โลกและชีวิต (90) : ภาพและถ้อยคำระหว่างการเดินทางของชีวิต
ในทุกครั้งที่ชีวิตได้ทอดเท้าออกจากห้องหับอันแคบเล็กของการทำงาน ผมรู้สึกได้ทันทีว่า หัวใจกระพือปีกราวกับนกหนุ่มที่ตื่นเต้นกับเวิ้งฟ้า ...
นี่คือภาพและเรื่องราวอันเป็นห้วงคิดที่เกิดขึ้นในหัวสมองของผม บางเรื่องเกิดขึ้น ณ วินาทีของการพบเจอ ขณะที่บางเรื่องก็ผ่านพ้นมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง เรื่องราวเหล่านั้นจึงก่อตัวเป็นตัวหนังสือ
ในโลกเงียบของข้าพเจ้า
บางครั้ง ก็ไม่ปรารถนาให้ใครเข้ามาเยี่ยมเยียน
อธิบายอย่างยิ่งเหมือนกัน
ว่าสิ่งใดคือความแข็งแกร่ง
สิ่งใดคือความแข็งกร้าว
ไม่ใช่ไม่เบื่อ
ไม่ใช่ไม่เหนื่อย
แต่ที่ยังต้องทนและทน
ก็เพราะใจมันยัง "รัก"..
รักในสิ่งที่กำลังลงมือทำ
หลายต่อหลายครั้ง
ภารกิจบางอย่างมักทำให้เราอึดอัด
และหนักใจ
จึงได้แต่บอกกับตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่า-
"มันคือกลไกการเติบโตของชีวิต"
การแตกดับของใครบางคน
อาจหมายถึงการเริ่มต้นของผู้คนอีกมากมาย
เพราะไม่มีที่ใดปราศจากการเรียนรู้
ไม่มีที่ใด ที่ไม่ใช่ "ห้องเรียนชีวิต"
คิดถึงอดีต
ไม่แพ้อนาคต
แต่ที่สุดแล้ว
ข้ามไม่พ้น
การลงมือทำและประคองวันนี้
ให้ดีที่สุด
หลงรักการเรียนรู้
เพราะการเรียนรู้
ทำให้รู้ในสิ่งที่ "ไม่รู้"
และ "รู้" ว่าสิ่งที่เรา "รู้"
จริงๆ คือ-
เรา "ไม่รู้" อะไรเลย
เชื่อเถอะ แม้ใบหน้าไม่ยิ้ม
แต่หัวใจ ก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างเงียบๆ
ทุกๆ ครั้งที่มีเรื่องมากระทบจิตใจ
ให้รู้สึกเจ็บปวด-ร้อน-หนาว
ก็จำต้องบอกกับตัวเองว่า...
นี่คือกระบวนการสร้างภูมิต้านทานให้กับชีวิตของเราเอง
เราเดินทาง ผ่านร้อน หนาว...
เราร้อน เราหนาว
เราทระนงกับการดื่มน้ำและห่มผ้าให้ตัวเอง...
แต่ที่ยิ่งใหญ่คือ
เราแบ่งปันสิ่งเหล่านี้ให้คนอื่น
..แบ่งปันทั้งๆ ที่เรายังร้อนและหนาว...
การที่เรายังรู้สึกเฝ้าฝันถึงอนาคต
เป็นสิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้ว่า
เรา ยังคงมีลมหายใจ
และพร้อมที่จะวิวัฒน์สู่สิ่งอันดีงาม
แต่ทั้งปวงนั้น...
ก็ยังต้องเริ่มต้นจาการ "ลงมือทำ"
ในเรื่องเดียวกัน ไม่ว่าเรา หรือเขา ..
ต่างคนต่างพูดความจริงไม่หมดหรอก
มันมีบางอย่างถูกเก็บงำไว้
ทั้งโดยเจตนา และไม่ได้เจตนา
ฉะนี้แล้ว...เราล้วนมีมุมส่วนตัวด้วยกันทั้งนั้น
อย่าให้ความกลัว
ฉุดรั้งเรา
ให้ห่างไกลไปจากคำว่า
"เริ่มต้น"
ความโชคดีของใครบางคน คือ
ในยามเจ็บปวด ไม่ได้เจ็บปวดอย่างเดียวดาย
อ่อนไหว...
ง่ายต่อการสัมผัสวิถีของสรรพสิ่ง
เจ็บ และปวด
หรือแม้แต่สุขซึ้งไปกับนาฏกรรมนั้นๆ
อ่อนแอ..
คือภาวะอ่อนแรงที่หัวใจปรารถนาการเยียวยาจากสรรพสิ่ง
ลองหยุดเดิน
หรือไม่ก็เดินให้ช้าลง
แล้วถามตัวเองชัดๆ เถอะว่า
"เคยเสียเพื่อนกี่เพื่อนในชีวิต"...
ในทุกๆ เรื่องราวของชีวิต
สิ่งที่ข้าพเจ้าไม่พึงประสงค์มากที่สุด...ก็คือ
การโกหก หลอกลวงต่อมิตรภาพ
วันเวลาเดินทางไปข้างหน้า-
ความทรงจำอันแสนงามติดตามเป็นเงาไปทุกระยะๆ
มีความสุขกับการได้คุยกับความฝันของตัวเอง
แต่ก็เหนื่อยไม่ใช่ย่อย
กับการอธิบายความฝันให้คนรอบข้างได้เข้าใจ-
ยิ่งเดินทาง ยิ่งค้นพบความมหัศจรรย์ของชีวิต
ยิ่งเดินทาง ยิ่งค้นพบความมหัศจรรย์ของความรู้
ความรู้ที่เกิดจากธรรมชาติ และที่มนุษย์รังสรรค์ขึ้น
โลกกว้าง หากมองด้วยใจ
ย่อมเข้าใจโลกและชีวิตได้ลึกซึ้ง
ถึงไม่ทั้งหมดและก็ย่อมสัมผัสได้กับความละเอียดอ่อนของสรรพสิ่ง
สำคัญอยู่ที่ว่าเราจะรับฟังกันและกันได้กี่มากน้อย
และให้อภัยต่อกันและกันได้กี่มากน้อย..
ถ้าไม่เรียนรู้ที่จะสร้างเกราะกำแพงตัวเองจากบริบทภัยนอกตัว
ไม่เพียงทำร้ายตัวเอง
แต่ยังรวมถึงทำร้ายคนที่รักตัวเองไปในตัว...
เมื่อตัดสินใจเดิน ก็ต้องเดิน แต่อย่าเดินๆ หยุดๆ...
หรือแม้แต่หยุดแล้วเดินกลับไปยังวิถีเก่าๆ
ความเห็น (13)
สวัสดีค่ะสวัสดี ลึกซึ้งได้อีกนะคะ คิดถึงหลานชายทั้งสอง คงโตเป็นหนุ่มแล้วละมัง
ในทุกๆ เรื่องราวของชีวิต
สิ่งที่ข้าพเจ้าไม่พึงประสงค์มากที่สุด...ก็คือ
การโกหก หลอกลวงต่อมิตรภาพ
ขอบคุณความรู้สึกร่วมกันครับ ;)...
- สวัสดีครับ
- "ไม่มีที่ใดปราศจากการเรียนรู้ ไม่มีที่ใด ที่ไม่ใช่ "ห้องเรียนชีวิต"
- ประโยคนี้ให้ข้อคิดผมได้มากเลยครับอาจารย์
- ขอบพระคุณครับ
อ่านแล้วลึกซึ้งเหมือนกัน..อย่าลืมว่า..ซึ้งดีต้องตราจรเข้..
* เข้าใจความรู้สึกดีๆนี้ค่ะ..ชีวิตที่ผ่านมา สร้างประสบการณ์เพื่อหล่อหลอม วิสัยทัศน์ที่มั่นคงของชีวิตข้างหน้า..
* ขอเพียงรู้จักตนเอง..มีศรัทธา ด้วยความเพียรในทิศทางที่จะก้าวต่อไปอย่างมั่นคง..
- โดนใจจริง ๆ ค่ะ ชอบมาก
- อ่านหลาย ๆ บันทึกของคุณแผ่นดินแล้ว "มีความคิด" เหมือนกับ "ความคิด"ของพี่เลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะเข้าไปอยู่ในความรู้สึกเลยค่ะ คิดได้ไงนับถือ
- การเรียนรู้ที่ไม่มีวันจบคือการเรียนรู้ใจตนเอง ผู้อื่น สื่งอื่นคือบทเรียนให้เราได้ศึกษา
- ขอให้มีความสุขกับการเดินทางทุกย่างก้าว ค้นพบสิ่งมหัศจรรย์แห่งชีวิตอยู่เสมอค่ะ
- ขอบคุณค่ะ สำหรับลำนำชีวิตที่งดงาม
คุณแผ่นดินค่ะ ...ชอบอ่านและชวนคิดตามไปด้วย สวยงามในความหมายคะ่.. :-))
ลำนำเรียบง่าย
น่าอ่าน
ชีวิตต้องดินไปข้างหน้า จะเดินๆหยุดๆ คงไม่ดี...
คงเหมือนนักมวย
เมื่อขึ้นเวทีแล้ว ต้องชกจะรีๆรอๆไม่ได้
เดี๋ยวโดนเขาน็อค เท่านั้นเอย....
ไม่มีที่ใดปราศจากการเรียนรู้ ไม่มีที่ใดปราศจากความรู้เช่นเดียวกัน แต่คนต่างหากที่หลอกตัวเองว่ารู้แล้ว และไม่ยอมเรียนรู้มัน
ถ้าเมื่อไหร่คนทุกคนเรียนที่จะรู้มัน ทุกอย่างคือคลังความรู้ที่มีค่า
- น้องแผ่นดินครับ
- ชอบกลอนและภาพ
- งานยุ่งไหมครับ
นำน้ำถั่วสี่สหายเพื่อสุขภาพดี มาฝากค่ะ ภาพสบายตามากๆขอบคุณมากนะคะ