๖๖๘.ธรรมชาติงาม คนน้ำใจดี

โรงเรียนเลิกตามเวลา ๑๕.๓๐ น. แต่เด็กนักเรียนยังวิ่งเล่นและใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียน โดยไม่รีบร้อนกลับบ้าน บางคนเล่นกีฬา บางคนรดน้ำต้นไม้ และบางคนก็ยังอยู่ในห้องเรียน

ผอ.ณัฏฐ์ บอกว่า "เป็นแบบนี้แหละ เหมือนโรงเรียนประจำ และพ่อแม่ก็ไม่ได้ห่วงใย เพราะเด็กไม่ได้หนีเที่ยวไปไหนไกล ๆ กว่าจะไปอีกหมู่บ้านหนึ่งก็ห่างไกลหลายกิโลเมตร ครูอยากจะสอนต่อหรือจะบอกเด็กทำกิจกรรมอะไรอีกก็ทำได้ ซึ่งครูทั้ง ๒ ท่านก็อยู่ในหมู่บ้าน ไม่รีบร้อนไปไหนเช่นกัน"

เราเดินคุยกัน "เรื่องงาน" ก็จริง แต่ฉันรู้สึกเพลิดเพลิน ตื่นตาตื่นใจกับธรรมชาติของหมู่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านนอกที่มีธรรมชาติงดงาม ชื่นใจ และไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน และรู้สึกภูมิใจกับผู้คนที่นี่ ที่ได้เกิดและอยู่อาศัยที่นี่ ซึ่งสงบ เรียบง่าย อากาศเย็นสบาย ไร้มลพิษอย่างไม่ต้องกังวล

ถนนกว้างประมาณ ๔ เมตร เทปูน ทั้งสองทางที่มองเห็นในภาพสามารถเดินลงไปถึงลำห้วย มีน้ำตก เกาะแก่ง โขดหินสวยงาม และเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวบ้านที่นี่ และขึ้นไปสู่ชายเขาอันเป็นพื้นที่ทำกินคือการทำไร่ ทำสวน ทุกเส้นทาง แม้ว่าดูเหมือนจะแยกจากกัน แต่สามารถไปบรรจบที่เดียวกัน โดยไม่ต้องย้อนกลับทางเดิม

ป่าไม้สัก ที่ร่มเย็นและยืนต้นอย่างหนาแน่น ไม่มีร่องรอยของการตัดหรือทำลาย แต่มีการปลูกเพิ่มและพบว่ามีการบำรุงรักษา และมีความพยายามที่จะพยุงต้นไม้บางต้นที่กำลังจะล้ม ต้นไม้บางต้นมีเส้นรอบวงที่คาดคะเนจากสายตาประมาณ ๘ เมตร และสูงมาก มีกาฝากกล้วยไม้กอใหญ่ ๆ มากมาย

หอผีสำหรับเซ่นไหว้บวงสรวงประจำปี

ความเชื่อของคนที่นี่ คือการบวงสรวงเซ่นไหว้ภูติผี ที่นับถือสืบต่อกันมาเป็นเวลานาน เพื่อการอยู่ร่มเย็นเป็นสุขไม่มีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน ทำมาหากินคล่องตัว ทำไร่ทำนาได้ผลผลิตดี ตลอดจนมีน้ำท่าอุดมสมบูรณ์ แสดงถึงความรัก ความสามัคคีกลมเกลียวต่อกัน

ตอไม้สัก

กอไผ่

ตอไม้สัก ไม่ถูกเคลื่อนย้ายหรือทำลาย หรือนำไปแปรรูปเพื่อประโยชน์ของคนใดคนหนึ่ง และกอไผ่ขนาดใหญ่ อยู่ใจกลางหมู่บ้าน ไม่มีผู้คนมาหาหน่อไม้ที่นี่ แต่ไปหาในป่าแทน เพราะที่นี่มีไว้ให้คนรุ่นหลังดู เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของความสามัคคีเหนียวแน่น

บ้านทุกบ้าน ปลูกติด ๆ กันสองข้างถนนหรือทางผ่าน ไม่มีการกั้นรั้วแต่อย่างใด แสดงให้เห็นถึงความผูกพัน อยู่กันฉันพี่น้อง ไม่มีภัยจากการล่วงล้ำดินแดนระหว่างครอบครัว หรือการโจรกรรมทรัพย์สิน ในความเป็นอยู่แบบเรียบง่าย ทุกคนมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสทักทายเมื่อเราเดินผ่านไป

ท้ายหมู่บ้านต่อไปอีกประมาณ ๑ กิโลเมตรจะเป็นทางลูกรัง เราเริ่มพบผู้คนกำลังกลับจากไร่ และบรรทุกข้าวโพดเป็นกระสอบ ๆ มาบนรถอิแต๊ก (รถไถเปลี่ยนสภาพเป็นบรรทุก) ดูเหมือนทุกคนมีความสุขที่ได้เก็บเกี่ยวผลผลิตกลับบ้านของตนเอง และพักผ่อนนอนหลับในค่ำคืนนี้

ยุ้งข้าวโพด

ยุ้งข้าวโพด จะถูกสร้างขึ้นมาด้วยไม้ไผ่ และมุงสังกะสี เพื่อป้องกันฝนและน้ำค้าง ยุ้งข้าวโพดสามารถบ่งบอกฐานะความมั่นคงและความขยันขันแข็งได้ แต่ละครอบจะเก็บเกี่ยวข้าวโพดมาพักไว้ในยุ้ง เพื่อรอพ่อค้าคนกลางมาซื้อ

บวบป่า

บวบป่า เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มีดอกสีเหลืองเหมือนบวบหอมทั่วไป เป็นเถาว์เลื้อยเกาะเกี่ยวกับต้นไม้อื่น ๆ แต่ไม่มีผู้นิยมนำบวบป่าไปทำอาหาร เพราะมีรสขมจัดมาก

การคุยของเราไม่เกี่ยวกับธรรมชาติเลยสักนิดเดียว แต่เราคุยเรื่อง "หนักเรื่องงาน แต่ไม่หนักใจ" อีกอย่างเราได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ที่สวยงาม สงบ ลมหนาวเย็นเรื่อ ๆ การแลกเปลี่ยนของเราเป็นไปเรื่อย ๆ

เมื่อถึงลำห้วยแห่งแรก มีสะพานคอนกรีต ฉันมองขึ้นไปเห็นต้นไม้ ยอดหญ้าและปุยเมฆ สลับกับลำห้วย พร้อมกับย้อนคิดลำดับเรื่องราวของ ประวัติศาสตร์อันเป็นร่องรอยของเหตุการณ์หลัง ๑๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ ที่ฉันเคยอ่านมาบ้างแล้ว คาดว่าอาจจะใช่เส้นทางนี้...ขอเวลาไปเรียนรู้แล้วจะมาเขียนให้อ่าน

เรื่องเล่าที่เกี่ยวข้อง

http://gotoknow.org/blog/krukimgtk/411880

http://gotoknow.org/blog/krukimgtk/322952

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน คิม นพวรรณ

คำสำคัญ (Tags): #บ้านห้วยกอกพัฒนา#ยายคิม นพวรรณ#สะพานน้ำเข็กน้อย#หมู่บ้าน

หมายเลขบันทึก: 412001เขียนเมื่อ 4 ธันวาคม 2010 21:39 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน 2012 20:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (38)

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 4 ธันวาคม 2010 22:02 น. ()

โห ชอบบันทึกนี้จังเลยคุณยายคิมครับ ที่ไหนนะครับ ผมหาสถานที่ไม่เจอ หรืออ่านไม่พบกครับผม

คิม นพวรรณ