๑๖๓. บันทึกรักของแม่
๑๒ สิงหาคม ของทุกปี ใกล้เข้ามาอีกแล้ว ที่คนไทยทุกคนถือว่า "เป็นวันแม่" ของคนไทย...สำหรับผู้เขียนเอง ผ่านไปแล้ว ๑๔ ปีกว่า ที่แม่ของผู้เขียนได้จากผู้เขียนไป ๒ พฤษภาคม ๒๕๔๒ แม้ว่าเวลาที่ใคร ๆ มองดูว่ามันนานมากแล้ว...แต่สำหรับผู้เขียนเองมีความคิดว่า..."มันเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่วันนี้เอง" ความรู้สึกในครั้งนั้น ภาพต่าง ๆ เหล่านั้นมันเหมือนกับยังผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้เอง..."แม่" ในความรู้สึกของผู้เขียนสามารถเป็นตัวแทนในสิ่งต่าง ๆ ได้หลาย ๆ สิ่ง ให้ทั้งความรัก ความอบอุ่นต่อลูก ๆ สำหรับแม่ของผู้เขียน "แม่บัว" คนนี้ เป็นแม่ที่ประเสริฐมากที่สุดในสายตาของลูก ๆ หลาน ๆ แม่บัวเป็นคนดี มีศีลธรรม แม่ชอบทำบุญ ตักบาตร เข้าวัด ฟังธรรมและแม่ก็นำมาปฏิบัติต่อตัวแม่เองและครอบครัว ตั้งแต่เกิดมา ผู้เขียนไม่เคยเห็นแม่บัวว่าร้าย ป้ายสีใคร ไม่เคยนินทาใคร แม่ไม่ค่อยไปยุ่งหรือสุงสิงกับเพื่อนบ้าน เพราะแม่เกรงว่าจะเกิดเรื่อง แม่เข้ามาอยู่ในตระกูลของย่าที่มีลูกมาก...เป็นธรรมดาเมื่อย่ามีลูกมาก ความลำเอียงต่าง ๆ ย่อมมีเกิดขึ้น แต่แม่ไม่บ่น แม่อดทนมาก ๆ ...ผู้เขียนเคยฟังธรรมะจากพระท่านเคยเทศน์สอนกับคำว่า "แม่ผัวโสดาบัน" และ "สะใภ้โสดาบัน"...เมื่อผู้เขียนได้ฟังแล้ว...อดนึกถึงแม่ไม่ได้ว่า สมควรยกคำว่า "สะใภ้โสดาบัน" ให้กับแม่บัวของลูก ๆ เพราะแม่บัวเป็นเช่นนั้นจริง ๆ...ซึ่งปัจจุบันก็คงหาดูได้ยากแล้วล่ะ...ความดี ที่แม่บัวได้ปฏิบัติตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่นั้น ทำให้ผู้เขียน น้องสาว หลาน ๆ (พี่ภัคร + น้องเพรียง) ได้เห็นและจำภาพต่าง ๆ ที่แม่เคยปฏิบัติตอนที่มีชีวิตอยู่ เรียกว่า "จำฝังใจ" และก็อดชื่นชมแม่ไม่ได้ว่า..."แม่บัวเป็นผู้หญิงแกร่ง + อดทน + ขยัน สมกับเป็นแม่ศรีเรือนให้กับลูก ๆ หลาน ๆ" ซึ่งพี่ภัครก็พูดถึงยายอยู่ตลอดเวลาว่า "คิดถึง"...
แม้ว่าเวลาผ่านไปจะ ๑๔ ปีกว่าแล้ว...พวกเราอยากบอก "แม่บัว" ว่า พวกเรารัก + คิดถึง แม่บัวอยู่เสมอ...เพราะแม่อยู่ในใจเราตลอดเวลา...
"รัก + คิดถึงแม่มากที่สุดค่ะ"...
มอบให้กับ "แม่บัว" แม่อันเป็นที่รักของพวกเรา...จาก ลูก ๆ + หลาน ๆ + เหลน (เจ้าฟ้าคราม)
หลายบันทึกที่ผู้เขียนได้เขียนเกี่ยวกับแม่ไว้ เช่น คิดถึงแม่ + ความรู้ที่ได้รับจากแม่ + ครบรอบ ๑๒ ปี กับการจากไปของแม่ แม่ยังอยู่ในใจของพวกเราเสมอ แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด...พวกเราขอยกความดีให้กับ "แม่บัว" แม่ผู้ประเสริฐของลูก ๆ และหลาน ๆ ถ้าไม่มี "แม่บัว" พวกเราก็คงไม่มีวันนี้หรอกค่ะ...
(ดูในภาพแล้ว พวกป้า ๆ ทั้งหลาย จากโลกนี้ไปกันเกือบหมดแล้วค่ะ...ถ่ายไว้นานมาก ประมาณ เกือบ ๖๐ ปีแล้วมังค่ะ ถ้านับถือวันที่ฉันนำมาลงในเว็บนี้)
วัน เวลา ผ่านไป ถึงคราวที่ตัวเราเองต้องกลายมาเป็น "แม่" บ้าง ในฐานะที่ผู้เขียนเป็น "แม่" ตัวเราเคยเห็นตัวอย่างของ "แม่บัว" ทำไว้อย่างไร เราเองก็มาปฏิบัติต่อลูก ๆ แบบนั้นบ้าง...แม้ว่า จะได้ไม่เท่าถึงที่แม่บัวได้กระทำ แต่ก็มีบางส่วนที่ตัวเราคิดว่า เราได้ติดตัวมาจากแม่ของเรา...สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้มาจากแม่ นั่นคือ..."ความรัก + การให้ความรัก + ความอบอุ่นต่อลูก ๆ หลาน ๆ" คือ การสร้างให้เกิดขึ้นได้จากตัวของเราที่ได้ขึ้นชื่อว่่า "แม่"...สิ่งนั้นก็คือ ความรับผิดชอบ ๆ ต่อครอบครัว การให้ความรัก + ความอบอุ่นจะสามารถสร้างให้เกิดเป็นภูมิคุ้มกัน เป็นฐานล่างที่แข็งแรงของมนุษย์ เพื่อใช้ในการดำรงชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคม...ผู้เขียนคิดว่า..."มันสำคัญมาก ๆ" เพราะถ้าฐานล่าง คือ ครอบครัว ไม่แข็งแรงแล้ว พอเมื่อเติบโตขึ้น สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ เช่น ความรัก ความเมตตา ความอบอุ่น มันจะติดตัวไปเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วจะไปปรากฎเป็นพฤติกรรมต่าง ๆ ที่ดีและไม่ดีในการทำงาน การอยู่ร่วมกันในโลกของการทำงาน ซึ่งบางท่านอาจนึกไม่ถึงก็ได้
ในฐานะที่ผู้เขียนเป็นแม่ เราได้สร้างครอบครัวให้มีทั้งความรัก + ความอบอุ่น + ความผูกพัน เป็นสายใยสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน นี่กระมัง!!! ที่เป็นต้นเหตุหรือพื้นฐานของการสร้างสังคมให้มีความแข็งแรง เพราะจะลดปัญหาของสังคมได้อีกทางหนึ่ง...ความเป็นแม่ นอกจากความรัก การให้ความอบอุ่นแล้ว ยังมีเรื่องของความห่วงใย ความเอื้ออาทรต่อลูก ๆ หลาน ๆ เพราะต้องการเห็นสิ่งเดียว คือ การที่พวกเขาเป็นคนดีต่อตนเองและต่อสังคมนั่นเอง...คำว่า "แม่" ไม่ใช่หมายความถึงว่า เราเป็นแม่ของลูกชายเราอย่างเดียว แต่มันยิ่งใหญ่จนหมายความถึง "แม่" ของลูกสะใภ้อีกด้วย...ทำอย่างไร? แม่ผัวจึงจะรักลูกสะใภ้ให้เหมือนกับลูกของตัวเองได้...แต่ผู้เขียนก็ได้ทำแล้ว และก็ขอบอกเลยว่า..."สามารถทำได้และทำได้ไม่ยากเลย"...รักเขาให้เหมือนกับลูกของเราเท่านั้นเอง...ซึ่งคงต้องขึ้นอยู่กับความรัก + ความเมตตาของตัวผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น "แม่" ของแต่ละคนแล้วละค่ะ...สำหรับผู้เขียนเอง..."ทำได้ ไม่ยากเลยค่ะ"...
บันทึกที่เขียนในฐานะของการที่ได้ชื่อว่า "แม่" เช่น ความภาคภูมิใจสำหรับแม่ + บันทึกรักจากแม่ – ลูก +
บัณฑิตติดปีก + จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่ ๓๐ ตอน วันแม่ ๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๖ และในฐานะของการที่ได้ชื่อว่า "ย่า" ก็ได้เขียนเรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ไว้ เพื่อเป็นมรดกทางด้านชีวิตของเธอ คือ เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม"
และนี่ก็คือ "ครอบครัวของฉัน"...คำว่า "ครอบครัว" ทุกคนสามารถสร้างได้ด้วยมือของทุกคนเอง...สร้างเพื่อให้เป็นครอบครัวที่เข้มแข็ง + แข็งแรงและก็เติมเต็มให้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น...
ฉันเข้ามาอ่านบันทึกเกี่ยวกับ "แม่" ของฉันคราวใด "น้ำตา" ฉันไหลทุกคราวสิน่า!!!...
ขอขอบคุณ...(แหล่งที่มาของวีดิโอ : http://www.youtube.com/watch?v=6I1zCyqugZ0)
ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านค่ะ...
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๗ กรกฎาคม ๒๕๕๖
ความเห็น (14)
มาร่วมระลึกถึงความรักของแม่ในวันแม่ด้วยค่ะ
..... ครอบครัวอบอุ่นมาก นะคะ .....
หลานสาว กำลังน่ารักสำหรับย่าเลยนะครับ
..
ขอเป็นกำลังใจให้ย่า ปลูกฝังความดีงามในตัวย่าผ่านตัวหลาน ...
คิดแล้ว เห็นภาพเลยครับ
อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ...ขอบคุณค่ะ
ประทับใจในความรักครับ
ร่วมสำนึกรักคุณแม่ด้วยค่ะ
ขอชื่นชมคุณแม่ ที่รำลึกถึงแม่ ท่านไม่ได้จากไปไหนหรอกนะครับ เพราะเลือดส่วนหนึ่งของท่านในตัวเรา และเชื่อว่าจิตวิญญาณท่านถ่ายทอดให้คุณไม่น้อยทีเดียวแหละ จริงไหมครับ
ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่เข้ามาเยี่ยมค่ะและขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านด้วยค่ะ
ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ...และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ
คนใจดี ( สุภาวดี วุฒิภาพ )
อ่านทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับแม่ ก็ยิ่งคิดถึงแม่จังเลยคะ คิดถึงแม่มากถึงท่านจะจากไปนานถึง 26 ปีแล้ว แตท่านยังอยู่ในใจของลูกเสมอ
ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่แวะเข้ามาอ่านและให้ดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ
แม่บัวสวยมากนะคะ
รักแม่ค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณ 
คนสมัยก่อนจะสวยแบบคนโบราณค่ะ แม่บอกไว้