- ดิฉันเคยดูการ์ตูนเรื่องหนึ่ง เขาพูดว่า "ทุกข์เกิดเพราะคุณใส่ใจ(ในรายละเอียด)มากเกินไป"
- ทำตนเป็นดั่งเม็ดทรายที่เคลื่อนตัวได้บ้างเมื่อมีคลื่นมากระทบ...แต่ไม่ดูดซึมน้ำไว้ในตัว
- ขอให้อาจารย์มีความสุขกับตัวเองมากที่สุดค่ะ
ร่วมเรียนรู้ เทคนิคการ "หยุด" ทุกข์แบบพร่ำเพรื่อ
...จากที่เคยทุกข์บ่อยๆ ทุกข์แต่ละครั้งใช้เวลานานกว่าจะหาย จะกลายมาเป็น ...นานๆ ทุกข์ทีหนึ่ง และทุกข์แต่ละครั้งก็จะไม่นาน...
ผมว่าสาเหตุใหญ่ที่ทำให้คนจำนวนมาก “ทุกข์ใจ” เป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมา (เหตุการณ์) นั้น ไม่ได้เป็นไปตามที่ใจหวัง เป็นต้นว่า พบกับการกระทำบางอย่าง ได้ยินคำพูดบางคำ ...นำมาคิด แล้วก็หงุดหงิดใจ คิดต่อไปว่า.... ไม่น่าพูด ไม่น่าทำอย่างนี้กับเราเลย! ที่เรารู้สึกเช่นนั้น เป็นเพราะเรามักจะมีคำตอบ ...มีสิ่งที่ “ชอบ” อยู่ในใจไว้ก่อนแล้ว เมื่อสิ่งที่ได้พบไม่ได้ออกมาในลักษณะนั้น ...นั่นแหละต้นตอของปัญหา!
เพราะว่าเมื่อความคิด เกาะติดอารมณ์ความรู้สึกนั้นๆ แล้ว ก็ยากที่จะกำจัดทิ้งไปได้ กลายมาเป็น “ร่องอารมณ์” ที่ทำให้เรา “จม” ลงไปจนถอนตัวไม่ขึ้น คิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า .... “ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูด (ทำ) แบบนั้นกับเรา” ...ก็จะ “เข้าใจ” ได้อย่างไร ในเมื่อเราตกอยู่ในสภาวะที่ไม่ต่างอะไรจาก “แผ่นเสียงตกร่อง”
...คงจะต้องใช้ “พลังใจ” หรือ “พลังการให้อภัย (พลังเมตตา)” มากทีเดียว จึงจะดึงให้ตัวเรา (ความคิด) ออกมาจาก “ร่องอารมณ์” นั้นได้ หากใครทำได้ ...จากที่เคยทุกข์บ่อยๆ ทุกข์แต่ละครั้งใช้เวลานานกว่าจะหาย จะกลายมาเป็น ...นานๆ ทุกข์ทีหนึ่ง และทุกข์แต่ละครั้งก็จะไม่นาน
....ใครมีประสบการณ์หรือมีเทคนิคดีๆ ในเรื่องนี้ ลองแชร์กันเข้ามานะครับ
หมายเลขบันทึก: 54789เขียนเมื่อ 16 ตุลาคม 2006 13:44 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 พฤษภาคม 2012 10:50 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (11)
เรียนอ. ประพนธ์ ค่ะ
ขออนุญาติลปรร. ค่ะ มีเทคนิคที่ใช้บ่อย ๆ คือปล่อยวางค่ะ ชื่อบันทึกทุกข์เพราะยึด..สุขเพราะวาง เมื่อได้ปฏิบัติจริงจะได้ผลมากต่อตนเองค่ะในบันทึกนี้มีรายละเอียดค่ะ
เรียน อ.ประพนธ์
เคยมีความรู้สึกอย่างนี้บ่อยๆแต่เป็นไม่นาน เพราะเอาตัวผลผลิตของงานที่เราทำเป็นตัวตั้ง คือทำงานให้มีความสุขและสร้างคุณค่าในงาน และเมื่อผลมันออกมาแล้ว มีทั้งความสนุกและพลังมากขึ้น ถ้าเราไม่ยึดติดอะไรมากๆ ต้องมองไกลๆ อย่ามองเรื่องเล็กให้ใหญ่ แล้วจะรู้ว่าพลังความคิดที่เรามี มันมากเหลือเกินที่จะทำให้เกิดคุณค่าแก่คนอื่นๆ ชอบจังที่อ.พูดว่าแผ่นเสียงตกร่อง
ดิฉันใช้การกำหนดความรู้ตัวค่ะ เมื่อรู้ตัวว่าเรากำลังไม่ชอบใจ อิจฉา รำคาญ มันจะค่อยๆลดลงแต่ก็จะเกิดบ้างเป็นครั้งๆ หลังจากทำแล้วจะทำให้ความชอบและไม่ชอบน้อยลงบ้างโดยมีข้อแม้ว่าต้องหมั่นกำหนดบ่อยๆค่ะ
ดิฉันทำแล้วทำให้ความรำคาญและความไม่ชอบการกระทำของคนอื่นๆน้อยลงบ้างหรือทนอะไรได้มากขึ้นเรื่อยๆค่ะ
ใช้วิธีคิดว่าเราเป็น"เขา" แล้วเราที่เป็น"เขา"นั้นกำลังคิดอะไรอยู่ค่ะ เวลาโกรธ หรือไม่ชอบใจ จะพยายาม"สลับร่าง"ค่ะ จะทำให้เราไม่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยความโกรธหรือไม่พอใจ
ถูกใจมากที่อ. ประพนธ์ แบ่งอารมณ์ที่ตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่มากระตุ้นใจเราเป็นแค่ "ชอบ" กับ "ไม่ชอบ"
เคยฟังพระท่าน (จำไม่ได้ท่านไหน) บอกว่า อารมณ์เรา ไม่ว่าจะ โกรธ อิจฉา น้อยใจ รำคาญ ผิดหวัง สนุก ดีใจ หรืออะไรก็ตาม จริงๆเราไปตั้งชื่อ ไปแบ่งย่อยมันไปเอง จริงแล้วมันก็คือ
1. ชอบ (หรือเห็นด้วย) - สุข
2. ไม่ชอบ (ไม่เห็นด้วย) - ทุกข์
3. เฉยๆ (ไม่รู้สึกอะไร มันก็เป็นของมันอย่างนั้น)
ที่อ. ประพนธ์บันทึกว่า "ที่เรารู้สึกเช่นนั้น เป็นเพราะเรามักจะมีคำตอบ ...มีสิ่งที่ “ชอบ” อยู่ในใจไว้ก่อนแล้ว เมื่อสิ่งที่ได้พบไม่ได้ออกมาในลักษณะนั้น ...นั่นแหละต้นตอของปัญหา!" นั่นแหละใช่เลยค่ะ!
เมื่อหลายปีก่อนจำได้ว่าพ่อเคยพูดว่า "มันก็แค่ต้องเข้าใจ ขันธ์ 5"
ผ่านมาหลายปี ถึงจะเข้าใจ
ที่นี้ก็เหลือแค่ว่า เข้าใจแล้วจะทำได้รึเปล่า เวลามีอะไรมากระทบ เราจะเอา ego เราออก แล้วมองมันอย่างที่มันเป็น ว่ามันมากระทบเรา แล้วเราก็แค่รู้สึกแบบนี้เพราะเรา ไม่เห็นด้วย ก็แค่นั้น
แต่ที่เราไม่เห็นด้วยนี้แล้ว เราจะทำอย่างไรต่อ เมื่อเรารู้ตัวรู้ใจเราแล้ว ขั้นต่อไปคือ แล้วเราจะเลือกที่จะตอบโต้อย่างไร หรือจะแก้ปัญหาอย่างไร
พูดง่ายทำยากเนอะ
วิธีที่มัทใช้บ่อยอีกวิธีคือ การนึกถึงเพลง "อื่นๆอีกมากมาย" ของ วงเฉลียงค่ะ ที่เค้ามาพูดกับเราอย่างนี้มันมีสาเหตุมากมาย เราอาจจะเป็นสาเหตุนึง เราก็มีส่วนผิดรึเปล่า หรือวันนี้เค้าไปเจออะไรมาบ้างก็ไม่รู้ หรือการที่เค้าคิดแบบนี้ก็เพราะเค้าไปเจอคนมาอีกแบบ ได้อ่านได้เรียนอะไรมาอีกแบบ หรือเค้ามีปัญหาในชีวิตส่วนตัว ซึ่งเหตุผลมีมากมายที่เราไม่อาจรู้ได้
ก่อนจบขอขอบคุณที่แวะไปที่ blog นะคะ
มัทเกิดกรุงเทพแต่แม่เป็นคนระยองค่ะ ตังแต่เด็กมาก็ไประยองจนคิดว่าเป็นบ้านเกิดอีกที่นึงค่ะ คุณพ่อคุณแม่ก็ยังไปบ้านที่ระยอง (สวนศรีเมือง) เกือบทุกเสาร์อาทิตย์ค่ะ
ขอบคุณทุกๆ ท่านที่แชร์สิ่งดีๆ กันอย่างต่อเนื่อง ...เป็นสิ่งที่ประเทืองปัญญามากครับ ....เชื่อว่าน่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านทุกท่าน ...แชร์กันเข้ามาอีกนะครับ
เรียน อ.ดร.ประพนธ์ค่ะ
- ดิฉันเคยดูการ์ตูนเรื่องหนึ่ง เขาพูดว่า "ทุกข์เกิดเพราะคุณใส่ใจ(ในรายละเอียด)มากเกินไป"
- ทำตนเป็นดั่งเม็ดทรายที่เคลื่อนตัวได้บ้างเมื่อมีคลื่นมากระทบ...แต่ไม่ดูดซึมน้ำไว้ในตัว
- ขอให้อาจารย์มีความสุขกับตัวเองมากที่สุดค่ะ
เรียน อ.ดร.ประพนธ์ค่ะ
ขอโทษค่ะ ขออนุญาตเข้ามาใส่สี(ไม่ใช่ใส่ร้ายป้ายสีนะคะ)
ด้วยความเคารพยิ่งค่ะ
วันอาทิตย์ที่ 26 พ.ย. นี้ (เวลา 9.00-12.00 น.) ผมจะไปพูดคุยกับนศ.ป.เอกที่ มข. (ห้อง 5206 ชั้น 2 อาคาร 05 คณะมนุษยศาสตร์ฯ) ....ถ้าคุณกฤษณาสนใจเชิญได้เลยครับ (บอกว่าผมชวนมา) ...ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ พูดคุยกันผ่านบล๊อกก็ได้เรียนรู้มากมายจากคุณกฤษณาครับ
เรียน อ.ดร.ประพนธ์ค่ะ
อาจารย์ให้เกียรติดิฉันเป็นอย่างมาก..ยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ.... จะต้องไปให้ได้ (ดีใจจนเนื้อเต้นแล้วค่ะ..)
ยังไงก็จะไปให้ได้ค่ะ...แล้วพบกันค่ะ
พบกันวันอาทิตย์นี้ที่คณะมนุษยศาสตร์ครับ