ครูทุกคนยืนเงียบ!!! จังงัง!!! อยู่กับที่ ไม่มีการเคลื่อนไหวของใครคนใดทั้งสิ้น มันเงียบ!!! เงียบจนได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจใครบางคน บรรยากาศในห้องดูเหมือนจะร้อนระอุขึ้น ในขณะที่แอร์คอลนิชั่นยังคงเปิดทำงานอยู่ แต่ความร้อนจากอารมณ์ที่ระอุขึ้นขณะนี้มันอาจจะทำให้แก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกแตกกระจายในพริบตา ฉันมองเห็นเหงื่อของใครบางคนผุดขึ้นเม็ดแล้วเม็ดเล่าและมันเริ่มไหลยาวเป็นทางตั้งแต่หน้าผากเรื่อยมาจนกระทั่งถึงลำคอ แล้วมันก็หายเข้าไปในคอเสื้อ แต่อีกมุมหนึ่งของห้องฉันกลับเห็นน้ำเม็ดเล็ก ๆ ไหลรินออกมาจากสองตาผ่านแก้มมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมารวมกันและหยุดนิ่งอยู่ที่คาง แล้วมันก็ค่อย ๆ ตกลงไปที่พื้นเม็ดแล้วเม็ดเล่า
“ไอ้สิ่งที่พ่อทำอยู่ทุกวันมันไม่ใช่เป็นการสอนผมหรือครับ” ... “ผมเห็นพ่อชวนเพื่อนมากินเหล้า...สูบบุหรี่ได้ทุกวี่วัน...แล้วไอ้สิ่งที่ผมทำเหมือนพ่อมันผิดตรงไหน ?” ไม่มีคำตอบจากใครหรือบุคคลใดทั้งสิ้น ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก หายใจไม่ทั่วท้อง มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก...หากแต่การสนทนาในลักษณะที่ใช้อารมณ์ ความรู้สึก ความเสียใจ น้อยใจ และปนเปด้วยความขุ่นเคืองนิด ๆ ยังคงดำเนินต่อไปอีกหากแต่เพียงผู้เป็นพ่อไม่เดินเข้ามาโอบกอดลูกเอาไว้เสียก่อน ฉันได้ยินเสียงที่แสนจะแผ่วเบา...เบาจนแทบจะแยกไม่ออกว่าเสียงนั้นคือเสียงอะไร หรืออาจจะเป็นเสียงของลมหายใจของใครคนใดคนหนึ่ง มันลอยแผ่วเบาอยู่ในอากาศแต่เมื่อเสียงนั้นมากระทบกับโสตประสาท “พ่อขอโทษ” ทุกอย่างในห้องก็เงียบสงัดในทันใด ดูเหมือนจะเงียบกว่าครั้งก่อน แต่ความรู้สึกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ครั้งนี้มันเป็นความรู้สึกถึง “ความรัก ความเข้าใจ” มีเพียงเสียงสะอื้น!!! เล็ดรอดออกมา พร้อมกับน้ำเสียงที่ปนเปด้วยความน้อยใจ “พ่อไม่เคยเป็นตัวแบบที่ดีให้ผมเลย”
ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตัวแบบ (Model)” มันมีอิทธิพลอย่างไรกับการเกิดพฤติกรรมของเด็ก มันเป็นเพราะตัวเด็กเองไม่ใช่เหรอ หรือมันมีสิ่งแวดล้อมภายนอกเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับการเกิดพฤติกรรมของเด็ก ดู ๆ ไปในทุกวันนี้เราใช้ชีวิตในแต่ละวันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แคบ ๆ ตื่นเช้า ทำงาน กลับบ้าน นอน วนเวียนอยู่เช่นนี้ทุกวี่วัน การที่เราจะเรียนรู้อะไรสักอย่างก็คงจะต้องผ่านมาจากประสบการณ์ของผู้อื่นแทบทั้งสิ้นโดยการได้ยินได้เห็น คนโดยส่วนมากจะรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ของสังคมผ่านทางสื่อในรูปแบบต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น วิทยุ โทรทัศน์ การ์ตูน นวนิยาย ฯลฯ ล้วนแล้วแต่ส่งผลต่อพฤติกรรมของเด็ก แต่ตัวแบบที่ใกล้ชิดกับเด็กมากที่สุดคงหนีไม่พ้นบุคคลในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น พ่อแม่ พี่น้อง ในชีวิตส่วนใหญ่เด็กผู้ชายมักจะเรียนแบบ “พ่อ” หรือ "พี่ชาย" ซึ่งถือว่าเป็นฮีโร่ในอุดมคติของเขา ส่วนเด็กผู้หญิงก็จะยึดถือ “แม่” หรือ "พี่สาว" เป็นตัวแบบ และหากตัวแบบนั้นแสดงพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ออกมาให้ดู เขาก็คงจะซึมซับพฤติกรรมดังกล่าวโดยไม่รู้ตัว หรือจงใจจะกระทำตามตัวแบบเพราะถือว่าสิ่งที่ตัวแบบกระทำนั้นคือสิ่งที่ถูกต้อง "ลูกปู...เดินตามแม่ปู..." อาจจะกลายเป็น "พ่อแม่...รังแกฉัน"
ความคิดในหัวสมองฉันเริ่มแล่น...กระทั่งไปสะดุดหยุดอยู่ที่ครูท่านหนึ่งที่ฉันเทิดทูลพระคุณครูในบทความ “นับหนึ่งถึงร้อย...ไม่จบ” ไอ้ตอนเรียนก็ไม่เคยได้นึกถึง แต่พอตอนประสบพบเจอเข้ากับตัวก็นึกหวนคิดถึงขึ้นมาได้ตัวแบบมันมีอิทธิพลกับเด็กมากมายขนาดนี้เชียว!! มิน่าล่ะ...ครูถึงย้ำนักย้ำหนาว่าในฐานะที่เราเป็นครูเราต้องทำตนให้เป็น “ตัวแบบที่ดี” แก่ศิษย์ เพื่อศิษย์จะได้นำไปเป็นแบบอย่าง...พอคิดมาถึงจุดนี้รู้สึกว่าสมองเริ่มหนักอึ้งเมื่อคิดถึงภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่รอฉันอยู่ข้างหน้า “ครู...แม่พิมพ์ของชาติ”