คิดเรื่องงาน (57) : ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้น (ซึ่งมันยากก็ตรงเริ่มต้นนี่แหละ)
ระยะหลัง ผมมี “งานเข้า” บ่อยเหลือเกิน
งานเข้าที่ว่านี้ หมายถึง การต้องทำหน้าที่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ปั้นแต่งหน้าตาร่วมงานโน้นงานนี้แทนผู้บริหาร ทั้งงานที่ว่าด้วยงานบุญงานทาน งานสุข งานโศก
โดยปกติ ผมไม่ค่อยชอบทำตัวเป็นผู้หลักผู้ใหญ่นั่งหัวโต๊ะ หรือชุดรับแขกในเวทีต่างๆ
นั่นไม่ใช่เพราะรู้สึกว่าตัวเองยัง “เด็ก” แต่เพราะรู้สึกเสมอว่าตัวเองเป็นคนไม่ชอบพิธีการอะไรมาก ไม่ชอบแต่งตัวให้ดูเป็นการทาง ไม่ชอบนั่งสำรวมๆ วางมาดสงบงาม
ครับ, ผมเป็นคนประเภท “คนเบื้องหลัง”
ผมเป็นคนประเภทไม่ชอบอ่านคำกล่าวรายงานต่อท่านประธาน แต่จะให้เจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบเป็นผู้ดำเนินการเอง ไม่ว่าเจ้าหน้าที่ท่านนั้น จะเป็นลูกจ้าง หรือข้าราชการก็เถอะ ขอให้เป็นผู้รับผิดชอบหลักในงานนั้นๆ ผมก็มักให้เกียรติและให้โอกาสกับเจ้าหน้าที่ท่านนั้นเป็นผู้กล่าวรายงานด้วยตัวเองเสมอ
เช่นเดียวกัน, ผมก็ไม่ค่อยหลงใหลการเป็นประธานเปิดงานต่างๆ สักเท่าไหร่ เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่ถูกโฉลกกับงานพรรค์นี้
ตรงกันข้าม ผมชอบมีอิสระกับการลุกนั่ง เดินเหินไปยังที่ต่างๆ เพื่อทำหน้าที่สังเกตการณ์และบันทึกภาพต่างๆ ด้วยตัวเอง
สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นบุคลิกของผมโดยแท้ และเป็นสิ่งที่ใครต่อใครก็เริ่มที่จะคุ้นชินกับสไตล์ของผมกันมากขึ้น
แต่ก็ต้องยอมรับว่า ในโลกแห่งชีวิตและการงานนั้น สิ่งเหล่านี้ มันมักผูกโยงกับสถานะของเราเสมอ... ไม่มีใครปราศจากหน้าที่ เราต่างมีบทบาท หรือหัวโขนที่จะต้องสวม เราล้วนมีท่วงทำนองที่ต้องโลดเต้น เพราะนั่นคือกาละ, นั่นคือ พันธะ, นั่นคือการให้ความเคารพต่อการงาน หรือสังคมของเรื่องนั้นๆ
ด้วยเหตุเช่นนี้ ระยะหลังผมถึงเริ่มเจอภาวะ "งานเข้า" อย่างเลี่ยงไม่ได้
ผมเริ่มต้องขบคิดและทำการบ้านในเรื่องเหล่านี้มากขึ้น จะไปงานในแต่ละที่ เริ่มต้องคิดเผื่อไว้ล่วงหน้าว่าอาจต้องเจออะไรบ้าง
และที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือ การเรียนรู้ที่จะร้องเพลงให้เป็น เรียนรู้ที่จะฟ้อนรำให้เป็น เพราะสองอย่างนี้ บรรดาลูกน้องมักร้องขอ หรือแกมบังคับให้แสดงออกอยู่เนืองๆ...
ระยะแรก ผมถึงขั้นลงทุนควักเงินเป็นหลักพันเพื่อแลกกับการไม่ต้องร้องเพลงในเวทีต่างๆ...
แน่นอนครับ ผมเป็นคนขี้อาย ร้องเพลงไม่เป็น, อายและเขินอายเป็นที่สุดหากต้องจับไมค์ร้องเพลง
เรียกได้ว่า ให้กระโดดตึกตายยังง่ายกว่าเป็นไหนๆ
แต่เจอเข้าบ่อยๆ ชักไม่ไหว -
ไม่ไหวในที่นี้ ไม่ใช่ว่าจ่ายเงินไม่ไหวหรอกนะครับ แต่เริ่มรู้สึกว่า เราทำตัวชายขอบมากขึ้นทุกที เราไม่ปรับตัว และเราไม่ให้เกียรติกับงานและผู้คนในบริบทนั้นๆ ด้วยเหมือนกัน
ในเรื่องทำนองเดียวกันนั้น การต้องออกไปฟ้อนรำในเวทีต่างๆ ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมหนักอกหนักใจเป็นที่สุด ผมมักหลบมุมในห้วงเวลานี้เสมอ...พอบรรยากาศผ่านพ้นไป ผมค่อยพาตัวเองเข้ามาในบรรยากาศของงาน หรือไม่ก็แกล้งลุกไปทำหน้าที่บันทึกภาพแทนอยู่เนืองๆ...
ทั้งสองอย่าง ซึ่งหมายถึงการร้องเพลง และการฟ้อนรำในเวทีต่างๆ จึงกลายเป็นเรื่องที่ใครๆ มักสนใจ หรือใครรู้ ใคร่เห็นจากตัวผมเสมอมา
ผมคิดเองว่า พวกเขามีทั้งที่อยากเห็นผมในอารมณ์นั้น หลังจากคุ้นชินกับภาพเคร่งขรึม เข้มงวด..และบางขณะ พวกเขาก็ใคร่ที่จะเห็นผมในมุมเด๋อๆ เปิ่นๆ ด้วยเหมือนกัน
สิ่งเหล่านี้ยอมรับว่า สำหรับผมแล้ว มันยากยิ่งพอสมควร เพราะผมค่อนข้างอ่อนด้อยต่อเรื่องพรรค์นี้มาตั้งแต่เด็ก...
ล่าสุด คืนที่ผ่านมา (๒๙ พฤษภาคม ๒๕๕๓)
ผมจำต้องรับบทประธานเปิดกิจกรรมรอบกองไฟในการปฐมนิเทศนิสิตโควตานักกีฬาและศิลปวัฒนธรรมที่จัดขึ้น ณ อุทยานแห่งชาติภูพาน จังหวัดสกลนคร
ผมมองทะลุเลยว่า ยังไงเสียค่ำคืนนี้ ผมก็คงหลีกไม่พ้นภาระหน้าที่นี้อย่างแน่นอน
ก่อนงานจะเริ่มเพียงเล็กน้อย ผมพยายามเว้าวอนให้คนอื่นๆ ได้รับหน้าที่นั้นแทน แต่จนแล้วจนรอด ลูกทีมทั้งหลายก็ปลงใจเป็นหนึ่งเดียวว่า งานนี้ผมไม่มีสิทธิ “ปฏิเสธ”
ผมเริ่มวิเคราะห์เลยว่า ภายหลังการกล่าวเปิดงาน ผมจำต้องรำวงเปิดกิจกรรมรอบกองไฟอย่างแน่แท้ ซึ่งนั่นแหละที่ผมเรียกว่า “งานเข้า” ...
ผมได้รับพวงมาลัยสไตล์บ้านป่ามาหนึ่งพวง พร้อมกับมีนิสิตสาวสวยที่สวมบทบาทสาวรำวงบ้านป่ามาโค้งให้ผมออกไปฟ้อนรำรอบกองไฟ ซึ่งผมปฏิเสธไม่ได้จริงๆ...
นั่นคือครั้งแรกที่ผมต้องฟ้อนรำในเวทีเช่นนั้น มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำในสิ่งที่ผมไม่คุ้นชิน (เขินอาย) หรือหลีกหลบมาตลอดชีวิต...
ผมรู้ดีว่าทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้น และผมก็รู้ดีว่า ผมเหมาะที่จะแสดงออกอย่างไร ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่า ผมรู้ตัวดีว่า ผมไม่มีความสามารถในเรื่องของการร้องเพลงและฟ้อนรำเลยสักนิด แต่ทุกอย่างมันเป็นไปตามบทบาท หน้าที่...ทุกอย่างมีห้วงทำนองของมันเอง...
ครับ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม มันยากก็ตรงการเริ่มต้นนี่แหละ-
ทันทีที่ผมเริ่มฟ้อนรำ กรีดกรายไปตามบทบาทและหน้าที่ นิสิตและลูกทีมก็ออกอาการ ฮือฮา...มีการลั่นชัตเตอร์ถี่ยิบ พร้อมกับยิ้ม หรือแม้แต่อมยิ้มเป็นระยะๆ จนผมร้องแซวว่า ภาพทุกภาพต้องเสนอให้ผมพิจารณาก่อน จึงจะสามารถเผยแพร่ได้...
สำหรับครั้งนี้ ผมก็ยังยืนยันว่า ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้น (ซึ่งมันยากก็ตรงเริ่มต้นนี่แหละ) แต่ผมก็รู้ตัวดีว่า ถ้าเป็นไปได้ ผมก็ยังอยากที่จะหลีกเลี่ยงภาวะเช่นนี้อยู่วันยังค่ำ...เพราะผมไม่เหมาะ และไม่สันทัดเอาซะเลย
.................................................................................
ปล..
พอผมรำเปิดวงเสร็จ ฝนห่าใหญ่ก็โปรยเม็ดสาดซัดลงไม่หยุด ทำเอากิจกรรมรอบกองไฟต้องยุติลงอย่างกะทันหัน
จนน้องๆ ในทีมงานร้องทักแซวมาว่า “เป็นเพราะผมแท้ๆ...”
ความเห็น (20)
ทุกสิ่งจะไม่มีวันสิ้นสุด ถ้าไม่มีการเริ่มต้น
สงสัยฝนฟ้าจะตกใจ อิอิ
ยินดีกับการฟ้อนรำครั้งแรกนะคะ แม้ยังไม่เห็นภาพ พอจินตนาการออก
ไปบอกไผใครเค้าสิเชื่อคะหนุ่มโรมันกะติก ไว้จะมาชมอีกรอบ สุขสันต์นะคะ
- ครูแผ่นดิน ใช้คำว่า "เว้าวอน"
- พยายามนึกท่าทางเว้าวอนของผู้ชายตัวโตๆ แต่นึกไม่ออก
- และสงสัยว่าคราวหน้า ครูแผ่นดิน คงต้องรำวงนำหน้าขบวนแห่งนางแมวแน่ๆ เลย
- ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
ท่านคงทำได้ดีเพราะเป็นนักกิจกรรม ผมแรกๆ สมัยเป็นผู้สอนถ้าเขาให้ร้องเพลงซื้อเหล้าไว้จ้างคนร้องเพลงเก่งๆร้องแทน
ทุกวันนี้ต้องปรับตัว ต้องมีเพลงหากิน เหมือนเขาว่านักร้องงานเลี้ยงยังไงยังงั้นแหละ
ถ้าเราไม่ตอบสนองคนเชิญ เขาเสียหน้า เสียความรู้สึก เพราะเขาให้เกียรติเราครับ
- ทุกอย่างต้องมีจุดเริ่มต้นจริง ๆ ค่ะ
- บางครั้งเราต้องปรับตัวเข้ากับสังคมแม้บางทีมันไม่ "ถูกใจ"
แต่มัน "ถูกต้อง" ก็ต้องทำนะคะ...เคยเจอหลายเหตุการณ์เดี๋ยวนี้ต้องทำใจ
และเตรียมพร้อมค่ะ - ขอบพระคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตค่ะ
- เคยเหมือนกันค่ะ
- ที่อิดออดแบบนี้
- แต่พอได้ออกไปที
- คราวนี้ฉุดไม่อยู่ค่ะ
- แบบ.. ฉุดเข้ามานั่งนะคะ
- ท่าฟ้อนพอทำเนาค่ะ
- แต่เสียงร้อง(เพลง)นี่สิคะ
- แป๋มถือคติว่า..
- "การร้องเพลงของแป๋ม เป็นปัญหาของผู้ฟังค่ะ"
- ร้องเสียงแบบนี้ ทนฟังได้รึเปล่า.. ฮ่า ฮ่า..
- ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้นเสมอค่ะ..
- เป็นกำลังใจให้ผู้ฟ้อน และนักร้องหน้าใหม่คนนี้นะคะ.
- **^_^**
สวัสดีค่ะ
ปรบมือให้ค่ะ อ่านไปลุ้นไป ก็ไม่ต้องแห่นางแมวใช่ไหมคะ รำวงแล้วฝนตก ต่อไปต้องเชิญไปรำที่พิษโลกบ้างฝนแล้งจัง
จึงเป็นที่ชอบใจของคณะนี้ใช่ไหมคะ
รู้สึกผมจะเจอคนคนคอเดียวกันแล้วครับ ฮิฮิ แต่ดูแล้วกองเชียร์จะมีความสุขมากนะครับ
สวัสดีครับ..พี่ครูอรวรรณ
ผมไม่ได้เขียนบันทึกนานมาก เพราะมีภารกิจการเดินทางอย่างต่อเนื่องและยาวนาน เพียงไม่ถึงเดือนผมไปมาหลายจังหวัดมากครับ ไม่ว่าจะเป็นสกลนคร-ชลบุรี-อุตรดิตถ์-ลำปาง-ลำพูน-เชียงใหม่ และวกกลับมาที่สกลนคร อีกรอบ...
สำหรับบันทึกนี้ ผมมีแรงคิดมาจากการไปร่วมงานต่างๆ ซึ่งในระยะหลัง ต้องเป็นมวยแทนอย่างไม่รู้ตัวมาก่อน...
จนที่สุดแล้ว ก็ปลงคิดได้ว่า เราต้องเปลี่ยนทัศนคติเสียใหม่ ถ้าเปลี่ยนได้โดยไม่ทำให้ตัวเองเสียหาย ก็ลองน่าจะต้องทำๆ ดูบ้าง...แต่ก็ยอมรับครับว่า ด้วยความไม่คุ้นเคยมาก่อน พลอยให้เราเคอะเขินเอามากๆ...มันก็ยากด้วยการเริ่มต้นนี่แหละครับ...
แต่ที่แน่ๆ...นี่คือครั้งแรกที่ต้องฟ้อนรำต่อที่สาธารณะ...
ส่วนประเด็นเรื่องฝนนั้น จะเกี่ยวกันหรือไม่ อันนี้ผมไม่ทราบได้, แต่คิดขำๆ ..สงสัย ฝนฟ้าตกใจกับการฟ้อนรำของผมด้วยก็เป็นได้-ใครจะไปรู้
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณปู poo
จนบัดนี้ ก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นภาพการฟ้อนของตัวเองเลย...คงพิลึกกึกกือไม่ใช่ย่อย ช่วงที่รำๆ ไปนั้น รู้สึกว่าโลกมันดูเวิ้งว้างยังไงพิกล ดีหน่อย น้องนิสิตชวนคุย หยอกล้อไปตลอดเวลา พลอยให้เราไม่รู้สึกเคอะเขิน หรือแบกรับอะไรๆ จนรู้สึกหนักอึ้ง...กระนั้น ก็ยังรู้สึกว่า เพลงที่รำวงอยู่นั้น ช่างยาวซะเหลือเกิน...
ครับ, คนเรา ก็คงหลีกไม่พ้นที่จะต้องเปลี่ยนแปลงไปตามบทบาท สถานะ คงไม่มีใครปลีกวิเวก เป็นปัจเจกได้เสียทั้งหมด...
แต่ถ้าเลือกได้ เลี่ยงได้, เรื่องพรรค์นี้ ก็ยังอยากที่จะยกธงอยู่วันยังค่ำแหละครับ
- มาแสดงความเห็นใจและเข้าใจค่ะ เพราะพี่ก็เป็นอย่างนี้ ร้องกะรำไม่เป็น
- ไปงานเลี้ยงกับเพื่อน เพื่อนสบายใจได้เลยไม่ชิงไมค์แน่นอน
- เห็นท่าหัวเราะของสองหนุ่ม มันเกี่ยวกับการฟ้อนรำของน้องหรือเปล่า?
- อิๆๆๆๆ ป้าเห็นแล้วนึกจินตนาการภาพพ่อสองหนุ่มฟ้อนรำกับสาวสวย
- ผิดหรือถูก ไม่ทราบนะ ..แต่คิดไปแล้ว ...55555555555
สวัสดีครับ pis.ratana
แรกเริ่ม ผมรบเร้าให้คุณก้องวัฒนพงษ์ หัวหน้างานกีฬา ได้ทำหน้าที่นี้แทน แต่เจ้าตัวออกตัวอย่างสุภาพ พอมองไปหาคนอื่นๆ ก็สิ้นหวัง...เลยได้แต่ทำใจและเตรียมพร้อมรับมืออย่างทระนง...
ก่อนเพลงจะเปิดตัวขึ้น ผมถึงขั้นชวน หรือแม้แต่สั่งแบบกลายๆ ให้ทีมงานลุกมาช่วยกันฟ้อนให้คึกคัก (แก้เขิน) ซึ่งก็มีหลายคนออกมาเรียงแถวฟ้อนเป็นเพื่อน...โดยมีนิสิตฟ้อนตามเป็นขบวนยาวเหยียด สนุกสนาน...
จริงนะครับ, ถ้าผมทำเช่นนี้แล้ว มันทำให้ฝนตกได้จริงๆ ผมจะไม่รีรอ หรือลังเลที่จะไปรำไปฟ้อนที่บ้านเกิดของผม เอามันตรงทุ่งนาของตัวเองนี่แหละ เพราะตอนนี้ มันก็ช่างแล้ง และร้อนจนน่าใจหาย, ไม่รู้จะมีน้ำให้ทำนา หรือเปล่า...
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ ท่าน ผอ.พรชัย
ผมเห็นด้วยกับทัศนะของอาจารย์อย่างมากเลยครับ ดังว่า
ถ้าเราไม่ตอบสนองคนเชิญ เขาเสียหน้า เสียความรู้สึก เพราะเขาให้เกียรติเรา
เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมเรียนรู้-เรียนรู้ที่จะตอบสนอง...
หรือเรียนรู้ที่จะรู้ว่า อะไรๆ มันก็ยากที่การเริ่มต้นนี่แหละ...
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ คุณธรรมทิพย์
สิ่งหนึ่งที่ผมไม่พูดชัดในบันทึกนี้ก็คือ ผมเป็นคนประเภทชอบทำงานเพื่อสังคมอยู่บ้าง แต่ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมสักเท่าไหร่...ไม่ใคร่ที่จะฝืนตัวเองกับการต้องเสพวัฒนธรรมแบบพบปะสังสรรค์ ยิ่งเป็นงานประเภทมีพิธีการมากๆ ยิ่งไม่ค่อยชอบ
และรู้ดีว่า เรื่องเหล่านี้ มันเป็นเรื่องของความเป็นสังคมในอีกมิติหนึ่ง...และเราต่างก็ล้วนเป็นสัตว์สังคมด้วยกันทั้งนั้น ดังนั้น ก็คงไม่มีใครได้ทำตามอำเภอใจของตัวเองเสียทั้งหมด..ได้อย่างเสียอย่าง..
ครับ, เราล้วนเป็นรอยยิ้มของกันและกัน...
นั่นคือ สิ่งที่ผมเข้าใจ...และคิดว่า คงต้องเรียนรู้ที่จะเข้าสู่สังคมอย่างไม่เคอะเขินเหมือนวันที่ผ่านมา (บ้างแล้วกระมัง)
ขอบคุณครับ
เอาใจช่วยกับทุกย่างก้าวค่ะ
555 รำไม่ดีโทษฟ้าโทษฝน 555
คราหน้าเอาใหม่ครับ...
ผมจะได้ไปฝึกด้วย...
อันที่ไม่เคยนี่..ยากจริง ๆ ละครับ
สวัสดีค่ะ ...พี่นัส
แอ๋วค่ะ ไม่รู้ว่ายังจำกันได้หรือเปล่า...พยาบาลรุ่นเดียวกับปุ๋ม..สบายดีนะคะ แอบเข้ามาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ แต่ไม่เคยได้ post สักที...ยังคิดถึงชาวดินเสมอ
เอารูปฟ้อนรำมาลงให้ดูหน่อยนะอ้ายย
อ้าว ยังไม่เห็นภาพรึคะ จะรอดูเช่นกันค่ะคุณแผ่นดิน
เปิดเทอมใหม่ สองหนุ่มน้อยคงสนุกสนานกับการเรียน
มาทายทัก วันข้าว วันชาวนา และวันสิ่งแวดล้อมค่ะ ;)
อ้าว คงจะรำสวยจริงๆ ^-^
ช่วงนี้อยากให้มองฟ้ายามเย็นจะเห็นหมวกเมฆสีรุ้งค่ะ