เหตุเกิดชายแดนใต้...ทำไม...ต้องมุ่งหาแต่สาเหตุ?
วันนี้มีแรงบันดาลใจให้ต้องเขียนเรื่องชายแดนภาคใต้ เนื่องจากตนเองเกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับการจัดการปัญหาชายแดนภาคใต้...เพราะสิ่งที่ได้เห็นและรับรู้อยู่ทุกขณะจิต...ยังคงเป็นข้อกังขาให้ต้องขบคิดว่า...เพราะเหตุใดนักวิจัย นักวิชาการ หรือแม้กระทั้งผู้นำในระสูงของบ้านเมือง...จึงยังคงให้ความสำคัญและต่างถกถึงสาเหตุแห่งการก่อเกิดปัญหา...ดิฉัน ขอตั้งข้อสังเกตว่า "วันนี้ คุณได้ใช้เวลานานพอหรือยัง กับการถกประเด็นการค้นหาสาเหตุแห่งปัญหาชายแดนภาคใต้"
ดิฉัน มิอาจจะคัดค้านหรือโต้แย้งคำกล่าวที่ว่า "ถ้ายังไม่เข้าใจถึงปัญหา...แม้พบคำตอบ...ก็จะยังคงไม่ทราบว่า...พบแล้ว" แต่อยากให้ย้อนกลับไป...จากวันนั้น...เวียนมาถึงวันนี้...นับเวลาร่วมหลายปี...ต่างคนต่างเข้าใจ ต่างคนต่างค้นหา ต่างคนต่างได้มาซึ่งสาเหตุแห่งปัญหาที่หลากหลายกันไป...และเช่นกันจากวันนั้น...เวียนมาถึงวันนี้...นับเวลาร่วมหลายปี...ร่วมหลายครั้งและหลายครา...ที่ต่างคนต่างต้องสูญเสียเพื่อนชีวิต...เพื่อนมนุษย์คนแล้วคนเล่า...วันแล้ววันเล่า...แต่ข้อถกเถียงถึงสาเหตุแห่งปัญหานั้น ก็ยังคงไม่จบสิ้น...ขณะที่ชีวิตของผู้กล้า...ผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน...ถูกกลืนหายไปพร้อม ๆ กับเวลาแห่งการขบคิดเพื่อการเข้าถึงสาเหตุแห่งปัญหาอย่างแท้จริง...แล้วจะมีประโยชน์อันใดเล่า...หาก ณ ผืนแผ่นดินแห่งนั้น...ในเวลานี้...ไม่มีชีวิตเพื่อนมนุษย์ให้เหลืออยู่
ความเห็น (48)
เรารอวัน 3 จังหวัดชายแดนใต้สงบอย่างใจจดจ่อนะ..
ใช่ค่ะ...เวลาของคนที่ขอให้รอ กับเวลาของคนที่รอ...มันไม่เท่ากันจริงค่ะ...เมื่อใช้ความรู้สึกเป็นเกณฑ์ตัดสิน
ดูภาพนี้แล้ว...สงสารเด็กน้อยจังค่ะ...
เข้ามาอ่านด้วยคนนะครับ...
ได้แต่ถอนใจ ไม่รู้จะเขียนต่อว่าอย่างไรดี
สวัสดีค่ะท่าน "อาจารย์อ๊อต"...ยินดีเสมอค่ะ
หนูก็ได้แต่ถอนใจเช่นกันค่ะ...บางครั้งก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องราว
แต่เมื่อเห็นสภาพ เห็นข่าวแล้วอึดอัดใจค่ะ...มันเนิ่นนานเหลือเกิน
เกินกว่าคำว่า "อดทน" เกินกว่าคำว่า "ให้รอ"
ท่านอาจารย์สบายดีนะคะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ...ขอบพระคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณVij
มาให้กำลังใจค่ะ
เห็นภาพที่คุณ อ้อยเล็ก นำมาฝาก
เสียใจจริงๆ มีแต่ภาวนาให้ทุกอย่าง สงบลง เท่านั้นเอง
แปลกนะคะ...ที่บางปัญหาเราผู้เป็นถูกกระทำและเราก็ไม่สามารถจัดการอะไรได้เลย...อาจเพราะปัญหาันั้นใหญ่เกินกำลังแห่งเราหรืออย่างไรกัน...มองปัญหาภาคใต้แล้วนึกถึงทฤษฎีหนึ่งบอกไว้ว่า "ตัวปัญหาแท้จริงแล้วไม่ใช่ปัญหา...แต่วิธีการจัดการกับปัญหาต่างหากที่ทำให้เกิดปัญหา" คิดแล้วเศร้าค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ...ดูแลสุขภาพนะคะ
ธรรมฐิตก็มีความคิดคล้ายอาจารย์แหละ..
ยิ่งถกปัญหาก็ยิ่งยุ่งเหยิง..
ธรรมฐิตก็คลุกคลีกับอ.ธารโตมาหลายปีนำสิ่งของต่างๆไปให้พระให้ชาวบ้านช่วงที่กำลังเกิดปัญหาแรกๆต้องจัดระดมทุนที่สงขลาแล้วนำไปมอบให้เพราะไม่มีใครกล้าไป..
มีครั้งหนึ่งเกือบโดนถล่ม(แถวๆกรงปีนัง-บันนังสตา)แต่ดีที่ไหวตัวทันเลยรอดมาเขียนบันทึกอยู่ทุกวันนี้..
เราก็คงรอฟังข่าวและแผ่เมตตาเพื่อเป็นกำลังใจให้เขาเหล่านั้นก็แล้วกัน..
- อือ...ไม่รู้สิ..???
นมัสการค่ะ...หลวงพี่
"ยิ่งถกปัญหาก็ยิ่งยุ่ง" จริง ๆ เจ้าค่ะ...ก่อนหน้านี้เทคนิคยะลาก็เคยโดนระเบิด บ้านพักครูสั่นไหว แต่คนยะลาก็ฝึกความคุ้นชินกับเสียงระเบิดเสียแล้ว...ทำไงได้นะเจ้าคะ...มนุษย์ต่างมุ่งหาสันติภาพ แต่ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่
ขอบพระคุณเจ้าค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ "เกษตรฯ" เข้ามา อืออออออ...ไม่รู้สิ??? แล้วนำภาพกระดูกไดโนฯ มาฝาก
ทำให้ Vij ตีความได้ว่า...สุดท้ายมนุษย์คงสูญพันธุ์เช่นดั่งไดโนฯ....
ขอบพระคุณมากค่ะ...ที่แวะเข้ามาทักทาย...ทำงานอย่างมีความสุขนะคะ :))
ขอร่วมเป็นห่วงด้วยค่ะ..ไม่ใช่แต่ยุคเรา...
การดับทุกข์ ต้องแก้ที่เหตุมังครับ (ทุกข์ - สมุทัย - นิโรธ - มรรค) ทุกคนที่เกี่ยวข้องจึงพยายามหาเหตุ ทั้งที่เหตุในระดับเหตุการณ์ และเหตุในระดับสังคม เหตุในระดับการเมือง วันนี้ทุกข์ยังอยู่และยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลง สาเหตุก็ยังอยู่และยังหาไม่เจอ หรือเจอแล้วแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเหตุ ก็ได้แต่รอ ผมชอบคำว่า มนุษย์ต่างมุ่งหาสันติภาพ แต่ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่ รู้สึกว่าได้ยินคำนี้บ่อยๆ จากปากของใครบางคน
ขอบคุณมากค่ะ...พี่นงนาท...เอาน้องมโนราห์มโนรี...มาเป็นกำลังใจด้วย น่ารักจัง
ขอบคุณมากค่ะ...คุณ "ชนันท์" การดับทุกข์ ต้องแก้ที่สาเหตุ...บางครั้งเจอแล้วแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเหตุนั้น..."ปัญหาทุกปัญหามีทางแก้...สำคัญอยู่ที่ว่าเราได้ตั้งใจที่จะแก้ไขเหล่านั้นอย่างจริงจังหรือไม่"..."มนุษย์ต่างมุ่งหาสันติภาพ แต่ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่" เคยได้ยินคำนี้บ่อย ๆ เหรอค่ะ...เอ!!..สงสัยความคิดและจิตใจตรงกันมังค่ะ...
มีความสุขกับชีวิตในทุก ๆ วันนะคะ
เข้ามาเยี่ยมเยียนทักทายและเป็นกำลังใจให้ครับ
ขอให้พื้นที่พบกับสันติสุขในเร็ววันนี้ครับ
ต้องรู้รักสามัคคี
ขอบคุณมากค่ะ...คุณ "หนานเกียรติ" เช่นกันค่ะ...ขอให้สิ่งที่คุณหนานเกียรติขอเป็นจริงในเร็ววันค่ะ
ขอบคุณมากคุ่ะ...คุณลุงเสี่ยมหา...ต้องรู้รักสามัคคี...คำ ๆ นี้ที่บรรดาลให้เราได้พานพบกับความสันติสุขอย่างแท้จริง
เพราะสาเหตุที่ยังหาไม่พบ มันหมายถึง งบประมาณ ลับ ที่ไม่ต้องมีการตรวจสอบ
เคยเฉียดเข้าไปรับรู้เรื่องการเยียวยา มันมียิ่งกว่าสมัยคอมพัทลุง
แม่ทัพไทยใหญ่โตทำโก้หรู น่าจะรู้ด้อยหน้าที่มีปัญหา
เห็นยิ่งใหญ่ในทีวีมีหน้าตา ตั้งรัฐบาลเหมือนว่าพาเราดู
สามจังหวัดภาคใต้ชอบใช้งบ แต่เรื่องรบพบปัญหามาทีหลัง
ความมั่นคงคือหน้าที่หนีกันจัง ต้องมานั่งสามจังหวัดบัญชาการ
สนามรบมีที่ไหนในกรุงเทพฯ ไม่อยากเหน็บแต่อยากว่าอย่างฉะฉาน
ท่านผบ.นั้นต้องมาบัญชาการ กรุงเทพฯนั้นไกลปัญหามาไม่ทัน
ขออภัยท่านอาจารย์ผ่านเม้นท์นี้ ที่ได้ชี้เจาะจงลงอย่างนั้น
ความรับผิดชอบของใครให้ยืนยัน อย่ารอวันขอโทษโปรดดูแล
คงเป็นเพราะความรุนแรง เลยทำให้เรามองภาพพี่น้องชาวมุสลิมไปในทางที่ไม่ดีนัก
เป็นพระมหากรุณาของสมเด็จย่าค่ะ ที่พระองค์ท่านให้จัดทำหนังสือ ศาสนาอิสลามสอนอะไร ทำให้ดิฉัน และหลายๆคน เห็นความจริงที่น่ายกย่องของศาสนาอิสลามมากขึ้น
ไว้จบจากเรื่องไม้พุทธประวัติแล้ว จะนำเรื่องนี้มาบันทึกถึงค่ะ
สู้นะวันนี้..สู้ด้วยกำลังไม่ได้สู้ที่ใจก็ได้เน๊าะ...
เข้ามาเยี่ยมครูวิจิตราคะ มีความห่วงใยภาคใต้เช่นกัน แต่เราเป็นคนที่ตัวเล็กไม่มีอำนาจ สั่งบัญชาการ หรือค้นหาความจริงได้ ต้องรอให้ผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบโดยตรง แก้ไข และหาสาเหตุคะ แต่ก็นานมาแล้ว หลายยุค หลายนายกแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสามารถปราบปรามได้ มันคงจะมึจุดได้จุดเสีย ได้อย่างเสียอย่าง อาจจะเป็นผลประโยชน์ หรือขัดผลประโยชน์ ก็ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไร ภาคใต้จะอยู่แบบปกติสุขเสียที คงมีแต่เอาใจช่วยให้ทุกคนชาวภาคใต้ แคล้วคลาด กับภัยร้ายทั้งปวง ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง
สวัสดีค่ะบัง...งบประมาณทั้งลับและไม่ลับ...ลงไปสู่สามจังหวัดภาคใต้อย่างอึกกทึกครึกโครม...แต่หายไปดั่งสายลมและแสงแดด...พูดถึง "การเยียวยา" คงได้มีโอกาสเยียวยาผู้ประสบปัญหาการสูญเสียสมาชิกครอบครัว แต่ก็ไม่อยากให้โอกาสนั้นมาถึงเพราะไม่อยากให้มีใครต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก...แม้การเยียวยาจะไม่ได้ช่วยให้ปัญหาลดลง แต่นั้นก็เป็นการผยุงให้บุคคลผู้สูญเสียสมาชิกครอบครัว...สามารถดำเนินชีวิตอยู่ต่ออย่างปกติสุข...ในสังคมที่ไม่ค่อยจะปกติ...
ขอบคุณมากค่ะบัง
ครับอ่านแล้วได้ความรู้สึกดีมาก ขอให้มีความสุขนะครับ
สวัสดีค่ะท่าน "วิโรจน์"
ถูกใจข้อความนี้ค่ะ...
"สนามรบมีที่ไหนในกรุงเทพฯ ไม่อยากเหน็บแต่อยากว่าอย่างฉะฉาน
ท่านผบ.นั้นต้องมาบัญชาการ กรุงเทพฯนั้นไกลปัญหามาไม่ทัน
ความรับผิดชอบของใครให้ยืนยัน อย่ารอวันขอโทษโปรดดูแล"
Vij...ไม่ขอขยายความต่อให้ยืดยาว...เพราะมันมีถ้อยความครบถ้วนอยู่ในเนื้อ..."อย่างใจหมาย"
ขอบพระคุณมากค่ะ...
ขอบพระคุณพี่ณัฐรดา...รออ่านนะคะพี่...ทุกศาสนาสอนให้คนทุกคนเป็นคนดีค่ะ...Vij มีลูกศิษย์และเพื่อนอิสลามที่น่ารักมากมาย ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบนพื้นฐานของการเคารพสิทธิมนุษยชน...ทุกคนอยากให้ทุกอย่างสงบดั่งที่เคยเป็นมา...นี่คือความจริงแท้...แต่นั่นก็เป็นเพียงความหวังที่อาจจะซ่อนเล้นอยู่ลึก ๆ ในใจ...ที่เงาดำ ๆ มองไม่เห็นและไม่เมตตา
สวัสดีค่ะ...คุณแม่ "อ้อยเล็ก" คนสวย...สู้ค่ะ...สู้ด้วยสิติปัญญาที่มีอยู่...เป็นการสู้เพื่อให้กำลังใจและพยุงให้ชีวิตผู้ที่สูญเสียได้ดำเนินต่อไปอย่างปกติสุข...ให้เขายอมรับและอยู่กับปัจจุบัน
- ได้ข่าวแต่ละครั้งเป็นความเศร้าใจ
- แต่มีหลายๆๆคนที่ทำความดี
- ลงไปในพื้นที่ครับ
- อยากเห็นภาพแบบนี้มากๆๆ
- http://sph.thaissf.org/index.php?module=news&page2=detail&id=30
- ว่าแต่ว่าอาจารย์ขึ้นมากรุงเทพฯหรืออยู่ใต้ครับ
ขอบพระคุณพี่สุมากค่ะ...ขอให้พรอันประเสริฐของพี่เป็นจริงนะคะ "เอาใจช่วยให้ทุกคนชาวภาคใต้ แคล้วคลาด กับภัยร้ายทั้งปวง ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง" เราตัวเล็กไปจริง ๆ หรือนี่...แต่ย้อนคิดไปดูพวกมดรุมช้างตัวโตได้...พวกปลวกสร้างรังได้ใหญ่โต...เหตุเกิดเพราะความสมัคคี...ณ ที่นี่เราก็สามัคคีกัน...แต่มันกลับสู้อาวุธลับไม่ได้ ฮ้าย!! เหนื่อยใจ
ขอบพระคุณมากค่ะ...คุณ "เบดูอิน" เข้าไปอ่านบทความท่านแล้ว สาระมีมากมายค่ะ...ขอให้ท่านจงประสบแต่ความสุขมาก ๆ เช่นกันค่ะ
ขอบพระคุณ...คุณ "ขจิต" มากค่ะ...เข้าไปอ่านมาแล้วค่ะ...เลยหยิบยกพระราชปณิธานในสมเด็จพระราชบิดา เพื่อเตือนตน “...ขอให้ถือเป็นประโยชน์ส่วนตนเปนที่สอง ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์เปนกิจที่หนึ่ง ลาภ ทรัพย์ และเกียรติยศ จะตกมาแก่ท่านเอง ถ้าท่านทรงธรรมะแห่งอาชีพไว้ให้บริสุทธิ...”
-----------------
ตอนนี้อยู่ กทม. ค่ะ...พรุ้งนี้กลับสงขลา...ไปทำบุญเดือนสิบ ส่งต้นตระกูลกลับสู่ที่ ๆ ท่านมาเจ้าค่ะ...วันก่อนท่านอาจารย์ที่ปรึกษาก็ลงไปพัฒนาพื้นที่ชายแดนภาคใต้เช่นกันค่ะ...จังหวัดนราธิวาส จังหวัดยะลา แต่ก็ไม่ได้คุยรายละเอียดมากนักค่ะ
คุณขจิตสบายดีนะคะ...ระลึกถึงเสมอค่ะ
ไม่แน่ เดือนตุลาคมนี้ ลุงมหา อาจจะได้ไปทำงานสี่จังหวัดภาคใต้
แต่ลุง มหา แก่แล้วไม่อยากไป
อวยพรให้ลุง มหา หรือยัง
สวัสดีค่ะ คุณVij
มาให้กำลังใจในการต่อสู้
สบายดีนะคะ
เข้ามาอ่านความคิดแล้วช่างสะท้อนความคิดได้ดีจริงๆ...ยกย่องมากๆ..รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
หลบกระสุน..ภาคใต้ไปชมการ์ตูนกันเถอะครับhttp://gotoknow.org/blog/yatsamer/299387
ตามอาจารย์กู้เกียรติมา..ถามข่าวคราว..ทำบุญเดือนสิบแล้วเงียบเลย..คิดถึงนะ...ถ้ากลับมาแล้วรีบมาบอกเพื่อนๆด้วยนะ...
เข้าใจและเห็นใจครับ...
ผมก็คนในพื้นที่แถบนั้น ที่บังเอิญพลัดไปอยู่ถิ่นอื่น
ก็ได้แต่ติดตามถามไถ่ถึงญาติพี่น้องด้วยห่วงใย
แต่วันนี้...
ทำไปทำมาก็มีแต่คนที่อยู่ระยะห่างอย่างผม
หรือผู้รับข่าวสารผ่านสื่อต่างๆล่ะกระมัง
ที่รู้สึกหวั่นกลัว...
ปริมาณความห่วงใยเพิ่มสูง
ทุกครั้งที่ผมแสดงความห่วงใย เหมือนกระสุนจะด้าน
ญาติพี่น้องผมล้วนดำเนินชีวิตไปอย่างที่เรียกว่า "แทบจะ" ปกติ
ที่กล่าวเช่นนี้ไม่ได้หมายความว่า ความโหดร้าย/ความรุนแรงไม่ได้มีอยู่จริง
แต่สื่อมวลชนโหมกระพือจนมันดูเหมือนหน่วงหนักไปนิด...ไม่เลย
เผลอ ๆ ของจริงอาจยิ่งกว่านั้น ยิ่งกว่าที่สื่อรายงาน
แต่เป็นเพราะพวกเขาเริ่มคุ้นชินกับบรรยากาศเคมูไกเช่นนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อผนวกกับความจำเป็นในการดำรงชีพ การต้องเดินทางไปไหนมาไหน
ความกลัว ความหวาดระแวงจึงถูกกดทับไว้เบื้องลึก
วันก่อนพี่สาวโทรศัพท์มาบอกว่ากำลังพาลูกมาโรงพยาบาล
แต่มีเหตุคาร์บอมบ์ ตำรวจบล็อกเส้นทาง จึงยังฝ่าไปไม่ได้
น้ำเสียงเธอช่างปกติยิ่งนัก...
เมื่อทำอะไรไม่ได้
ทางสุดท้ายเห็นทีจะต้องทำใจล่ะกระมัง
ไม่แปลกใจใช่ไหมที่ผมไม่พูดถึงเรื่อง "รัฐ"
ไม่แปลกใจใช่ไหมที่ผมไม่ถามหาความจริงจากรัฐเลย
สวัสดีค่ะคุณ "ลงมหา" ที่น่ารัก
ถึงเวลาที่คุณลุงมหาต้องจับใบดำใบแดง(อีกรอบ)...อิๆๆๆ อวยพรให้ได้ดั่งใจปรารถนาค่ะ...มะพร้าวห้าวประสบการณ์ค่ะลุง...มีความสุขกับครอบครัวในทุก ๆ วันนะคะ...
สวัสดีค่ะ...พี่ครูจิ๋ว...สบายดีค่ะพี่...เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ มีความสุขในทุก ๆ วันนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ...น้อง "Nina" รักษาสุขภาพเช่นกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ...อาจารย์ "กู้เกียรติ" แวะเข้าไปชมและทิ้งรอยไว้แล้วค่ะ...ภาพงามมากค่ะ
ขอบคุณพี่ "อ้อยเล็ก" คนสวยค่ะ...รีบไปรายงานตัวกับพี่เป็นคนแรกเลยค่ะ...ดูแลสุขภาพนะคะ...คิดถึงเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะ...คุณ "นพดล" ยินดีมากค่ะที่ได้แลกเปลี่ยนความรู้...เมื่อได้อยู่ในสถานการณ์และได้อ่าน Comment ท่าน จึงไม่แปลกใจอะไรเลยค่ะ...เพราะท่านเข้าใจและเราก็เข้าใจว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ค่ะ...คนไกลย่อมห่วงใยเมื่อได้ทราบ ได้ยินข่าว...คนในกลับเฉย ๆ ชินชากับเหตุที่เกิดขึ้น..."ประสบการณ์ชีวิตที่ต้องตื่นขึ้นมาและเห็นภาพ ๆ นั้น ซ้ำ ๆ ในทุก ๆ วัน...เราย่อมเกิดความเคยชินกับภาพที่เห็น"...จนกลายเป็นเรื่องปกติ...แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับถูกเก็บกดไว้ภายในค่ะ...ดีใจและยินดีที่คนในแต่มีวิถีให้ต้องอยู่นอก...เข้าใจอย่างที่คนในเข้าใจ และเข้าใจในแนวทางเดียวกัน...ขอบคุณมากค่ะ
- สวัสดีค่ะ คิดเหมือนคุณนพดล ดิฉันมีญาติอยู่ที่ยะลา เขาก็ใช้ชีวิตแบบหวาดระแวงทุกวันจนชิน
- นอกจากนี้ ลูกชายก็ทำงานที่นราธิวาส เป็น ต.ช.ด. ซึ่งทางบ้านก็เป็นห่วงทุกวัน ห่วงไปถึงทุกคนที่ต้องไปทำงานแถวนั้นค่ะ เวลาดูข่าวทีวีก็ไม่เคยสบายใจเลย
สวัสดีค่ะ...คุณ "nana" คนที่อยู่ในพื้นที่ชินดั่งว่าค่ะ...แต่คนไกลมักเป็นห่วงเมื่อฟังข่าว ตอน Vij อยู่ในพื้นที่ก็ไม่รู้สึกกลัวค่ะ แต่ตอนนี้จะลงไปยะลาสักครั้งกลับผวา ๆ ชอบกลค่ะ...แต่เมื่ออยู่ในพื้นที่ทุกคนดูแลตัวเองอย่างดีค่ะ จนบางครั้งก็จะกลายเป็นความระแวง อิๆๆๆ ...เป็นกำลังใจให้ลูกชายนะคะ...รับใช้ชาติ ทำเพื่อปกป้องส่วนรวม น่าภูมิใจแทนค่ะ...รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีครับคุณครู
ต้องมีกระบวนการให้เด็กๆสามศาสนาใหญ่สมานฉันท์กับครับ
แล้วรอให้ผู้ใหญ่ในยุคนี้ จากไปก่อน
จึงพอจะแก้ปัญหานี้ได้
...
ลบมาเยอะ นำบวกมาฝากครับ
เด็กๆในสามจังหวัดเขาก็ทำโครงการแบบนี้กันนะครับ
ขอบพระคุณมากค่ะ คุณ "Man In Flam" สำหรับการนำพาสื่อด้านดี มาพร้อมกับความคิดด้านดีของคุณ...ยินดีที่ได้รู้จักยิ่งค่ะ...Vij ได้เปิดดูแล้วค่ะ...แต่ยังดูไม่หมด...เนตไม่ค่อยเสถียรค่ะ...Vij ได้ทิ้งรอยสำหรับเรื่องนี้ไว้ที่บันทึกของคุณแล้วค่ะ...
--------
ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ...และยินดียิ่งต่อการนำพาสื่อด้านดีไปเผยแพร่ต่อไป...ขอร่วมด้วยช่วยกันค่ะ :)