การให้อภัยนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายนักต้องตั้งใจทำ และต้องรู้ประโยชน์ของการให้อภัยรู้จักโทษ ของการไม่ให้อภัยให้ดีด้วย  ทุกวันนี้ฉันสร้างภูมิคุ้มกันตัวเอง โดยให้มีความพร้อมจะให้อภัยคนได้ง่ายขึ้น และโกรธคนได้น้อยลง  เพราะรู้แล้วว่าถ้าโกรธแค้นแล้วไม่ดีทั้งต่อตนเอง และคนรอบข้าง  

การให้อภัยเป็นสิ่งที่ยาก แต่มีผลดีมาก เราจะสร้างภูมิคุ้มกันได้โดยเราจะต้องรู้จักถ่อมตน อธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกคืนว่า ขอให้ฉันได้รับพลังจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้น   ให้ฉันสามารถรักคนอื่นได้มากขึ้น สามารถให้คนอื่นได้มากขึ้น สามารถให้อภัยคนอื่นได้มากขึ้น และขอให้ตัวฉัน ได้รับความรักจากคนอื่นมากขึ้น ได้รับการให้จากคนอื่นมากขึ้น ได้รับการให้อภัยจากคนอื่นมากขึ้น  เพียงแค่นี้ฉันก็จะมีความสุขแล้ว

  #รักทุกคนค่ะ#

"การรับรู้ความเหงาของตนเองนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในชีวิต เมื่อบุคคลเปิดใจตนให้รับรู้ความเจ็บปวดที่ถั่งโถมเข้ามาเมื่อเกิดความเหงาจนเข้าถึงความเหงา และเข้าถึงความเป็นจริงแห่งชีวิตของตนเองแล้ว ก็ย่อมจะเข้าถึงจิตใจของผู้อื่นที่กำลังเจ็บปวด ที่กำลังเผชิญกับความเศร้า ความยากจน ความทุกข์ยากที่อยู่รอบๆ ตัว จึงกล่าวได้ว่า ความเหงานั้นเอื้อให้มนุษย์เข้าใจซึ้งถึงความทุกข์ที่เกาะกุมรุมเร้าจิตใจบุคคลอื่นผู้กำลังผจญกับความทุกข์ในชีวิตได้ และนี่ก็คือกระบวนการพัฒนาจิตอันลึกซึ้งที่เกิดขึ้นจากการรับรู้ความเหงาในตนเอง"

"อ่านแล้วชอบ.... เราต้องอยู่กับมันได้ซิ มีความเหงาเป๋นเพื่อน ต่อไปคงไม่เหงา อิอิ"

ข้อมูลจากเรื่อง อยู่ได้กับความเหงา หนังสือสุขง่ายๆ สร้างได้ด้วยตนเอง 
โดย ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. กรรณิการ์ นลราชสุวัจน์

          ฉันห่างหายจากบ้านหลังนี้ไปยาวนานมากๆ  จนคิดว่าจะจำ Username และ Password ไม่ได้  แต่ฉันก็เข้าระบบได้  

Username และ Password มันอยู่ในความทรงจำของฉัน ไม่เคยลืมเลือนเลย แม้เวลาจะผ่านไป.......

ฉันคิดถึงบ้านหลังนี้  ที่นี่มีความทรงจำดีมากมาย เรื่องราวมากมายถูกบันทึกไว้ เข้ามาอ่านเมื่อใดก็สุขใจเมื่อนั้น

วันนี้ฉันมีเรื่องที่สะเทือนใจมาก  ฉันอยากผ่่านความรู้สึกนี้ไปให้ได้ อยากเป็นคนใหม่  ฉันจึงเข้ามาอ่านเรื่องราวเก่าๆ

ความทรงจำที่บ้านหลังนี้ จะช่วยเยียงยาหัวใจของฉันให้แช่มชื่น .... "ฉันเชื่ออย่างนั้น"

ก่อนเคยเชื่อในลิขิตฟ้าดิน

ปล่อยชีวิตไปตามโชคชะตา

แต่ฝันไม่เคยถึงฝั่งผิดหวังในใจเรื่อยมา

เพราะฟ้าไม่มีหัวใจ


จะเลวหรือดี มันอยู่ที่คน

จะมีหรือจนมันอยู่ที่ใจ

ดินฟ้าไม่เคยลิขิตชีวิตจะเป็นเช่นไร

อย่าเลยอย่าไปถามฟ้า


บินไปให้สูงที่สุดอย่างที่คิดฝันไว้กับใจ

จะยากเย็นเท่าไหร่บอกใจว่าจะไม่กลัว


ไม่รอให้ฟ้าให้ดินลิขิต

ไม่ปล่อยชีวิตให้ผ่านไป

ไม่ว่าจะสูงจะไกลเท่าไหร่

จะไขว่จะคว้าจะฝ่าฟัน

ไม่ยอมให้ฟ้าหรือใครลิขิต

อยากมีชีวิตที่ใฝ่ฝัน

ตั้งแต่วันนี้นี่คือชีวิตลิขิตของเรา


เปรียบชีวิตเป็นดังบทละคร

จะยอมให้ใครเขียนบทของเรา

ชีวิตจะเป็นเช่นไรก็ขอให้เป็นเพราะเรา

เรื่องราวที่เราต้องเขียน


ไม่รอให้ฟ้าให้ดินลิขิต

ไม่ปล่อยชีวิตให้ผ่านไป

ไม่ว่าจะสูงจะไกลเท่าไหร่

จะไขว่จะคว้าจะฝ่าฟัน

ไม่ยอมให้ฟ้าหรือใครลิขิต

อยากมีชีวิตที่ใฝ่ฝัน

ตั้งแต่วันนี้นี่คือชีวิตลิขิตของเรา


ไม่รอให้ฟ้าให้ดินลิขิต

ไม่ปล่อยชีวิตให้ผ่านไป

ไม่ว่าจะสูงจะไกลเท่าไหร่

จะไขว่จะคว้าจะฝ่าฟัน

ไม่ยอมให้ฟ้าหรือใครลิขิต

อยากมีชีวิตที่ใฝ่และฝัน

นี่คือชีวิตลิขิตของเรา

อยากเอาเพลงโปรดใน You Tube มาใส่ในบันทึกแต่ทำไม่ได้ นี่แหละหนา นานๆ จะเข้ามา ทุกอย่างเปลี่ยนไป ทำอะไรไม่ถูกเลยเรา  เฮ่อๆๆๆๆ  

กลัยณมิตรที่แสนดีทุกท่านคะ ใครทราบ ช่วยแนะนำครูใจดีหน่อยนะคะ

เรื่องราวที่เกิดขึ้น ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา สร้างความทุกข์ ความสับสน 

จนเกือบจะหมดกำลังใจที่จะก้าวต่อไป ต่อไปนี้จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้อย่างไร???

"กระเทือนทั่วผืนดิน เลือดรินชะโลมทาง เหล่าวีรชนห้าวหาญนักรบชาวไทย พ่อกูหัวใจแกร่ง ป้องแดนด้วยใจกาย แม่กูสู้เคียงถวายแม้ตายไม่เกรง"

เปิดเทอม... ทุกอย่างรีบเร่ง งานถาโถม สุขภาพทรุดโทรม 

เมื่อเรื่องราวให้คิดมาก  จนเจ็บหน้าอบ หายใจไม่ออก

แล้วจะปล่อยให้สุขภาพแย่ลงเรื่อยๆ แบบนี้หรือ???

ขอบคุณนะสำหรับคำประพันธ์ ที่บอกให้รู้ว่า....

ความรักความผูกพันยังคงมีให้กันเหมือนเดิม...

จำได้ใหม...ว่าครั้งหนึ่ง เราเคยพบกัน

กระซิบรัก ร่ำรำพัน ฝากฝันถึง

อยู่ห่างไกล เพียงใด ใจรำพึง

เฝ้าคิดถึง ขวัญตาเจ้า ทุกเช้าเย็น...

    ไม่เห็นหน้า  ไม่ได้มา ไม่ได้พบ

มองดาวจบ ทั่วนภา คราฟ้าใส

ไร้เงาเจ้า ไร้เงาจันทร์ ไร้เงาใจ

สุชลไหล หลั่งรินร่วง แสนห่วงนาง...

   เจ็บป่วยไข้ ฤๅอย่างไร ใจคิดถึง

ฝนหนาวซึ้ง คืนค่ำ ฝากฝันหา

ร้อนระทม ร้าวรำพัน วันร่ำลา

จากแก้วตา หวังวันหน้า มาพบกัน..

คิดถึงเสมอ  รอวันที่จะได้พบกัน 

คิดถึงนะ ไม่ได้เข้ามาที่นี่นานมาก แต่ไม่เคยลืม

ความทรงจำ ความรัก ความหลัง ประทับใจไม่รู้ลืม

ต่อจากนี้ไปจะเข้ามาให้บ่อยขึ้น หากมีเวลามากจริงๆ คงได้เขียนบันทึกอีกครั้ง

สัญญา สัญญา

ยังไม่ทันหายจากาการเจ็บระบมที่ชายโครงจนเป็นไข้

ตื่นขึ้นมา ดันเจ็บ เสียวแปล๊บๆ ที่ใต้เข่าข้างขวา ต้องเรียกน้องนนท์มาพยุง

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ... เอ.... แล้วจะไปโรงเรียนยังไง?? ก็มันเดินไม่ได้

ยังไงก็ต้องไป ค่อยๆ เดิน อดทนต่อความเจ็บปวด วันนี้คุมสอบปลายภาค ม.4

ช่วงนี้ต้องเซฟวันลาไว้  เพราะ ช่วง 15 -17 มีค. ต้องไปรับน้องนุ๊กที่ มช. แล้วขนสัมภาระ

ไปไว้ที่ห้องเช่า กทม. เพื่อรายงายตัวและฝึกงานที่ โรงพยาบาลกลาง  3 เดือน .....

ท่องไว้  ต้องอดทนๆๆๆ  เพื่อลูกๆๆๆ

วันนี้วันพระ แต่ไม่ได้ไปวัด เพราะมีนัดทำกายภาพบำบัด

รู้สึกว่าเจ้าหน้าที่ดึงหลังรัดเข็มขัดแน่นไป.... เพราะ

ตอนนี้เจ็บระบมที่ชายโครงมากๆ

เมื่อไหร่อาการจะดีขึ้นก็ไม่รู้????

ไม่ได้เข้ามาที่นี่นานเหลือเกิน ทำอะไรไม่ค่อยถูก

งงกับรูปโฉมใหม่ของระบบ   ภาพที่เคยเป็นแบนเนอร์ประจำบล็อกหายไป 

ไม่ทราบว่่าจะนำมาใส่อย่างไร.... 

ด้วยภาระงานและสุขภาพ  ทำให้ต้อห่างหาย.... เฮ่อ!!!!!

ยังรักและคิดถึง Gotonow เสมอ

ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนั้นว่าอะไร
รู้แต่อยากให้เธออยู่ใกล้ยามอ่อนล้า
รู้แต่ต้องเป็นห่วงทุกทีที่เธอไกลตา
และรู้ว่าวันเวลามีค่า...ถ้ามีเธอ

อยากห่มฟ้าให้กับเธอในคืนหนาว
แล้วเอาหมอนรูปดาววางไว้ใกล้ใกล้เธอ
จะเปิดโคมไฟรูปพระจันทร์ที่เธอใช้มันสม่ำเสมอ
และกระซิบข้างหูเธอว่าจงหลับตาอย่าหวั่นไหว

**...อยากอยู่กับเธอจนรุ่งสาง
คอคอยขับไล่ความอ้างว้างไปให้ไกล
เธอจะได้หลับอย่างสบายใจ
เพราะมีฉันอยู่เคียงข้างเธอ…ตลอดเวลา...**

ให้ความรักนั้นสัมผัสใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่จะส่งต่อไปแม้เวลาผ่าน
ให้จักรวาลแห่งนี้มีแต่ความรัก

นับแต่รู้สึกรักก็มักซึ้ง
คิดตราตรึงเช้า-ค่ำพร่ำใจหา
นั่งเขียนกลอนหวานแว่วแผ่วอุรา
ปรารถนารักหนึ่งถึงหัวใจ

อยากมีรักเป็นที่พึงจึงตั้งจิต
ขอสักครั้งในชีวิตคอยหวามไหว
จึงค่อยก่อค่อยสานบันดาลไป
เพราะมี..ลมหายใจ..เป็นเดิมพัน

ฟังเพลงรักเพลงนี้..สิ!ที่รัก
มันแน่นหนักรักจริง.มิอิงฝัน
ได้ยินเสียงลมหายใจ..กันและกัน
เชื่อมสัมพันธ์..รักรอไม่ท้อเลย

จึงเรียงร้อยถ้อยกลอนตอนฟังเพลง
ที่บรรเลงเพลงเหงาเศร้าเหลือเอ่ย
หากความรักเหมือนลมพรมรำเพย
ขอให้เชยชมรัก..อย่าหนักทรวง

ท้ายบทเพลงฮัมหาลันลาแว่ว
ลมหายใจเบาแผ่วแล้วหนักหน่วง
ทุกค่ำคืนเฝ้าคอยรอยเดือนดวง
วันคืนล่วง..ผ่านเลยไม่เคยลืม...

ความคิดถึงเดินทางระหว่างรัก
ส่งไปทักทายใจใครคนหนึ่ง
ฝากข้อความเอาไว้ให้คำนึง
อาจไม่ซึ้งมากนักแต่รักจริง

เพราะกายห่างทางรักจักขอฝาก
มันไม่ใช่เรื่องยากจากใจหญิง
คอยโน้มดาวพราวฟ้าอย่าประวิง
ช่วยไปวิ่งกลางใจใครอีกคน

ความคิดถึงประมาณค่าหามิได้
มันแทรกซึมอณูใจไร้เหตุผล
จะกินนอนตอนไหนใยร้อนรน
อยากเจอจนไข้ขึ้นสะอื้นทรวง

อาจสะดุดไปบ้างระหว่างส่ง
แต่ยังคงหอบมาว่าแสนห่วง
พร้อมดอกไม้ช่อสวยด้วยเดือนดวง
ร้อยเป็นพวงหัวใจใส่..รักมา

ความคิดถึงดึงกลับจับไม่อยู่
ลอยไปสู่ห้วงรักปรารถนา
ส่งไปแล้วแว่วเสียงพิมญดา
กระซิบว่า..คิดถึงจัง..ฟังไหมเธอ

อยู่ภายใต้แสงดาว...

ที่ส่องแพรวพราวนภา อยู่ไกลแสนไกล

หลับตายังฝันใจยังจดจำ

       เพราะเธอยังอยู่เคียงใจฉัน

       เปรียบดังเช่นสายลม

       ที่ผ่านเพียงกระทบกายและใจหนาวสั่น

       ห่างไกลยังรักอยู่ โปรดจงได้รู้

....ว่าความคิดถึง ส่งผ่านมายังฟ้าไกลให้เธอเข้าใจ

แม้ตะวันจะลับลาไกลดับไป นานเท่าไหร่อยู่ในใจฉัน

** ว่าความคิดถึงของใจ

หมู่ดาวมากมาย ร่วมเป็น.. พ ย า น แ ห่ ง  รั ก

ข่มตาหลับแล้วใจยังรุมเร้า .....ว่ า คิ ด ถึ ง เ ธ อ

คิดถึงเธอ... แม้ตะวันจะ  ลั บ ล า ไ ก ล

นานเท่าไหร่   อ ยู่ ใ น ใ จ ฉั น

"รอ"... คำสั้นๆ

แต่ความรู้สึกนั้นช่างเนินนานเหลือเกิน!

คุณเคยรออะไรนานๆ ไหมคะ...??

รอนั่น! รอนี่! รออย่างมีความหวัง...

รอด้วยความรู้สึกที่ลุ้นระทึก...

รอด้วยความตื่นเต้น ...

รอใครบางคนที่เรารัก... คุณโชคดีมากๆ เลยนะ...

ที่อย่างน้อยคุณก็มีความหวัง...

ซึ่งผิดกับฉัน...

"รอ"... ทั้งๆ ที่ไม่มีแม้แต่ความหวัง ไม่มีแม้แต่เงา...

ไม่มี... แม้แต่ทางเป็นไปได้...

** รอจนเหนื่อย...

*** รอเหมือนคนบ้า....

อยากให้เธอได้ยินเพลงนี้ ฟังความหมายของเพลงนี้ตั้งแต่ต้­นจนจบ เพราะมันเหมือนกับว่าร้องออกมาจ­ากใจของฉันทั้งหมดที่มีให้เธอ อยากให้เธอรู้ว่าฉันคิดถึงเธอทุ­กเวลา...และรักเธอ ทุกเวลาเช่นกัน

จะขอเป็นแค่แสงดวงดาว

กระพริบพรา­วแค่เห็นรำไร

เก็บซ่อนตัวอย่างนี้เรื่อยไป

แอบหมายปองรักดวงตะวัน­

ไม่คิดและไม่สนอะไร

จะรักเธอให้ดีที่สุดแค่นั้น.....

แม้ตะวันไม่เคยหั­นมองดวงวัน

บางครั้งก็เหนื่อย เวลาที่เราต้องตื่นมาเจอกับปัญห­าที่มีแค่เราคนเดียวแบกรับ

ไม่มีมือสักมือยื่นมาช่วย ไม่มีใครรับฟังมันได้ทั้งหมด ก็แค่ร้องไห้ออกมา ปลอบใจตัวเองว่า....

มันจะผ่านไป พรุ่งนี้คงจะสดใสกว่าวันนี้ ผ่านมาแล้วมันก็ผ่านไป และยังมีคนที่เจ็บปวดกว่าเราอีก­มากนัก

"สักวันนั้นเราจะเข้าใจ สุดท้ายร้ายดีเท่าไหร่ แค่ไหนก็ผ่านไป"

อยากได้สักวง....

จะเป็นไปได้มั้ยน๊า!!

ฝันเฟื่องไปละมั้ง!.... จะเอาปัญญาที่ไหนไปซื้อ

เฮ่อ!!!!!

ลมหนาวมาเมื่อใด ใจฉันคงยิ่งเหงา
คืนวันที่มันเหน็บหนาวไม่รู้จะทนได้นานเท่าใด
ลมหนาวมาเมื่อใด กลัวฉันกลัวขาดใจ
เพราะหัวใจ ที่มันอ่อนไหว ไม่เคยได้รักจากใครเสียที

ใกล้หน้าหนาวทุกครั้ง.......ไม่­มีคนคอยคิดถึง
อยากมีใครให้รักให้ซึ้ง......เห­มือนคนอื่นเขา
ใกล้หน้าหนาวทุกครั้ง.......คล้­ายฤดูกาลยิ่งเหงา
ต้องทนหนาวกับใจที่เหงา........­คนเดียวอย่างเดิม