ก่อนอื่นต้องออกตัวว่า ผมยังเขียนเรื่องเล่าเร้าพลัง หรือเรื่องเล่าที่มีชีวิต ยังไม่เก่ง
เท่ากับความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษ
ให้คะแนนตนเองเพียง 4 จากคะแนนเต็ม 10
แต่มีความฝันว่า วันข้างหน้าคะแนนจะอยู่ในสเกล 7 และ 8
ครูของผมที่สอนการเขียนเรื่องเล่า (สอนแบบไม่สอน) นำเอาเรื่องเล่าของ
อ.อุดากร - ที่มีชีวิตที่น่าทึ่งและแสนเศร้ามาก
http://www.goodreads.com/author/show/6522296._
กับเรื่อง -
ตึกกรอสส์ http://www.shi.or.th/download/463/
ผมนึกฉุนครูตอนนั้นว่า อ้าวที่ผมเขียนยังไม่ดีเหรอ
ผมผ่านบรรณาธิการมากมาย ได้เงินค่าขนมตั้งหลายชิ้นงาน
ผ่านงานเขียนหลายรูปแบบ เว้นแต่นวนิยายเท่านั้น
ถ้าไม่มีชีวิตเป็น "หมออนามัย" ก็จะเป็น "นักเขียน" ไปแล้ว
ครูบอก "เถิดน่า...อ่านตึกกรอสส์ ก่อน หวังว่า นายจะเขียนได้เท่านี้สักครึ่ง
และมีน้ำตาเมื่ออ่านเสร็จ...ผมก็ดีใจกับนายแล้ว..."
ผ่านมาหลายปี...หลายปี...ยังนึกถึงคำของครูเสมอ
ผมมีน้ำตาทุกครั้งที่อ่านตึกกรอสส์
ทว่าผมยังเขียนเรื่องเล่าได้ไม่ถึงครึ่งเลย
และห่างอยู่มากมายมากๆ
"ความปรารถนาของผมก็เท่านั้น ต้องการระบายความรู้สึกนึกคิดเกี่ยวกับสถาบันอันศักดิ์สิทธิ์
และบุคคลผู้เป็นเส้นชีวิตของมันออกไป
เขียนแล้วอ่านดูเองก็รู้สึกพอใจอยู่บ้าง
แต่ก็ไม่สุขเท่ากับได้รับการเผยแพร่"
และสิ่งที่ผมทิ้งห่าง มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
ผมอายุมากกว่า...อ.อุดากร ท่านมีอายุขัยเพียง 27 ปี
***เชิญชวนทุกท่าน...ร่วมประกวดเรื่องเล่า "งาน... บันดาลใจ" ชิงรางวัล "ปากกาแก้ว แวววรรณศิลป์" (ภายใน 31 พฤษภาคม 2558)..... อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/588003
ผมอ่านหนังสือเรื่องของนักศึกษาแพทย์ตอนเด็กชอบมาก
ขอบคุณมากครับที่แนะนำ
นี้เป็นตึกกรอสส์ ที่ นพ.สมพนธ์ และพี่เปิ้นเรียน (พี่เปิ้นเรียนนิดหน่อย) ... แต่ คุณหมอสมพนธ์ (เรียนไปเรียนมา นั่งหลับคา เตียง อาจารย์ใหญ ทุกที่ เพราะวันรุ่งขึ้นจะสอบ Anatomy) 555
.... คิดถึง นะคะ .... ว่างๆๆ มาเที่ยวเมืองเพชร นะคะ
พิพิธภัณฑ์การแพทย์ศิริราชเป็นความสำคัญสำหรับวงการแพทย์ไทย... ตึกกายวิภาคศาสตร์มนุษย์ (Human anatomy)
เคยอ่านเรื่องนี้ และคุ้นชื่อ อ.อุดากร ค่ะ
ไปอ่านแล้ว และขอขอบคุณที่แนะนำค่ะ