ข้อคิดจากเพื่อนผู้จากไป....แวฮามะ....
ในวันพรุ่งนี้ผู้เขียนคงต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อร่วมงานทำบุญงานศพครบ 7 วัน ของ...แวฮามะ..เพื่อนของผู้เขียนซึ่งจากไปเมื่อ 7 วันที่ผ่านมากับเพื่อนๆ ในกลุ่มสมัยเรียนชั้นประถมศึกษา
การจากไปของแวฮามะ หรือมะของเพื่อนๆ ทิ้งข้อคิดบางอย่างไว้ให้ผู้เขียนและผองเพื่อนพร้อมๆ กับการสูญเสีย
ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ผู้เขียนได้รับเมล์จากเพื่อนอีกคนที่อยู่กรุงเทพฯ เป็นเรื่องของการให้กระตุ้นเตือนใจให้กระทำการอันใดก็ตามกับคนที่เรารักไม่ว่าจะเป็นการพูดบอกรักเค้าหรือการแสดงออกซึ่งพฤติกรรมแห่งความรักและความปรารถนาดีต่อคนที่เรารัก “ใครๆ ก็ทราบน่า....แต่ใครจะปฏิบัติล่ะ....(นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง)” นั่นเป็นความคิดแรกของผู้เขียนในขณะที่ได้รับเมล์นั้น
ถัดมาประมาณหนึ่งเดือน.....ข้อความในเมล์นั้นได้ย้อนกลับมาให้ผู้เขียนได้ตระหนักคิดถึงข้อเท็จจริงอีกครั้ง เมื่อเพื่อนของผู้เขียน...แวฮามะ...จากไป พร้อมๆ กับการนึกโกรธตนเองที่มิได้กระทำการอันใดในก่อนหน้านี้
ในละแวกบ้านของผู้เขียนจะมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็กๆ 3 คน คือมะ, ปืน และผู้เขียน ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันนั่นเอง ก็พอที่จะไปมาหาสู่กันได้ แต่บ้านของผู้เขียนกับมะอยู่ห่างกันไม่ถึงร้อยเมตรด้วยซ้ำไป และตรงกันข้ามบ้านของมะคือบ้านของปืน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ในชั้นประถมศึกษาห้องเดียวกัน มะนับถือศาสนาอิสลาม ปืนกับผู้เขียน และเพื่อนคนอื่นๆ นับถือศาสนาพุทธ แต่นั่นไม่ใช่ตัวกีดกั้นความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของพวกเรา พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดมาจนโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ ณ วันนี้คงเหลือเพียงภาพความทรงจำที่ดีระหว่างพวกเราเท่านั้น
ตั้งแต่เด็กๆ เราเรียน, เล่นด้วยกันมาตลอด จนถึงชั้น ป.4 เมื่อคุณครูภาษาอังกฤษสาวสวยบรรจุใหม่มาจากกรุงเทพฯ พวกเราตื่นเต้นกันมาก เพราะคุณครูมาอยู่บ้านพักและชวนเด็กๆ ในละแวกโรงเรียนให้ไปนอนเป็นเพื่อนคุณครูที่บ้านพักในตอนกลางคืน ผู้เขียนและเพื่อนๆ อีกประมาณ 5 – 6 คนรวมถึงมะด้วยได้ถูกรับเชิญจากคุณครู(นับเป็นเกียรติอันสูงสุดของเด็กในวัยนั้นอย่างพวกเรา) พ่อแม่ของแต่ละคนก็มาส่งกันที่บ้านพักครูและตอนกลางคืนคุณครูก็สอนภาษาอังกฤษให้ นับเป็นเรื่องใหม่ที่ไม่มีใครเคยเรียนมาก่อน เสร็จจากการเรียนเราก็เล่นกันต่อตามประสาเด็กๆ จนต่างคนต่างง่วงผล็อยหลับกันไป ในตอนนั้นเด็กผู้ชายตัวผอมแห้งที่โดนเพื่อนแกล้งมากที่สุดเห็นจะเป็นมะ แต่มะก็ไม่เคยโกรธใคร มะจึงเป็นคนที่เพื่อนๆ รักมาก แม้ว่ามะจะเรียนไม่เก่งเท่าเพื่อนๆ คนอื่นๆ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา จนกระทั่งจบชั้นประถมศึกษา เมื่อเข้าสู่ระดับมัธยมศึกษาเราก็ไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน แต่อยู่กันคนละห้อง และชีวิตก็เริ่มแยกย้ายกันไปตามเส้นทางชีวิตของใครของมัน จนผู้เขียนมาเป็นครู มะเองก็ก้าวเข้ารับตำแหน่งเจ้าของร้านน้ำชาแทนพ่อ ปืนก็กลายเป็นช่างซ่อมจักรยานยนต์มือฉมังและเจ้าของสวนยางที่ตัดด้วยตนเองในตอนย่ำรุ่ง ทุกครั้งที่เราเจอกันความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนไม่เคยเปลี่ยน แม้ไม่ได้พูดจากัน ขับรถผ่านบ้านกันแค่สายตาและรอยยิ้มที่ส่งให้กันต่างคนต่างก็รู้กันว่าเพื่อนก็คือเพื่อนเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง จนเมื่อผู้เขียนย้ายกลับมาทำงานในบ้านเกิด เราพบเจอกันบ่อยขึ้น และแทบจะทุกครั้งที่เจอะเจอมะจะตะโกนเรียกให้ผู้เขียนแวะเข้าไปดื่มน้ำชาที่ร้านเค้า ด้วยคำพูดเดิมๆ ที่คุ้นหู “ครูแอน....ม๊า..มากินน้ำชาร้านเราก่อนมา” นี่คือน้ำใจของมะที่มีให้เสมอมา จนเมื่อเหตุการณ์ความไม่สงบเริ่มเข้ามาในหมู่บ้านของผู้เขียน มะกลับเป็นคนเดียวที่ผู้เขียนและเพื่อนๆ สนิทใจมากที่สุดแต่กระนั้นพวกเราก็ไม่มีใครกล้าแวะเข้าไปทักทายเพื่อนถึงในร้านเหมือนเก่า ด้วยร้านของเพื่อนมักมีคนแปลกหน้าที่เราเองก็ไม่รู้จักมานั่งกินน้ำชาอยู่บ้าง จึงเป็นความห่างตามสภาพการณ์โดยที่ใจไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนั้น จนมะเริ่มมีอาการป่วยแต่เพื่อนๆ กลับไม่มีใครทราบแม้แต่คนเดียว (ขนาดบ้านใกล้กันแค่นี้) แรกเริ่มเดิมทีด้วยเข้าใจว่าที่มะหายไปจากบ้านเพราะย้ายไปอยู่บ้านภรรยาที่ปัตตานีเพื่อช่วยภรรยาเลี้ยงลูกเล็กๆ ที่เพิ่งคลอดนั่นเอง โดยหารู้ไม่ว่าการจากไปในครั้งนั้นของมะคือภาวะการณ์แห่งการจากไปและไม่กลับมาอีกแล้ว
.......นอนหลับให้สบายเถอะเพื่อน ขอให้ไปพบพระเจ้านะเพื่อนคนดี.....
สิ่งหนึ่งที่หากย้อนเวลากลับไปได้....ผู้เขียนและผองเพื่อนจะเข้าไปเยี่ยมมะหากรู้ว่าเขาป่วยก่อนที่เขาจะย้ายไปปัตตานี และจะคอยให้กำลังใจแก่เขา...เพื่อนที่พวกเรารักแม้จะต่างศาสนากันก็ตาม ด้วยเราเป็นเพื่อนกัน
ณ วันนี้การที่ผู้เขียนได้ตระหนักถึงข้อความในเมล์ที่ได้รับคงสายไปแล้ว.....สำหรับผู้เขียนและเพื่อนๆ ที่จะแสดงออกซึ่งความรักฉันท์เพื่อนที่มีต่อแวฮามะเพื่อนของพวกเรา แต่กระนั้นข้อคิดที่ได้รับระหว่างเรื่องราวของแวฮามะกับผองเพื่อนและผู้เขียน คงยังไม่สายสำหรับผู้อ่านหากจะย้อนถามตนเองว่า ณ วันนี้สิ่งที่อยู่ในใจคุณนั้นคุณได้พูดบอกกล่าวหรือแสดงออกซึ่งพฤติกรรมที่ดีๆ ให้คนที่คุณรักรับรู้แล้วหรือยัง ทำเถอะค่ะ ก่อนที่จะสายเกินไป และคุณก็จะไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีก และจะได้ไม่ต้องมีความคิดนี้แว๊บขึ้นในใจอีก “ใครๆ ก็ทราบน่า....”
ความเห็น (39)
วันนี้แปลกจังค่ะ..รู้สึกว่า.เข้าไปอ่านบล็อกใครก็เหมือนจะสื่อในประเด็นเดียวกัน...ในเรื่องชีวิตและจิตวิญญาณ..ปรัชญา.ชีวิต..แนวนี้
ขอบคุณค่ะ..สำหรับข้อคิดดีๆ.สำหรับชีวิต..
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาเสียใจ..ในภายหลัง..กับคำว่า."ถ้ารู้อย่างนี้..."...
หวัดดีค่ะครูแอ๊ว
- มันคงเป็นธรรมดาของชีวิตล่ะค่ะ ที่เราต้องเจอในรูปแบบนี้ในที่สุดไม่วันใดก็วันหนึ่ง
- แล้วแต่ว่าใครจะเจอมันในวันใดของชีวิต ก่อนหรือหลังกัน...เช่นนั้นเอง....
- แต่ครูแอนก็ใช้คำ "ถ้ารู้อย่างนี้...." เหมือนที่ครูแอ๊วกล่าวมาไปแล้วล่ะค่ะ
- เราต่างทราบกันดีอยู่แล้วน่ะค่ะ แต่บางครั้งอาจหลงลืมไปในขณะจิต การฉุกให้คิด....เพื่อจะได้ไม่ประมาทกับชีวิตและการกระทำของเราอาจจะดีกว่ามานั่งสำนึกในภายหลังค่ะ
- ไม่ประมาทกับชีวิตนะคะครูแอ๊ว....โชคดีและมีความสุขกับวันดีๆ ของชีวิตค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์แอน
ผมเองก็เคยมีประสบการณ์เหมือนครูแอนและยังเสียใจมาจนทุกวันนี้ครับ
บางครั้งเราคิดจะทำแต่ก็ผลัดไปว่าต่อโพลกก็ได้มั้ง...การผลัดวันประกันพรุ่ง ครูเคยสอนเสมอว่าเป็นการกระทำที่ไม่ดี...แต่ไม่รู้ใส่เราลืมทุกที...อิอิ
ความเป็นเพื่อนแม้นไม่เจอกันถึงสี่สิบหวาปี เช่นผมกับเพื่อนแมวเพื่อนหมุนลำไพล คุณแฉล้ม สันสีเมืองเกษตรอำเภอเทพา สามคนนี้เป็นเพื่อนนักเรียนกันกับผมตั้งแต่จำความได้ ที่โรงเรียนบ้านครูน้อยที่โคกโพธิ์ แม้จะนานมาแล้วแต่ในใจเรายังมีความเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอครับ ไม่ได้หายไปกับกาลเวลาหรือระยะทาง เจอกันเมื่อไรความทรงจำเก่า ๆ ก็จะผุดขึ้นมาออกดอกเหมือนเดิม...มหัศจรรย์มากครับเรื่องแบบนี้
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่
- เลยคราวนี้อยากพูดอยากทำอะไรให้ใครๆ ได้รู้สึกดีก็ทำเลยล่ะค่ะ
- ทุกคนได้บทเรียนชีวิตบทสำคัญค่ะนายช่าง
- พี่แมวจะย้ายกลับมาสอนที่โรงเรียนในหมู่บ้านแล้วล่ะค่ะในภาคเรียนที่จะถึงนี้ ส่วนพี่หมุนก็อยู่บ้านที่ยะลามังคะ ทราบแต่ว่าเจ้าลูกชายพี่หมุนเก่งน่าดู (คงเหมือนพ่อ) เพราะเค้ากำลังเรียนที่โรงเรียนนายร้อยอยู่น่ะค่ะ ....เพื่อนกันน่ะค่ะ....ไม่ต่อก็ติด จะสี่สิบปีกว่าก็ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นมิตรภาพแห่งเพื่อนมังคะ
- แต่ตอนนี้ครูแอนเรียกพี่แมวว่า"ป้าแมว"ซะล่ะคะ (เรียกแทนหลานๆ ที่บ้านน่ะค่ะ) แล้วอย่างนี้ครูแอนต้องเรียก "ลุงช่างใหญ่" เหมือนที่เรียกป้าแมวรึปล่าวคะเนี่ย อิอิอิ........ขอบคุณค่ะ.....
สวัสดีค่ะ * บันทึกนี้เขียนได้ซาบซึ้งค่ะ * ชอบ......มะนับถือศาสนาอิสลาม ปืนกับผู้เขียน และเพื่อนคนอื่นๆ นับถือศาสนาพุทธ แต่นั่นไม่ใช่ตัวกีดกั้นความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของพวกเรา พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดมาจนโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ ณ วันนี้คงเหลือเพียงภาพความทรงจำที่ดีระหว่างพวกเราเท่านั้น.....
สวัสดีค่ะพี่พรรณา
- ขอบคุณค่ะพี่พรรณา.....ครูแอนเพิ่งกลับจากปัตตานีมาน่ะค่ะ
- ก็....คิดถึงเพื่อนน่ะค่ะ....
- วันที่เราไปกันมีเพื่อนสมัยเรียนประถมไปพร้อมๆ กันกับครูแอน 7 คนค่ะ พอเราไปถึงแม่ของมะดีใจมากค่ะที่เห็นเพื่อนๆ ลูกชายไปทำบุญให้ลูกชายเขาในวันครบรอบ 7 วันตามหลักศาสนาของเขา จนแกเองน้ำตาซึมไปเหมือนกัน พวกเราเองก็เกือบกลั้นไว้ไม่อยู่เหมือนกัน แต่บ้านที่ไปเป็นบ้านยายของมะ....ต่างถิ่นน่ะค่ะ พวกเราเลยต้องกลั้นมันกันไว้ไม่ให้ออกมา
- นั่งได้สักครู่.....พ่อและพี่ชายมะ(พี่แม็ง) พร้อมกับญาติๆ ผู้ชาย...ก็กลับจากสุเหร่าหลังจากที่ไปทำพิธีให้มะเค้า
- พ่อและพี่แม็งเห็นพวกเราก็ยิ้มด้วยอาการดีใจ คำพูดแรกที่พี่แม็งทักพวกเราคือ "โอ้โห...อุตส่าห์มากันครบเลยเพื่อนสมัยเรียนของมะทั้งนั้นแหละที่มากันนิ" พลางบอกเล่าญาติๆ ที่อยู่ทางปัตตานีของเค้าให้ทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างมะและพวกเรา
- หลังจากที่ญาติยกอาหารมาบริการเสร็จแล้ว พี่แม็งก็หันมาคุยกะครูแอนว่า "น้องแอน...คราวนี้ไม่มีใครแซวแล้ว เหงาไปอีกหล่าว เพราทุกครั้งที่มะเจอกับน้อง แอนจะพูดว่า "นี่แหละเรานิ....ครูทิวาสอนแล้วว่าให้ตั้งใจเรียน เห็นมั๊ยเพื่อนเค้าเรียนเก่งๆ กันเค้าเลยไปเป็นครูเลย เราไม่น่าเลย แล้วน้องแอนก็หนีเลย..." ซึ่งเป็นคำพูดประจำตัวมะเค้าเลย แทบทุกครั้งที่มะมักพูดเช่นนี้จริงๆ .... พูดตลอดจนพี่ชายเค้าเองจำได้แทบจะทุกประโยคของน้องชายที่พูดเมื่อเจอกับครูแอน จนถึงทุกวันนี้....พี่ชายเค้าคงคิดถึงน้องชายคนเดียวมากเช่นกัน
- เลยนึกได้ว่า ช่วงแรกๆ ที่มะเค้าพูดแบบนี้ก็ได้สวนกลับเค้าไปว่า "ว่าแต่เรา....ทีนายยังเป็นเถ้าแก่ร้านน้ำชาเลย รับทรัพย์วันละหลายตังค์มากกว่าเราซะอีกน่ะ" พอเจอกันวันหลังมะพูดอีกแล้ว....เลยหลังๆ พอมะเริ่มที่จะแกล้งพูด ครูแอนเลยเริ่มที่จะหนีแล้ว จนเป็นภาพที่พี่แม็งเห็นมาตลอดน่ะค่ะ
- ขอบคุณนะคะพี่พรรณา
บอกรักด้วยการกอดกันค่ะ...รักกันๆๆๆๆๆๆ
^ ^
งั้นฝากกอดกลับไปสุรินทร์ ด้วยล่ะกันคะพี่กั๊ตจัง....บอกว่า "ฝากมาจากสงขลา" นะคะ ขอบคุณค่า....อิอิอิ
สวัสดีเจ้าค่ะ คุณครูแอน คนสวย คิคิ
น้องจิ แวะมากอดเหมือนคุณครูกั๊ต เจ้าค่ะ คิคิ กอดๆๆๆๆๆๆ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ----> น้องจิ ^_^
หวัดดีจ้า...สาวน้อยคนสวย
- กอดหนูนี่นิ่มๆ จังเลยเจ้าตัวน้อย
- กอดคนเก่งนี่รู้สึกดีจังแฮะ ครูแอนก็จะเป็นนกำลังใจให้หนูเช่นกันนะคะ
หวัดดีจ้ะ...น้องแอน
- สบายดีนะจ้ะ คิดถึงนะ
- อ่านแล้วเศร้าใจจัง...
- ใช่แล้วไม่ว่าจะศาสนาไหนก็ตาม
- มิตรภาพของความเป็นเพื่อนก็ยังคงอยู่ตราบนานเท่านาน
- ขอให้ "คุณแวฮามะ" หลับให้สบาย และได้พบกับพระเจ้าอย่างที่ตั้งใจค่ะ
- น้องแอนจ๋า...ดูแลตัวเองด้วยนะจ้ะ
- ในความเงียบ...อย่างลืมว่าบ้านเราซ่อนอะไรอยู่ ต้องระวังตัวตลอดเวลา
- ที่น้องถามว่า "ปัตตานี" และ "ยะลา" บรรยากาศเหมือนกันไหม...อยากบอกว่าคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่หรอก เพราะโดนสถานการณ์เหมือน ๆ กัน จอดรถตรงไหน ก็ต้องดูซ้ายดูขวาให้ดีว่าจอดใกล้อะไรบ้าง ส่วนโรคหวาดผวา โรคหวั่นวิตก ก็คงไม่แตกต่างกัน...จนบางครั้งคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตนั่นล่ะ...จิตเพราะเหตุการณ์ จิตโดยไม่ตั้งใจ จิตเพราะความกดดันจากเหตุการณ์...อารมณ์บางครั้งก็เลยไม่ปกติไปบ้าง เป็นธรรมดาของคนบ้านเรานะน้องนะ
สวัสดีค่ะ
* ครูพรรณาได้พบนักศึกษาชาวอิสลามคนหนึ่งเมื่อ ๒ ปีก่อน...เขาเรียนเศรษฐศาสตร์ม. รามฯ....ขึ้นรถไฟนั่งใกล้กัน...เหตุที่ใกล้กันเพราะโบกี้ที่เขานั่งมีเขาเพียงคนเดียวอยู่ท้ายขบวน...ตอนเข้ามานั่งใหม่ ๆ ครูพรรณา ( หัวขบวน )...ก็ไม่ค่อยไว้วางใจ...แต่เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้วสัก ๑๐ นาที...ครูพรรณา..ชวนคุยถามโน่นถามนี่.....ปรากฎว่าน้องน่ารักมาก...ตื่นเช้าขออนุญาตไปล้างหน้าล้างตาแล้วทำละหมาด....เขาขอพื้นที่จากผู้โดยสารที่นั่งคนเดียว.....ใกล้ถึงอุดรแล้ว...คนลงรายทางไปมากแล้ว...ครูพรรณา...เพิ่งเคยเห็นการละหมาดเป็นครั้งแรก....น้องทำได้น่าศรัทธาค่ะ...ก่อนจากกันครูพรรณา มอบขนมให้ ๑ ถุงไว้กินกลางทาง...เขาขอบคุณและดีใจมากที่พบกันและเป็นเพื่อนคุยกันตลอดคืน....สองข้างทางรถไฟคืนนั้เดือนสว่าง...มีผู้โดยสารไม่หลับไม่นอนอยู่ ๔ คน เป็นคนภาคกลาง ๒ คน คือครูพรรณากับพี่สาว..หนุ่มชาวอุดร อำเภอที่ออกห่างเมืองไปไกล ๆ ( เดินทางต่ออีกเกือบวันกว่าจะถึงบ้าน ) ๑ คน และหนุ่มอิสลามชาวปัตตานี ๑ คน
* สมัยเด็ก ๆ ครูพรรณาก้มีเพื่อนเป็นชาวอิสลามเหมือนกัน...สนิทมากด้วย...แต่เขาอยู่ที่พิจิตร...จนจะกลายเป็นไทยแล้วค่ะ
*ขณะนี้ที่โรงเรียนก็มีลูกจ้างชั่วคราวเป็นหญิงอิสลาม...แต่งงานกับคนไทย...เธอปฎบัติทั้ง ๒ ศาสนา...แนวคิดเธอดีมาก....หนูอยู่ที่ไหนก็ต้องพูดคุยกับคนในสังคม...ถ้ามีงานบุญในสังคมที่เราอยู่แล้วเราไม่ไปร่วมด้วย...คงต้องอยู่คนเดียวในโลกของศาสนาอื่นหรือ....หนูไม่เห็นด้วยหรอกค่ะ...
หวัดดีค่ะพี่อ้อย
- แน่ะ...เห็นมั๊ยคะ...โรคจิตนั่นล่ะ...จิตเพราะเหตุการณ์ จิตโดยไม่ตั้งใจ จิตเพราะความกดดันจากเหตุการณ์...อารมณ์บางครั้งก็เลยไม่ปกติไปบ้าง เป็นธรรมดาของคนบ้านเรานะน้องนะ ...ไม่ใช่ใครๆ ก็เป็นนะโรคนี้ เฉพาะคนบ้านเราที่อยู่ในพื้นที่จริงๆ เฮ้อ...จะสงบเมื่อไหร่น้อ
- ขอบคุณค่ะพี่....เพื่อนแอนเค้าคงไปดีน่ะค่ะ....
- และคนบ้านเมืองนี้ก็ต้องระวังตัวกันต่อไป อย่าพลั้งเผลอไปตามความเงียบที่ซ่อนอะไรไว้มากมาย
- ดูแลตัวเองเช่นกันนะคะพี่สาว.....ฝากกอดมาเต็มรักด้วยค่ะพี่
หวัดดีค่ะพี่พรรณา
- พี่พรรณานี่น่ารักจัง....แวะมาเยี่ยมครูแอนตลอดเลย
- ชักอยากเจอตัวจริงพี่พรรณาคนเก่งซะแล้วสิ....เอ...แล้วเราจะเจอกันที่สุพรรณหรือสงขลาดีคะพี่...อิอิอิ...
- แต่ครูแอนว่าสุพรรณดีที่สุดค่ะ....ทางนี้ครูแอนเองก็ไม่ค่อยกล้านักหรอกค่ะกับเหตุการณ์ในปัจจุบันของละแวกพื้นที่
- ไม่ว่าศาสนาไหนๆ ก็ต้องสอนให้คนเป็นคนดีทั้งนั้น ที่เพี้ยนไปเพราะบิดเบือนหลักศาสนาซะมากกว่ามังคะ
- ขอชื่นชมแนวคิดของน้องค่ะ....เยี่ยมจริงๆ
- ขอบคุณพี่สาวคนดีกับไมตรีที่เผื่อแผ่มานะคะ.....ขอบคุณค่ะ
- แวะมาเยี่ยมน้องครูแอนค่ะอ้าวเจอน้องอ้อยด้วย
- พี่เห็นด้วยว่าชีวิตคนเราสั้นนัก
- เรามาเริ่มทำดีกับคนรอบข้างและขยายวงออกไปเรื่อยๆดีกว่านะคะ
- สักวันสังคมของเราจะได้น่าอยู่กว่านี้
พี่อ็อดคะ
ตอนนี้หากอยากจะทำอะไรดีๆ แล้วนี่...แอนไม่มีกั๊กไว้ (แบบไว้ฟอร์ม)แล้วล่ะค่ะพี่ ทำเลย...หากคิดว่าดีแล้วพิจารณาแล้ว..ดี.. เพราะมีบทเรียนแล้วน่ะค่ะพี่
ในภาพ...เป็นครั้งที่พี่อ้อยมาเยี่ยมที่โรงเรียนแอนค่ะพี่อ็อด...ตอนที่ อ.ขจิต มาช่วยทำค่ายภาษาอังกฤษน่ะค่ะ มีพี่ไมตรี(พี่ยาวเกษตรยะลา) และพี่ปรามรภ์ด้วยค่ะที่มาเยี่ยม อ.ขจิตและค่ายของเรา
ทั้ง 3 ท่านน่ารักมากเลย แต่ไม่กล้ากอดพี่ยาว...อิอิอิ ...(กลัวเป็นเรื่อง5555)พี่ปรารมภ์ก็กอดไม่รอบด้วยล่ะค่ะ อ๊ะ..ล้อเล่นน่ะค่ะ เลยแอบกอดพี่อ้อยคนเดียวก่อน..กอดรอบเลย...
พี่อ็อดขา..พี่กั๊ดบอกว่าถ้าจะไปกอดพี่กั๊ตละก้อ...ให้แอนชวนพี่อ้อยไปกอดด้วยเดี๋ยวไม่รอบทั้งตัว...จริงหรือคะพี่อ็อด ฮาๆๆๆ...อ๊ะ..ล้อเล่นอีกน่ะค่ะ
ดีใจจังค่ะที่ได้รับรู้ข่าวว่าอาการพี่ดีขึ้นแล้ว เป็นปกติแล้ว 3 ซ.ม. ไม่น่ากังวลใช่มั๊ยคะพี่ แค่ 50 บาทเองยังพอไหวค่ะพี่ บางคุณหมอค่าพูดคุยด้วยแพงกว่าที่พี่เจออีกน่ะค่ะ...ดีแล้วค่ะที่อาการดีขึ้น
อา..ขอความกรุณาช่วยบอก..คุณนารี...ให้แอนหน่อยนะคะพี่อ็อด..บอกว่า..ถึงแม้คุณหมอบอกว่าจิ๊บๆ สำหรับ 3 เซ็นต์ แต่ก็วานคุณนารีกรุณาอย่าโลดโผนนักนะคะ...มีน้องๆ หลายคนเป็นห่วงอยู่ค่ะ...ขอบคุณครับผม
สวัสดีครับ
ปกติคนจากไปแล้ว เราจะมีความเสียใจ เศร้า แล้วคิดถึงเรื่องเก่าๆที่เราได้สัมผัสกันอยู่ร่วมกันทำงานร่วมกันเล่นร่วมกัน เป็นอดีตที่มีความสุข
เป็นการรำลึกที่ไม่สามารถหวนคืนชีวิตกลับไปได้
ยิ่งถ้าคนๆนั้นเป็นคนที่ดีมากๆในสายตาเรา พฤติกรรมดีๆที่น่าจดจำ ยิ่งทำให้เราเศร้าใจยิ่งนัก
และทำให้คิดได้ว่า "คนดี" จะให้ได้ต่อเมื่อได้เสียชีวิตไปแล้ว
ขอบคุณมากครับ
สวัสดีค่ะคุณสิทธิรักษ์
ขอบคุณที่แวะเวียนมาเยี่ยมค่ะ
เพื่อน...เป็นอีกคนที่เติมเต็มประสบการณ์ในชีวิตให้เราค่ะ การมีประสบการณ์ร่วมกันทำให้เกิดเป็นความทรงจำค่ะ เป็นความทรงจำดีๆ ซะด้วย แม้เป็นอดีตก็มีความสุข เช่นเดียวกับที่คุณสิทธิรักษ์กล่าวไว้เช่นนั้นจริงๆ
ขอบคุณนะคะ
- ดีจ้ะ...น้องแอน
- พี่แวะมาแล้วนะตามสัญญา
- มาดูรูปใครกอดใครหนอ อิอิ
- แต่ไง้...ทำไมพี่ยืนแบบนั้นล่ะ...กอดแรงไปหรือป่าวนี่ อิอิ
- วันหน้าจะมีโอกาสได้กอดกันอีกไหมนี่...จะรอวันนั้น อิอิ
- มารับโล่รางวัลครับ
- ห้ามเบี้ยวนะครับ
หวัดดีค่ะพี่อ้อย
- หนูน่ะกอดพี่ซะเต็มแรงเลยแล่ะ......เอาให้หายดีใจที่เจอบล็อกเกอร์คนสวยไงคะ
- วันหน้า....เจอกันเราก็กอด.....กันเหมือนเดิมค่ะ...สัญญาๆๆ
- เจอกันอยู่แล้วค่ะพี่....เพราะเราพบหน้ากันแล้ว...เลยมีครั้งต่อไปไงคะ
- ดูแลตัวเองดีๆ นะคะพี่สาว ฝากบอกพี่ยาวกะพี่ปรารมภ์ด้วยข้อความเดียวกันนี้ด้วยนะคะ เป็นห่วงจริงๆ ค่ะ
หวัดดีค่ะท่าน ผ.อ.ประจักษ์
- ไม่เบี้ยวเลยค่ะ พร้อมเข้ารับโล่แล้วนะคะท่าน ผ.อ.
- สถานที่
เตรียมพร้อมแล้วค่ะ - รับเลยค่ะ รับเลย...คิคิๆๆ
- ขอบคุณท่าน ผ.อ. ค่ะ
หวัดดีจ้ะ...น้องแอน
อากาศร้อนมากเลยน้องแอน...แวะมากอดน้องแอนอีกรอบจ้ะ ถ้าเจอกันคราวหน้าก็ต้องกอดกันอีกอยู่แล้ว อิอิ...ดูแลตัวเองด้วยนะจ้ะน้องสาวที่คิดถึง
หวัดดีค่ะพี่อ้อย
- อูย.....ที่เทพาก็ร้อนมากๆ เหมือนกันล่ะค่ะพี่อ้อย ฝนไม่ตกให้หายร้อนเลย
- นี่...หนูกะชวนพี่ไปลงทะเลตอนเย็นๆ ซะแล้วสิ ไปกันมั๊ยคะพี่ เอาให้หายร้อนเลย ที่เทพาก็ได้นะคะ สนใจมั๊ยเอ่ย
- ดูแลตัวเองมากๆ นะคะ คิดถึงพี่ค่ะ
สวัสดีจ๊ะ น้องแอน คนสวย
- พี่ปูจำน้องแอนได้ในภาพ ของสาวน้อยตาหวาน นุ่มนิ่ม เรียบร้อย เสมอนะจ๊ะ
- ดีใจที่เราเดินทางสาย ครู เหมือนกัน และได้อ่านบันทึกของน้องก็ยิ่งประทับใจในวิธีคิด และการใช้ชีวิตของน้องแอนนะจ๊ะ
- หากมีอะไรที่ พี่ปู พอจะช่วยได้ อย่าเกรงใจนะ
- และถ้าพี่ได้มีโอกาสไปสงขลา จะไม่ลืมไปเยี่ยมน้องแอนนะ
สวัสดีค่ะครูแอน
- มาเยี่ยมด้วยความคิดถึงค่ะ
หวัดดีค่ะพี่ปู
- บอกตรงๆ ว่าดีใจเป็นที่สุดที่พี่จำได้
- พี่ปูขา....สาวน้อยตาหวาน นุ่มนิ่ม เรียบร้อย...เริ่มหายไปตั้งแต่น้องไปบรรจุที่โรงเรียนแรกที่นครศรีฯ ล่ะค่ะพี่ ที่นั่นเด็กๆ ร้ายเหลือกำลัง น้องเลยต้องปรับตัวเลย เค้าอยู่ในท้องถิ่นที่เป็นพื้นที่ที่เป็นสีชมพูน่ะค่ะ( ก่อนแอนไปบรรจุไม่นาน) เลยทำให้กลายเป็นครู Lioness เพื่อให้ทันๆ กันกับพวกเค้าน่ะค่ะ แต่สุดท้ายเค้าก็น่ารักมากๆ นะคะ
- กลับยิ่งดีใจเข้าไปอีกเมื่อนายขจิตบอกว่าเจอพี่ใน G2K เพราะตอนแรก ในมศว สงขลา มีกัน 2 คนเอง ดีใจมากๆ ที่มีพี่เข้ามาอีกคน ว้า...ทำไมแอนไม่เจอพี่ก่อนหน้านี้นะ
- มาสงขลาเมื่อไหร่....บอกมานะคะ....จะไปต้อนรับพี่เอกให้หายคิดถึงเลยทีเดียวล่ะค่ะ
- ขอบคุณนะคะพี่ปู
หวัดดีค่ะครูมิม
- เนี่ย....ถ้าครูมิมไม่บอก....ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย คิคิคิ (อ๊ะ..ล้อเล่น)
- จริงๆ แล้ว ครูแอนเป็นกำลังใจให้ครูมิมมาตั้งแต่บันทึกแรกๆ ของครูมิมด้วยนะเนี่ย...
- เป็นกำลังใจให้ครูมิมต่อไปด้วยล่ะค่ะ...ขอบคุณนะคะ
- โธ่ น้องแอนแสนหวานของพี่ ถูกเด็กแสบแปลงร่างให้เรียบร้อยแล้วเร๋อเนี่ยะ ฮา...
- แปลงเป็นครูแอน ที่เอาจริงเอาจังและตั้งใจทำเพื่อเด็กหน่ะซิ่ พี่เห็นภาพนะ
สวัสดีค่ะ..คุณครูแอน
อ.ขจิต แนะนำน้องไก่มานะคะ
อ่านเสร็จแล้วก็รีบโทรหาแม่เลยค่ะ (โทรไปบอกว่าคิดถึงค่ะ)
ตอนนี้น้องไก่ก็มีปัญหากับเพื่อนเหมือนกันค่ะ เค้าไม่เข้าใจ....คิดว่าน้องไก่ไม่มีเวลาให้ โทรไปง้อตั้งหลายครั้งแล้วค่ะ
ขออนุญาตส่งบันทึกนี้ให้เค้าอ่านหน่อยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ตามมาอีกรอบพี่แอน บันทึกนี้เศร้าจัง........
หว้ดดีค่ะพี่ปู
- "พี่เห็นภาพนะ" พี่ปูเห็นภาพจากหน้าประวัติแอนใช่ม่า คิคิคิ
- ขอบคุณที่เป็นพี่เอกที่น่ารักเหมือนเดิมค่ะพี่
หวัดดีค่ะน้องไก่
- เรียกพี่แอนก็ได้ค่ะน้องไก่..เดี๋ยวเป็นทางการไปไงคะ
- พี่เพิ่งกลับมาจากไปอบรมมาน่ะค่ะ
- เข้ามาเจอน้องไก่ มาเยี่ยมถึงบันทึกพี่....ดีใจนะคะเนี่ย
- ขอบคุณค่ะที่เข้ามาทักทายกันค่ะ
- ยินดียิ่งขึ้นหากบันทึกแห่งชีวิตของพี่จะช่วยให้ความสัมพันธ์ของน้องและเพื่อนน้องไก่ดีขึ้น
- ง้อเถอะค่ะน้อง ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสที่จะบอกง้อเค้า เดี๋ยวจะสายเกินเหมือนพวกพี่ๆ ไงคะ
- พี่เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ...
อ้าว....เหรอครับ
มันจะไม่เศร้าสำหรับผมนะ....หากผมจะบอกเค้าซะในสิ่งที่ผมอยากบอก,อยากทำให้เค้า ก่อนที่จะไม่มีเค้าให้บอกหรือให้ผมทำสิ่งดีๆ ให้เค้าไงครับผม
- ทำอะไรครับพี่แอน
- อิอิๆๆ
- บ้า ... ลามก
- อิอิๆๆ
สวัสดีจ๊ะ น้องแอนจ๊ะ
- พี่ได้รับเมล์แล้วนะ และขอบอก
- พี่ไปแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
- ดีใจจัง
- เดี๋ยวพี่จะเก็บชื่อ+เบอร์โทรพี่ ๆ น้อง ๆ มาให้แอนนะ
- ดูว่า จำใครได้บ้าง อิอิ
- ขอบคุณมากค่ะน้องแอน
เอ๋า....ทำอะไรเหรอ....คิดมากไปป่าวครับน้อง...
ก็ไปบอกเค้าไงล่ะ...ใครล่ะที่ผมรัก แม่ผมงี้ๆ สาวๆ ผมงี้ ผู้ที่ผมรักเค้าไง ไปบอกเค้าว่าผมแคร์เค้านะ รักเค้านะ ทำสิ่งดีๆ ให้ไง เค้าจะได้ปลื้มผมซะทีน่ะ....คิดอะไรไปไหนน่ะน้อง....
พี่ปู....ฟ้องๆๆ นายขจิตกวนโอ๊ยๆๆมากๆ ว๊ากซ่อมดีมั๊ยคะพี่ 2 ชั้นปีเล่นงานเจ้าน้องจอมกวนทีเดียวกันเลย รับรองไม่กล้าซ่าส์อีกแน่ๆ เลยพี่
เพื่อนๆ แอนคงไปหลายคนน่ะค่ะ อยากไปๆๆ แต่ไปไม่ได้ แงๆๆๆๆ
ครั้งหลังสุดที่ไปรวมตัวกันตอนงานแต่งเจ้าโดม เทคโนน่ะค่ะ มีเกษร ฝน เขียว ถั่วเขียว นายจอย(จาตุรงค์ สุขเอียด) ธนูเดชด้วยล่ะค่ะ กุ้ง เทคโน ส่วนใหญ่เทคโนน่ะค่ะพี่ วันนั้นมี เอกอังกฤษ 2 คน แอนกะถั่วเขียว แฮ่ะๆๆ
ฝากใจไปด้วยคนพร้อมกะพี่นะคะ
ได้เลยจ๊ะ แอน
อ่ะ ระหว่างนี้ฝากปลาทูทอดมาให้กินเป็นข้าวเย็นไปก่อนนะ
หุหุ
ได้เลยจ๊ะ แอน
อ่ะ ระหว่างนี้ฝากต้มยำกุ้งมาให้ถ้วยนุง อ่ะ
หุ หุ
หวัดดีค่ะพี่ปู
- ว้าววว.....รู้ได้ไงค่ะ ....ของโปรด....คิคิคิ...น่ารักจังพี่เรา
- แต่ไหง.....ไม่เจอปลาทูทอดค่ะพี่....อิอิอิ
- ขอบคุณค่า....น่าอร่อยเนอะ....