ภาพทรงจำ

หนทางที่ดีที่สุดไม่มีหรอก มีแต่การเดินทางที่ดีที่สุดในแต่ละครั้งที่เดิน

ในชีวิตของเรา การเดินทาง เหมือนจะเป็นกำไรในชีวิต

ที่เราเลือกที่จะเรียนรู้ และก้าวเดินไปในทางที่เรารักและต้องการ

การหยุดอยู่กับที่ ก็เหมือนกับการพักผ่อน ที่ทำให้เราได้หยุดการกระทำต่าง ๆ

มีเพียงเสียงลมหายใจและจังหวะการเต้นของหัวใจเท่านั้นที่เราได้ยิน

แต่การเดินทางที่มากเกินไป ก็อาจทำให้เราเหนื่อยเสียเหลือเกิน

การพักผ่อนมากเกินไป ก็อาจจะทำให้ร่างกายของเราไร้ความรู้สึก

จะดีกว่าไหม ถ้าเราจะเดินไป เเต่พอเหนื่อยก็รู้จักหยุด

เรียนรู้ที่จะเดินและหยุดตามจังหวะของชีวิต

การเดินทางไปในที่ใดที่หนึ่ง....เราก็ควรเลือรองเท้าที่เหมาะกับพื้นที่นั้น

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในกรอบของที่นั้น ๆ เลือกยืนอยู่ที่ขอบ ๆ เพื่อไม่ให้ละเมิดกรอบของที่นั้น และไม่ทำให้ตัวเองไม่สบายใจ

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...ที่สูง ๆ ...จงมองกลับมาหาคนที่เขาอยู่ต่ำกว่าเรา

ไม่ได้มองเพื่อเย้ยหยัน แต่จงยื่นมือให้เขา แล้วดึงให้เขามายืนอยู่ข้างเรา

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...ที่ไม่ได้เต็มไปด้วยดอกไม้...อาจจะทำให้เราเห็นคุณค่าและความสวยงามของใบไม้แห้ง

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...ที่ไม่ใช่ที่ของเรา...อาจทำให้เราเข้าใจคนที่อยู่ในที่นั้นดีขึ้น

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...อาจจะเป็นที่ที่เราเคยเดินผ่าน...การที่เราเดินผ่านมันอีกรอบ ไม่ได้แปลว่าเราหลงทาง

แต่มันหมายถึงการที่สถานที่นั้นมีคุณค่ามากพอที่ทำให้เราย้อนคืนกลับไป

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...เรามักจะจำร่องรอยที่ฝากไว้ได้ ทั้งร่อยรอยที่คนอื่นสร้างไว้ และที่เราสร้างเอง

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง....ที่ต้องแบกสิ่งที่หนักไปด้วย...มันอาจลำบาก...แต่สิ่งที่แบกไปนั้น

มักจะมีความหมายตอนที่เราถึงปลายทาง

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...ความงามของที่นั้นอาจจะไม่ได้งอกจากพื้นดิน

แต่อาจร่วงมาจากข้างบน

การเดินทางไปที่ใดที่หนึ่ง...มักจะทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้น เห็นเส้นทางที่ตนเองต้องการเดินได้ชัดเจน

ขอให้ทุกท่านสนุกกับการเดินทางสายชีวิต

...........................................................