บนทางเดินที่ฉันเหนื่อยล้าและอยากฆ่าตัวตาย
บนทางเดินที่ฉันเหนื่อยล้าและอยากฆ่าตัวตาย
อารมณ์และความรู้สึกของเรานั้น มันยากแก่การควบคุมจริง เดี๋ยวแว๊บ คิดนั่น คิดนี่ไปเรื่อย พยายามจับให้อยู่นิ่งๆด้วยสติแต่พอมีเหตุการณ์มากระทบนิด สติก็กระจายอยู่ร่ำไปในเดือนที่ผ่านมารู้สึกแย่มากกับอาการป่วยของตัวเองจริงพยายามเข้มแข็งมากแล้ว แต่บางครั้งก็แอบอ่อนแอเบื่อเซ็ง ชีวิตขึ้นมาซะงั้น เอ้า... จะไม่เบื่อได้อย่างไรชีวิตคนป่วยด้วยโรคที่ยากแก่การรักษานี่ คงมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่มีความสุขตลอดเวลาได้
อาการของ Parkinson ที่ ต้องปรับยาใหม่หมด เพราะปัญหา งบประมาณของรัฐในเรื่องการลดค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาล มีผลกระทบให้ยาที่ใช้รักษาข้าพเจ้านั้นมีอันต้องหลุดจากบัญชียาของโรงพยาบาลรัฐ ซึ่งหากจะซื้อกินเอง ปัญญาของข้าราชการตัวน้อยๆ อย่างข้าพเจ้าคงไม่มีปัญญาแน่ เม็ดละ 67 บาท กินวันละ 4 เม็ด นี่เพียงอย่างเดียว แต่ข้าพเจ้าต้องกินยา 4 ตัว คงไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกได้โตแน่
ตอนนี้ต้องพยายามปรับยาใหม่ที่แพทย์สั่งจ่ายมาให้เหมาะกับตัวเองที่สุด แต่มันช่างยากมากเลย อาการที่เคยควบคุมได้ กลับไม่ได้ ร่างกายตอบสนองกับยาน้อยมาก อยู่ดี ๆร่างกายบวมขึ้นมาอีก ทั้งเดิมอ้วนอยู่แล้ว เมื่อบวมเพิ่มรู้สึกว่า เฮ้ย! ชีวิตนี่มันโชคร้ายจัง จะมีเวลาที่ดีขึ้นได้บ้างมั๊ยนี่ แต่ก็พยายามอดทนไม่บ่นให้ใครฟัง เมื่อเก็บความรู้สึกมากๆเข้า ก็งานเข้าล่ะ จิตตก ไม่อยากมีชีวิตอยู่ซะงั้น เฮ้ย!!!!
มองผู้คนรอบข้าง ยิ่งจิตตก อะไรมันประดังเข้ามาในชีวิตช่วงเดียวกันแท้ คอมก็เสีย ตัวเก่าที่อยู่ใช้ไม่สนุก ทำให้ไม่อยาก ออนไลน์ รถก็แอร์ดับ เครื่องซักผ้าก็เสีย ดูอะไรก็เป็นปัญหาไปหมด คนไข้ก็มาก แพทย์ก็ขาด พยาบาลพิการอย่างเราต้องถูกใช้งานหนักเป็นคนตรวจรักษาทั้งสัปดาห์ เหนื่อยมาก วันหนึ่งๆทำหน้าที่หลายอย่างทั้งต้องต่อสู้กับความเจ็บป่วย มันมีคนซวยกว่าชลัญอีกมั๊ยนี่ คิดได้ดังนั้น ก็มานั่งถามตัวเองว่า เอ๊ะ...ชีวิตมันอยู่ยากป่านนี้เราอยู่ไปทำอะไรกันนี่ ไม่มีชีวิตซะก็ไม่ต้องรับรู้อะไร ไม่มีความรู้สึก ไม่เจ็บปวด เราอยู่นี่เราห่วงอะไร ลูกหรือ ก็ไม่น่าห่วง หมวยน้อยมีคนดูแลมากมาย ดูได้ดีกว่าแม่ด้วยซ้ำ แล้วเราห่วงอะไร ??????? เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
คิดได้ดังนั้นชักเริ่มวางแผนในการที่จะไม่อยู่ต่อ นี่กระมังที่เป็นอาการที่อาจเกิดขึ้นในคนไข้ พาร์กินสัน คือ depressive ขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล แต่จะว่าไปก็มีเหตุผลอยู่นา เกิดอาการซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัว และดูเหมือนคนรอบข้างก็จะรับรู้ได้ เพียงไม่มีใครพูดอะไร หมวยน้อยมักมาคลอเคลียแม่ บอก “แม่สโนว์ไวท์ ( เขาตั้งชื่อตัวเองว่าสโนว์ไวท์) เหยียบหลังให้แม่จะได้หายแก่” (เวลาแม่ปวดเมื่อย มักนอนคว่ำแล้วให้หมวยน้อย เดินบนหลัง รู้สึกคลายเมื่อยทีเดียว หมวยน้อยเคยถามคุณป๊าว่าทำไมต้องทำ ป๊าขี้เกียจอธิบายก็เลยบอกว่า แม่จะได้หายแก่ หมวยน้อยจึงจำมาตลอด ) คุณป๊าซึ่งปกติไม่เคยหวานกันมาก กลับบอกรักทุกวัน เมื่อมาส่งข้าพเจ้าทำงานตอนเช้า
ให้เริ่มกลับมาคิดใหม่ ว่าเราอยู่เพื่ออะไร อยู่เพื่อคนที่เรารักหรือ????? คำตอบคือไม่ใช่เพราะ คนที่เรารักก็มีคนรักเขาอีกมากมายเลย แล้วเราอยู่เพื่ออะไร ???? นึกออกล่ะ อยู่เพื่อคนที่เขารักเราต่างหาก ใช่ เราอยู่เพื่อคนที่เขารักเรานั่นเอง ยังมีภาระที่ต้องทำอีก ยังไม่แล้วเสร็จ โครงการดูแลผู้ป่วยแผลกดทับยังไม่สำเร็จ คนไข้มะเร็งยังต้องการวิกผมปลอมฝีมือชลัญอยู่ โครงการบริหารปอดเด็กโรคหืดด้วยการเป่าฟองสบู่เพิ่งเริ่ม โครงการ ไอติม ORS กำลังเริ่ม และ อีก โครงการ ๆ ๆ ๆ ๆ ท่าจะไม่มีใครต่อ ทีสำคัญ ยังไม่ได้ เห็นหน้า wasawat แห่ง GTK และ ยังไม่ได้เห็นสหายวิชญธรรมรับรางวัลสุดตะลึง ยังตายไม่ได้
คิดได้ เหตุผลสองข้อหลังนี่ ชลัญคือจะตายไม่ได้ เพราะความเป็นไปได้น้อยมั๊กมาก 555
ขออยู่รกบอร์ด GTK ต่อล่ะกันนะ อิ อิ อิ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่าน และ มอบกำลังใจให้ ค่ะ
ชลัญธร
ความเห็น (23)
พี่ชาย เข้าใจนะ...และเชื่อว่า...เป็นกันทุก ๆ คน
เพราะการป่วย เป็นได้ทั้งทางกาย...และทางใจ
เมื่อแก้ปัญหาอะไรไม่ได้...ก็หนีปัญหา...หนีโลก...
น้องรัก...
ไม่ต้องแก้ปัญหาดอก..
ชีวิตนี้ อย่าเพื่อใคร...
จงเพื่อการเกิดใหม่ของเรา.
ที่จะต้องดีกว่านี้
เพราะชาตินี้ เราได้ทำความดีไว้เรื่อย ๆ แม้วันนี้...พรุ่งนี้...อยู่แล้ว....
พี่ชายของเธอ
หมวยน้อยเคยถามคุณป๊าว่าทำไมต้องทำ ป๊าขี้เกียจอธิบายก็เลยบอกว่า แม่จะได้หายแก่ หมวยน้อยจึงจำมาตลอด ) คุณป๊าซึ่งปกติไม่เคยหวานกันมาก กลับบอกรักทุกวัน เมื่อมาส่งข้าพเจ้าทำงานตอนเช้า
...
เห็นพลังของครอบครัว
พี่โจ้โชคดีมากคะ ที่มีคน 'ที่เขารักเรา' และ รักเรามาก
ขอโทษที่เราห่างเหินเพื่อนนะ
คอมก็ไม่ดี เน็ตก็ไม่เวิร์ค เหมือนกัน
สุขภาพ...เดี๋ยวต้องไปพบหมอ ที่ รพ.กรุงเทพฯ
ชีวิตครบเซ็ต สมบูรณ์แบบ..ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่
ไม่มีเราในบทความไม่เป็นไร แต่ขอให้เข้าใจ ว่า
เราคิดถึง และเธออยู่ในใจเราเสมอ เธอล่ะ การไม่พูดถึงเรา
ไม่ได้หมายถึง ลืมกันแล้ว ใช่ไหม รักชลัญธร นะ จาก ชยันต์
ต้องได้อย่างนี้สิคะ น้องทอม
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป มีช่วงกำเริบของโรคก็ต้องมีช่วงสงบของโรคเช่นกันค่ะ
คุณเจ้จ้า
ขอบคุณ 
คุณพี่ชายที่ห่วงใย มิตรภาพออนไลน์นี่อบอุ่นสัมผัสได้จริง
ขอบคุณ 
ที่ให้กำลังใจต้องบอกว่าครอบครัวมีส่วนอย่างมาก สำหรับกำลังใจ ยิ่งเป็นคนป่วยหากครอบครัวไม่เข้าใจ ชลัญว่า ร้อยทั้งร้อย ฆ่าตัวตายเรียบ
ขอบคุณค่ะอาจารย์คนขยัน 
แหม! มาบอกรักกันออนไลน์ เขิลลลล์ อ่ะ ได้กำลังใจอีกกองเบ่อเร้อ เลย
ขอบคุณ คุณเจ้ 
ที่มาส่งกำลังใจให้เข้มแข็งต่อ ก็งี้่ แหล่ะชีวิตมีจิตขึ้นลงชลัญก็พยายามมีสตินะ แต่เวลามีอาการ แล้วเราเหมือนคนพิการนี้ มันช่างจิตตกยิ่งกว่าอกหักอีกนะคุณเจ้
สู้ต่อไปค่ะ น้องชลัญ
เราเพิ่งพบกันที่ HA 2013
มาขอนแก่น พี่แก้วกับพี่ไก่ จะพาไปกินส้มตำ แซบๆๆๆนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ.. เชื่อว่าไม่มีอะไร ทำให้น้องชลัญท้อแท้ได้ค่ะ สู้โว๊ย !!
มีกำลังใจเพียบเลย...
เคยทำงานองค์กรไม่หวังผลประโยชน์เกี่ยวกับการป้องกันการฆ่าตัวตาย...มีวลีเด็ดที่อาสาสมัครอาวุโสท่านคุยกับเด็กๆ อย่างเรา (ในตอนนั้น) เกี่ยวกับความรู้สึกอยากฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเอง... ว่า
อย่าฆ่าตัวตาย อย่าทำร้ายตัวเองเลย... ถึงเวลาเราก็ต้องตายอยู่แล้วล่ะ ตอนยังอยู่นี่้...ทำสิ่งดีๆ ให้ตัวเองและคนรอบข้างได้ระลึกถึงบ้าง...จะดีกว่าไหม? ;)
สู้ๆนะค่ะน้องชลันธร....มาสร้างสีสันให้G2K ครึกครื้นต่อๆไปนะค่ะ
เพียงแค่อยากบอกว่า ชื่นชมและรักชลัญมากค่ะ ยิ้มไว้ค่ะ สู้นะคะ :)
ความรัก ไม่มีกำแพงกั้น
บอกตรงไหนก็ได้ ถ้าจริงใจ
ชลัญธร ทำให้โกทูโนว์ มีสีสัน มิใช่เสแสร้ง ปั้นแต่งเลอะเทอะ (แรงนะเนี่ย)
หายเหนื่อย และ หายอยาก..แล้ว โทรหาบ้างนะ ....น้องหมวยเป็นไงบ้าง...
อ้อ อยากถามว่า ไฟล์ภาพมันแยะ อยากเอาออกบ้าง ทำไงจ๊ะ เราชอบเปลี่ยนภาพบล้อก
ลองเปลี่ยนดู กลัวลืมวิธีการ และ มันในอารมณ์ดี เธอลองสิ เพื่อสุขภาพใจ จะดีขึ้นนะ จริงจริ๊ง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
โอ้ มาเขียนบันทึกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นบอกกันเลย.....(ตอบ ก็ทำไมไม่ดูวัน เวลา post มาถามทำไม!! ห้วย!!)
คือแบบว่าเป็นประโยคอุทานอะนะ.....
" ยังไม่ได้เห็นสหายวิชญธรรมรับรางวัลสุดตะลึง ยังตายไม่ได้" ก็ดีแล้วโยม รอก่อน......
ผมคำนวนแล้ว ถ้าไม่มีสมาชิก GTK มาสมัครเพิ่มเลย และทุกเดือนจะมีคนได้ รางวัลสุดตะลึงอะไรที่ว่านี้ สมมุติว่า GTK มาสมาชิกที่วิ่งๆอยู่เป็นประจำ กอดช่อดอกไม้เต็มไม้เต็มมืออยู่ซะ 1200 คน ดังนั้นอยู่น้อย พบ. 101 ต้องรอผมอีก 100 ปีก่อนนะแล้วคิดจะตาย.....555
เดี๋ยวไป พิมายแวะหาเจ้ามือ.....เลี้ยงผัดไทยดีไหมครับ......?
ช่วงนี้เป็นอะไรกัน ชมรม 101.99 อาการถ้าจะแย่ ........
ก็บอกแล้ว เมื่อเห็นทุกข์แล้ว เมื่อไหร่จะมาเห็นธรรมจริงๆจังซะทีครับพี่น้อง....ดุๆๆๆ
ผมก็อยู่ในช่วงจิตตกไ่ม่น้อยครับ
สู้ไว้ก่อนน๊อ
สู้สู้ครับ คุณชลัญ อย่างน้อยก็มีผู้เขียนอีกคนล่ะ ที่เป็นโรคเรื้อรัง ชนิดที่รักษายากและเบิกประกันสังคมไม่ได้ และตอนนี้จ่ายเองไปก่อนและเบิกบริษัท เดือนหน้าหมดงบเบิกแล้ว สงสัยต้องเพิ่งยาบริจาคกับทางรพ. อย่างกะเป้นคนไข้อนาถาแน่ะ...เฮ้อ
อ๊ายยะ มีหน้าผมเป็นประกัน 555
งานนี้คงต้องใส่หน้ากาก แบบมวยปล้ำหรือไม่ก็ต้องหันหลังคุยกับ 101 แน่ๆ..อ Was 555
มาส่งกำลังใจด้วยคนค่ะ ถ้าน้องโจ้ไม่สู้ซักคนนี้พี่โอ๋ว่า ชาว GotoKnow ต้องจิตตกกันระนาวแน่ๆค่ะ น้องโจ้ทำดีมาแล้วมากมาย ห้ามทำบาปหนักนะคะเสียดายบุญที่อุตส่าห์สั่งสมมา ต้องมองไปที่คนที่เขาแย่กว่าเราซึ่งน้องโจ้ก็พบเยอะแยะที่ช่วยๆเขาอยู่ เขายังสู้เลยค่ะ
ดีใจที่น้องโจ้คิดได้และมาเขียนเล่าในบันทึก วันร้ายๆยังไงมันก็จะผ่านไปค่ะ รอละสังขารตามวาระของเราดีกว่าอย่าไปเร่งร้อนเลย
ความตายพรากเราไม่ได้หรอกครับ...