เช้าของวันที่ 14 เมษายน - ยังไม่ทันได้ดูละครจักร ๆ วงศ์ ๆ กับลูกชายคนโต ผมก็จำต้องออกเดินทางจากบ้านเกิดไปยังอำนาจเจริญอีกครั้ง ซึ่งการเดินทางครั้งนี้ดูมีชีวิตขึ้นมาก เพราะได้ “เจ้าแดนไท” นั่งรถเป็นคู่หูไปเป็นเพื่อน...
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ไม่รู้แกนึกอีท่าไหนจึงเปลี่ยนใจอยากไปหาแม่ที่อำนาจเจริญ ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานเจ้าแดนไทก็เพิ่งปฏิเสธอย่างสิ้นเยื่อขาดใยไปแล้วหนหนึ่ง พอกลับใจเปลี่ยนอารมณ์มามุมนี้ ผมเลยต้องทำหน้าที่เป็นพลขับพาไปเยือนอำนาจเจริญตามเจตนารมณ์อันแน่วแน่ของแก</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ตลอดเส้นทางเจ้าแดนไททำหน้าที่เพื่อนคู่หูผมอย่างไม่มีที่ติ…เด็กในวัย 3 ขวบเศษเล่นและคุยเป็นเพื่อนตลอดเส้นทาง บางครั้งก็ช่วยบีบนวดตามแขน ขาและศีรษะเพื่อผ่อนคลายอาการง่วงเหงาหาวนอนในตัวผมได้อย่างดีเยี่ยม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ผมพยายามเหลือเกินที่จะบอกกล่าวให้เจ้าจุกแสนซนของผมได้นอนพักในรถ เพราะกว่าจะเดินทางไปถึงยังต้องใช้เวลาอีกมากโข ยิ่งระยะทางร่วม 200 กิโลเมตรภายใต้ความเร็วอันจำกัดยิ่งต้องใช้เวลาอีกมากมายก่ายกองกว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทาง </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่แล้วความหวังดีของผมก็ไม่เกิดผล เจ้าแดนไทไม่ยอมนอนพักแม้แต่งีบเดียว แต่กลับสรรหาเรื่องคุยและหยิกหยอกผมอย่างคึกคัก - ซึ่งก็ช่วยให้ผมตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมและลูกชายไปถึงบ้านเกิดของแฟนก็ตอนเที่ยงวันเข้าไปแล้ว…ดูคุณแม่และคุณลูกตื่นเต้นดีใจเป็นที่สุดที่ได้พบกันอีกครั้ง โดยเฉพาะคุณแม่ของเจ้าแดนไทปลื้มและแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คาดคิดว่าผมจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง และยิ่งพ่วงคนที่เธอรักมาด้วยเช่นนี้ก็ยิ่งเห็นชัดว่าความสุขได้ทะลักล้นออกมาทางสายตา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">น้องแดนไท – กลายเป็นขวัญใจของบรรดาญาติ ๆ ภายในพริบตา ยิ่งความกล้าที่มีอยู่ในตัวของแกเองยิ่งง่ายต่อการเชื่อมต่อมิตรภาพไปสู่คนรอบข้างได้อย่างฉับเร็ว ขณะที่ผมปลีกตัวมานอนพักอย่างอ่อนเพลีย กระนั้นเจ้าแดนไทก็มิวายแว้บมาปลุกและเกี้ยวกวนผมอยู่เป็นระยะ ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เย็นย่ำลมโชยของวันนั้นผมมีโอกาสพาเจ้าแดนไทเดินเล่นในชุมชนบ้านหนองทับม้า … บ่อยครั้งแกอ้อนให้อุ้ม หรือไม่ก็ร้องขอขี่คอ แต่ผมก็สนองตอบได้ไม่นาน เพราะบัดนี้เจ้าตัวอ้วนจ้ำหม้ำขึ้นผิดหูผิดตา น่าชัง น่าหยิก หรือแม้แต่น่าเตะก้นเบา ๆ เป็นยิ่งนัก … </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">หลังจากเดินเลาะเล่นสักพัก และกลับมาถึงบ้านได้เพียงครู่เดียว เจ้าแดนไทก็เหลือบเห็นฝูงเป็ดตัวใหญ่ประมาณ 7 – 8 ตัวกำลังเดินตามก้นเรียงกันเป็นแถว ...ส่ายก้นกระดิกอย่างน่ารัก และส่งเสียงร้อง “ก๊าบ ๆ...” อยู่เป็นระยะ ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>เจ้าแดนไทสนอกสนใจเป็ดเหล่านี้เป็นพิเศษ โดยพยายามเดินย่องตามก้นฝูงเป็ดไปอย่างระมัดระวัง ราวกับไม่ต้องการให้เป็ดแต่ละตัวรู้สึกตัวว่ากำลังโดนติดตามอย่างกระชั้นชิด ขณะเดียวกันเจ้าแดนไทก็ไม่วายที่จะพยายามเลียนแบบท่าเดินของเป็ดอย่างตั้งใจอยู่ตลอดเวลา </p><p> </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เจ้าแดนไทหันกลับมาถามผมด้วยความใสซื่อว่า “เป็นอีหยัง เป็ดคือจังย่างเป็นแถว เบิ่งเป็นตาฮักขนาดเลย”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“เป็ดมันฮู้ มันบ่ดื้อ มันย่างตามก้นพ่อแม่ ฟังความพ่อแม่..” ผมตอบแกไปโดยไม่คิดว่าคำตอบนั้นคือเรื่องโกหก</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>“โตได๋เป็นพ่อ โตได๋เป็นแม่” แกยังไม่วายเลิกถามซ้ำอีก “สองโตที่ย่างนำหน้าหมู่นั่นแหละเป็นพ่อกับแม่ของเป็ดหมู่นี่.” ผมก็ไม่ยอมแพ้ต่อคำถามเหล่านั้นของลูกชาย </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“แล้วที่เหลือล่ะพ่อ…มันเป็นเป็ดอีหยัง” … “กะเป็นลูกเป็ดคือกันนั่นแหละ แต่ว่ามันใหญ่แล้ว มันเป็นอ้ายหมู่ ส่วนโตน้อย ๆ มันดื้อเลยถึกขังไว้อยู่หลังบ้าน…” ผมยังสร้างเรื่องราวต่อไปอย่างขำ ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“มันดื้อติพ่อ” … สุ่มเสียงของเจ้าจุกดูแผ่วเบาลงอย่างเห็นได้ชัด</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>“แมนแล้ว มันดื้อ มันเว้าบ่ฟังความ.. พ่อกับแม่กะเลยบ่ให้ออกไปไสมาไส..” ผมรับลูกอย่างไม่ลังเล “แดนกะคือกันนั่นแหละ มื้อได๋ดื้อ เว้ายาก พ่อกะสิบ่ฮัก บ่ให้ไปไสมาไสนำคือกัน” </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“แดนบ่ดื้อดอก” เจ้าแดนขานรับในเร็วพลันพร้อมกับทิ้งท้ายด้วยถ้อยคำชวนคิดว่า “แดนบ่ดื้อ แดนสิฟังความพ่อนัส.. ให้แดนย่างนำก้นแนเด้อ..”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>หัวใจของผมยิ้มอย่างมีความสุข พร้อม ๆ กับการหันกลับไปมองฝูงเป็ดที่กำลังเดินตามก้นกันอย่างเป็นทิวแถว และแต่ละตัวก็ส่ายหาง - ส่ายก้นกระดิกไปมาอย่างน่ารัก </p><p></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นั่นคือคำสนทนาระหว่างผมกับลูกชายในเย็นวันหนึ่งที่อยู่ในช่วงเทศกาลน้ำ …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
แดนไทฉลาดและน่ารักมากครับ
ผมคิดว่า การเรียนรู้ของลูกสำคัญมากอยู่ที่พ่อแม่ จัดกระบวนการเรียนรู้อย่างไร
เป็นการเรียนรู้แบบธรรมชาติที่น่าสนใจมากครับ
ผมมีความสุขเสมอที่ได้ปล่อยให้ลูก ๆ เที่ยวเล่นในช่วงปิดเทอม โดยการได้เรียนรู้อยู่กับสิ่งแวดล้อมรายรอบตัวในบ้านเกิดเมืองนอนของผม....
ผมเชื่อว่าบริบทเหล่านั้นคือพื้นที่คุณภาพที่ควรค่าต่อการเรียนรู้ของพวกเขา...
ขอบคุณมากครับ...
ขอบคุณครับที่กระตุ้นเตือนให้ผมตระหนักในความรู้ที่ว่า เด็ก อายุระหว่าง 1-6 ขวบ เป็นวัยที่ซึมซับอะไรๆ ได้มาก...ซึ่งที่เหลือคงได้สร้างกระบวนการบ่มเพาะเขาอย่างมีกระบวนการมากยิ่งขึ้น
ขอบคุณมากครับ
หากแม้นผมมีอารมณ์ขันเหมือนกับที่อาจารย์มีผมคงสร้างวันแต่วันในครอบครัวให้คึกครึ้นได้มากกว่านี้...กระนั้นก็พยายามอย่างเต็มที่กับการสร้างวันเวลาที่มีอยู่ให้มีคุณภาพเพื่อคนในครอบครัว...
คิดถึงและระลึกถึงเสมอนะครับ...และขอให้อาจารย์พร้อมครอบครัวมีแต่ความสุขความเจริญ - ตลอดไป
ขอบพระคุณครับ
เอาธรรมชาติสิ่งแวดล้อมมาเป็นกุศโลบายในสร้างกระบวนการเรียนรู้ให้แก่ลูก ประทับใจจริง ๆ ครับ
เมื่อไหร่มีวาสนาได้มีลูกจะคุกเข่า รับพี่แผ่นดินเป็นอาจารย์
ขอบคุณครับ...
ทันทีที่มีลูกพี่จะอาสาเป็นผู้รู้สอนการเลี้ยงให้เอง ว่าแต่ตอนนี้หาแม่ให้ลูกได้หรือยัง...ถ้ายัง...เรื่องนี้พี่ไม่มีความรู้นะครับ...
สำหรับพี่...ใกล้ไกลไม่สำคัญ ขอให้จุดหมายปลายทางมีค่าและความหมายต่อการไปเยือน..พี่ก็พร้อมเสมอที่จะเดินทางไปยังที่นั่น...
ขอบคุณครับ