วันที่ 2 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...จะไม่พลาดอีกแล้ว (17 พฤษภาคม 2559)
เมื่อคืนฝนตก ลมแรง
วันนี้พื้นสนามโรงเรียนเปียกเป็นส่วนใหญ่
วันนี้เด็กๆจึงได้เข้าแถวเคารพธงชาติที่หน้าห้องโฮมรูม
ฉันได้ขึ้นไปคุมเด็กๆที่ห้องโฮมรูม ป.3/2
วันนี้เด็กแต่งชุดพละมาโรงเรียน
สีประจำของโรงเรียน คือ สีเขียว-เหลือง สังเกตได้จากสีชุดพละ...
ไม่ว่าจะเช้า สาย บ่าย เย็น เด็กก็คือเด็ก ยังคงทำตัวดิ้นยุกยิก เล่นหยอกล้อพูดคุยกับเพื่อนตามประสา
ฉันเข้าไปจัดแถว เด็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย (น่ารัก ^^)
แต่พอฉันเผลอแปบเดียวก็กลับมาดิ้นยุกยิก และชวนเพื่อนคุยตามเคย ... เด็กหนอเด็ก (ฉันพึมพำอยู่ในใจ ^^)
พอถึงเวลา 8.00 น. เพลงชาติก็บรรเลงขึ้นมาดังก้องโรงเรียน
แต่เด็กที่โรงเรียนนี้ร้องเพลงชาติเสียงดังกว่า เรียกได้ว่าแทบตะโกนเลยทีเดียว (ต่างจากที่อื่นที่เด็กมักร้องเพลงชาติแบบงืมงำๆอยู่ในลำคอ...(อันนี้แอบชื่นชมในใจ))
วันนี้มีนักศึกษาฝึกสอนจากราชภัฏเชียงใหม่ นักศึกษาจากสถาบันเดียวกันมาครบแล้ว
มีนักศึกษาหลายคน และจากหลายๆเอก แต่ฉันยังไม่รู้จักพวกเขาเลย...
แต่ก็เริ่มรู้จักบางคนบ้างแล้วจากที่ได้พักอยู่ที่ห้องสมุดด้วยกัน และจากการได้กินข้าวเที่ยงด้วยกัน
พวกเขามาจากเอกเกษตร เอกอุตสาหกรรมศิลป์ และเอกพลศึกษา
พวกเขาอัธยาศัยดีกันจัง (ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่จ๊ะ ^^)
เมนูกลางวันนี้เป็นขนมจีนน้ำเงี้ยว ฝีมือป้าแม่ครัวคนใต้ (ชาวตรัง)
รสชาติเผ็ด แซ่บเวอร์...ต่างจากขนมจีนน้ำเงี้ยวที่เคยกินมาทีเดียว
แต่ก็อร่อยและจริงใจเหมือนเดิม ^^
เสียดายวันนี้ไม่ได้ถ่ายรูปขนมจีนน้ำเงี้ยวมา...
ดูจากตารางสอนชั่วคราวที่โรงเรียนให้มา วันนี้ฉันไม่มีคาบสอน
ฉันจึงไม่ได้เตรียมการสอนมาภายในวันนี้
เวลาที่ฉันว่างจากการสอน ฉันจะเข้ามาพักในห้องสมุดตามปกติ และช่วยงานห้องสมุดบ้าง
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งออกแบบแผนการสอนในห้องสมุด
อยู่ๆก็มีเด็กนักเรียนมาหา เด็กรายงานตัวว่าอยู่ชั้น ป.4/2
เด็กบอกว่าครูให้เด็กมาตามตัวฉัน
เพราะในคาบนี้ (คาบ 3 เวลา 10.30 - 11.30 น.) ฉันมีคาบสอนภาษาไทยชั้น ป.4/2
ฉันตกใจมากและกระวนกระวายใจมาก เพราะดูจากตารางสอน ฉันไม่มีคาบสอนจริงๆ
ฉันรีบขึ้นไปบนห้อง ป.4/2 และพบครู
ได้ข้อสรุปว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เกิดจากความไม่รู้...ของฉันเองและฉันจะไม่โทษใครนอกจากตัวเอง
เนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงเปิดเทอม การจัดการภายในโรงเรียนยังไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ รวมถึงเรื่องตารางสอนและตารางเรียน
ครูก็ไม่ได้ตำหนิฉัน เพราะครูก็เข้าใจ และครูพูดให้ฉันสบายใจขึ้นด้วย ครูบอกว่าเพราะครูไม่ได้อธิบายให้ฉันเข้าใจด้วย
แต่ฉันก็รู้สึกผิดในใจมากอยู่ดี ที่ประมาทไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมสอนเสมอ
แค่หนึ่งคาบเรียนที่หายไป ก็ทำให้ความหวังที่เด็กรอคอยเราหมดลงไปด้วย... (ครูขอโทษนะ ครูไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้จริงๆ เด็กๆ...)
เหตุการณ์วันนี้สอนให้ฉันรู้ว่า "ฉันไม่ควรประมาทอีก และคนเป็นครูควรเตรียมตัวให้พร้อมสอนอยู่เสมอ"
ต่อไปฉันจะไม่ประมาทอีกแล้ว จะไม่พลาดอีกแล้ว ... (เข็ดจริงๆกับความรู้สึกนี้ ><)
ตอนเย็นนี้ก็เป็นอีกวันที่ครูรอผู้ปกครองเดินทางมารับเด็กๆ
เด็กๆเลิกโรงเรียนตั้งแต่บ่ายสามครึ่ง แต่ครูทุกคนกลับบ้านในเวลาสี่โมงครึ่งเป็นอย่างน้อย เพื่อรอให้ผู้ปกครองเดินทางมารับเด็กให้หมดก่อน คนเป็นครูถึงจะกลับบ้านได้
ฉันเฝ้ามองดูผู้ปกครองมารับลูกกลับบ้าน...คนแล้วคนเล่าๆ
แล้วฉันก็ได้พบเห็นภาพหนึ่งที่สะดุดตาในวันนี้
ภาพที่ผู้ปกครองกำลังรอคอยเพื่อรับบุตรหลานกลับบ้าน
ในขณะที่เด็กอีกคนหนึ่งกำลังนั่งรอ...ผู้ปกครองมารับ
ภาพนี้อาจเป็นภาพที่ธรรมดาสำหรับทุกคน แต่สำหรับฉัน มันทำให้รู้สึกสะดุดใจเหลือเกิน
ความรู้สึกที่ต่างฝ่ายก็ต่างกำลังรอคอย...
การรอคอย...มีความหมายกับจิตใจคนจริงๆ
ชีวิตการเป็นนักศึกษาฝึกสอนผ่านพ้นไปแล้วอีก 1 วัน
เหตุการณ์วันนี้ทำให้ฉันได้รับประสบการณ์หลายอย่าง...โดยเฉพาะเรื่องการเตรียมตัวให้พร้อมสอนเสมอ
(ขอบคุณที่ครูเข้าใจหนูในวันนี้ หนูยังอ่อนประสบการณ์นัก...)
วันต่อไป...ฉันได้แต่หวังไว้ในใจว่า "จะไม่พลาดอีกแล้ว จะไม่พลาดอีกแล้ว และจะไม่พลาดอีกแล้ว..."
ใน บันทึกการฝึกสอนของนางสาวเสาวภา เรือนปัญโญ (ภาคเรียนที่ 1/2559)
ความเห็น (2)
คุณครูแตน ...
ต้องหาวิธีการที่ทำให้เราไม่ลืมเวลาและตารางสอนครับ
สู้ต่อไป ;)...
หนูไม่ได้ลืมตารางสอนคะครู แต่ครูเขาไม่ได้ชี้แจงหนูแต่แรกว่าต้องสอนคาบของครูอีกคนด้วย เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้ แต่หนูก็คิดว่าหนูผิดคนเดียวนั่นแหละคะ ครั้งหน้าจะไม่ให้เกิดขึ้นแล้วคะ ^^ @Ongkuleemarn