สวัสดีค่ะ อ.วสวัตดีมาร

เบิร์ดขอตอบในส่วนที่เบิร์ดเห็นนะคะ ในการตอบความเห็นนั้นถ้าท่านเป็นผู้ใหญ่มากๆท่านจะไม่ ( ค่อย ) ตอบค่ะเพราะดูจะไม่เหมาะในการตอบไป-มาเท่าใดนัก แต่ท่านจะตอบเมื่อเป็นคำถามที่ส่งไปที่เมล์แล้วท่านเห็นว่าเป็นคำถามที่เหมาะสม แต่การที่ท่านไม่ตอบไม่ได้หมายถึงท่านไม่อ่านนะคะ

ส่วนในบางท่าน ที่ท่านตอบเป็นบางคนนั้นเป็นเพราะในความเห็นนั้นๆสมบูรณ์ในตัวอยู่แล้วท่านไม่มีความเห็นเพิ่มเติมน่ะค่ะ

แต่ในสมาชิกใหม่ ( หรือเก่าก็ได้ค่ะ ) อีกหลายๆท่านก็เป็นได้ว่ายังไม่ทราบว่าจะตอบอย่างไรหรือไม่ทราบว่าคนที่เข้ามาทักนั้นเป็นใคร  นึกถึงช่วงแรกๆที่เราเข้ามาเราก็เคว้งเหมือนกันนะคะอาจารย์เบิร์ดก็ไม่เปิดเผยตัวเองเหมือนกันค่ะ ไม่มีชื่อจริง ไม่มีที่ทำงาน ไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจากชื่อเล่นจริงๆอย่างเดียว ( เอ..อ่านแล้วงงแฮะ ^ ^ )

และพอมีคนเข้ามาทักเบิร์ดก็งงไปพักใหญ่ว่าจะตอบยังไงเนี่ยเพราะโดยนิสัยก็จะไม่คุยกับคนที่ไม่รู้จัก..บางทีอาจต้องใช้เวลาในการปรับตัวเหมือนกันนะคะ

อีกเหตุหนึ่งคือไม่เห็น..มีตัวอย่างชัดเจนคือเบิร์ดนี่แหละค่ะ เพราะมีบางความคิดเห็นที่เบิร์ดไม่เห็น ไม่เห็นจริงๆไม่ได้แกล้งเพราะเวลาที่เมล์เข้ามาจากระบบโก ฯ เบิร์ดจะตั้งหน้าตั้งตาลบอย่างเดียวจนลืมว่ามาจากบันทึกไหนบ้าง บางความเห็นเข้ามาตั้งแต่พฤษภาแน่ะค่ะ แต่เบิร์ดเพิ่งมาเห็นเอาตอนเดือนธันวาคมตอนเดินย้อนกลับไปดูสารบัญว่าเบิร์ดเขียนอะไรบ้าง.. ซึ่งเบิร์ดเศร้าใจมากเลยล่ะค่ะ  ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงบ้างน้อ..

( จนมารู้จักศูนย์รวมข้อมูล..ของเล่นที่ G2K ทำให้นี่แหละค่ะถึงไม่พลาดความเห็นอีก อิ อิ อิ  ถูกใจ๊ ถูกใจ )

การตอบหรือไม่ตอบความเห็นคงไม่มีคำตอบเดียวน่ะค่ะอาจารย์  มองได้หลายแง่..แต่สิ่งที่จะส่งผลกระทบมากๆ ก็น่าจะเกิดกับผู้ที่ไปฝากความเห็นไว้เพราะเหมือนเค้าไม่ต้อนรับเรา หรือเราด้อยไปสำหรับเค้าหรือเปล่า ซึ่งความรู้สึกด้านลบเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่ทำร้ายตัวเราเองได้นะคะ

เบิร์ดอยากชวนมองอีกแง่ว่าความเห็นก็เหมือนบันทึกน่ะค่ะ เมื่อเราได้ให้ไปแล้วไม่ว่าจะเป็นอย่างไรได้รับการตอบรับหรือไม่ เราก็มั่นใจได้ว่าเค้าต้องอ่าน ( รวมทั้งคนอื่นๆที่เข้าไปดูในบันทึกนั้นด้วย ) แถมเค้าไม่ได้ " ลบ " นะคะ ซึ่งเป็นสิ่งรับประกันได้อย่างหนึ่งว่าความเห็นของเรานั้นไม่ได้เป็นที่รังเกียจแต่อย่างใด ( และจะอยู่คู่บันทึกนั้นไปตราบเท่าที่ไม่มีใครลบบันทึกนั้น อิ อิ อิ )..ส่วนใครจะได้อะไรไปนั้นขึ้นอยู่กับตัวเค้าน่ะค่ะ

เบิร์ดจำได้ว่าน้องเอกเคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ รอให้เจ้าตัวเค้าเข้ามาแถลงเองนะคะ ^ ^

มิตรภาพคงมิใช่แค่ความอดทนต่อความยากลำบาก ( ในการสื่อสารให้เข้าใจซึ่งกันและกัน ^ ^ ) เท่านั้นเนาะคะอาจารย์  แต่ยังเติบโต งดงามจากความยากลำบากนั้นๆได้ด้วยเช่นเดียวกัน

ขอบพระคุณสำหรับบันทึกชวนคิดและกระตุกให้หันมามองตัวเองบันทึกนี้นะคะ..ขอบพระคุณมากๆค่ะ

อ๋อ ... ขอบคุณครับ คุณเบิร์ด :)

• ที่ต้องตั้งคำถามแบบนี้ มิได้มีเจตนาให้มีแค่ 2 คำตอบนี้นะครับ และผมก็เข้าใจว่า มันคงมีสภาพแวดล้อมอื่น ๆ อีกเป็นที่แน่นอน ครับ
• ดังนั้น ต้องมีหลากหลายความคิดเห็นอย่างแน่นอน อย่างที่คุณเบิร์ดได้ให้ความคิดเห็นมาครับ
• ประสบการณ์ที่ผมได้รับนั้น จนมาเขียนเป็นบันทึกนี้ ผมได้พบกับตัวเองครับ
• เคยไปแสดงความคิดเห็นครับ ... แรกก็คิดว่า เจ้าของบันทึกคงไม่สนใจความคิดเห็นของเรา หรือ เขาคงมองไม่เห็นล่ะมั้ง ก็ไม่เป็นไรครับ
• แต่บันทึกต่อ ๆ มา เห็นหัวข้อน่าสนใจอีก ก็ไปแสดงความคิดเห็นอีก ก็เหมือนเดิม ไม่มีสิ่งใดที่ตอบ
• อย่าครับ อย่าคิดว่า ผมมองโลกในแง่ร้าย หรือ คาดหวังมากเกินไปครับ
• เมื่อพิจารณาหลายครั้ง สิ่งที่เกิดกับท่านอื่น ๆ  ก็เหมือนกับผม คือ มีการเลือกตอบบางคนจริง ๆ แล้วเป็นแบบนี้หลายครั้ง
• เลยมาคิดว่า งั้นก็ OK ไม่ต้องสนใจอีกต่อไป เพราะน่าจะเป็นพฤติกรรมส่วนตัวของเจ้าของบันทึก
• ว่าไป มองโลกในแง่ร้ายจริง ๆ นะเนี่ย
• อิ อิ ....
• คุณเบิร์ด ... เป็นคนให้ความใส่ใจกับคำตอบทุกความคิดเห็นอย่างมาก ชื่นชมนะ จะบอกให้ :)
• แต่ที่เล่าประสบการณ์ให้ฟังนั้น มันชวนคิด ครับ
• ผมจึงเชื่อว่า น่าจะมีคนรู้สึกเหมือนกันน่า ฟังประสบการณ์กันหน่อย สนุกดีออก ครับ

ขอบคุณครับ คุณเบิร์ด ... มายาว ๆ แบบนี้ ชอบครับ :)

พี่หนิงตอบทุกคนค่ะ  แต่จะรวมๆตอบ 

แหะๆ เข้าข่ายว่า  ตอบแน่แต่ช้าหน่อยหรือป่าวเนี่ย...

นอกจากว่าบางที  จะต้องตอบเยอะหน่อยจึงจะแยกตอบค่ะ

สวัสดีครับ พี่ DSS "work with disability" ( หนิง )

• การแสดงความใส่ใจ ... ถือเป็นมิตรภาพที่อบอุ่น ครับ
• ถึงแม้อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย ทุกคนต้องให้อภัยแน่นอนครับ
• ขอบคุณที่แวะเวียนมาแสดงความคิดเห็นนะครับ

บุญรักษา ครับ :)

สวัสดีครับอาจารย์

ผมตอบทุกคนที่เข้ามาทักทายครับ เว้นแต่ไปทักทายเขาแล้ว เขามาทักตอบ ก็จะตอบสั้นๆขอบคุณหรืออะไรทำนองนี้

ผมว่าเป็นมารยาทนะครับ ถึงจะไม่มีใครกำหนดกฎเกณฑ์กติกา แต่เหมือนเราเป็นเจ้าบ้าน เพื่อนมาทักทาย เจ้าบ้านจะอยู่เฉยๆก็กะไรอยู่นะครับ เว้นแต่จะเป็นบันทึกที่เขียนไว้นานแล้วไม่ได้ไปเปิดดู ก็ต้องขอพระอภัยมณี

การถ้อยทีถ้อยอาศัยกันใน G2K ผมว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่จะทำให้เราได้เพื่อนเพิ่มขึ้น มีคนรู้จักมากขึ้น ได้ทำกิจกรรมร่วมกันมากขึ้น มันเป็นการสร้างเครือข่ายที่ดี แต่อย่าไปหงุดหงิดกับคนที่ตอบหรือไม่ตอบ เพราะบางทีเราเข้าไปแสดงความคิดเห็น เราคิดได้ดีกว่าเขา จึงทำให้เขาเขินหรือเปล่า อิอิ

สวัสดีค่ะ

คำถามนี้ ก็เป็นความเห็นที่ดีค่ะ เลยอยากให้ความเห็นบ้าง

ดิฉันเข้ามาเขียนบันทึกที่นี่ ตั้งแต่มี.ค.2550 ตอนแรกๆ ไม่รู้จักใคร และเราก็ไม่รู้จะเขียนอะไร ให้ถูกกับ วัฒนธรรมของที่นี่ เลยเขียนอะไรไปตามเรื่อง ตามราว ไม่มีโฟกัสอะไร แค่หยั่งเชิง

แรกๆ เงียบ อีก2-3 วันต่อมา มีมิตรเข้ามาทักทาย ดีใจจังเลย รีบตอบ และต่อจากนั้น ก็เริ่ม มีมิตรคนอื่นๆเข้ามาอีก เราก็ไปเยี่ยมเขาด้วย ตอบกันไป ตอบกันมา มิตรภาพก็มีมากขึ้นๆค่ะ 

แต่ไม่มีกลุ่มพิเศษ ตั้งใจแล้ว ว่าจะรักทุกคนเสมอกันหมด ไม่มีพิเศษ แต่อาจ เข้าไป โต้ตอบกันมากหน่อยกับบางบล็อก  เพราะ มีประเด็น จะต่อยอด และบังเอิญ เรามีประสบการณ์ จะแชร์ด้วย หรือ บางที เราก็อยากได้ ข้อมูลเขาเพิ่มเติมค่ะ

โดยส่วนตัว สามารถคุยได้กับทุกคน ทุกเรื่อง และก็สนุกทุกเรื่องด้วย

 อาจจะเพราะมีพื้นฐาน เป็นนักการตลาด หน้าที่หลัก ของผู้บริหารที่ทำประจำ คือ การทำการตลาด และการสร้าง Company หรือ Brand Identity  ซึ่งมีหลายรูปแบบมาก และยังต้องรับผิดชอบงบกำไรขาดทุน งบดุลของกิจการมาตลอด

ดังนั้น การจะเริ่มเป็น ฝ่าย ที่เป็นมิตรกับใครก่อน เป็นเรื่องที่คุ้นเคยมากๆ และจริงใจด้วยค่ะ

จึงขอบอกอาจารย์ว่า ชอบมีเพื่อนและเป็นมิตรกับทุกคน และจะตอบความคิดเห็นของทุกคน บางทีอาจนำไปรวมกันบ้าง บางคนก็ตอบเดี่ยวๆ เพราะอาจตอบยาว

แต่ ก็เคยพบมาบ้าง ที่ เราเข้าไปแสดง ความคิดเห็นแล้ว เขาไม่ตอบ เงียบไปเลย

จริงๆ ไม่คิดอะไรเลยค่ะ ตอบก็ได้ ไม่ตอบก็ได้ ไม่เก็บเอามากังวล ไม่หงุดหงิดด้วย เพราะ เราคงมีเรื่องอื่นๆ ในชีวิต ที่ต้องทำมากมาย เกินกว่า ที่จะมากังวลอะไรๆ ที่เป็นเรื่องเรื่อง negative กับตัวเรา ค่ะ

แม้ว่า ความงามของหัวใจ  ความงามของมิตรภาพ ความงามของความจริงใจ

จะเป็นความงามที่บริสุทธ์ สวยงามเหลือเกิน เนื่องจาก ก่อให้เกิดความปีติอิ่มเอิบในหัวใจ ของทั้งผู้รับและผู้ให้

แต่ถ้า เราให้ไปแล้ว แต่ไม่ได้รับการ ตอบสนอง ดิฉันก็ไม่เสียใจอะไรเลย ถือว่า เมื่อเราให้ไปแล้ว เขาไม่รับก็ไม่เป็นไร ให้แล้ว ให้เลย ไม่เอาคืนค่ะ

ยังมีให้ได้อีกแยะ จนตาย ก็ให้ไม่หมด ชอบให้เสียด้วยซีคะ

"ครูกั๊ต" เข้ามาในโกฯ ราว 3 เดือนได้ค่ะ เคยสงสัยในเรื่อง "ตอบหรือไม่ตอบ" ....และเก้ๆ กังๆ พอสมควร (ทั้งเรื่องเทคโนโลยี...ทั้งไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดีน๊า!!!)

ทุกวันนี้ก็ยังเกร็งๆ อยู่ว่าตอบไปแล้ว ผู้โพสต์ความเห็นจะคิดอย่างไร (ตอบเข้าหูหรือเปล่าหนอ???)

บางครั้งกังวลค่ะ...เขียนแล้วจะมีคนอ่านไหมหนอ!!!!....

สรุปว่าตอบทุกความเห็นน่าจะดีกว่านะคะ...เป็นกำลังใจในการเข้ามาอ่านอีกหลายๆ รอบ แล้วจะได้มีแรงกลับไปเขียนบันทึกให้ได้อ่านบ้าง

^ - ^

โดยส่วนตัว ผมตอบทุกความเห็นครับ แต่ในคำตอบ ผมจะพยายามแทรกประเด็นอะไรเพิ่มเติมไปเรื่อยๆ เพื่อให้บันทึกต่อยอดออกไปได้ เป็นการตีประเด็นของบันทึก ทำความเข้าใจแลกเปลี่ยนให้แตกฉาน

ผมเคยโดนรุมครับ เคยคิดจะตอบรายความเห็น แต่เมื่อเกิดสถานการณ์แบบนั้น ขืนตอบรายความเห็น ก็จะเป็นการเบียดเบียนตัวเอง -- การรวบตอบจะช่วยให้เราตอบสนองต่อกัลยาณมิตรที่มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นได้เร็วขึ้น อีกทั้งเป็นการช่วยให้กลั่นเรื่องสำคัญออกมาตอบ (precision) ได้ดีขึ้นนะครับ คิดว่าอย่างนั้น

ผมรู้สึกว่าคำถามในบันทึกของอาจารย์นี้ เขียนบนบริบทเฉพาะนะครับ เนื่องจากมีเหตุ บันทึกนี้จึงเป็นผล แม้อาจารย์จะเขียนออกมากลางๆ แต่ผมก็ยังคิดว่าไม่สามารถจะหาคำตอบครอบจักรวาลได้นะครับ

เพราะว่าคนเราไม่เหมือนกัน มีข้อจำกัดต่างกัน มีความเข้าใจเรื่องเดียวกันแตกต่างกัน ไม่ว่าจะเป็น คนทำงานแลกเปลี่ยนเรียนรู้ / ความรู้คู่ปฏิบัติ หรือ Learn Care Share Shine ปฏิสัมพันธ์ต่างๆ ล้วนอยู่ภายใต้ข้อจำกัด/ทางเลือกของบล๊อกเกอร์แต่ละท่านเอง

ถ้าได้เพื่อนเพิ่มก็ดีซิครับ แต่ถ้าจะได้มิตรแท้หรือได้กัลยาณมิตรก็จะยิ่งดีใหญ่ แต่การที่จะได้มิตรแบบนี้มานั้นนั้น ต้องให้และรับความจริงให้ได้

จุดเริ่มเรื่องจึงไม่ได้อยู่ที่ผู้อื่นปฏิบัติอย่างไรต่อเรา แต่เป็นตัวเราที่คิดและปฏิบัติอย่างไรต่อผู้อื่นครับ

สวัสดีค่ะอาจารย์

• ขอใช้คำว่า ช่างสรรหาความคิด มานำเสนอค่ะ(เปล่าว่านะคะ..  แต่เป็นบันทึกที่กระตุกความในใจจริงๆ)
• โดยส่วนตัวแล้วจะเลือกอ่านบันทึกที่เกี่ยวกับอาชีพของตนเองทุกๆด้าน ทั้งของครู-เด็กเป็นอันแรก รองลงมาคือสิ่งที่ตนเองรู้บ้างแล้ว แต่ขาดประสบการณ์ ใฝ่ฝันอยากจะทำหรือไปสัมผัสด้วยตนเอง นอกนั้นก็เป็นเรื่องอื่นๆตามที่เวลาจะเอื้ออำนวย
• เจ้าของบันทึกอาจจะถ่ายทอดความรู้ เนื้อหาสาระ ที่ดีๆ  โดยเขียนเพื่อสื่อความให้เข้าใจอย่างหนึ่ง  แต่คำบางคำผู้อ่านเข้าใจอีกอย่างหนึ่ง เจ้าของบันทึกก็ควรต้องตอบให้กระจ่าง 
• บางความคิดเห็นที่ตอบกลับมา เป็นสิ่งที่เรายังไม่รู้  การตอบบันทึกก็นับว่าเป็นโชคสองชั้น
• และที่ต้องสะอึก ไม่กล้าตอบ..ก็คือความไม่รู้ของเจ้าของบันทึก (ต้องไปศึกษาเป็นการบ้าน)  แต่G2K เป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน หรือเป็นที่ศึกษาหาความรู้ ในสิ่งที่เรายังไม่รู้
• ที่สำคัญก็คือ ต้องไม่เลือกที่รัก มักที่ชัง ตอบทุกความคิดเห็น โดยเฉพาะ  มารยาททางสังคม  ที่เราควรนำมาใช้มากที่สุด
• ขอบคุณค่ะ....

สวัสดีครับ ท่าน อัยการชาวเกาะ

• ยินดีมาก ๆ ครับท่านมาเยี่ยม
• "ผมขอพระอภัยมณี" .. ฮา ๆๆๆ ครับ
• "อย่าไปหงุดหงิดกับคนที่ตอบหรือไม่ตอบ เพราะบางทีเราเข้าไปแสดงความคิดเห็น เราคิดได้ดีกว่าเขา จึงทำให้เขาเขินหรือเปล่า"
• อันนี้ก็ชอบครับ .. ทำให้เขาเขินเนี่ย ท่าน
• ขอบคุณสำหรับทัศนะของท่านอัยการนะครับ

บุญรักษา ครับ :)_

สวัสดีครับ พี่ sasinanda

• ขอบคุณพี่ sasinanda สำหรับประสบการณ์ดี ๆ ของพี่
• ขอบคุณด้วยครับสำหรับ คำเตือนเรื่องความหงุดหงิดใจ อันนี้สำคัญจริง ๆ ครับ
• ฝ่ายให้ ย่อมได้เปรียบ ฝ่ายรับ ครับ อิ อิ

บุญรักษา ครับ :)

สวัสดีครับ ครูกั๊ต Gutjang

• ขอบคุณครับสำหรับความคิดเห็นครับ
• เขียนได้ "ฮา" มากครับ และเห็นภาพลอยอยู่บนหัวเลยครับ อิ อิ

บุญรักษา นะครับ :)

สวัสดีครับ คุณ Conductor

ความคิดเห็นเฉียบคมครับ ... ทำให้ผมตอบลำบากด้วยความงง 555

ใช่ครับผม มีเหตุมาก่อน จึงได้มีผลคือ บันทึก .. สงสัยจะเหมือนหลาย ๆ บันทึกที่เกิดขึ้นนะครับ

ถ้าวันนี้ไม่มีเหตุการณ์สำคัญกับตัวเอง ก็มักยังไม่ได้คิดอะไรอยู่ในหัวเลย จึงไม่สามารถเขียนบันทึกได้ (สำหรับผม ส่วนท่านอื่นแล้วแต่ STYLE ครับ)

คำตอบในคำถาม ไม่มีข้อตายตัวแน่นอนครับ แต่ผมมีอยู่สองทางเลือกสำหรับความสงสัยครับ คือ ผมควรเขียนบันทึกถาม กับ ไม่ควรเขียนบันทึกถาม

ผมดันเลือกเขียนบันทึกถามน่ะครับ :)

จึงไม่ได้หวังเห็นคำตอบที่ตัวเองคิดไว้ก่อนแน่นอน แต่หวังจะเห็น "มุมมองที่หลากหลาย" "มุมมองที่ผมคิดไม่ถึง" ต่างหากครับผม

ผมชอบประโยคท้ายครับ

 "จุดเริ่มเรื่องจึงไม่ได้อยู่ที่ผู้อื่นปฏิบัติอย่างไรต่อเรา แต่เป็นตัวเราที่คิดและปฏิบัติอย่างไรต่อผู้อื่นครับ"

อยากให้ใครปฏิบัติต่อเราอย่างไร เราต้องปฏิบัติกับเขาก่อน ใช่ไหมครับ :)

ขอบคุณด้วยความจริงใจครับ ชอบความคิดคมของท่าน Conductor มาก ๆ :)

สวัสดีค่ะน้องชาย

• การตอบ หรือ แสดงความคิดเห็นนั้น เป็นสิทธิของเจ้าของบันทึกค่ะ 
• สำหรับการไปแสดงความคิดเห็นในบันทึกของมิตรรัก  ท่านอื่น ครูอ้อยไม่รู้  แต่สำหรับครูอ้อย  จะเข้าไปสำรวจในศูนย์รวบรวมข้อมูลเสมอว่า...มิตรรักท่านใด  ตอบครูอ้อยบ้าง  และจะดีใจทกครั้งที่มีการตอบความคิดเห็น 
• มีหลายคนที่ไม่ตอบครูอ้อยเลย  ประมาณสัก 4 คน  คือ  ไม่เคยเข้ามาอ่าน  ไม่เคยพิมพ์เองให้เลขาพิมพ์ให้  ให้คนอื่นเขียนให้  และก็...ไม่อยากตอบเรา
• วิธีการหลีกเลี่ยงความคิดที่เกิดขึ้น เวลาเขาข้ามความคิดเห็นครูอ้อยไปตอบคนอื่นแทน  ก็คือ...ทำใจ  และไม่เข้าไปอ่านบันทึกของเขาอีกเลย
• ทารุณทางจิตใจมากมั้ย  ...ก็เขาไม่เป็นมิตรกับเราก่อนนี่..แต่ต้อง บ่นให้รู้เรื่องกันด้วย....ขาใหญ่ซะอย่าง..เอิ๊กเอิ๊ก
• ครูอ้อย จะชอบอ่านทุกเรื่อง  ก็ยังงง มากๆ ที่อ่านไม่รู้เรื่อง และไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นอย่างไร  แบบไม่มีข้อมูลในหัวสมอง  ก็เลย...ทักทาย..แบบเด็นดู  แบบเคารพ ..แต่กลับเกรงใจเรา...ไม่ตอบเรา...ไม่ว่ากัน

งงแล้วค่ะ ครูอ้อยบ่น ตรงประเด็น ไหมนี่

สวัสดีครับ คุณครู จุฑารัตน์

• ก็เพราะผมชอบ "สรรหาคำถาม" นี่แหละ ... บางคนใน Gotoknow นึกว่า ผมบ้า อิ อิ หรือผมจะบ้าจริง ๆ
• บางคนชมกึ่งว่าผมก็มี สำหรับการสรรหาแบบนี้ครับ
• แหม .. ข้อสงสัยของคนขวางโลก จะให้ไปคิดเหมือนคนอื่นได้ไง ใช่ไหมครับ
• ถ้าไม่คิดแปลก โธมัส อัลวา เอดิสัน คงไม่เป็นนักประดิษฐ์ระดับโลกหรอกครับ ใช่ป่ะ
• ... ประโยคนี้ครับ .... เจ้าของบันทึกอาจจะถ่ายทอดความรู้ เนื้อหาสาระ ที่ดีๆ  โดยเขียนเพื่อสื่อความให้เข้าใจอย่างหนึ่ง  แต่คำบางคำผู้อ่านเข้าใจอีกอย่างหนึ่ง เจ้าของบันทึกก็ควรต้องตอบให้กระจ่าง 
• ดีมาก ๆ ... ความเข้าใจด้วยตัวอักษร ไม่ได้แสดงอารมณ์ของคนเขียนออกมาโดยแท้จริง ยกเว้น คนที่เป็นนักเขียนโดยแท้ ครับ เขียนแล้วเห็นภาพ รับทราบอารมณ์
• ส่วนประโยคนี้ ... ที่สำคัญก็คือ ต้องไม่เลือกที่รัก มักที่ชัง ตอบทุกความคิดเห็น โดยเฉพาะ  มารยาททางสังคม  ที่เราควรนำมาใช้มากที่สุด ...
• เราเข้าใจตรงกันครับ แต่อย่างที่คุณ conductor บอกนะครับ คนเรามีความแตกต่างกัน ห้ามคาดหวังว่า เขาจะคิดเหมือนเรา เนอะ

บุญรักษานะครับ :)

สวัสดีครับ พี่ครูอ้อย ครับ

• ประโยคนี้เลยครับ ...
• วิธีการหลีกเลี่ยงความคิดที่เกิดขึ้น เวลาเขาข้ามความคิดเห็นครูอ้อยไปตอบคนอื่นแทน  ก็คือ...ทำใจ  และไม่เข้าไปอ่านบันทึกของเขาอีกเลย
• ชอบคำพูดนี้มากครับ "การหลีกเลี่ยงความคิด" ใช่จริง ๆ ด้วยครับ
• บันทึกนี้ต้องสื่อถึง "ความคิดของเจ้าของบันทึก" นั่นเอง
• เดี๋ยวพูดไปพูดมาก็ได้เข้าหลักธรรมแน่ครับ..
• เราไปยึดมั่น ถือมั่น ทำไม
• ใจใครก็ใจใคร
• มันเป็นเช่นนั้นเอง
• ขออนุโมทนา สาธุ ครับ
• ขอบคุณพี่ครูอ้อยครับ

บุญรักษา ครับ :)

สวัสดีค่ะแวะมาทักทายค่ะ 

สวัสดีครับ ครูเอ

• ห้ามแวะมาเฉย ๆ ครับ
• ต้องนำ "ความคิดเห็น" มาฝากกันด้วย
• ให้เวลาคิด 1 คืน ครับ อิ อิ

บุญรักษา ครับ :)

• สวัสดีครับ
• หากมีใครมาแสดงความคิดเห็นที่บันทึกของผม ผมจะเลือกตอบทุกคนครับหากมีเวลาตอบ
• บางครั้งหลายวันอาจจะเพิ่งมาตอบ แต่ผมก็รู้สึกว่าผู้ที่เขาเข้ามาแสดงความคิดเห็นเขาก็คงจะดีใจหากเราให้ความสำคัยกับความคิดเห็นของเขา
• แม้แต่ E-MAIL ที่ส่งมาถามในเรื่องเรื่องๆผมเองก็พยายามหาข้อมูลและส่งไปให้อย่างเร็วที่สุด
• ผมเข้ามาตอนแรกผมคือสมาชิกของชุมชนนักส่งเสริมการเกษตร แต่เมื่อนานเข้าผมคือสมาชิกของ gotoknow ผมจะเป็นมิตรกับทุกๆท่าน เข้าไปทักทายบ้างตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย
• การแสดงความคิดเห็นของผม ผมอาจจะมีความคิดที่ไม่ถูกต้องนักคือผมจะเข้าไปแสดงความคิดเห็นกับ คนที่รู้จักคุ้นเคยเป็นอันดับแรก เพราะว่าคนเหล่านี้อยู่ในแพลนเน็ตของผม อันดับต่อมาที่ผมจะเข้าไปแสดงความคิดเห็นคือสมาชิกชุมชนนักส่งเสริมการเกษตร โดยเฉพาะที่เพิ่งเขียนบันทึกผมจะพยายามเข้าไปเพื่อให้กำลังใจ ลำดับต่อมาคือเรื่องที่ผมอ่านแล้วผมสนใจหรือมาเติมเต็มในเรื่องที่ผมไม่รู้ ผมจะเข้าไปขอบคุณเขา แต่สำหรับบางเรื่องที่ผมไม่สนใจผมก็จะไม่อ่าน เพราะว่าวันนึงมีหลายบันทึกมาก แค่บันทึกที่ผมสนใจก็กินเวลาผมไปมากแล้ว
• ผมไม่ค่อยมีอคติกับบันทึกของใครมากนัก หากไม่จำเป็น แต่ก็มีบ้างเพราะผมก้มีความเป็นตัวตนสูง ความคิดเห็นของผมจะแตกต่างจากหลายท่านซึ่งผมก้เลือกที่จะไม่แสดงความคิดเห็น เพื่อไม่ให้เกิดกระทู้ล่อเป้า ผมรู้สึกว่ากระทู้ที่มีลักษณะก่อให้เกิดความแตกแยกคือกระทู้ที่น่าเบื่อ เพราะมันหาความถุกต้องจากข้อความไม่ได้ ความถุกต้องเกิดจากการทดลองหรือลงมือทำ เถียงกันไปเอาชนะกันไปก้เท่านั้น ไร้สาระ
• บันทึกที่ดีในความคิดของผมคือกระทู้ที่เปิดโอกาสให้ผู้อื่นได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเช้นกระทู้ของท่านอาจารย์เป็นต้น แต่ด้วยวุฒิภาวะของผมมันสอนว่าเราอย่าไปบันทึกอย่างท่านอาจารย์เลย เพราะผมมีอัตราสูงเกินไปกว่าที่จะปิดใจรับความคิดเห็นในทุกเรื่อง เราควบคุมบันทึกของเราไม่ได้แน่ ดังนั้นบันทึกของผมจึงเป้นการเล่าสู่กันฟังมากกว่า
• ผมไม่ชอบบันทึกที่อ่านแล้วเครียด แต่ผมชอบบันทึกที่ก่อให้เกิดการแลกเปลี่ยนกัน ผมมีความรู้สึกว่างานก้หนักพออยู่แล้ว ไม่น่าเอากำลังสมองอันน้อยนิดของเรามาบรรจุเรื่องเครียดๆอีก
• ขอบคุณครับ บันทึกนี้แจ๋วครับ ตรงตามสเป็คผมเลยครับ แลกเปลี่ยนเรียนรู้แบบไม่เครียด
• ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ

บันทึกนี้ และบันทึกอื่นๆ ของผู้เขียนท่านนี้ ผมว่าสร้างสรรค์ดี และตรงไปตรงมาดี บางบันทึกผมอาจจะไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้หมายถึงไม่สร้างสรรค์นะครับ

ผมตอบทุกความเห็น ถ้ามีเรื่องยาว ก็ตอบยาวหน่อย ไม่ค่อยมีอะไรให้พูด ก็ตอบสั้นหน่อย แต่ยังไงก็ตอบครับ เพราะคนที่คลิกเข้ามามีเยอะ ที่อ่านจบ ก็ลดน้อยลงไป ที่อ่านจบแล้วเขียนตอบ แสดงว่า เขาอยากจะสื่อสารกับเรา เราก็สื่อสารกลับไป

การสื่อสารนี่บางทีก็มีปัญหาเหมือนกัน ผมเคยประสงค์ดี ให้ความเห็นที่แสนธรรมดา แต่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นการตำหนิใหญ่โต ทำให้ไม่กล้าให้ความเห็นในบล็อกนั้นๆ อีก อันนี้เป็นเรื่องของการสื่อสารและตีความ

ถ้าไม่ตอบความเห็น ผมก็คิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาอีกนั่นแหละ ถ้าคิดไม่ออก หรือไม่มีความเห็นกลับ ไม่ใช่เรื่องต้องตำหนิครับ แต่คิดว่าถ้ามีประเด็นถาม หรือข้อเสนอที่มีนัยสำคัญ ก็น่าจะตอบครับ

แค่นี้ก่อนครับ อาจจะแวะมาอีก ถ้าคิดอะไรได้เพิ่มเติม

สวัสดีครับ อ.Wasawat Deemarn  ผมเข้ามาใช้ชีวิตใน g2k พร้อมๆอาจารย์  บางครั้งหลงไหลได้ปลื้มลืมอารมณ์ไปเลย  ผมจะเป็นคนเลือกตอบตามอารมณ์(ธรรมชาติของมนุษย์) 

บางครั้งก็ไร้อารมณ์  บางครั้งก็มีอารมณ์ทั้งเชิงบวกและลบ  ยามไร้อารมณ์ผมก็หยุดเขียน หยุดตอบไป  ได้แต่อ่านอย่างเดียว อย่างห้วงเวลาที่ผ่านมา

ยามมีอารมณ์เชิงบวกผมเปิด Mornitor ตอบแทบทุกคน  ยามอารมณ์เชิงลบหยุดดูหยุดอ่านไปบ้างแต่มีน้อย

g2k คือครูของผม  ที่ผมได้เรียนรู้คนใน g2k  ว่าใครของจริงใครของปลอม  บางครั้งแอบทดสอบอารมณ์คน  ทำให้รู้ว่าตัวตนเขาเป็นอย่างไร  ของแท้ผมว่าต้องมั่นคง

ขอแทรกหน่อยค่ะ

คุณเอกเขียนได้น่ารักมากๆค่ะ ปากเป็นเอกค่ะ

คุณ Wasawat ทำให้คิดถึงสมัยที่ตัวเองเขียนใน GotoKnow ใหม่ๆเลยค่ะ รู้สึกว่าสังคมในนี้สอนอะไรให้เราเยอะมากๆเลย พอเขียนอ่านอย่างสม่ำเสมอไปสักระยะหนึ่ง พวกเราแต่ละคนก็จะลุกขึ้นมาวิเคราะห์วิจัยวิจารณ์สังคม GotoKnow บันทึกนี้ทำให้นึกถึงบันทึกของตัวเองบันทึกนี้ เราควรสวมหัวโขนเมื่อเขียนบล็อก GotoKnow กันหรือไม่ และที่เกี่ยวข้องกับบันทึกนี้โดยตรงก็มีค่ะ ที่ สมาชิกในโลก GotoKnow สอนอะไรเราเสมอ...จริงๆนะคะ เพราะตัวเองเป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยได้ตอบหรือทักทายผู้ที่มาเขียนความเห็นเอาไว้ แต่กลับมาอ่านเสมอเหมือนที่คุณเบิร์ดคิดไว้เลยค่ะ รู้สึกขอบคุณทุกๆความเห็น แต่ไม่ได้มีเหตุผลแน่ชัดนะคะว่าทำไมถึงไม่ได้ตอบ ที่นึกได้แน่ๆก็คือ เวลาที่ใช้ในการอ่านเขียนจะมีค่อนข้างจำกัด ทำให้ต้องเลือกระหว่างจะเขียนหรือจะอ่าน หรือจะตอบ ที่ผ่านมามักจะเลือกที่จะตามลิงค์ไปถึงคนที่ยังไม่รู้จัก (ที่สำคัญอย่างยิ่งก็คือต้องมีเวลาด้วยอีกแหละค่ะ) และเมื่อตอบบันทึกไหนของตัวเองก็จะไม่เลือกคน คือตอบทุกคน คิดเหมือนท่านอัยการฯนค่ะว่าเป็นเหมือนมารยาทสังคมอย่างหนึ่ง  

คิดว่าวิธีการที่แต่ละคนทำก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของ GotoKnow นะคะ ที่ทำให้เราได้เห็นความหลากหลาย ได้เรียนรู้ชื่นชมผู้อื่น แล้วเราก็ทำตามได้หากเราเห็นว่าดีและเราทำได้ ชื่นชมคุณเบิร์ด คุณศศินันท์ อ.หมอแป๊ะ ที่คุยกับทุกคนที่เข้าไปทักทาย เอามาปรับนิสัยตัวเองเท่าที่จะทำได้อยู่เหมือนกันค่ะ

• สวัสดีค่ะ
• ดิฉันเขียนบันทึกทีไร  ถ้ามีคนเข้ามาแสดงความเห็น  ดิฉันจะดีใจเป็นที่สุด และก็จะตอบทุก ๆ คนค่ะ
• พักหนึ่ง.. มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นซึ่งไม่ได้เข้าระบบ มาเขียนแบบประณาม และโจมตี เอาเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องมาต่อว่าเราในบันทึก และเป็นการแสดงความคิดเห็นที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องในบันทึกที่เราเขียน  ดิฉันรู้สึกตกใจและช๊อคกับเรื่องราวที่เขาเข้ามาเขียน  เขาจงใจที่จะเขียนเพื่อทำให้คนอื่นมาอ่านแล้วทำให้มองเราแบบเสีย ๆ หาย  ๆ  ติดฉันพยายามลบออก ในทุกบันทึกที่เขาเข้ามาว่า  และในที่สุดก็ตัดสินใจปิดบล็อคชั่วคราว   เมื่อปิดบล็อคแล้ว เขาก็ไม่วายเว้น  ส่งอีเมล์เข้ามาว่าอีก 
• ช่วงที่ดิฉันปิดบล็อคชั่วคราวก็ไม่ได้ห่างหายไปจากg2kดิฉันจะเข้ามาอ่านบันทึกของทุก ๆ คน และทุก ๆ วันด้วย 
• เกือบครึ่งปีที่ดิฉันหายไป  มีมีวลมิตรหลายท่านโทรเข้ามาหาบอกให้เข้ามาเขียนอีกเถอะ 
• ดิฉันได้อ่านบันทึกของหลายท่าน ก็โดนเหมือน ๆ กัน แม้จะแตกต่างกันบ้าง เช่นคุณออต ก็บอกว่าโดนการแสดงความคิดเห็นแบบเลือดท่วมจอ   พี่จตุพรแห่งปาย ก็ยังเคยโดนเรื่อง ความผิดหวังในการเขียนบันทึก เมื่อดิฉันได้ทราบเช่นนี้ก็เลยตัดสินใจกลับเข้ามาเขียนบันทึกอีกครั้งค่ะ  เป็นการกลับมาเขียนโดยถือเอาฤกษ์ปีใหม่พอดีค่ะ  และก็ยืนยันตอบข้อคิดเห็นของทุกคนที่เข้ามา  เพราะถือว่า ทุกคนที่เสียเวลาเข้ามาแสดงความคิดเห็นให้เรา เขาให้เกียรติเรามาก ๆ ค่ะ
• การไม่ได้เขียนนาน ๆ ก็ทำให้เราเขียนไม่ค่อยจะออก  คงต้องฝึกฝนไปอีกเรื่อย ๆ ค่ะ
• ขอบคุณบันทึกนี้ที่อยากจะบอกว่า เป็นบันทึกที่โดนใจค่ะ  

มาเยี่ยม

เห็นมุมคิดดี ๆ

1 . ผมจะตอบโดยมองในมุมบวกเสมอ

2 . ถามแง่วิชาการก็จะตอบทางวิชาการ

3 . ที่ไม่ตอบเพราะไม่ได้ค้นหา...และไม่เจอ...ฮา ๆ เอิก ๆ

สวัสดีค่ะ

ในความคิดเห็น

- ตอบทุกท่าน และช่วย G2K รวบตอบทีละหลาย ๆ ท่าน

- แนวคิดตรงหรือไม่ตรง ข้าพเจ้าก็ตอบ ถือเป็นกัลยาณมิตร

- บางครั้งหากไม่ตรงกัน ข้าพเจ้าชอบวงเล็บ "เป็นความคิดเห็นส่วนบุคคลห้ามลอกเลียนแบบ" กว่าท่านซีเรียส

- บางครั้งข้าพเจ้าด้อยความรู้บางประเด็น หากค้นได้ก็ตอบ ถ้าค้นไม่ได้ก็ตอบ"ไม่มีองค์ความรู้เรื่องนี้" รักษาวินัยในตัวเอง ไม่โม้โดยไม่รู้ ( แต่เป็นการกระทำที่ไม่ค่อยดีค่ะ ไม่ส่งเสริม)

สวัสดีครับ คุณ สุดทางบูรพา

• คุณ สุดทางบูรพา ที่ได้แสดงความคิดเห็น ทำให้ผมทราบว่า คุณ สุดทางบูรพา นั้น ได้มีการวิเคราะห์ตนเองอยู่ตลอดเวลา ถือเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองครับ
• ดังนั้น คุณ สุดทางบูรพา จึงมี STYLE เป็นของตัวเองครับในประเด็นนี้
• แต่ที่แน่ ๆ ผมจะได้ครับว่า คุณ สุดทางบูรพา จะไม่ชอบอ่านหรือเขียนบันทึกเครียด ๆ หนัก ๆ แต่ เอ ! ทำไมผมถึงจะได้หว่า นึกไม่ออก
• ขอบคุณที่ให้กำลังใจมานะครับ :)

ไม่เครียดครับ ไม่เครียด :)

สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ ธ.วั ช ชั ย

• ผมได้รับความรู้จากท่านอาจารย์ ธ.วั ช ชั ย ว่า การสื่อสารและการตีความในลักษณะการเขียนนี้ ยากเหมือนกันที่จะให้คนเราคุยกันได้อย่างเข้าใจ ครับ
• มีแก่นความรู้หลายอย่างทีเดียวที่ผมได้รับครับ เดี๋ยวผมจะนำไป "ขมวดความคิด" พร้อมกับ "ขมวดคิ้ว" อีกครั้งครับ
• รอท่านมาอีกรอบครับ :)

 บุญรักษา ครับ :)

สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ เอก

• ผมขอปฏิเสธท่านอาจารย์เอกครับว่า "ไม่พร้อม" ครับ อิ อิ ผมน่ะ ... เข้ามาหลังท่านอาจารย์เอกตั้งหลายเดือนครับ 555 (ไม่ย้อม ไม่ยอม ครับ)
• "อารมณ์" มีส่วนสำคัญในการเลือกอ่าน เลือกเขียน เลือกตอบ นะครับ
• สงสัยผมจะโดนท่านอาจารย์เอก "ทดสอบอารมณ์" ไปแล้วล่ะครับ แต่ไม่รู้ตัวแน่ ๆ เพราะตอบไปเรื่อย ... เสียววูบ ครับ 555
• "ผมกลัวอาจจะจมลงปลักเพราะหลงรักบันทึก"
• คำนี้ "กึ๊กกึ้ย" จริง ๆ ครับ และขอบคุณท่านที่ให้เกียรติบันทึกผมนะครับ
• เอ ! การไม่โต้เถียง หรือ โต้ตอบ ถือเป็นผู้ใช้ "ธรรมะ" ในการเอาชนะ ครับ ...
• ท้ายสุด ขอปฏิเสธอีกแล้วครับว่า ท่านอาจารย์เอกได้ "หลงคารม" บันทึกของผมหลายบันทึกแล้วครับ 5555

บุญรักษา ท่านอาจารย์เอก ครับ :)

สวัสดีครับ คุณ โอ๋-อโณ

• การอ่านอย่างเดียว แล้วไม่ตอบ
• การอ่าน แล้วตอบ
• การเขียน แล้วไม่ตอบ
• การเขียน แล้วตอบ
• คือ ความหลากหลาย และสิทธิ์ที่แต่คนพึงมีครับ
• นี่เป็นประเด็น "สิทธิ์ของเจ้าของบันทึก" ครับ
• ส่วนอีกประเเด็นที่เราควรจะมองข้ามหรือไม่ควรมองข้าม หรือ เป็นเหตุผลส่วนตัว คือ "การเอาใจใส่ การให้ความรักกับผู้อื่น" ครับ
• มือใหม่ หัดขับ อย่างผม จึงได้เกิดอารมณ์เดียวกับคุณ โอ๋-อโณ เลยครับ 55
• "ความหลากหลายในความแตกต่างของคนแต่ละคน ย่อมทำให้เกิดความรู้" ครับ แต่ไม่ได้หมายความถึง ความแตกต่างกันทางบุคลิกภาพในเรื่องการตอบหรือไม่ตอบ
• ผมเขียนเอง ผมยังงง เลยครับ
• เดี๋ยวจะลอง "ขมวดคิ้ว ขมวดความคิด" อีกทีนครับ
• ขอบคุณด้วยใจจริงครับที่คุณ โอ๋-อโณ เข้ามาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง

บุญรักษา ครับ :)

สวัสดีครับ คุณ  อ้อ

• ขอบคุณครับที่เปิดใจเล่าเรื่องราวให้ฟังนะครับ
• ผมก็โดนครับ ... ทำให้ผมเขียนบันทึก ชื่อ พฤติกรรมการตอบและโต้ความคิดเห็น ระหว่าง "ผู้เขียนบันทึก" กับ "ผู้แสดงความคิดเห็น"
• การให้เกียรติ ถือเป็นประเด็นสำคัญอีกประเด็นครับ ที่จะตัดสินใจตอบหรือไม่ตอบ ( การให้เกียรติ ... (ยอด (สมอง) อิ่ม) )
• ยินดีมาก และขอให้กำลังใจนะครับ ... ถ้ามีความสุขก็เขียนครับ ถ้าทุกข์ก็หยุดไปก่อนได้ครับ

บุญรักษา ครับ :)

สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ umi

• พบกันครั้งแรกหรือเปล่าครับเนี่ย :)
• Positive Thinking ดีครับ
• ขอบคุณความคิดเห็นของท่านอาจารย์ด้วยครับ

ขอบคุณนะครับ :)

สวัสดีครับ คุณ เพชรน้อย

• กล่าวได้ตรงไปตรงมาดีครับ
• ดังนั้น การตอบความคิดเห็นจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นใช่ไหมครับ
• ทราบบอกว่าทราบ ไม่ทราบบอกไม่ทราบ ชัดเจน ครับ

บุญรักษา นะครับ :)

สวัสดีค่ะ อาจารย์  Wasawat Deemarn

แวะมาทักทายหลังจากหายๆไปค่ะ

อ๋อคิดว่าการตอบเมื่อมีผู้อ่านใจดีมาทักทายกันถึง blog เป็นสิ่งที่ดีนะคะ น่ารักดี  และเป็นมิตรภาพที่เกิดขึ้นง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ที่ลงทะเบียนเป็นสมาชิกแล้วค่ะ 

ที่สำคัญจะเป็นกำลังใจสำคัญในการเขียน blog ต่อไปค่ะ เพราะการเขียนคอมเมนต์ให้จะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เจ้าของ blog อยากเขียนต่อไปค่ะ

อ๋อเองไม่ค่อยมีคนคอมเมนต์ทักทายเท่าไหร่  แรกๆก็ฝ่อๆไม่ค่อยอยากเขียน ไม่มีคอมเมนต์นานๆเข้าถึงขั้นไม่เปิดเข้ามาเลยค่ะ  คือลืมไปเลย

การมีคอมเมนต์ก็เหมือนมีเพื่อนๆคอยโทรมาหา โทรมาทักทายกันค่ะ แต่ทำอย่างไรได้ค่ะ อ๋อเข้าใจค่ะว่าอ๋อเขียนเรื่องไม่สนุกและน่าเบื่อค่ะ 

จึงทำใจได้แล้วว่าไม่เป็นไรค่ะ  มีคนอ่านบ้างก็ดีใจแล้ว แต่หากอ่านแล้วฝากคอมเมนต์ไว้สักนิดก็ถือว่าได้รับรางวัลเป็นกำไรชีวิตในวันนั้นๆค่ะ

ในบางกรณีที่อ๋อไม่ตอบเพราะอาจเป็นผู้ที่ไม่ลงทะเบียน และอ๋อไม่อยากตอบเป็นรายๆไปค่ะ ไม่ตอบเฉยๆแต่ไม่ลบนะคะ

บางทีอ๋อหาที่ตัวเองเคยคอมเมนต์ไว้ที่อื่นไม่เจอแล้วอ๋อก็งงๆเหวอๆ รู้สึกว่าตัวเองคงทำอะไรผิด เจ้าของ blogจึงลบทิ้งไป ก็ไม่กล้าไปเขียนอีก

หลังๆจึงไม่กล้าไปตระเวนทำความรู้จักหรือคอมเมนต์ผู้ใดเลยค่ะ เพราะอ๋อกลัวจะไม่ได้รับการต้อนรับค่ะ การท่องเวบของอ๋อจึงเป็นแบบปกติธรรมดา เรียบๆเฉยๆ แอบๆไปอ่านเรื่อยๆค่ะ

อ๋อเองคงไม่ปรับตัวอะไรมากไปกว่านี้หรอกค่ะ ปรับใจให้ปกติ มีความสุขอย่างง่ายๆ ใครจะอย่างไรก็ช่างเถิด เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ทำประโยชน์เท่าที่ทำได้น่าจะดีมากแล้วค่ะ

บ่นยาวตามเคย สวัสดีค่ะ

อ๋อค่ะ

สวัสดีครับ คุณหมออ๋อ

• ผมก็คงเป็นเหมือนคุณหมอครับ ...
• ปกติผมต้องให้เกียรติผู้เข้ามาแสดงความคิดเห็น เหมือนญาติมิตรครับ ... ผมอุตส่าห์ให้เวลาเข้ามาแลกเปลี่ยน ในฐานะผู้ดูแลบันทึกนี้ ก็จะตอบด้วยความเต็มใจครับ โดยเฉพาะผู้ลงทะเบียน มีตัวตนจริง
• เคยเข้าไปแสดงความคิดเห็นเรื่องที่มีความขัดแย้งทางความคิดสูง ๆ ได้รับการตอบรับจากเจ้าของบันทึกไม่ดีเลยครับ เหมือนแตะไม่ได้ ไม่พอก็ยังถูกผู้ที่คิดว่า เราไม่ใช่พวกเขา แวะเข้ามาต่อว่า หาว่า เราเป็นปัญญาชนที่ไม่ใช่สมองอีก ดูเหมือนลิ่วล้อผู้มีอำนาจยังไง ยังงั้น ... อีกทั้งไม่แสดงตัวอีกต่างหาก เล่นเอาผมปลงใจไปเลย ไม่อยากจะแสดงความคิดเห็นเรื่องนี้อีก และไม่อยากยุ่งด้วย ทั้ง ๆ ที่ผมเห็นว่า เขากำลังใช้กลยุทธ์ลวงประชาคมขององค์กรตัวเองอยู่ ไม่จริงใจ ผมเลยไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
• ผมจึงได้เรียนรู้ว่า การอยากเป็นคนดี ต้องนิ่งเฉย หรือ ปลงให้เป็น ... รอให้เขาได้รับโทษจากสวรรค์เองดีกว่า กรรมใครกรรมมัน ... มองเห็นอะไรที่ไม่ดี ก็ห้ามเตือน ... สังคมไทยจะได้ไม่มีใครเดือดร้อนหรือมีมลพิษเกิดขึ้นในชุมชนแห่งนี้
• ผมกำลังงงกับคำว่า "ความไม่ถูกต้อง" ที่เกิดขึ้นในสังคมจริง หรือว่าเราตรง หรือหัวรุนแรงเกินไป คนเราคงชอบคนนิ่ม ๆ แต่แทงแล้วตายเลย ไม่ชอบคนที่พูดตรง ๆ ขวานผ่าซากเท่าไหร่ เราจึงมีภัยเอง
• อัญเชิญพระราชดำรัสของในหลวงที่ว่า "สังคมมีทั้งคนดีและคนไม่ดี คนดีควรควบคุมคนไม่ดีไม่ทำให้สังคมไม่ดีตามไปด้วย"
• พระราชดำรัสนี้อยู่หัวใจของผมมาตลอด ... ผมคงตรงเกินไป
• ผมบ่นกว่าคุณหมออีก ใช่ไหมครับ อิ อิ
• แต่ผมเป็นกำลังใจให้คุณหมอนะครับ สิ่งใดที่คุณหมอเขียนเป็นเรื่องถูกต้อง และไม่เบียดเบียนคนดี ขอให้คุณหมอเขียนเถอะครับ ไม่ต้องสนใจจะมีใครเข้ามาอ่านในทันทีหรือไม่ เพราะบันทึกของคุณหมอจะยังคงอยู่ที่นี่ตลอดไป วันนี้ไม่อ่าน พรุ่งนี้ก็จะอ่าน

ขอบคุณครับ คุณหมออ๋อ ... :)

สวัสดีค่ะ อาจารย์ Wasawat Deemarn

แบบว่ารู้สึกแก่ๆไงไม่ทราบช่วงนี้ค่ะ  อย่างว่านะคะเพิ่งรู้ตัวว่ามีคุณน้องร่วมโลกเพิ่มอีกคนค่ะ 

ขอบคุณค่ะคุณน้อง

พี่อ๋อ

เสียใจด้วยนะครับ คุณหมออ๋อ

แวะไปที่ ฉันคือประชาชน นี่เลย อิ อิ

สวัสดีครับ อ.was

ผมอ่านบันทึกนี้สองครั้งครับ

ขอแลกเปลี่ยนกับอาจารย์และสมาชิก gotoknow ดังนี้ครับ

ตรงนี้เป็นสังคมเสมือนจริง ดังนั้นปฏิสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ย่อมสัมพันธ์กับอารมณ์คนเขียน คนอ่านแน่นอน

ด้วย"อารมณ์" เป็นเหมือนสิ่งที่หล่อเลี้ยงพวกเราในสังคมเสมือน สิ่งที่ดี สิ่งที่ประทับใจ ทำให้เรามีความสุข หากเป็นสิ่งลบ ความก้าวร้าว ชิงชัง ส่อเสียด ก็ทำให้เรามีความทุกข์ได้เช่นเดียวกัน

การให้ข้อคิดเห็นของผม เป็นความตั้งใจอย่างที่สุดในการเขียนความคิดตัวเองลงไป เจือด้วยไมตรี เป็นสุนทรียสนทนาผ่านอักษร ผมอยากให้ข้อคิดเห็นผม ไปต่อยอดความคิด และเปิดประเด็นกว้างเพื่อนให้ท่านอื่นได้นำเสนอต่อจากที่ผมเขียน ตรงนี้ผมพยายาม

และการตอบข้อคิดเห็นใน blog ผม ก็ให้ความสำคัญกับทุกท่านมากเช่นเดียวกัน ผมถือว่า การที่ใครสักคนเปิดอ่าน และกรุณาเขียนข้อความบางอย่าวลงไปนั้น เขาตั้งใจมากกว่าการเขียนข้อเสนอแนะ ตรงนั้นมีไมตรีที่แฝงอยู่ด้วย ส่วนหนึ่งเขาอยากรู้จัก พูดคุย และผูกมิตร ผมจึงให้ความสำคัญกับทุกคนและตอบทุกคนที่มาเยี่ยมผม

มีบางครั้งเช่นกันครับที่หลงตาไปบ้าง ในบันทึกเก่าๆที่ผมตามไปตอบไม่หมด เยอะพอสมควร..ผมก็ยังคิดว่าท่านเหล่านั้นก็เฝ้ารอการไปตอบของเจ้าของด้วยเช่นกัน

สรุปก็ง่ายๆว่าเราเดินมาแล้วมีคนทักสามคน แต่เราเลือกทักทายแค่หนึ่งคน มันก็กะไรอยู่...หากผมเป็นหนึ่งในสามผมก็คงเสียใจครับ

กลับมาคารวะพี่ท่าน Wasawat Deemarn  3 จอก พร้อมขนมเปี๊ยะอีก1 จาน

สวัสดีค่ะคุณพี่ Wasawat Deemarn

ขอบคุณนะคะคุณพี่ Wasawat Deemarn

(บอกให้ยอมรับตั้งนานแล้ว ม่ายเชื่อ เห็นป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ)

สวัสดีครับ คุณเอก

• ยินดีที่คุณเอกได้ใคร่ครวญถึงสองรอบในการให้ความคิดเห็นในบันทึกนี้นะครับ
• เอาใจเขามาใส่ใจเราดีที่สุดนะครับ
• ประเด็นในบันทึกนี้ ผมพบเจอด้วยตัวเองน่ะครับ มีการเลือกตอบด้วย
• ผมวิเคราะห์ว่า ด้วย "อัตตา" หรือเปล่า ผมเคยไปให้ความเห็นอย่างตรงไปตรงมากับเขา เขาคงไม่ชอบให้ใครไปก้าวก่ายความคิดของเขา หลัง ๆ เมื่อผมเข้าไป จึงไม่ได้รับการต้อนรับครับ คงไม่ได้หลงลืมแน่นอนครับ เพราะเขาเลือกตอบคนที่เขาคุ้นเคย แต่ไม่เลือกตอบอีกหลายคนที่เขาไม่คุ้นเคยครับ
• มีกำแพงแบบนี้กั้นอยู่ ผมก็เดินไปบ้านอื่นล่ะครับ พี่น้อง

ขอบคุณนะครับ คุณเอก ผมรออยู่ทีเดียว :)

ขอเรียนปรึกษานะคะ

• ถ้าไม่อยากตอบด้วยเหตุผลส่วนตัวควรทำไงดีค่ะ
• ข้อ1 ลบ คอมเมนต์
• ข้อ 2 แช่ค้างไว้เฉยๆ

อ๋อค่ะ

ท่านอาจารย์ที่นับถือ

การตอบหรือไม่ตอบ...สำหรับไร้นาม..เป็นเรื่องธรรมด้า ธรรมดา ..พอมาอ่านความเห็นของท่านอาจารย์และหลายๆคน..โอ๊ะเอ๊ะ ซีเรียสอย่างกับทำข้อสอบกันขนาดนั้น....555 ...ฉันถามมาเธอไม่ตอบให้ศูนย์คะแนน แถมติดลบตรงเกิดอารมณ์มะโหถึงขั้น เธอไม่ตอบฉาน ฉานก็โป้งไม่เข้าไปอ่านของเธออีก   5555    ตลกชะมัด 555  อยากเขียนบล็อกแบบผู้ใหญ่แต่อารมณ์เด็กอนุบาล 555

• ครูอ้อย  ก็กลับมาอ่านอีกครั้ง ด้วยความประทับใจ
• การตอบคำแสดงความคิดเห็น  บางที  ครูอ้อยก็ลอดตาไปบ้าง แบบ น้องเอก กล่าวค่ะ
• อย่างไร ครูอ้อยก็จะขออภัยทุกครั้ง
• ก็มีมิตรรรักทักเหมือนกันค่ะ  ครูอ้อยก็จะ แหะแหะ  มองข้ามไป  แต่ไม่ได้เจตนาลืม หรือ ตั้งใจนะคะ
• ส่วนใหญ่ จะตอบช้า หรือ เร็ว  ขึ้นกับเวลาว่างที่มีอยู่ค่ะ
• บางที  ขึ้นมาก็ตอบเลย  บางทีเว้นไว้หลายวัน
• แต่ทุกครั้งที่ตอบ  ก็จะผสม พริกป่น น้ำส้ม  น้ำตาล  ไปบ้างให้กลมกลืน
• อ้อนเล็กน้อย หากด้อยอาวุโส
• หวานๆฃย้อย หยาดเยิ้ม  หากเป็นผู้ชาย

อะไรประมาณนี้  แต่ด้วยความรัก ทุกท่านทุกคนค่ะ  น้องชาย

พี่ท่านอาจารย์ Wasawat Deemarn

คิดว่าคงเป็นความรู้สึกเอาใจเขามาใส่ใจเรานั่นแหละค่ะ จึงได้ใส่ใจให้ความสำคัญ กับเรื่องที่อาจจะแสนธรรมดาๆ จึงลำบากใจเรื่องจะตอบหรือไม่ตอบดี เป็นความรู้สึกไงคะ ความรู้สึกค่ะ

อ๋อค่ะ

ครับ มีแห่งหนใดกำแพงกั้นอยู่ ก็เลือกบ้านที่เปิดประตูกว้างๆต้อนรับดีกว่าครับ

ที่ "บ้านของผม"  นอกจากจะเปิดกว้างเต็มที่แล้ว เจ้าของบ้านพยายามปลูกต้นไม้ ดอกไม้ประดับ มีศาลาเล็กริมน้ำคอยรับรองแขกผู้มาเยือน ยังมีชา กาแฟหอมกรุ่น รอต้อนรับด้วยนะครับผม

ยินดีครับสำหรับการมาเยือน ไปมาหาสู่กันครับ

ขอตอบคุณไร้นาม ครับ

ในส่วนตัว ผมคิดว่า ตรงนี้เป็นไมตรีพื้นฐานด้วยครับ ไม่ใช่ซีเรียส แต่ที่ต้องทำ แต่ก็ไม่ฝืนนะครับ เป็นธรรมชาติ ที่สำคัญคือ สังคม

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็สบายๆครับ หลากหลายความคิด และการแสดงออก

เหมือนสังคมเราไงครับที่หลากหลาย คนดี คนชั่วปะปน เป็นเรื่องธรรมดา มีมาตรฐานของสังคมที่มีไว้ แต่ก็ไม่สำคัญครับเพราะมีการสร้างมาตรฐานระดับปัจเจกขึ้นเรื่อยๆ

ดังนั้นที่ผมเขียนก็หมายถึง ให้เป็นธรรมชาติครับ เป็นคนไทยมีน้ำใจไมตรีอันดี เปิดเผย โอบอ้อมอารี ปรองดองครับ

หากทำไม่ได้หรือไม่อยากทำก็ไม่ผิดครับ- - -ใช่มั้ยละครับ

สวัสดีครับ ... คุณ (น้องหมอ) อ๋อ nithimar

• แว่บไปกินข้าวเดี๊ยวเดียวมาเยี่ยมเยือนกันคึกคักเชียวครับ
• คำถามคุณหมอ ... คือ ไม่อยากตอบเป็นการส่วนตัว
• คำตอบ คือ ... โดยส่วนใหญ่เรานับถือเรื่องมารยาทใช่ไหมครับ เรามักจะไม่นิยมลบครับ เพื่อเลือกทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์สถาน เพื่อเตือนความทรงจำครับ เอ้ย ไม่ใช่ครับ เพื่อเก็บไว้บอกว่า มีคนคิดไม่เหมือนเราน้า แต่ .... มันก็ต้องมีข้อแม้ครับว่า ความคิดเห็นนั้น หยาบคาย ไม่ให้เกียรติเรา  จนเราไม่สามารถรับได้ แบบนี้ ลบดีกว่าไหม เราจะได้สบายใจด้วย นั่นแสดงว่า เราเลิกคบกับความคิดเห็นแบบนี้ ดีไหมครับ แหกระเบียบสักหน่อย คนอื่นคงไม่ว่าหรอกนะครับ นอกจากคนถูกลบนั่นแหละ อิ อิ

จาก คุณพี่ อ.วสวัตดีมาร ตระการตา ครับ :

สวัสดีค่ะ คุณพี่  อ.วสวัตดีมาร ตระการตา

ชื่อจริงยาวมากนะคะ ขอเรียกคุณพี่อาจารย์นะคะ

เอาเป็นว่าอ๋อจะไม่ลบนะค่ะ แต่หากอ๋อไม่ตอบก็คือไม่ตอบค่ะ

แบบว่าดื้อ มีอะไรอ๊ะป่าววววววววววววว

ขอบคุณค่ะ

อ๋อค่ะ

สวัสดีครับ ท่าน ไร้นาม

• ยินดีที่ได้แวะเข้ามา ... ครับ
• ผมไม่นิยมลบบันทึกออกหรอกครับ
• แต่ติดคำว่า "อยากเขียนบล็อกแบบผู้ใหญ่แต่อารมณ์เด็กอนุบาล"
• ผมชอบเรื่อง การให้เกียรติ ... (ยอด (สมอง) อิ่ม) นะครับ คือ เวลาเราเขียน คงไม่ใช่เขียนไปเรื่อย โดยไม่สนใจว่า คนอื่นจะคิดยังไง เป็นยังไง ใช่ไหมครับ ถ้าเขียนไปเรื่อยแสดงว่า เราคงไม่ต้องการกระจกสะท้อนตัวตนของตัวเองใช่ไหมครับ เราอยากอยู่โลกที่เราจะเขียนอะไรก็ได้ เขียนอะไรก็ได้หรือครับ
• เอ๊ะ ! หรือจุดนี้ คือ ความแตกต่างระหว่างไดอารี่ออนไลน์ กับ การเขียนบล็อกแบบผู้ใหญ่ ๆ ครับ นี่ กลายเป็นความรู้ไปแล้วครับ
• ผมคิดว่า เด็กอนุบาลของท่าน อย่างผม คงต้องการ ความชุ่มชื้นของหัวใจที่มอบให้ผู้อื่น .. (ค้นหาตัวเอง) ไม่ใช่หรือครับ คนเราทุกคนต้องการความรักความเอาใจใส่ทุกคน ทุกกระบวนการของชีวิตครับ .. ลึก ๆ แล้ว ทุกคนต้องการครับ แต่จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่ มากเกินไปก็ไม่ดี น้อยเกินไปก็ไม่ดี ครับ
• เหมือนมีแฟน ... แฟนงอแงมากเกินไป คงน่ารำคาญ แฟนงอแงพองาม เราก็ว่า น่ารักดี ครับ
• อีกทั้งการที่เราตอบเด็ก ๆ ไป ว่างจาก ... ความรู้ไม่พอ (คิดจากความว่าง)  ทำให้เราทราบว่า เราลืมเรื่องราวอะไรไปบ้าง ใช่ไหมครับ
• 555  ผมชอบหัวเราะเหมือนท่านไร้นามนี่แหละครับ แต่บางครั้งผมก็เคร่งเครียดเหมือนกัน ว่างจาก .. ความเครียด (คิดจากความว่าง) บางทีผมก็รู้สึกดีที่มีเพื่อนและกัลยาณมิตรมาตอบให้ผมสบายใจ ทั้งจริงจังและเล่นหัว ผมจึงมีรอยยิ้มบ้าง ครับ
• ผมชอบท่านนะ เขียนได้ตรง ๆ ดี ทำให้ผมต้องหันกลับมาคิดประเด็นที่นำเสนอแนะมาครับ

ขอบคุณมากครับผม ด้วยใจจริง :)

สวัสดีครับ คุณเอก :)

• แหม ผมไม่อยู่แป๊บเดียวเอง แต่ก็อุ่นใจครับที่คุณเอกช่วยดูแลบ้านของผมไว้ให้ครับ :)
• ขอบคุณนะครับ คุณเอก
• ผมว่า คำว่า "เพื่อน" ใคร ๆ ก็มีกันได้ครับ แต่ "เพื่อนแท้" บางทีหากันตลอดชีวิตก็หาไม่ได้ครับ
• อย่างผม ไม่ค่อยมีหรอกเพื่อน (ชาย) มีแต่เพื่อน (หญิง) ครับ อิ อิ

บุญรักษา กันดีกว่าครับ :)

สวัสดีครับ ครูเอ

• แม่ออน ร้านกาแฟร้านไหนอร่อยหรือครับ :)

ขอบคุณครับ

ก๊าก ก๊าก ก๊าก ไร้นามเข้ามาโผล่หน้าแป๊บเดียวถึงขั้นต้องให้ท่านจตุพรมาเฝ้าบ้านคอยปัดรังควานเลยเหรอท่านอาจารย์  555   ให้เกียรติไร้นามได้ระดับเจรงๆ

ไร้นามไปดีกว่า ..ไร้นามบอกแล้วว่าไร้นามความรู้ความคิดแค่อนุบาล ท่านทั้งหลายเป็นครูบาอาจารย์ระดับมหาวิทยาลัยคงไม่ต้องเปลืองสมองมาใคร่ครวญคำของไร้นามก็ได้..ถึงท่านตอบได้ไม่จ๊าบและไม่ค่อยปล่อยอัตตา ไร้นามก็ไม่ให้คะแนนศูนย์แก่ท่านหรอก... 555  .....ออีกอย่างนะท่านอาจารย์ การอยู่อนุบาลน่ะไม่ต้องการคะแนนหรอก พวกท่านๆก็อย่ายัดเยียดคะแนนให้ก็แล้วกัน 555

สวัสดีครับ ครูเอ

ขอบคุณมากครับ :)

สวัสดีครับ  ท่านไร้นาม

• ผมเข้าใจท่านแล้วครับ .. ท่านต้องการการไร้ตัวตนนะครับ
• ผมเชื่อตามหลักสัจธรรมครับว่า เมื่อมี "เหตุ" ก็ต้องมี "ผล" นะครับ แต่ท่านต้องการสร้างแค่ "เหตุ" แต่ไม่ต้องการ "ผล"
• ผมจึงหยุดตอบโต้กับท่านเพียงเท่านี้ครับ

* เวลาเข้าไปอ่านบล็อคของใครแล้ว ส่วนมากก็จะตอบค่ะ คนเขียนบล็อคดีๆ มีความรู้ อ่านแล้วได้มุมมองใหม่ๆ อดไม่ได้ที่จะตอบค่ะ

มีส่วนน้อยที่อ่านแล้ว ยังไม่เข้าใจว่าจะตอบอย่างไรดี ก็จะเว้นไว้ (ถ้าเป็นอย่างไดอารี่ออนไลน์ ถ้าเรายังไม่รู้จะตอบว่าอะไร ก็ใส่ ^^" หรือ - -''  ไว้ให้รู้ว่ามาอ่านแล้วนะ ในกรณีที่สนิทกัน แต่ที่นี่คิดว่าถ้าตอบแบบนั้นจะแปลกๆนะคะ ลักษณะของเว็บฯต่างกันค่ะ) 

 * คิดว่าที่นี่การออกความเห็นน่าจะเป็นในทางสร้างสรรค์ให้แตกยอดความคิดต่อไปได้นะคะ

" เหมือนมีแฟน ... แฟนงอแงมากเกินไป คงน่ารำคาญ แฟนงอแงพองาม เราก็ว่า น่ารักดี ครับ"  อันนี้ไม่จริงค่ะ แฟนงอแงเกินไปก็น่ารัก งอแงพองามก็น่ารัก

ปล.  อ้าว ... อ.เจอเกรียนเข้าแล้วค่ะ !!!

รบกวนลบข้อความข้างบนให้หน่อยค่ะ มือไวไปนิด

สวัสดีค่ะ คุณพี่อาจารย์ Wasawat Deemarn

ดื่มกาแฟไหมจ๊ะ ถ้วยที่เข้มๆหน่ะ ถ้วยของพี่ท่านนะ

แบบว่าท่าทางถ้วยนี้จะขมปี๋ ให้คุณพี่เสริมความเข้ม...

อ๋อค่ะ

สวัสดีครับ น้อง ณ เส้นขอบฟ้า

• การตอบขึ้นอยู่กับลักษณะวัฒนธรรมของเว็บแต่ละเว็บเนาะ
• แฟนงอแงเกินไป น่ารักก็ได้หนา อิ อิ
• "เกรียน" แปลว่า อะไรเหรอ ... ศัพท์ใหม่ตามเทคโนโลยีใหม่ใช่ม่ะ ครับ
• จัดการลบความคิดเห็นที่เกินมาให้แล้วนะครับ

ขอบใจจ้า :)

สวัสดีครับ น้องคุณหมออ๋อ

• ผิวคุณพี่ เข้มอยู่แล้วอ่ะดิ ... น้องหมอ
• แต่น่าชิมเนาะ .. น่ากินดีอ่ะ
• ขอบคุณครับที่แวะมาให้กำลังใจด้วยกาแฟนะครับ

ขอบคุณจ้า :)

สวัสดีครับ คุณ แมวเหมียวตัวเล็ก

• บ้านผม ก็ต้อง "กาแฟวาวี" สิครับ กับ "กาแฟริมตึก"
• อร่อยแต้ ๆ ครับ

ขอบคุณนะครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน :)

มาเข้าเรื่องบล๊อกก่อน

ขอบอกว่าชอบตอบทุกคนค่ะ  ไม่"เลือก"ตอบด้วยค่ะ

เพราะที่ผ่านมามีแต่คนดีๆและน่ารักมาแสดงความคิดเห็น

อย่างของคุณWasawat Deemarn  นี่ต้องตอบทุกครั้งค่ะ

(ถ้าไม่ได้ตอบแสดงว่าไม่ได้เล่นเน็ทสามารถทวงได้เลยค่าาาา ยินดีมากๆ) 

สวัสดีครับ คุณหมออิน

• ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน ด้วยความอบอุ่นใจนะครับ
• คุณหมออินสามารถเลือกตอบได้นะครับ คนที่ปรารถนาดีต่อผู้อื่น ควรตอบนะครับ คนที่ไม่ได้แสดงความปรารถนาดี ๆ หรือมุ่งไม่ดีมากเกินไป คุณหมอก็ไม่ตอบก็ได้ครับ
• โลกเสมือนจริง ... จำลองจาก ... โลกจริง ๆ ครับ ต้องระมัดระวังเช่นกันครับ
• อิ อิ ... คุณหมอต้องถูกทวงถามแน่ ๆ ครับ ... สัญญา ๆ ครับ :)

บุญรักษา คุณหมอดี ๆ ครับ :)

Good evening

49. Wasawat Deemarn
เมื่อ อ. 22 ม.ค. 2551 @ 15:12
524955 [ลบ] 

• Nice to meet you again.
• Long time I did't come to visit your blog
• So everything still good and feel warm.
• ต้ามารายงานตัวเว่อร์ไปรึเปล่าค่ะ
• ประมาณว่า ไม่มาเยี่ยมนานมากแล้ว ก็เลยเรีกร้องความสนใจ
• การโต้ตอบของต้าจะเป็นลักษณะอ้อนๆ ถ้าไม่เข้าไปทักทายนานๆ
• หรือแบบปลุกใจด้วยการเขียนบันทึกแนวระทึกขวัญแถว 3 จังหวัดชายแดน บางทีก็ทำหัวข้อเรื่องให้ชวนไปอ่านเร็วๆเช่น แต่งงานกันไหมเป็นต้น ปรากฎว่า ได้ผลค่ะ (เพื่อนพ้อง พี่ๆ กลัวต้าจะลงจากคานมั้ง หุๆๆๆ)
• วันนี้ดีใจค่ะที่เจอบันทึกนี้ อาจนานแล้วสำหรับคนอื่น แต่ต้าจะรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านบันทึกที่เป็นมิตรและให้ข้อคิดแบบนี้ค่ะ
• ขอบคุณนะคะ อ้อ....มีอีกวิธีให้คนมาเยี่ยมบันทึกเรา เช่น....ช่วงนี้ถ้าว่างไปเยี่ยมบันทึกของครูบ้านๆด้วยนะคะ....สวัสดี 

สวัสดีครับ คุณครู anita

• Good Afternoon กับ อาฟเตอร์แบน (คือไม่นูน) ครับ อิ อิ
• คุณครูทักทายเป็นภาษาอังกฤษเป็นคนแรกเลยครับ ต๊กใจเลย เพราะกลัวว่า จะแปลไม่ออก ครับ
• คุณครูสบายดีนะครับ ... รู้สึกห่วงใยจัง คุณครูต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะครับ
• ว่าง ๆ สงสัยคุณครูต้องดูละครเรื่อง "ยุทธการหักคานทอง" แล้วล่ะครับ อิ อิ
• ช่วงนี้ถ้าว่างแวะมาเยี่ยมบันทึกครูดอยบ้างนะครับ ใช่ได้ไหมครับ

ขอบคุณครับ ขอให้พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองคุณครูด้วยนะครับ :)

ผมว่าเสน่ห์อีกอย่างของสังคมที่นี่ คือมิตรภาพดี ๆ ที่เพื่อน ๆ สมาชิกมีให้แก่กันครับ...

ได้เข้ามาทักทาย แลกเปลี่ยนให้กำลังใจกัน นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้หลาย ๆ ท่าน มีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาที่นี่...

โดยส่วนตัวผม ผมเลือกตอบทุกคนครับ ผมมักจะรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ตอบทุกความคิดเห็นครับ...

และผมก็รู้สึกดีด้วยเช่นกันครับเวลาที่ผมแสดงความคิดเห็นไปแล้ว เจ้าของบันทึกตอบความคิดเห็นของผม...

ขอบคุณครับ...

สวัสดีครับ Mr.Direct

• จริง ๆ ด้วยครับ การได้มีโอกาสตอบทุกความคิดเห็น มันเกิดความสุข
• ขอบคุณมากครับ ๆ ที่แวะมาเยี่ยมเยือน

ขอบคุณครับ :)

• ใช้วิธีตอบทุกคนค่ะ เพราะรักเท่ากัน อิอิ
• วันไหนมีเวลามากก็ตอบยาวหน่อยตอบทีละคนทีละประเด็น
• วันไหนมาแว๊บเดียวก็จะสั้นหน่อยตอบทีเดียวทุกคน ฮ่าๆ
• แต่ส่วนใหญ่จะใช้วิธีย้อนกลับไปหาเจ้าของความเห็นและเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในประเด็นอื่นๆได้นอกเหนือจากสิ่งที่อยู่บนบันทึกของเราค่ะ

สวัสดีครับ .. คุณ naree suwan

• ชอบการต่อยอดความรู้ใช่ไหมครับ อิ อิ
• "นอกเหนือจากสิ่งที่อยู่บนบันทึก" คือ ต่อยอด ๆ มะพร้าว นั่นเอง ครับ

ขอบคุณครับ :)

พรวนบันทึก คนที่ 1000 ครับ :)

สวัสดีครับอาจารย์

ผมไม่ได้เข้ามาทักทายอาจารย์นานมาก อาจารย์สบายดีไหมครับ

วันที่ 20-21 ผมจะไปทำธุระที่เชียงใหม่ ยังไงก็ยังอยากพบอาจารย์อยู่ดี 

ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่า อาจารย์ไม่สะดวกพบ ก็ตาม

ปล. ขอ อ่านและคอมเม้นท์ต่อจากอาจารย์ เป็นคนที่ 1001 ครับ

ขอบคุณครับ ;-)

สวัสดีครับ คุณ ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ  :)

สบายดีนิดหน่อยครับ ... ใกล้จะเดินทางไปบางกอกครับ มีประชุมงานวิจัยอะไรสักอย่าง

ขอบคุณครับที่ให้เกียรติ ... ได้เป็นคนที่ 1001 ด้วย

:) ...

เป็นสมาชิกใหม่คะ ชอบอ่านความคิดเห็นและบทความของคุณนะคะ แต่องค์ความรู้ยังน้อยอยู่จึงไม่อาจเสนอความคิดเห็นอะไรได้มากนัก ตอนนี้จึงขอสมัครเป็นผู้อ่านที่ดีและเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากผู้อื่นก่อนละกันนะคะ

ขอบคุณมากครับ คุณ จารุโส ;) ... ยินดีที่ได้รู้จัก และ ขอต้อนรับครับ

ความรู้และความถนัดในแต่ละคน ไม่เหมือนและไม่เท่ากันครับ ... คุณ จารุโส  น่าจะมีอะไรที่คนไม่มีเช่นกันครับ

ผมจะรออ่านงานของคุณ จารุโส นะครับ :)

สู้ สู้ ครับ

ตอนนี้ไม่ได้ตอบใครเลยค่ะ มักจะแวะเข้าไปเยี่ยมคนที่เข้ามาตอบหรือเม้มเราค่ะ จะได้เข้าถึงตัวของผู้ที่มาเยี่ยมบล็อกเราค่ะ

แต่ช่วงนี้ไม่ได้เข้ามาตอบและไม่ได้เข้าไปเยี่ยมผู้ที่มาเม้มค่ะ

ต้องขออภัยค่ะสำหรับเรื่องนี้ค่ะ

งานเข้าค่ะ จะพยายามเข้าไปเยี่ยมผู้ที่มาเม้มค่ะ ถ้าช่วงไหนว่างและสะดวกค่ะ

บางทีจะว่างแต่ติดที่เน็ตใช้ไม่ได้wirelessไม่มีสัญญาณค่ะ แบบว่าโน้ตบุ๊คที่บ้านที่ใช้wirelessเล่นเน็ตฟรีบางครั้งก็ใช้ได้ค่ะบางทีก็เล่นไมได้เลยค่ะ

สำหรับวิธีการที่ไปเยี่ยมผู้เข้ามาคอมเม้นท์บันทึกของเราถึงที่เลยนั้น ผมก็เห็นหลาย ๆ ท่านใช้วิธีการนี้ครับ แต่นั่นคือการไปเยี่ยมไงครับ ;)

หากแต่การต่อยอดความรู้ การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในประเด็นที่กล่าวถึง จะให้ถึงพริกถึงขิง ก็ต้องตรงตำแหน่งที่ประเด็นนั้นอยู่ จึงจะรับทราบและเกิดปฎิสัมพันธ์ความคิดระหว่างกัน

ขอบคุณจังที่แวะมาพรวนบันทึกให้อีกแล้วล่ะ ชอบ ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณwasawat ที่เข้ามาตอบค่ะ

การเข้าไปเยี่ยมมีทั้งการเข้าไปต่อยอด LO&KMค่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่ในเรื่องเกี่ยวกับการบริหาร การจัดการ การศึกษา เช่น บล็อกเกอร์คุณsmall man ก็โดนมากมักเข้าไปต่อยอดความรู้ค่ะ แต่ก็มีบ้างค่ะที่มีเวลาสั้นก็เลยเข้าไปบอกว่ามาเยี่ยมค่ะ จองค่ะ แบบว่าติดไว้ก่อนแล้วค่อยมาต่อยอดค่ะ

ส่วนบล็อกเกอร์โดยมากมักจะแวะไปเยี่ยมไปพูดคุยด้วยความเป็นห่วงใย เหมือนเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน

นอกจากจะได้องค์ความรู้ เราก็ได้มิตรภาพกันในนี้ด้วยค่ะ

แล้วบล็อกเกอร์แต่ละท่านที่เข้ามาเม้มที่บล็อกของหนูมักจะเม้มแบบให้กำลังใจค่ะ ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบค่ะ บางท่านก็ต่อยอดความรู้ แนะนำบางอย่างให้มากมายด้วยค่ะ บางคนแวะมาเม้มทักทายเป็นประจำก็มีค่ะ ทำให้ต้องไปโต้ตอบกับเค้สต่อค่ะ

ว้าว ขอบคุณมากครับ น้อง berger0123 ที่แวะมาต่อยอด พูดคุยกันล่ะ ;)

ขอบคุณคร้าบ ;)

สวัสดีค่ะ พี่อาจารย์ Wasawat Deemarn

น้องนีนานันท์เชื่อว่า แขกที่เข้ามาเยี่ยมบันทึก จะสามารถรับรู้..สัมผัส..วัฒนธรรมของเจ้าของบันทึกได้ด้วยตัวเอง  จากภาษาหนังสือตอบการให้ความเห็นในบันทึก และรวมถึงกริยาที่ ไม่สามารถ แสดงความเห็นต่อผู้ที่เข้ามาให้ความเห็นค่ะ..  ซึ่งในขณะเดียวกัน เจ้าของบันทึก ก็สามารถสัมผัสได้ด้วยเช่นเดียวกัน จากผู้ที่เข้ามาแสดงความเห็น และ ตัวเลขที่นับจำนวนแขกที่เข้ามาเยี่ยม เปรียบเทียบกับจำนวนความเห็นที่แสดงไว้ในบันทึก..

ขอบคุณค่ะ        

ความเป็นกัลยาณมิตรระหว่าง เจ้าของบันทึก กับ ผู้เข้าเยือน ย่อมมีสื่อสัมผัสถึงกันได้

ขอบคุณมากครับ น้อง นีนานันท์ ;)