พลังใจจากทางบ้าน


ถ้าถูกห่อหุ้มด้วยรักและใจ ก็เหมือนกับมีเกราะอันแข็งแกร่งคอยคุ้มครองอยู่ตลอดเวลา

หลังจากที่ผมเองจากบ้านมาอยู่อุบลราชธานี ตอนนี้ก็กว่าเดือนครึ่งแล้วครับ

คิดถึงบ้านมาก ๆ ครับ โดยเฉพาะในช่วงวันแม่ที่ตอนแรกกะว่าจะกลับบ้านแต่ก็เจอ "หอยแมลงภู่" ทำพิษไปจนเกือบแย่ครับ

หลังจากที่หายป่วยกลับมา ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าร่างกายยังไม่กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมสักเท่าไหร่ครับ เพราะน่าจะเป็นครั้งนั้นที่โดนพิษค่อนข้างแรงมากครับ

เมื่อก่อนนี้เดินมาจากหอพักหรือเดินกลับหอพัก ประมาณ 1 กิโลเมตร ก็จะไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่ครับ แต่ช่วงนี้เดินได้ไม่นานก็รู้สึกว่าเหนื่อยมาก ตอนกลางคืนจะทำงานตีหนึ่งตีสองเหมือนเมื่อก่อน เริ่มสู้ไม่ไหวครับ

แต่วันนี้เหมือนมี "พลัง" ทำให้ชีวิตและจิตใจกลับฟื้นขึ้นมาเป็นนายรักษ์สุขคนเดิมได้อย่างไม่น่าเชื่อครับ

ของฝากจากทางบ้าน.....

หลังจากที่รอมา 7 วันเต็ม ๆ ครับ

พ่อส่ง "พลัง" มาให้จากที่บ้านครับ

เป็นของฝากจากบ้านครับ "อำเภอคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร"

พ่อและแม่ส่งไปรษณีย์มาให้ครับ

ส่งมาตั้งแต่วันอังคารครับ ผมเพิ่งได้รับเมื่อบ่ายวันนี้เองครับ

ตอนที่ส่งมาแม่บอกว่า พ่อส่งของมาให้กล่องใหญ่มาก ๆ ครับ

ตอนนั้นก็เดาไม่ถูกครับว่าใหญ่มาก ๆ น่ะใหญ่แค่ไหน วันนี้ได้มาเห็นแล้ว "ใหญ่มาก ๆ" จริง ๆ ครับ

เริ่มสงสัยแล้วใช่ไหมครับว่า พ่อผมส่งอะไรมาให้ ถ้าอย่างนั้นขอแกะกล่องเลยนะครับ

เมื่อแกะห่อกระดาษข้างนอกออกแล้ว มีกล่องโฟมอีกชั้นหนึ่งครับ

ทุกท่านคงต้องคิดว่าเป็นสิ่งของที่มีราคาค่างวดที่ต้องแพงมาก ๆ เลยใช่ไหมครับ เพราะใส่กล่องโฟมและบรรจุส่งมาไกลถึงขนาดนี้

ขอบอกใบไว้เลยครับว่า ไม่ใช่สิ่งของที่สามารถวัดกันได้ด้วยเงินครับ

"ต้องใช้ใจวัดคุณค่า" 

วัดเป็นมูลค่าไม่ได้ครับ

ก่อนที่จะเฉลยของในกล่องว่าเป็นอะไร ขออนุญาตนำเสนอเส้นทางของการเดินทางของกล่องใบนี้ครับ

จากบ้านของผมครับ อำเภอคลองลานจังหวัดกำแพงเพชร อยู่ทางฝั่งซ้ายของประเทศครับ เกือบซ้ายสุดครับ (อยู่ในแถบโซนสีส้มครับ) อำเภอคลองลานอยู่ติดกับอำเภออุ้มผางของจังหวัดตากครับ

เดินทางออกจากอำเภอคลองลานเข้าจังหวัดกำแพงเพชรประมาณ 50 กิโลเมตร จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินทางผ่านวันและคืนจนมาถึงอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานีที่อยู่ฝั่งขวาสุดของประเทศครับ ระยะทางประมาณ 750 กิโลเมตรครับ

กับค่าส่ง EMS 107 บาทครับ ในที่สุดก็เดินทางมาถึงยังหลักสูตร "พัฒนบูณาการศาสตร์" ในวันนี้ครับ

แล้วของในกล่องที่ผมบอกว่า "วัดมูลค่าไม่ได้ แต่ต้องวัดเป็นคุณค่า" นั้นคืออะไรครับ

"ขนมทองม้วน กาแฟและช๊อกโกแลต"

ขนมทองม้วน เป็นทองจริง ๆ หรือเปล่า ทำไมต้องส่งมาไกลถึงขนาดนี้?

กาแฟ แถวอุบลฯ ก็มี ทำไมต้องส่งมาถึง 800 กิโลเมตร?

หลาย ๆ ท่านคงจะมีคำถามอยู่ในใจใช่หรือไม่ครับ

"ของสิ่งใด ซื้อที่ไหน ราคาเท่าไหร่ ก็ไม่วิเศษเท่ากับของที่พ่อและแม่ของเราส่งมาให้ครับ"

ขนมที่พ่อและแม่ของผมทำด้วยมือของท่านเอง วันนี้ส่งมาถึงมือลูกชายที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประเทศ

 "พลังใจ" ที่ไม่สามารถวัดเป็นมูลค่า แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณค่า

กับขนมทองม้วนที่แสนจะเปราะบาง กับการเดินทาง 750 กิโลเมตร

"ขนมที่ถูกห่อหุ้มมาด้วยความรัก"

แม้สิ่งนั้นจะเปราะบางสักแค่ไหน แต่ถ้าถูกห่อหุ้มด้วยรักและใจ ก็เหมือนกับมีเกราะอันแข็งแกร่งคอยคุ้มครองอยู่ตลอดเวลา..........

พลังใจอันแสนยิ่งใหญ่ที่จะทำให้เป็นกำลังใจผ่องถ่ายเป็นกำลังกายใจการเรียนและต่อสู้ตลอดไปครับ

ขอบพระคุณพ่อกับแม่มาก ๆ ครับ ดีใจมาก ๆ ครับที่เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ครับ

 

 

หมายเลขบันทึก: 45682เขียนเมื่อ 21 สิงหาคม 2006 21:19 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:30 น. ()สัญญาอนุญาต: ไม่สงวนสิทธิ์ใดๆจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (22)

เรียน อาจารย์ ปภังกร

          บรรยายไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร  จริง ๆ ขนมเหล่านี้มีอยู่เต็มไปหมด หาจากที่ไหนก็ได้

          แต่ขนมที่ถูกจับต้องด้วยมือ พ่อกับแม่จะหาซื้อที่ไหนได้ครับ

บันทึกนี้ น่ารัก...และทำให้ผมรู้สึกดีร่วมไปกับอาจารย์ปภังกร ไปด้วย เป็นพลังแห่งความรัก...ครับ

ขนม กาแฟ คงอร่อย...มากๆนะครับ 

มารอบแรก...ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆ ...

ยิ้มอย่างกว้าง...

ยิ้มอย่างมีความสุข...

ยิ้มอย่างความซาบซึ้ง...

ยิ้มๆๆๆ

  • ไม่มีพลังรักจากที่ใด ๆ ที่ยิ่งใหญ่ และ แน่นอน เท่ากับ พลังรักจาก พ่อและแม่ ครับ
  • ขอให้สำเร็จตามความมุ่งหวังในเร็ววันนะครับ
  • ถูกต้องเป็นอย่างยิ่งเลยครับคุณชาญวิทย์
  • เป็นขนมอร่อยที่สุดที่ผมเคยกินเลยครับ
  • ได้ทั้งรสชาดและความรักเลยครับ
  • ใช่แล้วครับเต็มไปด้วยความรักมาก ๆ เลยครับ
  • ทำให้วันนี้ผมสามารถต่อสู้กับความเหนื่อยและความกลัว (ผี) สามารถอยู่บนตึกนี้จนถึงเกือบห้าทุ่มได้ครับ
  • และจะเป็นพลังให้ผมลงไดอารี่ ณ ราชธานีอโศกได้อย่างเต็มที่เลยครับ
  • หลังจากที่ออกแขกมานานหลายวันครับ
  • ต้องขออภัยอาจารย์จตุพรด้วยครับที่ช้าไปหน่อยครับ
  • แต่ตอนนี้ได้ทั้ง ขนมทองจีบรสคาปูชิโน่กับทองจีบรสแคนตาลูบจากทางบ้าน
  • รวมถึงกาแฟและช็อกโกแลต รับรองพลังเต็มเปี่ยมครับ
  • อยากบอกตรง ๆ ครับ กระปุ๋มว่า ตรงข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิงเลยครับ
  • เพราะตอนผมพิมพ์บันทึกนั้นไม่ได้ยิ้มเลยครับ
  • พิมพ์ไปร้องไห้ไปเช็ดน้ำตาไปครับ คิดถึงพ่อและแม่มาก ๆ เลยครับ
  • ไม่ได้ร้องไห้เพราะทุกข์ใจ แต่ร้องไห้เพราะสุขใจตื้นตันใจมาก ๆ ครับ
  • ขอบพระคุณอย่างสูงครับท่านอาจารย์ Panda
  • จะต้องทำให้สำเร็จลุล่วงตามที่ท่านมุ่งหวังไว้แน่นอนครับ

มาอีกรอบคะ....ท่าน...

กะปุ๋มก็ยิ้มอย่างน้ำตาซึม...พร้อมกับขำๆ...ในตอนต้นเรื่อง...ทำให้ยิ้มอย่างมีความสุข...ซึมซับได้...ในอารมณ์รักและห่วงใย...

...

อนาคตอันใกล้อาจได้แวะ...ไป ม.อุบลบ่อยขึ้น...

จะแวะไปทักทาย...นะคะ...

...

เขียนบันทึก...ช่วยหายเหงาได้นะคะ...

*^__^*

 อ่านบันทึกนี้แล้วต้องแอบปาดน้ำตาค่ะ....อบอุ่นในหัวใจจัง

ขอบคุณอาจารย์มากๆนะคะ ที่แชร์ความรู้สึกดีๆแบบนี้ให้

ปล.  นานๆได้อ่านบันทึกที่ผ่อนคลายแบบนี้จากอาจารย์บ้างก็ดีนะคะ

อ่านบันทึกนี้แล้วซาบซึ้งใจมากค่ะ
  • ได้เห็นความรักความห่วงใยที่พ่อแม่มีให้ลูก....
  • ได้เห็นความรักความคิดถึงที่ลูกส่งไปยังพ่อแม่....
  • ขนมทองม้วน(และทองจีบ?)มีคุณค่ามากจังค่ะ....
  • ทำงานมากๆ (ถึงไม่ได้เป็นงานที่ต้องใช้กำลังวังชามากนัก แต่ก็ต้องใช้สมองและสองมืออยู่ตลอดเวลา..)ก็ต้องดูแลรักษาสุขภาพตนเองด้วยนะคะ คุณปภังกร....ดูเหมือนว่าคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วงมากโขอยู่เหมือนกันนะคะ!

อ่านบันทึกนี้แล้วประทับใจมากๆเลยค่ะ...

ขอบคุณค่ะ ^___^

  • ขอบพระคุณเป็นอย่างมากเลยครับ Dr.Ka-poom
  • รบกวนอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ กระปุ้มเรียกผมท่านทุกทีเลย ฟังแล้วจั๊กกะจี๋อย่างไรไม่รู้ครับ เรียกธรรมดาดีกว่านะครับ
  • ถ้ามา ม.อุบลฯ บอกล่วงหน้าก่อนได้เลยครับ ผมจะได้ไปที่ไหน เอ้ยไม่ใช่ครับ จะได้เตรียมตัวต้อนรับ ขับ และสู้ครับ
  • อย่าลืมนำเกลือแร่มาฝากนะครับ ช่วงนี้สู้สึกว่าท้องเสียบ่อยครับ
  • ตอนผมพิมพ์บันทึกนี้ไปก็ต้องเช็ดน้ำตาไปครับ ป้าบวม
  • และต้องขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยครับ สำหรับข้อคิดเห็นที่ว่า "นานๆได้อ่านบันทึกที่ผ่อนคลายแบบนี้จากอาจารย์บ้างก็ดีนะคะ"
  • เพราะปกติผมจะลงแต่เรื่องเครียด ๆ ใช่ไหมครับ
  • ชักนำก่อการปฏิวัตการศึกษาบ้าง ชวนเป็นกบฏทางวิชาการบ้าง
  • แต่ที่ทำได้ก็เพราะมีกำลังใจที่ดีจากทางบ้านครับ
  • ขอบพระคุณป้าบวมอีกครั้งครับที่เข้ามาเยี่ยมเยียนครับ

 

  • ใช่เลยครับพี่เม่ย
  • ได้ทั้งขนม กาแฟ และช็อกโกแลตทำให้มีกำลังภายในเต็มเปี่ยมเลยครับ
  • ตอนนี้ถึงแม้เหนื่อยแค่ไหนแต่กำลังใจดีมาก ๆ ครับ
  • ขอบพระคุณพี่เม่ยที่เข้ามาเติมเต็มครับ
  • ขอบพระคุณเป็นอย่างเลยครับคุณ moomi ครับ
  • ในรอบเดือนนี้ที่เขียนบันทึกมา บันทึกนี้เป็นบันทึกที่ผมประทับใจสุด ๆ เลยครับ
อ่านแล้วเปี่ยมสุข ล้นออกมานอกใจ จนคนข้างเคียงสงสัย "ยิ้มอะไร" นึกถึงตัวเองสมัยเรียนในกรุงเทพฯแม่จะส่งแกงพุงปลา ของโปรดของลูก..มากับเพื่อนที่กลับมาจากสงขลาให้เราเสียค่ารถไปเอาคราวละหลายบาท (ครึ่งวัน)หากซื้อกินที่แถวข้างมหาวิทยาลัย เสียเงินแค่ถุงละ 15 บาทสมัยนั้น....แต่ทุกคราวไปที่ลูกคนนี้ก็ต้องดั้นด้นไปเอามาจากเพื่อนที่ฝั่งธนฯ เพราะไม่กี่วันแม่จะโทรมาถามว่า "ครั้งนี้อร่อยมั๊ยลูก"...แม่ได้พุงปลาใหม่มา....เพิ่งแกงครั้งแรก....ครั้งหน้าแม่จะฝากน้ำพริกมะขามมาด้วย....อย่าลืมแบ่งให้คนถือไปบ้างนะ..... "แม่....ทุกคนน่าจะเหมือนกันในโลก......."......รักโดยไม่หวัง.....หวังเพียงให้ลูกอิ่ม....เท่านั้นเอง......อ่านแล้วทำให้ดีใจที่ตัวเองได้เกิดเป็นเพศแม่ค่ะ.....

มาสนับสนุนพี่จิ๊บคะ...พ่อแม่คือผู้ให้อย่างแท้จริง...

ตลอดชีวิต...กะปุ๋มก็ได้รับการให้อย่างแท้จริง...จากท่าน...บันทึกนี้ทำให้รักท่านมากยิ่งขึ้น...เคยมีน้องคนหนึ่งให้แง่คิดว่า...พี่กะปุ๋มความรักของพ่อแม่นี่วิเศษสุดเลยนะ...ดิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งคะ...จากความรักที่ได้รับจากท่านอย่างเต็มอิ่มนี่แหละ...จึงก่อเกิดความรักความเมตตาเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นด้วย...อย่างไร้เงื่อนไข....

....

ปกติกะปุ๋มไปบ่อยนะคะ...จ.อุบลฯ...แต่อาจต้องไป ม.อุบลบ่อยขึ้นเพราะเพื่อนสนิทจบ...กลับมาและเป็นอาจารย์ที่นั่นคะ....ที่ภาควิชาวิศกรรมไฟฟ้า...คะ...ไปเมียงๆมองๆ ... ดูก่อนถามไถ่...ได้คะอ้างเป็นเพื่อนกะปุ๋มได้คะ...ดร.ทางวิศวกรรมไฟฟ้า...โดยตรงคะ...

แต่...น่าจะอีกประมาณเดือนถึงสองเดือนหน้านะคะ

*^__^*

สำหรับ m add ได้ตามซำบายเลยคะ....

ขอบคุณคะ...

กะปุ๋ม

อ่านแล้วคิดเหมือนป้าบวมค่ะ

เดาๆว่า อาจารย์คงค่อยๆให้ขนมละลายในปากช้าๆ ก่อนกลืน...

 

  • อ่านที่พี่เมตตาเขียนแล้วน้ำตาซึมเลยครับ
  • คิดถึงตอนที่โทรศัพท์กลับไปหาแม่ แล้วถามว่าแม่กินข้าวกับอะไร
  • แม่ก็บอกกินโน่นกินนี่ แล้วแม่ก็ถามว่า "กินไหมลูก แม่จะส่งไปให้"
  • คิดแล้วอยากร้องไห้เลยครับ อยากไปกินข้าวกับพ่อกับแม่ที่บ้านจังเลยครับ
  • ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งเลยครับ ดร.กระปุ๋ม
  • จะได้มีคนรู้จักอยู่แถว ๆ นี้มากขึ้นครับ
  • เพราะมาอยู่นี่เกือบสองเดือนแล้ว ไม่ค่อยได้ออกไปพบปะผู้คนแถวไหนเลยครับ

ป.ล. ถ้ามา ม.อุบลฯ อย่าลืมบอกนะครับ

  • ใช่เลยครับ อาจารย์จันทรรัตน์
  • ค่อย ๆ กินครับ กินแล้วก็คิดถึงหน้าพ่อกับแม่ไปด้วยครับ
  • ยิ่งกินยิ่งคิดถึงครับ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท