Gotoknow Forum 2009 (3): Life Review "After 4 Years"

Life Review "After 4 Years"

งาน Forum ครั้งนี้ครบรอบ 4 ปีของการกำเนิด gotoknow community เวลาผ่านไปเมื่อสายน้ำไหล ช้าบ้าง เร็วบ้าง แต่โชคดีที่ไม่ตกค้างหมักหมมน้ำนิ่งจนเป็นน้ำเน่า การเติบโตของทั้งชุมชนและปัจเจกเห็นได้ชัดเจนและน่าชื่นชมยินดี เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดแด่ Gotoknow ผมคิดว่าจะลองทำ Life Review การทบทวนใคร่ครวญชีวิตที่ผ่านมากับผลกระทบของ gotoknow ดูสิว่าอดีตจะมีผลอย่างไรต่อปรัตยุบันกาลและต่ออนาคตได้บ้างหรือไม่

ก่อนจะมาเขียนที่ gotoknow ผมมีประสบการณ์ใน virtual community ที่โน่นที่นี่มาหลายวง ตอนไปเรียนที่อังกฤษอยู่ 7 ปีครึ่ง ก็เป็นสมาชิก webboard EZ ซึ่งเป็นทั้ง message board และ game community (ผมเล่นเกม Axis & Allies ซึ่งเป็น strategy boardgame อยู่หลายปี จนได้เป็น Rule Director ของ club อยู่พักใหญ่) เคยเป็นสมาชิกของ edepot.com ซึ่งมี international and inter-religion webboard ใหญ่ ทุกศาสนามาแลกเปลี่ยนกัน น่าเสียดายที่เลิกรากันไป แต่ก็ได้มีกัลยาณมิตรทางความคิด ความเห็น โดยไม่เคยเจอตัวกระจัดกระจายตามภูมิประเทศต่างๆทั่วโลก หลังจากกลับมาเมืองไทยในปี 2002 ก็เริ่มลงมือเขียนในกระดานข่าวคณะแพทย์ด้วยนามปากกาหรือ alias นี้ (Phoenix) ก่อกวนกระดานข่าวอยู่พักนึง เดือนกุมภาพันธ์ 2550 พี่เต็มศักดิ์ก็ได้ปฏิบัติงาน (อีกครั้งหนึ่ง) ในการเปลี่ยนวิถีชีวิตของผม

NB: พี่เต็มศักดิ์ (หมอ เต็ม อาจารย์เต็ม... บ้างก็เรียก "เต็มไม่ต้องเติม" เพราะบางคนสับสนกับเติมศักดิ์) เป็นคนนำพา palliative care เข้ามาในสมองผม และไม่ต้องสงสัยว่ามีผล "เปลี่ยน" ผมแค่ไหน ก็แค่ give up ความเป็นศัลยแพทย์ immunologist ฯลฯ หันมาทำ palliative care เต็มตัว และ gotoknow นี่ ก็เป็นแกนี่แหละ (ขอเรียก "แก" ด้วยความเคารพครับ) ที่ชวนผมมา ยังไม่รู้ว่าแกยังมีอะไรในแขนเสื้อ ที่จะนำพาชีวิตผมไปไนไหนต่อไหนอีก แต่เท่าที่ทำมา ต้องบอกว่าแกทำ OK ครับ อิ อิ

ด้วยการชวนมาเขียนที่ gotoknow นี่เอง ที่จริงแกชวนตั้งแต่ประมาณธันวา หรือมกรา แต่กว่าจะทำใจเข้ามาดูว่าต้อง set ต้องทำอะไรอะไรบ้าง (ซึ่งปรากฏว่าแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย ทุกอย่าง automate มาเรียบร้อย) ติดตั้งเสร็จปุ๊บ ก็เขียนๆๆๆๆใหญ่เลย

ต้นเดือนมีนาคม 2550 ผมไปเที่ยวเชียงราย ไปอบรมสุนทรียสนทนากับ อ.วิศิษฐ์ วังวิญญู ได้เจอะเจอกัลยาณมิตรกลุ่มใหม่ หมอวรวุฒิ พี่วิรัช พี่กิจจา แอ๊ด ฯลฯ อีกกลุ่มใหญ่ ต่อด้วยโปรแกรม HA forum ที่ Impact เมืองทองธานี ก่อนจะกลับก็อ่าน email มีคนแสดงความยินดีว่าได้รางวัล "สุดคะนึง" ตอนนั้นไม่รู้จักว่าอะไรคือสุดคะนึง คิดไปว่านี่คงเป็นคล้ายๆพวก junk mail ของ Reader Digest ที่บอกเราชนะรางวัลแล้วจะขายของ direct sale ชื่อก็ออกจะยี่เกทีเดียว ค่อนข้างมั่นใจว่าเราไม่เคยสมัครอะไรไปที่จะออกมาเป็นรางวัลสุดคะนึง คะนึงหาแน่ๆ จนกลับบ้านหาดใหญ่ ได้ online อีกครั้งหลังจากหลุด internet ไปหลายวันถึงค่อยทราบว่า gotoknow เป็นคนให้รางวัลสุดคะนึง ไม่อยากจะโม้ แต่ผมคิดว่าผมได้รางวัลนี้ภายในเดือนแรกที่เริ่มเขียนเลย เข้าใจว่าคนเขียนน่าจะน้อย และน่าจะเป็นรางวัลความอึดเขียนถี่ เขียนเยอะ ในช่วงนั้น แต่เราก็ดีใจ เพราะในชีวิตไม่ค่อยได้รางวัลอะไรกับเขา ได้สุดคะนึงก็ไม่เลว เขียนใน CV แล้วกิ๊บเก๋ดี

ตั้งแต่นั้นมาก็เขียนลงตลอด ผมไม่เคยมีปัญหาเรื่องไม่มีอะไรจะเขียนมาแต่ไหนแต่ไร จะมีก็เวลาเขียนไม่พอ (น่าจะมีสักวันละ 50 ชั่วโมง) เขียนแล้วเหมือนเสพติด endorphin น่าจะหลั่งออกมาเยอะตอนเขียน พอหยุดเขียนก็หงุดหงิดกระวนกระวาย (ไม่ถึงกับม่านตาขยาย นำ้ลายฟูมปาก นั่นมันลงแดง)

ผมลองย้อนกลับไปอ่าน ก็พบว่าเคยวิจารณ์เปรียบเทียบระหว่าง blog, message board และ Dialogue ไว้ตั้งแต่บทความแรกๆ (15 กุมภาพันธ์ 2550) ก็น่าสนใจที่ว่าสิ่งที่คิดในตอนนั้น ข้อสังเกต และข้อแนะนำ ก็ยังคงใช้ได้อยู่แม้แต่ในปัจจุบัน 2 ปีกว่ามาแล้ว นั่นคือ เราก็ยังเป็น community ที่มี compassion สุภาพ และเกรงอกเกรงใจกัน

ซึ่งในความคิด และ preference ส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าสำหรับเป้าหมายและวัตถุประสงค์ในกรแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ประเด็นดังกล่าวก็ยังมีทั้ง advantages และ disadvantages สำหรับข้อดีมีเยอะ ขอพูดแต่อีกมุมนึงดีกว่า

การเรียนรู้ เราต้องการ change เพราะการเปลี่ยนแปลงเท่านั้นที่เป็นหลักฐานว่าเราได้เรียน อาจจะเป็นการเปลี่ยนแปลงด้านความคิด การกระทำ พฤติกรรม แต่เราต้องเปลี่ยนอะไรบางอย่าง และการเรียนชนิดที่เรากำลังจะ "ยกระดับ" จิต สมาธิ ปัญญา นั้น มักจะมีบททดสอบที่ไม่ธรรมดา ไม่ง่าย มาท่้าทายกับสิ่งที่เราเชื่อ เราศรัทธา หรือแม้กระทั่งท่้าทายสิ่งที่เรา claim ว่าเราใช้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยว

การสนทนาที่ "สุภาพ" นั้น อยู่ใน level 1 ของ 4 levels of Dialogue มีไว้สร้่างความกลมกลืน เป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ แต่ถ้าเราจะ​ "เปลี่ยน" เราต้องเริ่มมี open mind คือมองหาภาววิสัยของสิ่งต่างๆจากแง่มุมใหม่ และเริ่มมี open heart คือปล่อยวางอัตตาและเอาใจเขามาใส่ใจเรา จึงจะมองเห็น "หัวใจ" ของผู้อื่น เข้าอกเข้าใจ ในการสนทนาบน gotoknow ผมยังคิดว่าเราอยู่ใน level 1 ค่อนข้างมาก ยังไม่ได้แลกเปลี่ยน "ความต่าง" แค่เป็นการแลกเปลี่ยนหรืออย่างมากก็เป็นการ confirm similarity หรือบอกว่าเราเหมือนกัน เราเห็นด้วย เราคิดคล้ายๆกันเป็นส่วนใหญ่

จะเห็นว่าเมื่อเราได้มาเจอะเจอตัวจริงของ bloggers gotoknow เราพบกับความประหลาดใจในความแตกต่าง "จากสิ่งที่เราคิด" ไว้่เยอะมาก นั่นคือกลไกของการ downloading ว่าเราใช้อัตตลักษณ์ของเรา ความคิดของเรา ออกมาเป็นว่าใครน่าจะเป็นอย่างไรๆ แท้ที่จริงอาจจะออกมาคนละเรื่องกันเลยก็ได้ การด่วนตัดสิน การมองจากมุมของเรา เป็นพยาธิกำเนิดของการประหลาดใจ คิดไม่ถึง แตกต่างกับเมื่อเราตั้งใจรับรู้แบบเปิดกว้าง เราจะพบว่าเรามีอาการ surprise ลดน้อยลง ในขณะเดียวกันยังคงมีความ "ตื่นเต้น" กับของใหม่ไม่น้อย

เวลา 2 ปีที่ผ่านมากับ gotoknow ได้รู้จักพูดคุยกับคนหลายๆคน บางคนก็หายไปนานแล้ว ดูรายชื่อคนที่เคยมาสังสรรค์เสวนาช่วงแรกๆกับตอนนี้ ก็หายไปหลายคน มีมาใหม่ก็หลายคน เป็นอนิจจัง (หรือเป็น นิจฺจํ ก็ว่าได้ ถ้ามองจากมุมของทุกสิ่งทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลง)

ผมดีใจมากเมื่อ gotoknow ได้ทลายกำแพง virtual ออกมาสู่ชุมชนแบบสัมผัสจับต้องได้ เป็นการเปิดประตูหัวใจ แลกเปลี่ยนแรงบันดาลใจ ต่อไปนี้ เวลาเราอ่านบทความไหนๆ เราก็จะพอรำลึกได้ถึงท่าทาง สำเนียงพูดจา หน้าตา มือไม้โบกไหว เสียงหัวเราะ เราก็จะ upgrade การรับรู้ของเราในบทความนั้นได้อีกระดับหนึ่ง

แน่นอน ในทุกๆชุมชน เราก็จะมีคนที่เราชอบ ไม่ชอบ ไม่เห็นด้วย หรือเห็นด้วย แต่จากบทเรียนหนึ่งที่เราได้ยินได้ฟังจากธนาคารชีวิต ถ้าหากเราจะใช้บทลงโทษ มาตรการ หรือกฏหมาย เรายังสามารถใช้วิธีปรองดอง พูดจา และให้อภัย ที่จะนำไปสู่การรวม ไม่ใช่การแยก การกลับเนื้อกลับตัว การมองเห็นคุณค่า ความจำเป็น และตัวตนที่แท้ได้ดียิ่งขึ้น ได้รู้จักกันและกันอย่างที่เราเป็น ไม่ได้เฉพาะแต่สิ่งที่เราอยากจะแสดงว่าเราเป็นเท่านั้น ซึ่งใน virtual world เราอาจจะเป็นอะไรที่เรา "อยาก" จะเป็นได้ แต่สุดท้าย เราได้แสดงตัวตนที่แท้ออกไปแค่ไหน และเพื่อนเรารู้จักเราในตัวตนที่แท้ หรือตัวตนที่เราอยากแสดงเท่านั้น ผลของสิ่งเหล่านี้ไม่เหมือนกัน relationship ที่ได้ก็ไม่เหมือนกัน

จากโลกเสมือนใน gotoknow ในที่สุด เราก็ได้เข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่สัมผัสได้ อาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับพระบรมราโชวาท ของสมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนกที่ว่า "Success is not in the learning, but in its application to the benefit of mankind" ถึงเวลาแล้วที่ความสัมพันธ์ของสมาชิกโลกเสมือน gotoknow จะผลิดอกออกผลงดงามสู่สังคม สู่มวลมนุษยชาติ

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

สวัสดีครับอาจารย์หมอ ยิ่งเห็นตัวจริงยิ่งทึ่งแต่ไม่กล้าทักทาย เพราะมาดเรียบ ง่าย สุขุม ลุ่มลึก เนียนเนื้องาน ทำให้คนงานรพ.ก้าวข้ามความเหลื่อมล้ำมาขั้นหนึ่ง คาระวะมาด้วยความขอบคุณครับท่าน

[ขจิต ฝอยทอง]

• บางครั้ง การพูดคุนผ่านบล็อกอาจจะไม่เหมือนได้คุยกับตัวตนจริงๆๆของ bloggers
• เพราะบางคนสื่อผ่านตัวหนังสือแบบแข็งๆ
• แต่ได้คุยกับตัวเป็นนั้น ได้ความรู้และ ฮามาก
• อาการนี้ผมก็ยังไม่เป็นครับ
• เขียนแล้วเหมือนเสพติด endorphin น่าจะหลั่งออกมาเยอะตอนเขียน พอหยุดเขียนก็หงุดหงิดกระวนกระวาย (ไม่ถึงกับม่านตาขยาย น้ำลายฟูมปาก นั่นมันลงแดง)
• ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
• ลุงเอกบอกผมว่าคุณหมอไม่เหมือนคนที่เรียนสายวิทยาศาสตร์มา
• ผมคิดว่า จริง   ฟันทิ้ง เอ้ย ฟันธง

[Phoenix]

ท่านวอญ่า ครับ

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง สงสัยต้องรีบปรับปรุงตัว ปรับปรุงบุคลิกเป็น priority ใหญ่ของผมเสียแล้ว ผมเห็นท่านแล้วกลับอยากเข้าไปกอด (แต่น่าจะติดพุงของเราทั้งสองคน!!)

[Phoenix]

อ.ขจิต ครับ

สำหรับอาจารย์ ต้องบอกว่าคิดไว้อย่างไร ก็ค่อนข้างตรงครับ แสดงว่าอาจารย์เอาตัวตนของอาจารย์มามอบให้ชุมชนนี้จริงๆ (ทั้งตัว) มานานมากแล้ว

เสียดายไม่ได้กอด

[Little Jazz]

เคยวิเคราะห์กันหลายครั้งแล้วเกี่ยวกับเรื่องความสุภาพในการเม้นท์ ความสุภาพเป็นสิ่งดี แต่การเออออห่อหมกตามไปทุกเรื่องคงไม่ใช่แนวทางที่น่าปฎิบัติ อาจจะเป็นเพราะที่นี่เปิดเผยตัวตนจริงทำให้เกิดอาการเกรงและเกร็ง แต่หากคนที่นิสัยดั้งเดิมเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงก็จะกล้าแสดงความคิดเห็นออกมาแตกต่างบ้าง คือแตกต่างในที่นี้ไม่ใช่ก้าวร้าว คนละเรื่องกัน

หลายครั้งที่ตัวเองแสดงความเห็นที่ฉีกต่างออกไปมากกว่าแค่เห็นด้วยค่ะ แล้วก็เสริมแนวคิดที่มองจากมุมอื่นที่เราคิดเห็นหรือมีประสบการณ์มา กลับเห็นว่าได้ประโยชน์กว่าการแค่มาแสดงตัวว่าอ่านและชื่นชมกัน ...การชื่นชมให้กำลังใจก็ดีมีประโยชน์สำหรับบางอย่างเท่านั้น มากไปก็เฝือนะคะ โดยส่วนตัวก็จะขี้เกียจตอบแนวนี้ถ้ามีคนมาเม้นท์สั้นๆ ก็ไม่รู้จะตอบอะไร ได้แต่ขอบคุณคืนตามมารยาทที่คนอื่นคาดหวัง สิ่งที่อาจารย์พูดมานี่เคยมีคนพูดแล้วแต่ก็ยังยากที่จะเปลี่ยนคนหมู่มากในสังคมไทยให้กล้าแสดงออกทางความคิดเมื่อเปิดเผยตัวตน

นี่อาจจะเป็นกับดักหนึ่งของ GotoKnow ที่ต้องหาทางแก้ ทำอย่างไรที่คนร่วมกันต่อยอดโดยที่ไม่กลัวในการแสดงออกทางความคิดที่แตกต่าง แต่ก็ยังคงรักษาเอกลักษณ์แห่งสังคมการแลกเปลี่ยนที่สุภาพในการสื่อสาร คงต้องช่วยๆ กันเริ่มต้นจากคนที่เห็นด้วยกับปัญหาในจุดนี้ เท่าที่เห็นก็มีหลายคนที่เขียนตรง ไม่อ้อมค้อมแต่สุภาพ ชัดเจน คิดว่าส่วนหนึ่งมันเป็นเรื่องของบุคลิกภาพส่วนตัวยค่ะ

[Phoenix]

Little Jazz  ครับ

ผมคิดว่าถ้าเราทลายความกลัวเรื่องการแสดงความคิดเห็นอย่างจริงใจลงได้ จากศักยภาพองค์ความรู้ของสมาชิก gotoknow นี่ รับรองว่า beyond imagination เลยทีเดียวเจียว ว่าเราจะทำอะไรได้บ้าง

ที่จริงเมื่อเรามี good intention น่าสนใจนะครับว่าทำไมเราจึงยัง "กลัว" อยู่ว่าจะถูกเข้าใจผิด เกอเธ บอกว่าเรามองโลกภายนอกอย่างไรนั้น ขึ้นอยู่กับโลกภายในของเราทั้งหมดเลย ตรงนี้ อาจจะเป็นประเด็นที่เรานำมาวิปัสนา นำมาวิเคราะห์ส่วนตัวได้เลย

สาเหตุหนึ่งที่ผมย้ายตัวเองมาจากกระดานข่าวคณะแพทย์ก็เพราะหลังจากรัฐบาล (ชุดก่อน) เกิดความอยากคุมการสนทนาทาง internet ออกกฏหมายบังคับการลงทะเบียน identity ของคนในกระดานข่าว หน้าเก่าๆที่เคย post ก็หายไปเกือบหมด และทั้งกระดานแทบจะกลับมาสู่ mode polite กันในพริบตา ตัวตนจริง ความเห็นจริง ความรู้สึกจริงหายเรียบ เราก็ได้ fake community (อาจจะฟังแรงไป) ขึ้นมาปลอบใจไปวันๆ

พวกเราต่างสาขาอาชีพ ต่างชาติกำเนิด ต่างความเชื่อ น่าจะเสริมมุมมองที่แตกต่าง ทำให้เราทุกคนกว้างขึ้น รอบคอบขึ้น ด่วนตัดสินน้อยลง และสามารถมอง (หรืออย่างน้อยก็เคารพ) ในมุมมองของคนอื่นได้โดยไม่เสีย self หรือเสียสติ

[นายกิจ สิงหะ]

บริษัท บางกอก ไรท์เทอร์ จำกัด

15/230 ซอยลาดพร้าว 23 แขวงจันทร์เกษม

เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900

โทร 02 541 8003 , 02 511 1855

Fax [phone]

Email : [email protected]

วันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

เรียน คันฉ่องนกไฟ

เรื่อง คอลัมภ์ หนึ่ง ในหนังสือ “ หนีกรุง”

ผมชื่อ นายกิจ สิงหะ เป็น Project Director ของหนังสือ นิตยสาร หนีกรุง ซึ่งเป็นผลงานของบริษัท บางกอก ไรท์เทอร์ จำกัด ภายใต้การสนับสนุน ให้คำปรึกษา และข้อมูลจาก การท่องเที่ยว แห่งประเทศไทย นิตยสาร หนีกรุง เป็น นิตยสาร แจกฟรี ทุกต้นเดือน ยอดพิมพ์ 30,000 ฉบับ ต่อเดือน แหล่งที่แจกหนังสือ คือ ด่านเก็บเงินค่าทางด่วน รอบกรุงเทพ และตามจุดบริการของผู้สนับสนุนในหนังสือ เป้าหมาย คือ เป็นหนังสือ ที่สร้างให้ คนกรุงเทพ เกิดแรงบันดาลใจ ให้ออกต่างจังหวัดมากขึ้น กระตุ้นให้คนกรุงเทพ สร้างพฤติกรรม หันมาเที่ยวในเมืองไทยมากขึ้น

คอลัมภ์หนึ่ง ในหนังสือ มีชื่อว่า “ ในฝัน ฉันเห็น ” เนื้อหา ........

จะหาผู้ด้อยโอกาส ทางด้านต่างๆ เช่น

1. ด้อยโอกาส ทางสภาพร่างกาย ไม่พร้อมที่จะเดินทางโดยตนเองได้

2. ด้อยโอกาส โดยสถานภาพ ทางฐานะทางการเงิน ไม่อำนวยให้เดินทางได้

3. ด้อยโอกาส เพราะ มีหน้าที่จำเป็น ต้องดูแลใครบางคน ทำให้ ไม่สามารถเดินทางไปตามความฝันได้ เป็นต้น

ในอีกด้านหนึ่ง ก็จะหา ผู้มีจิตกุศล ต้องการเป็นผู้อุปถัมภ์ ผู้ด้อยโอกาส ในกรณีนั้นนั้น สามารถเดินทางไปตามความฝันนั้นได้

ในการเดินทาง ก็จะมีนักเขียนรับเชิญ ได้เดินทางไปด้วย เพื่อเขียนบทความ บรรยาย การเดินทางในครั้งนี้ ว่า กว่าจะถึงจุดหมาย ต้องผ่านที่เที่ยวสำคัญๆของประเทศไทย ที่ไหนบ้าง สร้างบรรยากาศ ให้ผู้อ่าน มีความต้องการที่จะไปสถานที่เหล่านั้น ด้วยเช่นกัน เขียนบรรยายความรู้สึก ของคนคนหนึ่ง ที่มีความต้องการที่อยากจะทำในสิ่งหนึ่ง แต่รู้ทั้งรู้ว่า ด้วยตัวเองแล้ว สิ่งเหล่านี้ จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้ เขียนบรรยายความรู้สึก ของคนคนหนึ่ง ที่ประพฤฒิ เป็นผู้ให้ แล้วเขารู้สึกอย่างไร เมื่อได้เห็นผู้รับ ได้อย่างที่ต้องการ ในขณะเดียวกัน ก็จะมีบรรยากาศของการท่องเที่ยว ในประเทศไทย อบอวลไปด้วยความสุข

ในรูปแบบของคอลัมภ์ จะแนะนำตัวผู้รับอุปถัมภ์ ว่าเป็นใคร มาจากไหน มีประวัติ ความเป็นมาอย่างไร และมีความฝันที่จะไปที่ไหน เพราะอะไร ทำไมจึงเกิดแรงบันดาลใจเช่นนั้น หน้าถัดมา จะเป็นการแนะนำ ผู้ให้การอุปถัมภ์ แนะนำตัวพอสังเขป แล้วจะมาเข้าเรื่อง ที่จะเดินทางด้วยกัน

บุคคลที่ได้รับการแนะนำมา จะได้ผ่านการพิจารณาถึงความเหมาะสมจากกองบรรณาธิการว่าใครจะได้รับเลือก นำพาไปสานฝัน อีกครั้งหนึ่ง และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า คอลัมภ์นี้ ในหนังสือเล่มนี้ จักจุดประกาย ความมีน้ำใจของคนไทย เสนอตัวมาเป็นผู้อุปการะ ผู้ด้อยโอกาส จนสามารถรวมตัวกัน เป็นชมรมสร้างโอกาส แก่ผู้มีฝัน ได้ต่อไป ในอนาคต

ถ้าท่าน ได้รู้จักบุคคลที่มีคุณสมบัติ เข้าข่ายในการเดินทางครั้งนี้ กรุณาติดต่อได้ ตามที่อยู่บนหัวจดหมาย หรือ ติดต่อผมโดยตรงได้ที่ 086 763 1961 จักเป็นพระคุณยิ่ง

ขอแสดงความนับถือ

นายกิจ สิงหะ

Project Director

โทร : 086 763 1961

Email : [email protected]

Fax : [phone]

[Phoenix]

ฮัลโหล

ขออนุญาตแนะนำเพิ่มเติม "นายกิจ สิงหะ" ก็คือพี่ชายแท้ๆของผมเองนะครับ ชุมชนที่รักทั้งหลาย

ตอนนี้กำลังมองหา candidate อยู่ แต่เนื่องจากคนไข้ส่วนใหญ่จะไปไหนมาไหนไม่ค่อยได้แล้ว ใน รพ.ตอนนี้ยังเลือกไม่ได้อ่ะ ได้เมื่อไรจะรีบ contact ไปโดยพลัน

ขออนุโมทนาในโครงการกุศลนี้ด้วย

[สะ-มะ-นึก]

สวัสดีครับอาจารย์หมอ Phoenix

• ฝากบังคับ อาจารย์หมอเต็มศักดิ์ สิงห์มือซ้าย  เปี่ยนรูปหน้าบล็อกที ครับ
• ห็นตัวจริงแล้ว  ชักจะทนดูรูปนี้ไม่ได้แล้ว...555

ขอบคุณครับ

[Phoenix]

ยากมากครับ

นัยว่ารูปนี้มีคนชื่นชมแกเยอะเหลือเกิน เข้าใจว่าแกอาจจะถอดวิญญาณไว้่ในรูปนี้น่ะครับ

เห็นด่้วยทุกประการ (แถมรูปนี้ก็ยังซ่อนพุงไว่้อย่างมิดชิด เข้าข่ายเจตนาล่อลวงสาวอย่างชัดเจน)

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

อาจารย์ครับ

ในที่สุดผมก็ได้เจออาจารย์สมใจครับ ในการสนทนาผ่านสื่อออนไลน์นั้น อาจมีข้อจำกัดอยู่บ้าง

ผมเข้าใจว่า หากเราไม่เปิดใจ เราก็มองไม่เห็นความสวยงามที่มีมากกว่าที่เราจินตนาการไว้

เห็นด้วยว่า gotoknow ได้ ทลายกำแพงของตัวตนของหลายท่านออกไปแบบกระเจิง เมื่อไหร่ก็ตามที่เรา open heart - open mind เราก็จะพบแง่มุมความงามของสรรพสิ่งที่แฝงเร้นอยู่

ยินดี และดีใจมากๆที่ได้พบเจออาจารย์ครับ

ขอคารวะครับผม

---

เอก

[สิงห์ ป่าสัก]

• สวัสดีครับอาจารย์
• ดีใจที่ได้เจอตัวจริงของอาจารย์
• ตัวจริงของอาจารย์มีความเป็นกันเองมากๆ ครับ
• ขอบคุณมากครับสำหรับหลายสิ่งที่ดีๆ ที่ได้ซึมซับ รับรู้
• แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ

 

[Phoenix]

เอก

เช่นกันครับ เราเฉียดกันไป เฉียดกันมา แถวสนามบินบ้าง แถวในเครื่องบินบ้าง ครั้งนี้น่าจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของสิ่งดีๆในอนาคตนี้นะครับ

[Phoenix]

อาจารย์วีรยุทธ ครับ

ครั้งต่อไปยังหวังว่าจะมีโอกาสได้เจออาจารย์อีก (คราวหน้าจะลุ้นให้จัดสัก 3 คืน เอาให้คุ้ม)

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

             

    อ่านไป..ยิ้มไปอย่างมีความสุข..ขอบคุณค่ะคุณหมอ....

[จารุวัจน์ شافعى]

ในที่สุดผมก็ได้เจออาจารย์แล้วด้วยความยินดีและประทับใจครับ ถึงแม้ไม่ได้คุยเป็นการส่วนตัว

[Phoenix]

อ.นงนาท ครับ

ขอบคุณสำหรับดอกไม้ครับ

[Phoenix]

สวัสดีครับ คุณจารุวัจน์

เวลาน้อยไปนิดจริงๆครับ ยังคุยได้ไม่ถึงเท่าไหร่เลย ไว้โอกาสหน้านะครับ

[ประกาย~natachoei ที่~natadee]

สวัสดีคอาจารย์ ได้กลับมาอ่านบันทึกอาจารย์อีกครั้งแบบตั้งใจนะคะ จะได้เรียนรู้ไปมากขึ้นนะ แต่ก่อนอ่านแบบผ่าน ไม่ค่อยได้สนใจ ต่อไปต้องสนใจแล้วคะ เป็นสิ่งที่ดีและละเอียดอ่อน ทำให้ใจอ่อนโยนขึ้นคะ

[chalong-envi]

สวัสดี ครับ

ดีใจที่ได้เข้าร่วมงานเสวนา ได้พบอาจารย์ไม่น่าเชื่อว่าเป็นหมอ น่าจะเป็นนักปรัชญามากกว่า โอกาสหน้าคงได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนประสบการณ์ (ผมน่าจะได้ความรู้จากอาจารย์มากกว่าอาจารย์จะได้จากผม) กันอีก ขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อฉลอง ดิษสี

ทำงานที่สำนักงานกองทุนสิ่งแวดล้อม กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ตอนนี้กำลังหัดใช้คอมพิวเตอร์อยู่ ยังใช่ไม่ค่อยเป็น หากเป็นแล้ว จะไปเพิ่มข้อมูลส่วนตัวใน profile และหัดเขียน blog ด้วยครับ ขอเวลาฝึกวิทยายุทธสักระยะ แล้วจะท่องยุทธภาพ gotoknow ในอนาคตต่อไป

ข้อน้อยขอคารวะ

ฉลอง - สิ่งแวดล้อม

[กุ้งนาง สุธีรา]

อาจารย์คะหนูเองพึ่งเข้ามาเขียนบันทึกใน g2k วันนี้อยากขอบคุณอาจารย์ค่ะที่ครั้งหนึ่งเคยได้เรียนรู้ palliative care จากอาจารย์ในวันที่ไปฟังอาจารย์พูดที่เมืองทองธานีงาน HA Forum ปี 49 รู้สึกประทับใจ ประโยคหนึ่งที่หนูจดจำและถือเป็นเเรงบันดาลใจให้มาสานต่องานของทีมนำกุมารฯของเรา และ เมื่อมาทำงาน palliative care จึงเห็นว่าเป็นจริงดังที่อาจารย์พูด ในหนึ่งรายที่เราดูแลให้อะไรกับเรา

learning , review , evaluate ,growing ,develop an also going on the road to ไม่เเน่ใจว่าครบหรือเปล่านะคะ

เห็นอาจารย์เงียบไปพักหนึ่ง คราวนี้กลับมาเขียนต่อ หนูติดตามผลงานอาจารย็มาอยู่นะคะ อาจารย์อย่าหยุดเขียนนะคะ

[ชาญวิทย์-นครศรีฯ]

สวัสดีครับ อาจารย์หมอ

• ถือว่าโชคดีมาก ๆ ครับที่ได้เจอตัวจริงอาจารย์
• ผมได้เรียนรู้จากอาจารย์ในหลาย ๆ อย่างในเวลาอันสั้น
• ขอบคุณมาก

[ซ.ซวง]

สวัสดีครับ อาจารย์หมอ

เป็นข้อเขียนที่ตรงดีจังเลยครับ

ผมเข้ามาพักพิงใน G2K เมื่อไม่กี่เดือนมานี้

เมื่อก่อนนี้ ผมไม่ชอบบล็อกซักเท่าไหร่ ผมรู้สึกว่ามันเหมือนเป็นการแสดงอัตตาตัวตนยังไงก็ไม่รู้ครับ (จริงๆ ก็มีอยู่เยอะนะครับ แต่ก็แกล้งดัดจริตทำเป็นรังเกียจมัน แล้วก็หลอกตัวเองว่ามีน้อย)

ที่ผ่านมา ผมก็รู้จักแต่เพียง web board ก็น่าจะเหมือนกับ message board  ที่อาจารย์กล่าวถึง

แต่สำหรับ web board ของที่ทำงานผม มันก็ไม่มีพลัง  เคยจะลองเอามาทำเป็น CoP มันก็ไม่ไปไหน

แต่หลังจากที่ได้มาสัมผัสบรรยากาศของ Blog โดยเฉพาะใน G2K ผมคิดว่านี่แหละคือสถานที่ในฝันที่ผมมองหา

ความเป็นปัจเจกจะต้องได้รับอิสรภาพเพื่อคลี่คลายเนื้อหาสาระของมันให้เบ่งบานออกมาอย่างเต็มที่

ผมมองว่า Blog น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่จะนำไปสู่ความเป็น CoP ที่มีพลังได้

แต่การจะไปเป็น CoP นั้น ก็คงต้องอาศัยองค์ประกอบอย่างที่ท่านอาจารย์ได้ว่าไว้แล้วในข้อเขียนข้างต้น

การสนทนาในบล็อกจะต้องถูกยกระดับขึ้น ไม่เช่นนั้น สิ่งใหม่ๆ ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้นได้ใช่ไหมครับ

ตอนนี้ ผมก็กำลังเฝ้ารอที่จะเห็นความเติบโตใหม่ๆ ด้วยใจจดจ่อ และผมเชื่อว่ามันคงต้องเกิดขึ้นได้ในอนาคตอันใกล้นี้ครับ

ขอบคุณครับสำหรับการทบทวนเพื่อก้าวต่อไป

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

แวะมาเก็บค่าลิขสิทธิ์รูป อะ

[หนุ่ม ร้อยเกาะ]

สวัสดีครับ

• ได้สัมผัสกับ งานปรัชญา ทั้งนั้นเลย ครับ
• ผมโชคดี ที่ได้มีโอกาสมาเรียนรู้ ครั้งนี้ ครับ

[Phoenix]

พี่เต็ม

เอาไป จุ๊บๆๆๆ hug hug hug อิ อิ อิ

[Phoenix]

คุณหนุ่ม 100 เกาะ ครับ

ปรัชญา = ความรู้ แหละครับ ตรงกับ theme ของงานประชุมเดี๊ยะ

[Phoenix]

คุณซวง ครับ

ในวงการ blog นั้น ผมเองคิดว่าไม่เสียหายที่เราจะใส่ "อัตตา" ลงไปในบทความของเราเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากมองว่าเรากำลังเชื้อเชิญคนน่าสนใจจำนวนมากให้มามีความสัมพันธ์กับเรา เราก็ต้อง sincere และ open เสียก่อน แสดงความจริงใจ ไม่เสแสร้ง ดีกว่าใส่ "อัตตาเทียม" ไปให้คนเข้าใจผิด

จนเมื่อเราทุกคนรู้สึก "ปลอดภัย" เราจะเริ่มค่อยๆเผยช่องลับหลืบเร้นของเรา เมื่อนั้นความสนิทสนมก็จะไต่เกลียวสูงขึ้นไปอีก การรู้จักชีวิตใหม่นั้น อาจจะเป็นการเตรียมตัวการ "เกิดใหม่" ของตัวตนเราเองก็ได้ ใครจะไปรู้ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่บังเอิญ ทำไมเราจึงได้มาได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน เรื่องเหล่านี้ วันนี้ เดี๋ยวนี้

แวะมาบ่อยๆนะครับ ผมติดหนี้คุณซวง ยังไม่ได้ไปตอบอยู่หนึ่งบทความ กำลังย่อยอยู่ครับ

[อุชุจาโร]

ทุกครั้งที่ผมได้มีโอกาสอ่านบล็อกของอาจารย์ รู้สึกดีทุกครั้งเลยครับ สุดยอดจริงๆ

[Phoenix]

ความรู้สึกดีเป็นของใคร คนนั้นแหละครับที่สุดยอด จริงไหม อิ อิ

[ซ.ซวง]

ขอบพระคุณอย่างสูงครับ  ท่านอาจารย์หมอ

ผมคงต้องขออนุญาตแวะเวียนมาบ่อยๆ แน่นอนเลยครับ

เข้ามาในพื้นที่ของอาจารย์แล้วผมรู้สึก "ปลอดภัย" มากๆ ครับ

มันรู้สึก อบอุ่นใจ และรู้สึกมีอิสระที่จะแสดงความเห็นออกมา และก็รู้ดีว่า มันจะไม่ถูกพิพากษาใดๆ

ก่อนหน้านี้ ยอมรับว่าเคยอ่านหลายๆ บันทึกของอาจารย์หมอมาก่อนหน้านี้ แต่มิได้ร่วมแสดงความเห็นใดๆ เนื่องจาก ศัพท์หลายๆ คำที่อาจารย์ใช้นั้น มันค่อนข้างยาก (สำหรับผมในเวลานั้น) 

แต่พักหลังพอได้อ่านหนังสือหลายๆ เล่มของทางสำนักเชียงราย จึงพอเข้าใจได้ครับ

ต่อไปคิดว่าจะเข้ามาติดตามบันทึก และขอโอกาสแสดงความเห็นบ้างตามแต่สติปัญญาจะอำนวยครับ

ขอบพระคุณมากๆ ครับสำหรับพื้นที่แห่งความปลอดภัย

....

ขออีกประเด็นหนึ่งนะครับ เกี่ยวกับการแสดงความเห็นในบล็อก 

ผมเคยได้ยินอาจารย์หมอวิจารณ์ท่านเคยพูดว่า ท่านอยากให้มีคนมาแสดงความเห็นในบล็อกของท่าน มาแลกเปลี่ยนกัน  แต่ก็ไม่ค่อยมี เข้าใจว่าคนคงจะกลัวๆ เกรงๆ ในความเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ และครูบาอาจารย์ของท่าน

ส่วนตัวผมคิดว่ามันเป็นลักษณะอย่างหนึ่งของวัฒนธรรมไทย ที่เป็นมาแต่ไหนแต่ไร ที่เราจะถูกปลูกฝังให้เคารพ ผู้ใหญ่ และครูบาอาจารย์ ซึ่งอาจทำให้เป็นอุปสรรคต่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ที่มีพลังสร้างสรรค์ได้

ผมเชื่อว่ามันคงจะค่อยๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น และเปิดกว้างมากขึ้นนะครับ

[Phoenix]

ที่จริงผมเคยเขียน comment ไปนะครับ แต่อาจารย์อาจจะไม่ได้มีเวลาตอบ หรือมาตอบที่หลังมากๆที่เราไปหาก็ลืมไปแล้วว่าเป็นของ articles ไหน

ใน blog นี่ ผมไม่ค่อยถือว่าเป็นของใครๆ ก็เขียน comment ได้ เพราะมันมีช่องอยู่แล้ว ที่กลัวน่ะ เรากลัวไปเองแท้ๆ เราสามารถจะ comment โดยยังมีความเคารพในผู้ใหญ่ ครูบาอาจารย์ได้เสมอ ที่จริง วิธีที่แสดงว่าเราเคารพนับถือผู้ใหญ่ในมุมมองของผมก็คือ การเข้าไปเรียน เข้าไปไต่ถาม เข้าไปดูดซับความรู้ ประสบการณ์จากท่าน เอาตัวเข้าแลก เอาความคิด ความรู้สึกที่บริสุทธิ์ของเราไปแลก

ยิ่งเป็นครูบาอาจารย์ The Source ของท่านเดิมคือ การเรียน การสอน อยู่แล้ว ยิ่งไม่น่ายาก จึงเป็นข้ออ้างเท่านั้นของคนที่ไม่ยอมไป comment ว่ามันเป็นการไม่เคารพ ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกันเลย

[ซ.ซวง]

ขอบพระคุณอย่างสูงครับ อาจารย์หมอ ที่เปิดโอกาส

แล้วผมจะขออนุญาตมาแสดงความเคารพบ่อยๆ นะครับ

โดยเฉพาะเรื่อง Dialogue ที่ผมสนใจมาไม่นานนัก  (ปีกว่าๆ)  โดยผมเคยรับการอบรมจาก ท่านอาจารย์ ดร.มนต์ชัย พินิจจิตรสมุทร 

แต่แนวทางที่อาจารย์ท่านถ่ายทอดให้ นั้นค่อนข้างจะเป็นแบบ Pure Dialogue ที่ยังไม่ได้ดัดแปลง ต่อยอดไปอย่างล้ำลึกเหมือนกับทางขวัญเมือง เชียงราย

โดยอาจารย์ท่านจะเน้นให้เกิดตัว Meaning Flow หรือ Stream of Meaning จึงจะถือว่าเกิด Dialogue

ที่ผ่านมาแม้จะเคยเห็นมาหลายครั้งแต่ก็ยังงงๆ สับสนอยู่บ้างครับ

หวังว่าในโอกาสต่อๆ ไปคงได้มีโอกาสขอคำชี้แนะ ความคิดเห็นจากมุมมองและประสบการณ์ของอาจารย์หมอบ้างนะครับ

[หน่อง วัดโสมนัส]

ขออนุญาตใส่ข้อความส่วนตัว......อยากทราบว่า กิจ สิงหะ ชื่อเล่นว่า ปอ หรือเปล่าครับ...บังเอิญเป็นเพื่อนมัธยมเข้ามาเห็นพอดี...

[หน่อง วัดโสมนัส]

ขออนุญาตใส่ข้อความส่วนตัว......อยากทราบว่า กิจ สิงหะ ชื่อเล่นว่า ปอ หรือเปล่าครับ...บังเอิญเป็นเพื่อนมัธยมเข้ามาเห็นพอดี...

[Phoenix]

ใช่ครับ