การพบกัน...ครั้งสุดท้าย ...เธอจะไม่ได้พบฉันตลอดไป...
เมื่อผู้ป่วยระยะสุดท้ายของชีวิต...ที่ผมและทีมงานออกไปให้กำลังใจและทำหัตถการตามกำลัง...จากพวกเราไป
ผมยังรู้สึกเสียใจเช่นเดิม...แม้วัยของผมได้ผ่านการพลัดพรากจากคนที่เรามีความผูกพัน...มาหลายครั้งก็ตาม
ในความเสียใจผมยังมีความดีใจว่า...ตนเองยังมีชีวิตอยู่...เพราะเรายังรู้สึกรู้สมรู้สากับการพลัดพราก
มันเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนตนเองเสมอว่า...ณ เวลาที่เรามีชีวิต...ผมมีความสุขกับการใช้ชีวิต
และมีมุมมองต่อโลก...ในการให้ความรักกับคนที่อยู่ตรงหน้าผมเสมอ...
เพราะเราจะพลัดพรากจากกันยามใดก็ไม่อาจหยั่งรู้...
ผมแอบชอบคำพูดของ “ท่านอาจารย์กระปุ๋ม...เล่าให้พวกเราฟังในเวที R2R…เมื่อท่านต้องลากิจลางาน
ไปทำงานที่ตนเองรัก และช่วยประโยชน์ให้เกิดเป็นแรงกระเพื่อมกว้างในแผ่นดิน...ท่านบอกว่า
มีคนถามมากมายว่า ทำไมต้องลากิจไป...เพราะการลากิจมีผลต่อการนับวันเวลาในอายุราชการ
อาจารย์เพียงบอกว่า...ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตจะได้อยู่ตอนเกษียณหรือเปล่า?
ผมจำได้ว่า...เมื่อได้ยินคำตอบนี้...หัวใจผมเต้นตุ๊บตั๊บ...ตุ๊บตั๊บ...เหมือนกด like ให้อาจารย์ตามจังหวะการเต้นของหัวใจ
คุณยายท่านนี้...ป่วยเป็นไตวายระยะสุดท้าย...แพทย์ให้กลับมาบอกลาชีวิตครั้งสุดท้ายที่บ้าน
วันที่คุณยายจะจากไป...ผมบอกกับพี่ที่เป็นลูกสาวคุณยาย...พี่คนนี้เป็น อสม. และเป็นหมอนวดที่อนามัยด้วยว่า...
ให้ลูกๆ และหลานๆ ทุกคน...มาขมาคุณยาย...มาขอบพระคุณคุณยาย
และจดจำความรัก และความผูกพัน…
มาโอบกอดกันและกัน….
อยากพูดอะไรก็ควรจะพูดไป...ถ้าไม่ได้บอก อาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต....
*นับเป็นบันทึกที่เยียวยาชีวิตของผม...ที่มีคุณค่ามากมาย...
ถังออกซิเจนที่คุณยาย...ไม่ต้องใช้ประคับประครองลมหายใจของตนเองแล้ว...
หลานสาวคนสุดท้ายของยาย...ครั้งสุดท้ายของยาย...การเริ่มต้นใหม่ของอีกหนึ่งชีวิต...
ผมเพิ่งรู้ว่า...การสวดพระอภิธรรม...ต้องจุดธูปเทียน 3 ครั้ง...
หมู่บ้านที่นี้...จะเปิดฝาโลง และมอบดอกไม้จันท์บนร่างคุณยายเลย...
เหรียญโปรย..กัลปพฤษณ์...สร้างความสนุกสนานคลายทุกข์ให้กับผู้ร่วมงาน และญาติ....
ปราสาทผึ้ง...ของคุณยาย...คุณยาย...และหลาน...ที่เสียชีวิตแล้ว...ญาติๆ จัดงานอุทิศส่วนกุศลให้พร้อมกัน
ความงดงามของปราสาทผึ้ง...ให้ผู้ตายได้อาศัยบนสรวงสวรรค์
ศาลเพียงตา...ข้างบนสุดจะวางพระพุทธรูป...ชั้นกลางจะวางอิฐผู้ตาย...ให้สรงน้ำ..
ความเห็น (14)
- เป็นบันทึกที่สร้างพลังแรงบันดาลใจอย่างมากเลยค่ะ
- อ่านแล้วหัวใจก็เต้นแรงตามไปด้วย และคงเป็นการกด "รัก" แทนคำว่าไลค์ค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
อรุณสวัสดิ์วันอาสาฬหบูชารับบันทึกงดงามนี้ค่ะ
ทุกชีวิตแห่งวัฎสังสาร..ล้วนเกิด แก่ เจ็บ ตาย ธำรงไว้แต่จิตที่พึงรำลึกรู้ เพียรฝึกพุทธรรม นำตนสงบร่มเย็น
- ขอให้คุณยายไปสู่สุขคติ
- อยากให้คุณทิมดาบส่งเรื่องยาเสพติดทุนของ สสส ในบันทึกอาจารย์ดร.จันทวรรณครับ
- ไม่แน่ใจว่าพอมีเวลาไหม
- ชีวิตล้วนมีจุดเริ่มต้นและปลายทางเดียวกัน
สิ่งสำคัญกว่าคือระยะทางที่ก้าวเดินเราได้ทำสิ่งใด ฝากไว้บนแผ่นดิน - ขอบคุณบันทึกดี ๆ ที่ทำให้เข้าถึงสัจธรรม
- มีความสุขกับเทศกาลบุญนะคะ
- "มีคนถามมากมายว่า ทำไมต้องลากิจไป...เพราะการลากิจมีผลต่อการนับวันเวลาในอายุราชการ อาจารย์เพียงบอกว่า...ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตจะได้อยู่ตอนเกษียณหรือเปล่า?"
- อ่านเจอประโยคนี้ ก็สะดุดกึก ตึกๆๆ เหมือนคุณหมออดิเรกเลยค่ะ
- เห็นด้วยกับ อ.ขจิต มาเชียร์ให้เป็นหัวหน้าโครงการด้วยคนค่ะ แล้วจะรอแจม อิๆๆ
ได้ใจมากเลยนะครับ
- เป็นบทบาทของการดูแลและสร้างเสริมสุขภาพทางจิตวิญญาณที่ลึกซึ้งและน่าชื่นชมมากอย่างยิ่งครับทิมดาบครับ ชีวิตคนก็มีเกิดแก่เจ็บไข้และมีการพลัดพรากกันเป็นธรรมดา แต่การได้ทำให้ความทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจ กลายเป็นโอกาสการได้ปัญญา ได้เจริญสติ ได้ปัญญาเข้าใจชีวิต ได้ความงดงาม มีคุณค่าและมีความหมายต่อคนที่จะไปและโดยเฉพาะคนที่ยังอยู่นี่ เป็นสิ่งที่ควรได้ทำในวาระอย่างที่ทิมดาบได้พาชาวบ้านทำอย่างที่นำมาแบ่งปันกันนี้ แต่โดยมากแล้วจะไม่ค่อยมีคนพากันทำ พออยู่ในเหตุการณ์จริงอย่างนี้ คนส่วนใหญ่ก็มักจะอยู่ในความเศร้าโศกและไม่มีกำลังสติพอให้ได้คิดทำอย่างที่ควรจะทำอย่างนี้ การที่มีคนเข้าใจและริเริ่มพาให้ชาวบ้านได้ทำอย่างนี้นี่ เป็นเรื่องงดงามและถูกหลักการดูแลกันในทางธรรมมากเลยครับ
- ปราสาทผึ้ง(ขี้ผึ้ง?) ศาลเพียงตา และวิธีจุดเทียน(ธูป)กับเครื่องบูชาที่วางอยู่บนหมอนหน้าพระแต่ละองค์ ในพิธีอย่างนี้นี่ไม่ค่อยได้เห็นเลยครับ ดูงามดีจริงๆ น่าสนใจมากเลย มีอยู่โดยทั่วไปของท้องถิ่นหรือเปล่าครับ แต่ละอย่างคงจะมีความหมายเกี่ยวกับหลักธรรมและให้หลักชีวิตต่างๆด้วย
อ่านบันทึกของหมอระยะหลังๆเหมือนพบเสันทางแห่งความจริงบางอย่างที่เราอาจจะหลงลืมไปในแต่ละวันของชีวิต ขอบคุณบันทึกดีๆครับคุณหมอ...
ท้ายที่สุด...ก็ต้องปล่อยวาง ละวาง และจากไปอย่างไม่มีวันกลับค่ะ
ขอบคุณน้ำใจและความรู้สึกที่ดีที่เรามีให้กันในช่วงที่ยังหายใจอยู่นะคะ
ขอบคุณค่ะคุณหมอ
เป็นการเตรียมใจให้พร้อมก่อนถึงวันนั้น ความจริงที่ต้องยอมรับให้ได้ค่ะ
ชีวิตหนึ่งเริ่มขึ้น....อีกชีวิตหนึ่ง จากไป.......เป็นธรรมชาติของสัตว์โลก เวลาเดินหน้าทุกว้น.....ชีวิตเดินตามเวลา.....ไม่ช้า ทุกคน......ก็จะได้พบ.....สัจธรรม ข้อนี้ ==> มันเป็นความจริง "ความจริง" จริงๆ ค่ะ
ขอบคุณบทความดีดีนี้นะคะ
อ่านแล้วสะดุดที่......อยากพูดอะไรก็พูดไป
ได้ย้อนคิดถึงตัวเอง .... เรายังเหลือใครที่หากไม่ได้พูด ไม่ได้ขอขมา เหมือนไม่ได้ปลดปล่อย เยียวยาตนเอง
ขออกจากระบบไปนั่งเงียบ ๆ ทบทวนก่อนนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องป่วยแล้ว.. ขอให้ยายสู่สุคตินะคะ
เยียวยาใจเขา เยียวยาใจเรานะคะ
ขอให้คุณยายสู่สุขคติค่ะ