ฝากจันทร์บนฟ้า....   ถ้าฟังอยู่

จันทร์คงรับรู้....   และเข้าใจ

ห่วงเธอคนนั้น...  ที่อยู่แสนไกล...  ไกลกัน

            ฝากดาวบนฟ้านับล้านดวง

           ให้เธอได้รู้ฉันห่วงใย

            เก็บดาวดวงน้อยร้อยเป็นมาลัย  ให้เธอ

 *ไม่รู้ว่าเธออยู่หนแห่งใด....

รู้ไหมว่าใครเขาคอย

ฝากจันทร์บนฟ้าและดาวดวงน้อย

ถึงเธอผู้แสนห่างไกล

ให้เธอได้รู้ให้เธอได้เข้าใจ

ว่าฉัน....  ฝากจันทร์บอกรักเธอ

   ฝากความคิดถึงไปกับแสงจันทร์

ฉันคิดถึงเธอ....
หลับก็ละเมอ  เมฆขาวก็ลอยเป็นหน้าเธอ
ฉันเฝ้านับดาว....
และคอยเฝ้าฝัน  รอวันที่ฉันจะได้พบเจอ
ฉันคิดถึงเธอ....
ตื่นก็ละเมอ  น้ำสะท้อนขึ้นมาเป็นหน้าเธอ
ฉันเฝ้านับดาว....
และคอยเฝ้าฝัน รอวันที่ฉันอยู่กับเธอ

* นานแสนนาน ห่างกันแสนไกล...จะรอแม้อยู่ปลายฟ้า
เพียงมั่นใจ ในคำสัญญา เธอยังมีฉันคอยอยู่

** เพราะสองหัวใจ ไม่มีอะไรขวาง
แม้ระยะทางช่างแสนไกล ขอให้คิดถึงกัน
ผูกพันตลอดไป รวมใจกันเป็นหนึ่งเดียวกัน

ในบางครั้ง คงจะมีใครหลายคน เกิดความรู้สึกคิดถึงใครสักคนจนมีน้ำตา.......

สายลมพัดบางเบา
ความเหงาเข้าครอบงำ
ความรู้สึกตอนนี้โดดเดี่ยว เดียวดาย

       หนาวเหลือเกิน...
     ไม่รู้ว่าคนบนนั้นจะรู้สึกเหมือนฉันไหม
      ความห่างไกลมันทำให้เราไกลห่าง

ใช่..เคยคิดแบบนั้น  
แต่ ตอนนี้...ความห่างไกล มันทำให้ฉันรู้ว่า....
    ฉันรักเธอมากแค่ไหน

ร้อยดวงใจฝากให้ลมพรมพริ้วไป
ยังคนไกลได้สัมผัสเพียงคิดถึง
หยั่งส่วนลึกล้นในใจคิดคนึง
ลูบเคล้าคลึงความรักเราช่างงดงาม

สองเราฟังเรื่องรักเศร้าเล่าเพลงเก่า
ปัดความเหงาคุยกันถึงยามสาม
ถึงห่างกันไกลแสนไกลทุกชั่วยาม
ฝากใจข้ามฟ้าสว่างตามเสียงเพลง 

บทเพลงรักหวานทราบซึ้งตรึงดวงจิต
ต่างผูกติดเนื้อทำนองที่ร้องเร่ง
ใจสองเราขับกล่อมเกลาให้กันเอง
พลังเปล่งเสียงรักนี้พักที่เธอ 

สองดวงจิตยังห่วงหามาเนิ่นนาน
ร้องขับขานทุกเวลาว่ารักเสมอ
จนป่านนี้สองเราเศร้าไม่พบเจอ
ครวญพร่ำเพ้อฉันและเธอยามก่อนนอน

ชีวิตหนึ่งคนล้นค่า
ร่วงหล่นก่อนวันเวลา
ชีวาอ่อนล้าเกินไป
หลับเถิดใต้ฟ้ากล่อมเห่
พสุธาแทนเปลกว้างใหญ่
ลมระบัดพัดพริ้วทั่วไพร
กอดกล่อมเพื่อนไว้ทุกราตรี

ดีใจที่ได้รู้จัก ได้ทักทาย แลกเปลี่ยนเรียนรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์กับหนานเกียรติ...

ชื่นชม ศรัทธาในสิ่งที่หนานเกียรติกระทำเพื่อสร้างสังคมค่ะ....

**หลับให้สบาย...ไปสู่สุคติเถิดนะคะ...หนานเกียรติ**

คำพูดของคนบางคน
เหมือนน้ำผึ้งเดือนห้า
เหมือนน้ำทิพย์ ที่ชโลมลงบนหัวใจของผู้ฟัง

ออกมาจากจิตใจที่มี "เมตตา" ต่อผู้อื่น
ช่วยชุบชีวิตและจิตใจที่แห้งผาก ให้กลับ.. ชุ่มชื่น
มีความหวัง และกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

คำพูดดีๆ หวานๆ ที่ออกมาจากใจจริง ด้วยความจริงใจ
นึกถึงเมื่อไร ก็มีความสุขทุกครั้ง
เราจะมอบให้แก่กันบ่อยๆ .. ได้ไหม

     ขอปั้นความคิดถึงหนึ่งในร้อย
จะขอคอยตราตรึงคนึงหา
เหมือนแสงดาวเรืองรองส่องนภา
โอบโค้งฟ้าลงลูบจูบเพียงดิน
    
     เมื่อปั้นใจเป็นกลอนเว้าวอนเธอ
รักเลิศเลอเพ้อหาพาถวิล
เหมือนติดปีกแห่งรักจักโบยบิน
หวังยลยิน...เสียงใจ...ใครบางคน

วันนี้ประชุมเรื่อง การกรอกข้อมูลสารสนเทศ Data center ซึ่งเป็นการกรอกข้อมูลทั้งหมดของโรงเรียน on web โดย สพฐ.จะจัดสรรงบปรมาณรายหัว และงบประมาณอื่นๆ โดยดูฐานข้อมูลที่โรงเรียนกรอกใน Data center อืม มีเวลากรอกให้เสร็จก่อนสิ้นเดือน   อยากบันทึกเรื่องใหม่ซักหน่อย คงต้องพักไว้ก่อน

ตอนสามทุ่มเปิดmail [email protected] แจ้งว่ามีผู้อ่านให้ความเห็นแก่คุณ คุณสามารถดูได้โดยคลิกลิงก์ต่อไปนี้ http://www.gotoknow.org/blog/pink-diary1/362979?page=5  ปรากฎว่าลูกศิษย์ที่จบไปแล้วเข้ามาเขียนในบันทึก "สื่อสารอย่างเปิดใจชนะใจเด็กดื้อ" อ่านแล้วตื้นตันใจจนน้ำตาซึมเลย... "ครูก็รักหนูจ๊ะ"

วิชาโปรแกรมประยุกต์ ม.2/1 แจ้งนักเรียนว่าครูจะบูรณาการกับภาษาอังกฤษ โดยกำหนดกิจกรรมใน 100 นาทีดังนี้ 1.จิตตศึกษา 5 นาที 2.ฝึกคิด 5 นาที 3.ฝึกทักษะภาษาอังกฤษ 10 นาที 4.กิจกรรมการเขียนโปรแกรม 70 นาที 5.กิจกรรมอิสระ10 นาที สอบถามนักเรียนคนไหนต้องการปรับเปลี่ยนกิจกรรมหรือเวลาในแต่ละกิจกรรมหรือไม่ เด็กๆ บอกว่าที่ครูกำหนดมาดีแล้ว หลักจากนักเรียนทำกิจกรรมจิตตศึกษา (นั่งสมาธิ) แล้ว สอนสูตรประโยคภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารแบบเดี่ยว(Communication  EnglishSimple Sentence) ซึ่งเป็นโครงสร้างประโยคระดับพื้นฐาน12 สูตร  คำศัพท์ เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ 15 คำ หลักจากนั้นนักเรียนศึกษาคำอธิบายรายวิชา ผลการเรียนเรียนรู้ที่คาดหวัง เพื่อทำความเข้าใจถึงเนื้อหาสาระของวิชาที่จะเรียน และภาระงานในภาคเรียนนี้  นักเรียนให้ความร่วมมือดีมาก (ไม่รู้ว่าเพราะเป็นชั่วโมงแรกหรือเปล่า..) หมดชั่วโมง เลขที่ 1-5 ทำความสะอาดห้องคอมพิวเตอร์ แล้วไปเรียนวิชาต่อไป

บทบาทหน้าที่ใหม่ ของครูใจดี  คือ นักวิจัยท้องถิ่น (Local Researcher)ตามโครงการวิจัยการขยายผลการวิจัยนวัตกรรมลิขสิทธิ์ทรัพย์สินทางปัญญารูปแบบหลักสูตรภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารผ่านกระบวนการถ่ายโอนความหมายในฐานะภาษาต่างประเทศสำหรับคนไทย” (ResearchGeneralization on Code Switching Process Based Communicative Thai- English Model) ทั้งในระดับประเทศไทย ระดับเอเชีย และระดับนานาชาติ  หัวหน้าโครงการคือ อาจารย์ดร.วีร์ ระวัง ภาควิชาศึกษาศาสตร์คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล มีหน้าที่สำคัญ 3 ประการ ได้แก่การบริหารโครงการฯ (Project Management) การเป็นวิทยากรท้องถิ่น (Local Trainer) และการวิจัย (Researching) กำหนดระยะเวลา 2 ปี ตั้งแต่วันที่1 ตุลาคม พ.ศ. 2553 ถึง วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2555.... เมื่อวานออกพื้นที่ 4 อำเภอ สายเหนือของอุตรดิตถ์ คือ ท่าปลา น้ำปาด ฟากท่า และบ้านโคก ซึ่งอยู่ติดชายแดนลาว เป็นกำลังใจให้ตัวเองในการปฏิบัติภารกิจอันยิ่งใหญ่เพื่อเยาวชนไทย

เปิดเทอมวันแรก ไปโรงเรียนแต่เช้า พอขับรถเข้าโรงเรียน เด็กๆ กั้นหน้ารถ ต้องจอดเปิดกระจกทักทายลูกศิษย์ที่รักทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส "ครูจุ๋มวันพูกจะเอาทุเรียนกวนมาฮื้อกิ๋น.. หมอนทองนะ น้องกวนเองกับมือ" น่ารักซะไม่มี แล้วก็ยืนหน้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ พอจอดรถเสร็จ อีกกลุ่มหนึ่งก็วิ่งมากอด กอดซะจนไขมันของครูจะละลาย..(ฮา) ความน่ารักของลูกศิษย์ เป็นพลังใจให้ครู แม้จะเหนื่อยสักเพียงไหนก็สู้ รับตารางสอน 25 ชม./สัปดาห์ ม.1 ม.2 ม.4 ม.5 ลูกเสือ กิจกรรมชุมนุม ครูประจำชั้น 4/3 งานประกันคุณภาพ งานสารสนเทศ งานประชาสัมพันธ์ และอื่นๆ สู้ต่อไปนะครูจุ๋ม 

เช้าวันที่ 4 ของการอบรมได้รับโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าว่าคุณพ่อของเธอจากไปแล้ว ได้แต่อึ้งพูดไม่ออกทั้งๆ ที่อยากจะปลอบประโลมใจ อยากให้กำลังใจ มือกำโทรศัพท์แน่น รู้สึกว่าน้ำตาคลอ อยากอยู่ใกล้ๆ กอดเธอแน่นๆ ถ่ายทอดความรู้สึกความห่วงใยให้เธอ เธอเข้มแข็งมากๆ นะ บอกว่าไม่เป็นไร เรียบร้อยดี ใส่บาตรให้พ่อแล้ว...เธอเข้มแข็งเหลือเกิน ฉันเสียอีกที่อ่อนแอมากๆ อยากไปหา แต่ก็ทำไม่ได้ ถามว่ามีสมาธิในการอบรมไหม?...ไม่เลย ใจคิดถึงเธอ ห่วงเธอ เธอจะวุ่นวายขนาดไหนในการจัดการสิ่งต่างๆ ที่โรงพยาบาล จัดการนำศพคุณพ่อกลับไปบำเพ็ญกุศลที่บ้าน อีกตั้ง 2 วันกว่าฉันจะเสร็จสิ้นการอบรมแล้วไปหาเธอ ไปช่วยงานเธอ ไปเป็นกำลังใจให้เธอ เสร็จภารกิจเมื่อไหร่ฉันจะไปหาเธอนะจ๊ะ! 

พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปอบรมครูวิชาวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ คอมพิวเตอร์ โลกดาราศาสตร์และอวกาศระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ตามโครงการพัฒนาครูทั้งระบบ โดยคณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นผู้ดำเนินการจัดทำแบบทดสอบ ประมวลผล และจัดการอบรมเพื่อพัฒนาครูแกนนำ Master Teacher และพัฒนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ สื่อ/Best Practic จำนวน 5 วัน ณ ศูนย์อบรมกลุ่มเครือข่ายสถาบันอุดมศึกษา ระหว่างวันที่ 9 - 13 พฤษภาคม 2554  แต่รู้สึกว่าเราไปไกลจังเลย ม.แม่โจ้ อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ จะขับรถไปถูกมั้ยเนี่ย... ไม่อยากขับรถไกลๆ เลย มันปวดคอและหลังมากเลย...

ทุกนาทีมีแต่คิดถึง....
กว่าจะผ่านพ้นนาทีนี้ช่างยาวนาน...
เมื่อพ้นผ่านช่วงเวลา...ของความเหงา
ก็ต้องรออีกแสนนานกว่าจะได้พบเจอ
ไม่รู้อีกนานเท่าไร..
ฝากฟากฟ้าบอกเค้าว่าคิดถึง
........วันนี้เหงามากมาย....
ไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะพบเจอ
จะรอ............................
ไม่รู้ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตอนไหน
...ช่วงเวลาสั้นๆ
แต่กว่าจะกลับมาพบเจอ...
....................อีกแสนนาน

ลำนำคำหนึ่ง.. คนึงหวาน

ฝากผ่านสายลม.. วิบไหว

ฝากรักข้ามขอบฟ้า.. แสนไกล

ห่วงใยในตัวเธอ.. คนดี

ดึกแล้วหลับตา.. ฝันดีนะ

ปล่อยละ วางไว้.. ทุกข์ในวันนี้

ข่มตาแล้วเข้านอน.. ให้โชคดี

เพื่อพรุ่งนี้มีกำลังใจ.. สู้อีกครา

*เป็นกำลังใจให้นะ.. คนดี*

หมดเรี่ยงแรงหลังจากเดินทางไปรับสมุนไพรที่กาญจนบุรี กลับถึงบ้านตีสามครึ่งกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสี่ เป็นการนั่งรถทัวร์ที่สุดแสนทรมานเนื่องจากมีอาการปวดท้องร้าวมาถึงหลัง ความจริงเริ่มปวดมาตั้งแต่กลับจากเมืองกาญจน์แล้ว แต่ก็ทดเพราะคิดว่านอนพักเดี๋ยวคงหาย  แต่มันก็ไม่หาย ยาก็ไม่มีกิน ยังไม่ได้ไปหาหมอเลย...กลัวว่าไปหาหมอแล้วจะเจอโรคใหม่อีก...เฮ่อ!....

พึ่งกลับมาจากรับสมุนไพรที่มูลนิธิไทยกรุณา เดินทางกลับอุตรดิตถ์ถึงบ้านประมาณหกโมงเย็นเมื่อวาน บอกแม่ว่าคงไม่ไปอีก เพราะมีภาระงานที่ต้องทำและไปส่งลูกที่เชียงใหม่ แม่บอกว่าไปรับสมุนไพรดีกว่า ส่วนน้องนุ๊กก็ให้นั่งรถทัวร์ไปเอง เฮ่อ...ต้องเดินทางอีกแล้วเพื่อสุขภาพของตัวเอง แม่บอกว่าตอนนี้ดูแลตัวเองก่อน ทำเพื่อคนอื่นมาตลอดเวลาแล้ว ต้องทำเพื่อตัวเองบ้าง ถ้าเราสุขภาพไม่ดีแล้วจะดูแลลูกๆ ได้อย่างไร???

สายลมเอย เจ้าอย่าเฉย เลยได้ไหม..
ช่วยพัดพา เอาดวงใจ เขามาหา..
หอบความรัก ความคิดถึง ช่วยนำพา..
กลับมาหา ฉันคนนี้ ที่ยังรอ..

*ขอฝากใจ ไปกับลม ส่งถึงเจ้า
ไปคลายเหงา ทุกครา มาใกล้ใกล้
ใบไม้โยก ลมพัดโบก มาแล้วใจ
โปรดรับไว้ หัวใจ มาใกล้เธอ

ทางชีวิตมิใช่ทางดอกไม้

มีย้อนยอกยักย้ายหลายกระแส

อุปสรรคมากมายคล้ายตัวแปร

ต้องแน่วแน่กำหนด... ทางงดงาม

พึ่งกลับถึงบ้านค่ะ ออกจากบ้านไปอบรมหลักสูตรภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร (Code Sritching Process Based Communicative Thai-English Mode) ของ ดร.วีร์ ระวัง ที่ โรงแรมน่านเจ้า จ.พิษณุโลก ได้เรียนรู้เรื่องขั้นตอนการสร้างประโยค องค์ประกอบของโครงสร้างประโยคภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร ซึ่งคิดว่าเป็นประโยชน์มากและทำให้มีความมั่นใจในการที่จะสื่อสารกับชาวต่างประเทศมากขึ้น ก็ไม่ได้หวังผลเลิศแต่ประการใด เพียงแต่ต้องการพัฒนาตนเอง และนำความรู้ที่ได้มาถ่ายทอดให้ลูกศิษย์บ้าง เป็นการลงทุนที่คุ้มค่าแม้ว่าจะควักกระเป๋าตัวเอง จึงอยากจะบันทึกเป็นความทรงจำที่ดีไว้ อีกทั้งคิดถึงๆๆๆ มีการบ้านด้วยแหละ พรุ่งนี้ต้องตื่นเดินทางไปพิษณุโลกแต่เช้า

ด้วยความที่ไม่ได้เข้ามาที่ Gotoknow นาน ก็คิดถึงกัลยาณมิตรที่เคยได้พูดคุยทักทาย โอกาสคืนลอยกระทง เลยเข้ามาทักทายเพื่อนพ้องน้องพี่ ก็หลายคนอยู่นะ...ความคิดถึงมันไม่เข้าใครอกใคร แสบตาก็ทน ปวดต้อนคอ ปวดหลังก็ทน...สุดท้ายเป็นงัย..เดี้ยงอีกแล้ว..นี่แหละหนาที่เค้าว่า.. "ไม่เจียม"  ปวดหลังสุดๆ ปวดต้นคอร้าวไปที่หัว ทำให้ปวดหัวมากๆ เย็นนี้ไปทำกายภาพ คุณหมอคงจะงง... ว่าทำไมอาการทรุดลงอีก...คงไม่กล้าพูดความจริงกับหมอแน่ๆ เดี๋ยวโดนดุ ต่อไปไม่ดื้ออีกแล้วค่ะ...

ถึงเวลาที่ต้องเดินทางไปโรงพยาบาลอุตรดิตถ์ เนื่องจากหนังสือส่งตัวจากโรงพยาบาลสมเด็จพระปิ่นเกล้า ให้มาทำการรักษาอย่างต่อเนื่องที่อุตรดิตถ์ เพราะมีแพทย์ที่ชำนาญด้านการฝังเข็มมาประจำแล้ว ไปรพ.แต่เช้าได้พบแพทย์ 10 โมง คุณหมอน่ารักมากๆ ฝังเข็มให้เต็มตัวเลย..เจ็บมั้ย เจ็บก็ต้องทน แรกๆ ก็นับว่าหมอปักเข็มที่เท่าไหร่แล้ว? นานไปโอ..นับไม่ไหว เจ็บและเสียวแปล๊บทุกจุดที่เข็มทิ่มแทงลงไป ที่ท้ายทอย ต้นคอ ไหล่ สะบัก หลัง แขน ขา แล้วจะนับยังไงไหว..น้ำตาคลอแล้วมันก็หยดลงบนหมอนคิดอะไรไม่ออก หมอใช้คลื่นไฟฟ้าต่อที่เข็ม ตุ๊บๆๆ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เสร็จเรียบร้อย จากนั้นไปที่ห้องกายภาพบำบัด นอนให้นักกายภาพบำบัด ทำการรักษาตามอาการ ออกจากโรงพยาบาลใจสั่นหวิวๆ ขับรถกลับบ้านเพื่อเอาเอกสารเตรียมประชุมคณะกรรมการตัดสินการแข่งขันทักษะทางวิชาการที่โรงเรียนอุตรดิตถ์ดรุณี นั่งประชุมด้วยความทรมาน เริ่มระบมจากการฝังเข็ม ซึ่งไม่น่าต่ำกว่า 40 เข็ม ไข้ขึ้นอีกแล้วทั้งหนาวจนขนลุกไปทั้งตัว นัดอีกครั้งวันที่ 3,9พย.53 เจ็บก็ทนเอา ขอให้หายเสียทีเถอะนะ..

สวัสดีเปิดเทอม.. ได้ฤกษ์เข้ามาใน Gotoknow หลังจากหยุดไปยาวนาน ปัญหาเรื่องสุขภาพ และงานประจำที่ถาโถม ทำให้ห่างหายไป มองจอ ก็ปวดหัวมากๆ ไปฝังเข็มรักษาอาการปวด มา 2 ครั้งแล้ว.. ก็ดีขึ้น แต่ยังไม่มีเวลาไปหาหมอ ตามหนังสือส่งตัวเลย.. จะมีโอกาสหายกับเค้าบ้างมั้ยน๊า! วันนี้ได้อ่านสาระดี ๆจาก Healthy.in.th: 10 วิธีลดอาการไมเกรน.. ดีจัง ถ้าปฏิบัติตามนี้ได้ สุขภาพคงจะดีขึ้น..จะพยายามค่ะ

คิดถึงทุกๆ คน ใน Gotoknow นะคะ ครูใจดีจะพยายามเข้ามาบ่อยๆ เท่าที่สุขภาพและเวลาจะเอื้ออำนวยค่ะ

มีคนเคยบอกว่า "ความเหงาโหดร้อยยิ่งกว่าความตายเสียอีก" คงจะจริงนะ เพราะชีวิตเหงาๆ มันเศร้ายิ่งกว่าเศร้า และเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก เออนะ..นั่งทำงานอยู่ดีๆ พลันก็เกิดเหงาขึ้นมาจับใจ เหงาอย่างบอกไม่ถูก จะบ้าหรือเปล่า ทำไมจะต้องเหงาด้วย งานก็ออกจะล้นมือ?..เพราะอะร? ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

เหมือนว่า... คืนนี้...ชีวิตมันขาดอะไรไปซักอย่าง แล้วอะไรล่ะ โอ๊ะ! ไม่เข้าใจ ฝนฟ้าก็ดันมาตกเอาตอนนี้  โอย... มันยิ่งตอกย้ำความเหงาเสียนี้กระไร เสียงเพลงที่เคยเป็นเพื่อนยามนี้ไม่ช่วยอะไรเลย...

--------------------------------------------

สายลมเอย เจ้าอย่าเฉย เลยได้ไหม..
ช่วยพัดพา เอาดวงใจ เขามาหา..
หอบความรัก ความคิดถึง ช่วยนำพา..
กลับมาหา ฉันคนนี้ ที่ยังรอ..

--------------------------------------------

ขอฝากใจ ไปกับลม ส่งถึงเจ้า
ไปคลายเหงา ทุกครา มาใกล้ใกล้
ใบไม้โยก ลมพัดโบก มาแล้วใจ
โปรดรับไว้ หัวใจ มาใกล้เธอ