ฝนตกหนัก

ขับรถมาทำงานกลางกลางสายฝน ฝนตกมาตั้งแต่เมื่อคืนต่อเนื่องมาจนขณะนี้ ตอนทีจอดรถ ที่อาคาร 1 ลงไปเซ็นต์ชื่อ เม็ดฝนก้อซาๆ ลงบ้าง พอขับไปจอดรถที่โรงรถ เท่านั้นแหละ...กระหน่ำไม่ฟังเสียงเลย...ต้องวิ่งฝ่าฝนมาที่ใต้ถุนอาคาร 2 เพื่อไปห้องพักอาคาร 3 นักเรียนนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ถุนอาคาร 2 ทักทายพร้อมกับแซว...อาจารย์ เปียกมะล่อกมะแล่กเลย หนูจะกางร่มไปส่งที่ห้องค่ะ...

ขอบใจมากจ้ะ นักเรียนของครูน่ารักทุกคน..

     วันนี้มาอยู่เวร...แทนพี่นิภา พอขับรถเข้ามาในโรงเรียนเด็กดุริยางค์ดีใจกันใหญ่...ก็เพราะว่าเขาจะได้เข้ามาเล่นเน็ต เราก็เปิดห้องให้เขา บอกเขาว่าอย่าลืมรักษากฎนะ..เจ้าบอย ตัวเล็กกว่าเพื่อนแต่มีน้ำใจ "อาจารย์ครับ ผมช่วยกวาดห้อง ถูห้องก่อนค่อยเล่นครับ" น่ารักจริงๆ เจ้าคนนี้  ปีนี้เจ้าบอยอยู่ ม.3 แล้ว ได้สอนมาตั้งแต่ ม.1 ปีนี้ตัวสูงขึ้นแยะเลย...บอยเป็นเด็กที่อยากรู้อยากเห็น ช่างสังเกต ชอบมาดูเราสอนพี่ยุวคอมประกอบหุ่นยนต์ สร้างสนามหุ่นยนต์ และซ่อมคอม ฯลฯ ปีนี้นายบอย อยู่วงดุริยางค์เลยพักในโรงเรียนเพราะต้องซ้อมทุกวัน...

       ที่อาคาร 3 อาจารย์ศิรินุช (พี่นุช) นัดเด็กมาซ้อมดนตรีไทย และเชิญวิทยากรมาสอนด้วย เห็นเด็กตั้งใจเล่นกันมากเลยที่เดียว..เสียงระนาด ซ้อ ขลุ่ยดังกังวาลไปทั่วโรงเรียน  ป้ายุ มาตรวจเวร...ถ้าว่า เธอไม่รำคาญเสียงดนตรีที่เด็กหรือ...ไม่รำคาญหรอกค่ะ...ชอบฟังเพราะดีออก...อยากจะไปเล่นกะเด็กๆ ด้วยซ้ำ แต่มือมันแข็งไปหมดแล้ว...คงไม่ไหว ว ว

    ตอนนี้6 18.15 น. ยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะช่าง กำลังเดินสาย UBC เพราะเมื่อวานไม่เสร็จ ก็ลมฟ้าลมฝนมาเสียก่อน...ก็ไม่รู้เลยว่าจะได้กลับกี่โมง

วันนี้ไม่ได้กรอกข้อมูลนักเรียน เพราะยังเข้าเว็บไม่ได้...เลยไปนั่งอบรม "การจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาการคิด"  วิทยกร คือ ดร.เฉลิม  ฟักอ่อน ศึกษานิเทศก์ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาลำพูน เขต 1 ท่านวิทยากรถ่ายทอดความรู้ได้ชัดเจน เข้าใจง่าย  อีกอย่างนึ่งก็คือ เรื่องกระบวนการคิดนี้ ตัวเองก็ศึกษาและนำมาใช้จัดกิจกรรมให้นักเรียนอยู่แล้ว...พอฟังวิทยากรให้ความรู้เพิ่มเติม เลยทำให้อะไรมันง่ายขึ้น ท่านให้เขียนแผนกิจกรรมเพื่อฝึกกระบวนการคิดของนักเรียนตามกลุ่มสาระของตัวเอง....ก็เลยทำได้ไม่ติดขัด...พอทำเสร็จเร็วเลยมีโอกาสแลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับประสบการณ์ในการสอนให้เด็กคิด...กับเพื่อนความโรงเรียนอื่น ดีนะ ได้มุมมองเพิ่มขึ้นหลายๆ อย่าง ตอนเย็น....ช่างมาติดตั้ง UBC ที่ห้องสืบค้นอินเทอร์เน็ต ก็เลยอยู่ดูแลความเรียบร้อย กว่าจะเสร็จคงจะค่ำ...

    เมฆครื้มอีกแล้ว ฟ้าเริ่มส่งเสริมครืนๆ ฝนจะตกในอีกไม่กี่นาที....จะเหมือนเมื่อวานอีกไหมหนอ...โอ๊ยไม่ทันแล้ว...อยู่ๆ ก็ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตาเลย....เพี้ยงขอให้น้ำไม่ท่วมถนนเหมือนเมื่อวานเลย....บอกตรงๆ กลัว ว ว.. รถดับเพราะเมื่อวานฝนก็ตกหนักน้ำท่วมถนนสูงตั้งครึ่งล้อรถ...บายนะ...

     วันนี้โรงเรียนหยุดเป็นกรณีพิเศษ..นักเรียนไม่มาโรงเรียน ไม่ใช่น้ำท่วมนะ.. มีการประชุมครู เรื่องการเขียนแผนการเรียนรู้ที่เน้นกระบวนการคิด  แต่ฉันไม่ได้เข้าอบรมเพราะต้องช่วย...ช่วยครูป้อมกรอกข้อมูลนักเรียนรายบุคคลผ่านเว็บ...รายงายข้อมูลให้ สพฐ. มีนักเรียนมาช่วย 4 คน เรียนอยู่ ม.5 เด็กสี่คนนี้เป็นเด็กที่น่ารักมาก ขยันตั้งใจเรียนมีน้ำใจ กริยามารยาทเรียบร้อย อ่อนหวาน...เมื่อปีที่แล้วฉันพาเขาไปแข่งทักษะคอมพิวเตอร์ ของ สพท.อต.1 งาน presentation และ E-Book ได้รับรางวัลระดับเหรียญทองทั้ง 2 รายการ นี่เพราะความตั้งใจของเด็กทั้ง 4 คน ทั้ง4 คนเป็นที่รักของครู เพื่อนและรุ่นน้อง... ขอบใจมากนะจ๊ นู๋แอม นู๋กรรณ์ นู๋น้ำ และนู๋ติ๋ว..
     แต่วันนี้ยังไม่เสร็จหรอก เพราะเซิฟเวอร์ของ สพฐ.ล่ม ก็เลยกรอกเลขประจำประชาชน ของนักเรียนลงใน Eecel เพื่อตรวจสอบความถูกต้อง จะได้ไม่พลาด...

     ตอนบ่ายรู้สึกหิว...ก็เลยไปซื้อส้มตำ หมี่พัน หมี่คลุก และผลไม่ มาทานกัน ทั้งอร่อยและมีความสุข...

     ช่วงนี้ฝนตกหนักทุกวัน...เสียงฟ้าร้อง.. ส่งเสียงคำรามเสียงจนน่ากลัว...ทำให้หวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม 2549 ...วันนั้นเป็นวันวิปโยค..ก็คงไม่ผิดนัก ชาวลับแลต้องประสบกับชะตากรรม น้ำป่าไหลทะลักเข้าหมู่บ้านในอำเภอลับแล..เคราะห์ซ้ำ โคลนเจ้ากรรมมันถล่มทับบ้านผู้คนจนไม่เหลือซาก...ผู้คนล้มตาย สูญหาย... อนิจจา.. ลับแลถูกตัดออกจากโลกภายนอก...ผู้คนที่อยู่ในเมืองก็ได้รับพิษจากน้ำป่าที่ไหลไปจากลับแล...เข้าท่วมตัวเมืองอย่างรวดเร็ว...ธรรมชาติบางครั้งก็โหดร้ายเหลือเกิน...ใครหนอทำอะไรไม่ดีกัลธรรมชาติก่อน... มันจึงย้อนกับอย่างแสบสัน...ผู้คนบริสุทธิ์เลยต้องรับเคราะห์กรรมไปด้วย
     สาธุ...ขออย่าได้มีเหตุการณ์ร้ายๆ เกิดขึ้นกับชาวลับแล....และคนอุตรดิตถ์อีกเลย...

   สัปดาห์ที่ผ่านมา สอนเรื่องเทคโนโลยีสารสนเทศให้ข้อคิดนักเรียนถึงเรื่องการใช้เทคโนโลยีในชีวิตประจำวันในโลกปัจจุบัน มันเข้ามามีบทบาทในชีวิตประจำวันในทุกเรื่องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...แต่เราจะทำอย่างไรที่จะอยู่กับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างปกติสุข คืออยู่กับเทคโนโลยีอย่างชาญฉลาด รู้เท่าทันมัน ไม่ตกเป็นทาสของมัน ใช้เทคโนโลยีอย่างมีสติ มีปัญญา รู้จักใตร่ตรองแยกแยะอะไรควร-ไม่ควร มีเหตุมีผล ใช้เทคโนโลยีอย่างสมดุลย์ มีความพอดี ยึดทางสายกลาง มีจรรยาบรรณ และมีคุณธรรมในการใช้... "ทุกสิ่งเมื่อมีประโยชน์ ย่อมมีโทษเสมอ เปรียบเสมือนเหรียญ ก็มี 2 ด้าน"
     ดังนั้น ต้องรู้จักแยกแยะ เลือกแต่สิ่งที่ดีทำเลือกทำแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์  เราจึงจะใช้ชีวิตในยุคเทคโนโลยีได้อย่างมีคุณภาพและมีความสุขได้
     การสอนทุกครั้ง ก็จะสอดแทรกคุณธรรมจริยธรรมและให้ข้อคิดที่เป็นประโยชน์ วันละเล็กละน้อย  ด้วยมีความหวังอันแรงกล้าที่จะบ่มเพราะเมล็ดพันธุ์ที่ดีสู่สังคม...

     วันก่อนโน้นก่อนจะไปโรงเรียน นั่งจิบกาฟ พร้อมกับดูเรื่องเล่าเช้านี้ของคุณสรยุทธ์ กับคุณกุ๊ก เล่าข่าวเรื่องโจรใต้ฆ่าครู "คุณครูผู้หญิงที่กำลังท้อง..." ฟังแล้วสะเทือนใจ ก้อนสะอื้นมันมาจุกที่คอ...น้ำตาคลอแล้วก็หยดลงมา "ทำไมมนุษย์เราเดี๋ยวนี้ จึงโหดร้ายถึงเพียงนี้ จิตใจทำด้วยอะไรหรือ...เกิดอะไรขึ้น..." เมือไหร่จะหยุดทำร้ายกันเสียที
     คุณที่ครูรักและคนที่รักครู เขาจะทุกข์แค่ไหนหนอ...เด็กที่อยู่ในท้องยังไม่ทันลืมตาดูโลกเลย ต้องมาตายเสียแล้ว... ขนาดเราไม่เคยรู้จักคุณครูที่ถูกฆ่า เรายังเศร้า เรายังเสียใจ แล้วคนใกล้ชิดคุณครูล่ะ พวกคงอยากที่จะทำใจกันสิ่งที่เกิดขึ้น...สงสารเด็กนักเรียนตาดำๆ ที่ต้องสูญเสียครูอันเป็นที่รักเขาไป  ใครจะคอยดูแลสั่งสอนอบรมพวกเขาเล่า....?
     ขออานุภาพแห่งความดีงาม และสิ่งศักดิ์ทั้งหลายช่วยนำทางให้คุณครูสู่สุคติเถิด

การเป็นครูที่ดีนั้น เป็นยาก แต่ก็ไม่มีอะไรที่เกินความสามารถ ของเรา ถ้าเรามีความตั้งใจจริงเสียอย่าง ขอให้ตั้งใจ มุ่งมั่น คิดว่าเด็ก ๆ เป็นลูกเป็นหลาน จิตใจของเราต้องเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา เสียสละ อุทิศเวลาต่าง ๆ ให้กับพวกเขาอย่างเต็มที่ ความสุขอยู่ตรงนี้เอง เราเฝ้ามองพัฒนาการ และความสำเร็จของเขา ก็ชื่นใจแล้ว...