มาที่นี่ที่ไร สุขใจทุกที เมื่อได้อ่านเรื่องราวของน้องชายวันนี้จึงตัดสินใจจะแบ่งปันเรื่องราวของคนพิเศษที่บ้านของผม ให้น้องรักได้ฟัง คนพิเศษของผม เธอรอผมมา 17 ปีแล้ว และเธอก็ยังตั้งใจรอผมต่อไป เธอรอผมอย่างไร สี่ปีแรกทีเราคบกัน(สมัยเรียนปริญญาตรี) เราเริ่มจากเพื่อน และค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์เป็นคนที่ห่วงใยกัน ผมจะเจอเธอเฉพาะในห้องเรียนเพราะเราเรียนวิชาเอกเดียวกัน เราทานเที่ยงพร้อมกัน และหลังจากเลิกเรียน ก็จะไปส่งเธอที่หอพักหรือห้องสมุด จะเจอเธออีกครั้งช่วงค่ำ เพื่อทานอาหารมื้อเย็นด้วยกัน (หลังจากเลิกเรียน เพราะมักจะไปขลุกตัวอยู่ที่อาคารกิจกรรมนักศึกษา เพื่อทำกิจกรรมนักศึกษาไปตามเรื่องตามราวของผม) หลายครั้งที่เธอต้องทานเมื่อเย็น เป็นมื้อค่ำหรือดึกเพราะรอผมที่ยังทำงานยังไม่เสร็จ ปีที่ 8 ที่เราศึกษาดูใจจึงตัดสินใจขอเธอแต่งงาน แต่เธอก็ต้องรอผมอีก เพราะวิถีชีวิตการทำงาน ผมทำงานที่กรุงเทพมหานคร เธอทำงานที่ ระโนด สงขลา ทุกเย็นวันศุกร์ผมจะขึ้นรถทัวร์จากสายใต้เพื่อกลับไปหาเธอ ที่ระโนด สงขลา ถึงตอนหัวรุ่งเช้าวันเสาร์ประมาณ 03.30 น หรือ 04.00 น แล้วแต่ความเร็วของรถ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมเหนื่อยมากจากการทำงานตลอดวันเมื่อขึ้นรถก็หลับที่เลย จึงเลยบ้านไป 10 กว่ากิโลเมตร เธอต้องขับรถออกมารับผม ตอนนั้นเธอขับรถไม่ค่อยถนัด เพราะไม่ค่อยได้ขับ เธอขับมาช้า ๆ กว่าจะถึงจุดที่ผมรอเธออยู่ เธอบอกว่ามันมืด และเธอก็กลัวมากด้วย เธออย่าหลับลืมจนเลยบ้านอีกน่ะ เธอพูดเบา ๆ จากนั้นผมก็ไม่กล้าทำให้เธอน้ำตาครอเบ้าอีก ผมจะกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ ในวันอาทิตย์ตอนเย็นไป ถึงกรุงเทพฯ ตอนหัวรุ่ง อาบน้ำเสร็จผมก็ไปทำงานต่อเลย ผมใช้ชีวิตแบบนี้ 4 ปีเต็ม จึงตัดสินใจลาออกจากงาน มาทำงานที่บ้าน ปัจจุบันผมทำงานที่นครศรีธรรมราช ผมจะกลับไปหาเธอที่สงขลา ระโนด ในช่วงเย็นวันศุกร์ ผมอยู่กับเธอเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์ (ตลอดสัปดาห์จะพักบ้านพักที่นครศรีธรรมราช) และเช้าวันจันทร์ผมก็มาขับรถจากบ้าน ระโนด สงขลา เพื่อมาทำงานที่นครศรีธรรมราช ปัจจุบันจึงเป็นปีที่ 17ปีเต็ม ที่เธอต้องรอผม เธอบอกผมว่าเธอยินดีจะรอผมตลอดไป.... ระยะทางมิใช่เป็นเหตุให้ เราต้องห่างไกลกัน....