การเดินทางคือการเรียนรู้

วันนี้อยากจะมาเล่าถึงการเดินทางเส้นใหม่ในชีวิต กับการมาเป็นครูดอย เป็นการเดินทางที่แสนจะไกล ระยะทาง 1,584 กิโล จากตรัง - อมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ ถ้าขับรถมาก็ใช้เวลาสองวันเต็มๆกันเลย

อมก๋อย อมก๋อย อมก๋อย ฉันเคยได้ฟังข่าวจากทีวีเมื่อสมัยตอนเด็กๆ ได้ยินชื่ออมก๋อย ในทีวี ส่วนมากเค้าก็ขึ้นมาแจกผ้าห่มต้านภัยหนาว กัน แต่ฉันไม่รู้หรอกว่า มันอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย เพราะฉันไม่เคยมาเที่ยวเชียงใหม่เหมือนกับเพื่อนๆที่ใครๆเค้าก็เคยมาเที่ยวเชียงใหม่กัน เพราะเป็นจังหวัดที่ขี้นชื่อเรื่องบรรยากาศดี สวย เป็นภูเขา อากาศหนาวเย็น ... เพื่อนๆที่เคยมาเที่ยวเชียงใหม่ เวลากลับไป เค้าก็จะมีของฝากที่เป็นสัญลักษณ์ของเชียงใหม่ไปฝาก สมัยนั้น ฉันก็รู้สึกว่า ฉันก็อยากไปเที่ยวเชียงใหม่เหมือนกัน เพราะได้ยินแต่ชื่อ แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย เพราะพ่อกับแม่ไม่ค่อยจะให้ไปไหน เพราะเงินมีไม่มากพอที่จะไปเที่ยวได้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตนี้ฉันต้องไปให้ได้นะ เพราะถ้าฉันไป ฉันก็อยากจะไปกับครอบครัว อยากให้พ่อกับแม่ไปเที่ยวด้วย ชอบการไปเที่ยวกับครอบครัวมากกว่า เพราะมันอบอุ่นและอีกอย่างไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย 55 ผ่านไปกี่ปี ๆ เห็นเพื่อน ญาติ พี่น้อง เค้าก็ไปเที่ยวเชียงใหม่กัน ในใจคิดว่า เชียงใหม่มีอะไรดีนะ ทำไมคนถึงไปเที่ยวกันเยอะนะ มันเป็นแค่ความคิดที่วนเวียนในสมอง แต่ก็ไม่เคยที่จะพาตัวเองมาเที่ยวและรู้จักเชียงใหม่ เพราะตัวของฉันเองชอบทะเลมากกว่าที่จะอยู่บนภูเขา แต่แล้วโชตชะตาก็พลิกผันนะ ใครจะไปรู้ว่า เด็กผู้หญิงคนนึงที่เรียนจบจากกรุงเทพมหานคร แล้วย้ายกลับไปทำงานที่บ้าน แล้วก็ลองสอบครู กรณีพิเศษ .. เห็นว่าเปิดกรณีพิเศษก็เลยลองสอบดู ก็ไม่คิดว่าจะเป็นครูเลย ลองมาสอบก็ในเมื่อเค้าเปิดโอกาสให้คนที่ไม่จบครู สามารถสอบครูได้ในสาขาวิชาขาดแคลน ก็ลองไปสมัครและก็สอบ ตอนไปสอบก็ไปกับลูกพี่ลูกน้องที่เพิ่งจบ ป.ตรีใหม่ๆ ใหม่ไฟแรงมาก รู้สึกเหมือนจะสอบสามวันติดกัน ไม่เคยที่จะสอบอะไรที่มันยาวนานขนาดนี้ สอบๆไป ผลสอบออก ได้สอบสัมภาษณ์ พอประกาศผล โห ติด 1 ใน 88 คน และฉันก็เป็นคนที่ 87 .... มันน่าตื่นเต้นมาก เพราะรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ได้อ่านอะไรมากๆมาย ที่ต่างกับคนอื่น อ่านหนังสือชนิดที่เรียงกันเป็นคอนโด ส่วนลูกพี่ลูกน้องของฉัน ติดอันดับที่ 1 ได้โรงเรียนใกล้บ้านมากๆ ดีใจกับน้องมาก และก็รู้สึกอิจฉาจังที่ได้อยู่ใกล้บ้านมากๆ ระยะเวลาผ่านไปจะครบปี เหลือเพียงไม่กี่วัน บัญชีรายชื่อก็จะปิดลง ช่วงนั้นข้อความในเมสเซนเจอร์เด้งตลอด พี่ที่กศจ.ตรังบอกว่ามีข่าวดี เรียกหมดบัญชี ... รู้สึกระทึกมาก ตื่นเต้นบอกไม่ถูก กลัวด้วยเพราะว่า เราจะสอนหนังสือได้มั้ย เราไม่ได้จบครูมาก พอเค้าประกาศ เชียงใหม่ ที่เราต้องไป โห มันไกลมาก แล้วที่ไหนละ อันดับสุดท้ายก็ไม่ไดีมีสิทธิ์เลือกอะไรเลย วัดจาก GPS มีแต่ไกลๆจากตัวเชียงใหม่มาก ตอนแรกว่าจะเลือกไป แม่ตื่น แต่ก็กังวลเพราะว่า ฉันต้องเรียน เพิ่มวุฒิ ป.บัณฑิต เลยเปลี่ยนแผน เข้าไปดู ในยูทูป ทุกอย่าง อมก๋อยมี เซเว่น อีเลฟเว่น ... ชีวิตเริ่มมีความหวัง มันต้องไม่กันดารมากแน่ๆ เพราะที่ไหนเซเว่นเข้าถึงต้องนั้นต้องเจริญ สุดท้ายฉันก็เลือก โรงเรียนที่อำเภออมก๋อย โรงเรียนอยู่ห่างจากเซเว่นแค่ 6 กิโลเอง แต่ก็ยังไกลบ้านอยู่ดี ทำไงได้ละ ได้แค่บอกตัวเองว่าต้องอดทน อดทน อดทน

แต่ต้องขอบคุณประสบการณ์ดี ๆ ของการเดินทางมาที่อมก๋อย มาแรกๆ ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เหมือนทุกอย่างจะใหม่สำหรับฉันทุกอย่าง ทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่หมด แต่เราก็ต้องรู้จักที่จะเรียนรู้ทุกๆอย่าง ด้วยสังคม วัฒนธรรม ภาษา ก็ต่างกัน มันทำให้ฉันต้องปรับตัวมากอยู่เหมือนกัน แต่ที่มาแล้วปรับไม่ได้ คือ เรื่องอากาศนี่แหระ ที่นี่ขึ้นชื่อว่าหนาวมาก ณ ตอนนี้ ขณะที่เขียน Blog อากาศ อยู่ที่ 12 องศา อากาศลดลงเรื่อยๆ ตอนเช้าๆเกิดแม่คะนิ้งด้วยนะ ตอนนี้ทำงานมา เกือบจะ 2 ปีแล้ว ดูเหมือนมาก แต่ก็ไม่มาก และฉันคิดว่าต่อจากนี้ไป ฉันจะเรียนรู้สิ่งรอบๆตัวให้มากขึ้น มีอะไรหลายสิ่งหลายอย่างที่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้อีกเยอะ ภายภาคหน้าฉันจะได้เล่าให้ลูกหลานฉันฟังได้ ว่าฉันคนนี้ ไปพบเจออะไรมาบ้างในพื้นที่ห่างไกลบ้าน

เขียนใน GotoKnow โดย หทัยรัตน์ แสนดี
ใน บันทึกส่วนตัว.....นางสาวหทัยรัตน์ แสนดี

คำสำคัญ (Tags): #หทัยรัตน์ แสนดี#hatairat saendee#62741516#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary

หมายเลขบันทึก: 674755เขียนเมื่อ 27 มกราคม 2020 20:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 27 มกราคม 2020 23:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

หทัยรัตน์ แสนดี