หมาเดียวดาย
.....นอกจากจะเป็นคนไม่มีวาสนาแล้ว ยังเป็นคนเดียวดายอีก อยากให้มองภาพนี้นะคะ เมื่อมาเปรียบเทียบกับหน้าตัวเองแล้วช่างเหมือนกันเหลือเกิน เหมือนหมาเดียวดาย เหมือนเสียจริง ^_^""
นอกจากนี้แล้วยังนึกถึง "มอมแมม" หมาที่รักมากมายในชีวิตนี้ มอมแมม คือเพื่อนแท้ ในวันที่เขาตาย ไม่ได้กอดเลย รู้สึกเสียใจมาก ในความเสียใจคร่ำครวญของการจากไปของ เพื่อนรักสามขา(โดยตัดไปหนึ่งขา) ของเราก็ยังมีเสียงหัวเราะที่กึกก้อง มองเราเป็นตัวตลกกับการจากไปของหมาตัวหนึ่ง เล่าแล้วน้ำตาจะไหล เดี๋ยวจะกลับมาพร้อมชีวิตของมอมแมในโอกาสต่อไป โปรดติดตามนะเคอะ.....ชีวิตเศร้าๆ เหงาพองามๆ ...คนไม่คือ ...
ความเห็น (19)
เว็บมาดเซ่อ
ตอนบีบี...หมาที่บ้านตาย...เราทั้งบ้านก็ร้องไห้
สงสาร...เพราะเขาอุตส่าห์ตะเกียกตะกาย...
ข้ามถนนหน้าปากซอย...มาสิ้นลมที่หน้าบ้าน...
ทำไมจะไม่มีใครรับรู้ความรู้นั้น...และจำเป็นด้วยฤาที่จะต้องแสดงออกทุกครั้ง...
บางครั้ง...บางครา...อาจจำต้องเก็บซ่อนไว้ในใจ...
...
กะปุ๋ม
- น้อยหน่าของครูอ้อยก็เหมือนกัน มันมีขนยาวสีขาว นอนตายกลางถนน ทนพิษจากการกินอาหารเป็นพิษ(วางยาเบื่อ)ไม่ไหว
- ครูอ้อยตื่นมาตอนเช้า มองไปที่ถนน ร่างของน้อยหน่าไม่ไหวติง ขนของมันกระดิกเพราะลมโชย ครูอ้อยแทบขาดใจ
- โถ...ตอนมันมีชีวิตอยู่ไม่คยทำให้ครูอ้อยเดือดร้อน มีแฟนก็เป็นอาซีเชี่ยนบ้านอัยการ (หัวสูง) มีลูกก็แอบไปออกลูก ไม่รบกวนครูอ้อยเลย
- ตอนมันเป็นขี้เรื้อน ครูอ้อยเอาน้ำมันขี้โล้ผสมกำมะถันทาให้มัน มันร้อนมากวิ่งเอาลำตัวถูตามพื้นบ้าน น่าสงสาร อาทิตย์เดียว ขนใหม่ของมันขึ้นมาสวยมาก น้อยหน่าผู้อาภัพ มันเป็นหมาตัวเดียวที่ครูอ้อยรักมาก
- น้อยหน่า เป็นหมาเดียวดายค่ะ
"พี่ขาว" เป็นหมาตัวผู้ มาจาก(ประมาณว่าจบ)คณะเภสัชศาสตร์ มช. เมื่อ 7 ปีที่แล้ว
พี่ขาวคงถูกทอดทิ้งและนำมาปล่อยไว้ที่คณะฯ และแล้ววันหนึ่งมีผู้หวังดีประสงค์ร้ายจะนำพี่ขาวไปเป็นสัตว์ทดลองให้คณะสัตวแพทย์ แม่อึ่งอ๊อบ จึงต้องเรียกพี่ขาวขึ้นรถและมาอยู่ที่บ้าน ณ บัดนั้น
พี่ขาวเป็นหมาฝรั่ง ชอบกินอาหารประเภทที่มีนม เนย ผสมมาก ๆ ทุกคนที่บ้านรักพี่ขาว เพราะเป็นหมาขี้อ้อน นั่งตรงไหนต้องเอามือมาเกาะ มาก่าย (หลายคงบอกว่าเป็นหมาขี้เหงา เหมือนแม่) เราก็อยู่ด้วยความสุข เรื่อย ๆ มา แม่อึ่งอ๊อบก็เลี้ยง ซึ่งหลาย ๆ คนบอกว่าไม่ค่อยสนใจ เลี้ยงแบบบุ๊ฟเฟต์ เดี๋ยวแม่ก็ไปประชุม เดี๋ยวแม่ก็หายไปนั่น ไปนี่ กลับบ้านบางครั้งก็ดึกดื่น พี่ขาวหิวข้าว ก็ต้องกินข้าวดึก ๆ............
พี่ขาวมีเพื่อนมาอยู่ด้วย ชื่อเจ้าดำ เป็นหมาจบจากเภสัชเหมือนกัน และถูกจับไปปล่อยที่วัดโสภนาราม (แม่ริม) แม่อึ่งอ๊อบก็ร้องไห้น้ำตานองหน้าไปตามหาและพามาอยู่บ้านด้วย ก็ได้อยู่เป็นเพื่อนพี่ขาว (และคุณย่า.....แม่ของอึ่งอ๊อบเอง)
จนกระทั่งเจ้าดำตายเพราะถูกรุมโทรม และ(คาดว่า)มดลูกติดเชื้อ เจ้าดำเศร้าประมาณ 3 วัน ก็ตาย แม่พาไปหาหมอไม่ทันอีกแล้ว ไปตายหน้าร้านหมอ (เศร้าครั้งแรก)
หลังจากเจ้าดำตายพี่ขาวก็เศร้า ๆ เหงา ๆ มาตลอด แม่อึ่งอ๊อบก็ไม่ค่อยมีเวลาเล่นด้วย ก็ทานข้าวบ้าง ไม่ทานบ้าง ทะเลาะกันทุกวัน ต้องมานั่งเฝ้าทานข้าว ไม่อย่างนั้นไม่ยอม แม่ก็สรรหาอะไรมาให้มากมาย แต่สุดท้ายพี่ขาวเป็นโรคหลายโรคมาก เพราะผอมมาก ๆ
วาระสุดท้ายในชีวิต เราพยายามยื้อชีวิตพี่ขาวด้วยวิธีสารพัด ไปหาหมอ ให้ยา เติมเลือด เติมน้ำเกลือ พี่ขาวก็อยู่ได้อีกหลายวัน และแล้ววันที่ 12 กันยายน 2549 แม่อึ่งอ๊อบกลับมาป้อนข้าวพี่ขาวที่บ้าน และกลับไปทำงานประมาณ 14.00 น. และแล้วเวลา 15.30 น. น้องสาวก็โทรมาบอกว่าพี่ขาวตายแล้ว
แม่อึ่งอ๊อบโศกเศร้าเสียใจมาก ที่ไม่อาจจะยื้อพี่ขาวไว้ได้อีก มันเป็นความผูกพันที่จะหาคำบรรยายใด ๆ มาบอกกล่าวได้ ร้องไห้เสียใจ อยู่ทุกวัน และคิดจะเขียนถึงพี่ขาวหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่สามารถเขียนได้สักที "บทเรียนจากพี่ขาว" สอนให้คิดอยู่ตลอดเวลาว่า "เราอย่าได้รีรอกับการดูแลเอาใจใส่ตนเอง คนรอบข้าง เพราะเราไม่สามารถรู้ว่า วันใดที่เราจะต้องจากกัน" และเราจะได้ไม่ต้องเสียใจว่า "เราไม่ได้อะไร ที่ควรทำ สำหรับคนที่เรารักเลย"
เสียใจกับการจากไปของน้องมอมแมมด้วย
เข้าใจความรู้สึกค่ะ
รีบไปหน่อยค่ะ อรุณสวัสดิ์นะคะ เขียนผิดค่ะ เรื่องของหมา ลองอ่านที่นี่ดูค่ะ หรือไม่ก็ที่นี่ค่ะ
ขอบคุณทุกๆๆ ท่านที่รักหมาเหมือนกัน เขาเป็นเพื่อนที่ดีของเรา คิดถึงนะคะ ทุกครั้งที่มาทำหน้าคลอเคลียเรา...ช่างอบอุ่นจริง จริง
- น้องแหม่มรูปหมาหนูหายไปครับ
- กำลังวุ่นกับงานไม่มีเวลามาทักทายเลย
- รออ่านอีกครับผม(ลืม uploard รูปหรือเปล่าครับ)
นี่เป็นภาพของเจ้ามะลิ คะ ตอนที่อยู่รพ. แต่ที่น่าเสียใจที่สุดก็คือ คนที่ขับรถทับเจ้ามะลิ ก็คือ นิว เองคะ เสียใจมาก ๆ ร้องไห้จนตาบวมเลยคะ หลังจากนั้นเวลาที่ขับรถเข้าบ้าน จะมีความรู้สึกกลัว..ขาสั่นไปหมด กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย และแล้วในที่สุด มะลิ ก็ตายคะ
เชื่อไหมคะว่า ทางรพ.โทรไปบอกตอนที่นิวกำลังเรียนอยู่ในห้องเรียนเลย ตอนนั้นนิวร้องไห้ แล้วก็ขอตัวอาจารย์เค้ากลับบ้านทันที !! ขับรถมาจากกทม.มาราชบุรี ทันทีเลยคะ เหอ ๆ ขับรถร้องไห้มาตลอดทางเลย รู้สึกผิดมาตลอด
แต่ไม่นานพี่ชายของนิวก็ซื้อสุนัขตัวใหม่มาให้คะ แต่ตัวนี้มัน โคตรดื้อ เลยคะ เหอ ๆ ชื่อเจ้าไมโล ตอนนี้อายุได้ 7 เดือนกว่าแล้ว แต่นิวก็ยังไม่ลืมเจ้ามะลิ นะคะ เพราะมะลิเป็นสุนัขที่ขี้เล่นมาก ๆ อ้อ !! ลืมบอกไป มะลิเป็นสุนัข เพศผู้ พันธุ์ร๊อตไวเลอร์
ส่วนเจ้าไมโล เป็นพันธุ์ St.เบอร์นาร์ด เพศผู้ คะ ตัวใหม่เบ้อเริ่มเทิ่ม แต่ว่าจัดได้ว่าเป็นสุนัข ใจดี เชื่องคะ แต่ โคตรดื้อ เหอ ๆ เค้าว่ากันว่า นิสัยของเราเป็นอย่างไรก็ดูได้จากสุนัข นี่แหละ อิอิ..ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่าเน๊าะ !!!
- น้องนิวคะ พอมีตัวใหม่แล้ว ยังรักตัวเก่าอยู่หรือเปล่าคะ
- สำหรับครูอ้อย ไม่มีตัวใหม่อีกเลยค่ะ ทุกข์ทรมานมากที่จะลืมมันค่ะ
หนูไม่ลืมหรอกคะ มะลิ เป็นสุนัข ที่แสนรู้คะ แต่มาอยุ่กับนิวได้แค่ 2 เดือนก็ตายคะ รู้สึกว่าตอนนั้นมะลิจะอายุได้ 3 เดือนกว่าเอง นิวบาปไหม ที่ขับรถทับมะลิตาย แต่นิวก็ไปใส่บาตร แล้วก็นำมะลิไปฝังที่วัดด้วยคะ สงสารมะลิ กลัวมะลิเหงาคะ ทุกวันนี้นิวยังเก็บปลอกคอของมะลิ แล้วก็โซ่จูงมะลิไว้อยู่เลย นิวรู้ว่า บุญกับบาป มันทดแทนกันไม่ได้ แต่นิวก็พยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้คะ
หลับให้สบายนะ เจ้ามะลิ
thaibannok
มันเป็นอุบัติเหตุนะคะ เพราะฉะนั้นเราก็น่าจะต้องทำใจด้วย ปล่อยวางด้วยการระลึกถึงสิ่งดีๆ ที่ได้ทำร่วมกับมะลินะคะ ถึงแม้ว่าเขาจะจากไป แต่เขายังอยู่กับเรานะคะ ในใจเราที่ยังคิดถึงไงคะ คิดถึงตอนที่เราสนุกกับมันนะคะ...
พูดถึง มะลิ ทีไร รู้สึกน้ำตาไหลทุกทีเลย !! จนพ่อดุ นิวบอกว่า เราโตแล้วนะ เป็นถึงครูบาอาจารย์ และเป็นนักศึกษาปริญญาเอก ด้วย ทำไมเรื่องแค่นี้ ทำไมถึง ทำใจไม่ได้ การแสดงออกมากเกินไป จะเป็นผลลบกับตัวเอง แต่มนุษย์ทุกคนก็ต้องมีความรู้สึกมิใช่หรือ ไม่ว่าจะเป็นอะไร มีตำแหน่งหน้าที่การงานแค่ไหน แต่เมื่อมีเรื่องสะเทือนใจ ทำไมเราถึงแสดงออกไม่ได้ จริงมั๊ย !!
โปรแกรมเมอร์น้อย
- สงสารหมาน้อยและสงสารตัวเราเองจัง
- หายเงียบไปนะครับ
ผมเองก็เคยมี"เจ้ามอมแมม"เหมือนกัน มันชื่อ"มอมแมม"จริงๆ แล้วมันก็"มอมแมม"เหมือนชื่อมันอีกด้วย เป็นเพศเมยครับ หมาไทยธรรมดานี่แหละ(คล้ายๆหมาวัดเลย แต่มันจะอ้วนๆน่ะ ไม่มีขี้เรื้อนด้วย) นิสัยของหมาตัวนี้บอกได้เลยว่าหาได้ไม่กี่ตัวในโลกที่จะมีนิสัยเหมือนกับมัน มันคงจะดื้อเกินไปจึงอยู่กับผมได้ไม่นาน สุดท้ายมันก็ทิ้งผมไปซ่ะก่อน มันนอนหลับ... โดยที่มันไม่มีโอกาสจะได้ตื่นขึ้นมาทำหน้าตา"ซิ๊กงิก"อีก การจากไปของเจ้ามอมแมม ทำให้เพื่อนของผมที่เป็นวงโยฑวาทิตของร.ร.ร้องไห้กันอย่างสาหัสสากัน เพราะว่านักเรียนวงโยฯที่ร.ร.ของผมได้ช่วยกันเลี้ยงและเอ็นดูมันมาตั้งแต่มันคลอดออกมาได้เพียง1อาทิตย์ ตาก็ยังลืมไม่ขึ้น นมแม่ก็ยังไม่หย่า เอาหล่ะสิ...ก็ต้องช่วยกันดูแลมันอย่างเอาเป็นเอาตาย พอโตขึ้นก็มา กิตติศัพท์ความดื้อของมันหาที่เปรียบไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้เจ้ามอมแมมได้นอนหลับในหลุมฝังที่นักเรียนวงโยฯได้ทำขึ้นเพื่อมัน ทุกคนรักและอาลัยเจ้ามอมแมมของผมมาก ผมเองก็เสียใจที่มันจากผมไป แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตัดใจ ...การสูญเสียสิ่งที่เรารักไป มันเป็นเจ็บปวดมากมายที่สุดในชีวิตนี้...
...อย่าไปไล่กัดเทวดาบนสวรรค์น่ะ"มอมแมม"...
เด๋วจะทำบุญไปให้น่ะ... อย่าดื้อหล่ะ
เจ้ามอมแมมของผม ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว เหลือเพียงตัวผมเองที่เป็น"หมาหัวเน่า"อยู่อย่างนี้เพียงลำพัง เอาหล่ะ... เราต้องสู้ สู้ สู้ และสู้ เพื่อความสุขของเจ้ามอมแมม เอิ๊กๆ(เกี่ยวกับมั้ยเนี่ย)