บ้าน (10) : กลับไปดำนา (คำสัญญาหน้าฝนของผมกับลูกๆ...)
เมื่อคืน ผมนอนฟังเสียงฟ้าคำรามลั่นอยู่กลางเทือกเขาภูพานอย่างเปลี่ยวเหงา และเมื่อเดินทางกลับมาถึงมหาสารคาม ผมยังคงได้ยินเสียงฟ้าคำรามลั่นอยู่เหมือนเดิม และกำลังเฝ้ารอดูว่า นอกจากเสียงฟ้าแล้ว จะมีฝนโปรยเม็ดตามมาอีกหรือเปล่า
ครับ-บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมระยะนี้หัวใจของผมถึงได้ถวิลหาความเป็นบ้านอย่างไม่รู้จบ
รู้สึกว่าตัวเอง เหมือนทารกน้อยที่โหยหาอ้อมกอดจากอกอุ่นๆ ของแม่ยังไงยังงั้น
หรืออีกนัยหนึ่ง ผมกำลังคิดถึงบ้านอย่างมากมาย มหาศาล
ในความเป็นบ้าน ผมคิดถึงภาพของพ่อกับแม่ที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ในกระท่อมชายทุ่งท้ายหมู่บ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉากชีวิตล่าสุดเมื่อเย็นย่ำวันศุกร์ที่ผมเดินทางไปรับสองหนุ่มน้อยกลับมายังมหาสารคาม...
ปู่-ดูจะเก็บอาการได้อย่างชัดเจน ไม่มีริ้วรอยใดที่จะบ่งชี้ได้ว่า กำลังถูกความเหงาเข้าเกาะกุม ซึ่งต่างกันลิบลับกับผู้เป็นย่าที่ดูเงียบและซึมเหงาอย่างเห็นได้ชัด...
ส่วนหลานชายสองคนนั้น ดูจะเข้าใจความรู้สึกของปู่และย่ามากเป็นพิเศษ เพราะเขาทั้งสองย้ำนักย้ำหนาว่าจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนปู่กับย่าบ่อยๆ ...มิหนำซ้ำยังหันมากำชับผมอย่างเข้มข้นว่า ทุกวันศุกร์ ผมต้องพาพวกเขากลับมานอนที่เถียงนาหลังน้อยนี้ให้จงได้-
ทันที่ที่เราเคลื่อนรถออกจากหมู่บ้าน เราเองก็ได้รู้ว่า คนเป็นย่านั้นนั่งซึมและน้ำตาหยาดไหล
ด้วยความคิดถึงหลาน
ขณะที่เจ้านักเลงลูกทุ่งอย่างน้องแดนก็ไม่วายพูดพร่ำในรถว่า “แดนกะสิไห่ (ร้องไห้)
คือกัน...แดนคึดฮอดพ่อปู่..แม่ย่า...”
ไม่รู้สิ ความรู้สึกอันไร้เดียงสาของลูก มันคล้ายกับกำลังตั้งคำถามกับผมเองว่า ผมรักพ่อกับแม่ เทียบเท่ากับหัวใจอันเล็กๆ ของลูกชายตัวเองที่รักปู่และย่าหรือไม่...
แต่ที่แน่ๆ ผมรู้ว่า ทั้งผมและลูกๆ คือแรงบันดาลใจของท่าน เพราะมันช่วยให้ท่านมีแรงพลังที่จะใช้ชีวิตในห้วงวัยที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด และที่สำคัญก็คือ ท่านพร้อมที่จะสานความฝันของผมให้เป็นรูปเป็นร่างเท่าที่ท่านจะทำได้
ในยามที่ฤดูกาลเปลี่ยนผ่านจากร้อนเข้าสู่ต้นฝนเช่นนี้ ผมไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า ปีนี้ฟ้าฝนจะเป็นเช่นใดบ้าง ท้องทุ่งจะมีโอกาสได้เจิ่งนองด้วยน้ำฝนอีกหรือเปล่า และความฝันในบางเรื่องของผม จะผลิบานขึ้นในผืนนาที่รอฝนนั้นได้สักกี่ฝัน
ทั้งผมและลูกๆ ให้สัญญากันว่า หน้าฝนปีนี้ เราจะกลับมาดำนากันอีกรอบ น้องดินและน้องแดน จะกลับมาดูแลต้นไม้ที่พวกเขาปลูกไว้รายรอบกระท่อมหลังเล็กๆ ...
ไม่เพียงเท่านั้น น้องดินยังประกาศย้ำเจตนารมณ์ว่า ยังไงเสีย เขาก็จะกลับไป
ก่อกองไฟให้วัว, ไปช่วยคุณปู่เลี้ยงวัว และต้อนวัวเข้าคอก...
ส่วนน้องแดนนั้น ได้แต่ยืนยันว่า “สิไปอยู่เป็นหมู่ (เป็นเพื่อน) แม่ย่า...”
นี่คือเรื่องเล่าเล็กๆ ที่ผมส่งลูกไปเรียนพิเศษที่บ้านนอก
ลูกๆ ไปใช้ชีวิตในกระท่อมชายทุ่งแบบไม่ต้องดูทีวี...พวกเขาได้เข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ
และก่อนนอน ยังได้นั่งนับดาวบนระเบียงกระท่อมอย่างเพลิดเพลิน โดยมีคุณปู่เล่านิทานให้ฟังอย่างไม่รู้เบื่อ
มิหนำซ้ำ ยังได้ตื่นแต่เช้าๆ ช่วยปู่จูงวัวออกไปผูกไว้ที่กลางทุ่ง
สิ่งเหล่านี้ เป็นการเรียนพิเศษที่ผมคิดว่ามันมีค่ามากมายนักต่อการเติบโตของเด็กทั้งสองคน
ถึงแม้ตอนนี้ พวกเขาจะดูมอมแมม เลอะเทอะ...เกรียมแดดไปบ้างก็เถอะ และเมื่อต้องไปโรงเรียนในวันแรกของการเปิดเทอมนั้น พวกเขาก็คงไม่อายเพื่อนหรอกกระมัง เพราะ ณ ที่ๆ เขาไปเรียนพิเศษมานั้น มันล้วนเป็นพื้นที่แห่งคุณภาพที่เขาพึงได้สัมผัสมากที่สุด และคุณครูของพวกเขา ก็เต็มไปด้วยความดีงาม และมีความเป็นครูอยู่เต็มล้นอย่างไม่ต้องสงสัย
รวมถึง เขาคงไม่เขินอายที่จะเล่าเรื่องต่างๆ ที่สัมผัสพบที่ทุ่งนาให้เพื่อนๆ ได้ฟังกระมัง
ถึงแม้มันจะต่างจากเรื่องเล่าในห้างใหญ่ เรื่องเล่าในจอทีวี เรื่องเล่าในตลาดนัด เรื่องเล่าในสวนสาธารณะกลางเมือง เรื่องเล่าจากของเล่นชิ้นใหม่ๆ ...หรือแม้แต่เรื่องเล่าในสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆ ที่เพื่อนของพวกเขาสัญจรไปตากอากาศมากับครอบครัว...
ถึงตอนนี้ ฟ้ายังคงคำรามก้องอยู่ไม่ขาด กระนั้น ก็ไม่มีทีท่าการมาเยือนของสายฝนเลยสักนิด
ผมกำลังหวนคิดถึงบ้านเกิดว่า ตอนนี้ฟ้ายังคำรามร้องเหมือนที่มหาสารคามหรือเปล่า...และมีเค้าแห่งสายฝนบ้างหรือไม่
ตอนนี้ ผมรู้แต่เพียงว่า เสียงของหัวใจที่คิดถึงบ้านนั้น มันก้องดังไม่ต่างไปจากเสียงคำรามลั่นของฟ้า...
เช่นเดียวกับเสียงแห่งสัญญาของผมกับลูกที่บอกว่า “จะกลับไปดำนา” นั้น ก็ยิ่งดูเหมือนจะกระหึ่มดังขึ้นทุกที และทุกที
หมายเหตุ...
หลังเขียนบันทึกเสร็จ ผมโทรกลับไปหาพ่อ...
พ่อยืนยันว่า..ลมแรง ฟ้าคำรามเล็กน้อย
ยังไม่มีวี่แววว่า ฝนจะโปรยเม็ด
ความเห็น (20)
อ่านแล้ว อิ่มเอม และรู้สึกดีๆ มากเลยค่ะคุณแผ่นดิน
ได้เห็นภาพสองหนุ่มน้อย โตขึ้นมากมายน้องลูกทุ่งแดน ท่าทางขี้เล่นน่าดูเลยนะคะ ส่วนน้องดินยังดูนิ่ง ตามสไตล์พี่คนโต
ขอบคุณเรื่องราวช่วงปิดเทอมที่มีคุณค่ามากๆ ชื่นชม เป็นกำลังใจ อีกไม่นานกับฝันที่ยั่งยืนนะคะ ;)
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
มาชม สัญญาหน้าฝน >>> คนรักบ้านเกิด
ขอบคุณค่ะ
เอาใจช่วยให้ฝนลงเม็ดโปรยปรายโดยเร็วค่ะ...บรรยากาศทุ่งนา ท้องนายังมีมนต์เสน่ห์เหมือนเดิม...คนไม่มีนาทำนั่งทำตาปริบๆนะเนี่ย...
พี่พนัสคะ..
- เริ่มเข้าหน้าฝนแล้วนะคะ สัญญานี้ไม่ไกลเกิน...
- เป็นสัญญาใจของคนรักกัน ^^
สวัสดี ครับ คุณแผ่นดิน
อ่านด้วยความรู้สึกร่วม
รู้สึกถึงจิตวิญญาณของผู้เขียนเป็นยิ่งนัก
...
อบอุ่น และจรุงจิต ในไอรัก ของบ้านเกิด
มีมหาวิทยาลัยมากมายในเมืองไทยที่ให้เด็กเลือกเรียน แต่มหาวิทยาลัยชีวิต น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้ร่ำเรียน ดีใจกับลูก ๆ อาจารย์ที่หยิบยื่น "มหาวิทยาลัยชีวิต" ให้เขาได้มีโอกาสเรียนรู้
คิดถึงบ้านค่ะเวลาแวะมาที่เถียงนา ที่กว้างอย่าลืมปลูกต้นไม้มงคลของไทย 9 ชนิด ด้วยนะคะ 1.ราชพฤกษ์(คูณ) 2. ทองหลาง 3.ชัยพฤกษ์ 4. พยูง 5. กันเกรา 6. ไผ่สีสุก 7. ขนุน 8. ชัยบาดาล (ขึ้เหล็กหวาน)9. สัก
สัญญาดำนากันเดือนไหน ตอนหน้าฝนไช่ไหมค่ะ
จะรอชมภาพแห่งความสุขค่ะ
สวัสดีค่ะ
- ชอบติดตามมาอ่านเรื่องที่อาจารย์เขียนมากเพราะใกล้เคียงกับเรื่องของพี่ในอดีตที่ยายและตารอคอยหลานๆ..ปิดเทอมปุ๊บเราต้องถึงบ้านกันในวันรุ่งขึ้น..บ้านที่กทม.เป็นเหมือนหอพัก..แต่บ้านจริงๆของเราอยู่ที่บ้านเดิมของพ่อและแม่ที่ปู่ย่า..ตายายคอยอยู่
- ขอบคุณที่ทำให้ได้คิดถึงบ้านอยู่เสมอ...บรรยากาศคล้ายกันจัง...คนละทิศนะคะที่บ้านอยู่ทางใต้ค่ะ...
- ขอส่งกำลังใจมาให้คนรักบ้านและครอบครัวที่น่ารักนะคะ
อ่านบันทึกนี้เเล้วรู้สึกมีความสุขจังค่ะ อาจารย์พนัส
พี่ดามาเยี่ยม นาอีกครั้ง ไม้มงคล บอกชื่อผิดไปต้นหนึ่งนะคะ ต้นที่ 8 ต้องชื่อ "ทรงบาดาล"นะคะ ไม่ใช่ ช้ยบาดาล เดี๋ยวผู้เชี่ยวชาญมาอ่านว่า. แย่เลย ใกล้เปิดเทอมแล้ว มีความสุขกับการทำงานนะคะ
สวัสดีช่วงเปิดเทอมค่ะคุณแผ่นดิน
มีความสุขกับการงานเช่นเคย เป็นกำลังใจค่ะ
จันทร์เพ็ญ
มีโอกาสได้อ่านบันทึกของอาจารย์โดยบังเอิญค่ะ ชอบแนวคิดในการสอนลูกชายมาก
ขอชื่นชมในความตั้งใจจริงที่จะปลูกฝั่งให้รู้คุณค่าของชนบทที่งดงาม
การเล่าเรื่องผ่านตัวอักษรที่สวยงามทั้งเนื้อหาและความรู้สึก
รู้สึกเหมือนได้ไปอยู่ในท้องทุ่งและเถียงนา
เด็กน้อยได้เรียนพิเศษที่พิเศษจริงๆค่ะ
สวัสดีครับ คุณปู poo
ตอนนี้น้องดินกับน้องแดน โตเท่ากันแล้วครับ สูงเคียงบ่าเคียงไหล่ แต่น้องแดนจะออกอวบล่ำกว่าคนพี่...
ภาพเหล่านี้เป็นภาพช่วงปิดเรียนที่ฝากให้ไปเรียนพิเศษที่บ้านนอกกับปู่ย่า...
ดูพวกเขาสนุกกับการใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายท่ามกลางท้องทุ่ง มีลานดินลานทุ่งเป็นห้างใหญ่ให้โลดแล่น แดดร้อนก็ไม่กลัว จนย่าต้องพยายามรบเร้าให้หยุดเล่น...
ก็ดีครับ, หวังแต่เพียงว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นภูมิต้านทานที่ดีสำหรับเขาสองคน
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณชาดา ~natadee
ปีนี้อากาศร้อน คล้ายจะแห้งแล้งยังไงยังงั้น...
ฝนตกไม่สม่ำเสมอ นานทีตกมาที ยังไม่ได้ลงแปลงหว่านกล้าเลย...
พ่อบอก สงสัยปีนี้แล้งน่าดู...
...
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณอ้อยเล็ก
ถึงแม้วันนี้ท้องทุ่งจะดูแห้งแล้งไปหน่อย กระนั้นก็ยังเชื่อและศรัทธาว่า ท้องทุ่งยังคงเป็นห้องเรียนอันกว้างใหญ่ของชีวิตอยู่วันยังค่ำ...
ตั้งใจมาตลอดว่า ถึงแม้ยากจนข้นแค้นสักแค่ไหน เราพี่น้องสายเลือดเดียวกันก็จะไม่ยอมขายที่นาเป็นอันขาด...
ทุกวันนี้ พี่ๆ น้องๆ ก็ยังทำนาในผืนนาแปลงเดียวกัน...
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณน้องพิชชา
นอนฟังเสียงฝนตกต่อเนื่องมาสองวัน คิดถึงเลยต้องพลิกบันทึกว่าด้วยเรื่องราวที่บ้านมาอ่านเสริมพลังให้ตัวเอง..
ช่วงนี้ยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะภารกิจรัดตัวและการเดินทางก็ทอดตัวมาประกบชิดตัวและหัวใจ...
สวัสดีครับ คุณแสงแห่งความดี
การเขียนบันทึกที่เกี่ยวกับบ้าน เสมือนการได้เขียนบันทึกในโลกเนร้นลับภายในตัวตนของเราเอง...เป็นการชำระและบำบัดจิตวิญญาณตัวเราเองด้วยเช่นกัน ครับ
สวัสดีครับ พี่นิภารัตน์
ท้องไร่ท้องนา ..บ้านเกิดเมืองนอน เป็นหโรงเรียนและห้องเรียนที่กว้างใหญ่ไร้อาณาเขต ท่องเล่น ได้เริงร่า ท้าทายการเรียนรู้อย่างยิ่งใหญ่ครับ