พบ-พราก-จาก-เจอ (4)...งานเลี้ยงที่ต้องเลิกลา
"ยินดีที่ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก แค่...รู้ว่ารักก็พอใจ...แค่คำว่าไม่รู้จัก ไม่รู้จัก...รักเราก็ไม่ได้น้อยลงจริงไหม...แค่มีเธอใกล้ๆ มันก็ใช่ ที่สุดแล้ว" ...เสียงแหบสูงที่จู่ๆก็ร้องดังประสานกับท่วงทำนองดนตรี..มาดกวนๆนี้ คือ เพลงประกอบภาพยนตร์สุดฮิต "กวน มึน โฮ" ที่เด็กจีนในคุนหมิงต้องเหลียวหลังมองทุกครั้งที่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ...ใช่แล้วครับ เพลง"ยินดีที่ไม่รู้จัก"นี้ ผมใช้เป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของผมเอง...
ในตอนแรกนั้นผมไม่รู้หรอกครับว่าเพลงนี้จะเป็นที่รู้จักกันในคุนหมิงขนาดนี้...เพราะที่เลือกใช้"ยินดีที่ไม่รู้จัก"ก็ด้วยเหตุที่มันเป็นเพลงจากภาพยนตร์เรื่องล่าสุด...ที่"เรา"ได้ไปดูด้วยกัน ก่อนที่ผมจะมาสอนที่คุนหมิง...เพลงนี้จึงมีไว้เพื่อให้ได้ระลึกถึงวันคืนดีๆในยามที่ต้องอยู่ห่างไกลกัน... (อย่าเพิ่งอ้วกกันนะครับ...ฮ่าๆ) แต่ภาพฝันมักหอมหวานเกินความเป็นจริง เมื่อผมต้องคอยรับโทรศัพท์ในยามวิกาล...เสียงเพลงที่คิดว่าจะทำให้นึกถึงใครบางคนกลับกลายเป็นเสียงที่ทำให้"เม้งแตก"อย่างที่สุด ด้วยเพราะเวลาที่ต้องรับสายนั้นมักอยู่ในช่วงสองทุ่มถึงห้าทุ่ม และหลายครั้งที่มันแหกปากดังในช่วงเที่ยงคืน...กว่าจะเรียนรู้กันจนเป็นที่เข้าใจ ก็ล่วงเลยไปเกือบจะหมดเทอมแรกทีเดียว...มาทราบจากเด็กๆในภายหลังว่า หากต้องการติดต่อกับพวกอาจารย์หรืออยากคุยธุระจะต้องคุยในช่วงเวลานี้ครับ ส่วนช่วงเวลาว่างตอนกลางวันนั้นเป็นเวลาพักผ่อน(12.00 น.-14.30 น.) พวกอาจารย์ชาวจีนมักไม่รับโทรศัพท์กัน...
ตามปกติแล้ว เบอร์ที่โทรฯเข้ามานั้นหากเป็นกลุ่มเด็กๆ(ทั้งไทยและจีน)ก็จะชวนไปกิน-เที่ยว-ตีแบดฯ-ซื้อของ หรือหากเป็นกลุ่มอาจารย์ก็จะไม่พ้นเรื่อง"ทวงงาน" (ที่ซือต้าจะทวงคะแนนสอบ ส่วนที่ม.ชนชาติและม.ซือต้าธุรกิจจะทวงตำรา ...ฮ่าๆ) แต่วันนี้กลับมีเรื่องที่ทำให้ต้องประหลาดใจ...ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยมิได้คาดการณ์ไว้ถูกนิยามด้วยคำว่า "บังเอิญ" วันนี้ก็เป็นวันที่ผมบังเอิญได้รับโทรศัพท์เชื้อเชิญให้ไป"กินข้าว"จากเพื่อนอาจารย์และพวกเด็กๆพร้อมๆกัน...และบรรยากาศเช่นนี้เองทำให้หวนนึกถึงครั้งเมื่อแรกมา
จำได้ว่าผมถึงกับต้องออกปากบอกให้เขาหยุดสั่งอาหาร แต่ผลตอบรับที่ได้มีเพียงเสียงปรามจากเจ้าภาพว่า เป็นธรรมเนียมจีนที่ต้องเลี้ยงต้อนรับแขกหรือเพื่อนจากต่างแดนให้เป็นอย่างดี...สำหรับวิธีการสั่งอาหารของชาวจีนนั้น ผมได้รับความรู้จากอ.ลู่เซิน (Prof.Dr.Lu Shen) ม.ชนชาติ ว่า ต้องมีอาหารครบทั้งทางน้ำ (ปลา อาหารทะเล สาหร่าย ฯลฯ) ทางบก (ผัก หมู วัว ฯลฯ) และทางอากาศ (นก ห่าน เป็ด ไก่ ฯลฯ) ฉะนั้นจึงมิต้องสงสัยว่าทำไมบนโต๊ะอาหารของชาวจีนจึงเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด (ก็เล่นยกมากันครบทั้งสามเหล่าทัพนี่ครับ...ฮ่าๆ) แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เชื่อไหมครับว่า ผมไม่เคยเห็นอาหารประดามีที่อยู่จนเต็มโต๊ะจะเหลือรอดให้ใครได้เสียดาย...เรื่องกินนี้ ต้องขอยอมแพ้ให้ชาวจีนเขาจริงๆครับ
หลังจากที่ผมได้จัดคิว"กินเลี้ยง"เรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งคิดครับว่าทำไมจะต้องไปตามที่เขานัดด้วยหนอ... อย่างพวกเด็กๆนี่ยังดีหน่อยที่ให้เขามาทำอาหารกินกันที่ห้องของผม จะได้ไม่เปลืองเงิน แต่พวกอาจารย์นี่สิหลายคนก็ใช่ว่าจะคุ้นเคยกันมากขนาดที่ต้องพาไปเลี้ยงกันครั้งแล้วครั้งเล่า... ถามตัวเองว่า "เห็นแก่กินรึ"...อาหารจีนก็ใช่จะถูกปากตัวเองสักเท่าไหร่ "เกรงใจหรือ"...แต่ก็เคยปฏิเสธเขาได้นี่นา แล้วอะไรล่ะที่ทำให้ตกปากรับคำเขาไปอย่างไม่ทัน"ชั่งใจ"...นึกไปนึกมา แล้วคำว่า"เพื่อน"ก็แว้บเข้ามาในหัวทันที
ใช่แล้วครับ วันนี้ผมรับโทรศัพท์จากอาจารย์หลายคนและให้บังเอิญเหลือเกินที่ทุกคน...ขอเลี้ยงส่ง"เพื่อน"ก่อนกลับบ้าน... ผมเองไม่เคยคิดว่าตัวจะไปเป็นเพื่อนกับชาวจีนคนใดได้หรอกด้วยเหตุเพราะ"ภาษา"ไม่อำนวย แต่กลุ่มอาจารย์ที่ชักชวนกันอยู่นี้ ต่างก็เป็นกลุ่มที่ใช้ภาษาไทยพูดกับผมได้นี่นา ...ผมจึงต้องถามกับตัวเองอีกครั้งว่า"แค่สื่อสารกันเข้าใจ เราก็เป็นเพื่อนกันได้จริงหรือ...?"
อย่างกลุ่มแรกที่รับปาก คือ คณาจารย์จากโรงเรียนการท่องเที่ยวคุนหมิง กลุ่มนี้มีอ.Gao Shuang Lian (อ.สิขรินทร์) เพียงคนเดียวที่พูดภาษาไทยได้ อีก 3 ท่านคือ อ.Feng Mei อ.Wang Di (รองผอ.) อ.Sun Lang tao (เลขาฯพรรคคอมมิวนิสต์จีนประจำโรงเรียน) ไม่สามารถสื่อสารกับผมได้ แต่ทุกครั้งที่ไปกินข้าวด้วยกัน ทุกคนจะคอยให้อ.สิขรินทร์ เป็นล่ามให้ ...กลุ่มนี้ที่ผมได้รู้จักก็เพราะเขาส่งเด็กมาเรียนที่มร.ลป. ผมจึงต้องไปสอบคัดเด็กที่นี่ในเทอมสุดท้าย แต่ก่อนหน้านั้นล่ะเราได้ทำอะไรร่วมกันหรือ...จึงมาลงท้ายด้วยคำว่าเพื่อนเช่นนี้ เหตุการณ์ที่พอนึกออกก็มี...ผมไปช่วยเขาแก้ไขความเข้าใจผิดเกี่ยวกับการประสานงานระหว่างหน่วยงาน...แล้วก็ช่วยประสานงานให้เขาได้คุยและตกลงพัฒนา MOU กับทางมร.ลป.อีกครั้งแค่นั้นเอง
กลุ่มที่สอง คือ คณาจารย์จากมหาวิทยาลัยซือต้าธุรกิจ กลุ่มนี้เป็นอาจารย์ชาวจีนที่สอนภาษาไทยทั้งหมด มีอยู่ด้วยกัน 4 ท่าน คือ อ.แก้ม อ.ฟ้า อ.หญิง และอ.อ้อย ...แต่ก็นั่นแหละ ผมไปที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้เพียงไม่กี่ครั้งหรอกครับ จำได้ว่าครั้งแรกไปช่วยอ่านหนังสือให้เขา เพราะช่วงนั้นผมไม่มีอะไรทำ... ต่อมาไปบรรยายการไหว้ของคนไทยให้เด็กๆเอกภาษาไทยชั้นปีที่ 1 ...เพราะรู้สึกทึ่งครับที่เห็นคนจีนเรียนวิชาเอกภาษาไทย ดังนั้นอะไรที่พอจะช่วยได้ผมก็พร้อมเต็มใจช่วย...หลังจากนั้นก็มีตอนที่พาเด็กๆคนไทยไปแสดงรำสี่ภาคในงานรดน้ำดำหัวอาจารย์ผู้ใหญ่ เพราะอยากทำให้ที่นี่มีบรรยากาศการเรียนการสอนภาษาไทยที่ดี เด็กๆและคุณครูจะได้มีกำลังใจพัฒนาภาษาไทยให้ดียิ่งๆขึ้นไป (ยอมรับเลยครับว่าช่วงนั้นมีใจและมีไฟจะทุ่มให้กับเด็กๆที่นี่มาก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเขาเรียนภาษาไทยเป็นวิชาเอก..อีกส่วนคือ เหมือนเราเป็นฑูตทางวัฒนธรรม เขาอยากรู้อะไรหากผมทำได้ ผมก็จะทำให้ครับ) ...และครั้งสุดท้ายคือตอนที่เขาสนใจคุยกับทางผู้บริหารของมร.ลป.เพื่อพัฒนา MOU ทางวิชาการระหว่างกัน
กลุ่มที่สาม คือ อาจารย์จากม.ชือต้าที่ผมสอนอยู่มีอ.หลี่และอ.หู ผมไม่แน่ใจว่าทั้งคู่รู้จักกันหรือไม่ ทั้งนี้เพราะผมได้รู้จักกับทั้งคู่ต่างกาลต่างกรรมกันครับผม เริ่มที่อ.หลี่(Dr.Li) อาจารย์สาขาวิชาประวัติศาสตร์จีน ผมได้รู้จักกับท่านเพราะขึ้นรถไปสอนที่วิทยาเขตเฉิงก้งคันเดียวกัน ...เหตุการณ์เริ่มจากที่มีนักศึกษาคนหนึ่งโทรเข้ามาหาผมเพื่อขอลาหยุดเรียนเนื่องจากเขาไม่สบาย...อาจารย์หลี่ได้ยินเสียงเรียกเข้าและได้ยินผมพูดภาษาไทย...เลยเข้ามาแนะนำตัวให้ผมได้รู้จัก... และได้ทราบว่าเมื่อสิบปีที่แล้ว อ.หลี่เคยไปสอนภาษาจีนให้กับโรงเรียนมัธยมในจ.ลำปางและจ.เชียงใหม่ ท่านรู้สึกรักและประทับใจประเทศไทยเป็นอย่างมาก และหลังจากกลับมาอยู่คุนหมิง หากมีโอกาสก็จะพาครอบครัวไปเที่ยวที่ประเทศไทยทุกครั้งหรืออาจเรียกได้ว่า ท่านไปเที่ยวประเทศไทยทุกปีก็ได้ครับ ส่วนอีกท่านคือ อ.หู (Prof.Dr.Hu Deying) ท่านนี้เป็นเจ้านายผมเองครับ เรารู้จักกันเพราะระบบงาน กล่าวคือ ในวันแรกที่ผมมาถึง อ.หูเป็นผู้แนะนำงานทุกอย่างที่ผมจะต้องเจอตลอด 2 ภาคการศึกษา บุคลิกของอ.หู จะค่อนข้างเงียบขรึม ผมเองไม่สนิทกับท่านเลยก็ว่าได้ และหากเป็นเมื่อก่อนที่ได้รู้จักในครั้งแรกๆ...ผมคงคิดว่าการนัดเลี้ยงที่จะเกิดขึ้นนี้ ก็คงไม่พ้นเพราะบทบาทหน้าที่ที่ท่านได้รับมากกว่า...หากแต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานนี้ ทำให้ผมต้องมองท่านใหม่ เพราะได้ทราบจากน้องๆที่ช่วยประสานงานระหว่างผมกับอ.หูว่า ท่านกล่าวชมเชยผมต่อท่านรองอธิการบดีมร.ลป.ที่เดินทางมาทำ MOU ในงานเลี้ยงที่ม.ซือต้าจัดให้ นอกจากนี้ท่านยังเป็นธุระไถ่ถามไปยังคณะวิชาต่างๆว่าได้ให้ค่าตอบแทนผมสำหรับการสอนล่วงเวลาหรือยัง...แต่ที่ทำให้ผมต้องอึ้งกว่านั้นคือ ท่านว่าเวลาที่เห็นนักศึกษาคุยกับผม...พวกเขาดูมีความสุข (คาดว่าอ.หูคงบังเอิญเห็นผมตอนอารมณ์ดีน่ะ...ช่างโชคดีจริงๆตัวฉัน... ฮ่าๆ)
แต่โลกมักมีสองด้านเสมอ คำพูดที่สวยหรูอาจเคลือบแฝงไปด้วยยาพิษก็ได้ ใจผมเริ่มคิดไปไกลว่าเขาเห็นเราเป็นเพื่อนเพราะ"หน้าที่"หรือ"ผลประโยชน์"หรือไม่...แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้ระหว่างกันตลอด 2 เทอมที่ผ่านมา มันมีมากกว่านั้น มันไม่ใช่เรื่องของกำไร-ขาดทุน ไม่ใช่การยื่นหมูยื่นแมว...ความจริงใจที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องโกหก...อะไรกันนะที่ทำให้ผมสุขใจที่จะทำ ยิ่งเมื่อได้ตรองถึงสิ่งสำคัญบางอย่าง ก็เริ่มสัมผัสได้ถึงต้นเหตุของผลทั้งมวลที่ทำให้เกิดเรื่องราวมากมายนี้ ...ก็ใครล่ะที่ทำให้ต้องตื่นแต่เช้า ใครล่ะที่ทำให้ตื้นตันเพียงแค่เขาและเธอกล่าวคำว่า"คิดถึง" ใครล่ะที่ทำให้ท้อและต้องเตรียมตัวสอนใหม่ทั้งหมด...ใครล่ะที่ทำโรงเรียนการท่องเที่ยวคุนหมิงต้องขอร้องให้ผมไปพบ ใครล่ะที่ทำให้อาจารย์ที่ม.ซือต้าธุรกิจขอให้ผมไปสอน... แน่นอน คงเป็นใครไม่ได้หากไม่ใช่เธอ...เหล่า"ลูกศิษย์"ของพวกเรา
มาถึงตรงนี้ คงไม่ต้องเอ่ยถึง"ความจริงแท้ของมิตรภาพ"ที่เราต่างก็ทุ่มเทตามบทบาทที่ได้รับ นั่นเพราะสิ่งสำคัญร่วมกันของเราคือสิ่งเดียวกันนั่นคือ ลูกศิษย์ ในบางครั้งจึงอาจกระทบกระทั่งกันบ้าง หากแต่ก็เพื่อจะเป็นประโยชน์ต่อลูกศิษย์ของเราไม่ใช่หรือ และคงไม่ต้องย้อนถามตัวเองว่าผมคิดกับเขาอย่างเพื่อนหรือไม่ เพราะคำตอบนั้นผมได้เฉลยไปแล้วนับตั้งแต่ตอบรับโทรศัพท์
"ยินดีที่ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก แค่...รู้ว่ารักก็พอใจ...แค่คำว่าไม่รู้จัก ไม่รู้จัก...รักเราก็ไม่ได้น้อยลงจริงไหม...แค่มีเธอใกล้ๆ มันก็ใช่ ที่สุดแล้ว" ....เสียงเรียกเข้าของผมดังขึ้นมาอีกแล้ว คราวนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกรำคาญใจอย่างที่ผ่านมา หากแต่กลับทำให้ได้เข้าใจถึงสิ่งสำคัญบางอย่าง...ทีคอยเฝ้าบอกผมอยู่ในเพลงมากว่า 8 เดือน....
...ยินดีที่ไม่รู้จัก ครับผม
พบเพื่อพราก จากเพื่อเจอ
Kunming 11-07-01
ปล. พี่มนัญยาครับ บันทึกนี้ไม่เกี่ยวกะเรื่องอาหาร จริงๆนะครับ (ฮ่าๆ)
ความเห็น (41)
- ชื่อบันทึกเหมือนภาพยนตร์รักจังเลยค่ัะ
- แต่เนื้อหาสะท้อนความเป็นครู ความเป็นตัวตนของอาจารย์หนานวัฒน์ได้ชัดเจนมากค่ะ ชื่นชม
สวัสดีครับครูอัมพร
ขอบคุณครับที่แวะมาให้กำลังใจเป็นคนแรกเลย...ช่วงนี้แม้จะใกล้กลับแล้ว แต่ผมยังปั่นตำราไม่เสร็จเลย ช่วงเย็นต้องไปกินฟรี...
เอ้ย ...ไปตามนัดเลี้ยงส่งน่ะครับ กว่าจะมาถึงห้องพักแล้วกลับมาเขียนบันทึก ...แทบไม่มีแรง เพราะหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน
ครับ (ฮ่าๆ)
"พบ-พราก-จาก-เจอ เพื่อจดจำ
ศิษย์-เพื่อน-พ้อง-น้อง-พี่ ช่วยหนุนนำ
จำ-จาก-พราก-ไป-เพื่อ ศึกษา
เห็น-คิด-กลั่น-เขียน-บอก-เล่ามา แบ่ง-ปัน-แลก-เปลี่ยน-เรียน-รู้"
กลับมาเมืองไทยเมื่อไร
อย่าลืมให้พี่..เลี้ยงตอนรับด้วยนะ
จะได้มี "พบ-พราก-จาก-เจอ "
ตอนต่อๆไป...555
ขอบคุณท่านผู้เฒ่าและคุณครูนงค์เยาว์มากครับที่แวะเข้ามาแลกเปลี่ยน เช้านี้ที่คุนหมิงอากาศอึมครึม เหมือนฝนจะตก ...เพี้ยงงงง ขอให้ตกจริงๆเห้อออ ผมจะได้ไม่ต้องออกไปไหน...ตอนนี้ยังไม่ได้เก็บของเลยครับ แต่งานผมยังไม่เสร็จนี่น่ะสิ...เห้อ
ยินดีด้วยค่ะอาจารย์ภานุวัฒน์ ที่ได้ไปพบสิ่งที่ดีๆ
สวัสดีค่ะ
ได้รับความรู้เรื่องการจัดอาหารบนโต๊ะ แต่ทำไมคนจีนไม่ค่อยอ้วน
สวัสดีค่ะ อาจารย์
- คิดดี ๆ อาจารย์เลยมีแต่ความสุข
- เป็นฑูตแห่งความสุข
- เอ...หรือคนจีนเขาไม่ค่อยหัวเราะกัน
- ทั้ง ๆ ที่อากาศเย็นดี ดอกไม้ก็สวย
- คาดว่า...หลังรู้จักอาจารย์
- ลูกศิษย์ เพื่อนของอาจารย์ คงอารมณ์ดีทุกคน
- ยินดีต้อนรับ....กลับมาตุภูมิอย่างมีความสุขนะคะ
อรุณสวัสดิ์ครับพี่ๆทุกคน ขอบคุณมากครับที่แวะมาแบ่งปันเรื่องราวของผมเสมอมา...ได้กำลังใจเพียบเลยครับ
- ขอบคุณครูทิพย์มากครับที่แวะมาอ่าน ผมเองก็ไม่ได้แวะไปอ่านนิทานของคุณครูนานแล้วเหมือนกัน ไว้จะไปอัพเดทนิทานใหม่ๆนะครับ
- สวัสดีครับพี่แดง คนจีนไม่ค่อยอ้วนจริงๆครับ ส่วนหนึ่งอาจมาจากวิธีกินของเขาครับคือ เช้ากินแต่ของมีประโยชน์ กลางวันอยากกินอะไรก็กินให้เยอะ (เขาพักเที่ยงนานครับเริ่มงานกันอีกทีบ่ายสองครึ่ง...มีเวลานอนหลังอิ่มท้อง) ส่วนตอนเย็นกินให้น้อย...ทั้งสามข้อเวลาเขาพูดให้ผมฟังจะเป็นคำคล้องจองนะครับ แต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าเขาพูดว่าอย่างไร (จับความจากที่เขาแปลให้ฟังน่ะครับ)
- สวัสดีครับคุณหมอธิรัมพา ...คุณหมอทักเรื่องยิ้มเหมือนมีญาณพิเศษเลยครับ ผมมักจะถูกนศ.แซวอยู่บ่อยๆเหมือนกันครับผมว่า "ยิ้มไปสอนไป" ...ช่างไม่รู้เลยว่าบางทีก็หน้าชื่น อกตรม...แต่ถึงอย่างนั้นก็ยัง "ยิ้มสู้" ครับคุณหมอ
- อาหารจากสี่ทางน่าสนใจค่ะ
- แต่ทางอากาศ"นก"นี่ไม่ทานด้วยแน่ๆ
- อ่านแล้วเห็นภาพครูอย่างแท้จริงค่ะ
- ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยค่ะ
ขอบคุณครับอ.ลำดวน โดยเฉพาะคำว่า"ปลอดภัย" (ฮ่าๆ) พอดีว่าช่วงนี้ที่คุนหมิงมีฝนตก...ลมก็น่าจะแรง...คราวก่อนที่กลับมา(ประมาณ มี.ค.) เครื่องส่ายไปมาน่าหวาดเสียวมากครับ จำได้ว่าจะถึงพื้นอยู่แล้ว(เทียบกับยอดตึกประมาณ20ชั้นที่เห็นอยู่นอกหน้าต่าง) มันยังเอียงไปมา...สาธุ ขอให้ปลอดภัยแบบไม่ต้องมีเรื่องตื่นเต้นด้วยครับผม
มายินดีต้อนรับกลับมาเมืองไทย กรุณามาคนเดียว ถ้ามาสองคน เดี๋ยวคนแถวๆพิษณุโลกมีเคือง ฮ่าๆๆ
สวัสดีค่ะ
ขออภัยที่มาช้าค่ะ พอเข้าใจกับวัฒนธรรมอาหารการกินของชาวจีนอยู่บ้าง มีตำนานเกี่ยวกับสุขภาพและความมีพลัง เทพยดาฟ้าดินมาเกี่ยวข้องค่ะ
พี่คิมไม่มองโลกหรือคนที่อยู่ด้านหน้าเพียงด้านเดียวค่ะ เชื่อว่าทุกคนมีความดีอยู่ในตัวเอง หากเขาไม่ดีมาก็ถือว่ายังไม่ใช่โอกาสค่ะ และต้องขอบคุณโอกาสที่ให้บทเรียนค่ะ
เป็นบันทึกที่เขียนขึ้นด้วยความภาคภูมิใจจริง ๆ เพราะสามารถสื่อให้คนอ่านที่มีจิตวิญญาณครู ได้ปลื้มแลภาคภูมิใจไปด้วย
คนพิดโลก ยินดีต้อนรับค่ะ
ขอให้งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
แล้วกลับบ้านเราด้วยความปลอดภัย...รักรออยู่ค่ะ
อรุณสวัสดิ์ครับทุกท่าน ขอบพระคุณทุกท่านครับที่แวะมาต้อนรับกลับบ้าน ตอนนี้ผมถึงลำปางเรียบร้อยแล้วครับผม
- ขอบคุณอ.ขจิตครับที่แวะมาเตือน(ฮ่าๆ) ... คราวนี้หากอาจารย์มาทำกิจกรรมที่ลำปาง ผมคงมีโอกาสไปเรียนรุ้กับอาจารย์แน่นอนครับผม
- ขอบพระคุณกำลังใจจากคุณครูชุติมามากครับ...ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ในที่พักใจเรียบร้อยแล้วครับผม
- สวัสดีครับครูคิม...ขอบคุณมากครับสำหรับการแลกเปลี่ยน ผมยังห่วงครูคิมเช่นเดิมครับผม...หวังว่าจะมีโอกาสได้ไปช่วยงานครูคิมบ้างครับ
"ยินดีที่ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก แค่...รู้ว่ารักก็พอใจ...แค่คำว่าไม่รู้จัก ไม่รู้จัก...รักเราก็ไม่ได้น้อยลงจริงไหม...แค่มีเธอใกล้ๆ มันก็ใช่ ที่สุดแล้ว" ...เสียงแหบสูงที่จู่ๆก็ร้องดังประสานกับท่วงทำนองดนตรี..มาดกวนๆนี้ คือ เพลงประกอบภาพยนตร์สุดฮิต "กวน มึน โฮ" ที่เด็กจีนในคุนหมิงต้องเหลียวหลังมองทุกครั้งที่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ...ใช่แล้วครับ เพลง"ยินดีที่ไม่รู้จัก"นี้ ผมใช้เป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของผมเอง...
..........................
โอโย๊ะโหย่ว
หุหุ
***************ป๊าด
สวัสดีค่ะ
อาจารย์กวนมีนโฮ
อิอิ
สวัสดีครับคุณครู.กาย เปลี่ยนทั้งภาษาทั้งรูปภาพ จนจำไม่ได้ นี่ถ้าไม่เอะใจถึงลีลาภาษา ผมคงเดาไม่ถูกแน่ครับว่าใคร...
อรุณสวัสดิ์ครับท่านอ.jj
รูปหลวงพ่อพระพยอมที่นำมาฝากนั้น...สะท้อนให้เห็นถึงคำว่า"ศิษย์"ได้เยี่ยมเชียวครับผม
จากพราก เพื่อพบกันใหม่
เช่นนี้แหละใจ...
มิทันไร ย่อมพบพาน
อาจารย์สบายดีนะครับ
สวัสดีค่ะ
คิดถึงเช่นกัน เมื่อครู่นี้ "คิดว่าหายไปไหน"
โทรจิต กระแสแรงเชียวนะคะ
พี่คิมสบายดีค่ะ ขอขอบคุณในความห่วงใยค่ะ
ระยะหลังห่างหายไป
วันนี้เลยมาตามว่า
ยังอยู่ดีมีสุขเช่นไรครับผม
- ตามอาจารย์โสภณมาติดๆ ค่ะ
- ด้วยความเป็นระลึกถึงว่าน้องอาจารย์หายไปไหน ทุกข์สุขเช่นไรหนอ
ทักทายแม้ไม่รู้จักคะ
สบายดีนะครับ
คิดถึงนะ...ตอนนี้อยู่ที่ไหน?? ครับ
"...........ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกันแสนไกล
เหตุและผลมากมายไม่เคยสำคัญ
เท่ากับความรู้สึกที่ใจของฉันนั้นเก็บให้เธอ
แต่ละครั้งที่เราผ่านมาพบกัน
อาจบังเอิญได้ยินข่าวคราวของเธอ
นั่นคือความรู้สึกที่ใจของฉันคอยอยู่เสมอ
ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ
หยิบเอาภาพที่เรากอดคอด้วยกัน
ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความชื่นใจ
และก็ยังเสียดายกับการสูญเสียเธออยู่เรื่อยมา
ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอชอบฟัง
และทุกครั้งยังแอบมีน้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึกไม่มีไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้
ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ
และจะคิดถึงเธอตลอดไป...."
- อาจารย์ครับ
- แต่งงานแล้วหายไปเลยนะครับ
- อย่าหมกมุ่นนะครับ
- 555
- ดร.ดวงจันทร์ภาควิชาหลักสูตรชวนไปลำปาง
- แต่น้ำท่วมครับ
- ทันที่ที่ได้ไป
- จะรีบแจ้งอาจารย์นะครับ
ด้วยความระลึกถึงครับ...
ด้วยความระลึกถึงเช่นกันค่ะ
จึงแวะมาติดตามความเคลื่อนไหว
รออ่านบันทึกใหม่ด้วยค่ะ
- อาจารย์ครับ
- เป้นอย่างไรบ้าง
- ไม่ส่งขาวเลย
- มีเคือง
เหตุการณ์ไม่ต่างจากที่อาจารย์เคยมาเจอผมนั่นล่ะครับ... "ยุ่ง"
แต่เช้านี้พอมีเวลาครับ เพราะฝนตกเด็กๆเลยเลื่อนเวลาอ่านงานวิจัยไป...(เลยแอบอธิษฐานให้ฝนตกทั้งวัน 555)
ปล. เห็นอาจารย์ขจิตทีไร ก็สะท้อนใจ ไปนั่นนี่แต่ก็ยังให้เวลากับการเขียนบล็อกได้... ข้าน้อยขอคารวะ
Happy New Year 2013
ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก
จงดลบันดาลให้ท่านและครอบครัวจงประสบความสุขด้วยอายุ วรรณะ สุข พละ
คิดหวังสิ่งใดขอให้และสมปรารถนาทุกประการ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
อาจารย์มาอีกแล้ว มาบ่อยๆๆนะครับ รออ่านเรื่องเขียนของอาจารย์อยู่ครับ
ปล.มีเด็กน้อยหรือยัง
อันที่จริงก็มาเป็นพักๆครับ แต่เข้ามาอ่านเติมแบตให้ตัวเองพอมีแรง... ^^
ปล. ยังไม่มีความคิดเรื่องเด็กน้อยเลยครับผม
อาจารย์ครับ ทำงานประกันอย่าหักโหมมากนักนะครับ
สู้ๆครับ
อาจารย์สบายดีนะครับ