ตลอดระยะเวลา กว่า 6 ปี ที่เขียนบันทึก post ไว้ที่สังคมประเทืองปัญญาแห่งนี้

พบว่า ยอดอ่านบันทึก 10 เรื่องต้น ๆ ที่มีสถิติการถูกอ่านสูงสุดของผู้เขียน มีดังนี้

อันดับที่ 10 งานประจำปี อ่าน 5,041

และจากการวิเคราะห์งานเขียนพบว่า 9 ใน10 เรื่อง หรือร้อยละ 90 เป็นผลงานที่ผู้เขียน เขียนจาก ประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ทุกเรื่องราวผู้เขียนถ่ายทอดเรื่องราวด้วยความจริง บวกกับความรู้สึกนึกคิดส่วนตัวที่ผู้เขียนสอดแทรกทิ้งไว้ในบันทึก

แต่ละเรื่องราวถูกถ่ายทอดจากความอยากที่จะเขียน เขียนเพื่อให้ข้อคิด มุมมองบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านเข้ามา อย่างน้อย...เพื่อนำเอาสิ่งเหล่านี้เก็บมาสอนและเตือนใจตัวเอง รวมทั้งเผื่อแผ่แง่คิดบางแง่มุมให้กับสังคมรับรู้ว่า.... ห้วงชีวิตของใครคนหนึ่งนั้นเค้าคิดเช่นไร?

บันทึกของผู้เขียน ผู้เขียนใช้ภาษาธรรมดา เรียบง่าย สอดแทรกมุมมองความรู้สึกนึกคิดส่วนตัวไว้ เพราะสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ใครบางคนอาจหลงลืมที่จะคิด หรือคิดเลยไป และที่สำคัญบางเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผู้เขียนเอง สามารถสร้างแรงบันดาลใจในชีวิต ให้กับใครบางคนได้

ผู้เขียนเชื่อเช่นนั้น..

และนี่คือ....ตัวอย่างข้อความบางห้วงบางตอนจากบันทึกดังกล่าวข้างต้น มีดังต่อไปนี้

จากบันทึก..

ดอกไม้หลากสี.....กับความรู้ที่หลากหลาย

....วันนี้ในความรู้สึกของผม....เธอยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกที่เคยมี

...เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อนอยู่วันยังค่ำ...

...เพื่อนไม่เคยแปรเปลี่ยนในความรู้สึก...

...วันเวลาเปลี่ยนแปลงร่างกายของเราไป...

...แต่มิตรภาพ ความมีน้ำใจที่เพื่อนให้ไว้ ยังคงอยู่...ในความทรงจำเสมอ...

...ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน.... หัวใจของความเป็นเพื่อน ยังคงเหมือนเดิม...

จากบันทึก..เลี้ยงกบ…แม่แบบจากศูนย์การเรียนรู้แบบเศรษฐกิจพอเพียง

นั่งทบทวน….ประสบการณ์ในครั้งนี้ พบว่า การที่จะให้ได้มาซึ่งเงินเพื่อยังชีพ ไม่ว่าวิถีใดก็ตาม ย่อมมีบทเรียนชีวิตย้อนกลับให้เรียนรู้เสมอ ในครั้งนี้ รู้สึกสนเท่ห์กับการได้มาและการจากไปของสรรพสิ่ง

จากการเรียนรู้ ทำให้รู้ว่า…เงินมีค่าพอที่จะเปลี่ยนความทุกข์เป็นความสุขได้ แต่หากสุขบนความทุกข์ความลำบากของผู้อื่นมากเกินไป จึงเป็นความลาดเอียงของความสุขที่มิควรแสวงหา

พ่อค้าคนกลาง…จึงเป็นความลาดเอียงที่ถูกบ่มเพาะไว้เสมอ หากวันใดตราชั่ง…ตรงจากภายในแล้วละก็!! เป็นสิ่งที่น่ายินดียิ่งนัก และหากย้อนคิดแบบสม่ำเสมอและบ่อย ๆ จึงเป็นสิ่งที่สมควรเห็นใจเกษตรกรผู้ผลิตให้มาก เพราะรู้สึกถึงขั้นตอน ที่ผ่านจากการเรียนรู้ของตัวเองแล้ว มากมายนัก ที่กว่าจะได้เม็ดเงินตอบแทนความอุตสาหะของตนเอง

จากบันทึก.. หิ้วถัง...เก็บเศษปลาตามตลาดนัด ปฏิวัติวิธีคิดและวิธีปฎิบัติ

ลุงเคยพูดว่า "สอนให้คนทำกิน น่ะ...ไม่กลัว แต่จะไม่สอนให้กับคนที่มาหากิน"

เพราะลุงบอกว่า... การสอนให้คนทำกิน เท่ากับเป็นการส่งเสริมให้เขารู้จักช่วยเหลือตัวเอง เพื่อให้เขามีกำลังพอที่จะทำมาหาเลี้ยงชีวิต มีรายได้เลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้

แต่การสอนให้กับคนที่มาหากิน เพียงเพื่อประโยชน์และการแสวงหากำไร ลุงบอกว่า คนพวกนี้มุ่งแต่จะเอา เพื่อกอบโกยและหาผลประโยชน์ใส่ตัว... คนพวกนี้จึงต่างกับคนทำกิน

จากบันทึก.. แซมยาง….ท่ามกลางไม้ผล

แม้นราคามังคุดจะไม่ค่อยดีนัก เคยเก็บไปขายส่งแม่ค้าคนกลางที่ขายผลไม้ส่ง ณ ตลาดรับซื้อผลไม้กลางเมือง ราคาขายส่งที่นำไปขาย ขณะนั้น คือ กิโลกรัมละ 7 บาท(แม่ค้าคงนำไปขายโดยบวกกำไรไปมากกว่าครึ่ง เพราะสังเกตราคาขายปลีก ช่วงนั้นจะอยู่ที่ประมาณ 20-25 บาทต่อกิโลกรัม) เห็นได้อย่างชัดเจนว่า ขนาดเราไม่ใช่ชาวสวนขนานแท้ที่ใช้ชีวิตอยู่กับวีถีชีวิตแบบนี้ เรายังรู้สึกว่า….กว่าจะเป็นเม็ดเงินที่ตอบแทนน้ำพักน้ำแรงของเกษตรกรชาวสวน…. ช่างแสนยากจริงนะ ต่างกับการได้นั่งอยู่กับที่และ คอยนับแบงค์แลกเปลี่ยนเพื่อให้ได้มาซึ่งผลผลิตเหล่านี้มากับง่ายกว่า… เพียงแค่การหยิบยื่นธนบัตรให้เพื่อเป็นการตอบแทน เป็นแง่มุมที่ต้องทำให้คิดแล้วคิดอีกว่า….มันช่างง่ายดีแท้!!! ….เพราะกว่าจะได้มาซึ่งผลผลิต ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ที่ต้นไม้จะออกดอกออกผล การดูแล ทะนุบำรุงและรักษา แบบที่ต้องทุ่มเทของเขาเหล่านั้น.. ทั้ง ปุ๋ย ทั้งยาสารพัดบำรุง

จากบันทึก.. บนถนนสายเยาวราช..พบศิลปะแบบจีนโบราณที่สัมผัสด้วยตัวเอง

ความมีชีวิตของชุมชนในเมืองหลวง แตกต่างกับวิถีผู้คนในชนบทกันไปคนละแบบ (เป็นสิ่งที่เปรียบเทียบด้วยความรู้สึกของตัวเอง)เม็ดเหงื่อที่เหนียวปกคลุมทั่วตัว สายตา กวาดไปทั่วกับสิ่งแวดล้อมที่อยู่รายรอบ สินค้าจากเมืองจีน ตัวหนังสือจีนที่เขียนติดไว้ตามร้านค้าคนจีนสูงวัย ที่นั่งทำกิจกรรมที่หลากหลายแตกต่างกันไป บางคนนั่งกินอาหารบางคนขายสินค้า บางคนนั่งกองอยู่กับพื้นพนมมือไว้ผู้คนที่เดินผ่านไปมา

มองให้เห็นถึงความหลากหลายของการใช้ชีวิตผู้คนที่นี่ …ที่ถูกจำกัดด้วยเศรษฐานะ การดำรงชีวิตและความเป็นอยู่

และมุมหนึ่งของถนนสายนี้ …พบศิลปะแบบจีนโบราณ ที่ยืนมองด้วยความสนใจ เพราะเคยเห็นผ่านตามาจากรายการโทรทัศน์หลาย ๆ ช่องที่นำเสนอ ศิลปะจีนโบราณนี้

จากบันทึก.. พี่มอบ…ปริญญาแห่งชีวิต แด่..น้อง ผู้มีหัวใจไม่พิการ

วันนี้คือความภูมิใจที่พี่รู้ว่า...น้องของพี่ทำได้ น้องเลือกที่จะเดินตามพรหมลิขิตของตัวเอง น้องวิ่งทั้ง ๆ ที่วิ่งไม่ได้... วิ่งตามความฝันของตัวเองจนเจอ...

....

ภาพวาดที่ใส่จิตวิญญาณของน้องลงไป คือคำตอบที่ตัวน้องเอง ....เริ่มต้น นับจากศูนย์ และไต่เต้าจนถึงขณะนี้..พี่ไม่รู้หรอกว่า น้องนับไปถึงไหนแล้ว พี่รู้แต่เพียงว่า...ภาพที่เราหัวเราะร่วมกันในวัยเด็ก ตอนที่น้องล้มลง คือ ความฝันที่น้องต้องไปให้ถึง....และน้องก็ทำได้

จากบันทึก.. ขึ้นโรงพักเพื่อเจรจาไกล่เกลี่ย ..กรณีลูกชายถูกรถชน

สิ่งหนึ่งที่ตระหนักถึง..คือจิตสำนึกของผู้ขับขี่รถยนต์ ความมีน้ำใจ ความถ้อยทีถ้อยอาศัยระหว่างกัน และการไม่โกหกหรือหลอกตัวเองในการกระทำไม่ว่าจะผิดหรือถูก

การคุยโตโอ้อวดว่า..รู้จักคนใหญ่คนโต และย้อนมองความคิดของตัวเองว่า...หากคนใหญ่คนโตช่วยเหลือคนที่ไม่สำนึกผิด คนที่ต้องการทำสิ่งผิดให้ถูกบ้านเมืองของเราจะมีขื่อมีแปรไปทำไมกฏหมายมีไว้เพื่อให้ความยุติธรรมกับผู้คน และเป็นที่พึ่งของประชาชน(ตาดำ ดำ) นี่ต่างหากคือความถูกต้อง

วันนี้ที่ลูกรอดพ้นจากเหตุการณ์ที่พ่อกับแม่คิดในใจ นะว่า ลูกคงต้องแย่กว่านี้.. มาได้ ..ทำให้พ่ออดคิดถึง..สิ่งหนึ่งที่อยู่กับตัวลูกไม่ได้ ...คุณพระและคุณงามความดีที่กอปรตัวลูกเอาไว้...

จากบันทึก.. แง่คิด…จากการปลูกกล้วย

"กล้วยแต่ละผล แม้นจะเป็นกล้วยเหมือนกัน ในหวี หรือเครือเดียวกัน แต่หากพิจารณาเปรียบเทียบแล้ว กล้วยแต่ละลูกก็มิอาจสั้นหรือยาวเท่ากันทุกลูก"

อย่าลืมนะว่า!!"หากปอกกล้วยเข้าปากแล้วลิ้มลองรสชาด กล้วยแต่ละลูก รสชาด คงมิต่างกัน และย้อนคิดมาที่ตัวคนเรา หากมองที่ความสามารถแล้ว ความสามารถของคนก็คงไม่ต่างอะไรกับ รสชาด ของกล้วยในทุก ๆ ลูกทุก ๆ ผล"

แล้ว…..คนเราจะต่างกันตรงไหน?

ตรงที่วิธีคิดใช่หรือไม่?

หากใช่ …. วิธีคิดเนี่ย!… น่าจะฝึกและเรียนรู้กันได้มิใช่หรือ?

การคิดและเลียนแบบอย่างในสิ่งที่ดี จึงเป็นสิ่งที่น่าลิ้มลอง…และทำให้เป็นแบบอย่างแห่งการเกิดปัญญาที่แท้จริง…..ก็ดีนะ

และนี่คือ…สไตล์การเขียนของผู้เขียน ที่ได้รับการตอบรับจากสังคมประเทืองปัญญาแห่งนี้

เขียนใน GotoKnow โดย แสงแห่งความดี...
ใน การจัดการความรู้และสารสนเทศ

คำสำคัญ (Tags): #gotoknow#บันทึก#วิเคราะห์งานเขียน#สังคมประเทืองปัญญา#บันทึกยอดนิยม#ข้อคิด#ประสบการณ์ชีวิต#การเขียน

หมายเลขบันทึก: 587760เขียนเมื่อ 22 มีนาคม 2015 15:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 22 มีนาคม 2015 20:15 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน