วันเงียบ ๆ กับโรงเรียนเหงา ๆ
21 เมษา 57 ค่อนเดือนเมษาแล้ว ความร้อนก็ยังคงเส้นคงวาไม่ลด
น้อยลงไปเลย วันนี้อยู่โรงเรียนครึ่งวัน ไม่ใช่ครูเวร ไม่ใช่เวร แต่ก็
เป็นสิ่งที่คุณมะเดื่อปฏิบัติมาตลอดชีวิตของการเป็นครู คือวันหยุด ต้อง
แวะเวียนไปโรงเรียน จนเป็นที่รู้กันของชาวบ้าน ผู้ปกครองว่า ถึง
โรงเรียนปิด ก็จะมีครูไปเดินเตร่ ๆ อยู่โรงเรียนเสมอ
โรงเรียนเงียบเหงา และรกรุงรังไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า กิ่งไม้ เศษขยะ
สารพัดจนดูทรุดโทรมมาก ต้นคูนหน้าอาคาร ที่ทั้งโรงเรียนมีอยู่เพียง
ต้นเดียว วันนี้ออกดอกเต็มต้น และเริ่มผลิบาน จึงทำให้ดูมีสีสันอยู่บ้าง
ลูกพะยอมแก่ ๆ ร่วงหล่นเกือบจะหมดต้นแล้ว
ทายาทต้นเดียวของพะยอม ที่ถูกคัดเลือกไว้ โตมากแล้ว แต่ยังอีกนาน
กว่าจะได้เห็นดอกของมัน
ปีนี้ต้นหว้า มีผลดกเต็มต้น แต่ยังไม่สุกเลย คงเพราะปีนี้หนาวจัด
ทำให้หว้าออกดอกช้ากว่าปีที่แล้ว เป็นการออกผลเป็นปีที่ 2 ของมัน
ทุกครั้งที่มาโรงเรียนในวันหยุด จะมีงานให้ทำหรือไม่ก็ตาม คุณมะเดื่อ
จะต้องเดินสำรวจรอบ ๆ โรงเรียนเสมอ วันนี้เดินมาหยุดอยู่ตรง
ต้นกรรณิการ์ ต้นนี้คุณมะเดื่อเอามาปลูกไว้สิบกว่าปีแล้ว ดอกของมัน
ดกมาก เช้า ๆ จะร่วงเกลือนพื้น เด็ก ๆ ชอบเก็บเอามาเล่น
หน้าแล้ง กรรณิการ์ไม่ค่อยมีดอก แต่มีเมล็ดแก่เต็มต้น คุณมะเดื่อเก็บ
ได้เยอะเหมือนกัน เมล็ดของกรรณิการ์เพาะขึ้นง่าย มิตรรักแฟนเพลง
ท่านใดต้องการเอาไปเพาะไว้ปลูกที่บ้าน ที่สวน ก็บอกได้จ้ะ ยินดีแบ่ง
ปันให้จ้ะ กรรณิการ์ไม้ไทยในวรรณคดีและก้านดอกยังใช้เป็นสีธรรมชาติสำหรับผสมอาหารได้ด้วยนะจ๊ะ
นี่คือผลอะไร...ทราบไหมเอ่ย ?...ชำมะเรียง...จ้ะ พันธุ์ไม้โบราณที่ยัง
คงหลงเหลืออยู่ในบริเวณโรงเรียนเพียง 3 ต้น วันนี้กำลังออกผลเป็น
พวงสวยสดใส
คุณมะเดื่อเก็บผลสุก ๆ มาได้มากพอควร จะเอาไว้เพาะขยายพันธุ์
และ หากมิตรรักแฟนเพลงสนใจจะขอเอาไปเพาะบ้าง ก็บอกได้นะจ๊ะ
จะส่งให้ฟรี...และแถมเมล็ดกรรณิการ์ให้ด้วยจ้ะ แจ้งความจำนงพร้อม
ชื่อ - ที่อยู่ มาทาง e - mail ของคุณมะเดื่อได้เลยจ้ะ
วันเงียบ ๆ กับบรรยากาศของโรงเรียนที่เหงา ๆ ก็ไม่ เงียบเหงาเสียที
เดียว ยังมีต้นไม้ใบหญ้าให้คุณมะเดื่อได้ดูแล ได้เก็บเอาเมล็ดของพวก
มันไปเพาะขยายพันธุ์ให้มีสืบทายาทต่อไปด้วย
เมื่อมองดูโรงเรียน...ความรู้สึกลึก ๆ กลับรู้สึกเงียบเหงายิ่งกว่า
บรรยากาศรอบตัวในเวลานี้...เมื่อรู้ว่า เปิดเทอมนี้ จำนวนนักเรียนของ
โรงเรียนจะลดลงอีกอย่างน่าใจหาย...เหตุผลที่ทำให้จำนวนนักเรียน
ลดลง...คุณมะเดื่อรู้ดีแก่ใจ ... และเป็นเหตุผลที่คุณมะเดื่อเคยบอกกับ
คณะครูของโรงเรียนในช่วงที่คุณมะเดื่อทำหน้าที่รักษาการผู้อำนวยการ
โรงเรียนว่า..." โ๋รงเรียนของเรามีจำนวนเด็กเพิ่มขึ้นมากทุกปี เพราะ
ชาวบ้านและชุมชนเขาศรัทธาในตัวครู ตัวผู้บริหาร และในระบบของ
โรงเรียน แต่..เมื่อใดที่เขาหมดศรัทธา...เมื่อนั้นผู้ปกครองก็พร้อมที่จะ
ย้ายบุตรหลานของเขาไปอยู่โรงเรียนอื่นได้ทันที...." และคำพูดของ
คุณมะเดื่อในวันนั้น ก็กำลังเป็นจริงแล้ว.....การบริหารงานแบบไม่ฟัง
เสียงฟ้าดิน ...ผลก็คือ...ล่มทั้งระบบ...!
ความเห็น (17)
สวัสดีตอนเช้า น้องมะเดื่อ
ชำมะเลียง ต้นไม้พื้นเมือง ที่ภาคใต้ เรียก พุมเรียง
...โรงเรียนไม่มีเด็ก...เหมือนบ้านไม่มีคนนะคะ...เงียบเหงา...และทรุดโทรม...
....... เหงาๆ .... มาเที่ยวเมืองเพชร บ้างก็ได้ จ้า....
มีต้นไม้เป็นเพื่อน ไม่เหงาหรอกครับครู
ตามมาชมภาพลูกหว้ากับอารมณ์เหงาของคุณครู....ถือโอกาสพักผ่อนอย่างสงบสุข...แล้วอารมณ์นี้จะเปลี่ยนไปเมื่อโรงเรียนเปิดนะคะ
น่ารักมากเลยนะครับ
จิตใจเอื้อเฟื้อของคุณมะเดื่อ
...
ชำมะเรียง...กินได้มั้ยครับ
หากปลูกไม่ยาก ....อยากลองปลูกมั่งครับ
หวัดดียามค่ำจ้ะลุงวอ 
ใช่จ้ะพุมเรืยงหรือชำมะเรียง จะอยู่แถว ๆ ภาคใต้จ้ะ ที่บ้านลุงวอยังพอมีไหมจีะ
สวัสดีจ้ะท่าน ดร.พจนา 
เหลืออีกไม่ถึงเดือนโรงเรียนก็จะฟื้นคืนชีพแล้วจ้ะ
สวัสดีจ้ะคุณกาญจนา 
บางครั้ง ความเงียบก็มีประโยชน์ช่วยให้เราคิดอะไร ๆ ได้ดีขึ้นนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะจ๊ะ
สวัสดีจ้ะพี่หมอเปิ้น
สักวันจะไปเยือนบ้านลาดจ้ะ อยู่ใกล้ ๆ แต่ยังไม่ได้เจอพี่หมอเปิ้นสักครั้ง ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้ะ
สวัสดีจ้ะคุณพิชัย 
ต้นไม้เป็นเพื่่อนอย่างดีของเรานะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้ะ
สวัสดีจ้ะพี่ใหญ่
อีกไม่กี่วันความเหงาก็จะหายไปอย่างปลิดทิ้งแล้วจ้ะ เพราะโรงเรียนใกล้จะเปิดแล้วจ้ะ
สวัสดีจ้ะคุณแสง 
ชำมะเรียงกินได้จ้ะ แต่จะฝาด ๆ หน่อย ตอนเด็ก ๆ เป็นอาหารว่างของคุณมะเดื่อกับเพื่อน ๆ จ้ะ ปลูกง่ายจ้ะ ยินดีส่งให้เอาไปขยายพันธุ์จ้าา
ลุกขึ้นสู้ครับเรียกความศรัทธาความเชื่อมั่นคืนมาครับ
ต้นชำมะเรียงไม่เคยเห็นลูกชำมะเรียงกินอร่อยไหมครับที่บ้านพื้นที่น้อย
อ ยากได้มาปลูกแทรกไว้สักต้นครับ
สวัสดีจ้ะคุณพ่อเขียน
รสชาติของชำมะเรียงหวานปนฝาดจ้ะ ก็แบบผลไม้ป่าทั่วไป คุณมะเดื่อยินดีส่งเมล็ดให้จ้ะ
ขอที่อยู่ที่จะส่งให้ด้วยจ้ะคุณพ่อ
จำนวนเด็กลดลง..มีเหตุมาจาก..การเปลี่ยนแปลงทางสังคม..(ที่นี่..ในเยอรมัน..รร.ที่จำนวนเด็กน้อยลงจนต้องปิดก็ได้ยินอยู่..เมืองบ้านนอกไม่มีงานส่งลูกเรียนในเมืองใหญ่..สุดท้าย..ย้ายถิ่นฐาน..ผู้เฒ่าอยู่โยง..จนตาย..หรือไม่ที่มีปัญญา..รับหลานมาเลี้ยง..สุดท้ายคือ..ผลพวง..(ระบบ)
..ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด..หายเหงาได้บ่้างเหมือนกัน..พยายามปัดขยะให้พ้นหัว..ช่วยได้เหมียนกัน..บางขณะ..เจ้าค่ะ...
