กับเรื่องราวการโจรกรรมงานวิชาการ "ผลงานที่Copy& Paste แล้วได้รับรางวัล"

ขนาดว่าภาพพี่หนูรี ลงชื่อไว้แล้ว ยังสามารถอุ๊บอิ๊บไปหน้าตาเฉย เชื่อเค้าเลย

ส่งกำลังใจ ไม่ต้องคิดมากนะคะพี่ เพราะของของเรา ยังไงก็คือของเราวันยังค่ำ :)

ยังไงก็ยังรอติดตามผลงาน ของมือปั้นแป้งแห่งความรัก ด้วยเชื่อมั่น ศรัทธา เสมอค่ะ  

ค่ะน้องปู

เป็นหนึ่งบันทึกที่มือปั้นแป้งแห่งรักไม่อยากเขียน

เหมือนเป็นเรื่องที่ทำให้เราขุ่นข้องหมองใจ

ใจหนึ่งไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด

แต่เพื่อความถูกต้องก็จำเป็นต้องทำ

ต้องบอกกล่าวให้เจ้าตัวและผู้เกี่ยวข้องได้รับรู้

ทำความเข้าใจและทำใจยอมรับ

ว่าไม่ควรกระทำอย่างยิ่ง ... :(

เป็นกำลังใจให้พี่หนูรีคะ ขอให้มีกำลังใจเขียนเป็นวิทยาทานต่อไปนะคะ

ขออนุญาตเสนอ มุมมองว่า

อาจเกิดจากความรู้เท่าไม่ถึงการณ์​(อีกแล้ว) ของทั้งผู้ทำ และคณะกรรมการตัดสินเอง

ภาพที่ประกอบนั้นมี ชื่อ "Nuree" ชัดเจนมากๆ และผู้จัดทำก็มิได้ตัดออก

มีการอ้างอิงลิงค์ไปรวมไว้อีกหน้า

ผู้ทำ (และคณะกรรมการ) อาจเข้าใจว่า นี่คือการอ้างอิงที่เหมาะสมแล้ว

...

คงถึงเวลาที่เราจะมีข้อตกลงว่า อ้างอิงอย่างไร จึงจะเหมาะสม

แต่แน่นอนว่าการ copy&past ทั้งหมดนั้น ไม่น่าส่งเสริมคะ

ขอบคุณค่ะคุณหมอป.

ค่ะพบว่ามีการอ้างอิงรวมๆไว้

ไม่ส่งเสริม Copy & Paste ไม่ว่าจะภาพ เนื้อเรื่องทั้งดุ้น...ไม่มีแง่มุมคิดของตนเอง

(เขาจะอายเป็นไหมคะเนี่ย)

ทำบุญ ทำทาน....อภัย ได้ไหมละคะ....พี่หนูรี

ทพญ.ธิรัมภาคุณหมอค่ะ

ทางโกทูโนไม่ต้องการให้มีการเช่นนี้ค่ะ

จึงต้องการให้เขียนเป็นบันทึกขึ้นมา

ขอบคุณนะคะ

..................

ปล."ทำบุญ  ทำทาน....อภัย  ได้ไหมละคะ....พี่หนูรี"

คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ...

ระหว่างอ่านบันทึก สายตากวาดไปมองภาพขนมแล้ว เกิดอาการหิวขึ้นมาเฉยเลยค่ะพี่หนูรี... ฮือๆ

สวัสดีค่ะคุณหนูรี

ขอเป็นกำลังใจให้คุณหนูรี แบ่งปันความรู้ต่อไปนะคะ อย่าเพิ่งท้อค่ะ

ราตรีสวัสดิ์นะคะ

น่าให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่อง "กฎหมายลิขสิทธิ์" เหมือนกันให้แพร่หลายเหมือนกันนะครับ

เดี๋ยวไปค้นก่อนดีกว่า ผม ;)...

สวัสดีค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ...คงต้องปรึกษาผู้รู้ทางด้านกฎหมาย...ไม่น่าปล่อยให้ผ่านไปนะคะ...

พี่เคยพบว่า ชื่อบันทึกโดนหยิบยืมไปใช้

บันทึกของเรา คิดถึงเพลงคิดถึง ที่นี่

สร้างเมื่อปีพศ.2551

อีกที่หนึ่ง ที่นี่ เขียนเมื่อปีพศ. 2552

คิดว่า มันบังเอิญไว้ก่อน ยังไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ

คุณหนูรีควรแจ้ง เจ้าตัว ผอ.โรงเรียนและผู้ให้รางวัลทราบด้วยนะคะ เพราะเป็นครูบาอาจารย์ควรเป็นตัวอย่างแก่ลูกศิษย์ ดิฉันรู้สึกว่าสังคมไทยยังไม่ค่อยมีคนเอาจริงเอาจังกับเรื่องความผิดทางจริยธรรม

ดิฉันเคยพบเรื่องทำนองนี้หลายครั้ง ยกตัวอย่างครั้งหนึ่งมีอาจารย์ของสถาบันหนึ่งนำเอาผลงานเอกสารประกอบการสอนของอาจารย์ที่สถาบันเราไปเป็นของตัวเองทั้งเรื่อง ดิฉันแจ้งผู้บริหารสถาบันแห่งนั้นทั้งโดยส่วนตัว (รู้จักกัน) และจดหมายทางการ (พร้อมหลักฐาน) คำตอบคือเรียกมาถามแล้ว อาจารย์คนนั้นจะลาออกไปทำงานอื่นแล้ว (ลาออกด้วยเหตุผลอื่น ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้) หมายความว่าลาออกแล้วก็จบเรื่องกัน

• ความจริงการ Copy & Paste เพื่อการศึกษาและการเรียนรู้ ก็มีให้เห็นมากหลายในสังคมปัจจุบัน 

• หากแต่การนำผลงานคนอื่นไปส่งประกวดและรับรางวัลโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของเรื่องก็เป็นเรื่องที่น่าอายและไม่ควรประพฤติ

• เพื่อไม่ให้เห็นเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีในสังคม จะแจ้งไปที่คณะกรรมการตัดสินผลงาน ได้หรือเปล่าคะ แจ้งให้ทราบแบบไม่ได้เอาความ กรรมการตัดสินต้องใส่ใจในการคัดกรองผลงานให้มากกว่านี้..อะไรทำนองนี้ค่ะ
• เป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานดี ๆ ต่อไปนะคะ...ชื่นชมเสมอค่ะ..^_^

ต่ออีกหน่อยค่ะคุณหนูรี คนที่เอาผลงานคนอื่นไปใช้นั้น เมื่อรู้แล้วว่าเจ้าของเขารู้ ไม่เคยบอกเลยว่าไม่ตั้งใจและไม่เคยขอโทษเลย

ครับ....มาให้กำลังใจ เขียนไม่ออก บอกไม่ถูก เอาประกวดได้รางวัลเสีย .ภาพบางภาพ เดินขึ้นเขาตั้งเจ็ดวันกว่าจะได้ภาพมา ....เหนื่อย

ดูในรายละเอียดแล้วพบว่ามีการอ้างอิงที่มาไว้รวมๆ ในอีกหน้าค่ะ อย่างไรก็ตามการนำผลงานผู้อื่นไปใช้ในลักษณะ copy & paste ทั้งหมดโดยไม่ได้ใช้สมองตัวเองเลยเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่งค่ะ และการที่ได้รับรางวัลพระราชทานจากสมเด็จพระเทพฯ  อีกยิ่งไม่ควรไปใหญ่นะคะ

คนที่เป็นครูบาอาจารย์เป็นต้นแบบให้แก่เยาวชนไทยจะต้องมี common senses ในการประเมินและนำข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตมาใช้ได้อย่างเหมาะสมค่ะ

อีกไม่กี่วันจะเอาบันทึกขึ้นเป็นบันทึกแนะนำให้นะคะ

เรื่อง cop ผมโดนมามาก บางคน cop ไอเดียผมไปแล้วเอามาเล่า "ให้ผมฟัง" เป็นตุตะด้วยซ้ำว่า "เขาคิดเอง" 5ห้า๕ สำหรับผมถือเป็นจริธรรมพื้นฐาน เวลาผมต่อยอดมาจากใคร ต้องอ้างถึงเขา บางทีจำไม่ได้ว่าเจ้าของแนวคิดคือคือใคร ก็อ้างว่าจำไม่ได้ เรื่องแบบนี้มันสอนกันไม่ได้ มันกลัวบาปน่ะครับ แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาโลก มันลอกกันมาตลอด เช่น แคลคูลัสนั้นใครลอกใครระหว่างนิวตัน กัน ไลบ์นิซ หรือว่าคิดออกพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

พี่หนูรีช่วยใส่ลิงก์ของบันทึกที่โดน copy ไปให้ด้วยนะคะ ที่มีหมายเลขบันทึกนะคะ เช่น www.gotoknow.org/blogs/posts/......

กำลังจัดทำหนังสือราชการแจ้งไปยังทางโรงเรียนสตรีศรีสุริโยทัย http://www.suriyothai.ac.th/th/node/4337 และทาง ม.ศรีปทุม ผู้ให้รางวัลค่ะ

ยินดีที่อาจารย์จันดำิเนินการเช่นนั้นครับ

ขอบคุณครับ ;)...

ขอขอบคุณอาจารย์จันค่ะ

และ

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่ให้ข้อคิดเห็นและให้กำลังใจด้วยค่ะ:)

โห! เขาเล่นลอกไปทั้งดุ้นแบบนี้เลยเน๊าะ

แล้วยังได้รางวัลเหรียญทองอีกต่างหาก

เขาทำได้ยังไงกันนิ?

เป็นกำลังใจให้ครับ..

เป็นปัญหาที่แก้ยากมากเลยครับ แม้ว่าเราจะใส่ครีเอทีฟคอมมอนส์/ลิขสิทธิ์ลงไปในผลงานแล้วก็ตาม แม้ว่าได้กำกับแล้วว่า "สามารถคัดลอกทำซ้ำได้แต่ต้องอ้างอิงที่มา" ก็ตามแต่ ก็ยังมีคนคัดลอกดัดแปลงและอ้างว่าเป็นผลงานตนเองอยู่ อาจเพราะว่าอินเทอร์เน็ตเข้าถึงง่าย และการคัดลองวางก็ทำง่าย ลงทุนต่ำ ได้ผล(กำไร)เร็ว แต่สาเหตุหลักจริงๆไม่ใช่อินเทอร์เน็ต หากแต่เป็นที่จิตสำนึกของคน

ไม่เพียงแค่สื่อพิมพ์บนอินเทอร์เน็ตที่ประสบปัญหาครับ หากแต่งานตีพิมพ์ (เช่นงานทางด้านวิศวกรรม) โดยเฉพาะงานที่นำเสนอในที่ประชุมวิชาการ และได้ตีพิมพ์เป็นเอกสารการประชุม (proceedings) ก็ยังมีผลงานหลายผลงานที่คัดลอก/ดัดแปลงผลงานของงานอื่นอยู่มากมาย แม้ว่าเป็นงานประชุมที่มีผู้สนับสนุนมีหน้ามีตาระดับโลกก็ตาม บางคนลอกมาทั้งประโยค บ้างก็ลอกย่อหน้า บ้างลอกรูปภาพ แล้วบางงานก็แปลผลงานคนอื่นที่พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษไปเป็นภาษาของประเทศตนเอง แล้วก็ตบท้ายด้วยการอ้างว่าเป็นงานของตน ที่น่าสนใจคือ มีบางงานที่คัดลอกคนอื่นมาได้รับรางวัล paper award น่ะครับ

• ขอเป็นกำลังใจให้นะคะอาจารย์
• การ Copy งานทุกที่มีเหมือนกันหมด คนทำก็ทำจริง ๆ คนไม่ทำก็รอ Copy อย่างเดียวเหมือนกัน 

เป็นกำลังใจให้อาจารย์หนูรีครับ

พี่หนูรี สู้ๆครับ ทำเพื่อความถูกต้อง...

สวัสดีครับ คุณหนูรี ขอให้กำลังครับ

คนที่ทำอย่างนั้นนอกจากไม่มีสำนึกแล้ว ยังเอาเปรียบสังคมมาก บทความในบันทึกคนอื่นๆอีกหลายคน หากมีเวลาลองคนในเว็บต่างๆ ก็จะพบว่าถูกลอกและนำไปใช้ประโยชน์โดยไม่กล่าวถึงผู้เขียนดั้งเดิมเลย นอกจากนั้นยังมีทีนำงานเขียนไปดัดแปลงพิมพ์เป็นหนังสือออกำหน่ายหนาตาเฉย ที่น่าชังมากกว่านั้น คือมีผลงานในบันทึกของเราไปอยู่เว็บอื่น โมษณาขายสินค้า โดยทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นเราที่เป็นผู้โมษณาจำหน่าย บ้างก็มีคนสอบถาม หรือสั่งสินค้าถึงได้รู้ ทั้งที่เราไม่มีธุรกิจ หรือเคยจำหน่ายสินค้าใดๆเลย

ไม่อยากบอกว่าใครโชคดีกว่าใคร แต่เข้าใจคุณหนูรีเป็นอย่างดีครับ

เรื่องแบบนี้ จะคิดเป็นเล่นไม่ได้ พูดตามตัวบทกฎหมายก็ผิดเพราะไปขโมยของผู้อื่น ถ้ามตามหลักศีลธรรมจรรยา ก็ยิ่งผิดและลึกมากเพราะผิดที่ต้นจิตของผู้กระทำ เมื่อใจไม่ตรงกายก็โก่งด้วย อย่างนี้ไม่ดี ผมผู้หนึ่งที่ไม่ชอบพฤติกรรมเช่นนี้เลย ขอท่านผู้รู้ทั้งด้านกฎหมาย ด้านศีลธรรม จงช่วยกันสร้างสรรค์ให้ถูกต้องดีงาม อันว่าสิ่งของ ของผู้อื่นเขา จะไปแอบอ้างว่าเป็นของ ของเราได้อย่างไร แม้คนอื่นจะไม่รู้ ใจตนเองก็รู้และมันผิดศีลข้อ๓แล้วครับ ถ้าจะเอ่ยปากขอหรืออ้างอิงเขา สักคำจะเป็นไรไป สู้ต่อไปครับ

ผมเข้าใจการเขียนบทความทางวิชาการในระดับหนึ่ง

มันทำให้ผมรู้ว่า วิชาการคือการต่อยอดจากของเดิม อ้างอิงจากของเดิม การประติดประต่อเรื่องราวจากของหลาย ๆ คนมาเป็นเรื่องเดียว ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องใหม่หรือเรื่องเดิม ๆ ก็ได้ บางคนดำเนินเรื่องตามคนเก่า เปลี่ยนเนื้อหานิดหน่อย บางคนเนื้อหาเหมือนกันแต่เปลี่ยนสำนวนการเขียน

ซึ่งเราก็เห็นอย่างดาษเดื่อน หากมีโอกาสอ่านวิทยานิพนธ์บ่อย ๆ ทุกท่านก็จะเห็นเอง (วิทยานิพนธ์นั้นต้องเป็นรื่องที่ผู้อ่านคลุกคลี)

วิชาการคือการต่อยอดจากของเดิม ซึ่งผู้เขียนมันขึ้นมาในขั้นหลัง ๆ ควรจะอ้างอิงของเดิม ซึ่งไปดูเอาเถิด ไม่มีงานวิชาการไหน หรือวิทยานิพนธืใดไม่มีอางอิง)

บ้านเมืองเราสอนเรื่องระบบการเขียนบทความน้อยนัก สั่งนักเรียนทำรายงานก็ไม่ให้ความสำคัญของระบบอ้างอิง ครูสมัยโบราณ (บางท่าน) สักแต่ว่าให้เด็กทำรายงาน เมื่อเด็กทำเสร็จก็แทบจะไม่เคยอ่าน ไม่ดูการอ้างอิง พอถึงขั้นมหาวิทยาลัย เข้มงวดขึ้นมาบ้าง ครูอาจารย์ก็ยังอ่านรายงานเด็กไม่ครบทุกหน้า อ้างว่าดูภาพรวม อ้างอิงก็แค่ดูว่า เด็กอ้างใคร ถูกหรือปิด แต่แทบไม่ดูเนื้อในว่า อ้างแบบไหน อย่างไร ตัดแปะหรือเปล่า แบบนี้ไม่รู้ว่าจะสั่งรายงานไปทำไม ยิ่งการทำรายงา่นของเด็กทุกวันนี้ง่ายมาก ก๊อปปี้คอมมาแปะไว้ คนทำแทบไม่ได้อ่าน คนตรวจก็แทบไม่ได้อ่าน แล้วจะสั่งรายงานเพื่ออะไร ระบบอ้างอิงจะจริงจังก็ต่อเมื่อเรียนในระดับปริญญาโทขึ้นไปแล้ว คนทั่วไปที่ชอบเขียนชอบสร้างงาน ที่มีโอกาสทางการศึกษาน้อย หรือต้องการเป็นที่ยอมรับก็เลยไม่เข้าใจเรื่องระบบอ้างอิงมากนัก

ทั้งหมดทั้งมวลจึงเป็นพื้นฐานของเหตุการณ์การโจรกรรมทางวิชาการกันมากขึ้นและซึ่ง ๆ หน้า พูดไปพูดมาก็โทษครูบาร์อาจารย์นั่นเอง แต่ก็จริง แต่ที่จริงเสียยิ่งกว่า ต้องโทษผู้ลองงานของคนอื่นนั่นแหละ

ผมเองลอกงานคนอื่นบ่อยครับ ยอมรับเลย ยิ่งเอาไอเดียมาต่อยอดด้วยแล้วยิ่งบ่อย แต่ผมแยบยลกว่า เพราะผมจะเรียบเรียงใหม่ สร้างประเด็นใหม่ หรือนำเรื่องที่เหมือนกันต่างคนเขียนมาเปรียบเทียบซะเลย

ผมเข้าใจว่าผู้สร้างผลงานทุกท่านไม่มีใครหวงผลงาน เพราะเป็นวิทยาทาน แต่ต้องการการถูกอ้างอิงเท่านั้นเอง เพราะตามหลักจิตวิทย่ มนุษย์ต้องการการอ้างอิงผู้อื่นและต้องการให้ผู้อื่นมาอ้างอิง

อยากให้ผู้สร้างงาคิดง่าย ๆ ครับ ถ้าเขียนรลงเวปไซด์ที่ไม่ใช่ของตัวเองอย่างแท้จริงก็อย่าไปหวงงานนักเลย (ต้องดูด้วยงานว่าตนเองนั้นอ้างอิงอะไรบ้าง หากเรายังไม่อ้างอิงใคร ก็อย่างหวังให้ใครมาอ้างอิง) หากคนอื่นเขาลองไปเอาหน้าหรืรางวัลก็คิดว่าเป็นกุศลอย่างใหญ่หลวงสำหรับตนเอง ส่วนผู้ที่ต้องการรักษาสิทธิ์ก็ทำเวปของตนเองซะเลย หรือเขียนลงหนังสือไปเลย อันนี้จะช่วยได้มากครับ

ส่วนตัวผมนั้น งานที่ผมเขียนลงเวผไซด์คือวิทยาทานทั้งสิ้น เพราะงานหนึ่งานของผมคิดเองทั้งร้อยเปอร์เซนต์ไม่ได้หรอกครับ

เรื่องนี้แหละ ที่อเมริกากำลังซีรีศกัน และยังหาจุดพอดีไม่เจอ โดยเฉพาะข้อมูลออนไลน์

แวะมาเยี่ยมครับ ผมก็ศิษย์เก่าเทคนิคยะลาครับ

• เป็นกำลังใจให้หนูรีนะคะ และขอแชร์ไปในแวดวงการศึกษาด้วยค่ะ งานเขียนทุกชิ้นแค่การลอกเลียนแล้วไม่บอกว่าของใคร เป็นความผิดเบื้องต้นเราอาจไม่ถือสา แต่หากวันหนึ่ง มีใครคิดทำงานด้านวิจัย แล้วนักวิจัยอาจไม่ทราบเจ้าของเรื่องราวแท้จริง ไปอ้างอิงอีก ผิดแหล่งจะยิ่งแย่ไปใหญ่  เรื่องนี้เราต้องให้ความสำคัญมากๆ นะคะ 
• อยากให้หนูรีรวมบันทึกพิมพ์เผยแพร่เป็นรูปเล่มเร็วๆ ขึ้นค่ะ ทั้งฉบับิมพ์ออฟเซ็ท และอิเล็กทรอนิกส์(โดย สำนักพิมพ์ gotoknow.org อิิอิ)

สำหรับผมถ้าอ่านแล้วได้ไอเดียแลัวนำเรื่องนี้ไปต่อยอดทางความรู้ อาจจะไม่ใช้ขนมชั้นแต่อาจเป็ฯขนมไทยโบราณ

ก็น่าจะได้รับรางวัลและยืนยิ้มได้อย่างน่าภาคภูมิใจครับ ...... เห้อ .... สังคมไทย

เป็นกำลังใจให้นะครับ

สวัสดีครับ

ไม่น่าเชื่อว่ามีแบบนี้

ผมคิดว่าควรจะแจ้งให้ผู้เกี่ยวข้องทราบโดยด่วนครับ

ต่อต้านการคัดลอกผลงานวิชาการครับ แล้วได้รางวัลด้วยนี้มันน่าละอายมาก

ถ้าจะอ่านแล้วนำไปเผยแพร่ควรให้เครดิตผู้เขียนด้วยนะครับ ไม่ใช่ตัวเองเอาความดีความชอบหมดทั้งที่ไม่ได้คิดสักนิด

ขนาดหนังสือเขายังต้องทำบรรณานุกรมเลยเพื่อให้เครดิตแก่คนที่เค้าศึกษามา

• นึกไม่ถึงเหมือนกันนะคะ คุณหนูรี ว่าจะโดนอีกแล้ว
• ช่วงนี้รู้สึกว่าใน Gotoknow จะโดนโจรกรรมผลงาน + ภาพ ถี่นะคะ
• คนไทย(บางคน) ชอบ Copy ไม่สนใจว่าถูกหรือผิด เพราะง่ายไงค่ะ แต่ก็ขาดจิตสำนึกในความถูกต้อง ขอทำเพื่อผลงานให้ออกมา แต่ขาดจิตสำนึกว่าเดิมของไม่ใช่ของเรา คนเราถ้าจะทำผลงานแล้วเสนอขอรับรางวัลแบบนี้ น่าจะนำมาจากสมองหรือหัวคิดของตนเองมากกว่านะคะ "น่าจะภูมิใจ" มากกว่า
• สำหรับของพี่ พี่ว่ายังไม่แรงเท่าของคุณหนูรีเลย ไม่ควรปล่อยไปนะคะ ทำเพื่อเป็นตัวอย่างบ้างจะได้รู้ เพราะได้รับรางวัล ฯ ด้วย ไปกันใหญ่เลยค่ะ อันตราย
• ในภายหน้าก็จะไม่มีใครนำมาเผยแพร่แล้วละคะ "กลัว" ช่างไม่รู้เลยนะคะว่า "ลิขสิทธิ์" เป็นของเจ้าของเดิมเขา
• ในดงของที่คุณหนูรีว่า...ตามที่รู้มา เยอะมาก ๆ ค่ะ บางครั้งก็ Copy บางครั้งก็จ้างทำผลงานค่ะ ไม่ใช่ทำด้วยตนเองเลย น่าอนาถนะคะ...แบบนี้ไม่ต้องทำหรอกค่ะ อยู่เฉย ๆ ดีกว่า เพราะทำไปก็ไม่น่าภูมิใจหรอกค่ะ เหมือนหลอกคนอื่น ขโมยผลงานคนอื่นไปเป็นของตน "หมดความศรัทธา" จริง ๆ
• ยิ่งเป็นครูนะคะ ยิ่งแล้ว ต้องทำตนให้เป็นตัวอย่างของลูกศิษย์ และคนทั่วไปค่ะ ไม่ใช่ปากก็สอนให้ลูกศิษย์ทำแบบนั้นแบบนี้ (ในทางที่ดี) แต่ตนเองกลับทำไม่ดีเสียเอง ไม่น่าให้อภัยเลยค่ะ เป็นผู้รู้เสียเปล่า...
• เป็นกำลังใจให้กับคุณหนูรีด้วยค่ะ...

ขอบคุณสำหรับทุกๆความคิดเห็นค่ะ

มีบันทึกของอ. Wasawat Deemarn มาฝากไว้ให้อ่านด้วยค่ะ...

>"การละเมิดลิขสิทธิ์" : "จิตสำนึก" สำคัญกว่า "ตัวบทกฎหมาย"

> กฎหมายลิขสิทธิ์ : อ้างอิงแหล่งที่มาแล้วจะพ้นผิดได้หรือไม่ ?

ขอบคุณค่ะ

น่าสนใจมากค่ะ

อ่ะ ... พี่ หนูรี ... เรื่องมันย้าวยาว ;)...

สวัสดีค่ะคุณหนูรี

• คุณยายเป็นกำลังใจให้นะคะ คนที่ทำแบบนี้น่าจะละอายใจบ้าง ยังไงก็ขอให้ภูมิใจในความเป็นตัวเรา ของแท้และดั้งเดิมนะคะ
• 

หากมองว่ารางวัลที่เขาได้คือการนำความรู้เราไปใช้ ก็สุขใจดีครับ เพราะสุดท้ายความรู้เหล่านี้มันก็ไม่มีหรอกครับ รางวัลก็ไม่มี อะไรๆ ก็ไ่ม่มี เห็นใจแต่อย่าไปคิดมากครับ

ทำให้วงการศึกษามีรอยด่างพอสมควรนะเนี่ย

เป็นกำลังใจให้อาจารย์ทุกท่านที่มุ่งมั่นเผยแพร่ผลงานวิชาการอย่างสร้างสรรค์