มรณานุสติที่แสนจะใกล้ตัว บทเรียนที่ไม่อยากให้เกิด...
สัปดาห์นี้เขียนบันทึกทุกวันอยู่นะคะ แต่ไม่เสร็จเรียบร้อยเลยสักอัน เพราะเน็ตไม่ทันใจเหมือนเวลาอยู่ม.อ.เลย เนื่องจากมีภารกิจส่วนตัวในฐานะคุณแม่ต้องเดินทางมากรุงเทพเป็นเวลา 5 วัน เรียกว่าเป็นพักร้อนที่เหนื่อยพอดูทีเดียว แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าเป็นระยะเวลาที่แสนยาวนาน เพราะทันทีที่มาถึงกรุงเทพเย็นนั้นก็ได้รับข่าวอันน่าขนลุก ภาวนาตลอดเวลาตั้งแต่รู้เรื่องว่าขอให้ช่วยได้ทีเถอะ อย่าให้เกิดการสูญเสียเลย ขอให้ปาฏิหารย์มีจริง แต่ที่สุดแล้วก็เป็นไปไม่ได้
การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของคุณ Mitochondria เป็นสิ่งที่เตือนให้รู้ว่า หากคิดจะทำอะไร อย่าได้รีรอ เพราะการที่เราคิดว่า ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอกัน เดี๋ยวก็เจอกันนั้น อาจจะไม่มีก็เป็นได้ เช่นครั้งนี้นี่เอง รู้สึกกันแบบตรงๆจนแทบจะทรุดเลยว่า เราพลาดโอกาสที่จะได้พูดคุยกับน้องเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้ทักทายไม่ได้พูดสิ่งที่อยากเตือนเขาเลย เพียงเพราะอยู่ห่างกันแค่ระยะมองเห็นไกลๆ ใจคิดว่าจะเดินไปหา แต่อีกใจก็คิดอย่างที่บอกนี่แหละค่ะว่า เดี๋ยวก็เจอกันนั่นคือเมื่อวานนี้เอง แล้ววันนี้ก็ได้รับรู้ว่าน้องไม่ยอมฟื้นขึ้นมารับรู้อะไรอีกแล้ว มันเป็นไปได้อย่างไร...น้องอายุไม่ถึง 50 ปี น้องแข็งแรงตัวโต น้องออกกำลังกายสม่ำเสมอ น้องไม่มีโรคประจำตัวอะไร น้องคล่องแคล่วว่องไว คิดเก่ง คุยเก่ง ช่วยเหลือคนโน้นคนนี้เยอะแยะไปหมด ไม่มีอะไรที่จะทำให้เราคิดได้เลยว่าจะมีการจากลาลับที่รวดเร็วเหลือเกินแบบนี้
ที่น่าเสียใจอย่างยิ่งอีกอย่างก็คือ เราไม่มีโอกาสได้ไปร่วมไว้อาลัยน้องด้วยตัวเองเลยสักวันในงานของน้อง แต่ได้รู้ว่าน้องบริจาคร่างกายให้เป็นคุณครูใหญ่เอาไว้ เพราะฉะนั้นตั้งใจมั่นว่า ตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไป พี่จะไปร่วมในงานส่งวิญญาณคุณครูใหญ่ของม.อ.ทุกปีจนกว่าจะถึงวาระที่ส่งน้องจริงๆ ขอสัญญาว่าจะเอาบทเรียนแห่งชีวิตที่น้องทิ้งไว้ให้นี้เป็นเครื่องเตือนใจว่า ทุกวันที่คิดจะทำอะไรให้ใคร จะไม่รีรอ จะไม่ประมาทคิดว่ายังมีพรุ่งนี้ไม่ว่าจะกับตัวเองหรือผู้อื่น ทุกๆวันที่ตื่นอยู่จะทำให้ดีที่สุด หากมีวันไหนที่ต้องจากทั้งตัวเราไปหรือใครอื่นจากไป จะได้ไม่มีความใจหาย เสียดายอย่างที่สุดเช่นนี้อีก ขอให้วิญญาณของน้องจงไปสู่ที่อันสุขสงบ สิ่งที่น้องทำ งานที่น้องเขียน จะเป็นมรดกที่มีค่าอันจะทำให้ชื่อของน้องจะอยู่ในใจพี่และคนอีกมากมายตลอดไป...ขอบคุณนะจ๊ะน้องกานต์...สุคนธ์ ประดุจกาญจนา
ความเห็น (14)
เส้นทางธรรม กับเส้นทางใจเรา มันย่อมเดินสวนทางกันเสมอ ครับ เข้าใจ รับรู้ ปล่อยวางได้ ย่อมรู้ว่า นั้นคือ ทางของมัน ดั่งสายน้ำ ที่ไม่ใยดีกับใคร ตามธรรมชาติ แต่เป็นบ้าน ที่หาอาหารให้สัตว์มากมาย
ใครที่จากไป ใจยังผูกพัน เหมือนสายน้ำแห่งธรรม ที่เราชอบความชุ่มเย็นของมัน จงอาบน้ำ ดื่มน้ำเพื่อชำระตนให้สดชื่น ตื่นตัวทุกวันครับ
ขอแสดงความเสียใจครับ
วันก่อน ดร. จันทวรรณ ก็ร่วมไว้อาลัย ด้วยค่ะ.... "ได้อ่านบทความนี้แล้ว" ต้องมาทบทวนชีวิตแล้ว ทุกๆๆ วัน เดินทางไปสู่ความตาย ..... โดยเราไม่รู้วัน วันนั้นจะมาถึงเรา ....เมื่อไหร่ วันใด เดือนใด..... ถ้าทบทวนการเดินทางของชีวิตของตนเอง(ผู้เขียน) .... จะทำให้ผู้เขียน ....มีการใช้ชีวิต .... "อย่างมีแบบแผนที่ได้วางไว้ .... ไม่ประมาท....อย่างน้อยไม่หลง ระเริง จนหลงลืม .... ว่ามี "ความตาย ที่ไม่รู้วัน เวลา รออยู่ นะคะ
ขอบคุณค่ะ
...ขอแสดงความเสียใจ และร่วมไว้อาลัย ...คุณสุคนธ์ ประดุจกาญจนา ค่ะ
ขอแสดงความเสียใจและอาลัยครับ...
- ขอแสดงความเสียใจ และร่วมไว้อาลัย คุณสุคนธ์ ประดุจกาญจนา ด้วยคนครับ ...
- ขอให้เดินทางไปสู่สุคติ ครับ
- คนเราทุกคน..ถึงเวลาก็ก้าวเข้าไปเป็นสมาชิกชมรม "ใบไม้ร่วง" ครับ
มาร่วมรำลึกถึงคนดีของ gotoknow ด้วยค่ะ...
เคยมีคนบอกให้เรารับทราบว่า คนรู้วันเกิด แต่ไม่รู้วันตาย ผมเองได้สูญเสียแม่ไปช่วงกลางเดือนกันยายน 2557 ขณะที่วางแผนเดินทางไปหาแม่ เพื่อพาไปพบแพทย์ใน รพ.ประจำจังหวัดเชียงใหม่ที่น่าจะเก่งกว่า รพ.ประจำอำเภอ แต่ระหว่างทางเมื่อถึงแค่ จ.ลำปาง ผมได้รับโทรศัพท์จากเหลนว่า แม่ตายแล้ว นอนตายไปเฉย ๆ วินาทีที่รับข่าวทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน นั่งนิ่ง ๆ สักพัก จึงค่อยลำดับเหตุการณ์ต่อไปได้ว่าควรจะทำอย่างไร ..และแล้วงานศพก็ผ่านไป ครับ
มีวิธีเจริญสติที่ครูบาอาจารย์ เช่น หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านเคยพร่ำสอนลูกศิษย์ว่า ให้นึกถึงความตายทุกขณะ ดั่งเช่นที่พระพุทธเจ้าตรัสถามพระเถระรูปหนึ่ง (ขออภัยจำไม่ได้) กลวิธีนี้หากฝึกอย่างเนืองๆ หลากหลายอารมณ์ฝ่ายดำของเราจะลดน้อยลงได้บ้างครับ และเป็นสิ่งเตือนใจให้เร่งทำความดีต่าง ๆ เพิ่มขึ้น
มาแค่นี้ก็แค่นี้ ถึงเวลามาก็ต้องมา ถึงเวลาไปก็ต้องไป เพราะทุกคนมาเพื่อไป...ท่านมาดี และท่านไปดี และเหลือสิ่งดีไว้สำหรับคนรุ่นหลังได้สานต่อ
ทุกๆวันที่ตื่นอยู่จะทำให้ดีที่สุด หากมีวันไหนที่ต้องจากทั้งตัวเราไปหรือใครอื่นจากไป จะได้ไม่มีความใจหาย เสียดายอย่างที่สุด
ถ้าวันี้ โลกใบนี้ไม่มีฉัน
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วผมยังรู้สึกเหมือนไม่อยากเชื่อว่าพี่กานต์จากไปแล้วจริงๆ ครับ โลกเรานี้ช่างเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนครับ ขอให้ดวงวิญญาณพี่กานต์ไปสู่ความสุขสงบครับ ด้วยความรักและเคารพพี่กานต์ครับ
คุณไมโตอยู่ในใจเราเสมอค่ะ
ฝากความระลึกถึงคุณสมจินต์และหลานทั้งสองด้วยค่ะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ .. เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ ดับไป เป็นของจริง และไม่มีข้อยกเว้นให้ใคร
ขอให้ท่านสู่สุขคติภพ..มาณ..ที่นี้..