เรื่องเล่าจากภาพ : เรื่องของหลานที่ต่างแดน
สวัสดีครับ
วันนี้ขอนำเรื่องเล่าจากต่างแดนของหลานสาวผม ไปเรียนรู้ที่อเมริกา ไปหาประสบการณ์ แล้วถ่ายทอดเป็นจดหมายกลับบ้าน ผมขอนำบางส่วนมาเล่าสู่กันฟังและเป็นตัวอย่างสำหรับบางท่านที่คิดจะไปอยู่อเมริกาและข้อคิดจากหลานของผม ครับ
สวัสดีคะ ไม่ได้ทำหน้าที่รายงานความเคลื่อนไหวตั้งนาน ได้แต่ส่งกระแสความคิดถึงไปกับสายลมนะคะ ผลัดวันประกันพรุ่งมานานวันนี้ได้ฤกษ์เขียนจดหมายรายงานความคืบหน้าชีวิตที่นี่แล้ว หวังว่าทุกคนสบายดีนะคะ ตอนนี้เป็นหน้าร้อนของที่นี่ ร้อน แดดเปรี้ยง แต่บ่นมากไม่ได้ เพราะเป็นเวลาสามเดือนที่มีค่า ที่มีค่านี่หมายความว่า เป็นเวลาที่ได้เห็น พระอาทิตย์ เพราะปกติเวลาฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว ฟ้าจะปกคลุมไปด้วยเมฆ อึมครึม มาอยู่ที่นี่ได้เห็นประโยชน์ของอะไรหลายๆอย่างที่เมืองไทยไง เพราะถ้าแอ๊วอยู่เมืองไทยเราต้องหาที่ร่มๆ หลบแสงแดด แต่ที่นี่เวลาหน้าหนาว เห็นแสงอาทิตย์เมื่อไร ดีใจวิ่งเข้าใส่เลย แปลกดีค่ะ เวลาที่เรามีอะไรอยู่ใกล้ตัว เห็นอะไรปกติ เราไม่ค่อยเห็นคุณค่าของมัน แต่ที่นี่เวลาที่สิ่งนั้นหายไป เรารู้สึกเลยว่ามันมีค่า
เอาล่ะเข้าเรื่องเลยดีกว่า ตอนนี้แอ๊วทำอะไรบ้าง จากจดหมายฉบับที่แล้ว (หลายเดือนมาแล้ว) ที่บอกว่า แอ๊วพยายามหางานทำ ตามความสามารถที่เราได้เล่าเรียนมา.....งานไม่มีเลยต้องไปทำงานอาสาสมัคร ทำอยู่สองที่ ที่ โรงเรียน Barton School สอนนักเรียนชาวยูเครน แบบตัวต่อตัว สามวันต่ออาทิตย์ อีกสองวันที่เหลือ อาสาสมัครที่ โรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่ ที่แอ๊วเล่าว่ามีนักเรียนมาจากทั่วโลกเลย รัสเซีย ซูดาน อิรัค พม่า ภูฐาน จีน เวียดนาม ส่วนใหญ่ได้เข้ามาที่อเมริกาโดยความช่วยเหลือขององค์การต่างๆ เช่น World Relief ผู้อพยพเหล่านี้ต้องเรียนภาษาอังกฤษเพื่อความอยู่รอดเพราะเขาพยายามหางานทำที่อเมริกาให้ได้ภายในเวลา 3-4 เดือน แอ๊วกับเพื่อนช่วย ติวเตอร์ให้เขา แล้วแต่ อาจารย์ที่สอนจะให้ช่วยอะไร บางวัน สอน A B C บางวัน สอน การอ่าน สะกดคำ บางวันสอน การสนทนา นักเรียนผู้ใหญ่นี้ เห็นได้เลยว่ามีความตั้งใจ แต่การเรียนภาษาก็ไม่ง่าย
ทุกครั้งที่แอ๊วกับเพื่อนไปช่วยสอนในชั้น เราก็จะได้รับการต้อนรับจากนักเรียนเหล่านี้อย่างดี ดูแล้วเขาดีใจที่เราได้ไปช่วยสอนเค้า สนุกดี ถึงแม้จะไม่ได้ตังค์แต่รู้ว่า วิชาที่ได้รู้เรียนมาไม่สูญเปล่า (นำคุณค่าของความรู้ที่ได้เรียนมาใช้ประโยชน์) มีรูปมาให้ดูว่าโฉมหน้านักเรียนของแอ๊วเป็นไงบ้าง เป็นรู้จากงานเลี้ยง เวลาจบเทอมหนึ่ง เค้าก็จะมีงานเลี้ยงสักที นักเรียนและครูก็ทำอาหารไปทานกัน เค้าเรียกว่า POTLUCK อย่างที่เคยเล่าว่านักเรียนบางคนมาจากพม่า บางคนเค้าเคยไปอยู่ค่ายอพยพที่ประเทศไทย บางคนเค้าก็มาพูดภาษาไทยกะแอ๊ว บางทีทำให้แอ๊วอย่างเรียนอีกหลายๆ ภาษา จะได้พูด และช่วยนักเรียนหลายๆคนด้วย International มากๆเลยเนี่ย
แอ๊วกับเพื่อนช่วยอาจารย์ (ผู้หญิงคนที่ใส่เสื้อสีดำ) สอนในชั้น ในชั้นมีนักเรียนประมาณ 30 คนได้
ผ่านไปเดี๋ยวเดียวก็ครึ่งปีแล้ว ตอนนี้แอ๊วได้งานทำอีกที่แล้ว งานนี้เพื่อนแนะนำแอ๊วมาอีกที เพราะว่าเพื่อนคนนี้รู้จักกับเจ้าของ Day Care เพื่อนเห็นว่าแอ๊วหางานมาตั้งนาน เลยแนะนำให้แอ๊วลองไปสมัครดู เค้าต้องการครูสอนเด็ก อายุประมาณ 2-3 ขวบ จริงๆ แอ๊วก็ไม่ค่อยมีประสบการณ์ สอนเด็กมาก่อน นอกจากที่จะเป็นอาสาสมัครดูแลเด็กๆ ที่โบสถ์ทุกวันอาทิตย์ (งานนี้ก็ยังทำอยู่ค่ะ การทำประโยชน์เพื่อสังคม)
เจ้าของ Day Care นี้ชื่อ Jessica เป็นคนค่อนข้างใจกว้าง บอกแอ๊วว่าถึงแม้ว่าจะไม่มีประสบการณ์ แต่ถ้าแอ๊วอยากเรียนรู้ก็จะสอนให้ เพราะของแบบนี้ทำไปก็จะเรียนรู้ได้เอง (เรียนรู้และฝึกทักษะ จากประสบการณ์ จากปัญหาที่พบเห็น) งานสอนเด็กๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่งานที่แอ๊วได้เรียนมา ถ้ามีใจรักเด็กก็คงทำได้ (ประสบการณ์ที่เรามีอยู่ จากการเลี้ยงน้องๆ บางคนที่เมืองไทย ขอบใจนะจ๊ะ)
แอ๊วเริ่มทำงาน ที่นี่ได้ประมาณ 2 เดือนแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลย แอ๊วไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงครึ่ง เลิกงานประมาณ 4 โมงครึ่ง ถึงแม้ว่าจะดูแลเด็กๆ แอ๊วต้องวางแผนงานสอน เพราะว่าแต่ละอาทิตย์เด็กๆ จะได้เรียนรู้ เรื่องต่างๆ เช่น สัตว์นำ ไดโนเสาร์ ฤดูร้อน ....แอ๊วต้องวางแผน เช่น อาทิตย์นี้สอนเรื่อง ไดโนเสาร์ จะสอนอะไรดีให้เด็กๆ ....แน่นอน แอ๊วก็ไปห้องสมุด แอ๊วชอบไปห้องสมุดของที่นี่มาก เพราะสามารถหาหนังสือที่มีภาพประกอบต่างๆ แอ๊วก็ได้ฝึกเล่านิทานให้เด็กๆ ด้วย (การค้นคว้าหาความรู้ ไม่มีที่สิ้นสุด)
เด็กที่นี่ ชอบที่จะให้เราอ่านหนังสือให้ฟัง อ่านแล้วอ่านอีก ก็ไม่มีปัญหา นอกจากนี้แอ๊วก็ได้สอนเด็กๆให้ทำศิลปะด้วย งานนี้ชอบมาก เพราะเด็กๆ ชอบระบายสี ไม่ว่าจะเป็นสีเทียน สีน้ำถ้าจะพูดให้ถูกจริงๆ เด็กๆ ชอบกินสี ทำสีเปรอะ มากกว่า ศิลปะ ออกแนวสร้างสรรค์มากๆ อิอิ แต่ไม่ต้องห่วงที่นี่ทุกอย่างปลอดภัย ล้างออกง่าย.... มาดูโฉมหน้าของเด็กๆกันบ้างนะคะ อ๋อ จะบอกว่าที่นี่ เค้าต้องเรียกคุณครู แบบชื่อเต็ม มิส วรรณพร แต่เด็กๆ เรียนแอ๊วว่า คอน คอน (อาจจะยาวไปสำหรับเด็กๆ)
นี่เป็นโฉมหน้าบางส่วน ปกติ แอ๊วก็จะมีนักเรียนประมาณ 3 - 5 คน บางวันยุ่งหน่อยมีถึง 7 คน มีเวลาพักเที่ยง คุณครูจะกินข้าวกับเด็กๆ
ขอบอกว่าเด็กๆที่นี่ ตักกินข้าวเองได้ เลอะเทอะ เป็นเรื่องธรรมดา แอ๊วก็ได้เรียนรู้เยอะ ตอนนี้กำลังฝึกให้เด็กๆ ทำตามคำสั่ง ไปเข้าห้องน้ำ ไปล้างมือ เด็กๆ ยังวิ่งหนีอยู่บาง ได้วิ่งไล่จับอยู่ ประมาณจับปูใส่กะด้ง งานนี้ก็ดีค่ะ ได้เรียนรู้ไปอีกแบบ
แอ๊วก็ยัง มองหางานในสายที่เราเรียนมาอยู่ ไม่มีเวลามาก เหมือนแต่ก่อน แต่ยังไงก็เชื่อว่า งานที่เราทำตอนนี้ ก็เป็นพื้นฐานเราในอนาคต (เรียนรู้ สะสมประการณ์ เพื่อก้าวต่อไป)
มาดูรูปแอ๊วบางส่วน ถ้ามีเวลาตอนนี้ก็ออกไปสำรวจ Spokane มากขึ้นค่ะ เพราะตอนที่เรียน ไม่ค่อยได้มีเวลา แอ๊วก็ไปเที่ยวที่ อุทยานแห่งชาติ เดินออกกำลังกาย ที่ Spokane และเมืองใกล้เคียง มีสวน และ อุทยานแห่งชาติ ให้คนที่นี่ออกกำลังกาย ไปปิคนิค ขี่จักรยาน เที่ยวสวนดอกไม้ (เรียนรู้การทำให้ตนเองและเพื่อนมีความสุข เรียนรู้ความสุขจากธรรมชาติ)
สรุป : การเรียนรู้จากหนังสือจากตำราและจากประสบการณ์สามารถเชื่อมโยงกันได้ การได้ฝึกฝน เป็นการสร้างเสริมชีวิต
ประสบการณ์การเลี้ยงน้องๆที่เมืองไทย มีประโยชน์ที่เมืองนอก
การทำประโยชน์เพื่อสังคม ไม่ว่าจะเป็น เชื้อชาติใด ก็สามารถทำได้อย่างมีความสุข
ความเห็น (22)
มาชม
เห็นภาพเรื่องเล่ามีกิจกรรมน่าสนใจนะครับ
- หลานสาวน่ารักและเก่งมากๆ
- มาทำความรู้จักค่ะ
- ร่วมแลกเปลี่ยนประสบการณ์ดีค่ะ
- ยินดีที่รู้จัก
หลานสาวเก่งนะคะ
คนเราหางานทำ ก็ไม่ได้ดั่งที่ตนเรียนมา
ฉะนั้นไม่มีพื้นฐานไม่อาจเกี่ยงงานได้ แต่เขาก็สู้งานดีนะคะ
ในต่างแดนสามารถเอาตัวรอดได้ก็บุญแล้วคะ
ชื่นชมภาพที่นำมาให้ดูคะ
- แวะมาเรียนรู้และชื่นชมค่ะ
- เป็นคนที่มีบุคลิกภาพปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ เป็นแบบอย่างที่ดีของเยาวชนไทยค่ะ
- หลานสาวทั้งเก่งและน่ารักนะคะ
- ขอบคุณค่ะ ที่นำประสบการณ์ ดีๆ มาแบ่งปันกัน
เป็นกำลังใจให้หลานสาวนะคะ
ที่ต่อสู้ชีวิตในต่างแดน
ชอบมากคะ
เห็นภาพน่ารัก ๆ เรื่องราวน่าอ่านคะ
มาเยี่ยมค่ะ เรื่องราวน่าสนใจ
สวัสดีค่ะอาจารย์
มีหลานน่ารักมากค่ะ
หาประสบการณ์เรียนรู้อยู่เสมอค่ะ
และที่สำคัญได้ทำประโยชน์ให้สังคมด้วยค่ะ
น่าภาคภูมิใจค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ชอบ อ่านแล้วมีกำลังใจค่ะ
แล้วถ้ามีเวลาจะเขียนมาเล่าประสบการณ์ให้ฟังอีกค่ะ
แอ๊ว
ขอบคุณครับที่นำประสบการณ์ตรงมาเล่าให้ฟัง
และภาพประกอบสวย ๆ มากมายเลยครับ
จะมาติดตามอ่านอีกครับ..ได้ข้อคิดมากมายครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
มาชื่นชม และชมประสบการณ์ในต่างแดนไปกับน้องแอ๊วค่ะ..เยี่ยมค่ะ
ผมชอบอ่านครับ เรื่องเล่าต่างแดน
ทำให้เรียนรู้การปรับตัวของเรา
ที่ต่างวัฒนธรรมและภาษา เก่งครับ
แล้วยังช่วยทำให้เราเพิ่มประสิทธิภาพในการ
ปรับตัวครับ อยากมีประสบกาณ์ต่างแดน
บ้างครับ
หลานสาวน่ารักค่ะ ไปอย่างนี้ ได้ประสบการณ์เยอะ เอามาปรับใช้ได้สบายนะคะ
เรียน ทุกท่าน
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม มาชม
ประสบการณ์ตรง การอยู่ต่างๆแดน ต้องใช้ทักษะเพิ่มเติมจากเมืองไทย หลานผมได้เรียนรู้โลกกว้าง ได้ประสบการณ์ ซึ่งในอนาคต คงได้พัฒนาตนเองและผู้อื่นต่อไป
ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจที่มอบให้หลานผม สู้ๆ ต่อไป ครับ
ขอให้ทุกท่านมีความสุข ครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์ มีหลานสาวช่างคิด เป็นคนละเอียดอ่อนและมีเมตตาจิตนะคะ แสดงว่าพื้นฐานได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาดี เป็นคนคุณภาพของสังคมไม่ว่าจะอยู่ในสังคมที่ใด ยินดีด้วยค่ะ
เรียน คุณนายด็อกเตอร์
เนื่องจากครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่ มีการแลกเปลี่ยน เยี่ยมเยือนกัน ช่างพูด ช่างคุย ให้เรียนรู้ร่วมกันระหว่างพี่น้องลูกหลาน ทำกิจกรรมหลายอย่างด้วยกันร่วมกันบ่อยครั้ง อาจเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างเสริมประสบการณ์เหล่านี้ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม ครับ
คุณแอ๊ว
* น่าสนุกจังนะคะ *
* ชอบทัศนียภาพ...ค่ะ *
* เก็บเกี่ยวประสบการณ์มาเยอะๆ นะคะ *
ชอบอ่านเรื่องเล่าแบบนี้ค่ะ มีความรู้สึกว่าได้ตามผู้เล่าไปด้วย ได้สัมผัสแบบที่เขาเล่าจริงๆ อยากมีโอกาสไปแบบนั่นมั่ง
เรียน คุณK.Pually และคุณ Kumfun
ถือว่าเป็นโชคดีของหลานผมครับ และต้องขอบคุณครอบครัวชาวอเมริกัน ที่นั้นด้วย ที่ช่วยดูแล หลานสาวผมครับ
ตอนนี้คงต้องให้เค้าได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ เพื่อวันข้างหน้าจะได้นำประสบการณ์มาช่วยเหลือและพัฒนาเด็กไทย ต่อไปด้วย
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม
มีหลานเก่งมีจิตใจดีเมตตากรุณาและน่ารักแบบนี้..น่าชื่นชมค่ะ
เรียน พี่อรปภา
น้องมิ้งค์ ก็เช่นกันครับ ได้สะสมประสบการณ์ มีการพัฒนาการที่ดีต่อไป ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆรอบตัว ย่อมทำให้คุณแม่สุขใจ ครับ