“พ่อไม่ได้สอนให้ทำ....แต่สิ่งที่พ่อทำคือการสอน”
ครูทุกคนยืนเงียบ!!! จังงัง!!! อยู่กับที่ ไม่มีการเคลื่อนไหวของใครคนใดทั้งสิ้น มันเงียบ!!! เงียบจนได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจใครบางคน บรรยากาศในห้องดูเหมือนจะร้อนระอุขึ้น ในขณะที่แอร์คอลนิชั่นยังคงเปิดทำงานอยู่ แต่ความร้อนจากอารมณ์ที่ระอุขึ้นขณะนี้มันอาจจะทำให้แก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกแตกกระจายในพริบตา ฉันมองเห็นเหงื่อของใครบางคนผุดขึ้นเม็ดแล้วเม็ดเล่าและมันเริ่มไหลยาวเป็นทางตั้งแต่หน้าผากเรื่อยมาจนกระทั่งถึงลำคอ แล้วมันก็หายเข้าไปในคอเสื้อ แต่อีกมุมหนึ่งของห้องฉันกลับเห็นน้ำเม็ดเล็ก ๆ ไหลรินออกมาจากสองตาผ่านแก้มมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมารวมกันและหยุดนิ่งอยู่ที่คาง แล้วมันก็ค่อย ๆ ตกลงไปที่พื้นเม็ดแล้วเม็ดเล่า
“ไอ้สิ่งที่พ่อทำอยู่ทุกวันมันไม่ใช่เป็นการสอนผมหรือครับ” ... “ผมเห็นพ่อชวนเพื่อนมากินเหล้า...สูบบุหรี่ได้ทุกวี่วัน...แล้วไอ้สิ่งที่ผมทำเหมือนพ่อมันผิดตรงไหน ?” ไม่มีคำตอบจากใครหรือบุคคลใดทั้งสิ้น ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก หายใจไม่ทั่วท้อง มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก...หากแต่การสนทนาในลักษณะที่ใช้อารมณ์ ความรู้สึก ความเสียใจ น้อยใจ และปนเปด้วยความขุ่นเคืองนิด ๆ ยังคงดำเนินต่อไปอีกหากแต่เพียงผู้เป็นพ่อไม่เดินเข้ามาโอบกอดลูกเอาไว้เสียก่อน ฉันได้ยินเสียงที่แสนจะแผ่วเบา...เบาจนแทบจะแยกไม่ออกว่าเสียงนั้นคือเสียงอะไร หรืออาจจะเป็นเสียงของลมหายใจของใครคนใดคนหนึ่ง มันลอยแผ่วเบาอยู่ในอากาศแต่เมื่อเสียงนั้นมากระทบกับโสตประสาท “พ่อขอโทษ” ทุกอย่างในห้องก็เงียบสงัดในทันใด ดูเหมือนจะเงียบกว่าครั้งก่อน แต่ความรู้สึกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ครั้งนี้มันเป็นความรู้สึกถึง “ความรัก ความเข้าใจ” มีเพียงเสียงสะอื้น!!! เล็ดรอดออกมา พร้อมกับน้ำเสียงที่ปนเปด้วยความน้อยใจ “พ่อไม่เคยเป็นตัวแบบที่ดีให้ผมเลย”
ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตัวแบบ (Model)” มันมีอิทธิพลอย่างไรกับการเกิดพฤติกรรมของเด็ก มันเป็นเพราะตัวเด็กเองไม่ใช่เหรอ หรือมันมีสิ่งแวดล้อมภายนอกเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับการเกิดพฤติกรรมของเด็ก ดู ๆ ไปในทุกวันนี้เราใช้ชีวิตในแต่ละวันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แคบ ๆ ตื่นเช้า ทำงาน กลับบ้าน นอน วนเวียนอยู่เช่นนี้ทุกวี่วัน การที่เราจะเรียนรู้อะไรสักอย่างก็คงจะต้องผ่านมาจากประสบการณ์ของผู้อื่นแทบทั้งสิ้นโดยการได้ยินได้เห็น คนโดยส่วนมากจะรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ของสังคมผ่านทางสื่อในรูปแบบต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น วิทยุ โทรทัศน์ การ์ตูน นวนิยาย ฯลฯ ล้วนแล้วแต่ส่งผลต่อพฤติกรรมของเด็ก แต่ตัวแบบที่ใกล้ชิดกับเด็กมากที่สุดคงหนีไม่พ้นบุคคลในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น พ่อแม่ พี่น้อง ในชีวิตส่วนใหญ่เด็กผู้ชายมักจะเรียนแบบ “พ่อ” หรือ "พี่ชาย" ซึ่งถือว่าเป็นฮีโร่ในอุดมคติของเขา ส่วนเด็กผู้หญิงก็จะยึดถือ “แม่” หรือ "พี่สาว" เป็นตัวแบบ และหากตัวแบบนั้นแสดงพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ออกมาให้ดู เขาก็คงจะซึมซับพฤติกรรมดังกล่าวโดยไม่รู้ตัว หรือจงใจจะกระทำตามตัวแบบเพราะถือว่าสิ่งที่ตัวแบบกระทำนั้นคือสิ่งที่ถูกต้อง "ลูกปู...เดินตามแม่ปู..." อาจจะกลายเป็น "พ่อแม่...รังแกฉัน"
ความคิดในหัวสมองฉันเริ่มแล่น...กระทั่งไปสะดุดหยุดอยู่ที่ครูท่านหนึ่งที่ฉันเทิดทูลพระคุณครูในบทความ “นับหนึ่งถึงร้อย...ไม่จบ” ไอ้ตอนเรียนก็ไม่เคยได้นึกถึง แต่พอตอนประสบพบเจอเข้ากับตัวก็นึกหวนคิดถึงขึ้นมาได้ตัวแบบมันมีอิทธิพลกับเด็กมากมายขนาดนี้เชียว!! มิน่าล่ะ...ครูถึงย้ำนักย้ำหนาว่าในฐานะที่เราเป็นครูเราต้องทำตนให้เป็น “ตัวแบบที่ดี” แก่ศิษย์ เพื่อศิษย์จะได้นำไปเป็นแบบอย่าง...พอคิดมาถึงจุดนี้รู้สึกว่าสมองเริ่มหนักอึ้งเมื่อคิดถึงภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่รอฉันอยู่ข้างหน้า “ครู...แม่พิมพ์ของชาติ”ความเห็น (24)
คุณ "01"
ขอบคุณค่ะ...ถือว่าเป็นคำชมที่น่ายินดีมาก สงสัยคุณ "01" จะเป็นคนคนเดียวกับคุณ "00" ใช่มั๊ยเอ่ย ใช้ "six sense" อีกแล้วค่ะ...หากผิดต้องขออภัย (อย่างแรง)
-ขจิต ฝอยทอง( khajit's blog)
- เห็นด้วยครับ ครูและผู้ปกครองควรเป็นแบบอย่างที่ดีให้เด็ก จากเรื่องที่เล่ามาสะท้อนอะไรหลายอย่าง ผมพบว่าถ้าผู้ปกครองขายยาเสพติด นักเรียนก็เสพและขายตามผู้ปกครอง เป็นเรื่องที่น่าเสร้าใจนะครับ...
- ขอบคุณมากครับที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน
ลุกขึ้นเถิดตี่นเถิดพี่น้องครูไทย มองโลกกว้างไกลใจไฝ่สัจธรรม ความจริงทั้งมวลเป็นเครื่องชี้นำ สร้างโลกงดงามสังตมวิลัย
บทเพลงคุรุชน
คุณ "-ขจิต ฝอยทอง"
ขอบคุณค่ะ ที่คุณมองเห็นคุณค่าและอิทธิพลของ "ตัวแบบ"
ภาพการ์ตูนต่าง ๆ ถือว่าเป็น "ตัวแบบที่เป็นสัญลักษณ์" น่ารักจังเลยค่ะ ชวนให้น่าอ่านขึ้นมาก ๆ เลย มันสามารถสื่อให้รู้ถึงอารมณ์ของคุณ "-ขจิต" (อารมณ์ดีจัง)
ขจิต ฝอยทอง( khajit's blog)
- จริงๆแล้วเป็นคนที่ค่อนข้างซีเรียสครับ
- กลัวครูทางจิตวิทยารู้เลยใช้รูป cartoon
ปิดบังครับ
- ดิฉันก็เชื่อเช่นเดียวกับ อ.vij ค่ะว่าพ่อแม่ เป็น Model ที่มีอิทธิพลมากที่สุดของลูกๆ
-
ครอบครัวของเราจึงยึดแนวทาง ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ในหลายๆเรื่อง เท่าที่จะทำได้
-
ขอบคุณมากนะคะที่ถ่ายทอดบันทึกนี้ให้ได้อ่าน...
-
อ.vij คะ! เมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างที่ได้เล่ามา ในฐานะ "ครู" จะแก้ไขสถานการณ์ได้อย่างไรคะ? (ถ้าบังเอิญว่าคุณพ่อไม่เข้ามาโอบกอดลูกและขอโทษ...)
คุณ "พี่เม่ย"
"สานสัมพันธ์" คงให้สองพ่อลูกใจเย็นก่อน ให้อารมณ์ที่กำลังร้อนระอุสงบลงสักพัก เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียด แล้วค่อย ๆ ใช้สติเปิดใจคุยกัน ให้โอกาสลูกได้พูดในสิ่งที่เขาอัดอั้นตันใจ อย่างน้อยในความเป็นพ่อ "vij" คิดว่าทุกคนคงรักลูก หากแค่เพียงไม่ได้เปิดใจคุยกัน "พฤติกรรมทุกอย่างหากแค่ได้ใช้ความรักความเข้าใจ...และให้อภัย ปัญหาต่าง ๆ ก็จะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น" และเชื่อเหลือเกินว่าพ่อแม่รักลูกและไม่ต้องการให้ลูกเดินทางผิด ดังนั้นการหัดยอมรับตนเอง มองตนในความเป็นจริง ปรับปรุงแก้ไขพฤติกรรม ไม่ใช่ทำเพื่อใครคนใดแต่ "เพื่อลูก"
"พี่เหม่ย" มีความคิดเห็นว่าไงค่ะ เพราะ "vij" ยังอ่อนประสบการณ์นักอยากขอคำแนะนำจาก "พี่เหม่ย" ด้วย จักขอบพระคุณยิ่งค่ะ
ชอบบทความพี่จริงๆ คอยอ่านตลอดตั้งแต่เรื่ม อยากให้ทดลองทำเป็นบทเรียนผ่านblogเหมีอนกับที่ คนคนหนี่งแนะโดยตั้งเป็นคำถามท้ายบท แล้วให้นักเรียนตอบแต่ละคนในช่องคิดเห็น เป็นกำลังใจให้ด้วยพี่คนเก่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"พ่อนอนได้แล้วนะค่ะ คนที่พ่อทำงานให้เขา เขานอนกันหมดแล้ว" ---> ผมจึงเชื่อลึก ๆ ว่าลูกเข้าใจอย่างไรที่เตือนผมให้นอน เมื่อคราวมานอนที่บ้านพ่อ (ปู่) เดือนที่แล้วนี่เอง
คุณ "007"
ขอบคุณที่ติดตามบทความพี่...บทเรียนผ่าน blog คิดอยู่เหมือนกันค่ะว่าจะทำ ขอเวลาหน่อยน่ะค่ะ...(ฝึกฝนวิทยายุทธอีกนิดค่ะ)
คุณ "ชายขอบ"
ดีใจแทนน้องเดมค่ะ...ที่มีพ่อที่ดีและเข้าใจลูก
เคยเห็นหลานชายโทรศัพท์คุยกับคุณแม่เขา ตอนปิดเทอมเขาจะไปอยู่บ้าน(ยาย) พอตอนค่ำ ๆ ก็โทรศัพท์หาแม่ ถามแม่ว่าทานข้าวหรือยังครับ แม่ทำอะไรอยู่ครับ วันนี้เขาเล่นอะไรกับใคร สนุกมากครับ....คนฟังอมยิ้มด้วยความน่าเอ็นดู การสื่อสารถือว่าสำคัญที่สุดเลยค่ะ มันเป็นตัวเชื่อมความเข้าใจระหว่างกันและกัน
-ขจิต ฝอยทอง
- ยังไม่มีลูกครับ ขอแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วยคน
- จากการสังเกต ถ้าพ่อ แม่เป็นแบบอย่างที่ดี ครอบครัวอบอุ่น
- ลูกๆจะน่ารัก เป็นคนดีเหมือนพ่อแม่
- งานเขียนนี้ตั้งหลายปีแล้ว ครูโต๊เพิ่งได้อ่านค่ะ
- ประทับใจ ระคน อึ้ง ทึ่ง เสียวค่ะ
- อยากมีพ่อมาอยู่ใกล้ ๆ
- พ่อจากไปนานมากแล้ว ต้นแบบชีิวิตคือสิ่งแวดล้อมรอบกายค่ะ
"พ่อจากไปนานมากแล้ว ต้นแบบชีวิตคือสิ่งแวดล้อมรอบกาย"
การน้อมนำสิ่งแวดล้อมรอบกายเป็นต้นแบบที่ดีแห่งตน ถือว่าผู้นั้น...ชนะใจตน
เพราะไม่หลงใหลไปตามธรรมชาติ...แต่รู้จักประยุกต์ธรรมชาติให้เข้ากับวิถีตน
ผลิตผลแ่ห่งความดีที่ครูทำ คือผลิตเยาวชนให้เป็นคนดีของชาติ
ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจยิ่งนัก...ขอชื่นชมค่ะ "ครูโต๊"
แอบมาหยบอ่านสิ่งดีๆขอรับ..
พอ่แม่(รวมทั้งครูบวกอาจารย์ด้วย)ก็คือเบ้าหลอมที่ดีๆของเด็ก
หากเบ้าหลอมไม่ดีโอกาสสูงที่ผลงานออกมาไม่สวย
ทองเหลืองใส่เบ้า..ยนหมาก..ออกมาก็เป็นทองเหลืองธรรมดา
แต่พอนำทองเหลืองไปใส่เบ้าพระพุทธรูปกลับมีคนกรายไหว้บูชา
ทั้งที่ทองเหลืองเหมือนกันน่าแปลก..
ธรรมฐิตก็เคยเอาตัวอย่างพ่อ(ไม่ใช่พ่อไม่ดีนะ)พ่อดื่มเหล้าสูบบุหรี่
ก็คัดแบบมาเลยแต่พ่อก็บอกประจำว่าไม่ดีแต่ธรรมดื้อไม่เชื่อท่าน
แต่ตอนนี้..เลิกแล้วคับ..ธรรมฐิตเลิกกับมันแล้วคับ..
อย่างให้คนที่เป็นพ่อแม่อ่านบันทึกนี้จัง..
สาธุในข้อคิดที่ดีขอรับอาจารย์
ตัวอย่างที่ดี มีค่ากว่าคำสอน
แบบ ดีกว่า บอก
( ไม่ใช้ว่า คุณธรรม คือ คุณ นะ ทำ ผมไม่ต้องทำ)
เข้ามาอ่านครับ
บ้านนี้ทำไมคนเข้ามา ไม่เปิดโปง เอ๊ย!ไม่เปิดเผยตัวตน เล่นซ่อนแอบกันอยู่รึ??? พี่ก็พยายามทำตัวเป็นแม่แบบ และ พ่อแบบ ให้ลูกอยู่นะ
นมัสการค่ะ...หลวงพี่
"หากเบ้าหลอมไม่ดีโอกาสสูงที่ผลงานออกมาไม่สวย"
ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ
5555 หัวเราะคุณ small man "คุณ นะ ทำ ผมไม่ต้องทำ"
เห็นด้วยค่ะ...ตัวอย่างที่ดี มีค่ากว่าคำสอน...แบบ ดีกว่า บอก
ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณ "ศน.สมเกียรติ" มากค่ะที่เข้ามาแวะทักทาย
สวัสดีค่ะ...พี่ครู ป.1...ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นค่ะพี่ครู
"บ้านนี้ทำไมคนเข้ามา ไม่เปิดโปง เอ๊ย!ไม่เปิดเผยตัวตน เล่นซ่อนแอบกันอยู่รึ???"
บ้านนี้...บันทึกไว้ตั้งแต่ปี 2549 ค่ะ ตอนนั้นเรายังอยู่ในกระท่อมไม้ไผ่เก่า ๆ กันเลยค่ะ
เทคโนโลยีฯ ที่ทันสมัยยังเข้าไม่ถึงเหมือนสมัยนี้ค่ะ....ขอบคุณมากค่ะพี่ครู