แย้ปิดเทอม..ร้อน เหงา เศร้าใจ
วันนี้ผมขับรถเข้าโรงเรียนราวสองโมงเช้า รปภ.ยังไม่กลับ เห็นผมแล้วแกก็เดินตรงเข้ามารายงานว่า ช่วงนี้แย้ในโรงเรียนเยอะเหลือเกิน พูดเป็นประโยคบอกเล่าเพียงเท่านี้ จากนั้นก็ยิ้มๆ แล้วเดินจากไป สักครู่ก็ขับรถคู่ใจกลับไปบ้าน
หรือรปภ.จะบอกเป็นนัยๆว่า รู้สึกเป็นห่วงเหมือนผมเหมือนกัน เพราะเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมบอกแกว่า ผมเห็นวัยรุ่นตัวแสบ มีบ้านพักอยู่หลังโรงเรียน เดินถือคันเบ็ดเต็มมือ เดินลัดเลาะแถบดงมันสำปะหลัง บริเวณด้านหลังห้องน้ำชาย ซึ่งเป็นที่ของเขานั่นแหละ ผมเห็นอาวุธครบมือแบบนั้น รู้สึกใจคอไม่ดีเลย ถึงแม้ว่าจะยังไม่พบร่องรอยว่า แย้ถูกรบกวนจากคนใจทราม แต่เราก็ต้องระวังป้องกันไว้
เหมือนแย้..จะรู้จักการเอาตัวรอด หนีร้อนมาพึ่งเย็น นับวันบริเวณด้านหลังอาคารเรียน จะเป็นที่อยู่อาศัยของแย้สีดำอมส้มสุดสวยมากมาย มั่นใจว่ามากกว่าผืนดินข้างรั้วโรงเรียนเป็นแน่ ที่เจ้าของที่ดิน นิยมดักแย้เป็นอาหาร
ช่วงเปิดเรียน..แย้..จะเดินและวิ่งเล่นอวดโฉมให้นักเรียนเห็น และจะทำตัวกล้าหาญชาญชัย ไม่จวนตัวจริงๆก็จะไม่วิ่งลงหลุม มีบางช่วงบางตอน แย้จะเงียบหายไปเหมือนกัน ไม่ทราบไปทัวร์ที่ไหน จนครูบอกว่า สงสัยสูญพันธุ์แล้ว ผมต้องคอยปรับแนวคิดของครู ให้เข้าใจว่า แย้ไม่หมดไปง่ายๆ ถ้าเราไม่รังแกมัน บางทีมันอาจหลบไปอยู่กับครอบครัว ไปจำศีล หรือปลีกวิเวกก็ได้
พอฝนตก..แย้ก็จะออกจากรู บางทีออกมาหลายตัว หอบลูกหอบหลานออกมาเป็นพรวน ตัวเล็กน่ารัก บางรูมีเป็นสิบตัว ผมจึงคิดว่า อนุรักษ์แย้กันไว้ รับรองไม่สูญพันธ์แน่
ช่วงนี้..อากาศร้อนมากๆ แย้ดูเหมือนจะปิดเทอมเหมือนกัน..สังเกตว่าแต่ละตัวไม่ค่อยจะร่าเริง บ้านที่อยู่ในรูของมันก็คงจะร้อนด้วย พอมันจะออกมาสูดอากาศอันบริสุทธิ์ ออกมาผ่อนคลายกายและใจบ้าง ก็ต้องระแวดระวังตัว หันซ้ายแลขวาอยู่ตลอด เพราะหมานักล่า ๓ - ๔ ตัว คอบดักซุ่มและลอบทำร้าย
ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับหมา..เพราะถ้าทำอะไรไป สวัสดิภาพของผมและโรงเรียน จะไม่มีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินแน่ๆ จึงต้องปล่อยไปตามธรรมชาติและยถากรรมของผมและของแย้
สังเกตดูร่องรอยการขุดของหมา บริเวณรูแย้ทั้งหลาย ก็ไม่เห็นว่าหมา จะได้แย้ไปกินสักตัว การที่มันไม่มีปัญญาดักแย้เป็นอาหารได้ จึงเป็นเกมสนุกของมัน ที่จะล่าและขุดไม่เลิก น่าเบื่อจริงๆ แย้ มันก็คงรำคาญใจและเบื่อเหมือนผมเหมือนกัน ไปไหนมาไหนไม่สะดวกเลย ต้องรอให้บรรยากาศเงียบสงบ ฝนตกหรือไม่ก็ฟ้าสาง จึงจะได้เริงร่ากับเขาบ้าง..เศร้าใจจริงๆ
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๒ เมษายน ๒๕๕๗
ความเห็น (5)
ที่หน้าบ้านคุณมะเดื่อก็มีครอบครัวแย้มาสร้างอาณาจักรอยู่กันอย่างมีความสุขจ้ะ ไม่มีการรบกวนจากหมาแมว
...สมาชิกได้รับการดูแลทั่วหน้านะคะ...อบอุ่นค่ะ
เขามาพึ่งใบบุญครับ ที่อันปลอดภัย
เป็น แหล่งการเรียนรู้ (ห้องเรียนมีชีวิต) จริงๆๆนะ สิบอกให้ โรงเรียนข้อยมีไข่มดแดงหลายๆๆเด้อ
"อย่าเศร้าไปเลย"...แย้หนีหมา..ลงรู...แต่คน..นี่ซิ....(ไม่รู้จะหนี..ไป..ยังไง..๕๕๕)