ความภาคภูมิใจสำหรับแม่

"ความภาคภูมิใจสำหรับแม่"

ในชีวิตของคำว่า "แม่" ไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะทำมีความสุขไปได้ นอกจากเห็นความสำเร็จของลูก ๆ ผู้เขียนเองก็เหมือนกับแม่ทั่ว ๆ ไป ที่ต้องการเห็นความสำเร็จของลูกเหมือนกับคนอื่น...

เมื่อวานก่อน บุตรชายคนโต ชื่อ "นายภัครพล แสงเงิน" ซึ่งเรียนอยู่ปีที่ 4 มหาวิทยาลัยนเรศวร วิชาเอกภาษาไทย ได้โทรศัพท์มาบอกผู้เขียนว่า...

"แม่ ภัครได้รับเกียรติบัตรเป็นนักเรียนที่เรียนดี คณะได้จัดงานวันไหว้ครูและให้คณบดีคณะมนุษยศาสตร์และสังคมเป็นผู้มอบเกียรติบัตรให้ภัครได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ของเอกภาษาไทย ได้เกรดเฉลี่ย 3.71 อาจารย์จึงจัดพิธีมอบเกียรติบัตรให้"

"ตอนแรก ๆ ก็มีรุ่นน้อง ปี 1 ปี 2 รับเกียรติบัตรก่อน ซึ่งได้เกรดเฉลี่ย วิชาเอกภาษาไทย 3.4, 3.5 พอมาถึงพิธีกรอ่านชื่อว่า "ต่อไป คือ นักศึกษาปีที่ 4 วิชาเอกภาษาไทย นายภัครพล แสงเงิน ได้เกรดเฉลี่ย 3.71" เสียงร้องดังขึ้นในที่ประชุม "อู้ฮู"...เรียนได้ไงเนี่ย 3.71" เจ้าตัวโตบอกว่า "พี่เรียนไม่เก่งหรอก แต่พี่ถนัดภาษาไทย พี่รัก พี่ชอบที่จะเรียนภาษาไทย มันจึงทำให้เกรดออกมาดี"...ในปีแรกที่เข้าเรียนบุตรชายเลือกเรียน วิชาเอก Bio ทั้งปีได้เกรดแค่ 2.06 ซึ่งบุตรชายไม่พอใจเลย แล้วกลัวไปไม่รอด ขอผู้เขียน Admistion ใหม่...คราวนี้สอบหลายสาขา เช่น วิศว เทคนิคการแพทย์ ชีววิทยา ตบท้ายด้วยวิชาภาษาไทย...ภัคร ลูกชาย ตัดสินใจบอกผู้เขียนว่า "แม่ ภัครขอเลือกเรียนวิชาเอกภาษาไทย เพราะภัครชอบ ภัครรัก" ผู้เขียนได้บ่นพึมพำตามประสาของแม่...แต่ก็เอ่ยปากบอกไปว่า "ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน"...แล้วสุดท้ายบุตรชายก็ทำได้...(เจ้าตัวโตเป็นเด็กเรียนเก่ง ได้ที่ 1 ของห้องมาตลอดตั้งแต่อนุบาล พอมาเรียน Bio ได้เกรดไม่ดี เลยใจฝ่อ...)

บุตรชายเจ้าตัวโตบอกผู้เขียนว่า "น้อง ๆ ในคณะเขาเคยพูดกันในลักษณะว่าลูกชายรูปร่างก็ผอม สูง เหมือนคนเกเร (เขาเคยพูดกันว่าพี่ภัครเหมือนเด็กเทคนิค) ได้เกรดอย่างมากก็แค่ 2.00 กว่า ๆ ผู้เขียนยังเคยบอกลูกว่า "ใครเขาดูถูก ดูผิด ก็เรื่องของเขา เขาอาจคิดได้ พูดได้ แต่ความเป็นจริงก็คือความเป็นจริง"...เพราะบุตรชายของผู้เขียน รูปร่างเขาจะเหมือนพ่อ คือ ไม่อ้วน ผอม สูง แถมมีผิวสีแทนปนดำอีกต่างหาก ความสูง ๆ ประมาณ 180 เซนติเมตร ปัจจุบันน้ำหนัก 60 กก. ซึ่งถือว่าอ้วนขึ้นมานิดหนึ่ง...ผู้เขียนทราบดีว่าเป็นกรรมพันธุ์ทางพ่อ ซึ่งปู่ก็รูปร่างผอม...ได้แต่ให้กำลังใจลูก ว่า "ทานให้มาก ๆ จะได้อ้วนขึ้น แต่อ้วนมากไม่ดี เป็นผู้ชายผอมดีแล้ว ใส่สูทผูกเนคไทจะได้หล่อ ๆ" บุตรชายก็ยิ้มหน้าบาน...เพราะดูเหมือนเขาจะคิดว่าเหตุที่เขาเป็นผู้ชายที่ผอมทำให้เขาไม่เป็นที่พึงประสงค์ในหมู่พวกเพื่อน ๆ...(โดยเฉพาะสาว ๆ)...

และนี่ก็คือ "หนึ่งในความภาคภูมิใจของแม่ ที่เห็นความสำเร็จของลูก" เคยบอกเขาว่าจบปี 4 แล้ว ก็มองมหาวิทยาลัยที่จะไปเรียนต่อปริญญาโทได้แล้ว...เขาตั้งเป้าหมายว่าจะไปสอบเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยศิลปากร เพราะมีวิชาเอกเกี่ยวกับจารึกอักษรภาษาไทย...ซึ่งเขาบอกว่าเขารัก...แล้วก็ตั้งเป้าหมายต่อว่าปริญญาเอกจะต้องมาจบลงที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย...ผู้เขียนได้แต่บอกว่า "ตามใจ ทำให้ดีที่สุด มีความรับผิดชอบต่อตนเองก็แล้วกัน" คนเราถ้าตั้งใจทำสิ่งใดแล้วก็ขอให้ทำให้ดี...

ภัคร บุตรชาย ยังบอกกับผู้เขียนว่า "ถ้าวันนั้น ภัครยังดื้อที่จะเรียน Bio ต่อไป ไม่รู้ว่าชีวิตภัครจะเป็นอย่างไร ภัครค้นพบจุดยืน ความเป็นตัวตนของภัครแล้ว ภัครไม่ผิดหวัง และก็จะทำให้ดีที่สุด"

ในบางครั้งเมื่อเราค้นพบตัวเราเองแล้ว...ถอยมาก้าวหนึ่ง...ตั้งสติใหม่...แล้วค่อยก้าวเดินต่อไป...เดินอย่างมั่นคง...ผู้เขียนมีความคิดเห็นว่า...ก็ดีเหมือนกัน ชีวิตคนเราไม่ได้ได้มาซึ่งหนทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ...หนทางบางคนมีขวากหนาม อุปสรรค นานับประการ...กว่าที่เรา ๆ จะพ้นปัญหา อุปสรรคต่าง ๆ ได้...ถ้าเราถอยแล้วค่อยเดินต่อไปใหม่...ก็จะเป็นการดีสำหรับชีวิต...ไม่ใช่ดันทุรังเดินต่อไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีอุปสรรคมากมายที่รออยู่ข้างหน้า...กับที่เรารู้ว่า เมื่อถอยหลังแล้วเดินต่อไปใหม่...จะทำให้ตัวเรามีความสุข สมหวัง...เราควรกล้ายอมรับที่จะถอยหลัง แล้วค่อยเดินต่อไปใหม่...ไม่มีอะไรที่เสียหาย...การเรียนรู้ในปัจจุบัน (ไม่เหมือนสมัยก่อนที่ถอยหลังไม่ได้ กลัวสังคมตราหน้า กลัวคนรอบข้างนินทา ปัจจุบันไม่ใช่ความคิดแบบนั้นแล้ว...) แม้เสียเวลาไป 1 ปี ดีกว่ารู้ว่าตัวเองเสียเวลาไปตลอดชีวิต...

สำหรับคนที่เป็นแม่ ได้แต่ยิ้มรับความภาคภูมิใจนั้นอยู่ในใจลึก ๆ...สำหรับบุตรชายของผู้เขียนได้บวชแล้วเมื่อปีที่แล้ว...ครอบครัวของเราจะมีการวางแผนการดำเนินชีวิตกันตลอดเวลา...ดูเหมือนจะเป็นครอบครัวที่เครียด แต่ก็เป็นการวางแผนที่ดีสำหรับพวกเรา...เพราะบุตรชายบอกว่า ถ้าไม่บวชแล้วจะทำให้เจิ่น...ซึ่งจะต้องไปเรียนต่ออีกหลายปีกว่าจะได้กลับมาบ้าน...บวชให้พ่อ -แม่เสียก่อน + รักษาวัฒนธรรมประเพณีไว้ด้วย...ทางครอบครัวก็เลยตัดสินใจบวชให้...ก็สำเร็จไปอีก 1 เรื่อง...ก็คอยลุ้นกันต่อว่า...เมื่อจบปริญญาโท ปริญญาเอกแล้วจะได้ทำงานที่ไหน...

แต่เจ้าตัวเล็ก ซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกัน ชื่อ นายเพรียงพล แสงเงิน เจ้าตัวนี้ไม่ค่อยประสาเรื่องเรียนเหมือนพี่ชาย...แต่ถ้าสำหรับการใช้ชีวิตในสังคม น่าจะใช้ได้ เพราะไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ...กว่าจะจบ ม.3 มาได้ เล่นเอา พ่อกับแม่ ทุลักทุเล...แต่ก็จบมาได้ ปัจจุบันเรียน ปวช. ปีที่ 2 (ช่างไฟฟ้ากำลัง)...ผู้เขียนเคยบอกลูกว่า "แม่ไม่อยากให้เรียนไฟฟ้า เพราะแม่กลัวลูกโดนไฟฟ้าช๊อต"...แต่เจ้าตัวเล็กบอกว่าชอบ...โดยเฉพาะวาดรูป เขียนแบบ...แม่ก็ขอให้เจ้าทำให้ดีก็แล้วกัน (ตอนเด็ก ๆ เจ้าตัวเล็กก็เรียนได้ที่ดีเหมือนกัน แต่มามีปัญหาตอนที่ผู้เขียนและพ่อไม่ค่อยได้ดูแลเขา ปล่อยให้อยู่กับตา... ทางรัฐได้ยุบเลิกตำแหน่งของทั้งพ่อบ้านและผู้เขียน... ทำให้ครอบครัวต้องแตกแยก ไม่ได้อยู่รวมกัน ซึ่งกว่าจะมาอยู่รวมกันได้ เรียกว่า "ต่อแทบไม่ติด" แต่ก็ยังดีที่มาอยู่รวมกันได้อีกครั้ง...พ่อบ้านบอกผู้เขียนว่า "ช่างมัน... เหลือเท่าไรก็เอาเท่านั้น"...

ทำให้เห็นว่า "ลูกชายสองคน ไม่เหมือนกันสักนิด" ดังคำโบราณท่านว่าไว้ "ไม้(ไผ่)ลำ เสียปล้อง ลูกท้อง เสียคน"...(เสียมากเสียน้อย) ทำให้มีความแตกต่างกันไป...ก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้าสองคนว่าจะทำได้สำเร็จเพียงใด...นี่คือ...ชีวิตของผู้เป็นแม่ที่ต้องคอยเฝ้าดูเจ้าทั้งสองคนตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่...และคอยเป็นกำลังใจ + กำลังทรัพย์ให้ในยามที่เจ้ายังหาเลี้ยงตัวเจ้าเองยังไม่ได้...

เกรดเฉลี่ยของเจ้าตัวโต = 3.71

http://gotoknow.org/file/bussayamas/50262972.doc

"ภัคร" ในวันทำพิธีตั้งศาลพระภูมิเจ้าที่ + ศาลตาศาลยาย

ภัคร (ด้านซ้าย) + ลุงทองสุด (ด้านขวา)

"ภัคร" ชอบไปเที่ยวที่เขาหลวง จังหวัดสุโขทัย...

บนเขาหลวง จังหวัดสุโขทัย...ซึ่งสูงมาก...

ภัครบวชให้พ่อ + แม่ เมื่อ 27 - 29 มีนาคม 2552

(ภาพครอบครัว มี พ่อเร + เพรียง(เจ้าตัวเล็ก) + ภัคร + แม่บุษ...)

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

อ่านบันทึกนี้จบด้วยความสุขค่ะ  ขอแสดงความยินดีกับน้องภัครด้วยนะคะ ขอให้สำเร็จสมหวังดั่งตั้งใจค่ะ

[บุษยมาศ]

สวัสดีค่ะ...พี่คิม...

  ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ...ยังต้องรอดูตอนต่อไปด้วยค่ะ...

[มนัสดา]

สวัสดีค่ะพี่บุษยมาศ

  ปลื้มใจนะคะ ดีใจด้วยจริงๆค่ะ ขอให้น้องภัครประสบความสำเร็จในการเรียน และการงานในอนาคตด้วยค่ะ

[บุษยมาศ]

สวัสดีค่ะ...คุณยาย...

  ขอบคุณค่ะ...ภัครบอกว่า  "จะทำให้ดีที่สุดค่ะ"

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับ..คุณแม่..ลูก 2

-สบายดีนะครับอาจารย์...

-จะทำให้ตัวเรามีความสุข สมหวัง...เราควรกล้ายอมรับที่จะถอยหลัง แล้วค่อยเดินต่อไปใหม่...

-ขอบคุณครับ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

[nui]

เข้ามาอ่านเรื่องดีๆ ของแม่น้องภัคร-น้องเพรียง

[บุษยมาศ]

• ขอบคุณคุณ nui  ค่ะ... ขอบคุณพี่นงนาท + ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังด้วยค่ะ   + ขอบคุณดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ คุณเพชรน้ำหนึ่ง ...