครต่อใครนานครั้ง ๆ เพราะไม่ค่อยมีเวลา อยู่ที่ทำงานก็แว๊บ แวบมาเขียน เขียนเสร็จก็กินเวลาไปแล้ว จึงไม่ค่อยได้ปะติดปะต่อเรื่องราว
  • ที่บ้านไม่ค่อยได้ใช้ สัญญาณโทรศัพท์ขัดข้องอีกแล้ว โทรไปวันนี้เขาบอกว่าเป็นเพราะทำถนน วางท่อ เปลี่ยนเสาไฟใหม่
  • วันนี้มีเวลาเป็นพิเศษ ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย รอคนมารับ เป็นโอกาสดีที่ได้เข้ามายินดีอีกหนึ่งรอบ
  • ชื่นชมกับทั้ง 12 Blog ในเวลาประมาณแค่ 6 เดือนเองค่ะ

เริ่มติดบันทึกครูอ้อยโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ เคยสงสัยเหมือนกันว่าครูอ้อยทำไมต้องมีบล็อกเยอะจัง เลือกเข้าแพลนเน็ตไม่ถูกเลย เพิ่งเข้าใจจริงจังก็จากบันทึกนี้เอง

จะคอยติดตามชื่นชมครูอ้อยต่อไปเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่ครูอ้อยทำให้เกิดขึ้นในใจเวลาได้อ่านบันทึกนะคะ

ยินดีกับครูอ้อยอีกครั้งค่ะ

เช่นเดียวกับคุณศิริที่ไม่ค่อยได้อ่านบันทึกของใครมากนัก เนื่องจากเวลาอันจำกัด แต่ประทับใจในครูอ้อยเสมอ กับการแวะเวียนและฝากความคิดเห็นดีๆ ไว้ในบันทึกของคนพยาธิตลอดมา

สวัสดีค่ะคุณเอก

  • ขอบคุณสำหรับตำแหน่ง  "คุณครูมหัศจรรย์ แห่ง GotoKnow " ค่ะ
  • แค่นี้  ครูอ้อยก็สำลักความสุขแล้วล่ะค่ะ  มาช้ามาเร็ว  ครูอ้อยก็เข้าใจในมิตรภาพค่ะคุณเอก
  • ครูอ้อยก็จะเป็นครูอ้อยอย่างนี้ไปนานๆค่ะ
  • ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ....คุณศิริ

  • ก่อนอื่นต้องขอบคุณมากนะคะสำหรับการแสดงความยินดีกับความสำเร็จของครูอ้อย  และความสำเร็จของชาวพยาธิด้วยค่ะ
  • ครูอ้อยเข้ามาเขียนบันทึกนี้ด้วยใจรัก  และพยายามผลักดันให้ครูท่านอื่นๆได้เขียนบันทึกบ้าง
  • ต่อจากนี้ไป...ครูอ้อยจะเชิญชวน  ครู  หน่วยงานของครุได้เข้ามาใน GotoKnow  กันอย่างกว้างขวางให้จงได้ค่ะ
  • ขอบคุณค่ะ
  • มายินดีและชื่นชมกับคุณครูอ้อยอีกครั้งค่ะ
  • อิจฉาบางคนที่ได้ไปฉลองรางวัลกับครูอ้อยแล้ว
  • จะติดตามบันทึกที่ดี มีคุณค่าของคุณครูอ้อยต่อไปค่ะ

ถึงคุณโอ๋ 

ดีใจค่ะที่เข้าใจเรื่องบล็อกของครูอ้อยสักที  ทำไมมันเยอะแยะ  เวลาครูอ้อยจะลิ้งค์ข้อมูล  ต้องนึกก่อนว่าเรื่องนี้มันอยู่ในบล็อกอะไร ขำตัวเองเหมือนกันค่ะ  แต่ก็สะดวกดีค่ะ 

ขอบคุณค่ะ

เรียน  คุณหมอปารมี ที่รัก

  • ครูอ้อยปลาบปลื้มมากค่ะที่  คุณหมอมาเยี่ยมบันทึกของครูอ้อยและแสดงความยินดีกับการได้รับรางวัลในครั้งนี้

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะคุณ nutim 

  •  ครูอ้อยอาจจะมีโอกาสไปหามิตรภาพใน GotoKnow แบบไม่รู้ตัว 
  • ไม่ต้องเสียใจ  ครูอ้อยได้ไปแน่ค่ะ 
  • ขอบคุณค่ะ
  • ไม่รู้ว่ามาแสดงความยินดีช้าไปไหมครับ ช่วงนี้เน็ตเข้าได้ช้ามาก
  • ยินดีด้วยนะครับและขอให้พี่อ้อยเขียนบันทึกนี้ไปอีกนานๆ
  • จากน้องที่ตามผลงานพี่อ้อยคนหนึ่งทุกวันจันทร์(ขึ้นและตก)

ขอบคุณค่ะคุณ จันทร์เมามาย

  • หากมาแสดงความยินดี  ไม่มีช้าหรอกค่ะ
  • เขียนแน่ค่ะ ระวังจะถูกโยงเส้นจับคู่นะ
  • น่ารักจริงน้องชายของพี่อ้อย
  • เคยอ่านเรื่อง ครูอ้อยกับเพื่อนชายใน GotoKnow หรือยังคะ ถ้ายัง  เรียนเชิญอ่านที่นี่
สวัสดีตอนสายๆครับ
  • เช้านี้เพิ่งรู้เรื่องจากคุณสมจินว่าครูอ้อยได้รับรางวัลสุดคนึงประจำเดือนนี้ ก็เลยตั้งใจว่าจะเข้ามาแสดงความยินดี แม้ว่าอาจจะสายไปสักนิด แต่ก็เร็วที่สุดเท่าที่ผมพึงจะกระทำได้ พอเปิดเน็ตแล้วพบว่าเขาประกาศรางวัลไปตั้งหลายวันแล้ว นี่ผมไม่ได้เข้าเน็ตนานมากขนาดนั้นเชียวหรือ แทบจะไม่รู้สึกเลยว่าเวลาผ่านไปแล้วอาทิตย์กว่าๆ ที่แทบจะไม่ได้ต่อเน็ตเลย เข้ามาครั้งเดียวตอนแสดงความยินดีกับอาจารย์ปารมี ที่ได้รับรางวัล KM Bio Award แล้วก็กลับหายไปในกองงานอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สองที่กลับเข้ามาและเป็นโอกาสที่จะแสดงความยินดีกับครูอ้อย ที่ได้รับรางวัลสุดคนึงประจำเดือนนี้
  • รางวัลสุดคนึงถือเป็นรางวัลที่เหมาะสมกับครูอ้อยที่สุด สิ่งที่ปรากฏอยู่ในบันทึกต่างๆของครูอ้อย คือประจักษ์พยานสำคัญที่ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ใครที่ได้เข้ามาอ่าน เข้ามารู้จัก ก็จะทราบเองว่าเหตุใดครูอ้อยจึงมีความเหมาะสมที่จะได้รับรางวัลนี้
  • สิ่งที่ในบล็อกครูอ้อยมีโดดเด่นไปจากบล็อกอื่นๆ คือความเป็นชุมชน การเข้ามาอ่านบล็อกของครูอ้อยเหมือนการได้พูด ได้คุยกับเพื่อนสนิท ทำให้รู้สึกอบอุ่น เป็นมิตร เป็นกันเอง และสบายใจ
  • ผมคงหายหน้าหายตาไปอีกสักพัก เพื่อเร่งงานแล็บให้เสร็จให้มากที่สุด เท่าที่จะมากได้ โดยเฉพาะงานด้านไมโตคอนเดรีย ที่ไม่สามารถหิ้วกลับไปทำต่อที่เมืองไทยได้ ตอนนี้ สายลูกปัด 16000 ลูก ผมรู้ลำดับสีเกือบหมดแล้วครับ เหลืออยู่ประมาณ เส้นละเกือบ 100 ลูกเท่านั้น ที่ยังต้องทำซ้ำ เพื่อให้แน่ใจว่ามีการเรียงตัวอย่างไร ได้ไม่มีอะไรผิดพลาด ก็น่าจะทำได้เสร็จก่อนที่จะกลับเมืองไทยครับ
  • สัญญาครับ ว่าจะนำใบเมเปิลไปฝาก ฉลองในโอกาสที่ได้รับรางวัลนี้

คุณไมโตคะ

  • คุณไมโตเคยคลิกเข้าไปถามคุณไมโตหรือไม่ 
  • คุณไมโตเคยอ่านวันวันที่เดือนว่ามีใครรอคอยนานแค่ไหนหรือไม่
  • คุณไมโต..ไม่อยากให้มากะเกณฑ์อะไรในชีวิตของคุณ..แต่เรื่องของ.มิตรภาพ..มันคนละเรื่อง

 

ครูอ้อยครับ
  • ขอบคุณมากครับ สำหรับความห่วงใยที่ครูอ้อยมีให้เสมอ ปกติไม่บ่อยนักที่ผมจะเข้าไปดูในศูนย์รวมข้อมูล ส่วนใหญ่ผมจะใช้วิธีการ link เข้าจากหน้าแพลนเน็ต หลายหลายเรื่องราวน่ารู้ (ที่ครูอ้อยเคยบอกว่ามีบล็อกของครูอ้อยติดอันดับเพียงแค่สองบล็อก) แล้วเข้ามาอ่านในบล็อกของครูอ้อยบ่อยที่สุด เพียงแต่ช่วงอาทิตย์กว่าๆที่ผ่านมา ต้องวิเคราะห์ข้อมูลอย่างหนัก วันๆตาลายกับการนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืน แล้วทำได้ประมาณ วันละ 1 ราย พอวิเคราะห์เสร็จก็ต้องกลับไปทำแล็บมาซ่อมแล้วก็วิเคราะห์ใหม่ ดังนั้นผมจะรู้เรื่องราวความเป็นไปต่างๆจากคุณสมจิน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชุมชน smartpath ได้รางวัล KM Bio Award ก็เป็นเรื่องที่ทราบจากคุณสมจินบอก แล้วจึงเข้าไปแสดงความยินดีกับอาจารย์ปารมี ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อรางวัลที่ถูกต้อง ในบันทึกที่เขียนนั้นผมยังเขียนชื่อรางวัลผิดเลย ซึ่งปกติแล้วไม่ใช่วิสัยที่ผมปฏิบัติ หรือแม้แต่ครูอ้อยได้รางวัลสุดคนึง ก็เป็นเรื่องที่ผมรู้จากคุณสมจิน พอวางสายจากคุณสมจิน ผมก็รีบเข้ามาแสดงความยินดีกับครูอ้อยทันที
  • ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมรับรู้ได้ตั้งแต่ความเห็นแรกที่ผมกลับเข้ามาคุยกับครูอ้อยแล้วว่ามีอะไรแปลกๆ
  • ผมเข้าใจครับ ว่าครูอ้อยห่วงใยซึ่งผมก็ซาบซึ้งแล้วเข้าใจในความห่วงใยที่ครูอ้อยมี แต่ผมมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ และเป็นการทำงานแข่งกับเวลาที่มีเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย งานของผมไม่เหมือนกับการอ่านหนังสือไปสอบ ที่เมื่ออยู่ในห้องสอบแล้วเราสามารถขีดเขียนความรู้ที่เรารู้มาได้ แต่งานของผมเป็นการทดลองในห้องปฏิบัติการ ซึ่งต้องมีการตรวจสอบ และยืนยันผลการทดลองจนเป็นที่แน่ชัด จึงจะนำมาเขียนได้ และเมื่อถูกจำกัดด้วยเวลา จึงเป็นเรื่องที่ยากมาก มีอยู่เพียงทางเดียวเท่านั้น คือ ผมต้องทำงานให้หนักขึ้น เพื่อให้ทันกับเวลาที่ยังเหลืออยู่ นี่ยังไม่นับรวมกับการแย่งใช้เครื่องมือกับเด็กญี่ปุ่นอีก
  • ผมจึงบอกกับครูอ้อยเสมอว่า การจะคบกับใครสักคน ครูอ้อยควรยอบรับในสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่คาดหวังให้เขาเป็นอย่างที่ครูอ้อยอยากให้เป็น ผมเข้าใจครับ ว่าครูอ้อยอยากให้ผมได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน มาชื่นชม มายินดี เสมอกับเพื่อนๆท่านอื่นๆในสังคมเสมือนแห่งนี้ ซึ่งผมเองก็ปรารถนาเช่นกัน แต่ข้อจำกัดในเรื่องของเวลาเป็นความจริงที่ยากจะปฏิเสธและเป็นสิ่งที่ผมแตกต่างจากเพื่อนๆท่านอื่นๆ ผมจึงไม่อยากให้ครูอ้อยคาดหวังว่าผมจะสามารถทำอะไรหลายๆอย่างได้เหมือนเพื่อนท่านอื่นๆ ไม่ได้หมายความว่ามากำหนดกฎเกณฑอะไรในชีวิต
  • ผมยังยืนยันครับ ว่าเราไม่ได้เสียมิตรภาพไป ดังข้อความในบันทึกนี้
                  มิตรภาพยังคงอยู่และไม่หายไปไหน
                  สำหรับเราเชื่ออย่างนั้น
                  ไม่มีอะไรจะทำลายมิตรภาพนั้นได้
                   แม้วันนี้ หรือวันหน้า หรืออนาคต
                   อาจจะไม่ได้เจอกัน หรือเห็นข้อความกันอีก
                  แต่อย่างน้อยๆ ก็คือสิ่งดีๆ ที่น่าจดจำจริงไหมค่ะ
  • ท้ายที่สุดผมขอแสดงความยินดีกับครูอ้อยอีกครั้งในโอกาสที่ครูอ้อยได้รับรางวัลสุดคนึงประจำเดือนที่ผ่านมา ซึ่งเป็นการสะสมเสื้อสามารถจาก สคส, เป็นตัวที่สองครับ

คุณไมโต  ...

  • ครูอ้อย..ยังคนเป็นครูอ้อยคนเก่า
  • แต่แข็งแกร่ง..กว่าเก่า

เวลาที่คุณไม่อยู่  หรือไม่มาอ่านบันทึก  ไม่ทิ้งร่องรอย

มันยากเกินกว่าอธิบายนะ..หายโกรธแล้ว..จึงจะเข้าใจ

คุณไมโต..คุณสอนครูอ้อยอย่างมากมาย  ที่นี่

ครูอ้อยครับ
  • นับจากวันที่ผมพบเด็กสาวคนหนึ่งนั่งน้ำตาไหลอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมรับรู้ถึงความรู้สึกเหงาท่ามกลางหมู่คนของเธอ ผมจำได้ว่าผมฝากให้ครูอ้อยหาดอกไม้ให้เธอสักช่อ แล้วบอกกับเธอว่า เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้ เธอยังมีเพื่อนอีกมากมาย เธอต้องลุกขึ้นให้ได้ ยังมีคนอีกมากมายรอที่จะชื่นชมความสำเร็จของเธอ
  • นับจากวันนั้น ผมเห็นเธอลุกขึ้นด้วยประกายตาที่สดใส เธอตั้งใจทำเรื่องราวต่างๆที่เธอสมควรต้องทำตั้งมากมาย เธอเขียนเรื่องราวอัตชีวประวัติของเธอ ได้อย่างน่าสนใจที่สุด ยาวหลายตอน แต่ละตอนสื่อถึงเรื่องราวในอดีตอย่างมีพลัง เรื่องราวต่างๆน่าจะไปได้ดีจนจบ แต่ท้ายสุด เธอกลับหยุดความตั้งใจเดิมที่เธอมีอยู่ แล้วเขียนบทสุดท้ายอย่างเสียไม่ได้ พร้อมกับกล่าวว่า ฉันจะไม่แก้ไขแล้ว ฉันจะส่งการบ้านคุณครูแล้ว ซึ่งเป็นความเจ็บปวดครั้งหนึ่งในใจผม
  • ผมเริ่มตะหนักว่า ชีวิตของเธอกำลังพึ่งพิงผู้อื่นมากเกินไป เธอสมควรต้องยืนอยู่ให้ได้ด้วยตัวเธอเอง เธอเป็นคนมีความสามารถ สมควรที่จะให้เธอได้แสดงความสามารถของเธออย่างเต็มที่  ผมจึงเริ่มเดินออกจากชีวิตของเธอ มาเฝ้ามองดูเธอห่างๆ สิ่งที่ผมคิดไม่ถึง คือเธอต่อว่าผมมากมาย และนำผมไปเปรียบกับสัตว์บางชนิด เป็นความเจ็บปวดอีกครั้งในใจผม
  • เปล่าเลย ผมไม่ได้โกรธเธอ ผมกลับไปคุยกับเธออีกครั้ง มิตรภาพยังคงอยู่ และจะไม่หนีหายไปไหน ผมเชื่อเช่นนั้น เมื่อเวลาที่ในต่างแดนเริ่มเหลือน้อยลง ผมจำเป็นต้องทำงานให้หนักขึ้น ผมจึงต้องห่างเธอไปจริงๆ ช่วงเวลานั้นแล้วเธอก็เปล่งประกายฉายความสามารถของเธออย่างเต็มที่ มีผู้คนห้อมล้อมเธอมากมาย มีคนคอยให้กำลังใจเธอมากมาย และท้ายที่สุดเธอก็ได้รับคัดเลือกเป็นดาว ซึ่งเป็นตำแหน่งที่เหมาะสมกับเธออย่างที่สุด เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขอย่างที่สุด แต่เป็นช่วงเวลาที่ผมยุ่งที่สุด
  • เวลาผ่านไปราวหนึ่งอาทิตย์ เมื่อผมรู้ข่าว ผมรีบเข้าไปแสดงความยินดีกับเธอ เธอตอบแทนผมด้วยความเฉยชา เธอบอกกับผมว่า เธอไม่มีเพื่อน,,,,,,อยู่ที่ต่างแดนแห่งหนึ่ง เป็นความเจ็บปวดในใจผมอีกครั้ง
  • เปล่าเลย ผมไม่ได้โกรธเธอ ผมรู้สึกยินดีกับเธออย่างที่สุด ที่วันหนึ่งเธอสามารถลุกขึ้นยืนได้ และเปล่งประกายความสามารถของเธอให้ผู้อื่นได้ชื่นชม ผมรับรู้ได้ว่าเวลานี้ เธอแข็งแกร่งขึ้น  เวลานี้เธอไม่ใช่เด็กสาวคนเดิม เธอโตเต็มที่แล้ว
     เรื่องราวเหล่านี้ของเธอ ผมเคยคิดจะเรียบเรียงเป็นบันทึกเก็บไว้ในบล็อกของผม แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมขอฝากเรื่องราวของเธอไว้ในที่ใดที่หนึ่งของบล็อกครูอ้อยจะดีกว่า และฝากครูอ้อยบอกเธอด้วยว่า ผมยังคงเป็นกำลังใจให้เธอเสมอครับ

ครูอ้อยคะ
อย่าโกรธหรือน้อยใจคุณไมโตเลยค่ะ  ที่คุณไมโต   มาแสดงความยินดีเรื่องรางวัลสุดคะนึง  ช้าไปหน่อย  เพราะว่า...nidnoi  ลืมบอกคุณสมจิน

เนื่องจากช่วงหลังๆ พี่จินมีงานมากไม่ได้เข้ามาอ่าน blog เลย  ข่าวคราวต่างๆ  จาก blog   หนูจะเป็นคนมาบอก   หรือไม่ก็เปิดให้ดูเลยว่าบันทึกไหนที่น่าอ่านพอดีช่วงนั้น   พี่จินเค้ายุ่งมากกับการเตรียม workshop Real time PCR   ที่ภาควิชาจัด  หนูก็เลยไม่มีโอกาสได้บอกซักที   จนลืมไปเลย   มานึกได้ตอนหลัง

โปรดเข้าใจค่ะครูอ้อย    ว่าพี่ไมโตไม่มีเวลาจริงๆ   พี่จินเล่าว่าเมื่อก่อนพี่ไมโตจะ msn คุยกับลูกๆ  เสมอ  แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ   จะใช้วิธีโทรศัพท์มาแทน  เพราะเสียเวลาน้อยกว่ากันมาก

นี่ถ้า nidnoi ไม่เข้ามาแสดงความคิดเห็นในบันทึกของครูอ้อย  (ทั้งๆ ที่ครูอ้อย  เข้าไปในบันทึกของหนูอยู่เป็นระยะ)  ครูอ้อยจะโกรธมั๊ยคะ     .......ไม่โกรธใช่มั๊ยคะ   เพราะอะไร?    ทั้งที่จริงๆ  แล้วเราก็มีมิตรภาพต่อกัน

เพราะครูอ้อยไม่ได้ยึดติดกับ nidnoi   แต่ยึดติดกับคุณไมโต 

มิตรภาพของความเป็นเพื่อน...ยังคงอยู่   แม้ว่าเพื่อนจะจากไป    เราคงทำได้แค่  คิดถึง

หวังว่าครูอ้อย  คงไม่โกรธ  นิดหน่อย  อีกคน

 

 

เข้าใจครูอ้อยค่ะที่รู้สึกเช่นนั้น

เพราะคุณไมโตมักจะแนะนำอะไรดี ๆ ให้ครูอ้อยมีกำลัง มีพลังอยู่เสมอ

เมื่อรู้สึกว่าเพื่อนที่ผูกพันหายไป....ก็ทำให้เราใจหาย

ยามเราต้องการสิ่งที่เป็นพลังจากเพื่อนคนหนึ่ง  แต่เราไขว่ เราคว้า แต่เราไม่รู้ว่าอยู่ไหน

รู้สึกถึงอารมณ์ เศร้า เหงา โดดเดี่ยวได้ (ท่ามกลางผู้คนมากมาย)

มิตรภาพที่เราหวัง ซึ่งไม่อยากคาดหวังให้เป็นแบบที่เราคิด.....แต่เวลาที่เราต้องการ เราโหยหา แล้วใขว่คว้าไม่ได้  ..... มันร้าวรานจริง ๆ ......เข้าใจครูอ้อยนะคะ  ...

จะเป็นกำลังใจให้เสมอ เหมือนที่คุณนิดหน่อยและหลาย ๆ ท่านใน G2K  ที่เป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน....เสมอ......

You've got a friendssssssssssssssssssssssss

  • เข้าใจความรู้สึพี่ไมโตและพี่อ้อยครับ
  • ที่นี่gotoknowมีกัลยาณมิตรและกำลังใจมอบให้แก่กันครับ
  • ขอบคุณมากครับ

คุณไมโตคะ

  • ครูอ้อยซาบซึ้งกับการที่คุณไมโตจดจำเด็กสาวคนนั้นได้อย่างชัดเจนและแสนนาน  ครูอ้อยรู้ดีว่าเด็กสาวคนนั้นเธอคิดอย่างไรกับความรู้สึกของคุณไมโตที่มีต่อเธอ  มิตรภาพ  ความเอาใจใส่  ความเอื้ออาทร  และสุดท้ายคือความยินดีด้วยกัน
  • เธอยังจำได้ทุกเรื่องที่คุณไมโตบอก เธอเก็บความรู้สึกที่ดี  คำพูดที่ดี  ไว้ในก้นบึ้งของหัวใจของเธอเสมอมา  ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน  ความซาบซึ้งใจยังคงอยู่....ถึงแม้ว่า  จะมีการเปลี่ยนแปลงไป  ไม่ว่าจะเหตุผลได้ก็ตาม  เธอก็พิสูจน์ได้อย่างชัดเจนว่า  เธอไม่ผิดและเรียกร้องความยุติธรรมอยู่ตลอดเวลา  เธอต้องการเพียงมิตรภาพที่แสนหอมหวาน  มิได้คาดหวังอะไรมากกว่านี้ 
  • ไม่ว่าจะเป็นเหตุผล  หรือคำแก้ตัวใดๆก็ตามก็ไม่สามารถลบจุดปมในใจของสาวน้อยคนนั้นได้  เธอยังคงไม่กล้าคิดว่า  เธอได้รางวัลถึง2ครั้งคุณไมโตก็ออกมาแสดงความยินดีทั้ง2ครั้ง  แต่เวลาที่เธอระทมทุกข์  คุณไมโตเพียงหันกลับมามองดูและไม่แยแสอะไรในความรู้สึกของสาวน้อยคนนี้ที่คุณไมโตเคยฝากให้ครูอ้อยเอาดอกไม้ไปให้  คุณไมโตไม่รู้เลยว่า  เธอมองหาช่อดอกไม้จากคุณไมโต  เมื่อไม่มีความหวังที่จะได้  เพียงแต่ขอให้มาเยี่ยมเยียนกันบ้างเธอก็มีความสุขใจแล้ว
  • สุดท้ายเด็กสาวคนนั้น  กล้าแกร่ง  และเติบโตขึ้น  ได้เรียนรู้ชีวิตในสังคมแห่งนี้มากขึ้น  เธอย่อมรู้ดีว่า  เธอไม่ควรคาดหวังอะไรกับใครจนเกินไป  เธอชาชินกับความทุกข์และรับรู้เรื่องของชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขอบคุณที่คุณไมโตฝากตำนานไว้ในบันทึกแห่งนี้ 

อาจไม่หวานแหวว..ซาบซึ้ง
อาจไม่ซึ้งถึง...หัวใจ
อาจไม่น่ารัก....สดใส
อาจไม่เหมือนใคร...ที่เลิศเลอ
แต่ยังเป็นคนนี้...เป็นแบบฉัน
แม้คืนวันจะผ่านนาน...สักเพียงไหน
ก็ยังอยู่ที่เดิม...ไม่เปลี่ยนไป
ยังคงรักและห่วงใยเธอเหมือนเดิม
ใจของเธออาจเปลี่ยนแปลงไป
ตามเงื่อนใขของเวลาที่แปรผัน
ไม่อาจทำให้เธอ...เชื่อคำพูดฉัน
เวลาและความจริงใจเท่านั้น....จะบอกเธอ

ขอเพ้อ(เจ้อ) อีก(สัก)คน (ยืมเค้ามาอ่ะ)

เป็นกำลังใจให้ครูอ้อยเจง ๆ นะ

 

ครูอ้อยครับ
  • ผมยังจำเด็กสาวคนนั้นได้อย่างติดตา ผมจำได้ว่าผมพูดอะไรกับเธอไปบ้าง จำได้แม้กระทั่งวันนั้นมีใครพูดอะไรกับเธอบ้าง เธอเป็นเด็กที่เก่งครับ ข้อเขียนของเธอฉายแววเด่นชัดมาก ตามที่ผมเคยบอกครูอ้อยว่า ผมไม่เคยเห็นใครเขียนอัตชีวประวัติได้น่าติดตามและมีพลังในการถ่ายทอดมากขนาดนั้นมาก่อน ชีวิตของเธอยังก้าวไปได้อีกไกลครับ สิ่งที่เธอต้องการคือกำลังใจ ที่จะลุกขึ้นก้าวเดินครับ เธอไม่ได้ต้องการที่พึ่งพิง แม้เธอจะรู้สึกเช่นนั้นก็ตาม ผมเป็นที่พักพิงให้กับเธอได้ยามเธอท้อแท้ และให้กำลังใจกับเธอได้ยามเธอท้อใจ เมื่อเธอพร้อมเธอสมควรต้องก้าวเดินเองครับ เธอควรมีหนทางของเธอเองที่โดดเด่น เพราะเธอมีความสามารถมากเกินกว่าที่จะอยู่เฉยและเก็บไว้ในใจได้ วันนี้เธอได้พิสูจน์แล้วว่าเธอมีความสามารถจริง ผู้คนรอบข้างได้ยอมรับในความสามารถของเธอแล้ว ซึ่งผมก็ขอแสดงความยินดีกับเธอด้วย
  • ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ครูอ้อยได้บอกเธอเถิดครับว่า ผมคอยเฝ้าดูเธอเสมอ และคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ ผมรู้สึกยินดีเสมอทุกครั้งที่มีผู้ยอมรับในความสามารถของเธอ และรอคอยดูความสำเร็จในชีวิตการศึกษาของเธอ ไม่ว่าเธอจะเข้าใจผมหรือไม่ก็ตาม
  • ผมจะยินดีมากที่เธอเติบโต กล้าแกร่งขึ้นตามวัย แต่ไม่ปรารถนาให้เธอกล้าแกร่งขึ้นเพราะชินชากับความทุกข์ ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอ และขอบคุณในความหวังดีของเธอเสมอมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ขอให้เธอรู้ไว้เถิดว่า เธอยังมีเพื่อนที่เฝ้ารอชื่นชมความสำเร็จของเธออยู่เสมอ เพื่อนที่เป็นเพื่อน มิตรภาพจะยังยงอยู่ตลอดไปครับ

เข้ามาช้าหน่อยแต่หวังว่าคงไม่สายเกินไปนะครับ

ผมทราบชื่อเสียงครูอ้อยจากการไปร่วมมหกรรม KM ครั้งที่ 3 ครับเลยตามเข้ามาให้กำลังใจและแสดงความยินดีด้วยครับ

55 congratulations ย้อนหลังเป็นปีเลยนะคะ

 ปูเพิ่งรู้เองว่า สุดคะนึง สคส. และจตุรพลัง คืออันหยัง ..  อ๋อ  ที่ไหนได้ ตอนอ่าน ประกาศปีนี้

....  by the way, you're inspired me without condition.

....  For me, you're the one - เวลาบอกใครๆ ก็ต้อง ครูพี่อ้อย She's the One ...  ต้องร้องเพลงนั้นรึเปล่าคะ  แต่ปูจำบ่ได้ ...

...  เอาเพลง หนึ่งในร้อย ไปก่อนนะคะ   ....  จุ๊บ จุ๊บ ค่ะ  

 

สวัสเค่ะน้องปู..poo

ดีใจ สุขใจ ที่ได้อ่านค่ะ

มิตรภาพนี้ยั่งยืน

สั้นดีไหมคะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท