คิดอะไรและพูดอะไรไว้ บนเวที KM เชียงใหม่


การไปเป็นเจ้าภาพร่วมและวิทยากร ของการจัดสัมมนา 13-15 สิงหาคม 2550 ตามคำชักชวนของอาจารย์พิชัย....เหมือนกับการโผล่หัวตัวเองออกจากกระดองเต่า อย่างแท้จริงค่ะ

  • เมื่ออาจารย์พิชัยชวน ก็เริ่มมาทบทวนความสัมพันธ์ของตัวเองกับ gotoknow  ที่เริ่มจากครั้งแรกเมื่ออาจารย์หมอชาตรีจากน่าน ทิ้งประโยคไว้ให้ หนึ่งประโยคว่า "อยากรู้เรื่อง KM ไปที่ http://gotoknow.org"  แล้วก็พบว่า gotoknow ก็เหมือนดั่งรูป P1000036   
  • คือเส้นทางที่มีแนวทาง มีจักรยานไว้ให้ อยู่ที่ตัวของเราเองว่าจะกระโดดขึ้นปั่นไหม

 

  • จากนั้นได้เริ่มบันทึก และก็พบว่าบนหลังอานจักรยาน

เส้นทางความคิดไม่ได้ราบรื่นเสมอไป P1000057บางครั้งก็เงียบเหงาและไม่มีใครเข้าใจเส้นทางของความคิด...บางครั้งก็หกล้มเพราะความอ่อนด้อยประสบการณ์.....การบันทึกนั้น....แค่เจตนาดีไม่เพียงพอ...ยังต้องประกอบด้วยความยับยั้งชั่งใจและความเข้าใจผู้อื่นด้วย........ครั้งใดที่หกล้มจึงไม่โทษก้อนกรวดบนเส้นทาง....แต่โทษตัวเองที่ประคองตัวเองไม่เป็น....

 

  • ระยะหนึ่งผ่านไป....เกิดความอยากหยุด มองดูข้างทางบ้าง P1000064        เหมือนการหยุดและยกเลิกการบันทึก ระยะนั้น....ปิดบล็อก...หยุดบันทึก......ไปหลายครั้ง...

 

  • แล้วอาจารย์พิชัยก็ส่งสัญญาณว่า จะจัดสัมมนาที่เชียงใหม่....เป็นความรู้สึกเหมือนการมาหยุดที่ทางสองแพร่ง...

P1000034 แพร่งหนึ่งคือความคิด ว่า บนโลกเสมือนจริง....จับต้องไม่ได้...จำเป็นแค่ไหนที่จะต้องไปรู้จักตัวจริงๆ กัน...ก็เหมือน ทุกๆครั้งของการสัมมนาที่ไม่เคยคิดไปร่วม ประกอบกับเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบการประชุมที่ต้องไปอยู่ร่วมกับคนกลุ่มใหญ๋ๆ.....อีกแพร่งหนึ่งคือ นี่คือโอกาสที่จะได้ไปแสดงกตัญญูกตเวทีให้กับอาจารย์พิชัยและ bloggers อีกหลายๆท่าน ที่เคยได้อาศัยความคิดเห็นและบันทึกของท่านเหล่านั้นในการกล่อมเกลาชีวิตให้งดงามขึ้น

 

  • จึงเริ่มหันมามองดูความคิดของตัวเอง...เหมือนกับการกลับมาดูเส้นทางภายในจิตใจ...เหมือนกับการค่อยๆ กลับมาสู่ความสงบในใจ

 P1000061 แล้วก็พบกับความจริงว่า ในการเดินทางหลายๆครั้งที่ตัวเองมักจะมองที่จุดหมายปลายทาง คิดไปถึงผลลัพท์ที่ความสำเร็จของการเดินทาง.....มององค์ประกอบจนลืมมองสิ่งที่กำลังทำอยู่...ที่แตกต่างจากหนอนแดงๆ ตัวหนึ่ง

P1000062  ซึ่งกำลังเดินบนถนน.....มันคงไม่ได้เงยหน้าเพื่อมองดูฟ้าและอยากตะกายขึ้นไป...แต่มันกำลังเดิน...และนั่นคือความยิ่งใหญ่ของชีวิต....มีแต่ความเป็นปัจจุบันต่างหากที่เป็นความจริงที่ยิ่งใหญ่.....

เมื่อตระหนักก็ทำให้ก้าวข้ามความลังเลและตัดสินใจจะเป็นเจ้าภาพร่วมและเป็นวิทยากร

  • ทุกช่วงเวลาของการวางตัวเองลงกับความเป็นปัจจุบันตั้งแต่ครั้งที่ติดตามอาจารย์พิชัยและทีมงานไปดูสถานที่.. และระยะต่อมา ก็ค้นพบว่า ได้ตัดสินใจถูกต้องแล้ว เพราะทำให้ได้เรียนรู้ที่มีคุณค่ายิ่ง เพราะได้เห็นวิถีของการเป็นผู้นำที่ดี ของอาจารย์พิชัย ที่จะรอช่วงจังหวะที่เหมาะสมในการจัดการ เหมือนน้ำตกจำลองในโรงแรมที่พัก

P1000069  ที่จะตกลงมา เมื่อถึงเวลาที่ลงตัวตามจังหวะ.....

เช่นเดียวกับการจัดการความรู้อย่างธรรมชาติที่เกิดอย่างงดงามเมื่อ มีความพร้อม

  • ได้พบเจอความเป็นจริงของ bloggers ทั้งที่มาร่วมเป็นวิทยากรและที่เข้าร่วมสัมมนา...ได้มองเห็นความมีชีวิตชีวาของบรรดาผู้คนที่ตั้งใจมาร่วมกันขับเคลื่อนอุดมการณ์ของการสร้างชุมชนแห่งการเรียนรู้ร่วมกัน

เหมือนดั่งกลุ่มปลาในสระเหล่านี้...

P1000067...ที่ต่างก็มีเอกลักษณ์ของตนเอง....ต่างก็ว่ายแหวก...บางครั้งอาจจะว่ายตามกันบ้าง..บางครั้งอาจจะว่ายแยกตัวบ้าง......

แต่ปลาเหล่านี้ได้ร่วมกันสร้างความสวยงามและความสุขให้กับผู้ที่พบเห็น...

---------------------------------------//----------------------------------------------

 

ขอขอบคุณผู้เข้าร่วมสัมมนาทุกท่านที่กรุณาอดทนกับการนำเสนอบนเวที ในวันที่ร่างกายกำลังต่อสู้กับอาการปวดหัวและเจ็บตาจากการจ้องคอมพิวเตอร์และแสงจ้าของเครื่องฉายภาพมากเกินไป

----------------------------------------------------------------------------------------

 

ขอบพระคุณอาจารย์พิชัยที่กรุณาดึงเต่าตัวหนึ่งออกจากกระดองค่ะ

----------------------------------------------------------//

 

และขออภัยหากเรื่องที่เขียนนี้จะแตกต่างกับสิ่งที่พูดบนเวทีอยู่บ้าง... 

----------------------------------------//

 

ปล...รูปทุกรูปมาจากสถานที่จัดสัมมนา....และอยากขอบคุณปลาทุกตัวที่ชวนกันว่ายน้ำขึ้นมาบนผิวน้ำให้ชื่นชมความงาม....

 

 

คำสำคัญ (Tags): #km เชียงใหม่#aar
หมายเลขบันทึก: 119941เขียนเมื่อ 16 สิงหาคม 2007 11:25 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:15 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (43)

สวัสดีครับ อ.จันทรัตน์

เหมือนผมอยู่บนเวทีวันนั้นเลย ประทับใจเรื่องราวที่อาจารย์เรียงร้อย มุมที่อาจารย์มองโดยใช้ภาพดำเนินเรื่องทำให้เกิดกระบวนการคิดที่ต่อเนื่องและสนุกดีครับ

ขอบคุณที่อาจารย์ร่วมแรงร่วมใจ ให้ความรัก ความดีงามกับทุกท่านที่เข้าร่วมงานสัมมนาฯ

ขอบคุณครับ

สวัสดีค่ะ อ.สร้อย

  • ประทับใจในเรื่องเล่านี้ค่ะ และนำรูปมาฝาก..
  • ที่หากแม้นวันใดรถจักรยานล้มลงด้วยบังเอิญอุบัติเหตุ...ก็ยังเห็น อ.สร้อยไม่ได้เดินไปคนเดียวอย่างเดียวดาย...แต่เดินไปแบบมีเพื่อนๆมากมาย...บนถนนคนเดินค่ะ.....
  • 12
คุณสร้อยค่ะ ไม่กล้าเอ่ยลากัน เชื่อว่าตัวเองจะอดกลั้นความรู้สึกที่คิดถึงไม่ได้ แต่ระลึกเสมอเราไม่ได้อยู่ไกลกันนะค่ะ เราอยู่ใกล้กันตรงที่หัวใจนี่เอง และขอร่วมยืนยันกับคุณติ๋วเขียน เราพร้อมที่จะไปด้วยกันคะ

ทุกครั้งได้แต่แอบเข้ามา วันนี้ขอแสดงความเป็นเจ้าของนะค่ะ จึงขออนุญาตนำบล็อกเข้าแพลนเน็ต ขอบคุณคะ

  • สวัสดีค่ะ  อาจารย์ ..

อ่านแล้วก็อื้มมม .. นึกภาพตามได้เลยค่ะ

 

^_^

สวัสดีค่ะ

เป็นบันทึกที่งดงามมากค่ะ อาจารย์คะ ไม่ได้ไป แต่ติดตามค่ะ เป็นไข้หวัดอยู่ค่ะ อ่านแล้ว ค่อยยังชั่ว ปวดหัวเลยค่ะ

ชอบที่อาจารย์นำภาพมาประกอบการเขียนบรรยายความรู้สึก ...ทำให้เป็นบันทึกที่ค่อนข้างจะลุ่มลึก อ่านแล้วมีความสุข ....คงต้องขอยืมภาพ "ทางสองแพร่ง" ไปใช้บ้างนะครับ ....ดีใจและประทับใจที่ได้พูดคุยกับอาจารย์ในห้องอาหารครับ

ขอบคุณอาจารย์ที่ดีกับหนูมาก และขอบคุณที่ช่วยสอนท่าบริหารหลังให้ หนูเอาไปลองทำดูแล้วด้วย ดีมากเลย ^/\^
ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ได้ให้มุมมองที่แยบคาย กระทุ้งสัจธรรมแห่งโลกที่เป็นจริงอย่างที่อาจารย์ว่าครับ ผมชอบตรงที่ภาพต้นไม้ที่อาจารย์บอกว่า "ภาพที่แสดงเป็นภาพของต้นไม้ริมถนน แต่สังเกตได้ว่าต้นไม้แต่ละต้นมันไม่เหมือนกันเลย" ทำให้ผมขนลุกขึ้นมาทันทีว่าอาจารย์ลุ่มลึกในการมองโลก ผมประทับใจมากครับ จะติดตามอาจารย์ตลอดน่ะครับ ขอบคุณมากครับ

หนูสร้อย

หนูทำให้อาจารย์ทึ่งมาก ตอนสมัยไปอธิบายภาพในบันทึกอาจารย์ ก็มีภาษาและมุมมองที่งดงามแล้ว

แต่ตอนนี้ หนูกำลังบรรลุถึงสิ่งที่เรียกว่า

มองเห็นในสิ่งที่ไม่เห็น

อาจารยืดีใจและภูมิใจ ที่มีหนูอยู่ข้างๆ เวลาทำงาน และยังจำเสียงหวานๆที่ชวนร้องเพลงได้เสมอ

อาจารย์สร้อย หรือ อาจารย์จันทรัตน์  หรือคุณ JC (นามแฝง)

รู้สึกประทับใจอาจารย์ครับ  อาจารย์ เป็นอาจารย์ของพี่สาวผมสมัยมาเรียน ปริญญาโท ที่คณะพยาบาล มช. อยู่ ๆ อาจารย์ก็ทายถูกทันทีว่า พี่สาวผมเป็นอย่างไรบ้าง?  พี่สาวผมตื่นเต้น ที่จะได้พบกับอาจารย์มากครับ..

Dsc04436

นำภาพคู่อาจารย์ผู้มีรูปแบบการมองโลกที่ละเอียดอ่อน และเนียนไปกับวิถีชีวิต  สมกับคุณลักษณะของครูอาจารย์ที่เป็นที่เคารพของศิษย์ครับ

สวัสดีค่ะ อ.จันทรรัตน์  

ยังจำวันแรกที่พบกันได้เลยค่ะ ที่ร้านอาหารน่ะค่ะ ^ ^ แล้วก็ที่นั่งรถไปด้วยกัน เกร็งๆ นิดหน่อย แต่ก็ไม่มากค่ะ ^ ^ เพราะไม่เคยคุยกันมากๆ มาก่อน แต่ก็ติดตามอ่านที่อาจารย์เขียนอยู่บ้าง และก็อ่านที่อาจารย์เขียนคุยกับอ.พิชัยในบันทึกน่ะค่ะ

ชอบบันทึกที่อาจารย์เขียนมากๆ เลยค่ะ เป็นบันทึกชวนคิดตลอด ..(กำลังนึกถึงบันทึกเรื่องรองเท้าน่ะค่ะ) ^ ^

เจอกันครั้งนี้ทำให้ได้สัมผัสกับความลึกซึ้งในความคิดของอาจารย์มากขึ้น ยังนึกถึงที่ทานข้าวเช้าโต๊ะเดียวกัน แล้วคุยกันเรื่องพ่อกับแม่จะไปที่ไหน ซื้ออะไรแถวบ่อสร้างดี ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^ ^

 

สวัสดีค่ะ อ.จันทรรัตน์

        อ่านบันทึกนี้ไป หลับตาจินตนาการเหมือนอาจารย์มาเอื้อนเอ่ยวจีใกล้ๆ หู ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยได้พบเจออาจารย์ ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินเสียง  เพียงเปิดใจสัมผัสสิ่งที่อาจารย์ต้องการจะสื่อให้เห็น

        ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรือ่งราวดี ๆ ความรู้สึกดี ๆ ที่ถ่ายทอดออกมาด้วยใจ งดงามยิ่งกว่าบทกวีใด ๆ เป็นพันเท่า

          ขอบคุณค่ะ

ขอขอบคุณอาจารย์จันทรรัตน์...

  • แวะมาชม...

ฝากติเตียนทีมงานที่จัดการอบรม km เชียงใหม่ด้วย...

  • การอบรมดีๆ แบบนี้น่าจะจัดคราวละ 3 ปี ไม่ใช่ 3 วัน
  • อือม์... 3 วันก็ยังดี ดีกว่า 3 ชั่วโมง
  • ประทับใจกับพวกเราทุกคนมากๆ เลยครับ

สวัสดีครับอาจารย์

มาเรียนให้อาจารย์ทราบว่า เมื่อช่วงบ่ายได้เก็บบล็อกของอาจารย์เข้าไว้ในแพลนเน็ต เพราะสะดุดกับบันทึกนี้ครับ ซึ่งตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเข้ามาเยี่ยมและทักทายอาจารย์หลังเลิกงานอย่างแน่นอน นับจากที่ฝากคำชมผ่านคุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร เมื่อครั้งที่ได้เห็นความสวยสง่าของอาจารย์ในเสื้อ G2K ยังไม่ได้ทักทายอาจารย์อีกเลย 

การบันทึกนั้น....แค่เจตนาดีไม่เพียงพอ...ยังต้องประกอบด้วยความยับยั้งชั่งใจและความเข้าใจผู้อื่นด้วย........ครั้งใดที่หกล้มจึงไม่โทษก้อนกรวดบนเส้นทาง....แต่โทษตัวเองที่ประคองตัวเองไม่เป็น....ผมเห็นภาพคนอยู่บนกระเช้าที่แขวนอยู่บนสลิง แล้วดึงเชือกเข้าหาตัวเอง เพื่อให้กระเช้ามุ่งสู่เป้าหมายข้างหน้าครับ

อยากขอบคุณปลาทุกตัวที่ชวนกันว่ายน้ำขึ้นมาบนผิวน้ำให้ชื่นชมความงาม....ช่างประณีตทางมโนทัศน์จริงๆ...ด้วยความเคารพ ผมอยากบอกว่า...สุดยอดครับอาจารย์

อาจารย์ขาสวัสดีค่ะ

ประทับใจกับการนำเสนอของอาจารย์มากค่ะ แป๋วชอบถ่ายภาพ แต่มองไม่เห็นอย่างที่อาจารย์เห็น เสียดายที่ไม่ทีโอกาสได้พูดคุยเกี่ยวกับการถ่ายภาพกับอาจารย์ มิฉะนั้นคงได้เรียนรู้จากอาจารย์อีกมาก ในลักษณะการมองอย่างลุ่มลึกเช่นนี้ ประทับใจมากค่ะ...

  • สวัสดีครับ
  • เป็นยังไงบ้างครับหายเหนื่อยหรือยัง...
  • ผมขอเรียนข้อเท็จจริงประการสำคัญคือ  ไม่คาดคิดว่าจะได้ใกล้ชิดท่านอาจารย์มากมายถึงเพียงนี้
  • ผมประทับใจมาก  จนกล้าพอที่จะมาเขียนความรู้สึกในลงในบันทึกนี้   โดยเฉพาะการแสดงความคิดเห็นอย่างเป็นกันเองของอาจารย์ในห้องหับเล็ก ๆ  ที่มีพ่อครูบาฯ และท่านอื่น ๆ อยู่นั้น  ได้ให้ประโยชน์แง่งามทางชีวิตกับผมเป็นยิ่งนัก
  • ......
  • และส่วนหนึ่งที่บรรยายนั้น  ผมชอบตอนที่อาจารย์กล่าวถึงการทบทวนบางสิ่งบางอย่างในเส้นทางชีวิต หรือแต่เส้นทางของการเขียนบันทึก  ซึ่งความหมายอาจจะเป็นไปตามนั้น  หรือลึกเร้นอย่างที่ผมคิดไม่ถึง
  • แต่ก็สะกิดให้ผมหันกลับมามองทิศทางการเขียนบันทึกของตนเองได้อย่างชะงักงัน
  • ....
  • รักษาสุขภาพนะครับ อาจารย์ฯ ...
สวัสดีค่ะ น้องเอก
ดีใจที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับน้องเอก...และได้เรียนรู้ถึงตัวตนของน้องที่มีความอดทน อดกลั้น ความอ่อนโยน และการตั้งอกตั้งใจในการทำงานเพื่อให้เกิดความสำเร็จเป็นความพึงพอใจของทุกฝ่าย...
น้องทำให้พี่เชื่อมั่นว่าเมื่อน้องตัดสินใจทำสิ่งใดแล้ว สิ่งนั้นคือสิ่งที่ดีงาม...
ขอบคุณนะคะ

สวัสดีค่ะ คุณติ๋ว

นาง กฤษณา สำเร็จ

ขอบคุณค่ะ....เอ..แต่ในรูปไม่มีคุณติ๋วอยู่ด้วย???

หรือเพราะเป็นช่างภาพ... 

เบื้องหลังของความสำเร็จ...คือการมีใครสักคนยอมเสียสละอยู่รั้งท้าย และส่งเสริมผู้ที่เดินล่วงหน้า??

 ดีใจที่ได้เจอคุณติ๋วตัวจริงเสียงจริง...ที่สวยกว่าในรูป แสนจะสุภาพ มีอารมณ์ขัน แต่ไม่ได้ล่วงเกินผู้ใด...

งานที่ขาดคุณติ๋วคงจะกร่อย ไม่อร่อยอย่างที่เป็น เป็นแน่แท้...

ขอบคุณนะคะ

 

 

สวัสดีค่ะ คุณหมู MOO

ดีใจที่ได้เจอเด็กก๊วนห้าร้อย...ที่เป็นพยาบาลด้วยกันอีกคนค่ะ

เพราะเราต่างก็เข้าใจกันนะคะ.....ดีใจที่ได้เจอชาวมุกดาหารที่มีอุดมการณ์เพื่อวิชาชีพ...งานข้างหน้าของคุณหมูคงมีอีกมาก.....แต่ก็เชื่อมั่นว่าคุณหมูจะนำธงไปสู่เป้าหมายไม่ลำบากนัก......เพราะคุณหมูมีเพื่อนที่เฝ้าส่งกำลังใจไปให้จากทุกสาระทิศแน่นอนค่ะ

 

ไม่มีเวทีนี้เราก็คงไม่ได้เจอกัน กินข้าวร่วมโต๊ะ และดูแลกันและกันหรอกนะคะ

สวัสดีค่ะ น้อง เนปาลี

 ขอบคุณสำหรับสมุดทำมือที่ฝากไว้ให้นะคะ.....สิ่งที่มีค่านี้จะอยู่ในที่ๆ มีความรักไปถึงค่ะ

 

คุณสร้อยค่ะ ทราบหรือเปล่าว่าหมูร้องไห้นะ

สวัสดีค่ะ คุณ sasinanda

หรือว่า หวัดจะถูกส่งผ่านทางบล็อก....เพราะเราต่างก็เป็นหวัดปวดหัวเหมือนกัน??

ขอบคุณค่ะ สำหรับคำชม.....ดีใจที่งานสัมมนานี้มีผู้ติดตามจากทุกมุมของประเทศรวมทั้งจากต่างประเทศด้วย.....โลกเล็กนิดเดียวเองเมื่อเราจูนคลื่นตรงกันนะคะ

สวัสดีค่ะ อาจารย์ประพนธ์beyondKM

ความสุขของคนเขียนบล็อกอย่างหนึ่งคงอยู่ตรงนี้ด้วย......ตรงที่เขียนแล้วทำให้ใครสักคนมีความสุขและนำไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง

ความเห็นของอาจารย์ทำให้เกิดความสุขกับคนเขียนบันทึกเช่นกันค่ะ..และยินดีเสมอสำหรับการที่อาจารย์จะนำรูปไปใช้...

ที่คุยกันในห้องอาหารนั้น อาจารย์ได้สอนด้วยการกระทำถึงคำว่า "การแลกเปลี่ยนเรียนรู้" และการฟังอย่าง "deep listening"...จนทำให้เกิดความสนุกและกล้าที่จะคุยกับอาจารย์ค่ะ...

ขอบพระคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ น้องซูซานที่น่ารัก Little Jazz \(^o^)/  

หากไม่มีเวทีนี้ พี่ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอคนเก่งที่ถ่อมตัวอย่างน้อง ..ซึ่งเป็นคนที่รู้ลึกรู้จริงและถ่ายทอดวิทยายุทธอย่างไม่ปกปิด แถมยังห่วงใยคนรับว่าจะรับได้ไม่ครบถ้วน....

พี่จะมีข้อขออภัยก็ตรงที่....ฟังบรรยายของน้องแล้วยังไม่ได้ทำตาม.....หัวบล็อกพี่ก็เลยยังโล้นอยู่....(แฮ่ม)...

สวัสดีค่ะ คุณโบตัน

ขอบคุณที่กรุณาฟัง..และเห็นในสิ่งที่อยากถ่ายทอด....และนี่คือความสุขเหลือล้นของคนพูดแล้วล่ะค่ะ.....

ดูเหมือนจะเคยผ่านตา ชื่อบล็อกเกอร์โบตัน...แล้วจะติดตามไปอ่านบันทึกของคุณเช่นกันค่ะ

สวัสดีเจ้า อาจารย์พิชัย กรรณกุลสุนทร

หนูสร้อยกำลังฝึกที่จะ....มองเห็นในสิ่งที่ไม่เห็น...อยู่ค่ะ...

กราบขอบพระคุณอาจารย์ที่ชักนำให้ไปสู่แนวทางของความสุขสงบ..และใจที่ละเอียดขึ้นค่ะ

และดีใจที่ได้มีโอกาสทำงานเพื่อครูบาอาจารย์ที่เคารพทั้งหลายโตยเจ้า

สวัสดีค่ะ น้องโอ๋ สุภัทร ชูประดิษฐ์

ขอบคุณค่ะ..คำพูดของน้องทำให้พี่เต็มตื้นมากค่ะ....

และพี่ก็หวังว่า หากวันไหนที่พี่วีนแตกหรือเดินดูดไอติมเลียมือกลางตลาด..น้องโอ๋ก็จะยังเข้าใจในความเป็นปุถุชนของพี่ด้วยเช่นกันนะคะ

 

ดีใจที่ได้รู้จักน้องโอ๋....ความเก่งที่มาคู่ความดี และมีจิตใจใสๆแบบน้องโอ๋..ได้ช่วยทำให้งานนี้ถึงพร้อมของสุขภาวะ...wellness seminar!!

สวัสดีค่ะ อาจารย์กมลวัลย์

ดีใจที่ได้ทักทายและรู้จักกับอาจารย์ และอาปาและคุณแม่ของอาจารย์ค่ะ

แล้ว..วันนั้นได้ซื้อของอะไรกลับไปไหมคะ...

 

ถ้าไม่มีโอกาสของการสัมมนานี้..เราอาจจะไม่ได้เจอกันเลยนะคะ...ไม่ว่าโดยสายงานสาขาวิชา หรือวงการ..อยู่กันคนละที่ละทางจริงๆ...

หรือเพราะเราเคยทำบุญมาด้วยกันในชาติก่อนๆ??

สวัสดีค่ะ คุณคุณ รัตติยา เขียวแป้น

มีคนพูดถึงคุณรัตติยา ตลอด สามวันของการสัมมนา.....ไม่ทราบว่าจามหรือสำลักบ้างหรือเปล่าคะ...

งานนี้จึงถือเสมือนว่าคุณรัตติยาอยู่ร่วมในการสัมมนาตลอดวันและคืนค่ะ....

ขอบคุณที่แวะเวียนมาเพิ่มเติมอารมณ์ดีๆ และความสุขที่สัมผัสได้ค่ะ

ขอบพระคุณค่ะ อาจารย์หมอนพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์

เริ่มเห็นคล้อยตามอาจารย์ว่าน่าจะมีสัก 3 ปีแล้วซิคะ

ท่าแก้อาการปวดหลังที่อาจารย์สาธิตนั้น ได้นำไปแนะนำต่อให้น้องซูซานด้วยค่ะ น้องซูซานบอกว่าดีมาก.....สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

ดีใจที่ได้มีโอกาสพูดคุยและเรียนรู้จากอาจารย์ค่ะ..

เสียดายที่รถขับตามๆกันแต่ไม่ได้เจอกันในวัดนะคะ..วันนั้นไปวัดพระธาตุหริกุญชัย ไหว้พระ และเดินเวียนเทียนสามรอบ..จากนั้นไปที่โรงเรียนมงคลวิทยาเลยค่ะ

แล้วจะส่งซีดีไปให้ค่ะ....อาจจะเป็นสัปดาห์หน้าค่ะ

 

สวัสดีค่ะคุณข้ามสีทันดร

บรรยากาศของการสัมมนาเหมือนๆกับการไปฝึกปฏิบัติธรรม...ตรงที่มีระเบียบวินัยของเวลา...มีการฝึกด้วยตนเอง..มีพี่เลี้ยง...มีผู้นำทาง

ทุกอย่างนั้นต้องอาศัยความอดทน การแก้ปัญหา ความศรัทธาในสิ่งที่ทำ และมีอารมณ์ของการอยากถ่ายทอดให้สิ่งที่ดีกับผู้เข้าร่วมฝึกใหม่

ตรงนี้จึงค่อนข้างแตกต่างจากสภาพการประชุมอื่นๆค่ะ

อย่างไรก็ตามสารสุขก็เสพติดได้เช่นกัน...จึงต้องพิจารณาอารมณ์ตนเองตลอดเหมือนกัน...

เมื่อกลับมาจากการสัมมนาแล้ว ถึงจะต้องเจอสภาพหลายอย่างที่เดิมๆ แต่ก็เชื่อว่าหลายคนที่เข้าร่วมสัมมนาจะมองสิ่งเหล่านั้นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว และค้นพบวิถีชีวิตที่เป็นสุขมากขึ้น

อาจจะไม่ใช่การทำบล็อกอย่างเดียวแต่คงเป็นการเปลี่ยนมุมมองโลกด้วย

ขอบคุณค่ะที่ให้คำนิยม....และมีประเด็นที่อยากบอกเล่าเพิ่มขึ้น...รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับคนคุ้นเคยอยู่นะ

สวัสดีค่ะ อาจารย์paew

ดูเหมือนว่ายังไม่ได้ทำหน้าที่เจ้าบ้าน น้อมส่งอาจารย์กลับขอนแก่นค่ะ

เลยถือโอกาสไม่ลาล่ะค่ะ เพราะว่าคงเจอกันอีกบ่อยๆ

แต่มีสิ่งที่ยังไม่ได้บอกอาจารย์แป๋วเลยว่า ชอบเหลือเกินที่อาจารย์นำทีมกิจกรรมตอนเช้าของวันที่ 15 ....อาจารย์น่ารักจัง

อาจารย์กำลังถ่อมตัวเรื่องการมองผ่านเลนส์เพื่อเห็นสิ่งที่มองไม่เห็นอยู่นะคะ....เราต่างใช้เลนส์เดียวกันแต่ถ่ายทอดด้วยถ้อยคำที่ต่างกันเท่านั้นเอง....

สวัสดีค่ะ น้องแผ่นดิน
อันที่จริงพี่เรียนรู้จากน้องเยอะมากเลยนะ

พี่คิดว่าถ้าจะเข้าสู่ชุมชนและวิเคราะห์ปัญหาได้เด็ดขาดละก้อ..พี่จะต้องฝึกและเรียนรู้แบบอย่างจากน้องอีกหลายอย่าง

และพี่ก็รู้สึกมั่นใจกับคำพูดของน้องในการชี้ประเด็นและหาทางออกของปัญหาทุกครั้ง

ดีใจค่ะที่ได้เจอคนรุ่นใหม่อย่างน้องที่เต็มร้อยเพื่อสังคมที่ดีขึ้น

คุณหมู

คนราชสีห์น่ะ เขาบอกว่ามีน้ำตาให้กับความตื้นตันใจมากกว่าความเสียใจ..ใช่ไหมคะ

อย่าแอบกอดตัวเองเงียบๆนะคะ..มีอ้อมกอดนับร้อยที่พร้อมจะอ้าแขนโอบกอดและให้กำลังใจเสมอค่ะ

สวัสดีค่ะ อ.จันทรัตน์

         อุ้ย  จริงหรือค่ะ อาจารย์ ที่ว่ามีคนพูดถึงหนู ตลอดสามวัน

          ว้าว ดีใจจัง 

สวัสดีครับอาจารย์

P

  ดีใจทีได้เห็นอาจารย์และได้ฟังการเสวนาครับ

  เคยอ่านบันทึกท่านหลายอันมากก่อนเช่นกันครับ

  บันทึกนี้..ละเอียดอ่อน  ลึกซึ้งมากๆครับ  ละเอียดเสียจนกระทั่ง  คนที่อาจจะไม่ค่อละเอียดเช่นผม  ต้องอ่านกลับไป  กลับมา เพื่อทำความเข้าใจ  และเก็บเกี่ยวสิ่งที่ดีและงามครับ....

  ขอบคุณครับอาจารย์

ที่อาจารย์บอกว่า.....รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับคนคุ้นเคยอยู่นะ.....รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับที่อาจารย์กรุณามอบความเป็นกันเองให้แก่น้องใหม่อย่างผม หรือว่าจะเป็นเพราะปาฏิหาริย์ครับ : )

เมื่อเราเจอกัน 

เจอกันแค่ครั้งเดียว

ก็ผูกพันธ์เหมือน  

ใกล้ชิดมานาน

บอกไม่ถูกว่าทำไม   

หรือเราจะเคย   

ได้เจอกันชาติก่อน

มายืนยันค่ะ คุณรัตติยาคุณ รัตติยา เขียวแป้น

มีคนพูดถึงตลอดงานจริงๆ....ครูบาน่ะพูดถึงหลายครั้ง

 

สวัสดีค่ะคุณหมอkmsabai หากกรุณากันอย่าเรียกว่า "ท่าน" เลยค่ะ...

ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยือนบันทึก....งานคราวนี้คนมากก็จริง แต่ดูเหมือนคุ้นเคยกันมากด้วยนะคะ

 

สวัสดีค่ะ คุณข้ามสีทันดร

ความคุ้นเคยแห่งความคิดและสำนวน???...รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ.....

ระหว่างการประชุมนั้นมีคนพูดว่า สังเกตดูว่าที่มาช่วยงานอาจารย์พิชัยคราวนี้คือพวกที่สนใจธรรรมะทั้งนั้น.....

น่าคิดนะคะว่าทำไมคนต่างสาขาอาชีพ ต่างวัย อยู่กันคนละทิศละทางมารวมกันได้ในเวลาสั้นๆ และร่วมแสดงอานุภาพของการ "ให้" ได้เป็นเชิงประจักษ์

และแม้แต่การที่เขียนและอ่านบันทึก  และเห็นบางอย่างคล้ายกันได้.....อย่างน้อยคงเคยทำกรรมดีๆ ร่วมกันมาก่อน...กระมัง...

....

^__^

โลกไม่ร้างการทำงานเพื่อกันและกัน...

ผมสอนนิสิตเสมอว่า  การทำกิจกรรม  ถ้าทำแต่เฉพาะเพื่อตนเองเป็นที่ตั้งก็ไม่ผิด  แต่ถ้าใครที่ทำกิจกรรมแล้วก้าวพ้นออกมาจากตัวเอง  ซึ่งหมายถึงเป็นการทำและอุทิศตนเพื่อคนอื่นแล้วนั้น  ถือว่าเป็น "ความดีงาม" ..ที่ต้องได้รับการคารวะอย่างไม่ต้องสงสัย

ชาวบล็อกเกอร์ที่ไปเป็นวิทยากรในวันนั้น  ก็ไปด้วยใจ   .. ไปเพื่อช่วยคนที่พลีใจทำอะไรเพื่อคนอื่น ... ซึ่งหมายถึงท่านอาจารย์พิชัย.. และเครือข่ายบล็อกเกอร์ทางภาคเหนือ...

...

ขอบพระคุณอาจารย์มากครับ....

ขอบคุณค่ะ น้อง
P
น่ายินดีที่G2K เป็นจุดเชื่อมให้คนต่างสาขา ต่างที่อยู่ มารวมตัวกันและทำในสิ่งที่ทุกคนเห็นต้องกันว่า "ดี" นะคะ
พี่สนับสนุนเรื่องของกิจกรรมนักศึกษานะ เพราะ 
กิจกรรมต่างๆ ที่ได้ทำตอนเป็นนักศึกษาปริญญาตรี ยังมีส่วนเป็นฐานความคิดและการใช้ชีวิตของพี่อยู่ในทุกวันนี้.....
นักศึกษาเป็นกลุ่มที่มีพลังมาก แต่บางทีด้วยระบบการศึกษาทำให้เขารู้สึกขาดพลัง และด้อย ยิ่งถ้าให้น้ำหนักเรื่องเกรดและอภิสิทธิ์อาจารย์ในการกำหนดเกรดมากเกินไป นักศึกษาก็จะยิ่งห่างสังคมมากขึ้น....
บางสาขาวิชาอาจารย์กับลูกศิษย์แทบจะไม่มีความสัมพันธ์กันเลยด้วยซ้ำ...ฝ่ายหนึ่งมาเรียนแล้วก็กลับ ฝ่ายหนึ่งก็สอนแล้วก็กลับ....มันก็ท้าทายความสามารถของฝ่ายจัดการในการจะให้นักศึกษาเกิดความผูกพัน...คิดและทำเพื่อสังคมอยู่เหมือนกันนะคะ
ส่ง "ใจ" ไปช่วยงาน มมส. นะคะ
ถ้ามีโอกาสคงได้ไปเยือน...และได้ช่วยเครือข่ายทางอิสานบ้าง

คุณสร้อยค่ะ แวะมาเยี่ยมด้วยความคิดถึง..คิดถึงคะ

ไม่อนุญาตให้แสดงความเห็น
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท