บนโลกใบนี้ ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ฉันยังไม่รู้ และฉันก็พร้อมเปิดใจที่จะเรียนรู้ไปกับมัน...

สวัสดีเช้าวันอังคาร อากาศสดชื่น เย็นสบาย

เรามิอาจหนีพ้นธรรมชาติไปได้

หายใจเข้าคือพลังของจักรวาล หายใจออกคืนพลังให้จักรวาล

ขอจงเบิกบานรับอรุณ

ธรรมะ คือหน้าที่
การทำงาน คือการปฏิบัติธรรม...

| อนุทิน ... ๕๐๐๘ |

"จงจิตว่าง"

ฝนตกหนักในตอนเย็นเมื่อวานจนถึงค่ำมืด
เช้านี้อากาศดีแสนดีเหมือนมีลมหนาวพัดผ่าน

ยามเช้าเรามักจะ "จิตว่าง"แต่ยามเย็น เรากลับตรงกันข้าม คือ "จิตไม่ว่าง"

การผ่านกิจกรรมประจำวันมามากมาย
ทำให้เรา "ปรุงแต่ง" จิตของตัวเองให้ยุ่งเหยิง

ทางที่ดีที่สุด คือ ทำจิตเหมือนยามตื่นนอนตอนเช้า

จะได้สดชื่นทุกวัน ไม่ต้องเคร่งเครียด
ไปกับสิ่งที่ปรุงแต่งเองคนเดียว

กิจกรรมยามว่างของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มารับการรักษาที่wardในช่วงนี้

แกนกระดาษชำระนำมาใช้ประโยชน์ใหม่ ทุกชิ้นงานสวยงาม ใจก็ผ่อนคลายตาม

ทำไปหัวเราะไปเพราะพูดคุยกันสนุกสนานในกลุ่ม "ยายไล กินลำไย น้าลายยายไหลย้อย"

โรคซึมเศร้าดีจากยาส่วนหนึ่งอีกส่วนที่สำคัญคือผู้ป่วยเอง ช่วยตัวเองด้วยการหากิจกรรมทำยามว่าง มีสังคม ไม่แยกตัวหรือจมกับความคิดลบ  มีมุมมองทางบวก คิดบวก  เสริมความเข้มแข็งทางจิตใจ บุคลากรเองนอกจากจะช่วยโดยดูแลให้ยาตามแผนการรักษาแล้วต้องกระตุ้นและเป็นผู้นำทำกิจกรรม  พูดคุยเปิดโอกาสให้ระบาย ให้กำลังใจ ช่วยให้ผู้ป่วยมีความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองเพิ่มขึ้น ให้สุขภาพจิตศึกษา (psychoeducation) เสริมพลังอำนาจของผู้ป่วยและญาติ...โรคซึมเศร้ารักษาได้

อ่านหนังสือ“เห็นทุกข์ สนุกดี”โดยพระดุษฎี  เมธังกุโร  ในตอนสมาธิลัด..ขจัดมาร เรื่อง“สมาธิมีดสั้น" มีว่า

สมาธิทำให้เกิดสติ ทำให้เกิดความเพียร การมีสติเตรียมพร้อมอยู่เสมอไม่ประมาท เหมือนมีมีดสั้นเป็นอาวุธสำหรับระวังและต่อสู้กับข้าศึกที่รุกรานใจเรา  เพื่อต่อสู้พญามารทั้ง 5 คือมัจจุมาร (ความตาย) ขันธมาร (ความเจ็บไข้) อภิสังขารมาร (ความคิดปรุงแต่ง) เทวปุตตมาร (มารที่ทำให้เรารักสบาย ไม่สู้ชีวิต)และกิเลสมาร (โลภะ โทสะ โมหะ) พกติดตัวไว้ยามคับขันช่วยเราได้ แต่สำคัญ มีดสั้น…ต้องคม

   อ่านแล้วได้คิด ได้สติ  จะพยายามลับคม...ฝึกจิต ฝึกสติ เราเองในการทำงานต้องเกี่ยวข้องกับสติอย่างมาก เพราะมีความเสี่ยงเกิดขึ้นตลอดเวลาหากขาดสติและประมาท

เพิ่มสติ...ลดrisk

ผมพบข้อความนี้จากสถานที่ใดสักแห่งหนึ่ง จำไม่ได้แต่ได้จดบันทึกไว้ในสมุดบันทึกส่วนตัว ขออภัยเจ้าของ หากจะกรุณาแจ้งมาจะเป็นพระคุณยิ่ง แต่ชอบใจข้อความนี้เลยนำมาเผยแพร่ต่อ

ความสุข.......อยู่ที่เราคิด

ชีวิต...........อยู่ที่เราปั้น

ความฝัน.......อยู่ที่เราสร้าง

ทุกสิ่งทุกอย่าง........อยู่ที่เราเอง.

17-09-2556

เก็บดอกผักขู่หมัก มาฝาก 

กำลังรวบรวมข้อมูลไว้เขียนบันทึกค่ะ

ภาพ : ดอกผัก "ขู่หมัก" ที่ ชาวเบตง/ยะลา เรียกว่า " หมั๊กฉ่อย" 

จาก : หน้าบ้านพี่สาว(เจ้ยา) @มุมหนึ่งของหาดใหญ่

ช่วงเช้า ว่าจะได้ทำเรื่องแผนบริหารทรัพยากรบุคคล...แต่เปล่า? มีแขกขอเข้าพบตั้งแต่เช้า คนแล้วคนเล่า เนื่องจากมีปัญหาเกี่ยวกับคนในการทำงานร่วมกัน ฉันหาสาเหตุ หาแนวทางในการแก้ไขปัญหาให้สำเร็จทุกราย...แม้แต่ทางโทรศัพท์ เมื่อเจอแบบนี้แล้ว ผอ.กบค.จะให้แก้ไขอย่างไร? ฉันก็แนะนำไป จนเจ้าของปัญหา Happy ในการแก้ปัญหา...เป็นอีกหน้าที่หนึ่งที่ฉันต้องตัดสินใจในการแก้ไขปัญหาทางด้านงานบุคคล

สำหรับช่วงบ่าย เข้าร่วมประชุมกับผู้บริหารระดับสูง เกี่ยวกับการขึ้นเงินค่าจ้างให้กับพนักงานมหาวิทยาลัยใหม่...(ปัญหาที่ภาครัฐผลักไว้ให้กับมหาวิทยาลัยแต่ละแห่งต้องแก้ปัญหาในเรื่องของการขึ้นค่าจ้างตามมติ ครม.)...และการกำหนดกรอบอัตรากำลัง ปีงบประมาณ ๒๕๕๗ - ๒๕๖๐ เพื่อเตรียมวางแผนอัตรากำลังคนที่จะต้องดำเนินการจ้างในแต่ละปี ร่วมกับกองนโยบายและแผน

"ทุกคนร้องเพลงลูกทุ่งได้จริง แต่จะมีสักกี่คนที่จะกลายเป็นตำนาน

นั่นแสดงว่าคนคนนั้นจะต้องมีดีในตัว ที่ทำให้ประชาชนร้องไห้ให้เขาได้ แม้กระทั่งวันตาย"

ครูชลธี  ธารทอง กล่าวถึง สายัณห์  สัญญา  (ราชาเพลงลูกทุ่งผู้ล่วงลับ)

บนเส้นทางที่ทุกคนอยากเดิน...มันไม่ใช่จะโรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป...บางแห่งจะต้องฟันฝ่ากับขวากหนาม นานาชนิด ขึ้นอยู่กับว่า "ตัวเราจะอดทนที่ยอมให้ขวากหนามเกี่ยวตัวเราบ้างหรือไม่?" เช่นเดียวกับการทำงานในตำแหน่งที่สูงขึ้น ย่อมเป็นธรรมดาที่ผู้อื่นเห็นแล้วคิดอิจฉาที่พร้อมจะผลักหรือเลื่อยขาเก้าอี้...แต่สิ่งหนึ่งที่จะต้านทานสิ่งเหล่านั้นได้ นั่นคือ "คุณธรรม ความดีในการทำหน้าที่ของเราเอง จะเป็นเกราะคุ้มครองปกป้องตัวเราไว้ได้...

ช่วงเช้าที่ผ่านมายุ่งกับคะแนนเก็บของนักศึกษาท่ามกลาง อากาศร้อน ^!^

เมื่อเช้าฟังข่าว มีพายุดีเปรสชันอาจทำให้ฝนตกได้ ตามนี้คะ กรมอุตุนิยมวิทยา 

เดินทางระมัดระวังด้วยนะคะ 

| อนุทิน ... ๕๐๐๙ |

"วิถี"

กรุงเทพฯ เป็นบ้านพ่อ แม่ น้องชาย
และในอดีต ผมก็เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

เชียงใหม่ เป็นบ้านปัจจุบันของผม
มีบ้านปลายดง ณ หางดอยตั้งอยู่

การกลับมากรุงเทพฯ คิดถึงแค่อดีต
รถติดและความเสื่อมโทรม
ยังคงฝังใจจำ

โชคดีที่ผมสามารถเลือกเส้นทางชีวิตได้
ความมั่นคงของอาชีพการงานก็ระดับหนึ่ง

หากย้อนกลับไป หากได้งานทำที่กรุงเทพฯ
เงินเดือนสูงลิ่ว แต่ยังไงผมก็คงไม่อยู่อยู่ดี

ผมกลายเป็นคนบ้านนอกไปแล้ว
ชีวิตที่ราบเรียบ สุขสงบ คือ สิ่งที่ต้องการ

เข้าวัดเข้าวาบ้างเป็นระยะ
ศึกษาธรรมะของพระพุทธองค์ให้ดีกว่านี้
มีใครสักคนที่รู้ใจ อยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ
คงจะดีไม่น้อย

ชีวิตนี้สั้นนัก
เราประมาณความสุขของตัวเองได้
ถึงแม้ไม่รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม
แต่มีความเพียรดั่งพระมหาชนกก็พอ

โอกาสยังคงมีต่อไป
ตราบเท่าที่หัวใจยังคงเดินทาง

ฉันคิดถึงเธอ

วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย..

มีพม่าสองคนแม่ลูกมาหายายแต่เช้า.มาขอข้าวกินอีกแล้ว..

ใจหนึ่งก็สงสาร ลุกเล็กๆ อายุ 2 ขวบ แม่็็ก้อยังเด็กอยู่..เหมือนคนใจดำ..แต่ก็กลัว..

แฟนของพม่าคนนี้..กินเหล้าหนัก..ทำงานเงินไม่ค่อยเหลือให้ลุกเมีย ปากจัด..อารมณ์รุนแรง

ถ้าเรารับเมียเขาไว้ ถ้าแฟนเขากลับมา..ก็จะสร้างปัญหาอีก..บ้านยิ่งมีแต่ผู้หญิง..และเด็กๆ..

เฮ็อ?...

      ได้แต่บอกยายว่า..ให้ข้าวกินไป..แต่ไม่รับไว้ในบ้าน...เพราะตอนนี้ก็รับเลี้ยงเด็กผู้หญิง ลูกหลานหลายคนแล้ว..กลัวปัญหาที่จะตามมา..ให้ที่พักพิงคนต่างด้าวอีก..หาเงินคนเดียว..เหนื่อย..

...เหมือนคนใจดำ...เลยเรา...แย่จัง..ความรู้สึกแบบนี้

๑๗/๐๙/๒๕๕๖

อนุทิน  ๓๙.

"หลากอารมณ์"

ตอนเช้า ครึ้มฝนออกจากบ้านแม่ยายมาที่ร้านแต่เช้า แต่ก็ยังไม่ทันแม่ตัวที่ตื่นก่อนทุกเช้า เอาตังค์ใบละร้อยไปแลกใบละพันกับพี่สาว เพื่อเอาเงินพันเตรียมไว้ซื้อตัวเงินสำหรับใช้เติมโทรศัพท์ พบแม่ยืนอยู่หน้าบ้าน แม่พูดว่า “ไอ้หนาน...ไอ้หวีลูกป้าเนียงมันต๋ายไอ้...ฮู้เรื่องก็เหลาะ?” 

ผมถามแม่ว่า “ป้าเนียงไหนเหลาะ?”  ใจก็คิดถึง ป้าเนียง...พี่สาวพ่อที่บ้านน้ำอ่างซึ่งก็ได้เสียชีวิตไปนานแล้ว และลูกของท่านก็ไม่ได้ชื่อ “ไอ้หวี” แต่ชื่อว่า “น้องโต้”

แม่ตอบว่า  “กะป้าเนียงเอ้ยหนานกรข้างบ้านเฮานี่ดุ”  ผมรู้สึกขนลุก “อ้าว...มันเป๋นหยังต๋ายเหยาะ”  ใจก็คิดไปถึงเรื่องการขับขี่มอเตอร์ไซค์ของวัยรุ่นไปโน่น น่าจะเกิดจากอุบัติเหตุ รถคว่ำรถชน

แม่ตอบว่า “มันล้มในห้องน้ำ...เขาว่ามันเจ๊บอ๊กมาก่อนหน้านี่ ๒ วันแล่ว...ตะคืนมันเข้าห้องน้ำ...แม่มันว่าได้ฮยินเสียงคะลึก ๆ แล้วกะเงียบไป...พอออกไปผ่อหยั่ง...มันเงียบไปเหียแล้ว...เขาสันนิษฐานกั๋นว่า หัวใจ๋ล้มเหลวเฉียบพลัน...ก่อนหน้านั่นแม่มันว่า...มันไปแข่งกีฬาตี่อุตรดิตถ์มา...แล้วมันจ่มเจ๊บอก เจ๊บมาสองวันแล้ว...ไปหาหมอ เขากะว่าบ่อเป๋นอะหยังหลาย...น่าจะเกี่ยวกับกล้ามเนื้อหน้าอ๊กมันฉีกอี้หนะ”  แม่เป็นนักข่าวเช้านี้ได้ดีมาก  แม้ผมจะถามสถานการณ์บ้านเมืองเกี่ยวกับเรื่องอะไร แม่ก็จะรู้เรื่องทุกอย่าง เพราะแม่ชอบดูข่าวและมักจะฟังข่าวตอนตีห้าของกำภูและรัชนีเป็นประจำ

ผมถามว่า “มันอายุเต่าฮือหนึ่งหั้นเหลาะ?”   แม่ตอบว่า “มันกะบ่อ ๑๔-๑๕ นี่กะเหลาะ บ่าเด่วมันก๋ำลังอยู่ ม.๒ หนึ่งหลุ”  ผมพูดว่า  “โอ่วว...หยังมาดีเอ็นดูมันแม่ใจ๋เหนาะ อายุยังหน้อยอยู่เลย...บ่อน่าเจื่อ...หู้สึกว่าบ้านเฮาบะเด่วนี่ต๋ายกั๋นกำกู่เลยเหนาะ...หยังมาแปลกเอาแต๊เอาว่าหนะ”   สักพักพี่สาวเดินมาจากบ้านน้าผู้ชายก็เอาเงินไปให้เขาแลก  แล้วก็เดินกลับมาที่บ้าน(ร้าน)ของตน  ใจก็คิดไปว่า

“คนเรานั้น ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็มีสิทธิ์ตาย และตายโดยไม่คาดคิดได้ด้วยกันทั้งนั้น  แต่โดยทั่วไปแล้ว เราก็คิดเข้าข้างตัวเองกันลึก ๆ ว่า...ปู่ย่า ตายาย ตายก่อน  ต่อมาก็พ่อและแม่ของเราตาย  ถึงจะมาเป็นคิวเราตายมั่ง  จากนั้นก็ลูกของเราตาย  ต่อไปก็หลานเราตาย เหลนเราตายไปตามลำดับ...ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่” 

อย่างกรณีน้องหวีที่เสียชีวิตในครั้งนี้ อายุ ๑๕ เอง ตายก่อนย่าที่กำลัง “โซ”(ป่วยเรื้องรังเป็นระยะเวลานาน) อยู่ก่อนหน้านี้  และตายก่อนแม่ซึ่งป่วยเป็น “โรคลมชัก” (บ้าหมู) ซึ่งเป็นโรคประจำตัวของเธอเสียอีกด้วย...รู้สึกหดหู่ใจแต่เช้าเลย

ประทับใจโฆษณาเรื่องนี้มากเลย
ดูแล้วน้ำตาไหลเลยครับ

| อนุิทิน ... ๕๐๐๓ |

"The Voice"

ที่มา : http://www.youtube.com/watch?v=WjHasuNkKvw

คลิปนี้แรงสุดวันเดียว ๓ แสนกว่าวิว คนร้องน่ารัก กรรมการน่ารัก ตลก ดูแล้วมีความสุขดี

ดีจังน้องอาจารย์ขจิตมาเชิญชวน ปลูกผักกินได้  เป็นสิ่งที่ดีมากต่อพี่ดาจะได้ตั้งใจจริงๆจังๆเสียทีกับการปลูกผักกินได้ในกระถาง พี่ชายมาเคยมาเห็นต้นไม่ที่เชียงใหม่ บ่นปลูกต้นอะไรกินไม่ได้ ทำไมไม่ปลูกที่กินได้ ก็เล่นบอนไซเสียจนไม่มีที่ปลูกต้นที่กินได้ (ข้ออ้าง) เคยตั้งใจบ่อยๆแต่ล้มทุกที  พอดีกับปีนี้ตังใจเขียนเรื่องต้นไม้ดอกไม้ให้มากขึ้น จากเมื่อปีที่ผ่านมาเขียนอาหารมาก ก็คงปลูกแล้วก็ต้องทำอาหาร ดีมากๆเลยมีเรื่องให้เขียนบันทึกเพิ่มขึ้นได้ปลูกดูแลต้นไม้มากขึ้น ความสุขก็เพิ่มขึ้น......

http://www.gotoknow.org/posts/548440 อย่างเช่นเมื่อปลูกแล้วมีลูกเรื่อยๆก็ได้คิดอะไรใหม่ๆขึ้นได้อีกที่เขาไม่ทำกัน

วันนี้ ได้สร้างสมุดขึ้นมาใหม่เพื่อแยกบันทึกต่างๆจากสมุดที่ชื่อลมหายใจ ศิลปะ/วรรณกรรม  เพื่อให้เป็นหมวดหมู่ ดังนี้

บทกวี --> ลมหายใจแห่งบทกวี 

เรื่องสั้น-->ลมหายใจแห่งเรื่องสั้น

บทรำพึงรำพัน-->ลมหายใจแห่งตัวตน

ถอดบทเรียนหรือความนิยมจากหนังสือที่อ่านและผ่านพบ--->ลมหายใจแห่งหนังสือ

อาคารเฉลิมกาญจนา สถานศึกษาที่มีอาคารสวยสวยค่ะ

ร่วมรำลึกถึง  ๑๒๑ ปี วันศิลป์ พีระศรี

"ฉันได้จากโลกนี้ไปแล้วโดยไม่เสียใจ
เพราะ ฉันได้อุทิศชีวิตของฉันให้กับ
บางสิ่งที่เป็นประโยชน์
ในฐานะเป็นผู้รับใช้ที่ต่ำต้อย
ในงานศิลปะของฉัน
ชีวิตนั้นสั้น....แต่ศิลปะยืนยาว"

(ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี)

http://hilight.kapook.com/view/28448

คิดถึงศิลปากร คิดถึงศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี

                       -เย็นนี้ได้รับแจ้งข่าวจาก"คุณอักขณิช"ว่าจะนำทีมงาน G2Kจากจังหวัดเชียงใหม่เป็นตัวแทนมอบดอกไม้ให้กับผมที่ได้รับรางวัลสุดคะนึงประจำเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาครับ...รู้สึีกยินดีและถือว่าได้รับเกียรติมากๆครับ..เบื้องต้นนัดกันไว้ว่าคงจะต้องรอประมาณออกพรรษาโน่นน่ะครัีบผมจึงจะได้ขึ้นไปจังหวัดเชียงใหม่  เพราะว่าช่วงนี้ขอปฏิบัติภารกิจตามหน้าที่ให้เสร็จเรียบร้อยก่อน..ขอบคุณมิตรภาพจากที่แห่งนี้มาก ๆครับ...

๑๖/๐๙/๒๕๕๖

อนุทิน  ๓๘.

"งานเข้า"

ตอนเช้าขณะที่เปิดร้านมีผู้สูงวัยคนหนึ่งขี่จักรยานผ่านหน้าบ้าน ท้ายรถมัดเสียมติดไว้หนึ่งอัน มีน้าหญิงคนหนึ่งอยู่ที่สามแยกใกล้กับร้านของน้า ตะโกนถามว่า “ฮย่าจะไปตังใด?”  ผู้สูงวัยตอบว่า “จะไปขุด จิ๊กุ่งคันนาปุ๊นหน่ะ”  เธอถามต่อ “ตะวาได้หลายก่อ?”  ผู้สูงวัยตอบว่า  “ตะวาได้ได้ ๓๐๐ กว่าตั๋ว”  เธอร้อง “โอ่...ได้หลายหน่าเฮา”  จิ๊กุ่ง ๓๐๐ กว่าตัว คิดเป็นเงินก็ได้ ๓๐๐ กว่าบาทแล้ว ตอนนี้จิ๊กุ่งตัวละ ๑ บาท

สักพักก็มีคนมาซื้อของที่ร้านน้าคุยกับป้าพันว่า มีแกงอะไรขายมั่ง ป้าพันก็บอกมีหลายอย่างดูเอาเถอะ เขาบอกจะเอาไปทำกับข้าวเลี้ยงคนที่ไปช่วยงานจัดสถานที่  ที่บ้านงานศพของคนที่แขวนคอตายเมื่อวานนี้ ป้าพันพูดว่า   “มันอยากไค่ต๋าย...มันกะได้ต๋ายสมใจ๋มันละ...เพราะว่ามันพยายามกิ๋นยาพ่อง... แขวนคอพ่องดุ...หม๊ดก๋ำหม๊ดเวรไปเหีย...จ่ามมันหยัง...มีแต่หมู่เฮานี่กะแม่ใดกะบ่อหู้”เสียงพูดคุยลอยมาจากร้านขายกับข้าวบ้านน้า เดี๋ยวก็ดัง เดี๋ยวก็เบา  พอสักพักมีมีรถอีแต๋นลากเต็นท์ผ่านหน้าบ้านไป

สรุปว่าน้องชายของป้าที่มาเติมเงินที่แขวนคอตายและญาติพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลอุตรดิตถ์เมื่อวานนี้ เสียชีวิตแล้ว คืนนี้ก็คงจะมีการสวดพระอภิธรรมกันเป็นคืนแรก อาจจะมีการสวด ๒ คืน จากนั้นวันเผาก็คงจะเป็นหน้าที่ของ “โฆษกประจำงานศพ”  อีกแล้วสินะ...งานเข้าอีกแล้วเรา

ทุกวันนี้...มีใครทราบบ้างว่า "ความสุขที่แท้จริง คืออะไร? และความสุขที่ไม่แท้จริง คืออะไร?" ที่เห็น ๆ ส่วนมากหลงระเริงอยู่กับความสุขในกลุ่มหลังมากกว่า คริ ๆ ๆ...