มีเรื่องดีๆเสมอในความโชคร้าย
ต้องบอกว่าช่วงเริ่มต้นปีใหม่ของปีนี้ ไม่ใช่วันดีๆสำหรับตัวเองเลย ตอนแรกไม่คิดจะเขียนอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองประสบ เพราะดูเหมือนจะขัดแย้งกับบันทึกดีๆรับปีใหม่ของ GotoKnow แต่คิดอีกที ก็ยังอยากให้ที่แห่งนี้ เป็นบันทึกแห่งความคิด ทั้งเวลาสุข และเวลาทุกข์ของตัวเอง จึงลงมือเขียนบันทึกนี้
เริ่มด้วยการมาทำงาน พร้อมกับร่างกายที่อ่อนแอ เป็นหวัด ไม่ค่อยสดชื่น ต่อด้วยพบกับการที่โน้ตบุ้คคู่ชีพติดไวรัส พยายามลบแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ได้คิดถึงการ back up ข้อมูล แต่เนื่องจากเป็นเครื่องที่ไม่มี CD writer จึงต้องทำการถ่ายโอนข้อมูลขึ้นมาบนเครื่อง PC ที่บ้าน ทำไปบ้างบางส่วนที่ใช้งานบ่อย แต่ก็มีบางส่วนซึ่งยังมีเก็บไว้เฉพาะในนั้น ยังไม่ทันเสร็จดี เมื่อวานระหว่างที่คิดค้น หาหนทางถ่ายโอนข้อมูล ก็พบกับการที่เครื่อง Hitachi 717 ที่ใช้ทำงานในจุดที่รับผิดชอบ เกิดการรวนที่ทำให้ต้องขบคิดแก้ปัญหา เครื่องนี้เป็นเครื่องเก่าแก่ที่ระบบสั่งการยังใช้แผ่น 5 นิ้วกว่าอยู่เลย เกิดปัญหาการ read-write ข้อมูล แม้จะยังทำงานได้ จัดการแก้ปัญหาไปพร้อมกับปรึกษาพี่ปนัดดา คิดว่าใช้ได้แล้ว แต่....
เช้าวันนี้ก็มาแต่เช้า แม้ไม่ได้อยู่เวรเช้า แต่ต้องการตรวจสอบเครื่อง Hitachi 717 ที่แก้ปัญหาไปเมื่อวาน ปรากฎว่าแผ่นที่เราเปลี่ยนมาใช้ start up เครื่องนั้นเป็นแผ่นเก่า ที่ไม่มีค่าต่างๆที่ตั้งไว้สำหรับการทดสอบใหม่ที่เรามีเพิ่ม ต้องทำการแก้ไข copy ข้ามแผ่นไปมา กว่าจะเสร็จสมบูรณ์ทำงานได้ ก็เล่นเอา..มึน พอกลับมาที่โน้ตบุ้คก็พบว่า dead ไปเสียแล้ว บู๊ตไม่ได้เอาเลย หมดแรงเลยค่ะ
แต่ทั้งหลายทั้งปวงนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว พบว่าผู้คนรอบข้างทั้งคนห้อง Chem ก็เป็นห่วงเป็นใย ทั้งในอาการหวัด และความกังวลเรื่องโน้ตบุ้ค คุณ mitoฯก็มานั่งปล้ำตรวจสอบเครื่องให้จนเลยเวลากลับบ้าน โดยมีพี่"สมจิน"มายืนให้กำลังใจ
ซ้ำร้าย...รอจน 5 โมงกว่าแล้ว สองหนุ่มน้อยที่ควรจะกลับมาถึงแล้ว ก็ยังไม่มา เพราะรถที่ไปรับไม่ทราบเกิดอะไรขึ้น จะโทรตามถามไถ่ ลูกๆก็ไม่พกพามือถือ ปรากฎว่า ทั้งสองคนเดินหอบหิ้วกระเป๋านักเรียนซึ่งหนักกว่า 5 กิโลฯกลับบ้านกันเอง ระยะทางไม่ใช่น้อยๆเลย ไม่ยอมขึ้นรถรับจ้างกัน...น่าสงสารจริง ลูกเอ๋ย ปกติจะโทรบอกพ่อให้แวะรับ แต่วันนี้คุณพ่อบอกไว้ว่า จะกลับช้า ลูกเลยไม่กวน กลับกันเอง
สิ่งดี ก็คือพี่วั้น หุงข้าว ทำกับข้าว (โทรถามคุณแม่ ถึงกรรมวิธี หลังจากถามถึงน้องๆแล้ว และรู้ว่าคุณแม่ต้องรอน้องอยู่ที่ทำงานก่อน) พอเรากลับถึงบ้านก็ลดภาระไปได้บ้าง...และคุณพ่อกลับบ้านได้เร็วกว่าที่คาด
เฮ้อ...จบไป 1 วันอันแสนเหนื่อยใจ.....แต่ก็ได้รับสิ่งดีๆเป็นเครื่องช่วยไม่ให้รู้สึกย่ำแย่มากนัก ขอให้ใครๆที่เผอิญเจออะไรแย่ๆเหมือนกัน มองหาสิ่งดีๆเพื่อเสริมกำลังใจนะคะ
ความเห็น (11)
อ โอ๋ขา บันทึกนี้มีประโยชน์ค่ะ
อโอ๋มีทุกข์ คนอ่านรับทราบ เห็นใจ และอยากช่วย ร่วมทุกข์
อ่านแล้วทุกข์ของคนอ่านอาจเป็น สุขน้อยเท่านั้น
ฝึกเมตตา กรุณา มุทิตาจิต คนอ่าน
แถมด้วย update virus หรือscan ทันที และระวังต่อป้องกันได้อีกหลายเครื่อง
ดีจัง
ทานน้ำให้เยอะ 8-10 แก้วนะ และนอนให้แยะนะคะ(เหมือนบอกคนไข้ที่ตรวจทุกวัน เลย)
รวิวรรณ (ตอนนี้ สุขน้อยค่ะ)
มอบกำลังใจให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ผ่านไป...ค่ะ
สวัสดีปีใหม่นะคะ อ.โอ๋ คงไม่สายไปนะคะแต่ก็ดีนะคะที่มาเล่าประสบการณ์อะไรบ้างเกี่ยวกับชีวิตที่มันเกิดขึ้น เผื่อจะได้นำความสุข ความทุกข์มา chare ให้กันและกันได้รับรู้ ยังไงก็ขอให้เกิดแต่สิ่งดีในต่อๆไปนะคะ
คุณ โอ๋ ครับ
- เขียนบันทึกเป็นทางระบายความเครียดได้อีกทางหนึ่งและมีผู้รับฟังมากมาย
- ถ้า G2K ยังอยู่ต่อไปอีกเรื่อยๆ ผมคิดว่าสุขภาพจิตของ bloggers คงจะดีกว่ากลุ่มอื่น
- น่าจะมีคนทำวิจัยเรื่องนี้นะ
- ให้กำลังใจครับ
