บ้านจะเล็กหรือใหญ่ การันตีความสุขของคนในบ้านไม่ได้ แต่ความสุขสร้างได้อย่างหลากหลาย จากรอยยิ้มและความเอื้ออาทร จากความรักและความเข้าใจ ภายในบ้านไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

29 มีนาคม 2567 เราตั้งใจมาประชุมที่สภาการพยาบาล ในฐานะกรรมการวิจัยของสภาการพยาบาล แบบ on-site สักครั้ง และแวะมาเยี่ยมหลานๆด้วย ตั้งใจมาก นอนตื่นตีสองครึ่ง มานั่งอ่านโครงร่างวิจัย ตี5ครึ่งอาบน้ำเตรียมตัวเพื่อเรียกแทกซี่มารับไปสนามบิน 6.00am แทกซี่มารับประมาณ 6.30 ถึงสนามบินขอนแก่น 7.00 ไปขอใบเบิกค่าเครื่องบินแอร์เอเชีย เรียกขึ้นเครื่อง7.45 เครื่องออก 8.15 ถึง ดอนเมือง 9.00 เลยแวะไปกินข้าวเช้าที่ดอนเมือง จานละ 55 บาท เลยตัดสินใจเอากระเป๋าไปไว้บ้านลูกที่พระราม5 แล้วแวะมาสภาการพยาบาล ถึง 11.30 น ราคาแทกซี่ 350 บาท เรายังมีเวลาเหลือ เลยมานั่งที่อเมซอน อ่านโครงร่างวิจัย รอเวลา ถึง12.15 น เดี๋ยวไปเตรียมตัวเข้าประชุม 13.30 น ที่ห้องประชุม

    แล้วในที่สุด ๑ เมษายน ๒๕๖๖ “ครุฑทองคำ” ก็เป็นของผมจนได้ เป็นรางวัลระดับประเทศครั้งแรก ที่ทรงคุณค่ายิ่งนัก และเป็นครั้งแรกที่เขตพื้นที่ต้นสังกัดของผม มีบุคลากรได้รับรางวัลนี้ พอครบรอบ ๑ ปี วันนี้ผมหยิบรางวัลขึ้นมาดู และเพิ่งจะรู้ว่าตัวครุฑเป็นทองคำแท้เสียด้วยสิ.

เขียน … ที่บ้าน

“…

ผ่านการสอบปลายภาคประจำภาคเรียนที่ ๒/๒๕๖๖ มา ๑ วัน เข้าสู่การตรวจงานและประเมินการเรียน ซึ่งเป็นเวลาเคร่งเครียดและจริงจังสำหรับคนเป็นครูโดยแท้จริง

ซึ่งถ้ามี “ครูโดยแท้จริง” ก็แปลว่ามี “ครูโดยไม่แท้จริง” เช่นกัน

“ครูโดยแท้จริง” ต้องอาศัยหลักธรรม เมตตา กรุณา ความเที่ยงตรง ความถูกต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง

ส่วน “ครูโดยไม่แท้จริง” อาศัยหลักตัวเอง คือ มโนธรรมไม่ต้องใช้ ใช้แต่นิติธรรมก็พอแล้ว เพราะจะรีบไปปิดงานวิจัยต่อ จะรีบไปทัวร์เมืองนอกเมืองนากับครอบครัวให้ยาวนานขึ้น หรือหากช้าเกินไปจะกลายเป็นความผิดที่ต้องมานั่งรายงานผู้บังคับบัญชาถึงความเชื่องช้านั้น ทำรวก ๆ ไป เดี๋ยวก็พ้นตัวแล้ว

เขียนสิ่งที่คิด บันทึกสิ่งที่เห็น

…”

๑๓ มีนาคม ๒๕๖๗

เที่ยงวัน

-30/10/66-ส่งท่ายเดือนตุลาคม 2566-กับบันทึกบ้านไร่-ติดตามอ่านได้จากที่นี่นะคร้าบบhttps://www.gotoknow.org/dashboard/posts/715718

คนเราโกรธกันได้ตามอารมณ์ แต่ให้ดีกันให้เร็วที่สุด โดยเฉพาะคนในครอบครัว ให้รักกันให้มาก ๆ เพราะเราอาจพบเจอกันในวันนี้เป็นวันสุดท้ายก็เป็นได้ เคยมีคนพูดไว้ว่าอย่าใช้ชีวิตอย่างประมาท อภัยกันได้ก็ให้อภัยกันเถอะ ทุกคนไม่ดีหมดทั้ง 100 % หรอก ให้หลับตาเสียข้างหนึ่ง มองข้ามในส่วนที่ไม่ดีไปบ้าง มองแต่ส่วนดี ๆ ของเขาก็จะสบายใจ ไม่ต้องทุกข์ใจ รัก-โลภ-โกรธ-หลง เป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลก เรื่องบางเรื่องต้องปล่อยผ่าน ถ้าทำได้มันก็ดีนะ จริง ๆ