วันที่ 4 ความในใจของอิชเบล (19 พฤษภาคม 2559)
วันนี้วันที่ 4 ของการฝึกสอนคงต้องจำไปอีกนาน.......
ในชั่วโมงการสอนประวัติศาสตร์ชั้นป4/2 ซึ่งเป็นครั้งแรกเพราะไม่เคยทดลองสอนวิชานี้มาก่อนเลย การสอนดำเนินไปด้วยดี
จนมาถึงช่วงที่กำลังให้นักเรียนอ่านทำความเข้าใจหนังสือและมอบหมาย ให้ทำงาน ก็เหลือบไปเห็นอิชเบลกำลังนั่งฟุบโต๊ะ ร้องไห้อย่างหนัก
จึงเข้าไปถามและพยายามปลอบให้หยุดร้อง แต่ก็เหมือนกับเด็กยิ่งร้องหนัก จึงพยายามถาม อิชเบลก็ตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า
"เค้าไม่ให้หนูลุกไปไหน เค้าบอกให้หนูอยู่นิ่ง ๆ" เราก็ถามว่า "เค้านี่ใครคะ"เด็กก็ตอบว่า "เสียงผู้ชายที่ไหนไม่รู้ เค้าบอกให้หนูอยู่นิ่ง ๆ ห้ามไปไหน
เค้าตะโกนใส่ หนูกลัว" เราก็พยายามบอกว่าไม่มีใครนะคะมีแต่ครูกับเพือ่น ๆ อิชเบลตอบว่า "ใครไม่รู้เป็นเสียงผู้ชายแก่ เวลาครูพูดหนูก็ได้ยิน
เป็นเสียงเค้าหมดเลย.......หนูกลัว" ตอนนั้นฉันยอมรับว่าตกใจและเริ่มกลัวแต่ก็คิดว่าเป็นเพียงการอุปทานของเด็ก จึงรีบพยายามพาอิชเบลออกไปนั่ง
ข้างนอกซึ่งตอนนั้นร้องไห้ไม่หยุด ฉันได้แต่กอด และพยายามปลอบใจเพื่อไม่ให้เด็กกลัวและหยุดร้องไห้และพยายามจะพากลับไปนั่งเรียนต่อแต่เด็กบอก
ว่า ไม่ไปเพราะเสียงยังอยู่ในห้องไม่ไปไหน...... ฉันจึงแก้ปัญหาด้วยการกอดและพยายามพูดปลอบใจให้กำลังใจให้เด็กหายกลัวจนหยุดร้องไห้ฉันจึง
พยายามถามสาเหตุก็ทราบว่า พ่อของเธอเสียไปเมื่อเดือนที่แล้ว พ่อจากไปกระทันหัน เธอเล่าต่อว่า พ่อรักหนูมากตามใจทุกอย่าง แล้วพ่อก็จากหนูไป
หนูคิดถึงพ่อ หนูอยู่กับแม่กับน้อง เมื่อคืนพ่อก็มาหาหนูหนูทำการบ้านอยู่แม่ไม่ได้ยินเพราะแม่หลับไปแล้ว เมื่อทราบสาเหตุในใจที่กลัวอยู่ก็เริ่มเศร้าทันที
ไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงลูกครึ่งหน้าตาน่ารัก สดใสร่าเริง จะต้องมาเจอเรื่องน่าเศร้าในวัยเด็กแบบนี้ ฉันจะคิดว่ามันเป็นการอุปทานถ้าครูประจำชั้น
ที่ประจำอยู่ห้องของน้องสวอิชเบลก็เล่าเหตุการณ์คล้าย ๆ กันให้ฟังว่า น้องสาวเธอเห็นคุณพ่อยืนอยู่หน้าห้องน้ำในฐานะครูฝึกสอนคงต้องให้กำลังใจ
คอยทำให้เด็กไม่รู้สึกเศร้า ทำให้เด็กรู้สึกอุ่นใจและไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เพราะกำลังใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดจากเหตุการณ์นี้ไม่ว่าจะเป็นการอุปทานของเด็ก
หรือจะเป็นเรื่องในสิ่งที่ตามองไม่เห็นแต่สิ่งหนึ่งคือทำให้ฉันคิดถึงพ่อของตัวเอง ทำให้ฉันเห็นว่าสายใยรักความเป็นพ่อลูกยังไงก็ตัดกันไม่ขาด แม้จะอยู่กัน
คนละภพแล้วก็ตามเป็นกำลังใจให้คุณแม่และครอบครัวเดนีฟนะคะ
ใน บันทึกการฝึกสอนของนางสาวศศิธร ฟองจันทร์ (ภาคเรียนที่ 1/2559)
ความเห็น (3)
คุณครูเมย์ต้องให้ความรักแก่เขา
กอดและสัมผัสเขาบ่อย ๆ
คนเป็นครูย่อมเป็นทุกอย่างแก่ลูกศิษย์ของตัวเอง ;)...
ป.ล. เรื่องเศร้า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ครูช่างเป็นอาชีพที่เอื้อให้ทำความดีจริงๆ
กอดเขาบ่อยๆ ลูก การกอดบางครั้งก็ดีกว่าคำพูดมากทีเดียวค่ะ