หลังจากที่ผมเองจากบ้านมาอยู่อุบลราชธานี ตอนนี้ก็กว่าเดือนครึ่งแล้วครับ
คิดถึงบ้านมาก ๆ ครับ โดยเฉพาะในช่วงวันแม่ที่ตอนแรกกะว่าจะกลับบ้านแต่ก็เจอ "หอยแมลงภู่" ทำพิษไปจนเกือบแย่ครับ
หลังจากที่หายป่วยกลับมา ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าร่างกายยังไม่กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมสักเท่าไหร่ครับ เพราะน่าจะเป็นครั้งนั้นที่โดนพิษค่อนข้างแรงมากครับ
เมื่อก่อนนี้เดินมาจากหอพักหรือเดินกลับหอพัก ประมาณ 1 กิโลเมตร ก็จะไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่ครับ แต่ช่วงนี้เดินได้ไม่นานก็รู้สึกว่าเหนื่อยมาก ตอนกลางคืนจะทำงานตีหนึ่งตีสองเหมือนเมื่อก่อน เริ่มสู้ไม่ไหวครับ
แต่วันนี้เหมือนมี "พลัง" ทำให้ชีวิตและจิตใจกลับฟื้นขึ้นมาเป็นนายรักษ์สุขคนเดิมได้อย่างไม่น่าเชื่อครับ
ของฝากจากทางบ้าน.....
หลังจากที่รอมา 7 วันเต็ม ๆ ครับ
พ่อส่ง "พลัง" มาให้จากที่บ้านครับ
เป็นของฝากจากบ้านครับ "อำเภอคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร"
พ่อและแม่ส่งไปรษณีย์มาให้ครับ
ส่งมาตั้งแต่วันอังคารครับ ผมเพิ่งได้รับเมื่อบ่ายวันนี้เองครับ
ตอนที่ส่งมาแม่บอกว่า พ่อส่งของมาให้กล่องใหญ่มาก ๆ ครับ
ตอนนั้นก็เดาไม่ถูกครับว่าใหญ่มาก ๆ น่ะใหญ่แค่ไหน วันนี้ได้มาเห็นแล้ว "ใหญ่มาก ๆ" จริง ๆ ครับ
เริ่มสงสัยแล้วใช่ไหมครับว่า พ่อผมส่งอะไรมาให้ ถ้าอย่างนั้นขอแกะกล่องเลยนะครับ
เมื่อแกะห่อกระดาษข้างนอกออกแล้ว มีกล่องโฟมอีกชั้นหนึ่งครับ
ทุกท่านคงต้องคิดว่าเป็นสิ่งของที่มีราคาค่างวดที่ต้องแพงมาก ๆ เลยใช่ไหมครับ เพราะใส่กล่องโฟมและบรรจุส่งมาไกลถึงขนาดนี้
ขอบอกใบไว้เลยครับว่า ไม่ใช่สิ่งของที่สามารถวัดกันได้ด้วยเงินครับ
"ต้องใช้ใจวัดคุณค่า"
วัดเป็นมูลค่าไม่ได้ครับ
ก่อนที่จะเฉลยของในกล่องว่าเป็นอะไร ขออนุญาตนำเสนอเส้นทางของการเดินทางของกล่องใบนี้ครับ
จากบ้านของผมครับ อำเภอคลองลานจังหวัดกำแพงเพชร อยู่ทางฝั่งซ้ายของประเทศครับ เกือบซ้ายสุดครับ (อยู่ในแถบโซนสีส้มครับ) อำเภอคลองลานอยู่ติดกับอำเภออุ้มผางของจังหวัดตากครับ
เดินทางออกจากอำเภอคลองลานเข้าจังหวัดกำแพงเพชรประมาณ 50 กิโลเมตร จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินทางผ่านวันและคืนจนมาถึงอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานีที่อยู่ฝั่งขวาสุดของประเทศครับ ระยะทางประมาณ 750 กิโลเมตรครับ
กับค่าส่ง EMS 107 บาทครับ ในที่สุดก็เดินทางมาถึงยังหลักสูตร "พัฒนบูณาการศาสตร์" ในวันนี้ครับ
แล้วของในกล่องที่ผมบอกว่า "วัดมูลค่าไม่ได้ แต่ต้องวัดเป็นคุณค่า" นั้นคืออะไรครับ
"ขนมทองม้วน กาแฟและช๊อกโกแลต"
ขนมทองม้วน เป็นทองจริง ๆ หรือเปล่า ทำไมต้องส่งมาไกลถึงขนาดนี้?
กาแฟ แถวอุบลฯ ก็มี ทำไมต้องส่งมาถึง 800 กิโลเมตร?
หลาย ๆ ท่านคงจะมีคำถามอยู่ในใจใช่หรือไม่ครับ
"ของสิ่งใด ซื้อที่ไหน ราคาเท่าไหร่ ก็ไม่วิเศษเท่ากับของที่พ่อและแม่ของเราส่งมาให้ครับ"
ขนมที่พ่อและแม่ของผมทำด้วยมือของท่านเอง วันนี้ส่งมาถึงมือลูกชายที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประเทศ
"พลังใจ" ที่ไม่สามารถวัดเป็นมูลค่า แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณค่า
กับขนมทองม้วนที่แสนจะเปราะบาง กับการเดินทาง 750 กิโลเมตร
"ขนมที่ถูกห่อหุ้มมาด้วยความรัก"
แม้สิ่งนั้นจะเปราะบางสักแค่ไหน แต่ถ้าถูกห่อหุ้มด้วยรักและใจ ก็เหมือนกับมีเกราะอันแข็งแกร่งคอยคุ้มครองอยู่ตลอดเวลา..........
พลังใจอันแสนยิ่งใหญ่ที่จะทำให้เป็นกำลังใจผ่องถ่ายเป็นกำลังกายใจการเรียนและต่อสู้ตลอดไปครับ
ขอบพระคุณพ่อกับแม่มาก ๆ ครับ ดีใจมาก ๆ ครับที่เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ครับ
เรียน อาจารย์ ปภังกร
บรรยายไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร จริง ๆ ขนมเหล่านี้มีอยู่เต็มไปหมด หาจากที่ไหนก็ได้
แต่ขนมที่ถูกจับต้องด้วยมือ พ่อกับแม่จะหาซื้อที่ไหนได้ครับ
บันทึกนี้ น่ารัก...และทำให้ผมรู้สึกดีร่วมไปกับอาจารย์ปภังกร ไปด้วย เป็นพลังแห่งความรัก...ครับ
ขนม กาแฟ คงอร่อย...มากๆนะครับ
มารอบแรก...ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆ ...
ยิ้มอย่างกว้าง...
ยิ้มอย่างมีความสุข...
ยิ้มอย่างความซาบซึ้ง...
ยิ้มๆๆๆ
มาอีกรอบคะ....ท่าน...
กะปุ๋มก็ยิ้มอย่างน้ำตาซึม...พร้อมกับขำๆ...ในตอนต้นเรื่อง...ทำให้ยิ้มอย่างมีความสุข...ซึมซับได้...ในอารมณ์รักและห่วงใย...
...
อนาคตอันใกล้อาจได้แวะ...ไป ม.อุบลบ่อยขึ้น...
จะแวะไปทักทาย...นะคะ...
...
เขียนบันทึก...ช่วยหายเหงาได้นะคะ...
*^__^*
อ่านบันทึกนี้แล้วต้องแอบปาดน้ำตาค่ะ....อบอุ่นในหัวใจจัง
ขอบคุณอาจารย์มากๆนะคะ ที่แชร์ความรู้สึกดีๆแบบนี้ให้
ปล. นานๆได้อ่านบันทึกที่ผ่อนคลายแบบนี้จากอาจารย์บ้างก็ดีนะคะ
อ่านบันทึกนี้แล้วประทับใจมากๆเลยค่ะ...
ขอบคุณค่ะ ^___^
มาสนับสนุนพี่จิ๊บคะ...พ่อแม่คือผู้ให้อย่างแท้จริง...
ตลอดชีวิต...กะปุ๋มก็ได้รับการให้อย่างแท้จริง...จากท่าน...บันทึกนี้ทำให้รักท่านมากยิ่งขึ้น...เคยมีน้องคนหนึ่งให้แง่คิดว่า...พี่กะปุ๋มความรักของพ่อแม่นี่วิเศษสุดเลยนะ...ดิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งคะ...จากความรักที่ได้รับจากท่านอย่างเต็มอิ่มนี่แหละ...จึงก่อเกิดความรักความเมตตาเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นด้วย...อย่างไร้เงื่อนไข....
....
ปกติกะปุ๋มไปบ่อยนะคะ...จ.อุบลฯ...แต่อาจต้องไป ม.อุบลบ่อยขึ้นเพราะเพื่อนสนิทจบ...กลับมาและเป็นอาจารย์ที่นั่นคะ....ที่ภาควิชาวิศกรรมไฟฟ้า...คะ...ไปเมียงๆมองๆ ... ดูก่อนถามไถ่...ได้คะอ้างเป็นเพื่อนกะปุ๋มได้คะ...ดร.ทางวิศวกรรมไฟฟ้า...โดยตรงคะ...
แต่...น่าจะอีกประมาณเดือนถึงสองเดือนหน้านะคะ
*^__^*
สำหรับ m add ได้ตามซำบายเลยคะ....
ขอบคุณคะ...
กะปุ๋ม
อ่านแล้วคิดเหมือนป้าบวมค่ะ
เดาๆว่า อาจารย์คงค่อยๆให้ขนมละลายในปากช้าๆ ก่อนกลืน...
ป.ล. ถ้ามา ม.อุบลฯ อย่าลืมบอกนะครับ