ปากพะยูน.....ท่าเรือเหงา ทะเลโหย

ปากพะยูนท่าเรือเหงาทะเลโหย ร้องครวญครางโอดโอยสิ้นศักดิ์ศรี ความคืกครื้นแต่เก่าเราเคยมี หมดสิ้นแล้ว…วันนี้ท่าหนีเรือ

สงกรานต์ พาลูกหลานเที่ยวชมทะเลหน้าบ้าน ได้เล่าให้ฟังถึงความรุ่งเรืองในอดีตของอำเภอ

ปากพะยูน ท่าเรื่อปากพะยูน เป็นท่าเรือที่คึกคักมาก เป็นเมืองที่ไม่หลับคือมีการสัญจร

ตลอดคืน มีเรือวิ่ง จาก สงขลา ระโนด ลำปำ มาแวะรับส่งคนและสัมสาระ มีเรือโดยสารหลาย

ลำ นึกถึงบทกลอนที่ทางกลุ่ม 468 (กลุ่มคนเขียนกลอนสี่ กลอนหก กลอนแปด มีเพชร

ประยูรวงศ์ ส.ศรีสุนทร และวอญ่า) ร่วมกันจัดตั้ง ร่วมกันเขียนเวียนกันอ่าน วานกันชมในปี

2535 จึงนำมาบันทึกไว้ให้ลูกหลานได้ตามรอย….

ปากพะยูน…..ท่าเรือเหงา ทะเลโหย

ไม่มีแล้ว…ไม่มีแล้ว ไม่มีเหลือ

ไม่มีเสียงเรือยนต์ให้บ่นหา

ไม่มีท่าเทียบเรือแช่เกลือปลา

ไม่มีลำนาวาล่องสายชล

ไม่มีคนผิวคล้ำหน้ากรำแดด

ไม่มีแนตลากปลายามหน้าฝน

ทะเลร้างอ้างว้างไร้เสียงคน

ปลาขี้ตังสีหม่นมาหายไป

กุ้งก้ามกามตัวใหญ่ไข่เต็มท้อง

ทั้งปลาฆ้องลูกท่องเที่ยวเลี้ยวไปไหน

อีกลูกแหยงลูกแมระทะเลใน

ที่ไครไครลือกันมันราสา

ความคึกครื้นดื่นดึกเคยคึกคัก

ทั้งแม่ค้าคนมาพักขวักไขว่หา

ผลไม้รสดีมีราคา

รอขึ้นลงจากท่าไปบ่อยาง*

นั้นมะลิ* ดีปลีนี้หัวมัน

เหรียงเนียงตอ*วางไกล้กันไม่ได้ห่าง

ทั้งข้าวสารสอบใหญ่ใส่ตรงกลาง

แม้ขี้ยางเหม็นจังเรือยังรับ

ชัยมงคล แสงจันทร์เจริญผล

คือเรือยนต์วิ่งไกลทั้งไปกลับ

อีกพรทิพย์พืชมงคลก็วนรับ

แล่นสลับเรื่อยมาชั่วตาปี

ปากพะยูนท่าเรือเหงาทะเลโหย

ร้องครวญครางโอดโอยสิ้นศักดิ์ศรี

ความคืกครื้นแต่เก่าเราเคยมี

หมดสิ้นแล้ว…วันนี้ท่าหนีเรือ........ กลุ่ม สี่หกแปด

*บ่อยาง คือ สงขลา

*มะลิ คือสับปะรด

*เหรียง เนียง ตอ คือลูกเหรียง ลูกเนียง ลูกสะตอ สามพี่น้อง ตระกูลฉ๋อง

ท่าเรือแห่งที่ 2 หน้าสำนักงานสาธารณะสุขอำเภอปากพะยูน

ท่าเรือแห่งแรกอยู่หน้าท่าใหญ่

เรือยนต์ที่วิ่งวนในทะเลสาป เท่าที่นึกออก บอกได้

เรือดรุณี

เรือสายสัมพันธ์ ของคนปากพะยูน ตระกูล สันสาคร

เรือดวงจันทร์

เรือโชคดี

เรือเจริญผล 3

เรือเจริญผล 5

เรือแสงจันทร์

เรือพืชมงคล ของนายโค้ว พืชมงคล ระโนด

เรือชัยหลี ปากรอ

ปี 2506 เก็บค่าโดยสารคนละ 10 บาท เด็กไม่เก็บ

วิ่งจากสงขลาถึงระโนด ระยะทาง 83 กิโลเมตร ความเร็ว วิ่ง 8 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ออกจากท่า 15 นาทีต่อลำ เรือลำสุดท้ายแห่งตำนานเรือด่วนปากพะยูน หยุดกิจการปี 2517

บ่อหมาแปะ บริเวณนี้คือบ่อหมาแปะ ยุคคนจีนเดินทางโดยเรือสำเภา แวะตักน้ำกินหน้าน้ำใช้ เป็นบ่อที่เป็นน้ำจืดแห่งเดียวของตลาปากพะยูน ที่ต้องใช้รถเข็นใส่ปิบมาตักน้ำไปไว้กิน

บ่อหมาแปะยุคที่ 2 เมื่อย่ายวัดรัตนารามจากหน้าท่าด้วยเหตุผล มีศาลอำเภอ มีโรงพัก มีศุขศาลา เกิดขึ้น จึงย้ายวัดมาอยู่ที่ หัวบ้านออก

ตรงนี้จึงถูกเรียกเป็น บ่อหมาแปะถึงปัจจุบันนี้

เขียนใน GotoKnow โดย วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ใน เหมือนแรงหนึ่งผลักดันให้ฉันเขียน

คำสำคัญ (Tags): #ท่าเรือเหงาทะเลโหย#กวี ปากพะยูน#เพชร ประยูรวงศ์#ส.ศรีสุนทร#หน้าท่าใหญ่#บ่อหมาแปะ

หมายเลขบันทึก: 566622เขียนเมื่อ 23 เมษายน 2014 21:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 กันยายน 2017 04:22 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน