บทกวี ลาครูไปขอทาน
บทกวี ลาครูไปขอทาน
๑.
คุณครูครับ ตะวันดับดวงไปใจหมองหม่น
ใช่ว่าดับทุกข์ยากตรากตรำทน กลับเพิ่มความมืดมนถนนชีวิต
บนถนนสายนั้นผมฝันว่า จะตั้งใจศึกษาเป็นบัณฑิต
แต่ช่างมืดเลือนไฟไปทุกทิศ หนทางถูกตรึงปิดเสียทุกทาง
๒.
แม่ของผมล้มป่วยด้วยโรคร้าย นอนกระสับกระส่ายจนรุ่งสาง
ยินแต่เสียงบ่นร่ำคร่ำครวญคราง มันเจ็บปวดอ้างว้างกลางดวงใจ
พ่อผมพรากจากมาเผชิญโชค ท่ามสังคมบริโภคกลางเมืองใหญ่
ป่านฉะนี้ยากเข็ญอยู่เช่นไร จากหลายปีผ่านไปไร้ข่าวคราว
นั่งเหม่อมองห้วงหาวคืนดาวดึก หยาดน้ำตาตกผลึกกลางดึกหนาว
ขอได้ไหมบางดวงแห่งรวงดาว เอามาทำกับข้าวให้แม่กิน
ยินเสียงกลอง ย่ำร้องก้องดังลั่น มันเจ็บปวดจาบัลย์เป็นนิจศีล
หลับเถอะน้องหลับฝันได้โบยบิน เพิ่อความหิวได้สูญสิ้นกับเสียงกลอง
๓.
คุณครูครับ วันพรุ่งนี้เดือนดับฟากฟ้าหมอง
ตะวันขับแสงเด่นเป็นสีทอง แต่ใจผมหม่นหมองมองมืดดำ
พรุ่งนี้ต้องแรมใกลจำใจจาก เพื่อสู้ความทุกข์ยากโหยไห้ร่ำ
ถ้อยคำสอนของครูรู้จดจำ แม้ความทุกข์โบยกระหน่ำไม่บันเบา
คุณครูครับ ผมจำใจยอมรับความโง่เขลา
หวังแบ่งปันทุกข์น้องได้บางเบา จักหาเงินส่งเขาได้เล่าเรียน
จึงจารจิตน้อมใจใส่กระดาษ วันทาอภิวาทขึ้นเหนือเศียร
เป็นจดหมายลาครูทั้งโรงเรียน เพื่อจำไปพากเพียรเป้นขอทานฯ
วรากรณ์ พูลสวัสดิ์
ความเห็น (3)
เศร้าใจ มีเด็กที่อยู่ในภาวะแบบนี้มากมาย ส่วนมากคนที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือในรูปแบบต่าง ๆคนแรก ๆ ก็คือครูไทยนั่นเองไม่ใช่เศรษฐีผู้มั่งมีที่ไหนเลย
อันเศรษฐีที่ใจดีมีน้อบนัก มีบ้างมักลงสื่อหวังชื่อเสียง
อยากได้ถ้วยได้โล่มาโชว์เรียง ทำเพื่อเพียงหวังผลให้คนชม
ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ ....... เอาบุญมาฝากจ้ะ