แด่ -`๏'- คุณครูด้วยดวงใจ♥

"น้อมจิตวันทา บูชาคุณครู กตัญญูกตเวที"

"น้อมจิตวันทา บูชาคุณครู กตัญญูกตเวที"

หญิงสาว สูงโปร่ง ผิวขาว หน้าตาใจดี มีรอยยิ้มที่มุมปาก ใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา คือใบหน้าของคุณครู ปราณี... คุณครู คนแรกของพอลล่า สมัยเรียนชันอนุบาล 1 ในรร.แถบชานเมืองหลวง คุณครูดูแลนักเรียนทุกคนแทนคุณพ่อ คุณแม่ได้ดีจนพอลล่ารู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่กับแม่ เมื่ออยู่กับคุณครูเลยค่ะ สมัยก่อนที่เข้าเรียน อนุบาล ก็...นานมากๆ แล้วค่ะ ในห้องเรียนจะมีคุณครู คนเดียว ดูแล เด็ก ซนๆ ทั้งชั้นเรียนเกือบจะสามสิบคน ส่งเสียงร้องกระจอ งอแง กันเซ็งแซ่ ยิ่งวันเปิดภาคเรียน มีเด็กอนุบาล 1 มาเข้าเรียนวันแรก วันนั้น เท่าที่จำได้ เสียงร้องของเพื่อนๆ ข้างๆ ที่กำลังจะจาก พ่อ แม่ มาอยู่กับคุณครู ตอนนั้นเราคิดว่า ครูเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเรา แต่ชั่วเวลาไม่นาน จากเสียงกระจองอแง กลับกลายเป็นเสียงหัวเราะ เสียงท่องอาขยาน เสียงร้องเพลง ที่คุณครูเป็นผู้นำให้เราทำตามในแต่ละวัน เพลง รำ ระบำชาวเกาะ ไพเราเสนาะจับใจ ค่ะ..จำกันได้ไหมคะ เอาละซี หลังจากนั้นชอบมาโรงเรียนแล้วละ ได้มาพบคุณครูใจดี ทุกวันเลย

เมื่อย้อนกลับไปในช่วงเวลาเรียน ช่วงที่มีความสุขมากๆคือช่วงเวลาที่คุณครูเอ่ยปากชม ว่าเก่ง “เก่งมากเลยค่ะลูก...” อาจจะติดตัวมาจนทุกวันนี้ค่ะ ...อิอิ !! พอลล่ารับรางวัลเรียนดีเด่นมาทุกปีเลยละค่ะ ภูมิใจจัง...บางชั้นปี คุณครูไม่ต้องบอกว่าใครได้นักเรียนดีเด่นเพื่อนๆ และคุณครูในโรงเรียนรู้ดีว่าต้องเป็นหนูน้อยคนนี้อีกแล้ว ครับท่าน... (เขินนะคะที่เล่า แต่อยากบอกว่า หนูภูมิใจค่ะ)

คุณครูหลายคนรักลูกศิษย์เหมือนลูก จึงมีคำว่าลูกศิษย์เกิดขึ้นมา..รึป่าวคะ..(คิดเองค่ะ) เพราะคุณครูคือแม่พิมพ์ของชาติ สมัยเด็กๆ ใครถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร มักจะตอบไปทันใดว่าหนูอยากเป็นคุณครูค่ะ เพราะ ณ เวลานั้น คุณครู คือทุกๆอย่างของเราแล้ว อยู่กับครูวันละ 8 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย เวลาเราเจ็บไข้ได้ป่วยคุณครูก็ดูแลเป็นอย่างดี มีครั้งหนึ่ง พอลล่าเป็นไข้หนาวสั่นมากๆ ห่มผ้าสักกี่ชั้นกี่ผืนก็ไม่หาย คุณครูปราณีพามาพักที่ห้องพยาบาล ห่มผ้า เช็ดตัวให้ ตัวก็ยังสั่น ไม่หาย นอนร้องครางว่า หนาว หนาว หนาว คุณครู เข้ามากอดไว้ กอดเรานานมากๆ ตอนนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที จึงผลอยหลับไปได้ครู่หนึ่ง ตื่นขึ้นมา ไข้ลดแล้ว แม่มาปลุก..แม่มารับกลับบ้าน ไปหาหมอ พอลล่ายังจำวันนั้นได้เป็นอย่างดีทีเดียว

ความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณครู คนแรกของเรา คุณครูผู้ใจดี จำติดตรึงใจมาจนทุกวันนี้ คุณครูจะรู้ไหมน๊า...ว่าเด็กน้อยผู้หนาวสั่นในอ้อมกอดของคุณครู ที่คุณครูกอดในวันนั้น วันนี้เขาเติบโต ขึ้นมา มีการมีงานทำ มีเกียรติอยู่ในสังคมอยู่จนทุกวันนี้ ก็เพราะมีคุณครูปราณี เป็นหนึ่งแรงบันดาลใจ ที่สำคัญของเขาค่ะ

กล้วยไม้ มีดอกช้า ฉันใด

การศึกษาเป็นไป ฉันนั้น

แต่ออกดอก คราใด งามเด่น

งานสั่งสอน ปลุกปั้น เสร็จสิ้น แสนงาม

มล.ปิ่น มาลากุล

ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่ประทับใจ ในช่วงอนุบาล ที่คุณครูช่วยดูแลให้หนูคนนี้เป็นอย่างดีค่ะ ช่วงที่หนูคนนี้ปัสสาวะรดกระโปรง คุณครูพาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นึกถึงแล้วไม่น่าเลยเรา ทำไปได้ อิอิ...หนูรักคุณครูค่ะ...มาทบทวนดูจำได้ว่า ที่ไม่ยอมไปห้องน้ำเพราะ วันนั้นเป็นวันสอบ กลัวทำข้อสอบไม่ทัน ขอทำให้เสร็จก่อน เลยปัสสาวะราด ซะเลย อิอิ.... นึกแล้วยังขำตัวเองไม่หายเลยค่ะ

ยังมีคุณครูอีกหลายท่านที่พอลล่าประทับใจ ทุกชั้นปีที่ได้เรียนกับคุณครู ทุกคน อยากบอกทุกท่านว่าเด็กน้อยคนนี้ยังจำภาพแห่งความทรงจำวัยเยาว์ที่มีคุณครูเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดี และนอกจากนี้ เหตุการณ์ในอดีต ความผิดพลาดก็เป็นครูให้เราเหมือนกันค่ะ (เลียนแบบท่านนายกมาค่ะ อิอิ)

ขอกราบระลึกถึงพระคุณของคุณครูปราณีและคุณครูที่ดีของพอลล่าทุกท่าน ที่ยังไม่ได้กล่าวถึง ณ ที่นี้ คุณครูอยู่ในใจของลูกศษย์เสมอค่ะ ขอให้คุณครูทุกท่าน จงประสบแต่ความสุข ความเจริญ มีสุขภาพร่างกาย และจิตใจที่เข้มแข็ง พรั้อมพรั่งทั้งจิตตปัญญาที่จะฟูมฟัก อนาคตของชาติไทยเราสืบต่อไปค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย ♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥
ใน .♥♥ ·° เรื่องเล่าของพอลล่า·° .♥♥

คำสำคัญ (Tags): #วันครู

หมายเลขบันทึก: 328571เขียนเมื่อ 16 มกราคม 2010 20:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:15 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน