การไปเป็นเจ้าภาพร่วมและวิทยากร ของการจัดสัมมนา 13-15 สิงหาคม 2550 ตามคำชักชวนของอาจารย์พิชัย....เหมือนกับการโผล่หัวตัวเองออกจากกระดองเต่า อย่างแท้จริงค่ะ
เส้นทางความคิดไม่ได้ราบรื่นเสมอไป บางครั้งก็เงียบเหงาและไม่มีใครเข้าใจเส้นทางของความคิด...บางครั้งก็หกล้มเพราะความอ่อนด้อยประสบการณ์.....การบันทึกนั้น....แค่เจตนาดีไม่เพียงพอ...ยังต้องประกอบด้วยความยับยั้งชั่งใจและความเข้าใจผู้อื่นด้วย........ครั้งใดที่หกล้มจึงไม่โทษก้อนกรวดบนเส้นทาง....แต่โทษตัวเองที่ประคองตัวเองไม่เป็น....
แพร่งหนึ่งคือความคิด ว่า บนโลกเสมือนจริง....จับต้องไม่ได้...จำเป็นแค่ไหนที่จะต้องไปรู้จักตัวจริงๆ กัน...ก็เหมือน ทุกๆครั้งของการสัมมนาที่ไม่เคยคิดไปร่วม ประกอบกับเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบการประชุมที่ต้องไปอยู่ร่วมกับคนกลุ่มใหญ๋ๆ.....อีกแพร่งหนึ่งคือ นี่คือโอกาสที่จะได้ไปแสดงกตัญญูกตเวทีให้กับอาจารย์พิชัยและ bloggers อีกหลายๆท่าน ที่เคยได้อาศัยความคิดเห็นและบันทึกของท่านเหล่านั้นในการกล่อมเกลาชีวิตให้งดงามขึ้น
แล้วก็พบกับความจริงว่า ในการเดินทางหลายๆครั้งที่ตัวเองมักจะมองที่จุดหมายปลายทาง คิดไปถึงผลลัพท์ที่ความสำเร็จของการเดินทาง.....มององค์ประกอบจนลืมมองสิ่งที่กำลังทำอยู่...ที่แตกต่างจากหนอนแดงๆ ตัวหนึ่ง
ซึ่งกำลังเดินบนถนน.....มันคงไม่ได้เงยหน้าเพื่อมองดูฟ้าและอยากตะกายขึ้นไป...แต่มันกำลังเดิน...และนั่นคือความยิ่งใหญ่ของชีวิต....มีแต่ความเป็นปัจจุบันต่างหากที่เป็นความจริงที่ยิ่งใหญ่.....
เมื่อตระหนักก็ทำให้ก้าวข้ามความลังเลและตัดสินใจจะเป็นเจ้าภาพร่วมและเป็นวิทยากร
ที่จะตกลงมา เมื่อถึงเวลาที่ลงตัวตามจังหวะ.....
เช่นเดียวกับการจัดการความรู้อย่างธรรมชาติที่เกิดอย่างงดงามเมื่อ มีความพร้อม
เหมือนดั่งกลุ่มปลาในสระเหล่านี้...
...ที่ต่างก็มีเอกลักษณ์ของตนเอง....ต่างก็ว่ายแหวก...บางครั้งอาจจะว่ายตามกันบ้าง..บางครั้งอาจจะว่ายแยกตัวบ้าง......
แต่ปลาเหล่านี้ได้ร่วมกันสร้างความสวยงามและความสุขให้กับผู้ที่พบเห็น...
---------------------------------------//----------------------------------------------
ขอขอบคุณผู้เข้าร่วมสัมมนาทุกท่านที่กรุณาอดทนกับการนำเสนอบนเวที ในวันที่ร่างกายกำลังต่อสู้กับอาการปวดหัวและเจ็บตาจากการจ้องคอมพิวเตอร์และแสงจ้าของเครื่องฉายภาพมากเกินไป
----------------------------------------------------------------------------------------
ขอบพระคุณอาจารย์พิชัยที่กรุณาดึงเต่าตัวหนึ่งออกจากกระดองค่ะ
----------------------------------------------------------//
และขออภัยหากเรื่องที่เขียนนี้จะแตกต่างกับสิ่งที่พูดบนเวทีอยู่บ้าง...
----------------------------------------//
ปล...รูปทุกรูปมาจากสถานที่จัดสัมมนา....และอยากขอบคุณปลาทุกตัวที่ชวนกันว่ายน้ำขึ้นมาบนผิวน้ำให้ชื่นชมความงาม....
สวัสดีครับ อ.จันทรัตน์
เหมือนผมอยู่บนเวทีวันนั้นเลย ประทับใจเรื่องราวที่อาจารย์เรียงร้อย มุมที่อาจารย์มองโดยใช้ภาพดำเนินเรื่องทำให้เกิดกระบวนการคิดที่ต่อเนื่องและสนุกดีครับ
ขอบคุณที่อาจารย์ร่วมแรงร่วมใจ ให้ความรัก ความดีงามกับทุกท่านที่เข้าร่วมงานสัมมนาฯ
ขอบคุณครับ
ทุกครั้งได้แต่แอบเข้ามา วันนี้ขอแสดงความเป็นเจ้าของนะค่ะ จึงขออนุญาตนำบล็อกเข้าแพลนเน็ต ขอบคุณคะ
อ่านแล้วก็อื้มมม .. นึกภาพตามได้เลยค่ะ
^_^
สวัสดีค่ะ
เป็นบันทึกที่งดงามมากค่ะ อาจารย์คะ ไม่ได้ไป แต่ติดตามค่ะ เป็นไข้หวัดอยู่ค่ะ อ่านแล้ว ค่อยยังชั่ว ปวดหัวเลยค่ะ
ชอบที่อาจารย์นำภาพมาประกอบการเขียนบรรยายความรู้สึก ...ทำให้เป็นบันทึกที่ค่อนข้างจะลุ่มลึก อ่านแล้วมีความสุข ....คงต้องขอยืมภาพ "ทางสองแพร่ง" ไปใช้บ้างนะครับ ....ดีใจและประทับใจที่ได้พูดคุยกับอาจารย์ในห้องอาหารครับ
หนูสร้อย
หนูทำให้อาจารย์ทึ่งมาก ตอนสมัยไปอธิบายภาพในบันทึกอาจารย์ ก็มีภาษาและมุมมองที่งดงามแล้ว
แต่ตอนนี้ หนูกำลังบรรลุถึงสิ่งที่เรียกว่า
มองเห็นในสิ่งที่ไม่เห็น
อาจารยืดีใจและภูมิใจ ที่มีหนูอยู่ข้างๆ เวลาทำงาน และยังจำเสียงหวานๆที่ชวนร้องเพลงได้เสมอ
อาจารย์สร้อย หรือ อาจารย์จันทรัตน์ หรือคุณ JC (นามแฝง)
รู้สึกประทับใจอาจารย์ครับ อาจารย์ เป็นอาจารย์ของพี่สาวผมสมัยมาเรียน ปริญญาโท ที่คณะพยาบาล มช. อยู่ ๆ อาจารย์ก็ทายถูกทันทีว่า พี่สาวผมเป็นอย่างไรบ้าง? พี่สาวผมตื่นเต้น ที่จะได้พบกับอาจารย์มากครับ..
นำภาพคู่อาจารย์ผู้มีรูปแบบการมองโลกที่ละเอียดอ่อน และเนียนไปกับวิถีชีวิต สมกับคุณลักษณะของครูอาจารย์ที่เป็นที่เคารพของศิษย์ครับ
สวัสดีค่ะ อ.จันทรรัตน์
ยังจำวันแรกที่พบกันได้เลยค่ะ ที่ร้านอาหารน่ะค่ะ ^ ^ แล้วก็ที่นั่งรถไปด้วยกัน เกร็งๆ นิดหน่อย แต่ก็ไม่มากค่ะ ^ ^ เพราะไม่เคยคุยกันมากๆ มาก่อน แต่ก็ติดตามอ่านที่อาจารย์เขียนอยู่บ้าง และก็อ่านที่อาจารย์เขียนคุยกับอ.พิชัยในบันทึกน่ะค่ะ
ชอบบันทึกที่อาจารย์เขียนมากๆ เลยค่ะ เป็นบันทึกชวนคิดตลอด ..(กำลังนึกถึงบันทึกเรื่องรองเท้าน่ะค่ะ) ^ ^
เจอกันครั้งนี้ทำให้ได้สัมผัสกับความลึกซึ้งในความคิดของอาจารย์มากขึ้น ยังนึกถึงที่ทานข้าวเช้าโต๊ะเดียวกัน แล้วคุยกันเรื่องพ่อกับแม่จะไปที่ไหน ซื้ออะไรแถวบ่อสร้างดี ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^ ^
สวัสดีค่ะ อ.จันทรรัตน์
อ่านบันทึกนี้ไป หลับตาจินตนาการเหมือนอาจารย์มาเอื้อนเอ่ยวจีใกล้ๆ หู ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยได้พบเจออาจารย์ ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินเสียง เพียงเปิดใจสัมผัสสิ่งที่อาจารย์ต้องการจะสื่อให้เห็น
ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรือ่งราวดี ๆ ความรู้สึกดี ๆ ที่ถ่ายทอดออกมาด้วยใจ งดงามยิ่งกว่าบทกวีใด ๆ เป็นพันเท่า
ขอบคุณค่ะ
ขอขอบคุณอาจารย์จันทรรัตน์...
ฝากติเตียนทีมงานที่จัดการอบรม km เชียงใหม่ด้วย...
สวัสดีครับอาจารย์
มาเรียนให้อาจารย์ทราบว่า เมื่อช่วงบ่ายได้เก็บบล็อกของอาจารย์เข้าไว้ในแพลนเน็ต เพราะสะดุดกับบันทึกนี้ครับ ซึ่งตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเข้ามาเยี่ยมและทักทายอาจารย์หลังเลิกงานอย่างแน่นอน นับจากที่ฝากคำชมผ่านคุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร เมื่อครั้งที่ได้เห็นความสวยสง่าของอาจารย์ในเสื้อ G2K ยังไม่ได้ทักทายอาจารย์อีกเลย
การบันทึกนั้น....แค่เจตนาดีไม่เพียงพอ...ยังต้องประกอบด้วยความยับยั้งชั่งใจและความเข้าใจผู้อื่นด้วย........ครั้งใดที่หกล้มจึงไม่โทษก้อนกรวดบนเส้นทาง....แต่โทษตัวเองที่ประคองตัวเองไม่เป็น....ผมเห็นภาพคนอยู่บนกระเช้าที่แขวนอยู่บนสลิง แล้วดึงเชือกเข้าหาตัวเอง เพื่อให้กระเช้ามุ่งสู่เป้าหมายข้างหน้าครับ
อยากขอบคุณปลาทุกตัวที่ชวนกันว่ายน้ำขึ้นมาบนผิวน้ำให้ชื่นชมความงาม....ช่างประณีตทางมโนทัศน์จริงๆ...ด้วยความเคารพ ผมอยากบอกว่า...สุดยอดครับอาจารย์
อาจารย์ขาสวัสดีค่ะ
ประทับใจกับการนำเสนอของอาจารย์มากค่ะ แป๋วชอบถ่ายภาพ แต่มองไม่เห็นอย่างที่อาจารย์เห็น เสียดายที่ไม่ทีโอกาสได้พูดคุยเกี่ยวกับการถ่ายภาพกับอาจารย์ มิฉะนั้นคงได้เรียนรู้จากอาจารย์อีกมาก ในลักษณะการมองอย่างลุ่มลึกเช่นนี้ ประทับใจมากค่ะ...
สวัสดีค่ะ คุณติ๋ว
ขอบคุณค่ะ....เอ..แต่ในรูปไม่มีคุณติ๋วอยู่ด้วย???
หรือเพราะเป็นช่างภาพ...
เบื้องหลังของความสำเร็จ...คือการมีใครสักคนยอมเสียสละอยู่รั้งท้าย และส่งเสริมผู้ที่เดินล่วงหน้า??
ดีใจที่ได้เจอคุณติ๋วตัวจริงเสียงจริง...ที่สวยกว่าในรูป แสนจะสุภาพ มีอารมณ์ขัน แต่ไม่ได้ล่วงเกินผู้ใด...
งานที่ขาดคุณติ๋วคงจะกร่อย ไม่อร่อยอย่างที่เป็น เป็นแน่แท้...
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณหมู MOO
ดีใจที่ได้เจอเด็กก๊วนห้าร้อย...ที่เป็นพยาบาลด้วยกันอีกคนค่ะ
เพราะเราต่างก็เข้าใจกันนะคะ.....ดีใจที่ได้เจอชาวมุกดาหารที่มีอุดมการณ์เพื่อวิชาชีพ...งานข้างหน้าของคุณหมูคงมีอีกมาก.....แต่ก็เชื่อมั่นว่าคุณหมูจะนำธงไปสู่เป้าหมายไม่ลำบากนัก......เพราะคุณหมูมีเพื่อนที่เฝ้าส่งกำลังใจไปให้จากทุกสาระทิศแน่นอนค่ะ
ไม่มีเวทีนี้เราก็คงไม่ได้เจอกัน กินข้าวร่วมโต๊ะ และดูแลกันและกันหรอกนะคะ
สวัสดีค่ะ น้อง เนปาลี
ขอบคุณสำหรับสมุดทำมือที่ฝากไว้ให้นะคะ.....สิ่งที่มีค่านี้จะอยู่ในที่ๆ มีความรักไปถึงค่ะ
คุณสร้อยค่ะ ทราบหรือเปล่าว่าหมูร้องไห้นะ
สวัสดีค่ะ คุณ sasinanda
หรือว่า หวัดจะถูกส่งผ่านทางบล็อก....เพราะเราต่างก็เป็นหวัดปวดหัวเหมือนกัน??
ขอบคุณค่ะ สำหรับคำชม.....ดีใจที่งานสัมมนานี้มีผู้ติดตามจากทุกมุมของประเทศรวมทั้งจากต่างประเทศด้วย.....โลกเล็กนิดเดียวเองเมื่อเราจูนคลื่นตรงกันนะคะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ประพนธ์beyondKM
ความสุขของคนเขียนบล็อกอย่างหนึ่งคงอยู่ตรงนี้ด้วย......ตรงที่เขียนแล้วทำให้ใครสักคนมีความสุขและนำไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง
ความเห็นของอาจารย์ทำให้เกิดความสุขกับคนเขียนบันทึกเช่นกันค่ะ..และยินดีเสมอสำหรับการที่อาจารย์จะนำรูปไปใช้...
ที่คุยกันในห้องอาหารนั้น อาจารย์ได้สอนด้วยการกระทำถึงคำว่า "การแลกเปลี่ยนเรียนรู้" และการฟังอย่าง "deep listening"...จนทำให้เกิดความสนุกและกล้าที่จะคุยกับอาจารย์ค่ะ...
ขอบพระคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ น้องซูซานที่น่ารัก Little Jazz \(^o^)/
หากไม่มีเวทีนี้ พี่ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอคนเก่งที่ถ่อมตัวอย่างน้อง ..ซึ่งเป็นคนที่รู้ลึกรู้จริงและถ่ายทอดวิทยายุทธอย่างไม่ปกปิด แถมยังห่วงใยคนรับว่าจะรับได้ไม่ครบถ้วน....
พี่จะมีข้อขออภัยก็ตรงที่....ฟังบรรยายของน้องแล้วยังไม่ได้ทำตาม.....หัวบล็อกพี่ก็เลยยังโล้นอยู่....(แฮ่ม)...
สวัสดีค่ะ คุณโบตัน
ขอบคุณที่กรุณาฟัง..และเห็นในสิ่งที่อยากถ่ายทอด....และนี่คือความสุขเหลือล้นของคนพูดแล้วล่ะค่ะ.....
ดูเหมือนจะเคยผ่านตา ชื่อบล็อกเกอร์โบตัน...แล้วจะติดตามไปอ่านบันทึกของคุณเช่นกันค่ะ
สวัสดีเจ้า อาจารย์พิชัย กรรณกุลสุนทร
หนูสร้อยกำลังฝึกที่จะ....มองเห็นในสิ่งที่ไม่เห็น...อยู่ค่ะ...
กราบขอบพระคุณอาจารย์ที่ชักนำให้ไปสู่แนวทางของความสุขสงบ..และใจที่ละเอียดขึ้นค่ะ
และดีใจที่ได้มีโอกาสทำงานเพื่อครูบาอาจารย์ที่เคารพทั้งหลายโตยเจ้า
สวัสดีค่ะ น้องโอ๋ สุภัทร ชูประดิษฐ์
ขอบคุณค่ะ..คำพูดของน้องทำให้พี่เต็มตื้นมากค่ะ....
และพี่ก็หวังว่า หากวันไหนที่พี่วีนแตกหรือเดินดูดไอติมเลียมือกลางตลาด..น้องโอ๋ก็จะยังเข้าใจในความเป็นปุถุชนของพี่ด้วยเช่นกันนะคะ
ดีใจที่ได้รู้จักน้องโอ๋....ความเก่งที่มาคู่ความดี และมีจิตใจใสๆแบบน้องโอ๋..ได้ช่วยทำให้งานนี้ถึงพร้อมของสุขภาวะ...wellness seminar!!
สวัสดีค่ะ อาจารย์กมลวัลย์
ดีใจที่ได้ทักทายและรู้จักกับอาจารย์ และอาปาและคุณแม่ของอาจารย์ค่ะ
แล้ว..วันนั้นได้ซื้อของอะไรกลับไปไหมคะ...
ถ้าไม่มีโอกาสของการสัมมนานี้..เราอาจจะไม่ได้เจอกันเลยนะคะ...ไม่ว่าโดยสายงานสาขาวิชา หรือวงการ..อยู่กันคนละที่ละทางจริงๆ...
หรือเพราะเราเคยทำบุญมาด้วยกันในชาติก่อนๆ??
สวัสดีค่ะ คุณคุณ รัตติยา เขียวแป้น
มีคนพูดถึงคุณรัตติยา ตลอด สามวันของการสัมมนา.....ไม่ทราบว่าจามหรือสำลักบ้างหรือเปล่าคะ...
งานนี้จึงถือเสมือนว่าคุณรัตติยาอยู่ร่วมในการสัมมนาตลอดวันและคืนค่ะ....
ขอบคุณที่แวะเวียนมาเพิ่มเติมอารมณ์ดีๆ และความสุขที่สัมผัสได้ค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ อาจารย์หมอนพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์
เริ่มเห็นคล้อยตามอาจารย์ว่าน่าจะมีสัก 3 ปีแล้วซิคะ
ท่าแก้อาการปวดหลังที่อาจารย์สาธิตนั้น ได้นำไปแนะนำต่อให้น้องซูซานด้วยค่ะ น้องซูซานบอกว่าดีมาก.....สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ
ดีใจที่ได้มีโอกาสพูดคุยและเรียนรู้จากอาจารย์ค่ะ..
เสียดายที่รถขับตามๆกันแต่ไม่ได้เจอกันในวัดนะคะ..วันนั้นไปวัดพระธาตุหริกุญชัย ไหว้พระ และเดินเวียนเทียนสามรอบ..จากนั้นไปที่โรงเรียนมงคลวิทยาเลยค่ะ
แล้วจะส่งซีดีไปให้ค่ะ....อาจจะเป็นสัปดาห์หน้าค่ะ
สวัสดีค่ะคุณข้ามสีทันดร
บรรยากาศของการสัมมนาเหมือนๆกับการไปฝึกปฏิบัติธรรม...ตรงที่มีระเบียบวินัยของเวลา...มีการฝึกด้วยตนเอง..มีพี่เลี้ยง...มีผู้นำทาง
ทุกอย่างนั้นต้องอาศัยความอดทน การแก้ปัญหา ความศรัทธาในสิ่งที่ทำ และมีอารมณ์ของการอยากถ่ายทอดให้สิ่งที่ดีกับผู้เข้าร่วมฝึกใหม่
ตรงนี้จึงค่อนข้างแตกต่างจากสภาพการประชุมอื่นๆค่ะ
อย่างไรก็ตามสารสุขก็เสพติดได้เช่นกัน...จึงต้องพิจารณาอารมณ์ตนเองตลอดเหมือนกัน...
เมื่อกลับมาจากการสัมมนาแล้ว ถึงจะต้องเจอสภาพหลายอย่างที่เดิมๆ แต่ก็เชื่อว่าหลายคนที่เข้าร่วมสัมมนาจะมองสิ่งเหล่านั้นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว และค้นพบวิถีชีวิตที่เป็นสุขมากขึ้น
อาจจะไม่ใช่การทำบล็อกอย่างเดียวแต่คงเป็นการเปลี่ยนมุมมองโลกด้วย
ขอบคุณค่ะที่ให้คำนิยม....และมีประเด็นที่อยากบอกเล่าเพิ่มขึ้น...รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับคนคุ้นเคยอยู่นะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์paew
ดูเหมือนว่ายังไม่ได้ทำหน้าที่เจ้าบ้าน น้อมส่งอาจารย์กลับขอนแก่นค่ะ
เลยถือโอกาสไม่ลาล่ะค่ะ เพราะว่าคงเจอกันอีกบ่อยๆ
แต่มีสิ่งที่ยังไม่ได้บอกอาจารย์แป๋วเลยว่า ชอบเหลือเกินที่อาจารย์นำทีมกิจกรรมตอนเช้าของวันที่ 15 ....อาจารย์น่ารักจัง
อาจารย์กำลังถ่อมตัวเรื่องการมองผ่านเลนส์เพื่อเห็นสิ่งที่มองไม่เห็นอยู่นะคะ....เราต่างใช้เลนส์เดียวกันแต่ถ่ายทอดด้วยถ้อยคำที่ต่างกันเท่านั้นเอง....
สวัสดีค่ะ น้องแผ่นดิน
อันที่จริงพี่เรียนรู้จากน้องเยอะมากเลยนะ
พี่คิดว่าถ้าจะเข้าสู่ชุมชนและวิเคราะห์ปัญหาได้เด็ดขาดละก้อ..พี่จะต้องฝึกและเรียนรู้แบบอย่างจากน้องอีกหลายอย่าง
และพี่ก็รู้สึกมั่นใจกับคำพูดของน้องในการชี้ประเด็นและหาทางออกของปัญหาทุกครั้ง
ดีใจค่ะที่ได้เจอคนรุ่นใหม่อย่างน้องที่เต็มร้อยเพื่อสังคมที่ดีขึ้น
คุณหมู
คนราชสีห์น่ะ เขาบอกว่ามีน้ำตาให้กับความตื้นตันใจมากกว่าความเสียใจ..ใช่ไหมคะ
อย่าแอบกอดตัวเองเงียบๆนะคะ..มีอ้อมกอดนับร้อยที่พร้อมจะอ้าแขนโอบกอดและให้กำลังใจเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.จันทรัตน์
อุ้ย จริงหรือค่ะ อาจารย์ ที่ว่ามีคนพูดถึงหนู ตลอดสามวัน
ว้าว ดีใจจัง
สวัสดีครับอาจารย์
ดีใจทีได้เห็นอาจารย์และได้ฟังการเสวนาครับ
เคยอ่านบันทึกท่านหลายอันมากก่อนเช่นกันครับ
บันทึกนี้..ละเอียดอ่อน ลึกซึ้งมากๆครับ ละเอียดเสียจนกระทั่ง คนที่อาจจะไม่ค่อละเอียดเช่นผม ต้องอ่านกลับไป กลับมา เพื่อทำความเข้าใจ และเก็บเกี่ยวสิ่งที่ดีและงามครับ....
ขอบคุณครับอาจารย์
ที่อาจารย์บอกว่า.....รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับคนคุ้นเคยอยู่นะ.....รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับที่อาจารย์กรุณามอบความเป็นกันเองให้แก่น้องใหม่อย่างผม หรือว่าจะเป็นเพราะปาฏิหาริย์ครับ : )
เมื่อเราเจอกัน
เจอกันแค่ครั้งเดียว
ก็ผูกพันธ์เหมือน
ใกล้ชิดมานาน
บอกไม่ถูกว่าทำไม
หรือเราจะเคย
ได้เจอกันชาติก่อน
มายืนยันค่ะ คุณรัตติยาคุณ รัตติยา เขียวแป้น
มีคนพูดถึงตลอดงานจริงๆ....ครูบาน่ะพูดถึงหลายครั้ง
สวัสดีค่ะคุณหมอkmsabai หากกรุณากันอย่าเรียกว่า "ท่าน" เลยค่ะ...
ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยือนบันทึก....งานคราวนี้คนมากก็จริง แต่ดูเหมือนคุ้นเคยกันมากด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณข้ามสีทันดร
ความคุ้นเคยแห่งความคิดและสำนวน???...รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ.....
ระหว่างการประชุมนั้นมีคนพูดว่า สังเกตดูว่าที่มาช่วยงานอาจารย์พิชัยคราวนี้คือพวกที่สนใจธรรรมะทั้งนั้น.....
น่าคิดนะคะว่าทำไมคนต่างสาขาอาชีพ ต่างวัย อยู่กันคนละทิศละทางมารวมกันได้ในเวลาสั้นๆ และร่วมแสดงอานุภาพของการ "ให้" ได้เป็นเชิงประจักษ์
และแม้แต่การที่เขียนและอ่านบันทึก และเห็นบางอย่างคล้ายกันได้.....อย่างน้อยคงเคยทำกรรมดีๆ ร่วมกันมาก่อน...กระมัง...
....
^__^
โลกไม่ร้างการทำงานเพื่อกันและกัน...
ผมสอนนิสิตเสมอว่า การทำกิจกรรม ถ้าทำแต่เฉพาะเพื่อตนเองเป็นที่ตั้งก็ไม่ผิด แต่ถ้าใครที่ทำกิจกรรมแล้วก้าวพ้นออกมาจากตัวเอง ซึ่งหมายถึงเป็นการทำและอุทิศตนเพื่อคนอื่นแล้วนั้น ถือว่าเป็น "ความดีงาม" ..ที่ต้องได้รับการคารวะอย่างไม่ต้องสงสัย
ชาวบล็อกเกอร์ที่ไปเป็นวิทยากรในวันนั้น ก็ไปด้วยใจ .. ไปเพื่อช่วยคนที่พลีใจทำอะไรเพื่อคนอื่น ... ซึ่งหมายถึงท่านอาจารย์พิชัย.. และเครือข่ายบล็อกเกอร์ทางภาคเหนือ...
...
ขอบพระคุณอาจารย์มากครับ....
คุณสร้อยค่ะ แวะมาเยี่ยมด้วยความคิดถึง..คิดถึงคะ