ฝึก มา ดี
ฝึก มา ดี
รุ่นพี่แกบอกว่าอันนักศึกษาที่รักยิ่งของเรานี้จะปล่อยให้ลอยนวลจบไปเฉยๆไม่ได้ ต้องช่วยกันฝึกเข้ม ตั้งแต่เรื่องเล็กๆ อย่างพวกลายมือถั่วงอก ที่คล้ายจะสวยแต่อ่านยาก เขาเรียกว่าสวยทรมาน สั่งให้คัดลายมือเธอก็ว่าตุ่นสิ้นดี มายุ่งอะไรกับชีวิตเธอ เดี๋ยวนี้เขาใช้คอมพิวเตอร์กันแล้ว...ขอบอก !
รุ่นพี่แกบังคับให้ฝึกคัดๆๆลายมือสุดชีวิต ใช้วิธีตุ่นๆเนี่ยแหละ แก้นิสัยคนมาได้เยอะแล้ว ขอบอกเหมือนกัน!
เรื่องดูเหมือนจะเล็กอย่างพวกพลร่มที่ระเบียบว่าต้องเข้าเรียนไม่ต่ำกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เหลือยี่สิบเปอร์เซ็นต์เธอเลยโดดให้ครบโควต้า จะได้ไม่เสียสิทธิ์(การโดด)ไปฟรีๆ เขาเรียกว่าใช้สิทธิ์ผิดจรรยาบรรณ
พี่แกแก้ลำด้วยข้อสอบอัตนัยให้ฝึกเขียนตอบทุกคาบ เพื่อเป็นกำลังใจแด่คนพันธุ์ A ไหนๆก็อุตส่าห์มานั่งฟังครู หนูก็จะได้สะสมแต้มติดมือ เผื่อข่าวจะรู้ไปถึงหูเด็กโควต้าเธอจะได้กลับใจมาเรียนต่อกันมั่ง
พวกเด็กไม่มีคำถามก็ทำให้ครูเหี่ยว(ที่ใจ)มานักต่อนัก เธอว่าในเมื่อครูได้ “บอก” ความรู้จนหมดสิ้น ไม่เหลืออะไรให้เธอสงสัยอีกต่อไปแล้ว จะให้เธอถามทำไม พอครูรวบแผ่นใสเธอก็รวบกระเป๋า ประมาณว่าเธอเสร็จฉันเก๊าะเสร็จด้วย
รุ่นพี่แกแก้เค็มด้วยการปรับกลยุทธ์ใหม่ให้วิพากษ์ชุดความรู้ที่ตัวเรียน ฝึกตั้งข้อสงสัยในศาสตร์แล้วเปิดโอกาสให้เด็กเถียง (อย่างสุภาพชน) ปรากฏว่าเห็นผลทันตา เธอวิพากษ์กันสุดชีวิตหมดชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ยอมเลิกเพราะยังเถียงไม่ชนะ ต้องงัด
ไม้ตายออกมาบอกว่าพอก่อนหนู เดี๋ยวส้มตำปูหมดอดกินไม่รู้ด้วย เธอถึงได้แตกฮือไปโรงอาหาร ....รอดตัวไปอีกวัน
ส่วนพวกเด็กก็อปปี้มือวางอันดับหนึ่งภูมิใจเสนอรายงานแบบปรับฟอนต์เปลี่ยนปกในราคาย่อมเยา ทำให้ครูหลงออกข้อสอบไฟนอลแทบตาย ..สุดท้ายก็วัดได้แค่ว่าเธอลอกกัน
พี่แกแก้เผ็ดด้วยการเอาสามวิชามาบูฯรวมๆเป็นอินเตอร์ดิสซิปปลิ้นนารี่แล้วสอนแบบทีมติ๊ดชิ่ง จากนั้นก็ฝึกสอบสัมภาษณ์แบบทีมอินเทอร์วิวด้วยคำถามฉลาดๆ เพื่อสัมภาษณ์ให้เธอตกใจขวัญหนีดีฝ่อ แล้วเธอก็ต้องรีบกลับไปศึกษาค้นคว้าและหาข้อมูลอย่างหนักเพื่อกลับมาสอบใหม่แบบเจอครูตัวเป็นๆ ผลการวิจัยในชั้นเรียนพบว่าพวกมือวางอันดับหนึ่งแทบสูญพันธุ์
แต่เรื่องใหญ่คือพวกเด็กที่ครูสั่งงานแล้วไม่ยอมจด แปลว่าไม่เห็นความสำคัญของการฝึกจับประเด็น ข้อมูลและความคิด พอไปทำก็ผิดๆถูกๆ ไม่ครบถ้วน ประเภทได้หน้าแล้วลืมหลัง สั่งร้อยได้สิบ สั่งสิบเหลือศูนย์ แล้วก็เถียงข้างคูๆเพราะจำไม่ได้ว่าครูสั่งอะไร ใครถามก็ฮุนฮงหาหลักฐานยืนยันไม่ได้ ผู้โชคดีได้ร่วมงานด้วยก็ถือว่าเป็นกรรมแต่ปางก่อน
แกเลยประกาศเหี้ยมประกาศิตไปยังเด็กทุกคนเป็นคำขาดว่าถ้ามาพบครู จุด จุด จุด (ชื่อสงวนไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว)ตัวเป็นๆแล้วไม่จดเป็นเจอดี ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเจอที่ไหนต้องถือกระดาษปากกาติดมือมาจดโดยพร้อมเพรียงกัน นับแต่วันนั้นมารุ่นพี่ก็สั่งกำชับรุ่นน้องทุกคนว่าเพื่อสวัสดิภาพของทุกฝ่าย เห็นหน้า’จารย์แกเมื่อไหร่น้องต้องรีบโดดคว้ากระดาษปากกายืนแถ่ว..ว..วตร๊ง..ง ในท่าเตรียมพร้อมจดทุกครั้ง เพราะ’จารย์แก ฝึกจดเอาจริง แถมแกยังให้พรไว้ทุกรุ่นว่าถ้าไม่ถือกระดาษปากกาพร้อมจดขอให้ไม่ได้แต่งงาน โอ้แกอวยพรแม่นน่าหวาดหวั่นมาก!
รุ่นน้องทั้งหลายด้วยความหวาดหวั่นก็ปฏิบัติตามอย่างแข็งขัน แค่ได้กลิ่นเอ๊ยได้ยินใครสักคนพูดว่า “ ว้าย!’จารย์ จุด จุด จุด มาแร้ว..ว” เธอจะตัวสั่นงันงกคว้ากระดาษปากกาตั้งท่า แถ่ว.. ว..ว ต๊ง ง..ง เตรียมจดโดยพร้อมเพรียงกันอย่างน่าทึ่ง
วันหนึ่งเธอบังเอิญเห็นอาจารย์เดินมาดเข้มหน้าเครียดตรงดิ่งไปทางหน้าห้องน้ำโรงอาหาร เด็กทั้งโขยงกระโจนแช้บ..บ ตั้งแถ่วตร๊งดูเด่นเป็นสง่าถือกระดาษยกปากกาในท่าเตรียมจดโดยพร้อมเพรียง ประชาชนทั้งแถบหันพรึ่บมามองเป็นตาเดียว!..
พี่แกสะดุ้งเฮือกรีบกระซิบบอกเด็กว่า “ ..จุด.. จุด.. จุด.. !”
ลูกศิษย์ที่ฝึกมาอย่างดียกปากกาค้างในระดับอกเสมอกันทั้งแถว ....
แล้วฮาครืนโดยพร้อมเพรียงกัน!..
ความเห็น (10)
ยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะอาจารย์ราณี ว่าแต่ว่ามุขของอาจารย์เด็ดกว่าของดิฉันเยอะเลยค่ะ..... :)
กทม. ตจว. ในเมือง นอกเมือง โรคที่อาจารย์ว่ามา ระบาดไปทั่ว รักษายาก คนเป็นหมออย่างเราคงลำบาก ต้องคิดค้นหานวัตกรรม อย่างคนมีเวรกรรมกันต่อไป อีกนานเท่าไรหนอ ?
หลังจากมีโอกาสอ่านบันทึกอาจารย์ Handy จนครบตามที่คุณโอ๋แนะนำ ดิฉันว่าอาจารย์เชี่ยวชาญเรื่องวิธีรักษา ..... และสร้างนวัตกรรมแบบสุดยอด ดิฉันชอบมาก... โดยเฉพาะบันทึก ปากกาสามอัน :) ....... อ่านง่าย เข้าใจเร็ว กระทบใจทันทีเลยค่ะ !
ปล. สงสัยดิฉันคงเปรียบเหมือนวิสัญญีแพทย์ สอนบรรยายปุ๊บเด็กๆก็หลับปั๊บอ่ะค่ะ :)
ไม่ใกล้ไม่ไกลตัวค่ะ ลูกชายตัวดี ย่างเข้าวัยก่อนวัยรุ่น..ริ ไม่จด,และไม่เขียน
ล่าสุดตอบคำตอบอย่างเดียว..วิชาคณิตศาสตร์ ไม่แสดงวิธีทำคำตอบถูก แต่ครูจะให้คะแนนยังไง-เข้าใจครูค่ะ
แม่จะเป็นลม พ่อเริ่งกังวล กำลังคิด คิดหาวิธีแก้..ลำ
บ่นค่ะ พี่แอมป์ช่วยแนะด้วย
สวัสดีด้วยความดีใจและขออภัยอย่างสูงที่เข้ามาตอบช้า(มาก)ค่ะคุณหมอเล็ก
คุณหมอเล็กพักฟื้นแข็งแรงดีแล้วใช่ไหมคะ กลับไปตะลุยงานหรือยังคะ : ) ของพี่แอมป์เพิ่งมีชีวิตรอดมาเข้า G2K วันนี้ ก่อนจะหมดเรี่ยวหมดแรงกับการคุมสอบในอาทิตย์หน้าอีกครั้ง ไม่รู้ทำไม พี่ว่าคุมสอบเหนื่อยกว่ายืน(หรือนั่ง)สอนสิบเท่า เพราะไม่ได้ทำอะไรนอกจากคุมสอบ คือรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่อยากทำอะไรๆแต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะต้องคุมสอบอะค่ะ อิอิ
พี่แอมป์คิดถึงน้องภูจัง ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าเนี่ยค่ะ อยากพบและถามน้องภูด้วยใจจริงว่าที่ลูกไม่ชอบจดเพราะอะไร พี่แอมป์อยากเข้าใจจริงๆนะคะ ว่าหลานไม่ชอบจดเพราะอะไร
และอยากถามนักศึกษาที่พี่แอมป์สอนด้วย เพราะเธอก็ทรงพระไม่จดเหมือนๆกัน เป็นกันเกือบทั้งห้อง พี่แอมป์ก็อยากเข้าใจเธอด้วย
หลังจากถามเสร็จแล้วพี่แอมป์ก็จะตอบซะเองตามประสาครูที่แบบว่ารู้ไปซะหมด คือที่เราคิดว่าเรารู้อาจจะผิดก็ได้ แต่เราอยากบอกว่าเรารู้อะ อิอิซะอีกที
หากถามเด็กๆว่า หนูไม่จดเพราะอะไร เด็กอาจตอบว่า
หนึ่ง เพราะไม่อยากจด
สอง เพราะขี้เกียจจด
สาม เพราะคิดว่าที่ครูพูดเรารู้แล้ว ไม่รู้จะจดทำไม
สี่ เพราะคิดว่า ที่ครูพูด มีอยู่แล้วในหนังสือ แล้วครูก็ออกข้อสอบตามหนังสือ ไม่รู้จะจดทำไม
ห้า เพราะคิดว่า ถึงจดไปก็จดไม่ครบ ไปขอดูของเพื่อนดีกว่า
หก เพราะไม่รู้ว่าอะไรบ้างที่จำเป็นต้องจด ครูไม่ได้เน้นให้ฟังว่าอะไรต้องจด แต่พูดไปเรื่อยๆเหมือนทุกอย่างสำคัญเท่ากันหมด เลยจดไม่ถูก
เจ็ด เพราะฟังครูพูดเพลิน เลยลืมจด (อันนี้มักเป็นคำแก้ตัวของเด็กฉลาด)
แปด - เงียบ - (อันนี้พี่เจอบ่อย)
เก้า พอถามปุ๊บ เธอก็จะหยิบกระดาษขึ้นมาจดปั๊บ แบบว่าทันฟัน อิๆๆๆๆๆ
คืองี้นะคะคุณหมอเล็ก พี่แอมป์เลยชอบใจจริงๆที่คุณหมอเล็กถามคำถามที่ตรงกับใจพี่แอมป์เลย แถมพี่ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนจากเด็กๆเลยอีกต่างหาก พี่เลยคิดว่าพี่จะเริ่มจากการทำความเข้าเขาอย่างแท้จริงก่อน ว่าเหตุใดเขาจึงตัดสินใจทำเช่นนั้น และเขาคิดว่าการตัดสินใจเช่นนั้น เขาได้อะไรบ้าง เขาเสียอะไรบ้าง และมันคุ้มไหม ถ้าตัดสินใจใหม่ จะมีอะไรดีกว่าเดิมไหม จากนั้นก็ชักแม่น้ำทั้งสิบมาอธิบายจนเขาผงกศีรษะ (เพราะง่วงมาก) แล้วพี่ก็จะเลิกบ่น แต่หันไปตั้งกติกาการประเมินผลการบันทึกการเรียนรู้(การจดบันทึก)อย่างรอบคอบรัดกุมต่อไป
จะออกหัวออกก้อยยังไงพี่ก็มองไม่ออกเหมือนกันอะค่ะคุณหมอเล็ก : )
ดีใจที่ได้ทักทายกับพี่แอมป์คืนนี้ค่ะ..
คิดถึงจังค่ะ..พี่แอมป์..
พี่แอมป์สบายดีนะคะ..ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ..^^
สวัสดีครับ...
ไม่ได้คุยกันนานมากเลยนะครับ...
ตอนนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าเด็กๆ ขาดทักษะการอ่านการคิด..แยกแยะและจับประเด็นไม่ค่อยได้, ความจำสั้น -
นิสิตในมหาวิทยาลัย, .หลายคน ทำกิจกรรมแล้ว ไม่คุ้นชินกับการ "ถอดบทเรียน"
...
ขอบคุณครับ
หวัดดีด้วยความคิดถึงมากเช่นกันจ๊ะแอ๊ว
พี่แอมป์แว่บไปอ่านบันทึกไดอารี่น่ารักๆของแอ๊วแล้วคิดถึงอดีตอันรุ่งเรืองขึ้นมาทันที เด็กๆเขียนความรู้สึกได้น่ารักเหลือเกิน คืองี้นะจ๊ะ ถ้าพี่มีลูก พี่ก็อยากให้ลูกพี่ได้เรียนกับแอ๊วเลยอะ... : ) : )
ของพี่แอมป์งานสนุกสนานเช่นเคยจ๊ะแอ๊ว พี่อยากมีเวลาว่างๆแบบพักจริงๆต่อเนื่องสักอาทิตย์ จะได้สมองปลอดโปร่ง คิดอะไรดีๆได้บ้าง อยากคิดและเขียนถ่ายทอดได้น่ารักๆแบบแอ๊วจัง ของพี่คิดทีไรต้องยืดยาววกวนจนอ่านเองหลับเองทุกที อิอิ
รักษาสุขภาพเช่นกันนะจ๊ะแอ๊ว ขอให้น้องมีความสุขกับมดตัวน้อยตัวนิดที่เป็นตัวแทนของความน่ารัก บริสุทธ์สดใสแบบวัยเยาว์ ซึ่งทำให้คุณครูที่อยู่ใกล้ๆ รู้สึกสดใสอ่อนวัยไปด้วย
ทั้งนี้ ..พิสูจน์ได้จากรูปแอ๊วทุกรูป.. : ) : )
สวัสดีด้วยความคิดถึงมากๆๆๆค่ะน้องพนัส
ฝากความคิดถึงน้องเจี๊ยบด้วยนะคะ หลังๆมานี้พี่แอมป์แทบไม่ได้แวะไปทัวร์บันทึกของใครเลย เพราะงานยุ่งมากจริงๆ ล่าสุดที่ได้อ่านอ่าน "สุดยอดบันทึกถอดบทเรียนการอบรม"ของน้องพนัส พี่ก็รู้สึกว่าเป็นบันทึกที่ดีมากสำหรับคนทำงานควรจะได้อ่าน
และหลังจากที่ได้เห็นปัญหาของเด็กๆร่วมกันแล้ว ก็อยากบอกว่างานหนักเลยค่ะน้องพนัส ด้วยการส่งไม้ต่อมือทางการศึกษาแบบอ่อนแอป้อแป้นี้ทำให้พ่อพี่บอกว่าจะให้หลานเรียนแบบโฮมสคูลตอนช่วงต้นเห็นทีจะเวิร์กกว่า เพราะเราจะฝึกเขาได้เต็มที่แบบที่ควรจะเป็น ฝึกไปให้ดี ปลายทางจะได้ไม่หนักมือ
บ่นเอ๊ยแสดงความคิดเห็นสั้นๆเท่านี้ก่อนนะคะน้องพนัส เพราะตอนนี้ตาพี่เหลือครึ่งเดียวแล้ว คาดว่าพอปิดคอมเสร็จปุ๊บพี่ก็ต้องชัตดาวน์ตัวเองทันที เพราะแบตเตอรีของพี่หมดแล้วอะค่ะ อิอิอิ