คิดจะให้มันเบา...คิดจะเอามันหนัก...
แด่ทุกความรัก...ที่หล่อเลี้ยงผม...ทำให้ผมลุกขึ้นมาเขียนบันทึกอีกครั้ง...
หลังจากที่ผมหายตัวไปจากบ้านมาตั้งห้าหกวัน..นับเป็นเวลาที่มากพอและยาวนานสำหรับผม
เวลาที่ผ่านมา....ใช้ไปสำหรับชีวิตประจำวัน...การทำงาน...และดูแลแม่ที่ไม่สบาย
ทำให้จิตใจผมเคว้งคว้างและกระเจิงขึ้นไปบนท้องฟ้า...และถูกกลืนกินหายไปกับก้อนเมฆแห่งความไร้ความทรงจำและการบันทึก...
เมื่อผมมาทำงานเช้าของวันนี้...คนไข้คนแรกที่ได้เยียวยา คือ น้องผู้หญิงอายุ 20 ปีต้นๆ ...รับยาประจำที่โรงพยาบาลจิตเวชหลายปี...แต่ตอนนี้ขาดยาได้ 3 เดือน...สายตาน้องดูเหม่อลอย....รอยยิ้มพรายของน้องที่ส่งมาให้ผม...เหมือนลูกศรที่พุ่งเข้ามาตรงหน้าผม...และลอยออกข้างใบหูของผม…
คุณพ่อของน้องมาด้วย...คุณพ่อบอกว่าลืม เพราะน้องไม่ได้บอกว่า...ยาหมด..จนสังเกตว่าน้องเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง...และปลายมือน้องสั่น...เหมือนจะหนาวสั่น...ทั้งที่อากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ในตอนเช้าของวัน....
คุณพ่ออยากให้ผมเขียนใบส่งตัวไปโรงพยาบาลอำเภอ...เพื่อให้แพทย์ส่งตัวไปโรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่น....เมื่อผมค้นการขอใช้สิทธิบัตรประกันสุขภาพ...น้องก็ขึ้นสิทธ์ที่จังหวัดขอนแก่นอยู่แล้ว...เลยบอกคุณพ่อว่า...ไปโรงพยาบาลได้เลย ไม่ต้องมีใบส่งตัว
คุณพ่อน้องเล่าอีกว่า...ที่น้องไปขึ้นสิทธิ์ที่ขอนแก่น เพราะน้องถูกรุมโทรม...ตั้งครรภ์...แต่เป็นครรภ์ไข่ปลาอุก...ต้องรักษาที่โรงพยาบาลขอนแก่น ญาติที่เป็นพยาบาลจึงให้ขึ้นสิทธิ์รักษาที่นั่น...
คุณพ่อบอกผมว่า จะพาน้องไปอีก 2 วันข้างหน้า...แต่ผมไม่ยอมจึงโทรหาน้องที่ทำงานจิตเวชที่โรงพยาบาลของเรา...ให้ดูอาการของน้องก่อน...เพราะน้องต้องรีบเยียวยารักษา....
น้องสาวและคุณพ่อคู่นี้...ผมอาจจะได้เยียวยาอาการขั้นต้นของน้องบ้าง...
แต่ชีวิตของน้อง...กลับเยียวยาชีวิตของผมกลับคืน
เมื่อผมก้มมองดู...ปัญหาของผมที่เกิดขึ้น
มันช่างเล็กน้อยและจิ๊บจ๊อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับชีวิตของน้อง
เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงวัน...ทราบข่าวว่าน้องรับการดูแลจากโรงพยาบาลและประสานการรักษาไปที่โรงพยาบาลจิตเวช...ผมมีความรู้สึก..โล่งเหมือนเอาภูเขาลูกย่อมๆ ออกจากอก
ผมกลับมาบ้าน...มาทานข้าวเที่ยงกับแม่...รายล้อมด้วยพี่ๆ น้องๆ
ตอนจะกลับใกล้บ้านของผมมีตลาดนัด...ผมจึงไปซื้อต้นมะละกอ 10 ต้น และต้นฝรั่ง 2 ต้น
นำไปปลูกที่อนามัย...ผมคิดถึง “ปู่สอน” จับใจ...เพราะเป็นแรงบันดาลใจให้ผมปลูกต้นไม้และป่า…จนถึงทุกวันนี้
(ปู่...เป็น “ผีบ้า” ปลูกป่าไปเรื่อยๆ....)
มีน้องๆ และพี่ๆ ที่ทำงานมาช่วยกันปลูก...คนละไม้คนมือ
อีกไม่นานคงออกดอกออกผล...ให้ใครก็ได้ที่ผ่านไปผ่านมาได้กิน...
ผมชอบปลูกต้นไม้และสวนครัวที่ทำงานที่ผ่านมาในชีวิต…และปลูกโดยไม่หวังผล...หมั่นดูแลเขาไปเรื่อยๆ
เพราะเมื่อเราเครียด...ไม่สบายใจ...ง่วงนอน...และเหน็ดเหนื่อย
เมื่อผมมาดูแลเขา..ผมก็หายจากอาการเหล่านั้นโดยฉับพลัน...
จะไปไหนเราจะคิดถึงเขา...ผูกพันกับเขา และเลยถึงความผูกพันกับที่ทำงาน...
ขอบคุณทุกความรัก...ที่หล่อเลี้ยงผม...ทำให้ผมลุกขึ้นมาเขียนบันทึกอีกครั้ง...
ความเห็น (9)
ด้วยความปรารถนาดีกับคนอื่น แล้วเราจะได้สิ่งดีๆกลับมาค่ะ ทิมดาบ
คนไข้ฝากชีวิตไว้คุณหมอ อาชีพหมอจึงได้กุศล อาชีพนี้ เจอแต่คนไข้ หลากหลาย บางครั้งก็พบภาพไม่น่าดู ไม่เหมือนอาชีพอื่น ครู อาจารย์ ยังได้พบนักเรียน นักศึกษา วัยใส ดังนั้นหมอพยาบาล ดุหน่อย ผมไม่เคยถือ ไม่เครียด ครับ
ทุกอย่างอยู่ที่เราคิดค่ะ อดิเรก
เราอาจต้องใช้เวลาบ้าง
ทุกคน....มีโอกาสจิตตกได้
แต่...เราต้องหาวิธีดูแลตัวเองให้กลับมายืน ณ ที่เดิม หรือ ดีกว่าเดิม
ดีแล้ว ที่เราเห็นว่ามีหลายชีวิตที่มีวิถีแย่กว่าเรา
เมื่อเรามองเห็นแล้ว
ปัญหาของเราแค่จิ๊บๆๆๆค่ะ
สวัสดีค่ะ ถ้าปล่อยก็ว่าง ถ้าวางก็เบา ถ้าเอาก็หนัก นี่คือคำสอนของ ท่าน จันทร์ กุสโล แห่งวัดเจดีย์หลวงวรวิหาร จ.เชียงใหม่ค่ะ เคยไปตรวจร่างกายขอใบรับรองแพทย์เพื่อไปสมัครสอบครูผู้ช่วยโดนพยาบาลถามประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่พี่ตอบว่า ๑๓ เมษาตรวจต้นเดือนมิ.ย.เขาทักว่าไม่คุมหรือคะพี่ก็ตอบว่าไม่คุมจ๊ะทั้งที่ยังไม่มีอะไรกับหนุ่มเล้ยอิอิอิ ขำๆค่ะให้กำลังใจคุณหมอนะคะอัตราส่วนระหว่างหมอกับคนไข้ก็น่าเห็นใจนะคะคนไข้เยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาเป็นกำลังใจให้ผู้สืบสานเจตนาของ “ปู่สอน” ค่ะ
คุณหมอรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ
ขอบคุณ ความดี ความงามนี้ เป็นความรักที่งดงามมากจริงๆๆค่ะ
ขอบคุณบทความดีดีนี้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ คนเราอยู่ได้ด้วยกำลังใจนี่แหละโดยเฉพาะกับคนรอบข้าง ที่รักเราและเรารักไม่เว้นผู้รับบริการจากเราในบางครั้งเป็นกำลังใจให้เรายามที่เราดูแลเขาด้วยความจริงใจ. ซึ่งเขาจะสัมผัสมันได้เหมือนที่เรารู้สึกค่ะ
หนักดุจขุนเขา เบาดุจขนนก
สู้ ๆ ครับ ผมก็เพิ่งกลับมาจากเยี่ยมแม่อายุ 90 ครับ ช่วงครื่งเดือนที่ผ่านมา ก็โฉบ ๆ เข้ามาหา กทน. บ้าง ช่วงนี้เน็ทก็ไม่ค่อยดีเหมือนอยู้ที่บ้าน
ชีวิตนี้ แม้จะมีทุกข์ ก็มีสุขอยู่ด้วย ดังที่หมอได้ช่วยน้องผู้หญิง ที่ช่วยใครเมื่อไร ได้พบกับความสุขเมื่อนั้น ขอเอาใจช่วยให้คุณแม่ที่ป่วย ไม่สบาย หายไว ๆ นะครับ