เคยได้ตั้งข้อสังเกตตนเองบ้างหรือเปล่าครับ - ทุกครั้งคราที่ท่าน “เข้าวัด” ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือกิจอันใดก็แล้วแต่ ท่านมักจะใช้เวลาพักวางชีวิตในวัดอย่างไรบ้าง ? ท่านชื่นชม หรือแม้แต่ชื่นชอบที่จะเที่ยวชมอะไรต่อมิอะไรในวัดบ้าง หรือไม่ ? ...
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่สำหรับผม - ผมชอบที่จะเดินเที่ยวชมหอระฆัง ภาพวาดตามผนังศาลาวัดและพระอุโบสถ รวมถึงพระไม้อันเก่าแก่ทั้งที่ถูกจัดเก็บดูแลอย่างดี หรือแม้แต่การถูกปล่อยเลยอย่างไม่เห็นคุณค่า</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ครั้งนี้ก็เช่นกัน… (13 เมษายน) ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผมไปถึงบ้านเกิดของเพื่อนคู่ชีวิต ผมไม่ลังเลที่จะขออนุญาตไปสรงน้ำเถ้ากระดูกของพ่อตาและบรรดาญาติมิตรของท่านที่จัดเก็บไว้ในบริเวณวัดประจำหมู่บ้าน </p><p>
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ทุกครั้งที่ผมมาเยือนบ้านหนองทับม้าในเทศกาลสงกรานต์เช่นนี้ ผมมักชื่นชมกับการ “แห่ดอกไม้” ของชุมชนนี้เป็นอย่างยิ่ง โดยบ่ายคล้อยพระภิกษุสงฆ์จาก “วัดป่าเดื่อน้อย” จะร่วมเดินในขบวนแห่ดอกไม้ร่วมกับชาวบ้านสัญจรผ่านคุ้มบ้านต่าง ๆ มีการตีฆ้องร้องป่าวเป็นระยะ ๆ พร้อมกับการเล่นสาดน้ำกันอย่างสนุกสนาน </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางครั้ง, หรือแม้แต่บ่อยครั้งพระสงฆ์ก็จะถูกญาติโยมนิมนต์ให้หยุดเพื่อรับการสรงน้ำ และบางทีพระสงฆ์ก็จะเข้าไปสรงน้ำให้พรกับชาวบ้านถึงครัวเรือนเลยก็มี …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ภาพชีวิตอันเป็นวัฒนธรรมเช่นนี้ผมยังพบเห็นอย่างไม่เปลี่ยนแปลงในชุมชนบ้านหนองทับม้า…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ปีนี้ถือเป็นปีแรกที่ผมมีวันหยุดในช่วงดังกล่าว และเป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสเข้าไปสรงน้ำพระพุทธรูปในวัดป่าเดื่อน้อย</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมแปลกใจไม่น้อยที่เห็นพระสงฆ์ยังคงมานั่งอยู่ใกล้ ๆ กับสถานที่ที่จัดไว้ให้ญาติโยมสรงน้ำพระพุทธรูป ท่านเป็นกันเองและไม่เกี่ยงงอนใด ๆ กับการถูกญาติโยมคนแล้วคนเล่า สรงน้ำ อย่างไม่รู้จบ และชาวบ้านเองก็ไม่จำเป็นต้องลำบากไปนิมนต์ท่านถึงกุฏิเพื่อมารับการสรงน้ำเลยแม้แต่น้อย</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ภายในวัดดูจะไม่กว้างใหญ่นัก แต่ก็ยังร่มรื่นเย็นสบาย .. ศาลาการเปรียญดูเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่นาน และผมก็ถือโอกาสอันน้อยนิดแห่งเวลานั้นสัญจรเดินเที่ยวชมภาพวาดที่อยู่ในตัวศาลาอย่างเพลิดเพลิน </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมไม่มีความรู้ใด ๆ เกี่ยวกับ “ศิลปะ” หรือความงามของศิลปะ รู้แต่เพียงว่า “ชอบ” และ “ชอบ” เท่านั้นเป็นสำคัญ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ในวัยเด็กผมชอบที่จะดูภาพพระเวสสันดรจากผ้าผะเหวด หรือแม้แต่ภาพเขียนเรื่องราวของพระเวสสันดรที่ปรากฏอยู่ตามผนังศาลาและพระอุโบสถ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ภาพเหล่านั้นดูเหมือนไม่งดงามวิจิตราหรืออลังการนัก ภาพผู้คนดูไม่สมจริง สมส่วน แต่เรื่องราวและเนื้อหาที่ปรากฏนั้นกลับให้ความรู้สึกอันจับจิตจับใจมากกว่าเป็นไหน ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ครั้งนี้ก็เช่นกัน - ภาพเขียนที่ปรากฏในศาลาการเปรียญวัดป่าเดื่อน้อยดูจะไม่ฉูดฉาด โทนสีไม่โดดเด่นสะดุดตา แต่ผมก็ยังรู้สึกอย่างไม่เปลี่ยนแปลง คือ “ชอบ” และ “ชอบ” ภาพและเรื่องราวเหล่านั้นเป็นไหน ๆ ทั้งที่เป็นภาพมหาชาติ 13 กัณฑ์ของพระเวสสันดร รวมถึงภาพบาปบุญ นรกสวรรค์ที่เพียรบอกเล่าวิถีแห่งการดำเนินชีวิต ด้วยการ ละชั่ว ทำดีและมีจิตใจอันผ่องใส</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p>การได้ดูชมภาพเขียนเหล่านี้ ผมรู้สึกโล่งสบายใจและมีความสุขเป็นที่สุด คิดถึงเรื่องเล่าอันมากมายเกี่ยวกับนรกสวรรค์ที่บันทึกไว้ในหนังสือ “ไตรภูมิพระร่วง” แห่งกรุงสุโขทัย </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ถึงแม้ห้วงเวลาที่อยู่ในวัดจะดูแสนสั้นนัก แต่ก็ยิ่งใหญ่และเพียงพอต่อการได้เสพความสุขในวันหยุดของชีวิตของผม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>และความสุขที่ได้รับจากการ “เข้าวัด” ในวันนั้น ก็ช่วยให้ผมรู้สึกดีต่อการที่จะต้องขับรถกลับบ้านเกิดที่กาฬสินธุ์. ที่ซึ่งมีคนที่เรารักและรักเรา - รอคอยอยู่อย่างใจจดใจจ่อ </p><p> </p>
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย แผ่นดิน ใน pandin
