ความหวังของแม่ที่มีต่อลูก 3 หวัง คือ ยามแก่เฒ่าหวังเจ้าเฝ้ารับใช้ ยามป่วยไข้หวังเจ้าเฝ้ารักษา เมื่อถึงยามต้องตายวายชีวา หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจ
..........เช้านี้วันมาฆบูชา...............
หลังจากใส่บาตรพระที่หน้าบ้าน กรวดน้ำเสร็จสรรพ
เก็บภาชนะ ใส่บาตรไปชำระล้าง
พลันมองเห็นหนังสือเล่มเล็กๆเล่มหนึ่ง
สีเหลืองอร่ามวางอยู่ที่โต๊ะทำงานของพ่อ
รู้สึกสะดุดตาและสะดุดใจจึงตรงไปที่โต๊ะ
ขออนุญาตหยิบหนังสือเล่มน้อยมาพินิจแล้วทำการอ่านทันทีด้วยความสนใจค่ะ
ชื่อหนังสือออกจะดูน่าเกรงใจนิดๆนะคะ
ชื่อเรื่อง "หยุดความเลวที่ไล่ล่าคุณ"
โดย พ.อ. (พิเศษ) ทองคำ ศรีโยธิน ค่ะ
เป็นเรื่องความกตัญญูของลูกที่มีต่อแม่
อืม...วางไม่ลงแล้วค่ะ
แล้วจึงนึกต่อไปว่าในฐานะที่เป็นลูก พวกเราจะรู้ไหมว่า
ความหวังของแม่ที่มีต่อลูกคืออะไร
แต่ละคนก็คงจะตอบแตกต่างกันไป ตามแนวคิดและ
พื้นประสบการณ์เดิมของตนเอง
สำหรับครูแป๋มหากเล่าขานออกไป
คงจะไม่ซึ้งใจเท่ากับเนื้อหาภายในเล่มที่มีตัวอย่างความกตัญญูของในหลวง
ที่มีต่อสมเด็จย่า นั่นเอง กล่าวถึง ในหลวง
กษัตริย์ยอดกตัญญูค่ะ
อ่านแล้วซาบซึ้งใจให้แง่คิดดีมากๆเลย
ขออนุญาตคัดลอกมาบางส่วน
ลูกๆทุกคนคงรู้แล้วว่า ความหวังของแม่ที่มีต่อลูก 3
หวังคือ..
ยามแก่เฒ่าหวังเจ้าเฝ้ารับใช้
ยามป่วยไข้หวังเจ้าเฝ้ารักษา
เมื่อถึงยามต้องตายวายชีวา
หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจ
ทั้ง 3
หวังของแม่ ในหลวงปฏิบัติได้ครบถ้วนสมบูรณ์
เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดให้แก่พวกเรา นั่นคือ
หวังที่ 1
ยามแก่เฒ่าหวังเจ้าเฝ้ารับใช้ เมื่อสมเด็จย่าเสด็จไปในที่ต่างๆ
แม้จะมีข้าราชบริพารตามเสด็จมากมาย
ที่จะคอยประคองสมเด็จย่า แต่ในหลวงบอกว่า.."ไม่ต้อง
คนนี้เป็นแม่เรา เราประคองเอง" ตอนเล็กๆ
แม่ประคองเรา หัดให้เราเดิน ตอนนี้แม่แก่แล้ว
เราต้องประคองแม่เดิน ไม่ต้องอายใคร.
หันมาดูพวกเรา
แต่งตัวโก้ แต่ไม่มีใครประคองแม่
ข้าราชการแต่งเครื่องแบบเต็มยศไม่กล้าประคองแม่ กลัวไม่สง่า
ประคองแม่เป็นเรื่องของคนใช้ ให้ประคองแม่
ไม่กล้าทำ..อาย..
หวังที่
2 ยามป่วยไข้หวังเจ้าเฝ้ารักษา
ยามสมเด็จย่าประชวรที่โรงพยาบาลศิริราช ในหลวงไปเยี่ยมตอนตี 1
ตี2 ตี4 เศษ จึงเสด็จกลับ แม๋..พอเห็นลูกมาเยี่ยม
ก็หายป่วยไปครึ่งหนึ่งแล้ว.....ลองหันดูตัวเรา
ตอนพ่อแม่ป่วย โผล่หน้าเข้าไปดูหน่อยนึง ถามว่า
ตอนนี้อาการเป็นยังไง. พ่อแม่ยังไม่ทันตอบเลย
ฉันมีธุระ งานยุ่ง ต้องไปแล้ว
โผล่ให้ไปเห็นเป็นมารยาทแล้วก็กลับ. คราวที่ในหลวงป่วย
สมเด็จย่าก็ป่วย อยู่ศิริราชด้วยกัน
เช้าในหลวงเปิดประตูออกมา
พยาบาลกำลังเข็นรถสมเด็จย่ามาพอดี ในหลวงพอเห็นแม่
รีบออกจากห้อง มาแย่งพยาบาลเข็นรถ รับสั่งว่า "แม่ของเรา
ทำไมต้องให้คนอื่นเข็น เราเข็นเองได้"
นี่ขนาดเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ยังเข็นรถให้แม่
ป้อนน้ำป้อนยา ให้ความอบอุ่นแก่แม่
เลี้ยงหัวใจแม่.....
หวังที่
3 เมื่อถึงยามต้องตายวายชีวา
หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจ
วันนั้นในหลวงเฝ้าสมเด็จย่า จนตี 4ตี5
เฝ้าแม่ทั้งคืน กระทั่งแม่หลับ จึงเสด็จกลับ
พอถึงวังเขาโทรศัพท์มาแจ้งว่า สมเด็จย่าสิ้นพระชนม์
ในหลวงรีบเสด็จกลับศิริราช ตรงเข้าคุกเข่า
กราบลงที่อกแม่ พระพักตร์ในหลวงตรงกับหัวใจแม่
"ขอหอมหัวใจแม่ เป็นครั้งสุดท้าย" ซบหน้านิ่งอยู่นาน
ต่อไปนี้ไม่มีแม่ให้หอมอีกแล้ว มองเห็นหวีปักที่ผมแม่
ในหลวงค่อยๆจับหวี หวีผมให้แม่ หวีให้แม่สวยที่สุด
ในวันสุดท้ายของแม่.........
อ่านจบไร้คำบรรยาย..
คาดว่าท่านผู้อ่านคงทราบดี..
ว่าครูแป๋มกำลัง...กำลัง...ฮือ..ฮือ....
ครูแป๋ม