เดินทางถึงกรุงเทพฯ ไม่รู้เป็นวันอะไร...รถสายใต้เต็มหมด อ่อ ช่วงฤดูการท่องเที่ยว ภาษาอังกฤษเขาเรียกอะไรกันนะ...(จำไม่ได้) สุดท้ายได้รถเสริม ป.2 มาลงที่ระนอง... เอาวาะ ดีกว่าค้างเติ่งอยู่ กทม. เช้า 6.00 น ที่เมืองระนองจนได้...มีชีวิตรอดผ่านตีนผีมาได้อย่างคนมีบุญนะเออ...:)

วันที่สองของการเยือนภูเก็ต...เป็นการเดินทางจากแผ่นดินที่ราบสูง...สู่ด้ามขวาน ครั้งแรก กะว่าจะเอาบรรยากาศการเดินทางสบายๆโดยรถประจำทาง...จึงตัดสินใจขึ้นรถที่ขอนแก่น...กรุงเทพฯ...ภูเก็ต...เอาบรรยากาศ ดูสิ่งแวดล้อม ดูวิถีชีวิตผู้คน...แทนการเดินทางสายยาวขอนแก่น ภูเก็ต...;) มีเรื่องตื่นเต้น...ระทึกใจ...ได้อีก...555

       ใบขับขี่ใบแรก...ได้มาด้วยความสามารถ...อิอิ...บวกลูกอ้อนนิดๆ...ว่าหนูพึ่งหัดขับรถได้เจ็ดวันเอง....:)          อบรมสี่ชั่วโมง  +  สอบข้อเขียน  +  สอบภาคปฏิบัติ..:)

 ไม่รู้เขาคิดยังไงกัน...กระจายงานยังไง...ให้คนรับผิดชอบอีกงาน...เขียนรายงานอีกงาน...เห้อ...ประเทศไทย...ครูไทย...จะก้าวไกลสู่อาเซียนไหวไหมนิ... ช่วยแจงงานให้ชัดเจนได้ไหมคะ...ใช้คนให้ถูกกับงาน...จะได้ทำงานอย่างมีความสุขและมีประสิทธิภาพ (วันนี้ขอบ่น...สักวันน๊าคะ..)

ไปอบรมที่ กทม. มา ได้ฉายาใหม่...555 เป็นที่ขบขันในกลุ่ม En - F

" นางฟ้าแสนซน คนสวย" เหตุเกิดจากเรื่องราวที่แต่งเล่นๆ ประกอบแผนฯ :)

กลับมาจากอบรมแผนบูรณาการพลังงานและสิ่งแวดล้อม จากสถาบันสิ่งแวดล้อมไทย 5 วัน วันนี้ต่อด้วยอบรมเชิงปฏิบัติการการพัฒนาเวบไซต์ ด้วยระบบ CMS

ถ้าทุกครั้งที่ทำความดี...แล้วเราได้พลังเพิ่มขึ้นในการทำความดีในครั้งต่อๆไป...ดังเช่นนิทานที่ฉันแต่งวันนี้ก็ดีสิ...คงจะมีพลังมากพอ...ที่จะค่อยๆทำอะไรอีกได้เยอะเลย... เด็กๆบอกว่า...ฉันเป็นคุณครู...นางฟ้า...แล้วนางฟ้าของฉันคือใคร...แต่ที่แน่ๆ..ฉันรู้ว่า...ฉันมีพระอรหันต์อยู่ในบ้าน...และยังอยู่ในใจของฉันเสมอๆ...:)

เข้า กทม. ครั้งนี้มีโอกาสได้คุยกับป๊ะจากแดนไกล...

ก่อนจากกันทำตามบทบาทหน้าที่ของตนเอง...

ป๊ะสอนให้...หมั่นทบทวนตนเองอยู่เสมอ...นิ่งๆ...และอยู่กับตัวเอง....:)

(อย่าไว้ใจใครง่ายๆ...ทั้งที่สนิทและไม่สนิท)

กลับมาจากสวนป่า...มหาชีวาลัยอีสาน...พ่อครูบาสุทธินันท์...ต่อเติมแรงฝัน... มุ่งมั่นสานฝันในศรัทธา...ดวงใจละห้อยหา...โอ้ชีวา...อันสุขใจ..:)

"เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว" ทำงานเล็กๆตามกำลังที่ตนมีแต่กระทบเชิงบวกในงานส่วนรวมมาก...:)

‎"ขุนหาญกล้า ครองเมืองจั่งเฮืองฮุ่ง ขุนขี่ย่านครองบ้านบ่ฮุ่งเฮือง"

"คนดีกล้าหาญได้ครองบ้านครองเมือง บ้านเมืองก็จะเจริญรุ่งเรื่อง แต่ถ้าบ้านเมืองได้คนขี้ขลาด คนคดโกง คนอกตัญญุต่อแผ่นดิน ครองบ้านครองเมืองก็พาลจะมีแต่ความล่มจมหาความเจริญไม่ได้ โดยเฉพาะความเจริญทางจิตวิญญาณ ความเจริญทางใจ และความเจริญทางสติปัญญ"

วันนี้ขณะที่สาระวน...วิ่งกับงานนู้นทีงานนี้ที...เกิดคำถามกับตัวเอง... ตกลงแล้ว...ฉันกำลังวิ่งวุ่นทำนู่นนี่...ทำอยู่เพียงลำพัง...ฉันหาเรื่องใส่ตัวเองให้เหนื่อยทำไมหว่า...คิดได้แค่นั้น...จริงๆ...ต้องกลืนความรู้สึกหลายอย่างลงไป...แล้วแปรเปลี่ยนเป็นพลัง...เมื่อนึกถึงความตั้งใจของตนเอง...นึกถึงแววตาความรู้สึกของเด็กๆ...ไม่เป็นไร...จะพยายามทำต่อไป...เท่าที่ทำได้...:)

นั่งอ่านข้อเขียนของลูกๆ...ทบทวนตัวเองจากกิจกรรมที่ผ่านมา...เด็กๆคงแปลกใจว่าทำไมต้องให้เขียนบันทึกส่ง...ทำไมครูต้องเปิดนู่นเปิดนี่ให้ดู...จำเป็นและสำคัญสักกี่มากน้อย...น่าสนใจหรือเปล่า...ทุกครั้งที่ทำกิจกรรมฉันมักจะมองไปที่กระบวนการเพื่อพัฒนาลูกศิษย์ของฉัน...เพื่อให้บรรลุไปถึงเป้าหมาย...ครั้งนี้ก็อีกเช่นกัน...กิจกรรมขัดเกลาทางสังคมผ่านสื่อ...คนค้นคน ตอน "คนเล็กเคลื่อนที่โลก" สื่อกิจกรรมของรุ่นพี่ สื่อกิจกรรมของค่ายชนเผ่าที่เคยทำ...สื่อภาพยนต์หนึ่งใจเดียวกัน หรือ ครูบ้านนอก...ทิ้งด้วยการสงบนิ่ง และตั้งคำถามให้คิดที่ต้องตอบตัวเอง....นั่งอ่านบันทึกวันนี้...ส่วนหนึ่งคือการถอดบทเรียนของเด็กๆ...แต่อีกส่วนหนึ่งคือการเติมพลังกายใจให้ฉัน..ได้รู้เพิ่มขึ้นว่าเด็กๆหลายคน...มีทักษะการสังเกตและคิดสรุปความใหเหตุผลได้ดีมาก...:) สะท้อนแนวคิดของตนเองได้ดี...:) ยายยิ้มบอกว่า...ค่อยๆทำไป...:)

นั่งอ่านข้อเขียนของลูกๆ...ทบทวนตัวเองจากกิจกรรมที่ผ่านมา...เด็กๆคงแปลกใจว่าทำไมต้องให้เขียนบันทึกส่ง...ทำไมครูต้องเปิดนู่นเปิดนี่ให้ดู...จำเป็นและสำคัญสักกี่มากน้อย...น่าสนใจหรือเปล่า...ทุกครั้งที่ทำกิจกรรมฉันมักจะมองไปที่กระบวนการเพื่อพัฒนาลูกศิษย์ของฉัน...เพื่อให้บรรลุไปถึงเป้าหมาย...ครั้งนี้ก็อีกเช่นกัน...กิจกรรมขัดเกลาทางสังคมผ่านสื่อ...คนค้นคน ตอน "คนเล็กเคลื่อนที่โลก" สื่อกิจกรรมของรุ่นพี่ สื่อกิจกรรมของค่ายชนเผ่าที่เคยทำ...สื่อภาพยนต์หนึ่งใจเดียวกัน หรือ ครูบ้านนอก...ทิ้งด้วยการสงบนิ่ง และตั้งคำถามให้คิดที่ต้องตอบตัวเอง....นั่งอ่านบันทึกวันนี้...ส่วนหนึ่งคือการถอดบทเรียนของเด็กๆ...แต่อีกส่วนหนึ่งคือการเติมพลังกายใจให้ฉัน..ได้รู้เพิ่มขึ้นว่าเด็กๆหลายคน...มีทักษะการสังเกตและคิดสรุปความใหเหตุผลได้ดีมาก...:) สะท้อนแนวคิดของตนเองได้ดี...:) ยายยิ้มบอกว่า...ค่อยๆทำไป...:)

เมื่อตอนฉันเป็นเด็ก...คุณครูมักจะถามฉันว่าโตขึ้นฉันจะเป็นอะไร...คำตอบของฉันครั้งหนึ่ง...เคยอยากเป็นหมอ...แต่แล้วความคิดของฉันก็เปลี่ยนไป...ตอนเรียนมัธยมปลาย...คำตอบของฉัน...เปลี่ยนไป...โตขึ้นฉันจะเป็น..."ครู" ด้วยการก้าวย่างจากการเป็นศิษย์ที่ดีของครูสู่การเป็นครูทีดีของศิษย์...วันนี้คงเป็นอีกวันที่พอจะทำได้...ทำเพื่อเด็กๆ...กับกิจกรรมเปิดมุมมองเปิดโลกทัศน์...ตั้งแต่กิจกรรมบนรถ...อาจดูง่ายๆแต่แฝงอะไรหลายอย่าง...แล้วแต่คนไหนจะซึมซับได้มากน้อยแค่ไหน...
วันนี้มีน้ายามถามฉันว่า...ครูเมธ์ไม่เคยหยุดเลยนะครับ...ฉันตอบไปว่า..."อะไรที่ฉันพอจะทำได้...ฉันก็อยากจะทำ" ให้ดีที่สุด....
(แรงบันดาลใจ...แห่งการเป็นครู...ปุลากง...หนังสือเล่มนั้น...ที่อ่านกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ)

ถ้าไม่ทำอะไรเลย...อยู่เฉยๆก็ไม่เหนื่อย...ทั้งกายและใจ...

แต่จะมีประโยชน์อะไรบ้างไหม...กับการเป็นคนที่ใช้แผ่นดิน... หรือ

  ทำไปเรื่อยๆ...ที่คิดว่าจะเป็นประโยชน์บ้างถึงแม้จะเพียงน้อยนิด...

อาจจะต้องเหนื่อยทั้งกายและใจ...ทำแล้วสุขใจที่จะทำ...ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน (อาจมีคนอยากเดือดร้อน เพราะไม่มีอะไรทำ) ได้ตอบแทนคุณแผ่นดิน...

 วันนี้มีโอกาสได้ต้อนรับ ตลอดจนตอบข้อคำถาม ในกิจกรรมโรงเรียนที่ผ่านมา  ต่อคณะกรรมการประเมิน โรงเรียนที่ผ่านการคัดเลือกรอบแรกจากสภาสิ่งแวดล้อมไทย...เพื่อเป็นโรงเรียนนำร่อง...การจัดทำหลักสูตรบูรณาการการอนุรักษ์พลังงานและสิ่งแวดล้อม...เพื่อเข้าไปเป็นเพียงหนึ่งโรงเรียนในระดับโรงเรียนมัธยมในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ          สิ่งที่ชมรมเราหวัง...และโรงเรียนต้องคาดหวัง...คือเราจะได้ทีมพี่เลี้ยงที่มากด้วยประสบการณ์ เทคนิค  การจัดการ  การจัดรักษ์พลังกิจกรรม  ด้านการบูรณาการการอนุรักษ์พลังงานและสิ่งแวดล้อม  ได้อย่างเป็นรูปธรรมมากขึ้น  วัดผลได้ชัดเจน  เกิดผลประโยชน์สูงสุดกับนักเรียน  ในการเป็นส่วนร่วม ตลอดจนการสร้างจิตสำนึกในการอนุรักษ์พลังงานและสิ่งแวดล้อม...ทุกอย่างที่พูดไปวันนี้ล้วนออกมาจากใจ...ในสิ่งที่เราทำผ่านมาและสิ่งที่เรากำลังจะทำต่อไป...ถึงความตั้งใจของเราชาว en-f แห่งรั้วเหลือแดง...^_^ รอผลการประเมิน...หนึ่ง...โรงเรียนนำร่อง...27  มกราคม  2555

      ไม่ได้เข้า  g2k  เสียนาน...มาเข้าอีกทีวันนี้...เห็นความเปลี่ยนแปลง...หน้าตาที่เปลี่ยนไป...แต่ทว่าหัวใจยังคงเดิม...ใช่ไหมเอ่ย...???         เออหนอ...อะไรๆก็เปลี่ยนแปลงได้ตามเวลาที่เปลี่ยนไป...นับประสาอะไร...กับก้อนเนื้อดอกบัวตูมขนาดเท่ากำปั้น... บางครั้งเราก็ต้องเปิดใจยอมรับการเปลี่ยนแปลง...รับสิ่งใหม่เพื่อการเรียนรู้และพัฒนาที่ดีขึ้นกว่าเดิม...

ณ ห้วงเวลาหนึ่ง…ของวันดีๆอีกวัน… “ภาพของเด็กหนุ่มหน้าที่ดี ที่เรียนไม่ค่อยเก่ง ปีที่แล้วหวิดมีเรื่องชกต่อย ครูต้องคอยให้เพื่อนดูแล…เพราะกลัวจะเกิดเรื่อง…ในฐานะแม่ “ครู” ที่เพื่อนๆหลายคนใน hilltribe เรียก “แม่โคววว” เมื่อเปิดใจอะไรๆก็ง่ายขึ้น…จากวันนั้นจนถึงวันนี้…พัฒนาการ และความรับผิดชอบที่เกิดขึ้น….การเข้ามามีส่วนร่วมในกิจกรรมอาสาต่างๆที่ครูจัดให้…การมีน้ำใจ…ตลอดจนผลการรเรียนที่ดีขึ้นมาก…วันนี้…ภาพนั้นแม่ “ครู” คงจำไม่ลืม…เด็กหนุ่มที่มารอรับผลการเรียน…แต่ไม่มีผู้ปกครองมา…ทางโรงเรียนจะไม่แจกผลการเรียนให้…เขาหายไป…นาน….กลับมาเป็นคนสุดท้าายของวันนี้ที่ได้รับผลการเรียนกลับไปชื่นชม…เขากลับมาพร้อมยายแก่ๆคนหนึ่ง…อายุ…62 หูตาฟ้าฟาง หูตึง ฟันหลอ ผมขาวโพลน แต่ทว่าดวงใจยังเต็มไปด้วยคามหวัง…ความรัก…หลานชาย…ค่อยๆอ่านคำถามข้อประเมินให้ยายฟังด้วยสำเนียงภาษาถิ่นเกิด…ใกล้ๆใบหูด้วยเสียงที่ดังมากกว่าปกติด้วยความอดทน…พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆแอบขำผุ้เป็นยาย

วันนี้ให้ข้อมูลระบบงานประกันคุณภาพแก่คณะศึกษาดูงาน…รู้สึกว่า…ตัวเเองพูดเร็ว…และพึ่งรู้ว่าเสียงตัวเองดังมาก…คงต้องฝึกและพัฒนาการพูดในที่ประชุมให้ดีขึ้นกว่านี้…จับไมค์ทีไร…เสียงสั่นทุกที…^_^

ห่างหายไปจากระบบเสียนาน…กลับมาอ่านอีกที…แลกเปลี่ยนเรียนรู้อีกครั้ง…

gotoknow เรามีตัวบล็อก..คนที่เราไม่ต้องการไหมคะ…:) ขอบคุณคะ

“ขอความร่วมมือประชาสัมพันธ์ข่าวขณะนี้โรงพยาบาลยะลากำลังขาดแคลนหมู่โลหิต A และ O จึงขอเชิญผู้มีจิตศรัทธาทุกท่านร่วมบริจาคโลหิตที่…ธนาคารเลือด โรงพยาบาลยะลาติดต่อสอบถามรายละเอียดที่…ธนาคารเลือด โรงพยาบาลยะลา หมายเลขโทรศัพท์ 073-244711-8 ต่อ 197โรงพยาบาลยะลาขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้” เพื่อนๆ ช่วยหาทางติดต่อประสาน พันเอก ทิม เรือนโต ผบ.ฉก.ยะลา 14 เพื่อนๆ คนไหนสามารถประสานได้ช่ขยทีครับ..ผมติดภารกิจครับ…วิน นาวิน…….บอกต่อ ๆ นะครับ ….(คัดลอกมาอีกทีคะ….ใครอยู่ใกล้สามารถไปร่วมด้วยช่วยกันบริจาคเลือดนะคะ) ขอบคุณคะ

กลับมาอ่าน ค้นบันทึกเก่าๆ…แต่ภาพไม่ขึ้น…เพราะอะไรคะ…ทำอย่างไร…ภาพที่เก็บไว้ในบันทึกประกอบบันทึกไม่ขึ้นเลย…:)

กลับจากตาก…อ่านหนังสือ…ด้วยเกียรติ…เหมือนได้เติมพลังให้หัวใจที่กำลัง…เอนไหว…แรงบันดาลยังคงอยู่…และยังแจ่มชัดมากขึ้น…จากหนังสือพี่หนาน…ผู้ชายคนนี้…ทำเพื่อคนอื่นมามากมาย…อยากให้คนอื่นได้รู้ ได้คิด…ได้สัมผัสถึงหัวใจ…ของเรา…ความคิดแบบนี้…จึงให้หนังสือเขาไปอ่าน…หากคุณอ่านด้วยหัวใจที่ไม่เปิดรับ…คุณจะสัมผัสใจของเราได้…เท่านั้นจริงๆ…:) รำลึกพี่หนาน