๑๗/๐๙/๒๕๕๖
อนุทิน ๓๙.
"หลากอารมณ์"
ตอนเช้า ครึ้มฝนออกจากบ้านแม่ยายมาที่ร้านแต่เช้า แต่ก็ยังไม่ทันแม่ตัวที่ตื่นก่อนทุกเช้า เอาตังค์ใบละร้อยไปแลกใบละพันกับพี่สาว เพื่อเอาเงินพันเตรียมไว้ซื้อตัวเงินสำหรับใช้เติมโทรศัพท์ พบแม่ยืนอยู่หน้าบ้าน แม่พูดว่า “ไอ้หนาน...ไอ้หวีลูกป้าเนียงมันต๋ายไอ้...ฮู้เรื่องก็เหลาะ?”
ผมถามแม่ว่า “ป้าเนียงไหนเหลาะ?” ใจก็คิดถึง ป้าเนียง...พี่สาวพ่อที่บ้านน้ำอ่างซึ่งก็ได้เสียชีวิตไปนานแล้ว และลูกของท่านก็ไม่ได้ชื่อ “ไอ้หวี” แต่ชื่อว่า “น้องโต้”
แม่ตอบว่า “กะป้าเนียงเอ้ยหนานกรข้างบ้านเฮานี่ดุ” ผมรู้สึกขนลุก “อ้าว...มันเป๋นหยังต๋ายเหยาะ” ใจก็คิดไปถึงเรื่องการขับขี่มอเตอร์ไซค์ของวัยรุ่นไปโน่น น่าจะเกิดจากอุบัติเหตุ รถคว่ำรถชน
แม่ตอบว่า “มันล้มในห้องน้ำ...เขาว่ามันเจ๊บอ๊กมาก่อนหน้านี่ ๒ วันแล่ว...ตะคืนมันเข้าห้องน้ำ...แม่มันว่าได้ฮยินเสียงคะลึก ๆ แล้วกะเงียบไป...พอออกไปผ่อหยั่ง...มันเงียบไปเหียแล้ว...เขาสันนิษฐานกั๋นว่า หัวใจ๋ล้มเหลวเฉียบพลัน...ก่อนหน้านั่นแม่มันว่า...มันไปแข่งกีฬาตี่อุตรดิตถ์มา...แล้วมันจ่มเจ๊บอก เจ๊บมาสองวันแล้ว...ไปหาหมอ เขากะว่าบ่อเป๋นอะหยังหลาย...น่าจะเกี่ยวกับกล้ามเนื้อหน้าอ๊กมันฉีกอี้หนะ” แม่เป็นนักข่าวเช้านี้ได้ดีมาก แม้ผมจะถามสถานการณ์บ้านเมืองเกี่ยวกับเรื่องอะไร แม่ก็จะรู้เรื่องทุกอย่าง เพราะแม่ชอบดูข่าวและมักจะฟังข่าวตอนตีห้าของกำภูและรัชนีเป็นประจำ
ผมถามว่า “มันอายุเต่าฮือหนึ่งหั้นเหลาะ?” แม่ตอบว่า “มันกะบ่อ ๑๔-๑๕ นี่กะเหลาะ บ่าเด่วมันก๋ำลังอยู่ ม.๒ หนึ่งหลุ” ผมพูดว่า “โอ่วว...หยังมาดีเอ็นดูมันแม่ใจ๋เหนาะ อายุยังหน้อยอยู่เลย...บ่อน่าเจื่อ...หู้สึกว่าบ้านเฮาบะเด่วนี่ต๋ายกั๋นกำกู่เลยเหนาะ...หยังมาแปลกเอาแต๊เอาว่าหนะ” สักพักพี่สาวเดินมาจากบ้านน้าผู้ชายก็เอาเงินไปให้เขาแลก แล้วก็เดินกลับมาที่บ้าน(ร้าน)ของตน ใจก็คิดไปว่า
“คนเรานั้น ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็มีสิทธิ์ตาย และตายโดยไม่คาดคิดได้ด้วยกันทั้งนั้น แต่โดยทั่วไปแล้ว เราก็คิดเข้าข้างตัวเองกันลึก ๆ ว่า...ปู่ย่า ตายาย ตายก่อน ต่อมาก็พ่อและแม่ของเราตาย ถึงจะมาเป็นคิวเราตายมั่ง จากนั้นก็ลูกของเราตาย ต่อไปก็หลานเราตาย เหลนเราตายไปตามลำดับ...ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่”
อย่างกรณีน้องหวีที่เสียชีวิตในครั้งนี้ อายุ ๑๕ เอง ตายก่อนย่าที่กำลัง “โซ”(ป่วยเรื้องรังเป็นระยะเวลานาน) อยู่ก่อนหน้านี้ และตายก่อนแม่ซึ่งป่วยเป็น “โรคลมชัก” (บ้าหมู) ซึ่งเป็นโรคประจำตัวของเธอเสียอีกด้วย...รู้สึกหดหู่ใจแต่เช้าเลย
บุษยมาศ
การตายไม่ว่าอายุเท่าไหร่ก็ตายได้เหมือนกันนะคะ…ใช่ว่าจะตายเฉพาะคนแก่เท่านั้น